Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)

[dharvatis]

Εγώ δεν είμαι καν σίγουρος αν αυτή η κυβέρνηση είναι ικανή να κόψει το νέο νόμισμα, πόσω μάλλον να το διαχειριστεί. (Πώς το είπε εκείνος ο τύπος, «ούτε μπάρμπεκιου δεν μπορούν να οργανώσουν»;)

 

[drsiebenmal]

Εγώ δεν είμαι καν σίγουρος αν αυτή η κυβέρνηση είναι ικανή να κόψει το νέο νόμισμα, πόσω μάλλον να το διαχειριστεί.

Ανεξάρτητα από αυτό (και μην είσαι σίγουρος καν ότι δεν: υπάρχουν ειδικοί για τα πάντα στο εξωτερικό και σε πέντε μήνες μπορείς να έχεις τυπώσει όσο χαρτονόμισμα θέλεις και να το έχεις αποθηκευμένο κάπου), θυμάσαι ότι σου είχα πει στη βασιλόπιτα ότι θα φτάναμε εδώ και δεν με πίστευες;

(Για αυτό το πόσω μάλλον ελπίζω να είναι τάιπο... :))

 

[Alexandra]

Αν τα νούμερα που δηλώνεις είναι ακριβή, τότε είναι ακριβές το 98%.

Ακριβέστατα.

 

[nickel]

Ας σημειώσουμε, για να υπάρχει κι αυτό, ότι η καμπύλη του πληθωρισμού ή των ισοτιμιών δεν μας δείχνει την αγοραστική δύναμη του μέσου εργαζόμενου, που είναι στο κάτω κάτω αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο. Και καμιά καμπύλη δεν μπορεί από μόνη της να μας πει ολόκληρη την ιστορία, όπως λέει και ο Helle, γιατί ανέβηκε ή γιατί έπεσε. Απλώς κάποιες βασικές σκέψεις πρέπει να τις ιεραρχούμε ψηλά (όχι, όχι, δεν εννοώ το μπάρμπεκιου — αυτό μπαίνει ψηλά σε άλλες ιεραρχήσεις μου).

 

[SBE]

Άλεξ, με μελαγχόλησαν οι τιμές που έδωσες.

Έλλη, να γίνουμε αυτάρκεις όπως λες, αλλά μήπως μας δουλεύεις;
Γιατί κι η Αλβανία του Χότζα αυτάρκεια είχε, δεν έκανε ούτε εισαγωγές, ούτε εξαγωγές. Και βρίσκονταν στον 17ο αιώνα.

 

[Paradiper_Du]

Δεν ξέρω. Όπως δεν μπορεί να ξέρει κανείς που λέει ότι ξέρει. Πρέπει να είναι η εκατομμυριοστή φορά που το λέω. Η οικονομολογία είναι σαν την σεισμολογία, οι ειδικοί του κλάδου μπορούν να περιγράψουν πολύ καλά το θεωρητικό σκέλος, μπορούν να προβλέψουν ένα πάρα πολύ χοντρικό γεγονός που θα συμβεί σε μια πολύ ευρεία περιοχή σε ένα μεγάλο βάθος χρόνου, αλλά είναι παντελώς ανίκανοι να προβλέψουν το τι, το πόσο, το πού και το πότε, παρότι μπορούν να αναλύσουν εξαιρετικά το γεγονός αφού συμβεί.

Αυτό σημαίνει τι; Ότι δε χρειάζεται να παίρνουμε προληπτικά μέτρα; Ότι δεν έχουμε ανάγκη τους κανονισμούς για αντισεισμικές οικοδομές; Ότι είναι περιττό να διατηρούμε δίκτυα σεισμογράφων, ομάδες αντιμετώπισης καταστροφών, νοσοκομεία σε εφημερία, κοινωνία σε επαγρύπνηση;

 

[dharvatis]

...θυμάσαι ότι σου είχα πει στη βασιλόπιτα ότι θα φτάναμε εδώ και δεν με πίστευες;

Δεν ήμουν μόνο εγώ, οι περισσότεροι δεν το πίστευαν! Πού να φανταστούμε...

(Για αυτό το πόσω μάλλον ελπίζω να είναι τάιπο... :))

Αμάν πια, με έχετε καταμπερδέψει. Ο Μπάμπ'ς έτσι το προτιμά.

