Σύγχρονοι μύθοι

[panadeli]

Αυτό με τη γαλλικού;

 

[tsioutsiou†]

Κατά βάση το θέμα είναι μάλλον ψυχαναλυτικό: το λερναίο τονώνει τη χαμηλή αυτοεικόνα τους.

Και η περισσή εμμονή στη διάψευσή του, μάλλον ψυχαναλυτικό είναι. :)

 

[sarant]

Nαι, με τη γαλλικού.

 

[SBE]

Και η περισσή εμμονή στη διάψευσή του, μάλλον ψυχαναλυτικό είναι. :)

Ναι, και να εξηγήσω εδώ ποια είναι η δική μου ψυχολογική ανάγκη διάψευσης: μου φαίνεται ασύλληπτο το ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ό,τι προσγειώνεται στο μεϊλμποξ τους τοις μετρητοίς. Μου φαίνεται τερατώδες όχι μόνο το ότι πιστεύουν το λερναίο αλλά και το ότι πιστεύουν τους Νιγηριανούς που τους υπόσχονται εκατομμύρια, αυτούς που πιστεύουν (και διαδίδουν) ότι τα μικρά καρότα είναι μεγάλα καρότα που τα βούτηξαν σε χημικά για να μικρύνουν, που ορκίζονται στο σόι τους όλο ότι έχουν δει στην Κορινθία τους σταφυλοκαλλιεργητές να ραντίζουν τα σταφύλια με κάτι περίεργο χημικό όταν είναι μισό εκατοστό και μετά από πέντε ώρες έχουν γίνει τρία εκατοστά η καθεμία ρώγα κλπ κλπ.

Γενικά με ενοχλεί πάρα πολύ το πίστευε και μη ερεύνα- ειδικά όταν μας ζητάνε να πιστέψουμε κάτι τελείως παράλογο. Πριν τριάντα χρόνια ίσως δεν είχαμε εύκολο τρόπο να ελέγξουμε αλλά τώρα με το ιντερνέτ γιατί δεν αφιερώνουμε δύο λεπτά να κοιτάξουμε αν αυτό που μας ήρθε είναι urban legend πριν το προωθήσουμε ώστε να γεμίζουμε σκουπίδια και τους άλλους;

Δεν έχει να κάνει με την ηλικία ή τις σπουδές, αλλά την κοινή λογική μας.

 

[nickel]

Και η περισσή εμμονή στη διάψευσή του, μάλλον ψυχαναλυτικό είναι. :)

Ευρύτερα ωστόσο θα πρέπει να έχει κάποια σχέση με το σύνδρομο του ιεραπόστολου (το οποίο είναι δικός μου όρος καθώς δεν γνωρίζω αν υπάρχει στην ψυχολογία και, αν ναι, πώς το ονομάζει· και το οποίο δεν έχει σχέση με τη στάση του ιεραπόστολου — και ας μην ακούσω τις μετεμψυχώσεις του Φρόιντ να φωνάζουν «Αχά!»). Το οποίο μπορεί να δώσει από γιατρούς χωρίς σύνορα μέχρι απομυθοποιητές. Θεωρείται καλύτερο από το σύνδρομο του ψευδαπόστολου και του χάννου.

 

[Costas]

Χάριτες οφείλονται σε όσους θυσιάζουν τον πολύτιμο χρόνο τους στo άχαρο, σισύφειο έργο της διάψευσης της κάθε αρλούμπας, που αν και αρλούμπα κυβερνάει τον κόσμο, ενώ θα μπορούσαν να τον χρησιμοποιήσουν σε πολύ πιο ευχάριστες γι' αυτούς πνευματικές ασχολίες, για τις οποίες έχουν όλα τα φόντα και κάτι παραπάνω.

 

[tsioutsiou†]

Ευρύτερα ωστόσο θα πρέπει να έχει κάποια σχέση με το σύνδρομο του ιεραπόστολου (το οποίο είναι δικός μου όρος καθώς δεν γνωρίζω αν υπάρχει στην ψυχολογία και, αν ναι, πώς το ονομάζει

Υπάρχει το Σύνδρομο του Μωυσή

@SBE
Χε, χε, ναι. Από την άλλη νομίζω ότι οι άνθρωποι με την κοινή λογική είναι από μια άποψη πιο ευάλωτοι στο να καταπιούν μια ψεύτικη ιστορία κάποιας μορφής - όταν δεν ακούγεται εξωφρενική για την εμπειρία μας - γιατί, ξεκινώντας από ένα επίπεδο προσωπικής βασικής υπευθυνότητας, θεωρούν αυθόρμητα ότι και ο άλλος δεν θα βγάλει μια αρλούμπα από το πουθενά χωρίς κάποια στοιχεία.

