Ελλάδα 2015

[azimuthios]

Με μαύρα γραμματάκια, λοιπόν, θα πω ότι σας παρακαλώ να διορθώσετε το "τραπέζει" που έγραψα εκ παραδρομής και αντιγράφηκε και πιο κάτω από τον νίκελ.

Δεύτερον, δόκτορα αυτά που κρατιέμαι εδώ και μήνες να πω δεν υπάρχει αρκετό έντονο χρώμα γραμμάτων για να σας το πω και δεν θα σου αρέσει καθόλου, θα σου χαλάσω το όνειρο ότι οι Έλληνες το αξίζουν αυτό που παθαίνουν και ότι ο Σύριζα φταίει και για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων και για τη μη ύπαρξη του Αη Βασίλη και είναι κρίμα να το κάνω αυγουστιάτικα... ;)

Τρίτον, πιο άξιο φαινόμενο διερεύνησης και ψυχανάλυσης από το να τρέφει κάποιος ακόμα μια ελπίδα (όχι να στηρίζει συγκεκριμένη κυβέρνηση) είναι να βρει κανείς γιατί εσείς στηρίζετε ακόμα τις δύο κυβερνήσεις που έφεραν την καταστροφή και οδήγησαν τον λαό να ψηφίσει μια άλλη κυβέρνηση, έστω με την ελπίδα να βγει κάτι διαφορετικό από αυτό που είχε σιχαθεί ήδη πριν. Δεν έχουν καταλάβει τα δύο κόμματα που φανατικά υποστηρίζετε ότι δεν ψιχαλίζει, αλλά τους φτύνουν για τις "βέλτιστες πρακτικές" τους που μας έφεραν ως εδώ. Τώρα, απλώς θα τους κάνει και ο Σύριζα παρέα όπως φαίνεται...

Τέταρτον, ακόμα πιο εξοργιστικό και εξωφρενικό από μέρους σας είναι πως το να μη θέλει κάποιος να καταργηθεί κάθε έννοια εργασιακής σχέσης, κάθε έννοια δικαίου ή να ασκεί κριτική στις τρελές απαιτήσεις της τετρόικας για ένα πρόγραμμα που από Νομπελίστες έως απλοί οικονομολόγοι λένε πως δεν βγαίνει, αμέσως στο μυαλό σας είναι συνυφασμένο με τον Σύριζα ή με την προπαγάνδα ή... ή... επιμένοντας σε έναν διχασμό Συριζαίοι και Τετροϊκανοί ή Μνημονιακοί και Αντιμνημονιακοί. Λες και το να νοιάζομαι να μην ισοπεδωθεί ο τόπος μου με απώτερο στόχο τη μετατροπή του σε εργασιακό παράδεισο για τις μεγάλες εταιρείες και τράπεζες δεν μπορεί να είναι δική μου έγνοια και βούληση, αλλά πρέπει να μου την υπαγορεύει το κόμμα ή η πολιτική μου προτίμηση! Αν είναι δυνατόν να το σκέφτεστε αυτό!

Πέμπτον, μα δεν γελάτε εσείς οι ίδιοι, παρά τις πεποιθήσεις σας, όταν σας λένε ότι κάποια από τα μέτρα που αναφέρει το παραπάνω άρθρο που πόσταρα από την Καθημερινή, θα αναιρεθούν αν η ανεργία πέσει κάτω από το 10%; Μα πώς; Με τα mini jobs; Θα ζει και θα κάνει οικογένεια ο άλλος με τα ψίχουλα; Νίκελ, ειλικρινά και 100 ευρώ αν θες να σε πληρώσω για να μου το εξηγήσεις και σου υπόσχομαι ότι θα έχω ορθάνοιχτα τα αυτιά μου! :)

 

[drsiebenmal]

Νομίζω ότι και οι ντελιβεράδες μπορούν να θεωρηθούν "on call employees".

Μην τρελαινόμαστε από τις καινοφανείς ορολογίες, πάντως. Σίγουρα είναι π.χ. on call employees οι γιατροί κατά τις εφημερίες. Παίρνουν και κάποια επιδόματα εφημερίας (=waiting fees), νομίζω, άσχετα αν πολλοί, ιδίως οι μεγαλόσχημοι, εφημερεύουν από το σπίτι τους.

Όσο για τους περισσότερους ΕλΕΠ μεταφραστές που έχουν 4-5 βασικούς πελάτες, ε, mini-job είναι η δουλειά με καθέναν από αυτούς.

 

[nickel]

γιατί εσείς στηρίζετε ακόμα τις δύο κυβερνήσεις που έφεραν την καταστροφή
τα δύο κόμματα που φανατικά υποστηρίζετε

Σε παρακαλώ, μη με ταυτίζεις με κόμματα. Έχω καταφέρει εδώ και δεκαετίες να μην ταυτίζομαι με κόμμα αλλά να επιλέγω σωστές και στραβές πολιτικές. Ακόμα και τότε που ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Μη μου το χαλάσεις τώρα.

Νίκελ, ειλικρινά και 100 ευρώ αν θες να σε πληρώσω για να μου το εξηγήσεις και σου υπόσχομαι ότι θα έχω ορθάνοιχτα τα αυτιά μου! :)

Σύμφωνοι. Να το οργανώσουμε.

 

[drsiebenmal]

Ποτέ δεν είπα ότι οι Έλληνες αξίζουν αυτό που παθαίνουν (αλλά έχω πει πολλές φορές ότι τα μαθήματα στη ζωή δεν είναι δωρεάν). Συνεπώς, αφήνω το βήμα στον Νίκελ, που καλά σκέφτηκε να χρεώνει τις τοποθετήσεις του πλέον.

Το να στηρίζει ένας λαός τις ελπίδες του στον Αγιοβασίλη, τον Αηγιάνη και το λεφτόδεντρο (επειδή έφαγε πέντε χρόνια κάθε λογής παραμύθια) είναι οπωσδήποτε μια αξιοπρόσεκτη πολιτική επιλογή, αλλά δυστυχώς δεν αποδείχτηκε αποδοτική.

Οι πολιτικές των δύο κομμάτων προφανώς δεν ήταν βέλτιστες (και δεν θα μπορούσαν να είναι με τη δομική αντιπολίτευση και τις εσωτερικές αμφιθυμίες τους), και ούτε τις υποστήριξα με κλειστά τα μάτια (απλώς ήταν το μη χείρον), αλλά το τι σημαίνει καταστροφή δεν το έχουμε διανοηθεί καν ακόμη.

 

[drsiebenmal]

Αυτό που με ξεπερνάει είναι η αντίληψη ότι, πρώτα το ΠΑΣΟΚ του 2009-2012, μετά η ΝΔ του 2012-2015, στο ενδιάμεσο το ΛΑΟΣ και η ΔΗΜΑΡ και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν αυτά που κάνουν από κάποια μύχια σαδομαζοχιστική ανάγκη. Σαδιστική προς τον λαό και μαζοχιστική προς την ίδια την πολιτική τους ύπαρξη.

Κατανοώ ότι είναι τρομακτικό το ενδεχόμενο πως εξαρχής δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική για ένα κράτος που είχε φτάσει ουσιαστικά να μην παράγει τίποτε αξιοζήλευτο για τις διεθνείς αγορές και να δανείζεται 35 δισεκατομμύρια, το 15% του ΑΕΠ του, κυρίως για μισθούς, συντάξεις και σπάταλη διαχείριση. Κατανοώ ότι μόνο τυχοδιώκτες, βαρουφολόγοι και νεοσταλινικοί μπορούσαν να λένε πως υπήρχε εναλλακτική στη χρεοκοπία, οποιαδήποτε στιγμή αυτής της φοβερής πενταετίας.

Είναι ολοφάνερο πια όμως, ότι αν οι κυβερνήσεις και οι αντιπολιτεύσεις είχαν συνεργαστεί, πολλά πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα και από πολύ νωρίτερα. Η καταστροφή της πενταετίας είναι σαν τη νύχτα με την ημέρα σε σχέση με την οικονομική πολιτική που προηγήθηκε, και η καταστροφή του εξαμήνου είναι σαν να συγκρίνουμε την πιο σκοτεινή ώρα της νύχτας με το καταμεσήμερο ως προς τα στραβά στην πολιτική της πενταετίας.

Όποιος μπορεί να καταλάβει τι λένε οι αριθμοί, δεν έχει χρεία μαρτύρων.

 

[Earion]

Δεν ηττηθήκατε, σύντροφοι

Αρίστος Δοξιάδης

«Ηττηθήκαμε», γράφουν οι διανοούμενοι και τα πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, και ψάχνουν να βρουν πού έκαναν το λάθος στις διαπραγματεύσεις. Αναζητούν απαντήσεις στο συσχετισμό δυνάμεων, σε τεχνικές ανεπάρκειες, σε γεωπολιτικούς παράγοντες.
Δεν ηττηθήκατε όμως, σύντροφοι. Δεν είχατε ποτέ κάποιο δικό σας στόχο που αποτύχατε να υλοποιήσετε. Με δανεικές ιδέες πορευτήκατε, και αυτούς τους δανεικούς στόχους ούτε τους πιστέψατε ποτέ πραγματικά, ούτε καταλάβατε ότι συνοδεύονται από παράπλευρο κόστος, που δεν θα θέλατε ποτέ να αναλάβετε.

