Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)

[Ambrose]

Κάπου, πάντως πρέπει να πάψουμε να είμαστε μεμψίμοιροι και καθολικά αρνητικοί. Κάποιος θα μας ρωτήσει τελικά: «Εσείς τι κάνατε για τη χώρα;» Αντί να κλαιγόμαστε γενικώς και αορίστως, ας καταθέσουμε καμιά έξυπνη πρόταση, ας επαινέσουμε κάποια έξυπνη κίνηση, ας καταγγείλουμε κάποιον ξεδιάντροπο ψεύτη ή κλέφτη.

Δεν είμαι ούτε μεμψίμοιρος, ούτε καθολικά αρνητικός. Και προτάσεις οικονομικών αναλυτών με τους οποίους συμφωνώ, έχω δώσει πολλές φορές σ' αυτό το νήμα. Οι λύσεις που επέλεξαν για άλλη μια φορά, τις θεωρώ απαράδεκτες. Όχι επειδή πλήττουν μισθούς και συντάξεις, αλλά επειδή δεν είναι λύσεις. Είναι σαν να προσπαθείς να κλείσεις μια τεράστια πληγή με ένα χάνσαπλαστ.

 

[Alexandra]

Εγώ θα ήθελα να μάθω πόσο Αϊνστάιν έπρεπε να είναι εδώ και τόσα χρόνια οι υπουργοί Κοινωνικής Ασφάλισης για να έχουν ζητήσει κάτι που φαντάζει αυτονόητο: Να ζητάνε κάθε μήνα από όλους τους δήμους και τις κοινότητες λίστα με τους θανόντες, ώστε να εντοπιστούν αυτοί οι χιλιάδες άνθρωποι (να πιστέψουμε ότι είναι 60.000, όπως λέει εδώ;) που εισπράττουν συντάξεις νεκρών. Κι όταν τους βρουν, θα τους βάλουν να επιστρέψουν τα λεφτά που εισέπρατταν επί χρόνια;
Γι' αυτό δεν πιστεύω ότι υπάρχουν αθώοι σ' αυτοί τη χώρα. "Φέρτε πίσω τα κλεμμένα" και "Να πληρώσουν αυτοί που φταίνε". Σωστά, αλλά πόσοι απ' απ' αυτούς που κραυγάζουν για δικαιοσύνη εισπράττουν αυτή τη στιγμή σύνταξη πεθαμένου;

 

[somnambulist]

Συγγνώμη, δρ και Νίκελ, αλλά τα κείμενά σας είναι διάχυτα από πολιτισμική ενοχή λες και η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα ελληνικής οικονομικής κακοδιαχείρισης. Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα καλείται να πληρώσει ένα τίμημα ιδιαίτερα δυσανάλογο με το μερίδιό της στην κρίση. Μου φαίνεται σχεδόν απίστευτο ότι η μετατροπή της χώρας σε εταιρία που θα αποφασίζουν γι' αυτή κάθε λογής όρνια (οικονομικές ελίτ) φαντάζει ως η μόνη λύση.

 

[nickel]

@Ambrose
Ξανά: βεβαίως δεν είναι λύσεις αυτά που επιβάλλει το ΔΝΤ. Είναι μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου πακέτου. Αν μείνουμε σ' αυτά που είπε το Ταμείο, καλύτερα να αρχίσουμε από τώρα τη μετανάστευση.

Και για όσους προτείνουν αναδιαπραγμάτευση του χρέους (όχι «στάση πληρωμών»): πιστεύω κι εγώ στην ανάγκη για αναδιαπραγμάτευση, αλλά μόνο αφού έχουμε πείσει ότι νοικοκυρευόμαστε και είμαστε σοβαροί. Όποιος το προτείνει σαν λύση που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε τώρα, δεν ξέρει τι γίνεται.