 

[Kalliana]

Χάριτες οφείλονται σε όσους θυσιάζουν τον πολύτιμο χρόνο τους στo άχαρο, σισύφειο έργο της διάψευσης της κάθε αρλούμπας, που αν και αρλούμπα κυβερνάει τον κόσμο, ενώ θα μπορούσαν να τον χρησιμοποιήσουν σε πολύ πιο ευχάριστες γι' αυτούς πνευματικές ασχολίες, για τις οποίες έχουν όλα τα φόντα και κάτι παραπάνω.

Δηλαδή τσάμπα έπλενα τα πλακάκια μου με Coca-Cola; Τσάμπα φόραγα σκόρδα και μπλε μάτια κάθε φορά που δεν έστελνα το μαιλ που έλεγε πως θα μου πέφτανε οι τρίχες άμα δεν το προωθούσα σε όλη μου τη λίστα;; Τσάμπα πήρα εισιτήριο για το Ουνγκούτνου-μποούντου που μου είπε ο αξιότιμος Μουγκάλα-παντάμπα, δικηγόρος, ότι κληρονόμησα 4 τόνους διαμάντια από τον παππού μου τον μεγάλο Kalli-An ΙΙ; Μου κλονίζεται/κλονίζετε το σύμπαν

Χωρίς αστεία όμως, ας είναι καλά πλέον τα αντι-spam και αντι-scam που έχουν εφευρεθεί. Άμα ξαναδιαβάσω για τα 12.000 δολάρια που σου στέλνει η Microsoft γιατί έκανες forward ένα μαιλ, το ορκίζομαι θα κάνω μπλοκ όποιον μου το στείλει...

 

[anef]

Κι εγώ δεν μπορώ να αγανακτήσω μ’ αυτούς που καταπίνουν αμάσητες αυτές τις ιστορίες, γιατί πριν απ' αυτό έχει γίνει πολλή «δουλειά», κι έχει γίνει κοινωνικά και συλλογικά (και όχι σε επίπεδο προσωπικής ψυχολογίας, αν και υποθέτω παίζει κι αυτή κάποιο ρόλο).
Δείτε λίγο αυτό το απόσπασμα από τη συνέντευξη ενός θεατρικού συγγραφέα που έπεσε στα χέρια μου (όχι ο συγγραφέας, η συνέντευξη):

Αυτό που παίζει καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία είναι η εξέλιξη της γλώσσας. Στο πέρασμα των αιώνων η γλώσσα φθίνει. Οι λέξεις χάνουν το ειδικό τους βάρος. Μοιάζουν με καράβια δίχως έρμα. Εύκολα λέμε «αγαπώ ή σε μισώ» γιατί δεν νιώθουμε τη δόνηση και το συναισθηματικό φορτίο που ένιωσαν αυτοί που γέννησαν τη λέξη. Μιας που ο άνθρωπος οργανώνει σκέψη και αντίληψη και συνεπώς τη συνείδησή του από τη γλώσσα αυτή, η φθορά έχει συνέπεια στον τρόπο που βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε την καθημερινότητά μας.

Έχουμε δηλαδή ήδη το πλαίσιο: υπάρχει φθορά στην καθημερινότητά μας που οφείλεται (και) στη γλώσσα (εύκολη λύση, πού να ψάχνεις τώρα άλλα αίτια, βλ. και ταύτιση γλώσσας-έθνους και τον κίνδυνο «εξαφάνισής» μας), άρα πρέπει να γυρίσουμε σε αυτούς που τη γέννησαν (αρχαίοι Έλληνες) γιατί η αρχαία γλώσσα είναι τέλεια και αληθινή (αυτό αδιαπραγμάτευτο). Έρχεται και το λερναίο καπάκι και ναι, θέλεις να το πιστέψεις.