 

[Hellegennes]

Αυτό σημαίνει τι; Ότι δε χρειάζεται να παίρνουμε προληπτικά μέτρα; Ότι δεν έχουμε ανάγκη τους κανονισμούς για αντισεισμικές οικοδομές; Ότι είναι περιττό να διατηρούμε δίκτυα σεισμογράφων, ομάδες αντιμετώπισης καταστροφών, νοσοκομεία σε εφημερία, κοινωνία σε επαγρύπνηση;

Με παρεξήγησες. Η σεισμολογία είναι μια εξαιρετικά απαραίτητη επιστήμη. Θυμήσου όμως τους απανταχού κυνηγούς της χίμαιρας της σεισμολογίας: την πρόβλεψη των σεισμικών γεγονότων σε ορίζοντα εβδομάδων και με ακρίβεια υποκέντρου. Το μόνο που καταφέρνουν όλοι αυτοί είναι να προκαλούν αδικαιολόγητο πανικό.

Άλεξ, με μελαγχόλησαν οι τιμές που έδωσες.

Έλλη, να γίνουμε αυτάρκεις όπως λες, αλλά μήπως μας δουλεύεις;
Γιατί κι η Αλβανία του Χότζα αυτάρκεια είχε, δεν έκανε ούτε εισαγωγές, ούτε εξαγωγές. Και βρίσκονταν στον 17ο αιώνα.

Δεν λέω να γίνουμε αυτάρκεις και δεν θεωρώ ότι η αυτάρκεια ειδικά σε πρωτογενή παραγωγή είναι τίποτα απαραίτητο για ένα σύγχρονο κράτος.

 

[Costas]

Ενημέρωση γύρω από τα του ΟΛΠ από συνέντευξη του απερχόμενου προέδρου Γ. Ανωμερίτη. Ισχυρίζεται ότι ουδέποτε ζήτησε η τρόικα πώληση του πλειοψηφικού πακέτου, και κατηγορεί το ΤΑΙΠΕΔ γι' αυτό, καθώς και την τωρινή κυβέρνηση (μαζί με την παλιά) για υπαναχώρηση (Το Βήμα)

Για πολιτικές ευθύνες στο θέμα της γραμμής που ακολουθήθηκε για την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά κάνει λόγο ο απερχόμενος πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Οργανισμού Λιμένος Πειραιά (ΟΛΠ) κ. Γιώργος Ανωμερίτης μιλώντας αποκλειστικά στο «Βήμα» μία ημέρα πριν από την κρίσιμη γενική συνέλευση των μετόχων όπου θα γίνει γνωστό το όνομα του διαδόχου του. «Εγώ παραμένω συνεπής στις θέσεις μου, άλλοι άλλαξαν τις δικές τους» διακηρύσσει αφήνοντας σαφείς αιχμές για την κυβέρνηση, με τις προγραμματικές θέσεις της οποίας λέει ότι συμφωνούσε. Εκτιμά ότι το λιμάνι έχει μείνει πίσω και παράλληλα επιμένει ότι το νομικό και οικονομικό πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης είναι λανθασμένο.

- Ποιοι είναι οι λόγοι που σας οδήγησαν στην υποβολή παραίτησης από τον ΟΛΠ;
«Εμείς οι παλαιότεροι σεβόμαστε τους άτυπους κανόνες διοίκησης μετά από επέλευση πολιτικών μεταβολών. Ετσι στις 20.2.2015 έθεσα την παραίτησή μου στη διάθεση του εποπτεύοντος υπουργού κ. Θ. Δρίτσα και στις 26.3.2015 στη διάθεση του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ κ. Στ. Πιτσιόρλα. Και με τους δύο, που είναι και φίλοι, συμφωνήσαμε να παραμείνω ως την τακτική γενική συνέλευση του Ιουνίου ώστε να αποφευχθεί η σύγκληση μιας έκτακτης γενικής συνέλευσης αλλά και για τη διαχείριση των μεγάλων γεγονότων του Μαΐου, δηλαδή το συνέδριο του Οργανισμού Λιμένων Ευρώπης (ESPO) και την Ευρωπαϊκή Ημέρα Θάλασσας, που για πρώτη φορά και τα δύο έγιναν στον Πειραιά. Εννοείται ότι τότε συμφωνούσα με τις προγραμματικές θέσεις της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ για τη λιμενική πολιτική. Εγώ παραμένω συνεπής στις θέσεις μου, άλλοι άλλαξαν τις δικές τους. Επομένως η αποχώρησή μου ήταν μονόδρομος αφού δεν ήρθα στον Πειραιά για να ξεπουλήσω τον ΟΛΠ».