 

[Ambrose]

@Ambrose
Ξανά: βεβαίως δεν είναι λύσεις αυτά που επιβάλλει το ΔΝΤ. Είναι μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου πακέτου. Αν μείνουμε σ' αυτά που είπε το Ταμείο, καλύτερα να αρχίσουμε από τώρα τη μετανάστευση.

Και για όσους προτείνουν αναδιαπραγμάτευση του χρέους (όχι «στάση πληρωμών»): πιστεύω κι εγώ στην ανάγκη για αναδιαπραγμάτευση, αλλά μόνο αφού έχουμε πείσει ότι νοικοκυρευόμαστε και είμαστε σοβαροί. Όποιος το προτείνει σαν λύση που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε τώρα, δεν ξέρει τι γίνεται.

Τη στάση πληρωμών την έχουν προτείνει και τεκμηριώσει πολλοί και έγκριτοι οικονομολόγοι και αναλυτές. Οπότε, άστο. Είπες την άποψή σου, είπα τη δική μου κι ο καθένας ας κρίνει για τον εαυτό του.

 

[nickel]

@somnambulist
Τώρα θα ρωτήσω κι εγώ ποιο είναι το μερίδιο της διεθνούς κρίσης στο δικό μας το χάλι και ποιο το μερίδιο του ιδιότυπου ελληνικού καπιταλισμού (καλύτερα χαβαλεδισμού).

@Αλεξάνδρα
Δεν φταίμε όλοι στον ίδιο βαθμό. Δεν θα απαλλάξουμε κάποιους έτσι εύκολα. Αλλά ούτε πρέπει να κάνουμε τη χώρα όλη ένα δικαστήριο ή να γεμίσουμε τις φυλακές. Ναι, κάποιοι πρέπει να πληρώσουν, ίσως και αναδρομικά, και κάποιοι πρέπει να επιστρέψουν αυτά που δεν δικαιούνταν. Αλλά πρώτα απ' όλα ας στήσουμε το σύστημα που δεν θα επιτρέπει στο κάθε χέρι να βουτά έτσι ατιμώρητα στον μπεζαχτά. Για πολλά χρόνια θα πρέπει να δίνουμε εξετάσεις χρηστής και αποδοτικής διαχείρισης σε πιστωτές και υποψήφιους επενδυτές. Και αυτό δεν είναι κακό πράγμα.

 

[somnambulist]

From Latvia to Greece
The IMF's Road to Ruin

By MARK WEISBROT

Latvia has experienced the worst two-year economic downturn on record, losing more than 25 percent of GDP. It is projected to shrink further during the first half of this year, before beginning a slow recovery, in which the International Monetary Fund (IMF) projects that it will not reach even its 2006 level of output by 2015 – nine years later.

With 22 percent unemployment, a sharp increase in emigration and cuts to education funding that will cause long-term damage, the social costs of this trajectory are also high.

By keeping its currency pegged to the euro, the government gives up the opportunity to allow a depreciation that would stimulate growth by improving the trade balance. But even more importantly, maintaining the peg means that Latvia cannot use expansionary monetary policy, or expansionary fiscal policy, to get out of recession. (The United States has used both: in addition to its fiscal stimulus and cutting interest rates to near zero, it has created more than 1.5 trillion dollars since the recession began).

Some who believe that doing the opposite of what rich countries do – i.e. pro-cyclical policies -- can work point to neighboring Estonia as a success story. Estonia has kept its currency pegged to the Euro, and like Latvia is trying to accomplish an “internal devaluation.” In other words, with a deep enough recession and sufficient unemployment, wages and prices can be pushed down. In theory this would allow the economy to become competitive again, even while keeping the (nominal) exchange rate fixed.