 

[nickel]

Tρελαινόμαστε λοιπόν για παραμύθια. Κι όσο πιο εξωφρενικά είναι τόσο μεγαλύτερη πίστη τούς δίνουμε· παράδειγμα η πολιτική, με τους επαγγελματίες ονειροπόλους να βρίσκουν πάντοτε ονειροπόλους πρόθυμους να σαγηνευτούν. Τα παραμύθια έχουν να κάνουν είτε με τον μέλλοντα χρόνο, οπότε πρόκειται για βαριά εσχατολογία («το 2014 έρχονται οι εξωγήινοι», μολαταύτα «το 2012 θα καταστραφεί το πλανητικό μας σύστημα, ίσως και το Σύμπαν»), είτε με τον παρελθόντα. Στη δεύτερη περίπτωση ξαναγράφουμε «αντισυμβατικά» την Ιστορία και βάζουμε αναδρομικώς τα γυαλιά σε διάφορους Ηρόδοτους, Θουκυδίδηδες και λοιπούς παραπλανηθέντες και παραπλανήσαντες. Και όταν μάς τσιμπάει ο γλωσσικός οίστρος, βάζουμε δυο ζευγάρια γυαλιά όχι μόνο στους Αλεξανδρινούς γραμματικούς αλλά και στον Αισχύλο και στον Ομηρο ακόμα, κι ας ήταν τυφλός, επινοώντας ελληνική καταγωγή και στα προφανώς ξένα και ανακαλύπτοντας λέξεις που οι πρόγονοί μας, εν τη αγλωσσία τους, δεν τις είχαν πλάσει, άλλωστε δεν είχαν κάνει ιδεολογία τους την αμιγή ελληνικότητα και δεν τους έτρωγε τα σωθικά ο καημός για τα «πρωτεία της φυλής». Αν το «όλε» της κερκίδας, σου λέει, είναι το ομηρικόν «ούλε» και το επί νηπίων «κουμπεπέ» το «κούπα ω παι», τότε τι άλλο μπορεί να είναι το debate παρά το «δίβατον» των αρχαίων ημών (που απλώς δεν το είχαν σκεφτεί και δεν το είχαν πλάσει, αλλά αυτό είναι ασήμαντη λεπτομέρεια) ή το ξαδερφάκι του το «δίβημα», που κι αυτό επίσης δεν το ήξεραν οι ημιεγγράμματοι αρχαίοι;​

Έτσι αρχίζει το άρθρο του Παντελή Μπουκάλα στην Καθημερινή της 31/5/2009, με τίτλο Ράμπο στη μάχη του Μαραθώνα.

Στη διασκεδαστική συνέχεια του άρθρου είναι το ζουμί...

 

[curry]

Δεν ξέρω πού αλλού να το βάλω αλλά μπορεί να κολλάει κι εδώ. Αν όχι, μετακινήστε το. Χτες, λοιπόν, μέσα σε 12 ώρες άκουσα τα εξής καταπληκτικά στους δρόμους της Αθήνας:
Απογευματάκι, πεζόδρομος Αποστόλου Παύλου, δύο 45άρηδες:
"Βλέπεις αυτές τις σπηλιές ρε συ; Το ξέρεις ότι υπάρχουν στοές που ενώνουν την Ακρόπολη με την Σαλαμίνα και την Αίγινα; Όλο σκαμμένο είναι από κάτω!"
Μετά τα μεσάνυχτα, αντροπαρέα, καφενείο στην Βεΐκου:
"14 έλληνες ΟΥΚάδες, εκπαιδευμένοι, μπορούν να ισοπεδώσουν την Νέα Υόρκη σε 4 ώρες!"

 

[SBE]

"Βλέπεις αυτές τις σπηλιές ρε συ; Το ξέρεις ότι υπάρχουν στοές που ενώνουν την Ακρόπολη με την Σαλαμίνα και την Αίγινα; Όλο σκαμμένο είναι από κάτω!"

Έμοιαζαν μήπως λίγο πιωμένοι;

Μετά τα μεσάνυχτα, αντροπαρέα, καφενείο στην Βεΐκου:
"14 έλληνες ΟΥΚάδες, εκπαιδευμένοι, μπορούν να ισοπεδώσουν την Νέα Υόρκη σε 4 ώρες!"

Και σε πόσες ώρες κάνουν το ίδιο 25 ανεκπαίδευτοι;

O Dr. Evil το καταφέρνει σε μία ώρα.