- Υπάρχουν ευθύνες από πλευράς της κυβέρνησης στο θέμα της πώλησης του πλειοψηφικού πακέτου μετοχών του ΟΛΠ;
«Πολιτικές ευθύνες υπάρχουν. Πρώτον, επειδή οι πάγιες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κατά της πώλησης του πλειοψηφικού πακέτου σε έναν και μόνο ιδιώτη και, δεύτερον, γιατί η σημερινή διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ συνεχίζει με μικροαλλαγές τον μη νόμιμο διαγωνισμό της μνημονιακής διοίκησης του 2013. Η πρόβλεψή μου είναι γνωστή: ακολουθούν όλοι έναν νομικά και οικονομικά λανθασμένο τρόπο ιδιωτικοποίησης που δεν πρόκειται να ευοδωθεί. Ετσι όμως και η πώληση δεν θα γίνει και ο ΟΛΠ αναπτυξιακά έχει καθηλωθεί όταν τα άλλα λιμάνια της Ευρώπης αναπτύσσονται. Ηδη χάθηκαν λόγω ΤΑΙΠΕΔ τρία χρόνια».

- Ο εκπρόσωπος του ΤΑΙΠΕΔ δεν εμφανίστηκε στην τελευταία συνεδρίαση του ΔΣ του ΟΛΠ. Ποιες ήταν οι σχέσεις σας με το Ταμείο;
«Η συνεδρίαση του ΔΣ για το θέμα έγκρισης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας (ΣΣΕ) συνεκλήθη μετά από συνεννόηση με τον πολιτικό προϊστάμενο του ΟΛΠ, υπουργό κ. Θ. Δρίτσα. Η μη εμφάνιση του εκπροσώπου του ΤΑΙΠΕΔ έγινε προκειμένου να ματαιωθεί τυχόν απόφαση του ΔΣ - απαιτείτο πλήρης σύνθεση επειδή επρόκειτο για έκτακτο ΔΣ - και να μην υπογραφεί ΣΣΕ. Πρόβλημα σχέσεων υπάρχει προφανώς μεταξύ υπουργείου και ΤΑΙΠΕΔ και όχι του ΟΛΠ με το ΤΑΙΠΕΔ, το υπουργείο ή τους εργαζομένους».

- Τι πρέπει να γίνει για την περαιτέρω ανάπτυξη του λιμανιού;
«Το ΤΑΙΠΕΔ πρέπει να κηρύξει άγονο τον μη νόμιμο διαγωνισμό του 2014. Να καθήσουν όλοι να αποφασίσουν για το εθνικό λιμενικό σύστημα, τις οικονομικές ανάγκες του ΤΑΙΠΕΔ και την ανάπτυξη του Πειραιά και του ΟΛΠ. Να βοηθήσουμε τη χώρα στις υποχρεώσεις της, αλλά και το ΤΑΙΠΕΔ να κατανοήσει ότι κάθε εισπρακτικού χαρακτήρα μέτρο πρέπει να λαμβάνει υπόψη του την ανάπτυξη της χώρας και των παραγωγικών τομέων της, όπως της λιμενικής βιομηχανίας. Εξειδικευμένες προτάσεις μου για μια ισόρροπη απόφαση, που φέρνει περισσότερα έσοδα σε όλους, έχουν κατατεθεί από το 2013».

- Θα υποβάλλατε παραίτηση ακόμη και αν δρομολογούνταν η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού με την προηγούμενη κυβέρνηση;
«Εχω υποβάλει και παλαιότερα δύο φορές παραίτηση λόγω του τρόπου ιδιωτικοποίησης. Είχα όμως την πλήρη διαβεβαίωση του ΠαΣοΚ ότι "πώληση του ΟΛΠ, έτσι όπως τη σχεδιάζει το ΤΑΙΠΕΔ, δεν πρόκειται να γίνει". Σημειώνω ότι η πρόταση των μνημονίων της τρόικας (Ν. 3845/2010, Ν. 3985/2011 και Ν. 4093/2012) ήταν να πουληθεί μόνο το 23% των μετοχών του ΟΛΠ και η ιδιωτικοποίηση να γίνει μέσω συμβάσεων παραχώρησης. Ποτέ δεν ζήτησε η τρόικα να πουληθεί το 67% των μετοχών, όπως αυθαίρετα αποφάσισε το 2013 το ΤΑΙΠΕΔ. Επί του θέματος αυτού τον λόγο πρέπει να έχει η Επιτροπή της Βουλής για τα Μνημόνια και η αρμόδια Γενική Διεύθυνση για θέματα ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής».