But the cost to Estonia has been almost as high as in Latvia. The economy has shrunk by nearly 20 percent. Unemployment has shot up from about 2 percent to 15.5 percent. And recovery is expected to be painfully slow: the IMF projects that the economy will grow by just 0.8 percent this year. Amazingly, by 2015 Estonia is projected to still be less welloff than it was in 2007. This is an enormous cost in terms of lost actual and potential output, as well as the social costs associated with high long-term unemployment that will accompany this slow recovery. And despite the economic collapse and a sharp drop in wages, Estonia’s real effective exchange rate was the same at the end of last year as it was at the beginning of 2008 – in other words, no “internal devaluation” had occurred.

Η συνέχεια εδώ

 

[anef]

Η Ελλάδα μέσα στο διεθνές σύστημα και οι αδικημένοι μέσα στη χώρα μας δεν έχουν πια το περιθώριο να φέρονται σαν κακομαθημένα παιδιά. Με τρόπο ώριμο και υπεύθυνο, με συγκεκριμένες προτάσεις, πρέπει πια να απαιτηθεί από την κυβέρνηση και τους συμπολίτες μας (π.χ. τον πλούσιο που φοροκλέβει και τον εφοριακό που τον καλύπτει) να γίνουν δίκαια τα μέτρα. Ο φοροκλέφτης δεν πρέπει να έχει σαν δικαιολογία το ανίκανο και αδηφάγο κράτος («σιγά μη δώσω τα λεφτά μου σ' αυτούς τους χαραμοφάηδες»). Οι διαδηλώσεις του είδους «τα μέτρα δεν θα περάσουν» είναι για να μπορούν κάποιες κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες να δικαιολογούν το μισθό τους.

Οι αδικημένοι φέρονται σαν κακομαθημένα παιδιά επειδή αντιδρούν γενικά, ή δεν σου αρέσει ο συγκεκριμένος τρόπος, δηλ. διαδηλώσεις, απεργίες κλπ. Και ποιον ακριβώς τρόπο «ώριμης» αντίδρασης προτείνεις; (Το ακούω συνέχεια τελευταία π.χ. από τον Μητσοτάκη, τον Αλαφούζο, δεν διευκρινίζεται όμως συνήθως πώς ακριβώς είναι αυτή η ώριμη αντίδραση). Τι να κάνουμε, να στέλνουμε επιστολές στους βουλευτές; Να καταθέτουμε προτάσεις (σε ποιον; Στην κυβέρνηση που υποστηρίζει ότι τα συγκεκριμένα μέτρα είναι μονόδρομος; ). Μόνο εδώ σ' αυτή τη συζήτηση παραθέσαμε ένα σωρό άρθρα με προτάσεις διάφορων αποχρώσεων. Και; Εκτός αν συνιστάς εκκλήσεις προς τους πλούσιους να μην βγάζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα, ή ψυχοθεραπεία και διαλογισμό για τους άνεργους. Δεν κερδήθηκε έτσι όμως το οχτάωρο, ούτε έτσι καταργήθηκε η δουλεία, ούτε απέκτησαν έτσι δικαιώματα ψήφου οι γυναίκες.

 

[nickel]

Δεν κερδήθηκε έτσι όμως το οχτάωρο, ούτε έτσι καταργήθηκε η δουλεία, ούτε απέκτησαν έτσι δικαιώματα ψήφου οι γυναίκες.

Ακριβώς. Πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένο αίτημα και να είναι ώριμο (αυτά που αναφέρεις ήταν όλα υπερώριμα), να χτίζει αντί να καταστρέφει. Μπορείς να φανταστείς αυτή τη στιγμή διαδήλωση για το εφτάωρο όταν σε πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις έχει καταργηθεί και το οκτάωρο; Ας κάτσουν, λοιπόν, τα συνδικάτα να δουν ποια μέτρα πρέπει να απαιτήσουν για να κερδίσουν το αύριο (δεν καλούμαι, ελπίζω, να κάνω εγώ αυτή τη δουλειά, αλλά κάθε προσφορά δεκτή). Αν πιστεύουν ότι θα κερδίσουν από διαδηλώσεις τού «όχι στα μέτρα», αν η Ελλάδα που θα πρέπει να χτίσουμε θα είναι αυτή όπου κάθε μέρα θα απεργεί κάποιος τομέας και θα γεμίζουν οι δρόμοι από κάποιους απεργούς, βλέπω να ετοιμάζονται από τώρα τα χαρακώματα. Και κάποιοι να ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους.