 

[Zazula]

Ενώ ο Σαραντάκος αναρωτιέται κατά πόσο θα ήταν καλή ιδέα να αρχίσουμε να απονέμουμε βραβεία Γκας Πορτοκάλος για ελληνοκεντρικούς γλωσσικούς μύθους και εξωφρενικές ετυμολογήσεις (τα «χρυσά βαττόμουτρα», όπως του πρότεινα), άκουσα το πρωί ότι δημοσιεύτηκε σε κάποιο μπλογκ και τώρα βρήκα σε μια μόνο σελίδα στο διαδίκτυο την εξής πληροφορία:

Στο φύλλο του “Ελεύθερου Τύπου”, 24/10/06, η κ. Γκολέμα στη στήλη της γράφει ότι λανθασμένα σε κάποια εκπομπή σας δόθηκε στη λέξη «τρελοκαμπέρω» η σημασία τρελοδούλος. Καμπέρος, υποστηρίζει η κ. Γκολέμα, λεγόταν ένας αεροπόρος ήρωας στους Βαλκανικούς Πολέμους και επειδή έκανε πολλές τρέλες με το αεροπλάνο του, του βγήκε το ψευδώνυμο ο «τρελοκαμπέρος».
​

Τα λεξικά, από την άλλη, (το ΛΚΝ εδώ) λένε:
[τρελο- + καμπέρ(ης) -ω < τουρκ. kamber (από τα αραβ.) 'αχώριστος σύντροφος', (ειρ.) 'που δεν μπορεί να λείπει' -ης]

(Πού να φανταστώ ότι ο Καμπέρος θα με καταδίωκε τόσα χρόνια μετά...)

Σημειωτέον πάντως ότι ο Δημήτριος Καμπέρος ήταν όντως τολμηρός και ριψοκίνδυνος. http://www.haf.gr/el/articles/kamberos/default.asp:
[...]
Στις 5 Αυγούστου 1912 ο Δ. Καμπέρος μαζί με το Μ. Μουτούση, διεκδικώντας τα πρωτεία για τη σχολή τους, πραγματοποίησαν πτήση παρά τις κακές καιρικές συνθήκες. Όταν πετούσαν πάνω από τη Σχολή του Bleriot έκαναν τόσο επικίνδυνους ελιγμούς, ώστε οι διευθύνσεις των Σχολών αναγκάστηκαν στη συνέχεια να τοποθετήσουν φωτεινά σήματα στις στέγες των οικημάτων. Ο Καμπέρος ήταν ενθουσιώδης, τολμηρός και φιλόδοξος, τέλειωσε πρώτος τις σπουδές παίρνοντας στρατιωτικό και πολιτικό δίπλωμα αεροπόρου.
[...]
Ο Καμπέρος σώθηκε πηδώντας από ύψος 10 μέτρων επάνω σε σωρό από χόρτα. Οι ελαφρές ζημιές του αεροπλάνου επισκευάστηκαν γρήγορα και ο αεροπόρος πέταξε πάλι την επόμενη μέρα (15 Μαΐου 1912). Με τη βοήθεια χωρικών μετέφερε το αεροπλάνο σε κατάλληλο χώρο που χρησιμοποίησε για αεροδρόμιο και απογειώθηκε με κατεύθυνση προς το χωριό Κακοσάλεσι (Αυλώνα) για να υποστηρίξει τα «εχθρικά στρατεύματα», όπου υποθετικά ανήκε. Οι χωρικοί τρομαγμένοι τρέπονταν σε φυγή, βλέποντας το αεροπλάνο να εκτελεί μια σειρά από θεαματικούς ελιγμούς με φοβερό θόρυβο.
[...]
Τα γεγονότα όπως περιγράφονται στην εφημερίδα «Ακρόπολη» της εποχής εξελίχθηκαν ως εξής: κατά τη διάρκεια της πτήσης του και ενώ ο Καμπέρος πετούσε με το διπλάνο του στα 300 μέτρα, εμφανίστηκε στο ίδιο ύψος το μονοπλάνο του Αργυρόπουλου, που είχε απογειωθεί κι αυτός από το Φάληρο. Αγωνία κατέλαβε τους θεατές καθώς “...Σε μια στιγμή όμως βλέπομεν το διπλάνον του Καμπέρου ταλαντευόμενον εκεί ψηλά ωσάν πτηνόν που επληγώθη. Δεν ήτο όμως τίποτα. Ο καλός αεροπόρος το έβαλε πάλι στη θέση του και μετά τινάς κύκλους κατήλθεν και εκάθησεν θαυμάσια επί της γης...”. Μετά την προσγείωση ο Καμπέρος, μέσα σε επευφημίες από τον κόσμο, προχώρησε προς τον Πρωθυπουργό κ. Βενιζέλο, ο οποίος τον συνεχάρη. Ο αεροπόρος άρχισε να του παραπονείται για τη συμπεριφορά του Αργυρόπουλου, ο οποίος τον εμπόδισε να κάνει τις στροφές που σχεδίαζε. Ο Βενιζέλος του απάντησε ότι και οι δύο πέταξαν καλά. Εν τω μεταξύ ο Καμπέρος είχε αφήσει το αεροπλάνο του στη μέση του διαδρόμου εμποδίζοντας τον Αργυρόπουλο να προσγειωθεί αρχικά, προκαλώντας τα παράπονα του τελευταίου. Το μικρό επεισόδιο τελείωσε εκεί και στη συνέχεια ο Καμπέρος έκανε και δεύτερη πτήση με επικίνδυνους ελιγμούς, πετώντας λίγα μέτρα πάνω από τη γη για να φωνάξει στους αστυνομικούς να παραμερίσουν τον κόσμο για να προσγειωθεί.
[...]
Στις 20 Ιουλίου 1934 τον βρίσκουμε να πετάει για τελευταία φορά, ανταποδίδοντας επίδειξη Άγγλων με ακροβασίες πάνω από αγγλικό αεροπλανοφόρο με αεροπλάνο Avro 180 HP.