- Ποιο είναι κατά την άποψή σας το ιδανικό μοντέλο του ΟΛΠ;
«Στηρίζω το ευρωπαϊκό λιμενικό μοντέλο που θέλει η Αρχή Λιμένος (Port Authority) να είναι πάντα υπό δημόσιο έλεγχο και το επιχειρηματικό τμήμα (operation) υπό ιδιωτική, δημόσια ή μεικτή διαχείριση μέσω παραχωρήσεων σε επενδυτές. Τα λιμάνια είναι μηχανές ανάπτυξης και λειτουργούν με ξένες επενδύσεις ανταγωνιστικά, που σημαίνει πλήρης άρνηση κάθε μονοπωλιακού μοντέλου, κρατικού ή ιδιωτικού. Σημειώνω πως οι επιτελείς της ΕΕ έχουν δηλώσει ότι ιδιωτικοποίηση μέσω πώλησης πλειοψηφικού πακέτου μετοχών "ούτε ως μέθοδο τη γνωρίζουν ούτε θέλουν να τη γνωρίσουν". Η μέθοδος αυτή εφαρμόστηκε για τρία λιμάνια από τη Θάτσερ και μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, πουθενά αλλού στον κόσμο».

- Πώς βλέπατε την πρόταση του Δήμου Πειραιά για σύσταση Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου ακόμη και σε περίπτωση ιδιωτικοποίησης;
«Προτάθηκε ως λύση ανάγκης απέναντι στο ξεπούλημα, δεν είναι όμως η ενδεδειγμένη. Το λιμάνι του Πειραιά δεν είναι μικρό δημοτικό και εποχικό λιμάνι. Είναι λιμάνι μεγάλων μεγεθών και δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει ως δημοτική επιχείρηση. Ας μη γυρίσουμε πριν από το 1930. Πόλη και λιμάνι οφείλουν να πάνε μαζί μέσα από νέα μοντέλα συμμετοχής και διοίκησης».

- Πώς πορεύθηκε ο ΟΛΠ στη διάρκεια της θητείας σας;
«Στο διάστημα της θητείας μου επαναφέραμε στην κερδοφορία τον ΟΛΠ, διατηρήσαμε με θυσίες και των εργαζομένων πενταετή εργασιακή ειρήνη παρά την κρίση, ξεκινήσαμε τα έργα της Πολιτιστικής Ακτής Πειραιά, με τέσσερα μουσεία, πήραμε την έγκριση για την επέκταση του λιμένα κρουαζιέρας κόστους 136 εκατ. ευρώ με 95% κοινοτική επιδότηση και υπογράψαμε μέσω "φιλικού διακανονισμού" νέα σύμβαση παραχώρησης με την Cosco ύψους 230 εκατ. ευρώ και πολλά άλλα. Λάθη και παραλείψεις σίγουρα έγιναν, περισσότερο όμως έχουν σχέση με το αντιεπενδυτικό κλίμα της μνημονιακής περιόδου, το αντιαναπτυξιακό σύστημα της κεντρικής διοίκησης και λιγότερο με τα εσωτερικά θέματα των διαπλεκόμενων πειραϊκών συμφερόντων».

(...)

 

[drsiebenmal]

- Ποιο είναι κατά την άποψή σας το ιδανικό μοντέλο του ΟΛΠ;
«Στηρίζω το ευρωπαϊκό λιμενικό μοντέλο που θέλει η Αρχή Λιμένος (Port Authority) να είναι πάντα υπό δημόσιο έλεγχο και το επιχειρηματικό τμήμα (operation) υπό ιδιωτική, δημόσια ή μεικτή διαχείριση μέσω παραχωρήσεων σε επενδυτές. Τα λιμάνια είναι μηχανές ανάπτυξης και λειτουργούν με ξένες επενδύσεις ανταγωνιστικά, που σημαίνει πλήρης άρνηση κάθε μονοπωλιακού μοντέλου, κρατικού ή ιδιωτικού. Σημειώνω πως οι επιτελείς της ΕΕ έχουν δηλώσει ότι ιδιωτικοποίηση μέσω πώλησης πλειοψηφικού πακέτου μετοχών "ούτε ως μέθοδο τη γνωρίζουν ούτε θέλουν να τη γνωρίσουν". Η μέθοδος αυτή εφαρμόστηκε για τρία λιμάνια από τη Θάτσερ και μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, πουθενά αλλού στον κόσμο».

