Μπα. Ξεκάθαρη αναφορά στο "στα τέσσερα" του Νικολόπουλου. Ακόμη δηλαδή και να ήταν σεξιστικό το περιεχόμενο της φράσης, ο Καμμένος απλώς επανέλαβε την έντολή που υποτίθεται ότι έδωσε ο Σαμαράς. Αλλά έτσι κι αλλιώς το "στα τέσσερα" δεν είναι σεξιστικό. Είναι σεξουαλική προσβολή που μπορεί να απευθύνεται σε οποιοδήποτε φύλο ή σεξουαλικό προσανατολισμό. Εκτός κι αν θεωρεί κανείς το "καθίστε να σας γαμήσουν" σεξιστικό σχόλιο.
Ελλάδα 2015
- Thread starter nickel
- Start date
Μπα. Ξεκάθαρη αναφορά στο "στα τέσσερα" του Νικολόπουλου. Ακόμη δηλαδή και να ήταν σεξιστικό το περιεχόμενο της φράσης, ο Καμμένος απλώς επανέλαβε την έντολή που υποτίθεται ότι έδωσε ο Σαμαράς. Αλλά έτσι κι αλλιώς το "στα τέσσερα" δεν είναι σεξιστικό. Είναι σεξουαλική προσβολή που μπορεί να απευθύνεται σε οποιοδήποτε φύλο ή σεξουαλικό προσανατολισμό. Εκτός κι αν θεωρεί κανείς το "καθίστε να σας γαμήσουν" σεξιστικό σχόλιο.
Ναι, μα αφού δεν προβλεπόταν έξοδος από το ευρώ και αφού η εισαγωγή στο ευρώ γίνεται βάσει οικονομικών δεικτών, γιατί να μην βγει μια χώρα από το ευρώ μέχρι να μπορεί να πληροί και πάλι τα κριτήρια; Τι είναι αυτό που υπαγορεύει την διπλή έξοδο; Σίγουρα όχι κάποια συνθήκη, γιατί δεν υπάρχει πρόβλεψη για έξοδο. Αυτή πρέπει να θεσμοθετηθεί εκ του μηδενός, άρα μπορεί να προβλέπει ό,τι συμπληρωματικό θέλει. Έτσι δεν είναι;
Δεν θα το 'λεγα. Υπάρχουν άφθονα στοιχεία για το αντίθετο. Οι πολυπληθείς συγκεντρώσεις, οι μεγαλοπρεπείς πανηγυρισμοί μετά τις εκλογές, η τεράστια διαφορά σε μονάδες, κ.α.
Η διπλή έξοδος υπαγορεύεται από την ανυπαρξία συνθήκης που να επιτρέπει την απλή έξοδο. Τώρα. Αν αλλάξουν τα πράγματα προφανώς μπορεί να προβλέπεται οτιδήποτε. Αλλά οι συνθήκες εγκρίνονται μετά από διαπραγματεύσεις με και από όλες τις χώρες μέλη και στο μεταξύ θα επικρέμεται ένα κανόνι δεν ξέρω πόσων δις προς τα υπόλοιπα μέλη της ευρωζώνης. Do the math.
pidyo
New member
Δεν είναι καθόλου βέβαιο αυτό. Το νομικό δεδομένο είναι ακριβώς αυτό που λες, ότι δεν προβλέπεται έξοδος από το ευρώ. Από κει και πέρα όλα είναι μια θεσμική και νομική κινούμενη άμμος. Υπάρχει η γνωστή έκθεση της ΕΚΤ το 2009 που συνήθως χρησιμοποιείται για την θέση ότι είναι «νομικά αδιανόητο» να φύγει μια χώρα από το ευρώ χωρίς να φύγει από την ΕΕ, επειδή οι υποχρεώσεις που προκύπτουν από την είσοδο στην ευρωζώνη είναι δεσμευτικές για το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ, αλλά αυτό που λέει στην πραγματικότητα η έκθεση (δες σελ. 28) είναι κάτι ελαφρά διαφορετικό: ότι η προαναφερθείσα θέση (έξοδος από το ευρώ = έξοδος από την ΕΕ) είναι και αυτή προβληματική επειδή προϋποθέτει ότι είναι εφικτή η μονομερής και χωρίς διμερή συμφωνία αποχώρηση από την ευρωζώνη, ενώ ο συντάκτης του κειμένου θεωρεί αυτό είναι εξίσου αδιανόητο.
