Η επιλεκτική ακλισιά της γκέισας

[Alexandra]

Άρα η ακλισιά χρεώνεται στους συνήθεις υπόπτους, τους «δημοσιογράφους».

Χαχα... Ξέρεις τι εκτίμηση έχω στους δημοσιογράφους.

 

[daeman]

... Του Κουγκίου λέμε ακόμα ή του Κουγκιού;

Εξαρτάται: αν λέμε του καβουκιού, του κουτουκιού, του ματσουκιού, του παλουκιού (και του σκοινιού, για να συμπληρωθεί το ζεύγος), του λουκιού, του μπουλουκιού, του μπουμπουκιού, του σεντουκιού, του μονοκουκιού, του κιουγκιού —για να περιοριστώ στα -κιού και να μην πιάσω τα του μπαρουτιού, του μπαρμπουτιού ή του μαρουλιού κ.τ.ό.— θα πούμε του Κουγκιού.

Αλλιώς... δεν πρόκειται βέβαια να γράψω ούτε να πω του *μπουζουκίου:

Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα - Βίκυ *Μοσχολίου Μοσχολιού

Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ, Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος & Χρήστος Γιαννακόπουλος

Ώπα, την καρδιά μου ισορρόπα
σάμπως και θα σπάσει απόψε και στα δέκα θα κοπεί
Φτου σου, οι πενιές του μπουζουκιού σου
μου επήρανε τα ρέστα και μ’ αφήσανε ταπί

 

[nickel]

Ωραία, λύθηκε κι αυτό. Εγώ δεν είχα βρει βιντεάκι, αλλά καλύτερα έτσι, που έγινε ευκαιρία να δούμε κι αυτή τη γενική. Για το Σούλι προτιμάμε τη λόγια γενική, του Σουλίου, αλλά και πάλι θα βρούμε του Σουλιού.

 

[SBE]

Λογικό αυτό με το Σούλι, αλλά θυμάμαι κάτι συμφοιτητές μου ηπειρώτες να μιλάνε για τη Λακασούλι (Λάκκα Σουλίου).

 

[nickel]

Είναι πολύ πιθανό να έχει ξανααναφερθεί, αλλά η επικαιρότητα επιβάλλει να πούμε ότι, προχωρήστε, πείτε με κάθε άνεση «της Ζάμπιας», γιατί πόνεσε το ματάκι μας αυτές τις μέρες με τόσα «της Ζάμπια». (Σε γκουγκλιές τα άκλιτα βγαίνουν εξαπλάσια. Ευτυχώς στη Βικιπαίδεια την κλίνουν.)

 

[Alexandra]

Και κουτρουβαλώντας στον κατήφορο της ακλισιάς, φτάσαμε και στη "σοφία". Μάλιστα. Υπάρχουν Έλληνες που πιστεύουν ότι μπορεί να είναι άκλιτο το όνομα Σοφία.


Από εδώ.

 

[nickel]

Το τετράπτυχο φυλλαδιάκι που μου έδωσαν στο Κάστρο της Πύλου έγραφε «Η Ναυμαχία του Ναυαρίνο». Σε όλα τα κείμενα του φυλλαδίου, ξανά και ξανά: «του Ναυαρίνο».

Η ορθογραφία Ναυαρίνο παραμένει η πιο συνηθισμένη, αλλά κερδίζει σταθερά έδαφος η ορθότερη Ναβαρίνο (έτσι πια σε Πάπυρο και ΛΝΕΓ). Προέρχεται, κατά την επικρατέστερη ετυμολόγηση, από το προφορικό «τον Αβαρίνον» (π.χ. εδώ). Πάντως, σε κάθε περίπτωση και με κάθε ορθογραφία, η λέξη κλίνεται κανονικά: «η Ναυμαχία του Ναβαρίνου».

 

[Alexandra]

Μάλιστα. Η Ροτόντα, της Ροτόντα. Και η κυρία που το έγραψε αυτό ισχυρίζεται ότι μένει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται στην 9η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων. Τέρατα μορφώσεως έχουν προσλάβει εκεί, βλέπω.