Το κρατάω αυτό για μελλοντικές συζητήσεις περί νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

 

[Costas]

Οικοδομή: από το 7% στο 1,8%... (Τάκης Θωμόπουλος / Καθημερινή)

(...)

Στην Ελλάδα ο δυσβάστακτος ΕΣΦ έχει επιτείνει την καθοδική πορεία της αξίας των ακινήτων (40-50%) και οδήγησε στη μείωση της αξίας των εξασφαλίσεων των δανείων με ακίνητα. Σε συνδυασμό (και λόγω της αφαίμαξης εισοδήματος από τον ΕΣΦ) με το υψηλό ποσοστό (36%) στεγαστικών «κόκκινων δανείων» υποχρεώνει τις τράπεζες να κρατούν μεγάλες προβλέψεις για πιθανές ζημίες, πλήττοντας έτσι την κερδοφορία και την κεφαλαιακή επάρκεια. Οι τράπεζες μετριάζουν τις επιπτώσεις περιορίζοντας τον δανεισμό, δηλαδή έλλειψη ρευστότητας στην οικονομία και υψηλά επιτόκια. Η προτεινόμενη 20% μείωση του ΕΣΦ είναι μια πρώτη κίνηση για να επανέλθει ο ενάρετος κύκλος: χαμηλότερος ΕΣΦ - άνοδος της αξίας των ακινήτων και ενοικίων - αύξηση του εισοδήματος και περιουσίας των νοικοκυριών - βελτίωση της εμπιστοσύνης - περισσότερη κατανάλωση και λιγότερα κόκκινα δάνεια - μείωση προβλέψεων και απελευθέρωση κεφαλαίων για νέα δάνεια - επανεκκίνηση συναλλαγών ακινήτων - ταχύτερη ανάκαμψη.

Η αγορά ακινήτων είναι πεθαμένη παρά τις χαμηλές τιμές. Λίγοι είναι οι αγοραστές, διότι η βαριά φορολογία μειώνει ακόμη περισσότερο την απόδοση, που είναι ήδη ανεπαρκής λόγω των χαμηλών ενοικίων, και το οριακό κόστος ιδιοκατοίκησης είναι ίσως το υψηλότερο στην ΕΖ.

Η επανεκκίνηση των συναλλαγών θα συμβάλει στην ανάκαμψη της οικοδομικής δραστηριότητας που, σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία, έχει δυνατή επίδραση στην ανάπτυξη (F. Times 13.8.14 «An improvement in the US housing market is crucial to recovery» & E.C. Forecasts on Netherlands «Despite some improvements in the housing market, deleveraging… will limit… a faster growth»). Στην Ελλάδα ο κατασκευαστικός/οικοδομικός κλάδος (ΚΟΚ) υπήρξε βασικός πυλώνας της ανάπτυξης: το 2004-07 ήταν 7% του ΑΕΠ (σε κόστος παραγωγής) - 6% στην ΕΖ, αλλά η συμβολή του στο ΑΕΠ (και απασχόληση) ήταν περίπου διπλάσια εάν ληφθούν υπόψη οι κλάδοι τροφοδότες (σημαντικό μέρος της βιομηχανίας -λιγότερο των υπηρεσιών- διοχετεύει την παραγωγή του στον ΚΟΚ -τσιμέντο, χάλυψ, αλουμίνιο, κ.λπ.- συγχρόνως αυτοί οι κλάδοι είχαν αξιόλογη εξαγωγική επίδοση). Η διόγκωση της ιδιωτικής οικοδομικής δραστηριότητας ήταν υπερβολική και συνέβαλε στη φούσκα του 2008 και στη μετέπειτα βαθιά ύφεση, και καθώς υπέστη σφοδρή συρρίκνωση (85%) συμπαρέσυρε και κλάδους τροφοδότες. Σήμερα ο ΚΟΚ αντιπροσωπεύει 1,8% του ΑΕΠ - 5,2% ΕΖ. Η συναφής μεγάλη μείωση της παραγωγής των συνδεδεμένων κλάδων έκλεισε πολλές επιχειρήσεις, καθώς οι μειωμένες πωλήσεις δεν μπορούσαν να καλύψουν το αυξημένο κόστος παραγωγής λόγω απώλειας οικονομιών κλίμακος και αυτό προστίθεται στο ήδη υψηλότερο από τους ανταγωνιστές κόστος ενέργειας, επιτοκίων, γραφειοκρατίας, φόρων, βραδείας απονομής της δικαιοσύνης. Η συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης σε συνδυασμό με τη μείωση του τραπεζικού δανεισμού εξουδετέρωσε τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας με βάση το κόστος εργασίας και εξηγεί την απογοητευτική εξαγωγική επίδοση (στάσιμες εξαγωγές, εκτός πετρελαιοειδών, 2008-2014), απομακρύνοντας έτσι τη δυναμική ανάπτυξη που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να ξεπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς τους εταίρους και την απορρόφηση της ανεργίας.