Το κλειδί είναι λοιπόν η συμφωνία. Για να κάνεις οτιδήποτε, ακόμη και να σηκωθείς να φύγεις, πρέπει να διαπραγματευτείς και να συμφωνήσεις. Κι επειδή το νομικό κενό συνήθως μεταφράζεται «όταν δεν βοηθούν οι νόμοι βρείτε τα σ' ένα τραπέζι», υποθέτω πως όλα γίνονται.
Νεότερες μελέτες, όπως η τεχνική μελέτη για το πώς βγαίνει μια χώρα από την ευρωζώνη που κέρδισε το βραβείο Wolfson, θεωρούν δεδομένο ότι είναι εφικτή η έξοδος μόνο από την ευρωζώνη, μέσα φυσικά από μια διαδικασία θεσμικής συνεννόησης και συμφωνίας.
Προφανώς όλα γίνονται αν κάτσεις να τα συζητήσεις σε καλό κλίμα. Αλλά νομίζω ότι η έμφαση είναι στο «καλό κλίμα». Σε κλίμα «φεύγουμε, σας ρίχνουμε κι ένα κανόνι άμα λάχει και φροντίστε να μας δώσετε κι ένα φρέσκο δάνειο για τις πρώτες μας ανάγκες μετά» το βλέπω δύσκολο να συζητήσουμε.
Ναι, εγώ το έγραψα αυτό...
Εννοώ με όρους και προϋποθέσεις, φυσικά. :devil:
pidyo
New member
Στην πραγματικότητα, το σενάριο που προωθούν ορισμένοι γερμανικοί κύκλοι (προεξάρχοντος του Ζιν), δεν διαφέρει και πολύ από αυτό που περιγράφεις: να φύγουν πάση θυσία να ησυχάσουμε, να δώσουμε και το κατιτίς μας για να το πετύχουμε χωρίς μεγάλη ζημιά για τα λογιστικά βιβλία του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος.
Σε κάθε περίπτωση, δεν βλέπω πώς οποιαδήποτε συντεταγμένη πολιτεία θα έλεγε «φεύγουμε, τα λέμε», χωρίς κάποιας μορφή θεσμικής συνεννόηση για το πώς γίνεται αυτό.
Το θέμα είναι ότι ο Ζιν (που δεν χωνεύει έτσι κι αλλιώς τα ευρωπαϊκά μπερδέματα) δεν παίρνει υπόψη του ότι ξαφνικά η Γερμανία θα βρισκόταν στην ανάγκη να διαπραγματευτεί και με τις υπόλοιπες χώρες του ευρώ για το τι θα γίνει με τα δικά τους διμερή δανεικά προς την Ελλάδα και, στη συνέχεια, να βρει τρόπο να κρατήσει τους υπόλοιπους στο ευρώ καθώς οι αγορές θα δοκίμαζαν πλέον όλες τις μεγάλες αλλά προβληματικές χώρες (αλλά και τις μικρές, με μεγάλους όγκους αγοραπωλησιών).
Είναι γεγονός ότι δεν πρόκειται να αφήσουν εύκολα την Ελλάδα να βγει από το ευρώ (οι συνέπειες θα είναι σοβαρές και για το νόμισμα και για τις άλλες χώρες) αλλά μια δική μας έξοδος χωρίς να έχουν ρυθμιστεί ένα σωρό λεπτομέρειες θα ήταν αυτοκτονική.