Δεν είναι μόνο δικό σας το πρόβλημα, στο ΣΥΡΙΖΑ της Ελλάδας. Είναι το πρόβλημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο. Δεν έχει δικό της στόχο για την οργάνωση της παραγωγής και της διανομής στη βάση της οικονομίας, αλλά ούτε για την οικονομική πολιτική του κράτους. Για αυτά τα θεμελιακά ζητήματα η Αριστερά έχει μόνο κριτική απέναντι στα υπάρχοντα συστήματα και μερικές πολύ γενικόλογες ιδέες για εναλλακτική οργάνωση. Δεν υπάρχει όμως πρακτική αριστερή πολιτική.

Σχετικά με την οργάνωση της παραγωγής, η ριζοσπαστική Αριστερά θεωρητικά υποστηρίζει μορφές εργασίας διαφορετικές από την εξαρτημένη μισθωτή εργασία του καπιταλισμού: αγροτικούς συνεταιρισμούς, αυτοδιαχείριση στα εργοστάσια, ή δίκτυα ανεξάρτητων επαγγελματιών που παράγουν συνεργατικά. Θεωρητικά, μόνο, δυστυχώς.

Καμιά από αυτές τις μορφές δεν έχει πετύχει σε μεγάλη έκταση, με εξαίρεση τους αγροτικούς συνεταιρισμούς σε μερικές χώρες. Και όπου έχει πετύχει η οριζόντια συνεργασία, όπως π.χ. στη Wikipedia, η κινητήρια δύναμη δεν ήταν μια πολιτική παράταξη, αλλά δίκτυα οραματιστών τεχνολόγων, από αυτούς που οι εγχώριοι αριστεροί τους χαρακτηρίζουν «απολιτίκ». Και το ευνοϊκό περιβάλλον δεν ήρθε από κάποια αριστερή κυβέρνηση, αλλά από την τεχνολογία που αναπτύσσεται μέσα στον καπιταλισμό και ανεξάρτητα από την ιδεολογική ταμπέλα των κυβερνήσεων.

Ποιά είναι η αιτία που δεν έχουμε περισσότερες πετυχημένες περιπτώσεις τέτοιας συνεργασίας; Στην Ελλάδα το νομικό πλαίσιο είναι ευνοϊκό για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς από την δεκαετία του 1980, και για τις κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις από το 2011. Δεν έχω δει σοβαρή αριστερή ανάλυση για την σχετική αποτυχία, τουλάχιστο από οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν νομίζω ότι στο κόμμα αυτό υπάρχουν στελέχη που αφιέρωσαν τη ζωή τους για να πετύχουν αυτά τα σχήματα. Δηλαδή που να εργάστηκαν σοβαρά για την παραγωγή, και όχι για την «διεκδίκηση».

Σχετικά με την οργάνωση της διανομής, μέσα από παράλληλα ανταλλακτικά κυκλώματα, η κατάσταση είναι παρόμοια. Η αρχική παγκόσμια αισιοδοξία που γεννήθηκε με το διαδίκτυο δικαιώθηκε σε μικρό μόνο βαθμό, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του λεγόμενου sharing economy αποτελείται στην πραγματικότητα από κανονικές εμπορευματικές/χρηματικές συναλλαγές, που οργανώνονται από καπιταλιστικούς κολοσσούς όπως η AirBnB, η Uber και το eBay. Ίσως τα πράγματα να αλλάξουν στο μέλλον. Αυτοί που θα τα καταφέρουν δεν θα είναι πολιτικά στελέχη, αλλά εκείνοι που θα πειραματιστούν σοβαρά, θα εργαστούν επίπονα και θα οργανωθούν χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες. Η «δουλειά του μυρμηγκιού», που έλεγαν οι λενινιστές, στην εποχή μας δεν μπορεί να είναι για την κατάληψη της κεντρικής εξουσίας, αλλά για να χτιστούν διαφορετικές κυψέλες παραγωγής και ανταλλαγής στη βάση.

Σχετικά, τέλος, με την οικονομική πολιτική του κράτους, η ριζοσπαστική αριστερά δεν έχει τίποτε πρακτικό να προτείνει στην εποχή της ταχύτατης καινοτομίας και της παγκόσμιας αγοράς. Μέχρι σήμερα οι πιο αδύναμοι προστατεύονται καλύτερα μόνο μέσα στις «μικτές» οικονομίες, δηλαδή εκεί όπου το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής οργανώνεται σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις και το μεγαλύτερο μέρος των υπηρεσιών παιδείας, υγείας και κοινωνικής προστασίας οργανώνεται από το δημόσιο. ‘Όσο κι αν πιέζεται το κοινωνικό κράτος σήμερα, κανένας δεν έχει προτείνει στα σοβαρά κάτι καλύτερο από την μικτή οικονομία σε κάποιαν από τις πολλές παραλλαγές της.

Μερικοί στο ΣΥΡΙΖΑ προτείνουν την κρατική ιδιοκτησία των τραπεζών, της ενέργειας και των υποδομών ως απάντηση στην καπιταλιστική παραγωγή. Αυτό δοκιμάστηκε πολλές φορές τον 20ο αιώνα, σε πολλές χώρες, και απέτυχε. Σήμερα είναι ακόμα πιο απίθανο να πετύχει. Κάθε μεγάλη επιχείρηση, για να είναι παραγωγική, θα πρέπει να είναι ανοιχτή στην παγκόσμια καινοτομία και να εντάσσεται σε παγκόσμιες αλυσίδες αξίας. Χωρίς εισαγόμενα μηχανήματα, πρώτες ύλες και τεχνογνωσία δεν μπορεί να σταθεί κανένας, ούτε στην Κίνα, ούτε στην Ολλανδία.

Ποιος πιστεύει στα σοβαρά ότι η Εθνική Τράπεζα, η Βιομηχανία Ζάχαρης, και η ΔΕΗ μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εποχής αν τις ελέγχει ο Λαφαζάνης και η ΓΕΝΟΠ; ‘Έχουμε αρκετά δείγματα γραφής από το κρατικό μονοπώλιο στην παραγωγή ενέργειας: προτίμηση στο λιγνίτη, πετρέλαιο στα νησιά (η χαρά της διαπλοκής), απέχθεια στην ηλιακή και αιολική ενέργεια. Φοβούνται μήπως αποδυναμωθεί η κεντρική εξουσία από την αποκεντρωμένη παραγωγή και διανομή, που θα γίνεται από τις στέγες των κτιρίων ή από τα οικόπεδα των Δήμων. Σε περίπου πέντε χρόνια η νέα ενεργειακή τεχνολογία, που συνδυάζει ανανεώσιμες πηγές και μεγάλες μπαταρίες, θα είναι οικονομικά ανταγωνιστική, και θα επεκταθεί σε όλο τον κόσμο. Εκτός από το μικρό γαλατικό χωριό της Αριστερής Πλατφόρμας.

Σε αυτά τα τρία πεδία, δηλαδή στην εσωτερική οργάνωση της παραγωγής, στις εναλλακτικές σχέσεις διανομής, και στον κεντρικό οικονομικό σχεδιασμό, η ανεπάρκεια της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι παγκόσμια. Αλλά στο πεδίο των κοινωνικών υπηρεσιών το πράγμα διαφέρει.

Σε μερικές χώρες της Ευρώπης οι αριστεροί μιας προηγούμενης εποχής πέτυχαν κάτι πραγματικά ριζοσπαστικό: την ελεύθερη καθολική πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες υγείας και παιδείας, την παροχή βασικής σύνταξης σε όλους, καθώς και σημαντικά επιδόματα για άνεργους και φτωχούς. Σε αυτό το πεδίο η διεθνής αριστερά έχει να δείξει μεγάλες πρακτικές νίκες. Όχι όμως και η δική μας ριζοσπαστική αριστερά, που με το λόγο και τη δράση της υπονομεύει κάθε προσπάθεια να χτίσουμε αντίστοιχης ποιότητας και έκτασης υπηρεσίες στην Ελλάδα.

Στο συνταξιοδοτικό υπερασπίζεται τα προνομιούχα ταμεία και τις πρόωρες συντάξεις. Υπερασπίζεται δηλαδή ένα σύστημα που είναι ταυτόχρονα πολύ ακριβό και εξαιρετικά άδικο, καθώς αυξάνει την ανισότητα ανάμεσα στους ηλικιωμένους αντί να την μειώνει, και ταυτόχρονα μεταβιβάζει τόσο πολλούς πόρους στους σημερινούς συνταξιούχους που δεν περισσεύει τίποτε για τους νέους άνεργους, και ούτε θα περισσεύει για να πάρουν κάποτε σύνταξη οι σημερινοί σαραντάρηδες. Η τρόικα πρότεινε από το 2010 ένα πολύ πιο δίκαιο σύστημα, και η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ άρχισε να το υλοποιεί, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει διαρκώς μάχες οπισθοφυλακής για τα προνόμια, και αν μπορούσε θα μας γύριζε στην εποχή των 170 ταμείων.

