Προστασία οπτικοακουστικών έργων

[Costas]

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας (από το Facebook)

Ανακοίνωση των Οικολόγων-Πράσινων (δεν τη βρίσκω στον ιστότοπό τους, αλλά μου ήρθε με μέιλ):

11 Μαρτίου 2010

Τα πνευματικά δικαιώματα να προσαρμοστούν στην ψηφιακή εποχή, όχι το αντίστροφο


Το αναγκαστικό κλείσιμο διαδικτυακού χώρου που διευκόλυνε χρήστες να ανταλλάσουν μεταξύ τους ψηφιακά αρχεία, και η σύλληψη των υπευθύνων του, βρίσκονται στα ακραία όρια της νομιμότητας, αν όχι πέρα από αυτά.

Είναι εξαιρετικά ανησυχητικό ότι η Ελληνική Αστυνομία στην ανακοίνωσή της υιοθετεί και αναπαράγει τους ανακριβείς ισχυρισμούς της Εταιρείας Προστασίας Οπτικοακουστικών Έργων (ΕΠΟΕ), που είχε καταθέσει τη μήνυση εναντίον του συγκεκριμένου ιστότοπου (gamato.info) και είχε σοβαρό οικονομικό συμφέρον για τη διακοπή της λειτουργίας του. Στην πραγματικότητα:

· Αρχεία διαμοίραζαν μόνο οι απλοί χρήστες του ιστοτόπου, οι διαχειριστές τους διευκόλυναν μόνο να βρουν ο ένας τον άλλον).

· Φοροδιαφυγή ήταν αδύνατο να υπάρξει σε ένα ιστότοπο στον οποίο δε γινόταν καμιά οικονομική συναλλαγή.

Η αστυνομία παρέλειψε να αναφέρει πότε κατατέθηκε η μήνυση και πότε ξεκίνησε η αστυνομική έρευνα. Θα θέλαμε περισσότερη και πιο επαρκή ενημέρωση από την αστυνομία για τις δικές της πράξεις, όχι την αναπαραγωγή των όσων ισχυρίζονται οι ανταγωνιστές του ιστοτόπου.

Πολιτική σημασία όμως έχει το συνολικότερο ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων στην σύγχρονη ψηφιακή εποχή. Δυστυχώς στο θέμα αυτό οι ιδιοκτήτες των πνευματικών δικαιωμάτων και μαζί τους η αστυνομία, επιμένουν να δίνουν μια μάχη χαρακωμάτων εκ των προτέρων χαμένη, με πρώτο θύμα την ελευθερία του λόγου και της επικοινωνίας στο διαδίκτυο.

Το υπάρχον μοντέλο εμπορευματοποίησης της γνώσης και του πολιτισμού, με τους περιορισμούς που θέτει, περιορίζει την πρόσβαση στα αγαθά αυτά σε ευρεία κοινωνικά στρώματα που στερούνται οικονομικών πόρων και κυρίως στους νέους. Αυτό εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες τόσο στις αναπτυγμένες χώρες, αλλά ακόμη περισσότερο διευρύνει το χάσμα μεταξύ των χωρών αυτών και του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, προς όφελος εταιριών διανομής που ελάχιστη σχέση έχουν με την πνευματική δημιουργία.

Εξίσου αδιέξοδο είναι βέβαια είναι το μοντέλο της απεριόριστης δωρεάν χρήσης που έχει επικρατήσει στην γκρίζα πλευρά του διαδικτύου. Η κυβέρνηση οφείλει να δημιουργήσει προϋποθέσεις ώστε οι δημιουργοί να αμείβονται και οι χρήστες να έχουν πρόσβαση στην καλλιτεχνική δημιουργία. Στην κατεύθυνση αυτή υπάρχουν ήδη διαθέσιμες διεθνείς πρακτικές, όπως πχ. ένα τέλος πρόσβασης στο internet που θα αποδίδεται στους κατόχους πνευματικών δικαιωμάτων.

Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν ότι μπορούν να συλλάβουν τους σχεδόν 1 εκατομμύριο χρήστες του διαδικτυακού χώρου που αντιμετωπίζει την επίμαχη δίωξη…



ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΑΥΡΙΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12.3, 5:00 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

Στην Αθήνα, μπροστά στη Βουλή

Στη Θεσσαλονίκη, στην Καμάρα



Το γραφείο τύπου

Για περισσότερες πληροφορίες, 2103306301

 

[Ambrose]

Αυτό το ζήτημα έχει πολύ ενδιαφέρον από πολλές απόψεις. Όλοι είναι κατά των συλλήψεων. Προσωπικά, δεν έχω σχηματίσει άποψη ακόμα. Απλά αναρωτιέμαι τα δικαιώματα των δημιουργών/καλλιτεχνών πού πάνε με όλη αυτή την ιστορία.

 

[Costas]

Η προτελευταία παράγραφος του #1 αναφέρει κάτι σχετικά.

 

[Ambrose]

Εντάξει, αλλά αυτό είναι εντελώς θεωρητικό κι ούτε νομιμοποιεί αυτό που γίνεται. Κι εγώ συμφωνώ να βρεθούν λύσεις. Αλλά στο κάτω-κάτω της γραφής, όποιος καλλιτέχνης θέλει, μπορεί και τώρα να βγάλει τα τραγούδια του στο ίντερνετ δωρεάν ή και με πληρωμή. Δεν είναι δύσκολο. Βλ. π.χ. το iTunes ή άλλα σχετικά sites. Θα δεχόμουν το κατέβασμα δωρεάν για συγκεκριμένους λόγους (π.χ. για να δεις αν σου "κάνει" ένα CD) και υπό όρους, αλλά όχι εντελώς ανεξέλεγκτα όπως γίνεται τώρα.

 

[azimuthios]

Φίλοι μου, το ίδιο πράγμα γίνεται πλέον και με τα βιβλία και με τη μουσική και με τις ταινίες. Όλα πνευματική δημιουργία είναι και όλοι οι πνευματικοί δημιουργοί έχουν δικαιώματα και επομένως όλοι θίγονται από τη μεταφόρτωση των αρχείων.

Αλλά για να σταθούμε λιγάκι... πώς ακριβώς θίγονται; Επειδή δεν αγοράζουμε τα CD τους, σωστά; Πόσα εκατομμύρια :) πωλήσεις θα έκανε ή κάνει ένας μέσος ή πρωτοεμφανιζόμενος καλλιτέχνης; Ας μην απαντήσω, γιατί είναι ευκόλως εννοούμενο... Αντίθετα, πόσα σπίτια, μπαρ, καφέ, αυτοκίνητα, πλοία... παίζουν τη μουσική του που έχει "κατεβεί" από το διαδίκτυο και πόσα εκατομμύρια αυτιά ακούνε τα τραγούδια του με αυτόν τον τρόπο;
Μήπως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση; Μήπως και οι εταιρείες αντί για 20-25 ευρώ το CD (που τους κοστίζει μάξιμουμ 2 ευρώ) θα έπρεπε να βρουν έναν τρόπο στην εποχή του Διαδικτύου να κατεβάσουμε είτε σε προσιτές τιμές είτε δοκιμαστικά τα τραγούδια ή τις ταινίες; Και μην τρελαθούμε ότι θα λυπηθώ τη Sony, τη Universal και δεν ξέρω ποια άλλη εταιρεία του Χόλιγουντ ή της μουσικής βιομηχανίας για διαφυγόντα κέρδη! Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι (να και κάτι για το νήμα με τα ζώα που δεν βάλαμε νομίζω)...

Πρόσφατα πληροφορήθηκα από έναν φοιτητή μου ότι ο πατέρας του (που είναι και καθηγητής ή δάσκαλος) έφερε στο σπίτι ένα βιβλίο μου φωτοτυπημένο από την αρχή μέχρι το τέλος. Μούδιασα... αλλά τώρα δεν ξέρω τι να κάνω... να χαρώ που διαβάστηκε έστω και έτσι και θα διαδοθεί και θα μοιραστεί και σε άλλους ίσως ή να κλάψω για τα διαφυγόντα κέρδη... Με άλλα λόγια, τι θέλει ο καλλιτέχνης, τα χρήματα ή τη δόξα; Και τα δύο; Τι μετράει πιο πολύ; Να γίνεις γνωστός ή να βγάλεις χρήματα όταν πρωτοξεκινάς; Μήπως το πρώτο θα φέρει το δεύτερο σε κάποιες περιπτώσεις;

Με τα βιβλία όντως, ως συλλέκτης, έχω ένα θέμα με το κατέβασμά τους. Από την άλλη ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, δεν θα μπορούσα να κάνω μάθημα χωρίς τα ηλεκτρονικά βιβλία και άρθρα!