Αλλά ακόμη και αν βρισκόταν μια μεσοβέζικη λύση, π.χ. με ένα ενδιάμεσο νόμισμα που θα υποκαθιστούσε σιγά σιγά το ευρώ στο εσωτερικό, το βασικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι κατά τη γνώμη μου το νομισματικό. Είναι πολύ πιο ουσιαστικό. Είναι πρόβλημα θεσμικό (δεν μπορεί να ορίζονται δικάσιμες για το 2030, δεν μπορεί να έχεις το τωρινό φορολογικό σύστημα, δεν μπορεί να υπάρχει καμία δραστηριότητα δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που να μην υπόκειται σε προδιαγραφές και αξιολόγηση), είναι πρόβλημα παραγωγικού μοντέλου, είναι πρόβλημα παιδείας και στελεχιακού δυναμικού, είναι πρόβλημα κατανομής των ολοένα και πιο σπάνιων πόρων, είναι πρόβλημα συνειδητοποίησης των συνθηκών και των ταχυτήτων και της θέσης μας στον σημερινό κόσμο.
Είναι γεγονός ότι δεν πρόκειται να αφήσουν εύκολα την Ελλάδα να βγει από το ευρώ (οι συνέπειες θα είναι σοβαρές και για το νόμισμα και για τις άλλες χώρες) αλλά μια δική μας έξοδος χωρίς να έχουν ρυθμιστεί ένα σωρό λεπτομέρειες θα ήταν αυτοκτονική.
Αλλά ακόμη και αν βρισκόταν μια μεσοβέζικη λύση, π.χ. με ένα ενδιάμεσο νόμισμα που θα υποκαθιστούσε σιγά σιγά το ευρώ στο εσωτερικό, το βασικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι κατά τη γνώμη μου το νομισματικό. Είναι πολύ πιο ουσιαστικό. Είναι πρόβλημα θεσμικό (δεν μπορεί να ορίζονται δικάσιμες για το 2030, δεν μπορεί να έχεις το τωρινό φορολογικό σύστημα, δεν μπορεί να υπάρχει καμία δραστηριότητα δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που να μην υπόκειται σε προδιαγραφές και αξιολόγηση), είναι πρόβλημα παραγωγικού μοντέλου, είναι πρόβλημα παιδείας και στελεχιακού δυναμικού, είναι πρόβλημα κατανομής των ολοένα και πιο σπάνιων πόρων, είναι πρόβλημα συνειδητοποίησης των συνθηκών και των ταχυτήτων και της θέσης μας στον σημερινό κόσμο.
Δεν νομίζω ότι διαφωνεί κανείς πως όλα αυτά είναι προβλήματα. Βέβαια το χρέος και η διευθέτησή του δεν είναι κάποιο δευτερεύον ζήτημα, αλλά είναι αλήθεια ότι αν δεν είχαμε τέτοιου είδους προβλήματα θα ήταν ευκολότερο να το διευθετήσουμε. Η διαφωνία που έχουμε μεταξύ μας είναι στο πώς επιτυγχάνεται η αλλαγή σε όλα αυτά και κατά πόσο οι λύσεις που προτάθηκαν (όχι μόνο αυτές που εφαρμόστηκαν, όπως εφαρμόστηκαν) θα βοηθούσαν να βελτιωθεί η κατάσταση. Βοηθάει στην καλυτέρευση του παραγωγικού μοντέλου η λιτότητα, πρώτα απ' όλα; Αυτό είναι πολύ ουσιαστικό ερώτημα.
Η λιτότητα δεν «βοηθάει» πουθενά. Η λιτότητα έγινε απαραίτητη επειδή το καράβι μισοβούλιαξε, σώθηκε μεν, αλλά χρειάζεται ριζικές επισκευές που γίνονται εν κινήσει και οι διαθέσιμοι πόροι φτάνουν ίσα ίσα για να κρατούν το σκαρί πάνω από τα νερά. Όσο αργούν να τελειώσουν οι επισκευές ώστε να ξαναπάρει μπροστά το καράβι ή όσο η πορεία που ξεκίνησε κουτσά στραβά δεν προχωράει προς την κατεύθυνση που δεν θα χρειάζεται προσεχώς ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα, τόσο πιο πιο αναγκαστική και πιεστική θα γίνεται η ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα.