Μικρότερος ΕΣΦ θα δώσει άμεσα ώθηση στην ιδιωτική οικοδομή και θα συμπαρασύρει πολλούς παραγωγικούς κλάδους. Ο υψηλός πολλαπλασιαστής σε επενδύσεις στις οικοδομές και η ένταση εργασίας του κλάδου σημαίνει ότι 1,5 δισ. επένδυση αυξάνει το ΑΕΠ κατά 1,8 δισ. βραχυχρόνια και έως 2,5 δισ. (1,4% του ΑΕΠ) στην 3ετία και στην απασχόληση πολλαπλά και θα συμβάλει στην αύξηση των εξαγωγών. Στον αιώνα που η τεχνολογία καλπάζει, κάθε καθυστέρηση σε επενδύσεις οδηγεί σε απαξίωση μηχανημάτων και εξειδικευμένων στελεχών, όταν παραμένουν για πολύ καιρό άνεργα. Η χώρα κινδυνεύει να γίνει όμηρος της υστέρησης (Hysteresis) -παρατεταμένη, βαθιά ύφεση- διότι η καταστροφή του παραγωγικού δυναμικού αφαιρεί τη βάση επί της οποίας μπορεί να στηριχθεί η ανάπτυξη και καθώς παρατείνεται η ύφεση τόσο απαξιώνεται το παραγωγικό δυναμικό. Ενας φαύλος κύκλος από τον οποίο είναι πολύ δύσκολο να βγει οποιαδήποτε χώρα (συνέδριο της ΕΚΤ).

* O κ. Παναγιώτης (Τάκης) Θωμόπουλος είναι πρώην – Senior Economist ΟΟΣΑ, Υποδιοικητής Τραπέζης της Ελλάδος, Εκτελεστικός πρόεδρος ΤΧΣ, Πρόεδρος του Δ.Σ. Eurobank

 

[Costas]

A last chance for Alexis Tsipras to choose country over party

Mark Mazower / Financial Times

So Alexis Tsipras has failed. A weak hand was weakened as Greece became more isolated than ever before, and the pan-European anti-austerity front that he promised in the last election failed to materialise. Five months of negotiations have yielded nothing to match the radical rhetoric that swept him and his party to power.

But the failure is not the Greek prime minister’s alone. His predecessors failed as well, omitting at each stage to tell their voters the true story when they were in opposition and suffering the consequences once in power.

Compare the depression in Greece with the fortunes of Ireland, Portugal and Spain since the crisis erupted five years ago, and what stands out is the consistent preference of Greece’s political class for placing short-term party gain over the national interest. But as details emerge of the proposed new agreement, it is clear that the failure goes wider still and is not confined to Greece. The policy of austerity that has been forced on the country by its creditors, as Olivier Blanchard, the International Monetary Fund chief economist, acknowledged in 2013, made Greece’s recession longer and deeper than it need have been.

Now it is to be intensified. For all the reported differences between the IMF and the European Commission, it is clear that the tactics of Mr Tsipras have united his interlocutors, and united them specifically in their resolution to push Greece further down the same disastrous road as before.

Their insistence on ignoring the country’s sky-high unemployment rates reflects the almost complete collapse in trust engendered by the Syriza government’s manner of dealing with them over the past five months. But it also reflects their deeper underlying impatience, and that of their electorates, with the seemingly endless saga of the Greek crisis and their understandable doubt whether any agreement once signed will ever be seriously implemented.

With Greek banks on life support, events are moving to a resolution and not in the way that the Greek side can have hoped. Mr Tsipras still claims to be optimistic, but his hold over the party is not very strong: within Syriza, details of the creditors’ package were greeted with dismay — and not only by the party’s radicals. Beyond it, there is deep and justified concern at the limited scope in the latest Greek plan for anything resembling the kind of structural reforms the economy really needs.

