Το πρόβλημα είναι βέβαια ότι ο Έλληνας φορολογούμενος ξοδέυει μέσω των φόρων του για την εκπαίδευση αυτών των γιατρών, χωρίς όμως να επωφελείται τελικά η Ελλάδα από την παιδεία που τους προοσφέρει. Και η ιατρική είναι το πιο καλό παράδειγμα γιιατι δεν σπουδάζει κανείς ιατρική από αγάπη προς την γνώση και την πνευματική καλλιέργεια αλλά γιατί θέλει να γίνει γιατρός (και να προσφέρει στο σύνολο κλπ κλπ). Και το αναμενόμενο είναι ότι θα γίνει γιατρός, όχι ότι θα γίνει θεωρητικός της υγείας.
Άρα από τη σκοπιά της παιδείας μόνο ή θα πρέπει να γίνει πιο αυστηρή συνδεση του αριθμού φοιτητών με την αγορά της Ελλάδας, με αντίστοιχο περιορισμό των διαθέσιμων θέσεων και κλείσιμο σχολών ή θα πρέπει να βρούμε τρόπο να κάνουμε εξαγωγή παιδείας, πιθανόν περιορίζοντας τις θέσεις για ντόπιους στους αριθμούς που ζητάει η χώρα και αυξάνοντας τις θέσεις για αλλοδαπούς που θα πληρώνουν δίδακτρα. Έτσι θα μπορούμε ίσως να χρηματοδοτήσουμε άλλους κλάδους της παιδείας ή ακόμα και αναγκες της υγείας (περισσότερες νοσοκόμες στα νοσοκομεία, π.χ.)
Αυτά για την ιατρική και μερικούς άλλους κλάδους σπουδών που οδηγούν σε συγκεκριμένη επαγελματική σταδιοδρομία.
Παρεμπιπτόντως, να πω ότι διαφωνώ εν μέρει με το ότι η γνώση είναι από τα πολυτιμότερα εξαγώγιμα αγαθά κλπ κλπ. Θεωρητικά ναι. Στην πράξη με ένα πτυχίο επιστημών υγείας (ιατρική, οδοντιατρική, νοσηλευτική κλπ) έχεις εξαφαλίστεί επαγγελματικά (όχι απαράιτητα οικονομικά) οπουδήποτε στον πλανήτη.
Αλλά αυτή η συζήτηση είναι περισσότερο για άλλο νήμα, όχι για εδώ.