Στην παιδεία έχουμε από δεκαετίες δωρεάν και καθολική πρόσβαση μέχρι το Λύκειο, και μαζικό δημόσιο πανεπιστήμιο, αλλά η ταξική διάκριση γίνεται μέσα από την ποιότητα των σπουδών. Και η ελληνική Αριστερά, αντί να είναι η πρώτη που απαιτεί ποιότητα για τα δημόσια σχολεία, αντιμάχεται την αξιολόγηση, απεχθάνεται τις νέες τεχνολογίες εκπαίδευσης, προτιμά να είναι τα πανεπιστήμια πεδίο μάχης παρά χώρος για να αποκτήσουν εφόδια εργασίας και παραγωγής οι φτωχοί φοιτητές.
Στην υγεία δεν έχουν κανένα σχέδιο για την πιο αποτελεσματική χρήση των περιορισμένων πόρων. Αντιδρούσαν στην μετάπτωση προς τα γενόσημα, επιμένουν στους κομματικούς διορισμούς, καλύπτουν το φακελάκι, , και πάλι απεχθάνονται την αξιολόγηση. Ακυρώνουν έτσι και την ποιότητα και την δωρεάν πρόσβαση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, ενώ κουβαλάει τις αδυναμίες της παγκόσμιας ριζοσπαστικής Αριστεράς, δεν υποστηρίζει στην πράξη τις σημαντικές επιτυχίες της. Αυτές τις επιτυχίες τις υπερασπίζεται η κεντροαριστερά της Ευρώπης, που για εσάς, σύντροφοι, είναι συντηρητική.

Αντί γι’ αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να κάνει σημαία του ορισμένες δανεικές ιδέες, όπως είναι η διαγραφή χρέους, η ανάπτυξη μέσω ελλειμμάτων και (για μερικούς) το εθνικό νόμισμα. Τίποτε από τα τρία δεν είναι ειδικά αριστερό. Τις υποστηρίζουν και κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί, όπως και τις αντιμάχονται από τις ίδιες παρατάξεις. Ειδικά το εθνικό νόμισμα και η διαγραφή χρέους είναι αγαπημένες λύσεις πολλών νεοφιλελεύθερων.

Η εθνική οπτική παίζει σημαντικό ρόλο στις ιδέες των οικονομολόγων, π.χ. οι Άγγλοι τείνουν να είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί για το ευρώ, και οι πιο δεξιοί από αυτούς στάζουν φαρμάκι. Η επαγγελματική θέση του αναλυτή καθορίζει επίσης τις προτεραιότητες: η διαγραφή του χρέους θεωρείται πολύ σημαντική από τους οικονομολόγους που ασχολούνται με τις αγορές ομολόγων (τον «καζινοκαπιταλισμό»), και λιγότερο από εκείνους που ασχολούνται με τις παραγωγικές επιχειρήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Βαρουφάκης συνομιλεί συχνά με τα hedge funds, και ποτέ σχεδόν με επιχειρηματίες και εργαζόμενους της βιομηχανίας ή του τουρισμού.

Αλλά αυτές τις δανεικές ιδέες, που δεν είναι ειδικά αριστερές, δεν υπήρχε κανένας λόγος να μπορεί να τις υπερασπιστεί καλύτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ή να αξιολογήσει καλύτερα τη σημασία τους, από ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό δεν μπορούσε να έχει καμιά μεγαλύτερη επιτυχία στη διεκδίκηση. Αντίθετα, επειδή από πεποίθηση δεν παρατηρεί την παραγωγική βάση, δεν μπόρεσε να καταλάβει πόσο κοστίζει να δίνεις μάχη για γενικές και συμβολικές ιδέες, αντί να συζητάς για ειδικά μέτρα.
Σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, αν είσαστε πνευματικά έντιμοι, θα πρέπει να δεχθείτε οτι το «ενάντια στη φτώχεια και την ανεργία» δεν είναι οικονομικό πρόγραμμα. Η «ανατροπή» δεν είναι οικονομική πολιτική. Στην καλύτερη περίπτωση είναι προϋπόθεση για να ασκήσεις την πολιτική. Και μετά την ανατροπή, τι θα κάνετε;

Μου θυμίζετε τον σκύλο που όλη μέρα κυνηγά τα αυτοκίνητα. Όταν όμως αναπάντεχα σταματήσει κάποιο δίπλα του, βάζει την ουρά κάτω από τα σκέλια και φεύγει αμήχανος. Ετσι αμήχανοι κι εσείς. Αποδεχτείτε τουλάχιστο οτι δεν ξέρετε πώς να οδηγήσετε το αυτοκίνητο, και αποσυρθείτε μέχρι να σχεδιάσετε το όχημα που σας ταιριάζει. Να το σχεδιάσετε σωστά όμως. Με σύγχρονα εργαλεία προσομοίωσης. Με δοκιμές της μηχανής στο εργαστήριο. Με αισθητήρες, φρένα, συστήματα πλοήγησης. Με μικροατυχήματα δικά σας, που δεν θα επιβαρύνουν τους ανυποψίαστους περαστικούς. Με πολλή, καθημερινή, παραγωγική εργασία. Και τότε ελάτε πάλι, να μας δείξετε ένα πρόγραμμα που να είναι δικό σας και να μπορείτε να το εφαρμόσετε.
Μια προσωπική παρατήρηση για την γενιά μου. Στον Ρήγα Φεραίο και στην ΚΝΕ της εποχής της χούντας, τότε που χρειαζόταν θάρρος για να είσαι αριστερός, δεν υπήρχαν μόνο σημερινά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρχαν και άλλοι, μάλλον περισσότεροι, που απομακρύνθηκαν από την μαρξιστική αριστερά μετά την Μεταπολίτευση. Δεν ήταν επειδή βολεύτηκαν. Ήταν επειδή παρακολουθούσαν πιο προσεκτικά πώς εξελίσσεται ο κόσμος, στην πράξη, στις επιχειρήσεις και στην πολιτική, αλλά και στην θεωρία, μέσα στα πανεπιστήμια. Πολλοί από αυτούς προσπάθησαν να κάνουν καλό για τη χώρα, και ιδιαίτερα για τους πιο αδύναμους. Αγωνίστηκαν σε πολλά μέτωπα, σε μερικά νίκησαν και σε μερικά ηττήθηκαν.

Εσείς όμως δεν ηττηθήκατε, σύντροφοι, γιατί δεν μπήκατε ποτέ στο γήπεδο.


Protagon (2.8.2015)

 

[nickel]

Μια και κάνω διάλειμμα, επίτρεψέ μου, Άζι, να επισημάνω μερικά σημεία που θα βοηθήσουν κάθε πολιτική συζήτηση.

Δεύτερον, δόκτορα αυτά που κρατιέμαι εδώ και μήνες να πω δεν υπάρχει αρκετό έντονο χρώμα γραμμάτων για να σας το πω και δεν θα σου αρέσει καθόλου, θα σου χαλάσω το όνειρο ότι οι Έλληνες το αξίζουν αυτό που παθαίνουν και ότι ο Σύριζα φταίει και για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων και για τη μη ύπαρξη του Αη Βασίλη και είναι κρίμα να το κάνω αυγουστιάτικα...

Ο συνομιλητής σου εκθέτει κάποια πράγματα για τα οποία θεωρεί υπεύθυνη τη νυν κυβέρνηση, χωρίς να αθωώνει τις προηγούμενες. Πιστεύει ότι όχι μόνο δεν έκανε ο Σύριζα αυτά που υποσχόταν, αλλά τα πήγε πολύ χειρότερα απ’ όσο φαντάζονταν ακόμα και οι αντίπαλοί του. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι το υπερβολικό στις διατυπώσεις του: λέει πράγματα που έχουν πει πολλοί σημαντικοί άνθρωποι μέσα και έξω από την Ελλάδα, οπότε δεν βοηθά τη συζήτηση το να ισχυρίζεσαι ότι λέει παραμύθια. Άλλωστε, τόσο χαλαρές διατυπώσεις δεν απαξιώνουν το συνομιλητή σου — αντιθέτως, δίνουν στους αναγνώστες την εντύπωση ότι εσύ δεν διαθέτεις επιχειρήματα να αντιπαρατάξεις στα δικά του.

Τρίτον, πιο άξιο φαινόμενο διερεύνησης και ψυχανάλυσης από το να τρέφει κάποιος ακόμα μια ελπίδα (όχι να στηρίζει συγκεκριμένη κυβέρνηση) είναι να βρει κανείς γιατί εσείς στηρίζετε ακόμα τις δύο κυβερνήσεις που έφεραν την καταστροφή και οδήγησαν τον λαό να ψηφίσει μια άλλη κυβέρνηση, έστω με την ελπίδα να βγει κάτι διαφορετικό από αυτό που είχε σιχαθεί ήδη πριν. Δεν έχουν καταλάβει τα δύο κόμματα που φανατικά υποστηρίζετε ότι δεν ψιχαλίζει, αλλά τους φτύνουν για τις "βέλτιστες πρακτικές" τους που μας έφεραν ως εδώ. Τώρα, απλώς θα τους κάνει και ο Σύριζα παρέα όπως φαίνεται...

Τόσο ο δόκτωρ όσο και άλλοι εδώ μέσα έχουν εκφραστεί με ποικίλους τρόπους για την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, συχνά αρνητικούς, οπότε η διατύπωση «τα δύο κόμματα που φανατικά υποστηρίζετε» είναι φάουλ και στο «φανατικά» και στο «υποστηρίζετε». Είναι φάουλ όχι μόνο επειδή είναι ανακριβής, αλλά και επειδή εμπεριέχει ίσως την επιδίωξη να απαξιώσεις τα επιχειρήματα του συνομιλητή σου αποδίδοντάς τα σε κομματικό πατριωτισμό. Από τη στιγμή που, αντί να επιχειρηματολογούμε, παίρνουμε μια σφραγίδα και τη βαράμε στο κούτελο του άλλου, απλοποιούμε μεν τη διαδικασία, ταυτόχρονα όμως φτωχαίνουμε τη διάνοιά μας.