 

[natandri]

Δεν είμαι σίγουρη αν πρέπει να μπει εδώ ή στο άλλο νήμα, με την ελληνική εκπαίδευση που νοσεί...
Η ομάδα Ε, αυτοί με τα εκρηκτικά στην Καλαμάτα, πιστεύουν λέει στο θεό Ζεύς. Κι επειδή προέρχεται η είδηση από ελληνική εφημερίδα και με το δίκιο του να δυσπιστήσει κανείς, τεκμήριο.


nickel adds link:
http://www.naftemporiki.gr/story/10...xanismoi-se-spitia-sullifthenton-tis-omadas-e

 

[Alexandra]

Και το ρούμι άκλιτο. Από το Αθηνόραμα online, διάφορα ρούμι.



Σε γκρουπ μαγειρικής στο Φέισμπουκ, είδα και το κλασικό "πάτερ" που μένει άκλιτο σε όλες τις πτώσεις να επεκτείνεται και στο όνομα του ιερέα: "Του πάτερ Αθανάσιος". Αλλά σ' αυτά τα γκρουπ, βέβαια, θα είναι μεγάλη έκπληξη αν συναντήσεις κάποιον να γράφει σωστά.

 

[nickel]

Και το ρούμι άκλιτο. Από το Αθηνόραμα online, διάφορα ρούμι.

Ίσως επειδή τα τσιγάρα, τα ρούμια και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια.

 

[daeman]

Ίσως επειδή τα τσιγάρα, τα ρούμια και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια.

Τα ρούμια τα έχουν κλίνει τα καλύτερα τα σπίτια, π.χ.:

«Ο μπαρμπα-Νίκας επανήλθεν εις το καπηλείον και διέταξε τον κάπηλον να του βάλει «το κόντρα ούλτιμο». Το έπιεν, είπεν εις τον κάπηλον να περάσει τα τρία ρούμια εις τα οψώνια του αφεντικού, και λαβών τα οψώνια ανήλθεν εις την οικίαν.»

Βαρδιάνος στα σπόρκα, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης


Για ρούμια γράφει κι ένας οίκος που τα παράγει και τα διαθέτει:

Θα θέλαμε να γνωρίσετε όλα τα ρούμια του Havana Club, αλλά με το δικό μας, επηρεασμένο από την Αβάνα, στυλ, σε μία συνάντηση γευσιγνωσίας μέσα από το διαδίκτυο με τον μεγαλύτερο Maestro Ronero του Havana Club, τον Don José Navarro. Ξεκινάμε με κάποιο από τα νεότερα ρούμια του Havana Club - για παράδειγμα το Αñejo 3 Años. Μετά συνεχίζουμε με το Añejo Reserva, το Añejo 7 Años ή το Selección de Maestros.


αλλά και στο ίδιο το Αθηνόραμα τα κλίνουν κανονικότατα:

Δοκιμάσαμε μερικά αντιπροσωπευτικά δείγματα παλαιωμένων ρουμιών και… το απολαύσαμε.
...
Σήμερα, διανύει την καλύτερη περίοδο του, με μια ανανεωμένη γκάμα, που εμπεριέχει από λευκά μέχρι super premium ρούμια παλαίωσης. Αυτή η ποικιλία σε στυλ το έχει καθιερώσει ως περιζήτητο πεδίο γευστικής εξερεύνησης.
...
Κάποιοι τύποι ρουμιού, όμως, επιλέγουν τη χρήση βαρελιών γαλλικής δρυός, που πριν φιλοξενούσαν κονιάκ, ενώ σπανιότερα συναντάμε και βαρέλια από sherry.

ή εκεί:

Τα περιζήτητα ρούμια είναι συνώνυμα με τον τόπο καταγωγής τους, τις Βερμούδες, παράγονται εκεί από το 1860 από την οικογένεια Gosling.
...
Η συλλογή συμπληρώνεται με δυο ακόμα ρούμια για ειδικές περιστάσεις.