Και η δικαίωση του Καμπέρου έρχεται τελικά σχεδόν μ' έναν αιώνα καθυστέρηση: http://linguarium.blogspot.com/2010/05/blog-post.html. :)

 

[Zazula]

Και η δικαίωση του Καμπέρου έρχεται τελικά σχεδόν μ' έναν αιώνα καθυστέρηση: http://linguarium.blogspot.com/2010/05/blog-post.html. :)

Αντιγράφω σχετικό σχόλιο του Νίκου Σαραντάκου στο Linguarium:

.
Η απορία μου είναι, πότε καταγράφεται πρώτη φορά η λέξη "τρελοκαμπέρω" σε σώματα κειμένων. Διότι από μια πρόχειρη έρευνα δεν βρήκα ανευρέσεις σε κείμενα παλαιότερα του 1990. Αν είχε κανείς τον χρόνο να ψάξει λαϊκά έντυπα της εποχής του Καμπέρου (π.χ. τον Ρωμηό) να δει αν παραδίδεται έστω το "τρελοκαμπέρος", η άποψη θα ενισχυόταν.

Μάλλον η αναγωγή στο κυριώνυμο Καμπέρος είναι όντως ορθή, διότι υπήρχε κι άλλος ένας αεροπόρος (ο Νότης Καμπέρος) για τον οποίον διαβάζω πως τον αποκαλούσαν τρελοκαμπέρο (ή τρελλοκαμπέρο, όπως μάλλον θα το ορθογραφούσαν τότε) και είναι γνωστότατος ως ο νονός τού Ολυμπιακού. Σχετικά ευρήματα έχω μόνον σύγχρονα (οπότε και θα το ψάξω περαιτέρω), αλλά το καταθέτω εδώ προκειμένου να το αναζητήσετε κι εσείς στη σχετική αρθρογραφία τής εποχής ή σε βιβλία σχετικά με την ιστορία τού ΟΣΦΠ (τα οποία πιθανώς να περιλαμβάνουν σχετικά τεκμήρια).

 

[Zazula]

Να προσθέσω και την ακόλουθη ευγενική συνεισφορά τού Dr Moshe:

nickel:
Αντιγράφω από το υλικό του Linguarium, του μπλογκ που διατηρούσε ο Dr Moshe:

17/5/10
Δυσετυμολόγητες λέξεις προερχόμενες από κύρια ονόματα
Μερικά ετυμολογικά προβλήματα μοιάζουν με παγόβουνα: Το μεγαλύτερο μέρος τους βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια. Αυτό είναι αναμενόμενο, αν σκεφτούμε ότι μόλις το 1/7 του όγκου τού παγόβουνου είναι ορατό.