Ναι, ας μην πάνε τα κόμματα να συζητήσουν καν. Ας περάσει η κοινωνία στο διάλογο των συνθημάτων. Η ευθύγραμμη σκέψη ας συμβολίσει την ευθεία γραμμή της θανής μας.

 

[anef]

Δηλαδή, αν κάποιος έρθει να σου κόψει το πόδι για να εξευμενίσει τον θεό του δεν δικαιούσαι να διαμαρτυρηθείς και να πεις «Όχι, μη μου κόβεις το πόδι», πρέπει πρώτα να βρεις τα θεολογικά εκείνα επιχειρήματα που θα διαμορφώσουν ένα ώριμο αίτημα που θα τον ικανοποιεί.

Τα αιτήματα τύπου «δεν θα περάσουν τα μέτρα» είναι καθαρά αμυντικά και φυσικά έχουν νόημα στη σημερινή συγκυρία για να περισωθεί ό,τι περισώζεται. Δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις. Επειδή δεν υπάρχει συνολικό όραμα με τον τρόπο που υπήρχε στις αρχές του 20ου αι. δεν σημαίνει ότι πρέπει να οδηγηθούμε στη σφαγή σαν τα πρόβατα (η ωριμότητα που λέγαμε).

 

[nickel]

Δηλαδή, αν κάποιος έρθει να σου κόψει το πόδι για να εξευμενίσει τον θεό του δεν δικαιούσαι να διαμαρτυρηθείς και να πεις «Όχι, μη μου κόβεις το πόδι», πρέπει πρώτα να βρεις τα θεολογικά εκείνα επιχειρήματα που θα διαμορφώσουν ένα ώριμο αίτημα που θα τον ικανοποιεί.

ΟΚ, τα χειρουργικά θυμίζουν Παπαδόπουλο, αλλά αν είναι να μιλήσουμε με αλληγορίες: δεν πρόκειται να μας κόψει κανείς αύριο το πόδι. Φοβόμαστε ότι, αργά και βασανιστικά, θα μας κόβουν ένα ένα τα δαχτυλάκια. Προτού λοιπόν αρχίσει το πριόνισμα του πρώτου, πρέπει να δούμε τι λέει το δικό μας ιατρικό συμβούλιο. (Εδώ βέβαια έχει τεράστια σημασία να διαλέξεις σωστούς γιατρούς.) Πρέπει να κάνουμε καλή δίαιτα, να κόψουμε το τσιγάρο, να περπατάμε περισσότερο. Θα βρούμε τα αίτια που προκαλούν τη γάγγραινα (ο ιατρικός παραλληλισμός χωλαίνει ιατρικά, αλλά καταλαβαινόμαστε, ελπίζω), θα τα ιεραρχήσουμε και θα αρχίσουμε τη θεραπευτική αγωγή. Αν κάτι εξαρτάται από το γιατρό, θα βάζουμε τις φωνές στο γιατρό: γιατρέ, είχες πει ότι θα πήγαινα καλύτερα αν είχες αφαιρέσει εκείνον τον καλόγερο. Τι γίνεται μ' αυτόν; Ή με εκείνη την παρασιτική ταινία στο έντερο;

Έτσι υπάρχει ελπίδα να σώσουμε και το πρώτο δάχτυλο. Αν, αντί να κάνουμε αυτά, μείνουμε να φωνάζουμε μόνο για την ταινία (ή απλώς να κλαιγόμαστε που μας κόβουν το δάχτυλο), τίποτα δεν αποκλείει να προχωρήσει η γάγγραινα σε όλα τα δάχτυλα. Και να μας τα κόβουν εκείνοι που νομίζουν ότι μπορούμε να δουλέψουμε και χωρίς δάχτυλα.