Λες και το να νοιάζομαι να μην ισοπεδωθεί ο τόπος μου με απώτερο στόχο τη μετατροπή του σε εργασιακό παράδεισο για τις μεγάλες εταιρείες και τράπεζες δεν μπορεί να είναι δική μου έγνοια και βούληση

Ας συμφωνήσουμε πάντως ότι δεν είσαι εσύ ο καλός που νοιάζεται το λαό και εμείς οι κακοί που θέλουμε να του πιούνε οι τράπεζες το αίμα. Αυτό το παιχνίδι του διχασμού πάνω στο οποίο έχτισαν πολλοί επιτήδειοι την παραμύθα τους δεν το θέλουμε εδώ μέσα. Θέλω να πιστεύω ότι διαφωνούμε για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να φτάσουμε σε πρόοδο και σε δικαιοσύνη. Μπορεί, ας πούμε (ένα σενάριο καταθέτω), εμείς να μελετάμε τι είναι εφικτό και να διαλέγουμε τις (κατά τη γνώμη μας) καλύτερες (λιγότερο επώδυνες) λύσεις, ενώ κάποιοι άλλοι να βλέπουν τρεις λύσεις —μια ονειρεμένη και ανέφικτη, μια εκ προοιμίου καταδικασμένη και μια δύσκολη— και να διαλέγουν τις δύο πρώτες.

Επανάληψη: Τρεις απλές αρχές για τη συζήτηση

• Δεν διαστρεβλώνουμε αυτά που γράφει ο συνομιλητής μας ούτε τα απαξιώνουμε με εύκολους χαρακτηρισμούς
• Προσπαθούμε να αντικρούσουμε τα επιχειρήματά του, δεν τα αποδίδουμε στον κομματικό του πατριωτισμό
• Αποδίδουμε τις διαφωνίες μας σε διαφορετικές αναγνώσεις ή και κοσμοθεωρίες — κανένας δεν διαθέτει ηθικό πλεονέκτημα

Αυτά για τώρα.

 

[drsiebenmal]

Επίτρεψέ μου Νίκελ να προσθέσω κι εγώ ένα παράδειγμα μη συζήτησης, μέσω ΡΜ (όπως έχω πει αλλού, δεν φταίω εγώ όταν ο άλλος επιλέγει αυτό το μέσο):

Κατανοώ ότι είναι τρομακτικό το ενδεχόμενο πως εξαρχής δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική για ένα κράτος που είχε φτάσει ουσιαστικά να μην παράγει τίποτε αξιοζήλευτο για τις διεθνείς αγορές και να δανείζεται 35 δισεκατομμύρια, το 15% του ΑΕΠ του, κυρίως για μισθούς, συντάξεις και σπάταλη διαχείριση.

Απαντητικό σχόλιο:

Σε ποια Ελλάδα συνέβη αυτό; Όχι στην Ελλάδα του δικού μου σύμπαντος, πάντως. Στο δικό μου σύμπαν η Ελλάδα δανειζόταν λεφτά, όπως όλα τα κράτη, για διάφορους λόγους, κυρίως για να πληρώνει προηγούμενα δανεικά. Η επάρκειά της σε αποπληρωμή πρωτογενών δαπανών ήταν μέτρια, αλλά πάντως δεν έφτανε να χρειάζεται το 15% του ΑΕΠ της. Το πρωτογενές έλλειμμα το 2009, που ήταν η εξαίρεση, όπως και ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΥΤΙΚΗ ΧΩΡΑ την ίδια χρονιά, ήταν το 10% του ΑΕΠ (στοιχεία της ΕΚΤ).

Ούτε 15% πρωτογενές έλλειμμα βλέπω ούτε είναι τίμιο να χρησιμοποιείς την χρονιά που ξεσκίστηκε το σύμπαν και όλος ο δυτικός κόσμος κατέγραψε απολύτως ανάλογα ποσοστά ελλειμμάτων.

Μη τίμιο είναι και να λες ότι αυτό το ποσοστό εξηγείται από το ύψος συντάξεων και μισθών. Εκτός κι αν έγιναν τίποτα τιτάνιες αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις μεταξύ 2006 (οπότε το πρωτογενές έλλειμμα ήταν 1,6% του ΑΕΠ) και 2009.

Σε σχέση με το δικό μου κείμενο, το οποίο μάλιστα μου τσιτάρισαν για να το καταρρίψουν:

(α) Παρατηρούμε πώς το 15% του ΑΕΠ (δικό μου και στην πρώτη παράγραφο της απάντησης) μετατρέπεται σε 15% πρωτογενές έλλειμμα (στη δεύτερη παράγραφο) --που είναι διαφορετικός αριθμός. (Το πρωτογενές έλλειμμα του '09 ήταν τωόντι περί τα 25 δις, άρα γύρω στο 10%).
(β) Αναφέρεται ως μη τίμιο να αποδίδω το έλλειμμα σε μισθούς και συντάξεις, πράγμα το οποίο δεν έχω κάνει όμως. Το πιο πάνω κείμενό μου λέει σαφώς ότι το αποδίδω κυρίως για μισθούς, συντάξεις και σπάταλη διαχείριση.

Έτσι δεν μπορεί όμως να γίνει δουλειά. Όταν ο άλλος δεν διαβάζει ή αδιαφορεί ή δεν καταλαβαίνει τι γράφεις αλλά θέλει απλώς να πει εκείνο που τον καίει, παραγωγική συζήτηση δεν γίνεται. Όταν ο άλλος σού αποδίδει προθέσεις («μη τίμιο») με βάση μη στοιχεία, τι άλλο να του πεις από το «μη μου ξαναμιλάς αν δεν καταλαβαίνεις»;

 

[Alexandra]

Να προσθέσω κι εγώ ότι έλαβα κι εγώ ΠΜ όπου κατηγορούμαι ότι είπα πράγματα που δεν είπα. Όταν ζήτησα να μου δείξει ο αποστολέας πού τα είπα αυτά τα πράγματα, μου ανέφερε μία πρόταση από ένα παλιότερο ποστ μου, η οποία ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ δεν μπορούσε να ερμηνευτεί με την ερμηνεία που της έδωσε ο συγκεκριμένος. Με κατηγόρησε μάλιστα ότι δεν καταλαβαίνω τι λέω, αλλά αυτός καταλαβαίνει.

Όταν κάποιος σου αποδίδει πράγματα που δεν είπες, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Ή άλλα διαβάζει κι άλλα καταλαβαίνει, άρα έχει πρόβλημα κατανόησης, ή βρίσκεται σε τέτοιο παροξυσμό αντιδικίας μαζί σου, που λειτουργεί παράλογα.

Συμφωνώ με την αντίδραση του δόκτορα πιο πάνω: "Αν συνεχίζεις να μου αποδίδεις πράγματα που δεν είπα, δεν θέλω καμιά συζήτηση μαζί σου."

 

[drsiebenmal]

Και μια και ανέφερα αυτό το «ο άλλος σου αποδίδει προθέσεις», ας δούμε και το απόσπασμα του Αζιμούθιου που χρησιμοποίησε πιο πριν και ο Νικελ:

Δεύτερον, δόκτορα αυτά που κρατιέμαι εδώ και μήνες να πω δεν υπάρχει αρκετό έντονο χρώμα γραμμάτων για να σας το πω και δεν θα σου αρέσει καθόλου, θα σου χαλάσω το όνειρο ότι οι Έλληνες το αξίζουν αυτό που παθαίνουν [...]

Ορίστε; Ποιος; Πώς; Πού; Πότε; Τίνος όνειρο είναι αυτό; Δικό μου; Είσαι σοβαρός;

Και δεν κατανοείς καν, Αζιμούθιε, πόσο άτοπο είναι, όταν έχουν μεσολαβήσει μεταξύ μας δεκάδες άγριοι καβγάδες, δημόσιοι και ιδιωτικοί, να έρχεσαι και να κολλάς στον συνομιλητή σου μια ταμπέλα που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου για να δείξεις στον τυχαίο, περαστικό αναγνώστη (οι άλλοι εδώ μέσα ξέρουν τι νταούλι βαράει ο καθένας μας) ποιος είναι ο καλός και ποιος είναι ο κακός;

Ε, για τον τυχαίο, περαστικό αναγνώστη λοιπόν, οι απόψεις σου μπορεί να έχουν συναίσθημα αλλά δεν έχουν λογική. Καλά τα συναισθήματα, αλλά (όπως βλέπουμε τώρα στα νησιά και το Πεδίο του Άρεως) δεν γεμίζουν το πιάτο θεσμικά, αλλά μόνο αλληλέγγυα και εξαρτημένα από την καλοσύνη των άλλων.

Όσο για τις mini-jobs και το πώς συμβάλλουν στη μείωση της ανεργίας, είχαμε εδώ τις προάλλες μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με στοιχεία που προσκόμισε ο rogne. Από τα στοιχεία ήταν προφανές πώς μετατρέπονται σε γέφυρα (μικρής) μείωσης της ανεργίας σε ένα ευνομούμενο κράτος· η επιφύλαξη (όλων μας, καθενός από την οπτική του) ήταν πώς η Ελλάδα δεν είναι ευνομούμενο κράτος.

