Με ένα λεξικό στο χέρι,
παν οι γραφιάδες μας μπροστά,
ακόμη κι αν δαψίλεια φέρει,
που ποιος την είχε α-κουστά;
Θυμάμαι την Ελληνίδα ξεναγό στο Λούβρο, που περνώντας τροχάδην από τα ρωμαϊκά, είπε στο γκρουπ μας: «Εμείς αυτά εδώ ούτε τα βγάζουμε από τα κασόνια στην Ελλάδα». Ελληναραδισμοί; Πιθανότατα. Πού να ξέρω;
Στα σοβαρά: Ένας δωρεάν δανεισμός πέντε-δέκα αντικειμένων για 1-3-5 χρόνια (αφού μελετηθούν πρώτα, ΟΚ, Κώστα) σε διάφορα μουσεία και μουσειάκια με την προϋπόθεση ότι θα έχουν σωστή προβολή κλπ κλπ, πόσο μεγάλη απήχηση θα έχει σε μια κοινωνία που έχει ξεχάσει πια τι σημαίνει αρχαίος ελληνικός πολιτισμός; Γιατί να μη δημιουργηθούν διαρκείς μικροεκθέσεις με τέτοια αντικείμενα και να λειτουργούν σαν τοπικοί μικροπρεσβευτές μας;
Ήταν τόσο χαρακτηριστική η σκηνή χτες με τον ρεπόρτερ που ρωτούσε τη Λιθουανή νικήτρια του Μαραθωνίου και προσπαθούσε να της εκμαιεύσει κάτι για το μεγαλείο της διαδρομής και της συμμετοχής κλπ --καλά, δεν του έχουν πει ότι οι κορυφαίοι πληρώνονται για να έρθουν να τρέξουν εδώ; «Και πώς σας φάνηκε η ιστορική διαδρομή;» «Δύσκολη, με πολλή ζέστη και ανηφοροκατηφόρες», απαντούσε εκείνη. «Πόσο σημαντικό είναι για έναν αθλητή να έχει τρέξει στη διαδρομή της πρώτης Ολυμπιάδας;» το βιολί του εκείνος. «Πολύ κουραστική, εξαντλητική», το δικό της βιολί εκείνη....