 

[anef]

Νίκελ, στο παράδειγμά μου (δεν είχα σκοπό να σου θυμίσω τον Παπαδόπουλο, σόρυ, αυτή η εικόνα μού'ρθε αυτήν χρησιμοποίησα :) ) επίτηδες δεν μίλησα ούτε για αρρώστια ούτε για γιατρούς, μίλησα για κάτι παράλογο, για θεούς και θεολογικές ερμηνείες. Τα ιστορικά παραδείγματα λένε ότι αυτός ο δρόμος του ΔΝΤ είναι αδιέξοδος, αλλά εμείς επιμένουμε σ' αυτήν την ουτοπία (κάποιοι την βαφτίζουν και ρεαλιστική ουτοπία!) θέλοντας να κάνουμε θυσίες σε νεοφιλελεύθερους θεούς και ακολουθώντας πιστά τις προσταγές τους. Τα δαχτυλάκια που λες σε κάποιους έχουν ήδη κοπεί προ πολλού.

 

[Elsa]

Πραγματικά δεν καταλαβαίνω καθόλου τι είναι αυτό που μας κάνει -όταν όλα τα προγνωστικά, βάσει της διεθνούς εμπειρίας, λένε το αντίθετο- να πιστεύουμε ότι εμείς θα τα καταφέρουμε με το ΔΝΤ στο σβέρκο να περάσουμε απέναντι και να μην πνιγούμε όπως η Λετονία, η Εσθονία, ή η Αργεντινή. Είναι πάλι θέμα θαυματουργού ντι-εν-έι;

 

[Elsa]

Πριν ανασάνουν με ανακούφιση οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, ιδού τι γράφουν σήμερα τα ΝΕΑ:

«Την πιο δύσκολη ανακοίνωση της πολιτικής του καριέρας- αλλά και της καριέρας οποιουδήποτε έλληνα υπουργού Οικονομικών από τη μεταπολίτευση και μετά - έκανε χθες ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Ωστόσο, για πολλούς στην κυβέρνηση ο υπουργός απέφυγε τα χειρότερα. Ολοκλήρωσε, όπως έλεγαν, μια διαπραγμάτευση με καλύτερους όρους από αυτούς με τους οποίους την άρχισε, αφού «διέσωσε» τον 13ο και τον 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα.

Είναι όμως πράγματι έτσι; Κατά τα φαινόμενα, όχι ακριβώς ή, τουλάχιστον, είναι έτσι, προσωρινά και σε πρώτο επίπεδο: διότι η πολυήμερη διαπραγμάτευση δεν είχε ως αντικείμενο απλώς τα μέτρα προσαρμογής που θα αναλάμβανε η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να χρηματοδοτηθεί με δάνεια από την ευρωζώνη και το ΔΝΤ. Ούτε, βέβαια, το ύψος των δανείων αυτών το οποίο υπήρξε μια χωριστή διαπραγμάτευση, συνδεδεμένη με τον κίνδυνο ντόμινο στην ευρωζώνη και τις απαιτήσεις του Βερολίνου, όπου η Αθήνα δεν έπαιζε καθόλου μπάλα. Η πιο σκληρή διαπραγμάτευση από μέρους της Αθήνας- όπως έλεγαν τεχνοκράτες της Κομισιόν- αφορούσε τη... δοσολογία των μέτρων.