Αλλά δεν βλέπω στις ελπιδοφόρες αγαθονειροπολήσεις σου να διαμαρτύρεσαι για την υπαρκτότατη μαύρη εργασία με αμοιβές mini-job (που έχει φτάσει σε ασύλληπτα επίπεδα) ή για την ντεφάκτο καταπάτηση των δικαιωμάτων των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα. (Για τον θάνατο του εμποράκου λέξη βέβαια. Θα ενδιαφερθείς όταν θα γίνουν όλοι υπάλληλοι στα Γκουμ.) Διαμαρτύρεσαι κατά της ρύθμισης που (σε συνδυασμό με βελτίωση της δικαιοσύνης και του συνδικαλισμού) θα προστατεύει τον εργαζόμενο ενώ η ανυπαρξία ρυθμίσεων και ελέγχων ευνοεί φυσικά τον καταχραστή αυτών των δικαιωμάτων.

Βέβαια, με το κατασκεύασμα της πρώτης παγκόσμιας δημοσιοϋπαλληλικής, συνδικαλιστικής και συνταξιουχικής δημοκρατίας που θεμελιώθηκε με τα δανεικά της πρώτης εοκικής περιόδου και κορυφώθηκε επί ΚουΚου του Βου (και του προφήτου αυτού Πάκεως του Θεατού), η δημοκρατική πλειοψηφία θα επιμένει να αναζητεί λύσεις που δεν θα της θίξουν τα κεκτημένα --μέχρι να αρχίσει να τρώει τις ίδιες της τις σάρκες, αφού ξεζουμίσει οτιδήποτε παραγωγικό έχει απομείνει στην Ελλάδα (πράγμα που ήδη ζούμε σήμερα και θα ενταθεί τους επόμενους μήνες).

Αρκετά, λοιπόν. Η ελπίδα δεν βρίσκεται σε μαγικές λύσεις, σε επιτροπές ανάδειξης της Ελλάδας σε ομορφότερη και πλουσιότερη χώρα του κόσμου, σε λεφτόδεντρα και μπούκες στα νομισματοκοπεία ή όποια γελοιότητα έχει ακουστεί τους τελευταίους μήνες. Η ελπίδα βρίσκεται στο εθνικό σχέδιο, σε καθαρή νομοθεσία, στην απόλυτη διαφάνεια και τον έλεγχο των εξουσιών, στην ανοχή και στην κοινή δράση. Έστω σε ελάχιστους κοινούς παρονομαστές.

Αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενο όλων μας. Όχι το κρέμασμα κομματικών σκαλπ στους τοίχους των τηλεπρωινάδικων.

 

[drsiebenmal]

Forbes:

The Wheels Are Already Coming Off The Greek Deal (Frances Coppola)

Two weeks ago, the world breathed a sigh of relief as the Greek government forced through Parliament a new bailout deal. Prime Minister Alexis Tsipras admitted to his supporters that he had signed a text he did not believe in: his Finance Minister, Euclid Tsakalotos, described the day after the Euro summit as the “toughest day of his life”. But with the support of opposition parties, the first tranche of reforms were forced through the Greek parliament on July 15th, followed by a second tranche on July 22nd.

Some reforms – notably the VAT rises – were immediately implemented. But we know that Greek hearts aren’t in this. Neither the government nor the Greek people really want this bailout. They want debt relief and an end to austerity: but what they are getting is more debt and even more austerity. Will they swallow it? The creditors are – understandably – sceptical.

Nonetheless, legislation has been passed, and that is supposedly sufficient for talks about a third bailout to begin.

Except that it isn’t. Every excuse under the sun has been used to avoid actually starting talks. Firstly, there were “logistical issues”. The Greek government had reluctantly agreed to work with the hated Troika technocrats, but that didn’t mean it was going to make their lives easy. Citing security concerns, it insisted that they stay in a hotel outside Athens. This did not go down well. The Troika representatives refused to hold the talks in the hotel. Eventually the Bank of Greece offered to host the talks.

And as soon as the talks started, a group of creditors led by the German delegation moved the goalposts. They demanded that the Greek government push through a third tranche of reforms as a pre-condition for a new bailout. In parallel with this, the German finance minister Wolfgang Schaueble objected to the “politicisation” of the European Commission. According to the German newspaper Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ), Schaueble sternly suggested that Juncker’s habit of negotiating directly with Alexis Tsipras was usurping the Eurogroup’s role (translation by me with help from Google Translate, original in German):

In the Greek crisis, Juncker wanted, and wants, not simply to understand the Commission as part of the troika creditors who reviewed the implementation of the agreed reforms in Athens and now negotiate the technical details of the new assistance program with the Greek government. Rather, he has repeatedly negotiated directly with Prime Minister Alexis Tsipras and so reinforces his claim that there must be “political” agreement on new loans and a haircut at the highest level. Schäuble has repeatedly made ​​clear that authority to negotiate this rests not with the Commission but the Euro Group as the representative of European lenders.

Hmm. Seems that there is something of a power struggle going on between the Eurogroup (or at least the German finance minister and his supporters) and the European Commission. President Juncker is hugely relieved that there is a deal: Wolfgang Schaueble is still pushing for Grexit, by fair means or foul. I’m not sure which one I would back to win.

But Dr. Schaeuble is not alone. German hearts are no more in this than Greek ones. The German tabloid Bild is disgusted at the prospect of more money going to lazy Greeks: German opinion polls show a clear majority in favor of Greek exit. There is a rift in the governing coalition between the pragmatic Angela Merkel, who sees more disadvantages than advantages from a Greek exit, and the ideological Dr. Schaeuble, for whom there can be no relaxation of the rules in order to allow Greece to stay.

Eastern European and Baltic states are broadly on the same page as Dr. Schaueble. And Finland is even more hard line. For them, Greece cannot have debt relief, because to do so would break the rules. If Greece’s debts are unpayable, or Greece will not accept the level of austerity needed to make them payable (yes, I know, this is economically illiterate – pace, macroeconomists!) it must leave the Eurozone. If it wishes to stay, it must swallow its bitter medicine – as they did.

 

[drsiebenmal]

Και ένα σχόλιο για το προηγούμενο:

George J. Prokopakis (στο ΦΒ)

Τι μας λέει το Forbes;

Η συμφωνία της 13/7 κρέμεται σε μια κλωστή. Η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, στην ίδια κλωστή. Τα πολιτικά ζητήματα, θα λυθούν πολιτικά - αν λυθούν. Τα αριθμητικά δεδομένα υποδεικνύουν πως το πρόγραμμα είναι υποχρηματοδοτημένο κατά €24 δις.

Η πεφωτισμένη διαπραγμάτευση κατάφερε, πέραν όλων των άλλων, δύο πράγματα: (α) έκανε δύσκολη και υπό όρους τη συμμετοχή του ΔΝΤ, (β) έκανε πανάκριβη τη διάσωση.

Το καλό σενάριο είναι η πολιτική απόφαση να προχωρήσει η συμφωνία και να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Σ' αυτή την περίπτωση, θα λειανθούν οι γωνίες του προγράμματος ώστε να κουτσοπροχωράει υποχρηματοδοτημένο.

Έτσι εξηγείται η δυσκολία με τα κόκκινα δάνεια - απαιτούνται χρήματα, καμιά δεκαριά δις, κι ο Σταθάκης πάει μέσα στην καλή χαρά χωρίς να έχει να πει μια λέξη για τη χρηματοδότηση της αρλουμπολογίας πέντε μηνών. Έτσι εξηγείται η δυσκολία με το Ταμείο χρέους το οποίο πρέπει να "χρηματοδοτήσει" το πρόγραμμα.

Το καλό σενάριο, λοιπόν, προβλέπει "σωτηρία" που ρίχνει τη χώρα σε πολυετή μιζέρια, λιτότητα, υπανάπτυξη. Η κυβέρνηση εξακολουθεί να αντιπολιτεύεται το δικό της Μνημόνιο. Να μη προωθεί καμιά λύση. Στη συμφωνία - αν υπάρξει - τα λεφτά για τις τράπεζες θα περιοριστούν με αισιόδοξα σενάρια οργανικής κερδοφορίας, με κόκκινα δάνεια που θα βάφονται πορτοκαλί ή πράσινα. Χωρίς ρευστότητα η οικονομία δηλαδή. Extend and pretend πούλεγε ο ουάου Γιάνης.

Αντί ο Τσίπρας να πηγαίνει στα υπουργεία και να βγάζει αντιμνημονιακούς δεκάρικους, καλά θα κάνει να βάλει τους "σοβαρούς" της κυβέρνησής του να δουλέψουν για τη συμφωνία. Με ιδεολογικά επώδυνα αλλά υποχρεωτικά, εάν θέλουμε να βγούμε ποτέ από το λούκι, μέτρα. Να μειωθεί το κόστος του δημοσίου αμέσως, να προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις αμέσως, να προικισθεί το Ταμείο Χρέους αμέσως, να βρει στρατηγικούς εταίρους - κοράκια των αγορών, αλλά τι να κάνουμε; - να τσοντάρουν για τα κόκκινα δάνεια, να γκαζώσουν οι τράπεζες με την αναδιάρθρωση του ενεργητικού τους (να πουλήσουν άμεσα κάθε περιουσιακό στοιχείο μη συνδεδεμένο με την ελληνική τραπεζική). Ας προετοιμάζεται και ας προετοιμάζει για ένα δομικά διαφορετικό τραπεζικό σύστημα μέχρι τον Μάρτιο 2016.

Δυστυχώς, στις συμφωνίες συμφωνούν περισσότερα από ένα μέρη. Συμφωνία που δεν αντέχει ο άλλος, δεν θα υπάρξει ή δεν θα δουλέψει.