Σχήμα λόγου το «μόνο ο ΓΑΠ», υπερβολή. Αλλά μια και το έβαλες στη συζήτηση... Το «λεφτά υπάρχουν» είχε μια βάση, μια λογική, που κάποιοι εξακολουθούν να αξιοποιούν: υπάρχει χρήμα που δεν φορολογείται. Και πρέπει να φορολογηθεί. Ωστόσο, και στην περίπτωση του ΓΑΠ και στην περίπτωση της σημερινής κυβέρνησης, η παρότρυνση πρέπει να είναι: Να το φορολογήσετε, έξυπνα και δίκαια. Αλλά μη μοιράσετε τίποτα αν δεν το εισπράξετε πρώτα.
Σε αντιστοιχία με το «Λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ, είχαμε τον ένα νόμο με τον οποίο θα σκίζαμε τα μνημόνια και τις αγορές που θα τις χορεύαμε στο ταψί. Αν η σαχλαμάρα του ΓΑΠ ανήκε στο χώρο των ευσεβών πόθων, η σαχλαμάρα των άλλων ανήκε στην καταστρατήγηση των νόμων της... Φυσικής.
Και σ' αυτή την περίπτωση όμως είχαμε «άφθονα στοιχεία» υποστήριξης: «πολυπληθείς συγκεντρώσεις, μεγαλοπρεπείς πανηγυρισμούς μετά τις εκλογές, τεράστια διαφορά σε μονάδες». Θέλεις να πεις ότι έγιναν πιστευτά αυτά; Από τους ίδιους που πίστεψαν το «Λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ, ίσως; Κρίνονται οι εκλογές τελικά από το βαθμό που θα αξιοποιηθεί η ευήθεια των ψηφοφόρων;
Όλα τα πράγματα έχουν ένα critical mass, για να το πω με όρους φυσικής. Η λιτότητα, από ένα όριο και μετά, καταστρέφει ίσως ανεπανόρθωτα την οικονομία, όπως η κοπή χρήματος μπορεί να οδηγήσει σε υπερπληθωρισμό. Το έχουμε και σε λαϊκούς όρους, με ρήσεις όπως "το ποτήρι ξεχείλισε" και "ο κόμπος έφτασε στο χτένι" ή "τραβήξαμε πολύ το σκοινί κι έσπασε". Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να γίνει απαραίτητο για την διατήρηση στην επιφάνεια κάτι που είναι ικανό να ρίξει το καράβι στην πιο βαθιά τάφρο. Υπάρχει λιτότητα και υπάρχει και υπερβολική λιτότητα. Αν η μόνη λύση σου για να κρατηθείς είναι το δεύτερο, τότε πρέπει να κατευθυνθείς σε άλλου είδους λύσεις.
Χέλλε, θα με ενδιέφερε αν μπορείς να τεκμηριώσεις ποια είναι η σκέτη λιτότητα και ποια η υπερβολική και τι ισχύει στην Ελλάδα π.χ. σε σχέση με άλλες χώρες της ευρωζώνης με αντίστοιχο παραγωγικό προφίλ, επειδή ειλικρινά δεν ξέρω. Θα ήταν ενδιαφέρον επίσης να περιγράψεις τις «άλλου είδους λύσεις».