Όταν στην ετυμολογική αφετηρία βρίσκεται ένα κύριο όνομα, αυτό που φαίνεται συχνά καταφέρνει να κρύβει καλά την ταυτότητά του και να μας αφήνει στο σκοτάδι. Πώς αλλοιώνεται η ταυτότητα του κυριωνυμίου, όταν αρχίζει να παίζει τον ρόλο προσηγορικού στο κοινό λεξιλόγιο; Ποιες γλωσσικές λειτουργίες μάς επιτρέπουν να εικάσουμε τι έχει κινητροδοτήσει τις αλλαγές;

Η πρόσφατη λεξικογραφική έρευνα έχει προσφέρει εξαιρετικά σημαντικές πληροφορίες. Ειδικώς ορισμένες δυσετυμολόγητες λέξεις φανερώνουν παράγοντες που δεν πρέπει να διαφύγουν την προσοχή μας. Σε αυτή την ομιλία θέλω να τονίσω τρεις, εξηγώντας τους μέσω παραδειγμάτων τού νεοελληνικού λεξιλογίου.

Παρακαλώ, προσέξτε το πρώτο σημείο.

Για να εντοπίσουμε ένα παγόβουνο, χρησιμοποιούμε συνήθως το ραντάρ. Όμως τα μικρότερα παγόβουνα εντοπίζονται μόνο όταν η θάλασσα είναι ήσυχη και όταν έχουμε πλησιάσει πολύ κοντά, σε απόσταση μόλις 1,5 χιλιομέτρου.

Εννοώ ότι το έργο τού ετυμολόγου δυσχεραίνεται όταν το κυριωνύμιο έχει χάσει τους συγκειμενικούς δεσμούς του, έχει ασυνεχή ιστορία και, λόγω της μεγάλης χρονικής απόστασης, μας λείπουν οι πραγματολογικές πληροφορίες που θα αποσαφήνιζαν τη λειτουργία του, που θα φανέρωναν πώς νοηματοδοτούσε τον χώρο. Αυτές οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές, συμφωνούν όμως με τον ρεαλισμό τής γλωσσικής μεταβολής.

Εξετάστε δύο παραδείγματα, τις λ. τρελοκαμπέρω και τεφαρίκι.

Η λ. τρελοκαμπέρω αποτελεί μειωτικό χαρακτηρισμό για την «απερίσκεπτη γυναίκα, που δεν σκέφτεται λογικά» (ΛΝΕΓ3). Μέχρι πρόσφατα τα λεξικά μοχθούσαν να ετυμολογήσουν το β΄ συνθετικό. Η συνήθης εξήγηση ήταν ότι προέρχεται από την Τουρκική. Στο ΛΚΝ διαβάζουμε ότι προέρχεται από το τουρκ. kamber «αχώριστος σύντροφος» και προστίθεται η ειρωνική σημασία «που δεν μπορεί να λείπει», δηλ. «αυτή από την οποία δεν λείπει η τρέλα».

Η εξήγηση δεν είναι πειστική. Ο κύριος όγκος τού προβλήματος έχει παραμείνει κάτω από την επιφάνεια.

Στην προκειμένη περίπτωση, πυρήνας τής λέξεως είναι ένα λησμονημένο κύριο όνομα, το οποίο θα μας ερχόταν ευθύς στον νου αν ήμαστε κάπως εξοικειωμένοι με την ιστορία τής ελληνικής πολεμικής αεροπορίας. Στις 13 Μαΐου 1912 πραγματοποίησε την πρώτη πτήση στην Ελλάδα ένας υπολοχαγός που μετεκπαιδεύτηκε ως πιλότος στη Γαλλία. Λεγόταν Δημήτριος Καμπέρος. Ανέλαβε πλήθος αποστολών κατοπτεύσεως των τουρκικών στρατευμάτων στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και μετασκεύασε το αεροπλάνο του, τύπου Henri Farman, σε υδροπλάνο, επιτυγχάνοντας την ανώτατη για την εποχή επίδοση: 110 χλμ./ώρα. Οι πηγές δείχνουν ότι διεκπεραίωσε ριψοκίνδυνες αποστολές, πραγματοποίησε πολλές παρακινδυνευμένες πτήσεις και ενέργειες παράτολμες για τα μέσα τής εποχής.