Μεγάλα παιδιά είμαστε! Αν δεν μπορεί να αναδεχθεί ο Τσίπρας τη συμφωνία με όλα τα σουσούμια της, ας το βάλει στο τραπέζι μπας και βρεθεί η ομάδα των πρόθυμων ταλιμπάν που θα βάλουν τα κεφάλια στον τορβά. Η αντιπολίτευση στο Μνημόνιο Τσίπρα από τον Τσίπρα οδηγεί στην καταστροφή.

Πρέπει να τραβηχτούν οι γραμμές - είναι η τελευταία ευρωπαϊκή ευκαιρία της χώρας. Αναδοχή του Μνημονίου ή όχι. Τελεία.

Υπάρχει βέβαια και το κακό σενάριο. Η πολιτική λύση να μη δοθεί. Τελεία και παύλα.

 

[Palavra]

Κατανοώ ότι είναι τρομακτικό το ενδεχόμενο πως εξαρχής δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική για ένα κράτος που είχε φτάσει ουσιαστικά να μην παράγει τίποτε αξιοζήλευτο για τις διεθνείς αγορές και να δανείζεται 35 δισεκατομμύρια, το 15% του ΑΕΠ του, κυρίως για μισθούς, συντάξεις και σπάταλη διαχείριση. Κατανοώ ότι μόνο τυχοδιώκτες, βαρουφολόγοι και νεοσταλινικοί μπορούσαν να λένε πως υπήρχε εναλλακτική στη χρεοκοπία, οποιαδήποτε στιγμή αυτής της φοβερής πενταετίας.

Θα ήθελα να προσθέσω εδώ το εξής: ακόμα και το βαρουφακικό Plan B, που ο Βαρουφάκης θα το έβλεπε να υλοποιείται εισπράττοντας το μισθό του σε δολάρια ΗΠΑ, δεν εμπεριέχει κάποια μαγική λύση με την οποία θα ξεφορτωθούμε τη λιτότητα. Η χώρα μας εισάγει πολύ περισσότερα από όσα παράγει και εξάγει, τέλος. Αν δεν το αλλάξουμε αυτό, τότε -όπως έχω ξαναγράψει πλειστάκις- ακόμα κι αν μας διαγράψουν μονοκοντυλιά το χρέος, πολύ σύντομα θα ξαναβρεθούμε εδώ που είμαστε. Η μόνη διαφορά είναι ότι στο υπέροχο αυτό σενάριο του Plan B, θα μας λείπουν πολύ περισσότερα από ό,τι τώρα.


Εκτός αυτού, μιλώντας με φίλους που αναζητούν κάποιον να έρθει να τους προτείνει μια λύση εκτός μνημονίων, έχω παρατηρήσει μια υπόρρητη επιθυμία να γίνει ο κόσμος ηθικός κι αγγελικά πλασμένος. Να μην εξαπατούν οι πολιτικοί, να μην επιδιώκουν οι μεγαλοκαρχαρίες το κέρδος πάνω απ' όλα, να πληρώνουν όσοι πρέπει, να μην υπάρχουν απατεώνες, τέτοια.

Μα αυτός ο κόσμος δεν έχει υπάρξει και δεν θα υπάρξει ποτέ. Και κατά τη γνώμη μου όποιος λέει ότι μπορεί να τον κάνει πραγματικότητα είναι ψεύτης. Οι άνθρωποι που κατοικούν στον πλανήτη Γη δεν είναι όλοι αγγελούδια. Κάποιοι θα θέλουν να πατήσουν επί πτωμάτων ανεξάρτητα από την κοινωνία στην οποία ζουν. Κάποιοι άλλοι θα θέλουν να μη δουλεύουν, όσο καλά κι αν τους πληρώνει ο εργοδότης τους. Τα έχουμε ξανασυζητήσει εδώ, εξάλλου: φοροφυγάδες υπάρχουν και στη Γερμανία, απατεώνες υπάρχουν και στην Αγγλία, τεμπέληδες εργαζόμενοι υπάρχουν και στη Γαλλία κτλ.

Κατά τη γνώμη μου, το μόνο ρεαλιστικό σενάριο είναι μια ευνομούμενη κοινωνία, με πλουραλισμό, διαφάνεια και έλεγχο της εξουσίας, στην οποία θα περιορίζονται τα παραπάνω φαινόμενα στο κατά το δυνατόν ελάχιστον.

 

[drsiebenmal]

Ο καθηγητής Σταθάκης θεωρείται (και από εμένα) από τους σοβαρούς και γερούς οικονομολόγους του Σύριζα. Όταν λοιπόν για το θέμα των κόκκινων δανείων παρουσιάζει (σε συνεργασία με την επενδυτική Nomura, μάλιστα) αυτό εδώ το σχέδιο για τα κόκκινα δάνεια, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό του:

(α) Ιδρύει μια νέα δημόσια αρχή για την Πιστοποίηση της Φερεγγυότητας. Γιατί πρέπει να είναι δημόσια; Μα προφανώς επειδή το ελληνικό δημόσιο είναι ο πιο φερέγγυος και ευυπόληπτος και εγγυημένα αδιάφθορος, πολιτικά αδέκαστος και ταχυπαραγωγικός μηχανισμός της χώρας...

(β) Αναβαθμίζει κάτι που ήδη υπάρχει, κατά τα φαινόμενα, και λειτουργεί (?) και ονομάζεται Κυβερνητικό Συμβούλιο Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους προσθέτοντάς του γραφεία και διευθύνσεις σε όλη τη χώρα, που θα ενημερώνουν τον κόσμο κλπ και θα στελεχωθούν από (το μαντέψατε) πρόσθετους ΔΥ. (Οι τράπεζες λένε ότι δεν χρειάζεται, επειδή αυτή τη δουλειά κάνει ήδη ο τραπεζικός διαμεσολαβητής, με έμπειρα τραπεζικά στελέχη).

(γ) Προσαρμόζει την ισχύουσα νομοθεσία. Λογικό, αλλά θα πρέπει να δούμε και το πώς -- προς το παρόν αναφέρεται πάντως η ενίσχυση των Ειρηνοδικείων (που δίνουν δικάσιμες το 2030) για να επιταχυνθεί η διαδικασία. Να δούμε κι εδώ το πώς.

(δ) Δημιουργεί εταιρεία διαχείρισης «κόκκινων» δανείων (Asset Management Company -AMC) στην οποία το Δημόσιο θα έχει μειοψηφικό ποσοστό. Ουσιαστικά, ψάχνει για «καρχαρίες» που θα πακετάρουν τα κόκκινα δάνεια σε σκοτωμένες τιμές κλπ. Δυστυχώς, όπως λέει στο δημοσίευμα, πέρα από τα πολλά που δεν έχουν αποσαφηνιστεί ακόμα, επίσης «δεν έχει ξεκαθαριστεί με τι κεφάλαια θα προικοδοτηθεί η σχετική εταιρεία».

Έξι μήνες κυβέρνηση, με «προγράμματα πλήρως μελετημένα και χρηματοδοτικά εγγυημένα»...

================
Άσχετο (αλλά ίσως και όχι). Στην τηλεόραση άκουσα σήμερα ότι επιτέλους επανιδρύεται η υποδιεύθυνση Θεσσαλονίκης της Δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος. Ειλικρινά, δεν το καταλαβαίνω. Για ηλεκτρονικό έγκλημα μιλάμε. Για ψηφιακά δεδομένα. Ας μεταφερθεί όλη η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος στη Θεσσαλονίκη ή στην Πάτρα ή στον Βόλο ή στα Κύθηρα. Τι σημασία έχει; Τι νόημα έχει να διαθέτει υποδιεύθυνση οπουδήποτε;

 

[Hellegennes]

Να προσθέσω κι εγώ ότι έλαβα κι εγώ ΠΜ όπου κατηγορούμαι ότι είπα πράγματα που δεν είπα. Όταν ζήτησα να μου δείξει ο αποστολέας πού τα είπα αυτά τα πράγματα, μου ανέφερε μία πρόταση από ένα παλιότερο ποστ μου, η οποία ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ δεν μπορούσε να ερμηνευτεί με την ερμηνεία που της έδωσε ο συγκεκριμένος. Με κατηγόρησε μάλιστα ότι δεν καταλαβαίνω τι λέω, αλλά αυτός καταλαβαίνει.

Όταν κάποιος σου αποδίδει πράγματα που δεν είπες, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Ή άλλα διαβάζει κι άλλα καταλαβαίνει, άρα έχει πρόβλημα κατανόησης, ή βρίσκεται σε τέτοιο παροξυσμό αντιδικίας μαζί σου, που λειτουργεί παράλογα.

Συμφωνώ με την αντίδραση του δόκτορα πιο πάνω: "Αν συνεχίζεις να μου αποδίδεις πράγματα που δεν είπα, δεν θέλω καμιά συζήτηση μαζί σου."

Αγαπημένη μου Αλεξάνδρα, στο συγκεκριμένο θέμα είχες πει ότι βρίσκεις θεμιτό ή λογικό να πληρώνεται κάποιος με βάση την παραγωγικότητά του. Σου είπα ότι η παραγωγικότητα δεν είναι μόνο θέμα προσπάθειας αλλά και βιολογικών δυνατοτήτων και πρόσθεσα ότι είναι αδύνατον δυο άτομα να έχουν ίδια παραγωγικότητα καταβάλλοντας ίση προσπάθεια, γιατί δεν έχουμε ίδιες βιολογικές δυνατότητες. Άλλος είναι πιο γρήγορος, άλλος πιο δυνατός, άλλος πιο ταχύνοος. Το να πληρώνεις λοιπόν με βάση την παραγωγικότητα, συνεπάγεται ότι πληρώνεις με βάση α) την προσπάθεια και β) τα βιολογικά χαρακτηριστικά. Όταν λοιπόν έχεις ίση προσπάθεια, έχεις διαφορά στην παραγωγικότητα για βιολογικούς λόγους. Η πληρωμή λοιπόν με βάση την παραγωγικότητα, συνεπάγεται εκ νέου ότι είναι πληρωμή με βάση βιολογικές διαφορές. Μικρότερη πληρωμή σημαίνει λιγότερα αγαθά, άρα εμμέσως υποστηρίζεις ότι κάποιος πρέπει να απολαμβάνει λιγότερα αγαθά γιατί έχει μικρότερες βιολογικές δυνατότητες.