Δεν υπάρχει "σκέτη λιτότητα". Υπερβολική γίνεται όταν είναι παρατεταμένη και πάνω από τις δυνατότητες της έστω και ζορισμένα εύρυθμης λειτουργίας του οικονομικού συστήματος (αγορά, επενδύσεις, φορολογία, κτλ). Φαίνεται δηλαδή εκ του αποτελέσματος αν το κράτος έχει τα φόντα να υποστεί δεδομένα μέτρα λιτότητας. Βλέπεις το κακώς δομημένο σύστημα επηρεάζει και αυτήν την παράμετρο, δεν επιβραδύνει απλώς ή ανακόπτει την ανάπτυξη. Το πάτωμα από κάτω είναι κούφιο κι εμείς τραβάμε σανίδες αντί να υποστυλώνουμε. Αυτή είναι μια άλλου είδους λύση, σαφώς ορθότερη, αλλά δεν μπορούμε μόνοι μας να την πετύχουμε και το να στέλνουμε για ανακύκλωση τις σανίδες που ξηλώνουμε δεν βοηθάει την κατάσταση. Η υποστύλωση χρειάζεται πόρους.
Εφόσον επιμένεις να διατηρείς τη συζήτηση για την ελληνική οικονομία μόνο σε ένα μέρος της, το φορολογικό (και να αφήνεις άθικτα τα συνταξιοδοτικά, την κακοδιαχείριση ανθρώπινων και υλικών πόρων, την απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων κλπ και όλα όσα έχουμε συζητήσει και είναι, grosso modo, κοινός τόπος στην υπόλοιπη ευρωζώνη) θα βλέπεις «υπερβολική λιτότητα». Είδες κάποιο αναπτυξιακό ή θεσμικό μέτρο στις 47 σελίδες της κυβερνητικής πρότασης; Τα ΜΗΣΥΦΑ; Αν ήμαστε διατεθειμένοι να υποστυλώσουμε προς την κατεύθυνση που μας προτείνουν, ελπίζοντας να πάρουν τα λεφτά τους πίσω, ίσως θα είχαμε περισσότερη χρηματοδότηση.
Μην ξαναγυρνάμε στα ίδια όμως, γίνεται κουραστικό και για κάποιον που θα είχε τον μαζοχισμό να θέλει να παρακολουθήσει.
Μην ξαναγυρνάμε στα ίδια όμως, γίνεται κουραστικό και για κάποιον που θα είχε τον μαζοχισμό να θέλει να παρακολουθήσει.
Η όλο και μεγαλύτερη λιτότητα δεν δημιουργεί επενδυτικά κίνητρα. Για να αντιγράψω από το βιντεάκι με τους μύθους, η ανάπτυξη επηρεάζεται και από πράγματα σαν τα παρακάτω:
ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ
ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ
ΑΣΤΑΘΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ
ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΔΙΑΦΘΟΡΑ
ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Από την άλλη, όσο δεν αγγίζεις τα παραπάνω η λιτότητα θα μεγαλώνει επειδή δεν θα υπάρχουν πόροι να μοιράσεις. και ούτε θα σου δανείζουν οι άλλοι για να ρίχνεις χρήματα στον πίθο της αντιμεταρρυθμιστικής πολιτικής.
ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ
ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ
ΑΣΤΑΘΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ
ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΔΙΑΦΘΟΡΑ
ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Από την άλλη, όσο δεν αγγίζεις τα παραπάνω η λιτότητα θα μεγαλώνει επειδή δεν θα υπάρχουν πόροι να μοιράσεις. και ούτε θα σου δανείζουν οι άλλοι για να ρίχνεις χρήματα στον πίθο της αντιμεταρρυθμιστικής πολιτικής.
Εδώ ο Παντελής Καψής κάνει έναν ικανοποιητικό κατάλογο των κυριότερων λαθών που έκανε η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Αν πιάσουμε και ειδικότερες περιπτώσεις, τα λάθη είναι πολύ περισσότερα.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=36735&subid=2&pubid=64198298
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=36735&subid=2&pubid=64198298
Ναι, εδώ ερχόμαστε όμως στην βασική μας διαφωνία: το αν υπάρχουν ή όχι δωρεάν μεταρρυθμίσεις. Δεν μπορείς ταυτόχρονα να κάνεις τέτοιες μεταρρυθμίσεις και να συγκρατείς τα έξοδά σου. Είπα: η υποστύλωση -προς όποια κατεύθυνση- χρειάζεται πόρους.