Και τέλος, κάτι οξύμωρο. Στα αυτοκίνητα έχουν εξαπλά MP3 player. Στην αγορά δεν έχω δει να μπορείς να αγοράσεις το MP3 disc κάποιου καλλιτέχνη. Τότε γιατί το έχεις; Πού θα βρεις τα αρχεία MP3 αν δεν τα βρεις στο διαδίκτυο... οεο; Πού;

Αυτά τα ερωτήματα με βασανίζουν και συγγνώμη αν σας κούρασα... Έχω κι άλλα να πω, αλλά δεν πειράζει...

 

[drsiebenmal]

Για τα mp3 στο αυτοκίνητο, υποτίθεται ότι θα αντιγράψεις το CD που έχεις αγοράσεις σε δίσκο mp3 --όπως τα αντέγραφες παλιά σε κασέτες.

 

[azimuthios]

Ναι καλά, δόκτορα... γι' αυτό τα έβγαλαν λες;

 

[Ambrose]

Η αλήθεια είναι ότι με την έλευση του CD οι εταιρείες θησαύρισαν. Αυτό είναι κάτι που έχουν να το λένε πολλοί καλλιτέχνες (πρόσφατα το επανέλαβε και η Δήμητρα Γαλάνη σε μια συνέντευξη). Θυμάμαι ότι τότε ένας δίσκος βινυλλίου είχε γύρω στο χιλιάρικο και με τα CD το πήγαν 50% επάνω. Προσωπικά, ελάχιστα μ' ενδιαφέρουν οι εταιρείες. Αλλά η αγορά είναι μικρή και ένας Έλληνας μουσικός, τραγουδιστής ή συνθέτης φαντάζομαι ότι τα χρειάζεται τα ποσοστά του. Άλλωστε, αν θέλει να διαδώσει το έργο του έχει κι άλλους τρόπους. Εκτός κι αν δεν τον πειράζει και αυτός επιλέξει διαφορετικά (οπότε οι εταιρείες τον δεσμεύουνε).

Παρακολουθώντας το σκηνικό στη μπλογκόσφαιρα και το Facebook, έχω την αίσθηση ότι το κίνημα "Λευτεριά στα παιδιά του gamato" είναι περισσότερο μια αντίδραση στην καταπίεση και την οικονομική στενότητα των ημερών, παρά κάτι άλλο.

 

[Palavra]

Αυτό που ξέρω εγώ πάντως είναι ότι όλοι οι καλλιτέχνες βγάζουν ελάχιστα από τα CD που πουλιούνται και ότι ο μεγαλύτερος όγκος χρημάτων πηγαίνει στις δισκογραφικές. Οι καλλιτέχνες βγάζουν χρήματα από τις ζωντανές εμφανίσεις, για τις οποίες τα CD λειτουργούν υποστηρικτικά - και δεν αναφέρομαι μόνο σε καλλιτέχνες του εσωτερικού.

 

[Alexandra]

Μήπως και οι εταιρείες αντί για 20-25 ευρώ το CD (που τους κοστίζει μάξιμουμ 2 ευρώ) θα έπρεπε να βρουν έναν τρόπο στην εποχή του Διαδικτύου να κατεβάσουμε είτε σε προσιτές τιμές είτε δοκιμαστικά τα τραγούδια ή τις ταινίες;