Παράδειγμα:

Δουλεύουμε εγώ και ο Χ κουβαλώντας τσουβάλια των 50 κιλών. Εγώ έχω μυϊκή δύναμη που μου επιτρέπει να κουβαλώ 10 τσουβάλια την ώρα και ο Χ μπορεί να κουβαλάει 15 τσουβάλια την ώρα. Εγώ καταβάλλω το 100% της προσπάθειάς μου και πετυχαίνω παραγωγή 500 κιλών την ώρα και ο Χ καταβάλλει το 80% και πετυχαίνει παραγωγή 600 κιλών την ώρα. Να πληρωθεί λοιπόν παραπάνω ο Χ, όχι γιατί καταβάλλει μεγαλύτερη προσπάθεια αλλά γιατί έχει περισσότερη δύναμη/αντοχή και ως εκ τούτου να απολαμβάνει περισσότερα αγαθά γιατί εγώ γεννήθηκα αδύναμος.

Αυτή είναι μια απλούστατη συνεπαγωγή. Το δε τεμάχιό σου που σου παράθεσα είναι αυτό:

Τι δουλειά κάνει στο εργοτάξιο; Γιατί αν σπάει πέτρες, σαφέστατα και πρέπει να πληρωθεί περισσότερο κάποιος που σπάει περισσότερες πέτρες στο ωράριό του.

Δεν λες ότι πρέπει να πληρωθεί παραπάνω αυτός που καταβάλλει περισσότερη προσπάθεια, αλλά αυτός που βγάζει μεγαλύτερη παραγωγή. Ε, μεγαλύτερος μισθός σημαίνει περισσότερα αγαθά. Αυτή είναι η ερμηνεία που έδωσα κι αυτή είναι η μοναδική ερμηνεία που προκύπτει, εκτός κι αν υπονοείς ότι την μισθολογική διαφορά (και άρα την διαφορά στην απολαβή αγαθών για βιολογικούς λόγους) πρέπει να την πληρώσει κάποιος τρίτος. Μίλησα πολλές φορές για ίση προσπάθεια, άρα η μόνη διαφοροποίηση που προκύπτει μπορεί να είναι βιολογική. Ορίστε και η στιχομυθία, τα γραπτά μένουν:

Αλεξάνδρα, ξεφεύγεις από την διατύπωσή μου που αφορά βιολογικούς περιορισμούς και όπου μίλησα για ίση προσπάθεια. Δεν μίλησα για θεωρητικά προσόντα. Εσύ τι λες; Συμφωνείς μια γυναίκα που δουλεύει σε εργοτάξιο να πληρώνεται λιγότερα επειδή δεν έχει τις ίδιες σωματικές ικανότητες με τους άντρες συναδέλφους της;

Στο οποίο απάντησες με το παραπάνω κείμενο σημειωμένο με μπλε χρώμα. Καμμιά διαστρέβλωση, καμμιά έωλη ερμηνεία, κανένα λανθασμένο συμπέρασμα. Σε ρωτάω αν μια γυναίκα πρέπει να πληρώνεται λιγότερα για την ίδια δουλειά επειδή είναι μυϊκά υποδεέστερη κι εσύ απαντάς πως αν κάποιος παράγει περισσότερο στην ίδια δουλειά, ναι, να πρέπει να πληρωθεί περισσότερο και άρα να έχει περισσότερα να ξοδέψει για αγαθά. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Αν μετά απ' όλο αυτό δεν εννοείς να καταλάβεις ότι υποστηρίζεις ένα σύστημα που οι βιολογικές διαφορές να συνεπάγονται λιγότερες απολαβές σε αγαθά, τότε δεν μπορώ να κάνω τίποτα παραπάνω.

 

[nickel]

δεν εννοείς να καταλάβεις ότι υποστηρίζεις ένα σύστημα που οι βιολογικές διαφορές να συνεπάγονται λιγότερες απολαβές σε αγαθά

Εγώ πάλι κατάλαβα ότι οι βιολογικές διαφορές συνεπάγονται μεγαλύτερες αμοιβές για κάποιους. Ταυτόχρονα έχω την εντύπωση ότι οι διαφορές (στο σώμα, στο μυαλό, στην εμφάνιση, στη φωνή, στα ταλέντα) κάνουν όλες τις διαφορές (σε αμοιβές, σε καριέρα, σε επιλογές). Να 'ναι ιδέα μου;

 

[Alexandra]

Ξέχασες να πεις τι έγραψες εσύ στο προσωπικό σου μήνυμα:
«Πριν λίγο καιρό έλεγες ότι είναι λογικό να απολαμβάνει κάποιος λιγότερα αγαθά γιατί γεννήθηκε ανάπηρος, αδύναμος ή γυναίκα».

Εγώ λοιπόν είχα γράψει:
Τι δουλειά κάνει στο εργοτάξιο; Γιατί αν σπάει πέτρες, σαφέστατα και πρέπει να πληρωθεί περισσότερο κάποιος που σπάει περισσότερες πέτρες στο ωράριό του.

Είχα πει, λοιπόν, και ξαναλέω, ότι όταν κάποιος δεν έχει τα σωματικά προσόντα για να σπάει πέτρες, δεν μπορεί να τον πληρώνει η εταιρεία για να βγάζει τη μισή δουλειά ή το ένα δέκατο από αυτή που βγάζει κάποιος άλλος που έχει τα απαραίτητα σωματικά προσόντα για τη συγκεκριμένη δουλειά.
Αν για κάποιο λόγο (μπορεί και φιλανθρωπικό, απόλυτα θεμιτό αυτό) προσλάβουν ένα άτομο που δεν έχει τα απαραίτητα προσόντα και του δώσουν τον κατώτατο μισθό, άνετα μπορεί να δώσουν μεγαλύτερο μισθό σ' αυτόν που έχει τα προσόντα και βγάζει περισσότερη δουλειά.
Και επειδή μιλάμε για ιδιωτικές επιχειρήσεις, αφού μιλούσαμε για εργοτάξιο, είναι ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΟ ότι οι ιδιωτικές επιχειρήσεις μπορεί να δίνουν διαφορετικά λεφτά ακόμα και σε ανθρώπους που κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά, γιατί έτσι γουστάρουν και δεν έχουν καμία άλλη υποχρέωση πέραν του να τηρούν τις συλλογικές συμβάσεις για τον κατώτατο μισθό.

Άρα, παίρνεις αυτό που είπα και το μετατρέπεις σε «ανάπηρος, αδύναμος ή γυναίκα» που εγώ δήθεν πρότεινα «να απολαμβάνουν λιγότερα αγαθά».

Αν αυτό δεν ονομάζεται στρεψοδικία, δεν ξέρω τι ονομάζεται. Ή δεν καταλαβαίνεις ή κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις τι λέω.

 

[Hellegennes]

Επίτρεψέ μου Νίκελ να προσθέσω κι εγώ ένα παράδειγμα μη συζήτησης, μέσω ΡΜ (όπως έχω πει αλλού, δεν φταίω εγώ όταν ο άλλος επιλέγει αυτό το μέσο):



Απαντητικό σχόλιο:


Σε σχέση με το δικό μου κείμενο, το οποίο μάλιστα μου τσιτάρισαν για να το καταρρίψουν:

(α) Παρατηρούμε πώς το 15% του ΑΕΠ (δικό μου και στην πρώτη παράγραφο της απάντησης) μετατρέπεται σε 15% πρωτογενές έλλειμμα (στη δεύτερη παράγραφο) --που είναι διαφορετικός αριθμός. (Το πρωτογενές έλλειμμα του '09 ήταν τωόντι περί τα 25 δις, άρα γύρω στο 10%).
(β) Αναφέρεται ως μη τίμιο να αποδίδω το έλλειμμα σε μισθούς και συντάξεις, πράγμα το οποίο δεν έχω κάνει όμως. Το πιο πάνω κείμενό μου λέει σαφώς ότι το αποδίδω κυρίως για μισθούς, συντάξεις και σπάταλη διαχείριση.