Το συνταξιοδοτικό είναι πρόβλημα πέντε δεκαετιών. Δεν λύνεται.- Ο μόνος τρόπος να διορθωθεί το θέμα είναι να αλλάξουμε εντελώς σύστημα. Το τεράστιο πρόβλημα που δημιουργήθηκε με τα μέτρα των τελευταίων πέντε χρόνων είναι ότι τόσο καιρό ακολουθούσαμε την συνταγή λιτότητας που πρότειναν και που -επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά- έλεγχαν και συνυπέγραφαν με κάθε αξιολόγηση οι τρόικες κι αυτό οδήγησε σε κατάρρευση της αγοράς, γιατί η ελληνική αγορά δεν είχε τα φόντα να αντέξει. Η μεγάλη πτώση στο ΑΕΠ δυστυχώς οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη πίεση για μείωση των ανελαστικών δαπανών, όπως με πρόχειρες λύσεις μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού, που με την σειρά τους θα οδηγήσουν σε περαιτέρω μείωση του ΑΕΠ. Έτσι δημιουργείται φαύλος κύκλος. Άντε και γίνονται περικοπές σε συντάξεις, αυξήσεις ορίων ηλικίας, κτλ. Πώς θα μπορέσει το κράτος να καλύψει το κενό στο ΑΕΠ; Θα έχει ένα μεγαλύτερο πρωτογενές πλεόνασμα, ναι. Για πόσο όμως; Αν προκύψει νέα ύφεση, θα μπορέσει το κράτος να καλύψει με τα λεφτά του πλεονάσματος το χρηματοδοτικό κενό που θα προκαλέσει μια νέα ύφεση;
Σχετικά με τα κλειστά επαγγέλματα, αν δεν κάνω λάθος έχουν ανοίξει τα περισσότερα απ' αυτά. Δεν οφείλεται σ' αυτό η ανεργία. Το κράτος έχει ακόμα προβλήματα γραφειοκρατίας όσον αφορά τις επαγγελματικές δραστηριότητες, αλλά τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αρκετά βήματα προς την σωστή κατεύθυνση. Οπότε οποιαδήποτε επανάληψη αυτού του επιχειρήματος είναι άτοπη. Η χώρα αντιμετωπίζει πρόβλημα έλλειψης χρήματος, ρευστότητας και ασφάλειας. Δεν είναι γραφειοκρατικοί οι λόγοι που ευθύνονται γι' αυτά.
Γενικά, η συζήτηση "το κράτος έχει δομικά και θεσμικά προβλήματα" είναι αποπροσανατολιστική. Κάποια απ' αυτά τα προβλήματα ενισχύουν την κρίση, όμως η κρίση είναι οικονομικής φύσης. Δεν έχει σχέση με την κρίση το πόσο εύκολα μπορείς να γίνεις αμπιγιέρ ούτε περιορίζει τις δυνατότητες ανάπτυξης.
Μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα σαν κράτος για να φέρεις ανάπτυξη, αλλά τα περισσότερα απ' αυτά σημαίνουν ότι θα πρέπει να πεις bye bye σε μια σειρά εσόδων, έστω και για λίγα χρόνια, μέχρι η ανάπτυξη να καλύψει την χασούρα (φοροελαφρύνσεις, χρηματοδότηση προγραμμάτων, κτλ).
Ωραία τα γράφεις. Νομίζω ότι συμφωνούν και οι εταίροι και γι' αυτό μας δανειοδοτούν μέχρι να στρώσουμε λίγο την κατάσταση. Αλλά να το κάνουμε με λίγη πίεση και κάπως γρήγορους ρυθμούς· αλλιώς, αν έπρεπε να μας πληρώνουν τα ελλείμματα για 15 και 20 χρόνια, τα αναγκαία δανεικά θα έφταναν τα 500 δις. Ε, και κάπου υπήρχαν/υπάρχουν/θα υπάρχουν και δικά τους όρια προφανώς.