Μία πρακτικής φύσεως παρατήρηση: 2 ευρώ μπορεί να στοιχίζει το CD ως εκτύπωση και ως υλικό. Για να καλυφθεί το κόστος της παραγωγής του CD, ανάλογα με το πόσοι και ποιοι εργάστηκαν γι' αυτό (καλλιτέχνες, ορχήστρα, γραφίστας, μουσικός παραγωγός που κάνει την επιμέλεια, στούντιο ηχογράφησης), και για να βγει κέρδος που θα επιτρέψει σε μια εταιρεία να επιβιώσει, πρέπει να πουληθούν χιλιάδες κομμάτια. Και δεν μιλάω για τις μεγάλες εταιρείες, αν και στο κάτω-κάτω έχουν δικαίωμα κι αυτές να βγάλουν κέρδος ανάλογο με τις επενδύσεις που κάνουν και με τα χιλιάδες άτομα στα οποία δίνουν δουλειά, αλλά και για τις μικρές που προφανώς είναι αδύνατο να επιβιώσουν αν το προϊόν τους αντιγράφεται και διακινείται, είτε δωρεάν είτε από επιτήδειους που πουλάνε τα αντίγραφα στους δρόμους. Όταν ένας νέος καλλιτέχνης θέλει να κάνει δισκογραφία, προφανώς πρέπει να καταφύγει στο κεφάλαιο μιας εταιρείας, γιατί δεν είναι δυνατόν να βάλει από την τσέπη του 10.000 ή 20.000 ευρώ, και θα περιμένει μάταια να εισπράξει κάποια ποσοστά από τις πωλήσεις.

Και σχετικά με την παρατήρησή σου, Αμβρόσιε, για το κόστος του CD σε σχέση με το βινύλιο, μην ξεχνάς ότι στην αρχή η ψηφιακή τεχνολογία ήταν κάτι καινούριο, γι' αυτό την πουλούσαν πιο ακριβά, αλλά στη συνέχεια μπήκε στη ζωή μας το ευρώ, οπότε τριπλασιάστηκαν όλα, ούτως ή άλλως.

 

[Ambrose]

Και σχετικά με την παρατήρησή σου, Αμβρόσιε, για το κόστος του CD σε σχέση με το βινύλιο, μην ξεχνάς ότι στην αρχή η ψηφιακή τεχνολογία ήταν κάτι καινούριο, γι' αυτό την πουλούσαν πιο ακριβά,

Αυτό υπέθετα κι εγώ και δικαιολογούσα στο μυαλό μου τη διαφορά στην τιμή (γιατί στην ποιότητα το βινύλλιο είναι κλάσης ανώτερο), αλλά τελικά ίσως να μην ήταν έτσι ακριβώς. Δηλ. εκμεταλλεύτηκαν την αλλαγή μέσου για κερδοσκοπία (όπως έγινε και με το ευρώ).

 

[SBE]

Δυστυχώς δεν βρίσκω ένα άρθρο σχετικά με το θέμα των δικαιωμάτων, που έλεγε μεταξύ άλλων ότι κάποια ονόματα έχουν πάψει να πουλάνε τα CD τους και τα μοιράζουν δωρεάν στις συναυλίες τους.

Ένα άλλο βασικό όμως είναι ότι αν ένα άλμπουμ αξίζει τον κόπο, πουλάει. Αν είναι ένα πιασάρικο τραγούδι και δέκα βλακείες για παραγέμισμα, γιατί να δώσει ο άλλος τα λεφτά του;
Ίσως είναι ώρα οι δισκογραφικές εταιρείες να σκεφτούν λίγο και την ποιότητα.

 

[Alexandra]

Να προσθέσω επίσης ότι τα πνευματικά δικαιώματα είναι πάντα πνευματικά δικαιώματα, σε οποιαδήποτε εποχή. Αν ένας καλλιτέχνης θέλει να κάνει το έργο του προσιτό σε όλους δωρεάν στο Διαδίκτυο, μπορεί να το κάνει. Αν διαφωνεί, η δωρεάν διακίνηση είναι κλοπή, είτε είμαστε στην ψηφιακή εποχή είτε στην προϊστορική. Ούτε μπορώ να αποδεχτώ το "αφού δεν μου το δίνεις πιο φτηνά, εγώ θα το κλέψω και θα το χρησιμοποιώ χωρίς να σου δίνω φράγκο". Μπορούμε να το κάνουμε αυτό και όταν αγοράζουμε ρούχα ή παπούτσια ή βιβλία; Αν δεν μας αρέσει η τιμή, τα κλέβουμε; Ή μήπως το Διαδίκτυο, εκτός από την ανωνυμία που προσφέρει στις σχέσεις, προσφέρει και ανωνυμία στην κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων; Κι εγώ έχω κατεβάσει (σπάνια) ταινίες, αλλά πάντα έχω επίγνωση ότι αυτό που κάνω είναι κάτι παράνομο, δεν ισχυρίζομαι ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα που μου προσφέρει η ψηφιακή εποχή.