Time may once have been on Athens’ side. But, having wasted that commodity over many weeks, the Greek government now confronts an urgent situation. Mr Tsipras’s last hope has lain in geopolitics — exploiting western fears of pushing Greece into the orbit of Vladimir Putin and taking much of the Balkans with it. But these fears have their limits too: they will not do much to sway electors in Germany and elsewhere, however much they keep Angela Merkel, the German chancellor, and Barack Obama, the US president, awake at night. And they will not sway the IMF either.

The probabilities must now therefore still unfortunately be on the side of a Greek exit. This will be catastrophic for Greece and costly for the rest of Europe. There is an alternative but it rests on the unlikely possibility that the Greek prime minister will opt in the coming days for country over party, for an unfamiliar future over a familiar past. Can Mr Tsipras make the shift in role from student radical to national statesman?

The omens are poor — and the paltry real returns from his negotiating strategy so far make the task harder — but the thing is not impossible. Syriza and the Greek party system are both in flux. Syriza’s internal opposition to the new package is real but the electoral centre ground in the country at large remains — for now — staunchly in favour of remaining in the euro. Pasok, the party which dominated the left since the end of the junta, is dwindling into insignificance, leaving the way open for Mr Tsipras domestically.

Despite everything, he remains popular within the country. If he can claim victory in defeat, present an agreement with the creditors as his, and hold new elections on a centre-left platform some time in the autumn with the real prospect of significant debt relief, he may yet pull it off. Those in his party who hope to build socialism through a return to the drachma will be sidelined, and Greece may be able to remain within the eurozone as the polls suggest a majority still want. That would allow the Greek people a badly needed respite from the psychological turmoil of endless crisis and give time to stabilise and reinforce the country’s battered political institutions.

On such slim eventualities does Greece’s future and perhaps that of the euro itself, now hang.


The writer is Ira D Wallach Professor of History at Columbia University

 

[Costas]

Μια και μπήκα στους FT, νά άλλο ένα (από λινκ στο παραπάνω άρθρο του Μάζογουερ):

Greeks chose poverty, let them have their way

Francesco Giavazzi / Financial Times (June 9, 2015)

For more than five years, Greece has been Europe’s biggest concern. Instead of focusing on employment, or immigration, or the challenge of Vladimir Putin’s Russia, the continent’s attention has been on a country that represents 1.8 per cent of the eurozone’s economic output. It would be interesting to calculate how many hours Angela Merkel has dedicated to Athens in the past five years. Imagine President Barack Obama taking part in high-level talks for months on end, where little was on the agenda except the state of Tennessee. That, in effect, is what Europe’s heads of government have been doing.

In these five years the world has changed. China and India are undergoing profound transformations. The jihadis of the Islamic State of Iraq and the Levant (Isis) represent a new and serious threat to the west, as does Mr Putin’s revanchism. But European leaders, instead of devoting their summits to the question of how to best defend our economic and military interests, agonise over what to do about Greece.

Five years of negotiations that have achieved virtually nothing (the few reforms that had been adopted, like a small reduction in the inflated number of public sector employees, have since been reversed by the Syriza-led coalition). It is pretty clear that the Greeks have no appetite for modernising their society. They worry too little about an economy ruined by patronage.

Europeans, too, have made mistakes. Since Athens joined the monetary union, we have lent Greece €400bn, 1.7 times the country’s gross domestic product in 2013. It is time for a reality check: they will never be repaid. And it is an illusion to imagine, as the Finns sometimes do, that we could receive compensation in kind by acquiring a few Greek islands. The age when the British empire would do that is, luckily, over. Bygones are bygones. The sooner we accept this and forget those loans the better.

If the Greeks do not want to modernise, we should accept it. By a large majority, they have voted for a government that, six months after the election, remains vastly popular. Its popularity with the electorate signals a wish to remain a nation with a per-capita income half that of Ireland, less than that of Slovenia. In a few years it will be overtaken by Chile. I only hope that no one in Athens dreams that debt forgiveness and Grexit offer an alternative path to growth.

Without economic and social reforms, Greece will remain a relatively poor country. But it is not for the rest of Europe to impose reforms on Greece. It should merely make crystal clear that without serious reforms, new official loans are over. The only way for Athens to borrow will be to convince the markets that it will pay its own bills. No more EU guarantees, explicit or otherwise.