Επίσης, από το Σαραντάκειο:

Ενοχλητική ακλισιά από το ελληνικό τμήμα της Μπακάρντι: Τα ρούμι μας. Μπορεί το ουίσκι να το κρατάμε άκλιτο σε επίσημο ύφος (διότι στην καθομιλουμένη μια χαρά κλίνεται), αλλά το ουίσκι είναι ξένη λέξη -το ρούμι μόνο στα ελληνικά λέγεται έτσι, σε καμιάν άλλη γλώσσα, οπότε το να αφήνεται άκλιτο είναι εντελώς αδικαιολόγητο. Το ρούμι, του ρουμιού και, χτες ήπια δυο ρούμια.


Και τα ουίσκια, τις βότκες, τις τεκίλες, τα *βασικό *ποτό *όλο βασικά ποτά όλα. Μόνο τα τζιν άκλιτα, γιατί τότε θα πηγαίναμε σε άλλα πνεύματα, τα τζίνια.

 

[SBE]

Άλεξ, υπερβάλλεις. Ο πάτερ είναι μέρος της λαϊκής παράδοσης, δεν έχει σημασία αν δεν κλίνεται.

 

[daeman]

Άλεξ, υπερβάλλεις. Ο πάτερ είναι μέρος της λαϊκής παράδοσης, δεν έχει σημασία αν δεν κλίνεται.

Τέτοιο θέμα δεν υφίσταται μάλλον:

...
Άλλη λόγια κλητική σε ευρύτατη χρήση είναι το «πάτερ!» που έδωσε ονομαστική ο πάτερ (άσχετη με το λατινικό ο πάτερ φαμίλιας) η οποία έχει πλέον εξελιχθεί σε άκλιτο ουσιαστικό: του πάτερ, τον πάτερ (περιλαμβάνεται στο ΛΚΝ).

πάτερ ο [páter] Ο (άκλ.) : (προφ.) προτακτικό, στη θέση του ουσιαστικού πατήρ[SUB]1[/SUB], ως τίτλος κληρικού ή μοναχού: Ο πάτερ Iωάννης. Θα βρεις τον πάτερ Παύλο και θα του δώσεις τη λειτουργιά.
[< κλητ. πάτερ του αρχ. πατήρ (η σημερ. σημ. μσν.)]


Άρα διαλέγουμε και παίρνουμε:

ο πατήρ Αθανάσιος, του πατρός Αθανασίου, τον πατέρα Αθανάσιο(ν), πάτερ Αθανάσιε (λόγια)

ή

ο πατέρας Αθανάσιος, του πατέρα Αθανάσιου, τον πατέρα Αθανάσιο, πατέρα Αθανάσιε

ή

ο πάτερ Αθανάσιος, του πάτερ Αθανάσιου, τον πάτερ Αθανάσιο, πάτερ Αθανάσιε (προφορικά ή σε απόδοση προφορικού λόγου),

ενώ στον πληθυντικό οι πατέρες, ποτέ οι πατεράδες γι' αυτή τη σημασία.

Άλλα τω πατρί, άλλα τω υιώ, εν νέω πνεύματι.

Αλλά νομίζω πως η Αλεξάνδρα επισήμανε την ακλισιά του Αθανάσιου/Αθανασίου στο «του πάτερ Αθανάσιος».

 

[Alexandra]

Άλεξ, υπερβάλλεις. Ο πάτερ είναι μέρος της λαϊκής παράδοσης, δεν έχει σημασία αν δεν κλίνεται.

Όπως λέει και ο Daeman, δεν σχολίασα το "πάτερ", αλλά το "του Αθανάσιος".

 

[Alexandra]

Και το πιάνο στα άκλιτα. (Μπορεί να είναι και απλό ολίσθημα του πληκτρολογίου, πάντως).

Η «υπόθεση» Φλόρενς δεν πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων. Κόρη εύπορης οικογένειας, έκανε μαθήματα πιάνο ως παιδί, με τις επιδόσεις της να αγγίζουν ασυνήθιστα ικανοποιητικά επίπεδα. Έδινε την εντύπωση, δε, του παιδιού – θαύματος αφού κατάφερε να περάσει την πύλη του Λευκού Οίκου και να παίξει εκεί επί κυβερνήσεως του Προέδρου Ράδερφορντ Χέηζ.​

Μου κάνουν εντύπωση επίσης και τα κενά εκατέρωθεν της παύλας στο «παιδιού - θαύματος».