Από την ανακοίνωση του πρώτου ποστ αντιγράφω:

Εξίσου αδιέξοδο είναι βέβαια είναι το μοντέλο της απεριόριστης δωρεάν χρήσης που έχει επικρατήσει στην γκρίζα πλευρά του διαδικτύου. Η κυβέρνηση οφείλει να δημιουργήσει προϋποθέσεις ώστε οι δημιουργοί να αμείβονται και οι χρήστες να έχουν πρόσβαση στην καλλιτεχνική δημιουργία. Στην κατεύθυνση αυτή υπάρχουν ήδη διαθέσιμες διεθνείς πρακτικές, όπως πχ. ένα τέλος πρόσβασης στο internet που θα αποδίδεται στους κατόχους πνευματικών δικαιωμάτων.

Έχει ενδιαφέρον η πρόταση ότι θα μπορούσε να επιβληθεί ένα τέλος πρόσβασης που θα αποδίδεται στους κατόχους πνευματικών δικαιωμάτων, αλλά μάλλον θα πρέπει να είναι αρκετά μεγάλο αυτό το ποσό, γιατί μιλάμε για έναν τεράστιο αριθμό δημιουργών και καλλιτεχνών που θα πρέπει να πληρωθούν σ' όλον τον κόσμο.

 

[drsiebenmal]

Ναι καλά, δόκτορα... γι' αυτό τα έβγαλαν λες;

Για να συνδέσω και με της Αλεξάνδρας αποπάνω, όχι. Μπορείς να κατεβάζεις ό,τι mp3 θέλεις και από το νέτι επί πληρωμή.

 

[nickel]

Έχω μια τεράστια συλλογή σιντί, όλα παιγμένα μία φορά — τη φορά που τα έκανα MP3 για να τα ακούω από τον υπολογιστή μου με άμεση ανεύρεση και χωρίς να χαλάω τα πολύτιμα συλλεκτικά σιντί. Μακάρι να μπορούσα να κάνω το ίδιο και με όλα τα βιβλία της βιβλιοθήκης μου. Εκτός που υπάρχει πια το αδιαχώρητο, εκτός από τη ΜΕΕ που θέλει συνέχεια σελοτέιπ για να συγκρατώ τις ράχες, εκτός από τη σκόνη, είναι γεγονός ότι με τα ψηφιακά βιβλία η δουλειά είναι πιο αποτελεσματική. Πάντα με σεβασμό στα τέσσερα-πέντε B, τα μέρη όπου το βιβλίο το θες να είναι έντυπο (σε bed δεν πάω με Kindle, όσο κομψό κι αν γίνει).

Προχτές πέρασε ένας φίλος από το σπίτι και κουβαλούσε έναν φρεσκοαγορασμένο εξωτερικό δίσκο του ενός τεραμπάιτ. Την ώρα που πίναμε τα ούζα μας, πήρε και όλη μου τη μουσική και όλα τα ψηφιακά μου βιβλία. Στο διαδίκτυο δεν έγινε καμιά συναλλαγή, για να φοβηθεί μην τον πιάσουν. Απλώς, όπως γινόταν παλιά με τις μπομπίνες και τις κασέτες και τις φωτοτυπίες, εγώ πλήρωσα μια περιουσία για να αποκτήσω πράγματα που ήθελα και ο φίλος μου δεν έκανε τον κόπο ούτε καν της μετατροπής ή της αντιγραφής.

Υποθετικό το σενάριο, αλλά πόσο υποθετικό; Η πειρατεία είναι αυτό που λέει η λέξη: παράνομη. Κλοπή. Δηλαδή, έγινε σεισμός και μπήκε ο κόσμος στο σουπερμάρκετ και το λεηλάτησε. Θα πεις: μα ο κόσμος πεινούσε. Θα σου πω: πόσες φορές νομίζεις ότι μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά το σουπερμάρκετ; Δηλαδή, δεν είναι μόνο θέμα ηθικό, δεν είναι μόνο θέμα νόμου του καθεστώτος της ελεύθερης οικονομίας, είναι πρωτίστως θέμα πρακτικό: στο βαθμό που εξαπλώνεται η κλοπή, που η κλοπή δεν θεωρείται ανήθικη και παράνομη, αλλά γίνεται κανόνας (ενδεχομένως γίνεται κανόνας ενώ ταυτόχρονα θεωρείται ανήθικη και παράνομη), στον ίδιο βαθμό δεν θα υπάρχει παραγωγή κάποια στιγμή.

