Άκαπνη ανακοίνωση για προσωπική και όχι μόνο χρήση
- Thread starter Katerina_A
- Start date
Άλλαξα την αβατάρα μου για δύο λόγους:
Πρώτον, η παλιά έμοιαζε πολύ μ' αυτήν του Προφέσορ. Μα κανείς δεν το παρατήρησε να μου το πει;
Δεύτερον, η εικόνα του Χόμερ περιγράφει αυτό που θα ήθελα να κάνω τώρα. Δεκατρείς ημέρες από την τελευταία τζούρα κι αυτήν τη στιγμή θα ήθελα να καπνίσω μονοκοπανιά και τα 273 τσιγάρα που έχω γλιτώσει. Μοναδική παρηγοριά το ότι, αν και ισχυρότατο, αυτό το επεισόδιο στέρησης είναι το πρώτο σήμερα. Ελπίζω και το τελευταίο.
Πρώτον, η παλιά έμοιαζε πολύ μ' αυτήν του Προφέσορ. Μα κανείς δεν το παρατήρησε να μου το πει;
Δεύτερον, η εικόνα του Χόμερ περιγράφει αυτό που θα ήθελα να κάνω τώρα. Δεκατρείς ημέρες από την τελευταία τζούρα κι αυτήν τη στιγμή θα ήθελα να καπνίσω μονοκοπανιά και τα 273 τσιγάρα που έχω γλιτώσει. Μοναδική παρηγοριά το ότι, αν και ισχυρότατο, αυτό το επεισόδιο στέρησης είναι το πρώτο σήμερα. Ελπίζω και το τελευταίο.
Μα φυσικά και το παρατήρησα, και το βρήκα απόλυτα φυσιολογικό. Και μάλιστα, θα μου άρεσε, κάθε μέλος της Λεξιλογίας που αποφασίζει να κόψει το τσιγάρο να βάζει μια τέτοια ή παρόμοια αβατάρα.
Ωραία η σκέψη σου Αλεξάνδρα, αλλά δεν θα είναι μεγάλο το μπέρδεμα μετά;
Εγώ καταλαβαίνω ποιος έχει κάνει μια ανάρτηση από την αβατάρα του. Ειδικά αν είναι από τις χαρακτηριστικές (όπως αυτή του Ζάζουλα ή αυτή του Drsiebenmal). Ε, πριν από λίγο διάβαζα το νήμα σου με τις σκούλες και τα χνούδια και έπρεπε να παρατηρήσω το όνομα για να καταλάβω αν η δημοσίευση ήταν δική μου ή του Προφέσορ. Δεν ήταν και το καλύτερό μου.
Εγώ καταλαβαίνω ποιος έχει κάνει μια ανάρτηση από την αβατάρα του. Ειδικά αν είναι από τις χαρακτηριστικές (όπως αυτή του Ζάζουλα ή αυτή του Drsiebenmal). Ε, πριν από λίγο διάβαζα το νήμα σου με τις σκούλες και τα χνούδια και έπρεπε να παρατηρήσω το όνομα για να καταλάβω αν η δημοσίευση ήταν δική μου ή του Προφέσορ. Δεν ήταν και το καλύτερό μου.
Ναι, ήταν πράγματι χαρακτηριστικά γυναικείο — ultra slim 100άρι. :)
Τι εννοείς; Κι εγώ στριφτά έκανα, αλλά το έκοψα. Τουλάχιστον έτσι ελπίζω.
Καλημέρα, Αλεξάνδρα!
Περιμένω να περάσουν δυο μέρες ακόμα για να γιορτάσω τον ένα μήνα χωρίς τσιγάρο. Θα έχω κερδίσει το πρώτο μου στοίχημα και θα επιβραβεύσω τον εαυτό μου με μια καινούρια συσκευή Blackberry. Είδες τι ωραία στοιχήματα βάζω;
Σοβαρά πάντως, μετά τις είκοσι μέρες πάνω-κάτω η κατάσταση είναι όχι απλώς καλή, είναι ιδανική. Λες και δεν κάπνισες ποτέ. Αρκεί να το θέλεις και να το βλέπεις θετικά.
Το επόμενό μου στοίχημα είναι οι τρεις μήνες. Δεν σας λέω από τώρα με τι θα ανταμείψω τον εαυτό μου. Θα σας το πω αν τα καταφέρω.
Όταν κάποιο πρόσωπο του συγγενικού μου περιβάλλοντος είχε κόψει το τσιγάρο, αυτό που άρχισε να σχολιάζει από τις πρώτες μέρες ήταν ότι ξαφνικά το φαγητό απέκτησε διαφορετική γεύση, οι οσμές έγιναν πολύ πιο έντονες και σταμάτησε να ξυπνάει το πρωί με στεγνό και πικρό στόμα.
Δε θέλεις να ανταμείψεις τον εαυτό σου με ένα ταξιδάκι προς τα νότια, προς την Αθήνα, π.χ.; Λέω εγώ, τώρα, έτσι το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό...