Πώς πιστεύετε ότι τον αποκαλούσαν οι συνάδελφοί του; Φυσικά, τρελοκαμπέρο!

Όμως, η λ. βαθμηδόν έχασε το αρχικό σημασιολογικό της δίκτυο, που τη συνέδεε με τα πραγματικά περιστατικά. Η κλητική επανερμηνεύθηκε σαν ονομαστική θηλυκού και έγινε η τρελοκαμπέρω. Σε αυτό συνέβαλε η παρουσία τέτοιων κακόσημων θηλυκών στη γλώσσα, π.χ. τρελέγκω, ρεζίλω, χοντρέλω, κακίστρω, σουρτούκω (ΑΛΝΕ).

http://archive.li/rmLV0​

 

[drsiebenmal]

Μα τι όμορφο κειμήλιο αυτό που μας έκανε πεσκέσι ο dr Moshe!

Επιτρέψτε μου να προσθέσω κι εγώ ένα μικρό βοτσαλάκι στα περί Καμπέρων.

Στη Νέα Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια (δεκ. 1950) βρίσκω ένα μικρό λήμμα:
Καμπέρος Δημήτριος (1883-1943). Εις εκ των πρώτων Ελλήνων αεροπόρων. Εσπούδασεν εις την Σχολήν Ευελπίδων, μετέσχε των Βαλκανικών πολέμων μετά το πέρας των οποίων κατετάγη εις την αεροπορίαν και εξεπαιδεύθη εις Αγγλίαν εις την αερομηχανική.

Για το Νότη Καμπέρο βρήκα ευτυχώς ένα σπανιότατο φυλλάδιο με αβέβαιη χρονολόγηση (πάντως οι αριθμοί τηλεφώνων της Αθήνας στις διαφημίσεις στο οπισθόφυλλο είναι εξαψήφιοι) και τίτλο Το Ελληνικόν Ποδόσφαιρον 1919-1926, του Γ. Ανδριανόπουλου.

Στο φυλλάδιο αυτό υπάρχουν σε διάφορα σημεία αναφορές στον Νότη Καμπέρο (με τον οποίο βέβαια ο Γιώργος Ανδριανόπουλος ήταν προσωπικοί φίλοι). Στη σελ. 22, στην ενότητα «Τα πρώτα ιδρυτικά στελέχη», γράφει:

Κατά το έτος 1924 ιδρύθη πράγματι ο Ολυμπιακός Πειραιώς, με την συμμετοχή των ... Μιχάλη Μανούσκου, Νότη Καμπέρου,...
Δεν θα λησμονήσω ποτέ την δραστηριότητα, δια την επισημοποίησιν και λοιπάς εγγράφους διατυπώσεις περί ιδρύσεως του Ολυμπιακού, του αειμνήστου Νότη Καμπέρου, Οικονομικού Αξιωματικού Β.Ν., υπηρετούντος εις το Ναυτοδικείον Πειραιώς...​

Άρα, μάλλον καμία σχέση του Νότη Καμπέρου με την αεροπορία. Όμως δεν μπορούμε να αποκλείσουμε (ίσια ίσα που φαίνεται και πολύ πιθανό) να φώναζαν και εκείνον στην παρέα του τρελλοκαμπέρο, κατά τον διασημότερο συνονόματό του...

 

[Zazula]

Κι άλλη μια φωτογραφία εποχής για τον Δημήτριο Καμπέρο. Απεικονίζει το πρώτο ελληνικό στρατιωτικό αεροσκάφος, ένα μονοθέσιο διπλάνο τύπου Ανρί Φαρμάν ισχύος 50 ίππων και ονόματι Δαίδαλος, το οποίο πέταξε για πρώτη φορά στην Ελλάδα πριν από 98 χρόνια, στις 13 Μαΐου 1912, με χειριστή τον υπολοχαγό Καμπέρο. Ο Καμπέρος είχε διακόψει για λίγο την εκπαίδευσή του στη γαλλική αεροπορική ακαδημία τού Ετάμπ προκειμένου να επιστρέψει στην Ελλάδα και να συμμετάσχει με το αεροπλάνο του στα μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια που έγιναν στην περιοχή τής Αττικής την επομένη.