Είναι λύση η δίωξη; Το σενάριο δείχνει ότι δεν πρόκειται να δώσουν λύση οι διώξεις, απλώς ίσως θα περιορίσουν προσωρινά το φαινόμενο· ίσως αυτό να θέλουν και οι εταιρείες — τον περιορισμό του. Δεν θα καταφέρουν πολλά ή για πολύ. Όλες αυτές οι αγορές θα πρέπει να αλλάξουν εκ βάθρων. Για πολλούς λόγους, όχι μόνο για την προστασία του δημιουργού. Ας θεωρήσουμε κάποια πράγματα ιερά: την προστασία του δημιουργού. Τη διάδοση της δημιουργίας. Την ευχερή πρόσβαση στη γνώση. Σε αυτά ας αρχίσουμε να βάζουμε κάποιες πρακτικές ή ποιοτικές παραμέτρους. Πάντως, πρέπει να σχεδιαστεί ένα ολοκαίνουριο αύριο που δεν μπορεί να στηριχτεί σε σαθρές πρακτικές και επιχειρηματολογίες του παρελθόντος.

 

[azimuthios]

Συμφωνώ απολύτως. :)

 

[Ulkomaalainen]

Μία πρακτικής φύσεως παρατήρηση: 2 ευρώ μπορεί να στοιχίζει το CD ως εκτύπωση και ως υλικό. Για να καλυφθεί το κόστος της παραγωγής του CD, ανάλογα με το πόσοι και ποιοι εργάστηκαν γι' αυτό (καλλιτέχνες, ορχήστρα, γραφίστας, μουσικός παραγωγός που κάνει την επιμέλεια, στούντιο ηχογράφησης), και για να βγει κέρδος που θα επιτρέψει σε μια εταιρεία να επιβιώσει, πρέπει να πουληθούν χιλιάδες κομμάτια. Και δεν μιλάω για τις μεγάλες εταιρείες, αν και στο κάτω-κάτω έχουν δικαίωμα κι αυτές να βγάλουν κέρδος ανάλογο με τις επενδύσεις που κάνουν και με τα χιλιάδες άτομα στα οποία δίνουν δουλειά, αλλά και για τις μικρές που προφανώς είναι αδύνατο να επιβιώσουν αν το προϊόν τους αντιγράφεται και διακινείται, είτε δωρεάν είτε από επιτήδειους που πουλάνε τα αντίγραφα στους δρόμους. Όταν ένας νέος καλλιτέχνης θέλει να κάνει δισκογραφία, προφανώς πρέπει να καταφύγει στο κεφάλαιο μιας εταιρείας, γιατί δεν είναι δυνατόν να βάλει από την τσέπη του 10.000 ή 20.000 ευρώ, και θα περιμένει μάταια να εισπράξει κάποια ποσοστά από τις πωλήσεις.

Και σχετικά με την παρατήρησή σου, Αμβρόσιε, για το κόστος του CD σε σχέση με το βινύλιο, μην ξεχνάς ότι στην αρχή η ψηφιακή τεχνολογία ήταν κάτι καινούριο, γι' αυτό την πουλούσαν πιο ακριβά, αλλά στη συνέχεια μπήκε στη ζωή μας το ευρώ, οπότε τριπλασιάστηκαν όλα, ούτως ή άλλως.

Ενδεικτικά αναφέρω ότι όταν πήρα ένα CD του Καλλίρη το '90...κάτι, είχε 5.500 δρχ, κι ενώ συμφωνώ ότι το ευρώ ξεχείλωσε τις τιμές στα πάντα σχεδόν, σ' αυτόν τον τομέα ήταν ήδη ξεχειλωμένες.