Έτσι δεν μπορεί όμως να γίνει δουλειά. Όταν ο άλλος δεν διαβάζει ή αδιαφορεί ή δεν καταλαβαίνει τι γράφεις αλλά θέλει απλώς να πει εκείνο που τον καίει, παραγωγική συζήτηση δεν γίνεται. Όταν ο άλλος σού αποδίδει προθέσεις («μη τίμιο») με βάση μη στοιχεία, τι άλλο να του πεις από το «μη μου ξαναμιλάς αν δεν καταλαβαίνεις»;

Δανείζομαι -15% του ΑΕΠ- και έλλειμμα είναι στην ουσία το ίδιο πράγμα, τουλάχιστον έτσι όπως το γράφεις. Υπάρχουν και δανεικά που μπορείς να πάρεις για λόγους ρευστότητας ή για να τα επανεπενδύσεις στο κράτος, αλλά λες ξεκάθαρα ότι αυτά είναι δανεικά για να καλύψουν μισθούς, συντάξεις και κακοδιαχείριση, άρα είναι το ένα και τ' αυτό με το έλλειμμα. Το δε 15% δεν είναι τυχαίος αριθμός, είναι το συνολικό έλλειμμα του 2009 (πρωτογενές + δευτερογενές). Τάχα μου δεν αναφέρθηκες σ' αυτό. Σε κατηγόρησα ότι ναι, δεν είναι τίμιο να αναφέρεις το συγκεκριμένο έτος που όλα τα δυτικά κράτη είχαν ανάλογα ελλείμματα. Τα πραγματικά ελλείμματα του κράτους ήταν σημαντικά μικρότερα και ως εκ τούτου δημιουργείς μια τραβηγμένη εικόνα. Δείτε τι χάλια και δυσλειτουργικό που είναι το κράτος μας που έφτασε να δανείζεται 15% του ΑΕΠ για μισθούς, συντάξεις και κακοδιαχείριση.

Δεν θα σχολιάσω τίποτα άλλο πέρα από το ότι η στάση σας απέναντι στον Αζιμούθιο είναι απαράδεκτη, είναι απαράδεκτος ο τρόπος που του απαντάτε και αυτά που του καταλογίζετε και ειλικρινά λυπάμαι που το επίπεδο διαλόγου στην Λεξιλογία έχει πέσει τόσο μα τόσο χαμηλά. Aν δεν μπορείτε να κάνετε πολιτικές συζητήσεις κλείστε το πολιτικό υποφόρουμ. Ο τρόπος που διεξάγεται η συζήτηση είναι πολύ κάτω από το στάνταρ του λεξιλογικού κομματιού του φόρουμ και καταστρέφει την εικόνα του. Αν θέλετε την γνώμη μου -θα την γράψω έτσι κι αλλιώς-, κλείστε την πολιτική ενότητα κι ανοίξτε έναν νέο χώρο για να εκτονώνεστε.

Γράφω με πολλή, μα πάρα πολλή πικρία ότι η Λεξιλογία στο επίπεδο του διαλόγου με απογοήτευσε οικτρά, ειδικά στο πολιτικό κομμάτι που οποιεσδήποτε θέσεις αντίθετες στην κυρίαρχη του φόρουμ λοιδωρούνται, αντιμετωπίζονται με λεκτικό τραμπουκισμό, προσωπικούς χαρακτηρισμούς και λογίζονται ως τρολιές ή ενοχλητικές ή ό,τι, όσο κόσμια και λογικά κι αν είναι γραμμένες. Γνώμη μου είναι να κρατήσετε καθαρή την εξαιρετική γλωσσική πλευρά της Λεξιλογίας, που είναι ένα πραγματικό διαμάντι για το ελληνικό Ίντερνετ και να αφήσετε το πολιτικό σκέλος για αλλού.

Απαράδεκτος είναι και ο τρόπος που απαντάτε τώρα στον Αζιμούθιο, απαράδεκτη ήταν και η απάντηση που μου έστειλες, Δόκτορα, την οποία οι κανόνες εντιμότητας ορίζουν ότι πρέπει να παραθέσεις. Θα την παράθετα εγώ, αλλά εγώ σέβομαι την ιδιωτικότητα των προσωπικών μηνυμάτων και δεν μου επιτρέπει η αγωγή μου να δημοσιοποιώ προσωπικές συζητήσεις.

Είχα σκοπό να επανέλθω στην Λεξιλογία. Είχα ετοιμάσει μάλιστα 4-5 μακροσκελέστατα κείμενα για την μηχανική πίσω από την πτώση του WTC και τους μύθους που κυκλοφορούν, κάποια αστρονομικής φύσης κείμενα που συνέταξα με κόπο και μεράκι για να αναρτηθούν ειδικά εδώ, κάποια ντισνεϋκά κείμενα που είχα αρχικά ετοιμάσει για τα γενέθλια του φόρουμ αλλά κατάφερα να ολοκληρώσω την επιμέλειά τους μόλις προχθές και κάποια άλλα γλωσσικά κείμενα. Είχα σκοπό να τα αναρτήσω όλα μαζί. Ήθελα να κάνω ένα comeback για να τιμήσω τα άτομα που μου έδειξαν ότι η παρουσία μου εδώ τούς είναι ως επί το πλείστον ευχάριστη. Θα τα βάλω όμως στο συρτάρι μου, μετά απ' όλην αυτήν την απαράδεκτη στάση κάποιων που μου υπαγορεύουν ότι δεν είμαι ευπρόσδεκτος.

Καλή συνέχεια στην Λεξιλογία και ελπίζω ειλικρινά να σκεφτείτε την πρότασή μου και να κρατήσετε την Λεξιλογία σαν έναν καθαρά λεξιλογικό χώρο, όπως της αξίζει.


Δημήτρης Μουρατίδης

 

[drsiebenmal]

Ελληγεννή,

(α) Αν αυτοδιορίστηκες συνήγορος του Αζιμούθιου, σώθηκε.

(β) Επειδή προφανώς νομίζεις ότι έχω κανένα πρόβλημα με τη δημοσιότητα και τη διαφάνεια, η απάντησή μου στο ΡΜ σου ήταν η εξής (θα ήταν η ίδια και αν τα είχες γράψει δημόσια, απλώς θα είχα χρησιμοποιήσει λιγότερο τσουχτερό όρο, π.χ. «πιπεριές», για να χαρακτηρίσω το μήνυμά σου):

Μη μου ξαναγράψεις με ΡΜ επικαλούμενος πράγματα που δεν έγραψα. Ούτε για έλλειμμα του 2009 έγραψα, ούτε αποκλειστικά σε μισθούς και συντάξεις το απέδωσα.

Αν το διάβασες και δεν το κατάλαβες, έχεις πρόβλημα.

Αν το κατάλαβες και επιμένεις να τρολάρεις, θα με αναγκάσεις να ψάξω τρόπο να μην με ενοχλείς.

Αν θέλεις να γράφεις παπαριές, γράφε τις μέσα για να παίρνεις και την απάντηση που τους αξίζει.

Και μια και συνεχίζεις να επικαλείσαι στοιχεία χωρίς αριθμούς, ποια είναι τα «ανάλογα ελλείμματα που είχαν όλα τα δυτικά κράτη το συγκεκριμένο έτος»; Φέρε τα στοιχεία σου να τα δείξεις. Δεν θα κάθομαι εγώ να καταρρίψω ό,τι και όποτε σου κατεβαίνει να πεις κάτι. Μπορώ απλώς και να το χαρακτηρίσω μπούρδα, εφόσον δεν το στοιχειοθετείς. Όπως είπες και μόνος σου, εδώ είναι το πολιτικό φόρουμ. Δεν ισχύουν οι επιστημονικοί κανόνες του γλωσσικού. Εδώ φέρνει το κάθε μέλος ό,τι θέλει, όποιο κείμενο θέλει και όποια στοιχεία θέλει, και γίνεται διάλογος επί των στοιχείων και των απόψεών του. Φέρε επιτέλους στοιχεία για κάτι από αυτά που ισχυρίζεσαι.

Εδώ δεν ενδιαφέρεται κανείς για το εγκυκλοπαιδικά ορθό όπως στα γλωσσικά του κύριου φόρουμ. Ο Νίκελ θα πει ότι μας ενδιαφέρει και το παιδευτικό μέρος του πολιτικού φόρουμ, αλλά προσωπικά δεν ξέρω αν ισχύει κάτι τέτοιο για ενηλίκους και ψηφίζοντες. Σιγά μην διαπλάσουν χαρακτήρα από τα πολιτικά της Λεξιλογίας.

Εδώ δεν γίνεται διάλογος μέχρι πειθώς. Γίνεται διάλογος αντιπαράθεσης και γνώσης των αντεπιχειρημάτων. Κάποια στιγμή, όταν η συζήτηση φτάνει σε αδιέξοδο, απλώς σταματάει. Δεν περνάει, δεν είναι ανεκτό να περνάει σε προσωπικά, σε ύβρεις και σε χαρακτηρισμούς. Δες π.χ. τις συζητήσεις με τον rogne. Σπάνια να βρεθούν κοινά σημεία. Δεν υπάρχει όμως λόγος για θεατρικές ρήξεις. Υπάρχει σεβασμός και απλώς σταματάμε κάπου. Σπανίως επανερχόμαστε σε άγονες συζητήσεις χωρίς νέα στοιχεία, όπως το έχεις κάνει ούτε ξέρω πόσες φορές για το έλλειμμα του 2009.

Τις προτάσεις σου για τη Λεξιλογία θα τις εξετάσουμε όπως κάθε πρόταση που μας γίνεται. Προσωπικά πάντως, αισθάνομαι κάπως περίεργα όταν μου λένε «καλό είναι αυτό που κάνεις, δεν σταματάς μέχρι εκεί και να κόψεις το άλλο που κάνεις με τα πολιτικά γιατί εμένα δεν μου αρέσει». Αλλά δεν είναι κάτι νέο η άποψή μου αυτή, τα έγραψα στην αρχή κιόλας του νήματος.

 

[Palavra]

Προσωπικά πάντως, αισθάνομαι κάπως περίεργα όταν μου λένε «καλό είναι αυτό που κάνεις, δεν σταματάς μέχρι εκεί και να κόψεις το άλλο που κάνεις με τα πολιτικά γιατί εμένα δεν μου αρέσει».

Με προστακτική, να προσθέσω.