SBE
¥
Για να μετακινήσω λίγο τη συζήτηση, διαβάζω στις ειδήσεις- όχι βέβαια τις ελληνικές, που ο καθένας τα λέει όπως του αρέσουν- τί είπε ο Γιούνκερ ότι έγινε τις τελευταίες μέρες και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δηλαδή καταλαβαίνω τί έγινε, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί.
Και εξηγώ: διαβάζω από εδώ ότι λέει την Τετάρτη είπε ο Τσίπρας ότι θα του έστελνε τις προτάσεις την Πέμπτη, και τελικά μέχρι την Κυριακή ακόμα τις περίμεναν.
Αν υποθέσουμε ότι έτσι έγινε- και δεν υπάρχει ένδειξη ότι μπορεί να λέει ψέμματα ο Γιούνκερ- δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα αυτό μου θυμίζει κάτι κωμωδίες που ο ήρωας χρωστάει λεφτά και κρύβεται από τους δανειστές του. Πίσω από το δάχτυλό του.
Να πω ότι είναι πρόβλημα συνεννόησης λόγω των αγγλικών του Τσίπρα; Ναι, αλλά σε αυτές τις συναντήσεις ποτέ δεν είναι μόνοι τους, πάντα είναι μαζί κι όλοι οι γραμματείς κι οι φαρισαίοι και αυτοί είναι άλλωστε που κάνουν ο,τι συμφωνείται.
Τελικά, τί σόι στάση είναι το να λες και να ξελές;
Ομοίως, τί σόι τακτική είναι να σου λένε (και να το ξέρει κι όλος ο κόσμος) ότι υπάρχουν περιθώρια για διαπραγματεύσεις, κι εσύ να λες το αντίθετο για εσωτερική κατανάλωση;
Έχω έναν φίλο που εδώ και καιρό επιμένει ότι πηγαίνουμε σταθερά και με πρόγραμμα στη ρήξη, αλλά νομίζω ότι απλά είναι απαισιόδοξος και ότι αποδίδει σε ευφυές σχέδιο αυτό που ερμηνεύεται πιο απλά σαν βλακεία. Αλλά τόση βλακεία πια;
Και εξηγώ: διαβάζω από εδώ ότι λέει την Τετάρτη είπε ο Τσίπρας ότι θα του έστελνε τις προτάσεις την Πέμπτη, και τελικά μέχρι την Κυριακή ακόμα τις περίμεναν.
Αν υποθέσουμε ότι έτσι έγινε- και δεν υπάρχει ένδειξη ότι μπορεί να λέει ψέμματα ο Γιούνκερ- δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα αυτό μου θυμίζει κάτι κωμωδίες που ο ήρωας χρωστάει λεφτά και κρύβεται από τους δανειστές του. Πίσω από το δάχτυλό του.
Να πω ότι είναι πρόβλημα συνεννόησης λόγω των αγγλικών του Τσίπρα; Ναι, αλλά σε αυτές τις συναντήσεις ποτέ δεν είναι μόνοι τους, πάντα είναι μαζί κι όλοι οι γραμματείς κι οι φαρισαίοι και αυτοί είναι άλλωστε που κάνουν ο,τι συμφωνείται.
Τελικά, τί σόι στάση είναι το να λες και να ξελές;
Ομοίως, τί σόι τακτική είναι να σου λένε (και να το ξέρει κι όλος ο κόσμος) ότι υπάρχουν περιθώρια για διαπραγματεύσεις, κι εσύ να λες το αντίθετο για εσωτερική κατανάλωση;
Έχω έναν φίλο που εδώ και καιρό επιμένει ότι πηγαίνουμε σταθερά και με πρόγραμμα στη ρήξη, αλλά νομίζω ότι απλά είναι απαισιόδοξος και ότι αποδίδει σε ευφυές σχέδιο αυτό που ερμηνεύεται πιο απλά σαν βλακεία. Αλλά τόση βλακεία πια;