Αυτό με τη γεύση και την όσφρηση το έχω ακούσει κι εγώ αλλά θα πω ψέματα αν πω ότι κατάλαβα μεγάλη διαφορά. Αυτό με το στόμα σαν παπούτσι το πρωί, το είχα κι εγώ καμιά φορά αλλά μόνο αν δεν έπλενα διεξοδικά τα δόντια μου προτού ξαπλώσω το βράδυ. Οπότε μου συνέβαινε σπανιότατα. Κι όταν λέμε διεξοδικά εννοούμε νήμα, στοματικό διάλυμα και βούρτσισμα για αρκετή ώρα. Μάλλον αυτή μου η μανία με τη στοματική υγιεινή με γλίτωσε και από τα κίτρινα δόντια του καπνιστή. Εννοείται ότι η οδοντόκρεμα που χρησιμοποιώ έχει λευκαντική δράση, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει στην πραγματικότητα.
Αυτό που παρατήρησα εγώ πολύ έντονα μετά τη διακοπή του καπνίσματος είναι ότι ο καφές με πιάνει πολύ πιο εύκολα πλέον. Πριν έπινα κάπου τέσσερις μεγάλες κούπες σκέτο γαλλικό καφέ (όλη τη μέρα) και τώρα με τη μία είμαι στο τσακ ν’ αρχίσω να τρέμω. Λίγο ακόμα να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και θα κόψω και τον καφέ. Θα το γυρίσω στο τσάι του βουνού.
Άσε, Παβλάρα, πικρή ιστορία. Μπες στη σειρά και πάρε παραπεμπτικό για την ικανοποίηση του αιτήματός σου…
Όχι ότι η Θεσσαλονίκη είναι και το ιδανικότερο μέρος από πλευράς κίνησης και φασαρίας, αλλά από τότε που έφυγα από την Αθήνα σχεδόν έχω ρίξει μαύρη πέτρα πίσω μου. Έχω μια άρνηση να ξαναπατήσω τα πόδια μου στο κέντρο και τα πέριξ. Εγώ που είχα φάει το τρίγωνο (ο Θεός να το κάνει) Χίλτον-Λυκαβηττός-Εξάρχεια με το κουτάλι.
Την πληρώνω ακριβά την άρνησή μου αυτή γιατί έχω να δω πολλούς και καλούς φίλους κάτι χρόνια...
Χμμμ... Εγώ είπα να μην προσπαθήσω να κόψω δύο μεγάλες εξαρτήσεις μαζί γιατί σίγουρα θα μου έστριβε. Αλλά ο συνδυασμός καφές και τσιγάρο δεν ήταν και πολύ σημαντικός για μένα. Τα απολάμβανα και τα δύο, αλλά όχι απαραίτητα μαζί.
Όπως έχω πει και σε προηγούμενη ανάρτηση, το τσιγάρο για μένα ήταν συνδυασμένο με τη δουλειά και μάλιστα τη συγκέντρωση στη δουλειά. Τις πρώτες δύο εβδομάδες δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ καθόλου. Καθόλου όμως!
Μετά βρήκα τη λύση. Με το δικό μου τρόπο, βέβαια, αλλά τη βρήκα. Ανέλαβα ένα έργο 22.000 λέξεων ενώ δούλευα ήδη σε ένα άλλο, 15.000 λέξεων. Οι ημερομηνίες παράδοσης είχαν δυο τρεις μέρες διαφορά. Πλακώθηκα στη δουλειά για να μην χάσω τις προθεσμίες. Και τα έργα παρέδωσα στην ώρα μου και το τσιγάρο σταμάτησα να συνδυάζω με τη δουλειά.
Σε φαντάζομαι να μαστιγώνεις τον εαυτό σου, σαν αυτές τις Γερμανίδες φράου στις ελληνικές κατοχικές ταινίες, και να λες «όχι, δε θα καπνίσεις, όχι, δε θα καπνίσεις»
Κατερίνα, συγχαρητήρια κι από μένα (ουσιαστικά έκλεισες το σεληνιακό μήνα των περίπου 4 Χ 7 ημερών) :)
Χμμμ, ενδιαφέρον! Αφού στα γερμανικά το Frau γράφεται όπως όλα τα ουσιαστικά με κεφαλαίο, μήπως θα έπρεπε να το γράφουμε και στα ελληνικά με κεφαλαίο; Να το στείλουμε κι αυτό για συζήτηση εδώ;Σε φαντάζομαι να μαστιγώνεις τον εαυτό σου, σαν αυτές τις Γερμανίδες φράου στις ελληνικές κατοχικές ταινίες, και να λες «όχι, δε θα καπνίσεις, όχι, δε θα καπνίσεις»
Σε φαντάζομαι να μαστιγώνεις τον εαυτό σου, σαν αυτές τις Γερμανίδες φράου στις ελληνικές κατοχικές ταινίες, και να λες «όχι, δε θα καπνίσεις, όχι, δε θα καπνίσεις»
Και λίγα λες.
Costas
¥
Εγώ, πάλι, έκοψα πρώτα τον καφέ (γιατί μου έφερνε πονοκεφάλους) και μετά το τσιγάρο. Δεν μπορώ να πω πως η μυρουδιά του φρέσκου καφέ δεν είναι ευχάριστη, αλλά ας μείνει στην όσφρηση το πράγμα. Από τότε (1992-3 περίπου) έχω κάνει μόνο μια εξαίρεση, όταν πήγα φέτος στο αιθιοπικό εστιατόριο της οδού Νάξου, το Λαλιμπέλα. Ως γνωστόν, οι Αιθίοπες φημίζονται για τον καφέ τους, και όντως άξιζε την παράβαση.