Σαφώς όχι.
Αυτό ισχύει μόνο αν αποδίδεις στην ιδιοκτησία οντολογική υπόσταση (οπότε μπορείς να κατανοήσεις την κλοπή μόνο σαν "άρνηση της ιδιοκτησίας"). Συμφωνώ ότι αυτή ακριβώς είναι η λογική τούτου του κόσμου - όμως γνωρίζουμε (π.χ. μέσα από την εθνολογία και την ιστορία), κι ακόμα περισσότερο μπορούμε να φανταστούμε, κι άλλους κόσμους.
Η ιδιοκτησία είναι, κατά τη γνώμη μου, μόνο μια σχέση -και μάλιστα μια πολύ ιδιαίτερη μορφή σχέσης- ανάμεσα σε κάποια πράγματα (υλικά ή λιγότερο υλικά) και κάποια πρόσωπα (ατομικά ή συλλογικά). Η σχέση αυτή είναι υποχρεωτικά προσωρινή - όσο προσωρινά είναι και (τουλάχιστον) τα πρόσωπα. [Σε ό,τι έχει να κάνει με την "πνευματική ιδιοκτησία", η υπέρ της αιωνιότητας άποψη εκφράστηκε, πολύ μετριοπαθώς (αλλά για πρακτικούς λόγους), με την επέκταση από τα 50 στα 70 χρόνια.]
Ή, για να το πιάσουμε διαφορετικά, νομίζεις ότι μια έννοια όπως ο "σφετερισμός δικαιώματος" προϋποθέτει την έννοια της ιδιοκτησίας;
Αναγνωρίζω ότι μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις στα θέματα αυτά, δεν δέχομαι όμως ότι υπάρχει φιλοσοφικό πρόβλημα, κι ακόμα περισσότερο ανυπέρβλητο φιλοσοφικό πρόβλημα, στην εκδοχή που παρουσίασα - παρά μόνο για τους ταγμένους οπαδούς μιας πολύ ιδιαίτερης άποψης.