Από την άλλη, όταν παίρνω ένα CD δε θέλω κι ένα σωρό μπαρούφες μέσα που μου τις πλασάρουν για χρυσάφι. Τα artwork και δεν ξέρω τι, είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Οι δισκογραφικές άργησαν να πάρουν χαμπάρι ότι δε θέλουμε βλακείες για να μας παίρνουν τα λεφτά, γι' αυτό κι ένα εξάμηνο απ' την κυκλοφορία εμπορικών ελληνικών CD (ή και προωθητικά) τα πουλάνε μαζί με εφημερίδες και περιοδικά.

Αυτήν την Κυριακή θα δώσει μία εφημερίδα επιτυχημένο CD πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη, λέτε να ζημιώνεται έτσι η δισκογραφική; Ή μήπως θα ζημιωθούν οι Scorpions που πωλούν με εφημερίδα αυτήν την Κυριακή το κύκνειο άσμα τους αντί να μας τ' αρπάξουν χοντρά σε κάποιο δισκοπωλείο;

Καμιά φορά για να πουλήσεις πολύ πρέπει να ρίξεις την τιμή.

 

[Alexandra]

Μα ούτε εγώ διαφωνώ να δώσει κάποιος στον φίλο του το ψηφιακό του αρχείο. Όταν όμως μεσολαβεί ένας ιστότοπος ώστε αυτοί οι αόρατοι "φίλοι" να γίνουν εκατομμύρια, τότε κινδυνεύει ο δημιουργός να μην μπορεί να ζήσει εισπράττοντας αυτά που δικαιούται για το έργο του. Τέλος πάντων, μάλλον για να καταλάβει κάποιος τι λέω πρέπει να έχει από πρώτο χέρι την εμπειρία της δημιουργίας και της πνευματικής ιδιοκτησίας.

Όσο για το επιχείρημα ότι ένα CD μπορεί να έχει 12 τραγούδια και να σου αρέσει μόνο το ένα, ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει πλέον η δυνατότητα να αγοράζεις μόνο ένα τραγούδι στο Amazon και στο iTunes και σε ελληνικούς ιστότοπους που πουλάνε νόμιμα μουσική, και δεν νομίζω ότι είναι ακριβή τιμή για ένα τραγούδι 99 σεντς. Έχω πολλές φορές αγοράσει, άλλοτε ολόκληρο άλμπουμ και άλλοτε μόνο ένα τραγούδι. Αλλά προφανώς η επιθυμία να πάρουμε κάτι τζάμπα περιέχει κάποια ιδεολογία που μου διαφεύγει.

 

[nickel]

Αλεξάνδρα, αν κάτι θέλω να μείνει από το μήνυμά μου είναι ότι η συζήτηση δεν μπορεί να διεξαχθεί με παραδοσιακούς όρους. Είπα ότι είναι κλοπή. Και εφόσον είναι κλοπή, ο νόμος αυτή τη στιγμή δίνει το δικαίωμα να σε μπαγλαρώσει ο άλλος. Θα κλείσουν τρεις τόποι, θα φοβηθούν δέκα ανεβασοκατεβασάκηδες και την άλλη μέρα θα ανοίξουν έξι τόποι. Ή θα φτάσουμε να ανταλλάσουμε τα τεραμπάιτ μας σε γιάφκες (καπνιστών). Δεν είναι λύσεις αυτά. Όπως δεν μπορούμε να ελπίσουμε στον ηθικό αυτοπεριορισμό των κερδοσκόπων, δεν περιμένουμε και ότι οι πειρατές θα σεβαστούν τους δημιουργούς. Ας το κάνει ο διπλανός, λέμε πάντα.

Άρα, ας πούμε ό,τι θέλουμε για τα τρέχοντα, τα μπουκαρίσματα εδώ, τη νομοθεσία που συζητείται στη Βρετανία ή τη Γαλλία. Σαχλαμάρες, προσωρινά πράγματα, που αρνιούνται να δουν κατάματα την πραγματικότητα και εξυπηρετούν προσωρινά τον πανικό των εταιρειών.

 

[Costas]

Εγώ πάλι θεωρώ το 1 δολάριο (99 σεντς) τιμή πάρα πολύ ακριβή. 20 κομμάτια = 20 δολάρια. Πάρα πολλά είναι.