We should ask ourselves whether it is really so important to keep Greece inside the EU. (Barring a treaty change, leaving the euro entails leaving the EU.) The criterion should not be the protection of our credit: that is gone, like it or not. Nor should it be the risk that there might be a run on the euro because of contagion: thanks to the actions of the European Central Bank, monetary union today is resilient enough to withstand Grexit.

European leaders should stop treating the Greek problem as if it were merely a financial issue. It goes to the heart of European integration. That project has undoubtedly accelerated as a result of monetary union (just think of the decision to remove bank supervision from national control).

But the euro cannot be a substitute for further political integration. Indeed, without such integration, the euro cannot survive — and today, Greece stands in the way of it.


The writer is professor of economics at Bocconi University in Milan.

 

[pontios]

https://www.youtube.com/watch?v=JRxZ11C_XuI

Here's another professor.
Professor Steve Keen: " ... what's been suggested by Syriza is quite reasonable."
"The European Union is managing a fantasy model of the economy."

 

[Costas]

Εντάξει, είναι η γνωστή διαμάχη από την αρχή της κρίσης. Πάντως δεν βοηθάει το ότι ο καθηγητής αποκαλεί τον Βαρουφάκη "Yanis", έστω και για τις εντυπώσεις. Κάποια στιγμή η ίδια η παρουσιάστρια παρασύρεται και τον αποκαλεί και η ίδια έτσι. Αλλά αυτό που με απασχολεί εμένα είναι ότι στην πολιτική το "είχα δίκιο, αλλά δεν με άκουσαν ή με αγνόησαν" δεν σημαίνει τίποτα.

 

[Hellegennes]

Η διαφορά είνναι ότι η παραπάννω ατάκα έχει επιβεβαιωθεί από την πραγματικότητα.

 

[nickel]

Η διαφορά είνναι ότι η παραπάννω ατάκα έχει επιβεβαιωθεί από την πραγματικότητα.

Συγγνώμη, εσύ κάνεις συλλογή τα ν που αφήνει πίσω του ο Βαρουφάκης;

 

[Hellegennes]

Γράφω με το ποντίκι.

 

[Zazula]

Γράφω με το ποντίκι.

Και τι, το ποντίκι σου κυνηγάει τα νι για τους κραδασμούς τους;

 

[Costas]

Μα η ατάκα αυτή συχνότατα απηχεί την πραγματικότητα, μόνο που επίσης συχνότατα αυτοί που την ξεστομίζουν το κάνουν κοιτώντας τα ραδίκια ανάποδα.

Νά κι ο Κρούγκμαν στο χορό (ΝΥΤ):

Breaking Greece

I’ve been staying fairly quiet on Greece, not wanting to shout Grexit in a crowded theater. But given reports from the negotiations in Brussels, something must be said — namely, what do the creditors, and in particular the IMF, think they’re doing?

This ought to be a negotiation about targets for the primary surplus, and then about debt relief that heads off endless future crises. And the Greek government has agreed to what are actually fairly high surplus targets, especially given the fact that the budget would be in huge primary surplus if the economy weren’t so depressed. But the creditors keep rejecting Greek proposals on the grounds that they rely too much on taxes and not enough on spending cuts. So we’re still in the business of dictating domestic policy.

The supposed reason for the rejection of a tax-based response is that it will hurt growth. The obvious response is, are you kidding us? The people who utterly failed to see the damage austerity would do — see the chart, which compares the projections in the 2010 standby agreement with reality — are now lecturing others on growth? Furthermore, the growth concerns are all supply-side, in an economy surely operating at least 20 percent below capacity.

Talk to IMF people and they will go on about the impossibility of dealing with Syriza, their annoyance at the grandstanding, and so on. But we’re not in high school here. And right now it’s the creditors, much more than the Greeks, who keep moving the goalposts. So what is happening? Is the goal to break Syriza? Is it to force Greece into a presumably disastrous default, to encourage the others?

At this point it’s time to stop talking about “Graccident”; if Grexit happens it will be because the creditors, or at least the IMF, wanted it to happen.

Αυτό το Is it to force Greece into a presumably disastrous default, to encourage the others? δεν ξέρω αν το εννοούσε ως to deter/frighten the others? Ή μήπως το εννοεί όπως το λέει, δηλ. ότι κάποιοι θέλουν να παροτρύνουν και άλλες χώρες στην έξοδο;