Όσο για εκείνο το αμφίκλειστο σε κόμματα «δε», ας μη σχολιάσω γιατί μπορεί να αποκαλυφθεί ότι ξέρω και γαλλικά.


Από το in.gr.

 

[sarant]

Το πρόσεξα κι εγώ. Δεν πρέπει να είναι απλό ολίσθημα, διότι πιο κάτω έχει "καθηγήτρια του πιάνο" (άρα, θα είναι διπλό!)

 

[nickel]

Καλημέρες. Πολλά συνηθισμένα «λάθη» μαζί, τρία σε δυο γραμμές.

Το να μπαίνουν κενά διαστήματα ένθεν και ένθεν του απλού ενωτικού είναι μια κακή συνήθεια που ευνοήθηκε στο διαδίκτυο από την επιθυμία να αποφύγουμε μεγάλες λέξεις που δεν σπάνε σωστά στο τέλος των γραμμών. Τα ιστοπλοϊκά δεν σπάνε το «παιδί-θαύμα» σε
παιδί-
θαύμα
Το στέλνουν όλο στην αρχή της επόμενης σειράς. Οπότε, κατ' εξαίρεση, κάποιοι μπορεί να κοτσάρουν κανένα περίσσιο διάστημα γύρω από το ενωτικό. Εδώ, μάλιστα, το ενωτικό μετατράπηκε σε παύλα (την κάνει το Word αυτή την αυτόματη αλλαγή).

Τα κόμματα γύρω από το «δε» είναι άλλη γνωστή αρρώστια. Αντί να το κάνει «μάλιστα» ο συντάκτης ή κάτι άλλο, βάζει «δε», φοβάται μη νομίσουμε ότι είναι αρνητικό (αν και δεν υπάρχει τέτοιος φόβος εδώ), οπότε το περικλείει σε δύο κόμματα και πιστεύει ότι το έσωσε.

Αλλά το κύριο ζήτημα (και το παρόν νήμα) αφορά την ακλισιά (sic). Μαθήματα πιάνο, μαθήματα βιολί, μαθήματα αγγλικά... Π.χ.

Όταν ο Παναγιώτης ήταν 12 ετών ξεκίνησε μαθήματα βιολί και όταν ήταν ηλικίας 15 ετών άρχισε να παίζει βιολί στην ορχήστρα νέων της Κύπρου.

Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι που βάζουν το άκλιτο μετά τα μαθήματα, δεν θα έλεγαν «δάσκαλος βιολί», «δάσκαλος πιάνο», «δάσκαλος αγγλικά». Υποψιάζομαι ότι βλέπουν τα μαθήματα σαν τη... «μερίδα»: τρεις μερίδες κοτόπουλο και τέσσερα μαθήματα χορό.

 

[drsiebenmal]

Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι που βάζουν το άκλιτο μετά τα μαθήματα, δεν θα έλεγαν «δάσκαλος βιολί», «δάσκαλος πιάνο», «δάσκαλος αγγλικά». Υποψιάζομαι ότι βλέπουν τα μαθήματα σαν τη... «μερίδα»: τρεις μερίδες κοτόπουλο και τέσσερα μαθήματα χορό.

Χμμ, εσύ βάζεις το χαμογελάκι και καθαρίζεις, αλλά εκεί βρίσκεται ακριβώς η ουσία. Στα εκατομμύρια δραχμές ή χιλιάδες δραχμών, στα κιλά πατάτες ή στα εργοστάσια κονσερβών κλπ. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς: ποιος δεν έχει ακούσει για «το παιδί που κάνει μάθημα αγγλικά» ή «μάθημα πιάνο»;

 

[Alexandra]

Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς: ποιος δεν έχει ακούσει για «το παιδί που κάνει μάθημα αγγλικά» ή «μάθημα πιάνο»;

Προσοχή, στον ενικό και το ακούμε και το λέμε, αλλά στον πληθυντικό; Λέμε "μαθήματα αγγλικά" και "μαθήματα πιάνο"; Θα λέγαμε "Παραδίδονται μαθήματα αγγλικά και πιάνο";