Όπως υποθέτω θα φαντάζεται ο καθένας που με διαβάζει εδώ και πέντε χρόνια, εγώ προσωπικά δεν ψήφισα συριζανέλους τον Γενάρη (επειδή ήξερα ότι με το κόλλημά τους σε ό,τι πιπεριά μπορούσαν να φανταστούν την περασμένη πενταετία και την ασχετοσύνη τους από το κουμάντο ακόμη και μικρού επαρχιακού περίπτερου, θα έφταναν να υπογράψουν οτιδήποτε με κατεβασμένα σώβρακα) και ψήφισα
Ναι στο δημοψήφισμα επειδή και στο ευρώ ήθελα να μείνουμε (σύμφωνα με την ερμηνεία των έξω) και μου αρκούσαν τα μέτρα που είχε προτείνει ο Γιουνκέρ (κατά την επίσημη εκδοχή στο ψηφοδέλτιο).
Όλα αυτά πριν διαλύσει η κυβέρνηση τη χώρα με το κλείσιμο των τραπεζών και πετάξει 30-40 δις για να μην κλείσει τη συμφωνία στις 30/6, πριν πετάξει στα σκουπίδια το περήφανο 62% (με τις ψήφους των χαβγιτών μαζί, που όλοι τις ξεχνάνε περιέργως) για να πρέπει τώρα να διαπραγματεύεται με τα τέσσερα (μέλη της τετρόικας) ακόμη και πριν από 50 μέρες κεκτημένα με μεγάλες θυσίες του ελληνικού λαού από την εποχή των σαμαροβενιζέλων (ας πούμε τα 11,5 δις της ανακεφαλαίωσης και τα 10,5 δις της χρηματιστηριακής κεφαλαιοποίησης των μετοχών του Δημοσίου στις ελληνικές τράπεζες, για να πω στα γρήγορα ένα εικοσαρικάκι δισεκατομμυριόπουλα που χάθηκαν διαπραγματευτικά και περήφανα στο πιτς φιτίλι).
Θα ήθελα πραγματικά να ξέρω πώς αισθάνεται κάποιος που έφαγε αμάσητα τα παραμύθια τους πέντε χρόνια, που πίστεψε ότι τα λεφτά φυτρώνουν στα θεσσαλονικόδεντρα, που τελοσπάντων περίμενε μια κυβέρνηση ηθικής υπεροχής και βλέπει να του έρχεται το σκληρότερο από τα τρία μνημόνια στο κεφάλι, βλέπει κολεγιές με ψεκασμένα δεξιόμουτρα, βλέπει έναν παυλόπουλο και μια μουσολίνα σε ανώτατα αξιώματα, βλέπει να κλείνουν οι αμυγδαλέζες αλλά οι μετανάστες να είναι παρατημένοι στην τύχη τους και στα λαθροσυμφέροντα, βλέπει να καταργείται το ταλιράκι εισόδου στα νοσοκομεία και τον κόσμο να φέρνει σεντόνια και βαμβάκι από το σπίτι του και πολλά άλλα που ναι, τα κατάφερε η κυβέρνηση μέσα σε μόλις έξι μήνες, μαζί με τα ακόμη περισσότερα και πολύ χειρότερα που θα καταφέρει στους αμέσως επόμενους.
Και ειλικρινά, θα ήθελα να τα διαβάζω με το κανονικό μελάνι, όχι με γκρίζα δήθεν γραμματάκια. Και θα μου άρεσε να βλέπω ανθρώπους που τους στήριξαν και στις δυο κάλπες να εξακολουθούν να τους στηρίζουν, ρε παιδί μου. Πώς να το κάνουμε, θα ήταν μια διασκέδαση στην πρωτοφοραριστερή μαυρίλα των ημερών.