 

[Zazula]

Ο Νίκος Σαραντάκος ανέβασε ένα εξαιρετικό σημείωμα για τον Καμπέρο στο ιστολόγιό του: http://sarantakos.wordpress.com/2010/05/18/kamperos/.

 

[nickel]

Μύθοι τουρλού τουρλού, παλιοί γνωστοί, ότι στην Αμερική αν δεν ξέρεις αρχαία δεν έχεις προκοπή στην Κοιλάδα του Πυριτίου, για την ανωτερότητα της φυλής μας που καταφέρνει και έχει στα ρήματα 6πλάσιους τύπους στην ενεργητική από την αγγλική (άλλος δείκτης μπλαμπλά αυτός), για το πώς φαίνεται η διανοητική ανάπτυξη του ατόμου από τον αριθμό δευτερευουσών προτάσεων που χρησιμοποιεί (δίπλα στο αϊ-κιού, να βάλουμε και το αϊ κουρέψου), εκπληκτικές σκηνές από λειτουργία όπου ο μητροπολίτης επιμένει να διαβάσει το ευαγγέλιο στη δημοτική και οι εγκάθετοι πιστοί αποκάτω φωνάζουν «Στα αρχαία το θέλουμε» (πού είσαι, Ιονέσκο, αριστούργημα θα έβγαζες), αλλά ο πρόεδρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού παίρνει το βραβείο (το κέικ) με το μυθικό του εύρημα για το τι θα πάθουμε μόλις κατεβάσει ο Φωτόπουλος τους διακόπτες της ΔΕΗ. Ένα νήμα, να πάνε κάτω όλα τα φαρμάκια. Ειδικά για το κεντημένο κείμενο του Σαραντάκου:
http://sarantakos.wordpress.com/2011/04/07/lernaiomitropetr/

 

[nickel]

Σε σχέση με το επονομαζόμενο «λερναίο», δηλαδή το μύθο για τα 6 εκατομμύρια λέξεις της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και τις ανατριχιαστικές ανακρίβειες που τον συνοδεύουν σε κείμενα που έρχονται και ξανάρχονται στα ηλεταχυδρομεία μας ή αναπαράγονται στις ιστοσελίδες διαφόρων αφελών ή ψωνισμένων, υπήρξε μια εξέλιξη χτες που οφείλουμε να καταγράψουμε: Ο Γ. Γεωργαλάς, κυβερνητικός εκπρόσωπος του δικτατορικού καθεστώτος και συγγραφέας αρκετών βιβλίων για το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού, είχε καταθέσει τη συγκεκριμένη πληροφορία για τα έξι εκατομμύρια λέξεις σε βιβλίο του, από το οποίο και έγινε η αναπαραγωγή. Με επιστολή του προς τον λερναιοκτόνο Σαραντάκο δέχεται το λάθος του με καθυστέρηση δέκα ετών. Γράφει:

Ὀρθῶς ἐπισημαίνει [ο κ. Νίκος Σαραντάκος] ὅτι ἡ ἀποθησαύρισις ἀπό τό πανεπιστήμιο τῆς Καλιφόρνιας 6 ἑκ. ἑλληνικῶν λέξεων δέν συνεπάγεται ὅτι τόσες λέξεις ἔχει ἡ γλὠσσα μας. Διότι τό πανεπιστήμιο ἀπεθησαύρισε ἔργα τῆς Ἑλληνικῆς Γραμματείας πού ἀποτελοῦνται ἀπό 6 ἑκ. λέξεις, ἀλλά ἡ ἴδια λέξις, ὅπως εἶναι φυσικό ἐπαναλαμβάνεται πολλάκις. Ἔχει λοιπόν δίκαιο.
Ὅμως ἡ ἀρχική ἀνακοίνωσις τοῦ πανεπιστημίου ὅπως κατεχωρήθη σέ διεθνῆ καί ἑλληνικά ἔντυπα, δέν τό διευκρίνιζε. Καί ἐδημιουργήθη ἐσφαλμένη ἐντύπωσις. Ἤδη καί εγώ εἶχα διαπιστώσει τό λάθος.​

Δεν ξέρω αν έχει αναγνωρίσει άλλα λάθη του ο κ. Γεωργαλάς...
Σε σχέση με την επιστολή του, η συνέχεια, εδώ.