Η ελληνική κυβέρνηση παρουσίασε πολλά επιχειρήματα στους συνομιλητές τής γνωστής «τρόικας». Το πλέον πειστικό, όμως, ήταν πως εάν ανακοινωθούν όλα όσα απαιτεί το ΔΝΤ και το Βερολίνο μεμιάς, οι κοινωνικές αντιδράσεις θα είναι τέτοιες που ουδείς θα μπορεί να εγγυηθεί την πολιτική ή την οικονομική σταθερότητα- δεδομένου ότι κυρίως οι άνθρωποι του Ταμείου έχουν κατ΄ επανάληψη «καεί» από κοινωνικές αντιδράσεις και πολιτικές αναταραχές λόγω της «βαρβαρότητας» των μέτρων που επέβαλε.
Η τριμερής δέχθηκε έναν επωφελή για όλα τα μέρη συμβιβασμό: θα μείνουν στο ντουλάπι κάποια από τα μέτρα- κυρίως αυτά που αφορούν την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και πλήττουν μισθωτούς στον ιδιωτικό τομέα- αλλά υπό δύο προϋποθέσεις: η μια, ότι δε θα υπάρξει καμιά υποχώρηση από τη δέσμευση για απελευθέρωση της αγοράς εργασίας. Και η δεύτερη, πως είναι ξεκάθαρο ότι εάν το πρόγραμμα ξεφύγει έστω κι ελάχιστα από τους στόχους του, τότε τα μέτρα που δεν ανακοινώθηκαν χθες θα τεθούν σε εφαρμογή.»

 

[nickel]

Θα γίνω μονότονος: Παρότι είχαμε νέα και ωραία κυβέρνηση, με πολλές και ευειδείς κυρίες αλλά και ευσταλείς νέους με αγγλοσαξονικές συνήθειες και έξοχα αγγλικά, οι ξένες κυβερνήσεις και οι αγορές έδειξαν ότι δεν εμπιστεύονται πλέον τους Έλληνες. Οι ξένες κυβερνήσεις και οι αγορές μάς έστειλαν στη χειρότερη λύση, του ΔΝΤ. Αναδιαπραγμάτευση δεν μας συμφέρει όσο δεν μας εμπιστεύεται κανείς. Το στοίχημα αυτή τη στιγμή είναι να ξανακερδίσει η Ελλάδα την εμπιστοσύνη των εταίρων της, των αγορών, των επενδυτών — και των Ελλήνων πολιτών (όχι μόνο με αυτά τα μέτρα που μας επέβαλαν, αλλά και με τα υπόλοιπα για δικαιοσύνη και ανάπτυξη). Η κυρία Παπαρήγα θεωρεί ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε, έτσι είπε, είναι να στείλουμε στο εξωτερικό τις σωστές φωτογραφίες με εικόνες από απεργίες και απαγορεύσεις απόπλων, λες και δίνει ακόμα εξετάσεις σε καμιά Κομιντέρν. Ή θα πάει να πάρει αυτή δάνεια από τις ΠΑΜΕ εξωτερικού να πληρώσει τους μισθούς και τις συντάξεις.

Οπότε, ναι, φτάσαμε στη χειρότερη δυνατή λύση. Αλλά, θα συμφωνήσω με την κατάληξη του Τσίμα: «Καλύτερα νομίζω να προσπαθεί κανείς να πιαστεί από μια ρεαλιστική ουτοπία, παρά να παραδοθεί στη μαύρη απελπισία». Θα αρχίσουμε εδώ την ανηφόρα ή θα προσπαθήσουμε να βρούμε τα απόλυτα όρια του κατήφορου;

 

[Palavra]

Δεν ξέρω αν κάνω καλά που αγγίζω το θέμα, ωστόσο για το θέμα των απεργιών θα ήθελα να πω το εξής: όποιον Περαματιώτη κι αν ρωτήσετε, θα σας πει ότι η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος πλέον έχει νεκρώσει. Θα σας πει επίσης ότι έχει νεκρώσει γιατί τα εκεί συνδικάτα υποκινούσαν διαρκώς απεργίες, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να περιμένουν πώς και πώς πότε θα μπει πλοίο για επισκευές για να κάνουν απεργία με σκοπό να εκβιάσουν τους πλοιοκτήτες σε διάφορες παραχωρήσεις. Αποτέλεσμα; Πλέον δεν υπάρχει εκεί εμπορικό πλοίο για δείγμα. Ούτε και δουλειά, φυσικά.

