Υποθέτω ότι βοηθάνε, γιατί όπως σίγουρα θα ξέρεις, μεγάλο μέρος της ψυχολογικής εξάρτησης αποτελεί και η συνήθεια να έχεις κάτι στα χέρια. Αλλά δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, γιατί όποτε πιάνω (σπάνια) μπεγλέρι ή κομπολόι, στο άλλο χέρι συνήθως κρατάω το τσιγάρο...
ακόμη
Άσε που η εικόνα μπεγλέρι στο ένα και κομπολόι στο άλλο χέρι μού θυμίζει ταχυδακτυλουργό.
Κάτι άλλο που έχω δει για απασχόληση των χεριών και του στόματος σε προσπάθεια διακοπής καπνίσματος είναι το κλασικό μολύβι, όπως το (κακο)μεταχειριζόμασταν μικροί μαθητές. Και ένας γνωστός κρατούσε τσιγάρο και πότε-πότε το έφερνε για λίγο και στο στόμα, απαγορεύοντας, βέβαια, στους γύρω να του το ανάψουν, όπως συχνότατα έσπευδαν όποιοι τον έβλεπαν με το τσιγάρο στο στόμα. Όταν τον ρώτησα, μου εξήγησε ότι ήθελε πρώτα να απαλλαγεί από τη χημική/οργανική εξάρτηση και μετά να ασχοληθεί με την αποβολή των μηχανικών συνηθειών που συνοδεύουν το κάπνισμα. One step at a time, όπως μου είπε. Και το έκοψε.
Μπεγλέρια
Κομπολόι
Όσο για τον τρόπο παιξίματος, έχει δίκιο ο Ζάζουλα για τη ραθυμία του κομπολογιού και τη νευρικότητα του μπεγλεριού, κατά κανόνα. Αλλά έχω δει πολλές φορές και το κομπολόι να παίζεται πολύ νευρικά και να κάνει "άλλα κόλπα" (ιδίως αν είναι καλά ζυγιασμένο, με τις κατάλληλες χάντρες και μήκος) και το μπεγλέρι να πασπατεύεται αργά και ράθυμα. Φαντάζομαι ότι εξαρτάται και από τον χαρακτήρα του καθενός, αλλά και τη διάθεση της συγκεκριμένης στιγμής. Το μπεγλεράκι, πάντως, λόγω κατασκευής, σε προκαλεί για ταχυδακτυλουργίες.
Ίσως θυμάσαι πριν από χρόνια το παιγνίδι "τάκα τάκα" (ένα σχοινάκι με δυό μπάλες στα άκρα) που ήθελε δεξιοτεχνία, και αυτό κι αν έσπαγε νεύρα ολόγυρα!
Όχι μόνο νεύρα ολόγυρα, αλλά και συχνά πυκνά και τα δάχτυλα του (πρωτόπειρου) παίκτη...