nickel καταλαβαίνω τον προβληματισμό σου και συμφωνώ μαζί σου, καθώς και με πολλά άλλα που έχουν ήδη ειπωθεί στο θέμα και δεν έχει νόημα να επαναλάβω κι εγώ. Πράγματι λείπουν πολλά για να γίνει πραγματικότητα η ηλεκτρονική εκπαίδευση στην Ελλάδα, όμως η επιρροή από το εξωσχολικό περιβάλλον -είτε αρνητική, είτε θετική- καθώς και οι δυνατότητες των παιδιών, πρέπει να συνυπολογιστούν και να αξιοποιηθούν.
Ο βοηθητικός και ενισχυτικός ρόλος στα άλλα μαθήματα, είναι φυσικά σημαντικός, όμως και εκεί τα πειράματα του Mitra (που δεν το κρύβω με έχουν ενθουσιάσει, επειδή μιλούν για μια πολύ φρέσκια και αδοκίμαστη προσέγγιση) δείχνουν πως τα παιδιά μπορούν να πάρουν πρωτοβουλίες.
Για του λόγου το αληθές, παραθέτω μικρό απόσπασμα από τη
δεύτερη ομιλία:
[...]And I set myself and impossible target: can Tamil speaking 12 year-old children in a south Indian village teach themselves biotechnology in English on their own? And I thought, I'll test them. They'll get a zero. I'll give the materials. I'll come back and test them. They get another zero. I'll go back and say, "Yes, we need teachers for certain things."
I called in 26 children. They all came in there, and I told them that there's some really difficult stuff on this computer. I wouldn't be surprised if you didn't understand anything. It's all in English, and I'm going. So I left them with it. I came back after two months, and the 26 children marched in looking very, very quiet. I said, "Well, did you look at any of the stuff?" They said, "Yes, we did." "Did you understand anything?" "No, nothing." So I said, "Well, how long did you practice on it before you decided you understood nothing?" They said, "We look at it every day." So I said, "For two months, you were looking at stuff you didn't understand?" So a 12 year-old girl raises her hand and says, literally, "Apart from the fact that improper replication of the DNA molecule causes genetic disease, we've understood nothing else."
Το θέμα είναι πώς να στρέψεις τα παιδιά, από το MSN και το Facebook, προς άλλες εκπαιδευτικές διαδικτυακές και μη δραστηριότητες και εκεί ο ρόλος του δασκάλου (όπως και το γονιού) πρέπει και μπορεί να είναι καθοριστικός.
Δεν υποστηρίζω την αυτοδιδασκαλία ως αυτοσκοπό, όμως εάν τα παιδιά χωρίς καθόλου καθοδήγηση μπορούν να επιτύχουν τόσα πολλά, σκεφτείτε πόσα μπορούν να επιτύχουν με ελάχιστη -τόση δα- καθοδήγηση, από υπεύθυνους καθηγητές και δασκάλους, που δεν χρειάζεται να ξέρουν πολλά· να είναι εφευρετικοί και δεκτικοί χρειάζεται.
Φαίνεται ότι στην περίπτωσή μας, δεν είναι που τα παιδιά (...ίσως και οι δάσκαλοι) δεν έχουν καθοδήγηση -αφού τότε ίσως να οδηγούμασταν στα αποτελέσματα του Mitra- έχουν μάλλον
λάθος καθοδήγηση, που δυσχεραίνει περισσότερο τα πράγματα.
Με εξοργίζει η δικαιολογία ότι οι υπολογιστές αποδείχτηκαν άχρηστοι επειδή χρησιμοποιήθηκαν για οτιδήποτε άλλο πέραν της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Με εξοργίζει επίσης που οι μαθητές ρίχνουν το φταίξιμο στους καθηγητές και τούμπαλιν, λες και πρόκειται για δύο εχθρικές παρατάξεις που αντιμάχονται αντί να συνεργάζονται. Με εξοργίζει η ανελαστικότητα του προγράμματος των καθηγητών και η απάθεια των μαθητών. Με εξοργίζει τέλος, που πριν κατακτηθούν τα στοιχειώδη, ζητάμε ένα ολοκληρωμένο σύστημα που να μην μπάζει από πουθενά.
Η Θέληση είναι αυτή που κυρίως λείπει απ' τους εμπλεκόμενους κάθε πλευράς.
Γιατί όπως είπε ο A. Clarke δια στόματος Mitra: "If children have interest, then education ...happens."
(Ζητώ συγγνώμη για την επιμονή μου με τον Mitra. Καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω. Θα μου περάσει. 
Ζητώ επίσης συγγνώμη για την έκταση της δημοσίευσής μου.)