Θέλω να πω ότι καλή η απεργία, καλά όλα, αλλά σε μια χώρα όπου ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και πώς θα βολευτεί, αρχικά στο δημόσιο και μετά στην αμέσως καλύτερη δυνατή επιλογή, θεωρώ ότι στη συγκεκριμένη συγκυρία η απεργία αποτέλεσμα δε φέρνει. Πρέπει να γίνουμε υπεύθυνοι πολίτες.

Και πριν με προλάβετε: αντιπρόταση δεν έχω, ακόμα διαμορφώνω άποψη. Αλλά έχω κουραστεί να ακούω τσιρίδες υστερίας, είτε από το ΠΑΣΟΚ που έριξε τα θεμέλια, είτε από τη ΝΔ που ο καλύτερος χαρακτηρισμός που της ταιριάζει είναι the straw that broke the camel's back, είτε από την Αριστερά, που από τη μία αναμασά πολιτικές απόψεις που μια χαρά θα ήταν για τις αρχές του εικοστού αιώνα, όχι όμως αυτού εδώ, και από την άλλη που απλώς κατηγορεί, κατηγορεί, κατηγορεί, και δεν προτείνει τίποτα.

Και τέλος, έχω βαρεθεί σε αυτή τη χώρα ο μεγαλύτερος δυνατός ορίζοντας σχεδιασμού να είναι η πενταετία. Έχω βαρεθεί.

 

[Alexandra]

Δεν ξέρω αν κάνω καλά που αγγίζω το θέμα, ωστόσο για το θέμα των απεργιών θα ήθελα να πω το εξής: όποιον Περαματιώτη κι αν ρωτήσετε, θα σας πει ότι η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος πλέον έχει νεκρώσει. Θα σας πει επίσης ότι έχει νεκρώσει γιατί τα εκεί συνδικάτα υποκινούσαν διαρκώς απεργίες, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να περιμένουν πώς και πώς πότε θα μπει πλοίο για επισκευές για να κάνουν απεργία με σκοπό να εκβιάσουν τους πλοιοκτήτες σε διάφορες παραχωρήσεις. Αποτέλεσμα; Πλέον δεν υπάρχει εκεί εμπορικό πλοίο για δείγμα. Ούτε και δουλειά, φυσικά.

Να θυμίσω (πάλι) την Πειραϊκή-Πατραϊκή και την Πιρέλι στην Πάτρα. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να μην ομολογεί/παραδέχεται ότι αυτές οι δύο βιομηχανίες έκλεισαν εξαιτίας των συνδικαλιστών.

 

[drsiebenmal]

Δεν ξέρω αν κάνω καλά που αγγίζω το θέμα, ωστόσο για το θέμα των απεργιών θα ήθελα να πω το εξής: όποιον Περαματιώτη κι αν ρωτήσετε, θα σας πει ότι η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος πλέον έχει νεκρώσει. Θα σας πει επίσης ότι έχει νεκρώσει γιατί τα εκεί συνδικάτα υποκινούσαν διαρκώς απεργίες, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να περιμένουν πώς και πώς πότε θα μπει πλοίο για επισκευές για να κάνουν απεργία με σκοπό να εκβιάσουν τους πλοιοκτήτες σε διάφορες παραχωρήσεις. Αποτέλεσμα; Πλέον δεν υπάρχει εκεί εμπορικό πλοίο για δείγμα. Ούτε και δουλειά, φυσικά.

Την περασμένη εβδομάδα γνώρισα στην αίθουσα αναμονής του οδοντιάτρου μου (έχει συμβληθεί με διάφορες ναυτιλιακές εταιρείες που του στέλνουν τα πληρώματά τους για θεραπείες) έναν μάγειρα σε ελληνικό κρουαζιερόπλοιο που θα ταξίδευε την επομένη για Κων/πολη. Μου είπε ακριβώς αυτό. Ότι το πλοίο είχε πάει για επισκευές στο Πέραμα, έπεσε σε απεργίες, και οι πλοιοκτήτης το πηγαίνει τώρα πια για επισκευές στην Τουρκία.

 

[anef]

Οπότε κατά τη γνώμη σας, όποτε θίγονται συμφέροντα των εργαζόμενων αυτοί πρέπει απλώς να ανέχονται την κατάσταση και να προσεύχονται στο Θεό; Την απεργία πότε τη θεωρείτε κατάλληλο μέσο, μετά την απόλυση;

Μεσολάβησε το μήνυμα της Αλεξάνδρας, οπότε κατάλαβα κάθε πότε πρέπει να γίνονται απεργίες: πολύ σπάνια. Όταν ακούμε κάθε μέρα στα δελτία για λιτότητα, πάγωμα μισθών, άνοδο τιμών, ανεργία, αυτά είναι νορμάλ υποθέτω. Η μόνη παραφωνία είναι οι απεργίες.

@drsiebenmal: Το ότι ο πλοιοκτήτης έπεσε μια φορά σε απεργία και από κει και πέρα πηγαίνει το πλοίο στην Τουρκία δεν το πιστεύω με τίποτα. Προφανέστατα τα μεροκάματα στην Τουρκία τον συμφέρουν περισσότερο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες εργάτες πρέπει να παίρνουν μεροκάματα Τουρκίας ή Κίνας ή ότι δεν πρέπει να απεργούν.

 

[Palavra]

@anef: Είναι ακριβώς έτσι όπως τα λέει ο drsiebenmal. Μία απεργία μπορεί να κοστίσει σε έναν πλοιοκτήτη μέχρι και εκατομμύρια ευρώ. Και την Τουρκία και την Κίνα και την Κορέα οι πλοιοκτήτες δεν τις προτιμούν, το κάθε άλλο: όλοι τους θα σου πουν ότι οι Έλληνες είναι σαφέστατα καλύτεροι τεχνίτες και καλύτεροι εργάτες. Ωστόσο, στις επισκευαστικές ζώνες επικρατεί αυτό ακριβώς που έγραψα και οι πλοιοκτήτες το φοβούνται.

Και το ξέρω πολύ καλά, όχι επειδή μου το είπε ένας γνωστός μου. Γι' αυτό δεν έχει εμπορικό στόλο για επισκευές στο Σκαραμαγκά (όπου παρεμπιπτόντως συνήθως οι απεργοί δεν επιτρέπουν στους υπόλοιπους εργαζόμενους να μην απεργήσουν - δημοκρατία, ε; ), γι' αυτό δεν έχει εμπορικό στόλο για επισκευές στο Πέραμα, γι' αυτό δεν έχει εμπορικό στόλο για επισκευές στη Σύρο. Επειδή οι πλοιοκτήτες θέλουν να βγάζουν λεφτά, όχι να τα χάνουν επειδή οι διάφοροι το παίζουν εργατοπατέρες για να γίνουν μετά πολιτικοί (Ο αντινομάρχης Πειραιά Σταύρος Μαρκάτος ξεκίνησε από συνδικαλιστής στο Σκαραμαγκά, πχ).

Α, και τα μεροκάματα στα ναυπηγεία αγγίζουν τις εκατοντάδες ευρώ, είναι υψηλότερα και από της Γερμανίας, οπότε μην το ρίξουμε στο Ο Γιακουμής, ένας κακόμοιρος εργάτης. Αν αμφιβάλλεις για τα λεγόμενά μου, μια βόλτα στο Πέραμα θα σε πείσει.