Costas
¥
Δεν βρίσκω λόγια να εκφράσω το πόσο, μα πόσο πολύ με τρομάζει η προβολή αυτονόητων και η άρνηση επιχειρηματολογίας βάσει αυτονόητου, σε όποιο θέμα και αν αναφέρεται.δεν θα επιχειρηματολογήσω για πράγματα αυτονοήτως εντελώς διαφορετικά. Ας το κάνει κάποιος άλλος, αν βρίσκει ότι δεν είναι αυτονόητη η διαφορά.
Καθένας θα πρέπει να είναι σε θέση να επιχειρηματολογήσει για τις θέσεις του, όχι μόνον ο "άλλος". Τα δικά μας αυτονόητα δεν είναι κατ' ανάγκην τα αυτονόητα του άλλου. Προβάλλοντάς τα ως αδιαμφισβήτητα, αρνούμαστε το διάλογο. Και πώς θα συνυπάρξουμε χωρίς διάλογο; Πώς θα χτίσουμε μια ισότιμη σχέση ως συνάνθρωποι και συμπολίτες;
...
Καλό θα είναι όταν τσιτάρουμε για να σχολιάσουμε, να τσιτάρουμε όλη τη φράση, εφόσον το σχόλιο αφορά όλη τη φράση. Εγώ έγραψα το παραπάνω. Και βεβαίως διατηρώ το δικαίωμα να θεωρώ κάποια πράγματα αυτονόητα. Αν μου πει κάποιος να επιχειρηματολογήσω ότι το α είναι διαφορετικό από το β, διατηρώ το δικαίωμα να μην το κάνω (επιτρέπεται;), ακόμα και για λόγους χρόνου ή κόπωσης ή κορεσμού περί το γράφειν και συζητείν, και να το αφήσω σε κάποιον άλλον που θα έχει την όρεξη να το κάνει εκείνος, αντί να μη βρίσκει λόγια για το πόσο τρομαχτικό είναι που δεν το έκανα εγώ και να μου κάνει αφ' υψηλού διάλεξη για διάλογο και συμπολίτες και άλλα ηχηρά παρόμοια. Άλλωστε, αν δεν βρίσκεις λόγια να εξηγήσεις πόσο σε τρομάζει κάτι, πάει να πει ότι το θεωρείς αυτονόητο, έτσι δεν είναι; Συνεχίστε, συμπολίτες μου.αν προσπαθείς να εξομοιώσεις τη φυσική τεκνοποίηση με την αίτηση υιοθεσίας, να τα βάλεις στην ίδια ζυγαριά ως προς την εποπτεία του κράτους, λυπάμαι, δεν θα επιχειρηματολογήσω για πράγματα αυτονοήτως εντελώς διαφορετικά. Ας το κάνει κάποιος άλλος, αν βρίσκει ότι δεν είναι αυτονόητη η διαφορά.
Πράγματι, άλλοτε υπήρχαν άλλες μορφές ανατροφής, που μπορεί να υπάρχουν και σήμερα, αλλά νομικά τώρα η γονική μέριμνα και τα γονεϊκά δικαιώματα είναι προσωποποιημένα στους δύο γονείς. Σήμερα, αν δύο γονείς ανατρέφουν ένα παιδί σε μια κομούνα, και προκύψει κάποιο πρόβλημα, και πάρουν το παιδί και σηκωθούν και φύγουν, κανένας δεν μπορεί να τους σταματήσει, έχουν το νόμο με το μέρος τους. Άλλοτε, τότε, αυτό θα ήταν αδιανόητο. Επομένως είναι διαφορετικές οι καταστάσεις.
Το να θεωρείται η έννοια της "φύσης" αποκλειστικά κοινωνικοϊδεολογικό κατασκεύασμα είναι ολισθηρό μονοπάτι, που έχει οδηγήσει σε απίστευτες αυθαιρεσίες ισχυρών καθεστώτων που θέλησαν να φτιάξουν διάφορους Νέους Ανθρώπους. Μην απορρίπτετε, όσοι το κάνετε, την ίδια την έννοια. Η επίκληση της "φύσης" γίνεται του κόσμου τις φορές, στα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, στην οικολογία, στο απαραβίαστο του γενετικού κώδικα του ανθρώπου, σε χιλιάδες πράγματα γίνεται επίκληση της φυσικής κατάστασης ως ενός καταφυγίου αναφοράς για ρυθμίσεις που δεν μας αρέσουν. Επομένως ο καθένας μπορεί να αναφέρεται σε αυτήν, και από κει και πέρα μπορεί να του γίνει κριτική, αλλά δεν σημαίνει ότι επειδή ο άνθρωπος πλάθει ο ίδιος τη φύση του και τη γύρω του φύση, φύση δεν υπάρχει. Τώρα, για το ότι "δεν υπάρχουν καθόλου δεδομένα", αυτό γιατί θα πρέπει να είναι επιχείρημα ενάντια στην επίκληση μιας "φύσης"; Ίσα-ίσα, αν δεν υπάρχουν καθόλου δεδομένα, προτιμότερο είναι να κάτσεις στ' αβγά σου μέχρι να υπάρξουν. Συντηρητικό; εντάξει. Και η οικολογία, συντηρητική αντίληψη είναι, να συντηρήσουμε το υπάρχον.
Η ομοφυλόφιλη κατεύθυνση είναι μειοψηφική, και συνοδεύεται από πλήθος κοινωνικά προβλήματα, λόγω των διακρίσεων. Εγώ δεν θα ήθελα το παιδί μου να βγει ομοφυλόφιλο, όχι γιατί είναι κακό καθαυτό ούτε γιατί δεν μπορεί να ευτυχήσει, αλλά γιατί θα έχει να παλέψει ενάντια σε πολύ μεγαλύτερες αντιξοότητες απ' ό,τι η πλειοψηφία, και ποιος θέλει να παλεύει ενάντια σε αυξημένες αντιξοότητες σε σχέση με τους γύρω του; Οι ομοφυλόφιλοι λένε "δεν είναι επιλογή, έτσι γεννήθηκα", πράγμα που πιστεύω κι εγώ, και το πιστεύω και για πλήθος άλλες μειοψηφικές σεξουαλικές ταυτότητες. Αν λοιπόν μια κοινωνία αναρωτιέται μήπως συγκεκριμένες συνθήκες ανατροφής μπορεί να δημιουργήσουν σ' ένα παιδί μια μειοψηφική ταυτότητα που δεν θα την είχε εκ φύσεως, που δεν θα γεννιόταν μ' αυτήν, αλλά θα τη δημιουργούσαν αυτές οι συνθήκες, και δεδομένου ότι στη δημιουργία αυτών των συνθηκών η κοινωνία αυτή θα έχει δώσει την έγκρισή της με την έγκριση της συγκεκριμένης υιοθεσίας, άρα θα έχει αντίστοιχη ευθύνη, είναι λογικό να θέλει να αποφύγει μια τέτοια ευθύνη. Δεν είναι λοιπόν κακό να γεννηθείς κάπως σεξουαλικά, ή έστω να επιλέξεις να είσαι κάπως σεξουαλικά, αλλά είναι κακό να σε φτιάξουν κάπως κάποιοι άλλοι με πράξεις ή παραλείψεις τους. Τώρα, το "αν υπάρχει ή όχι τέτοια περίπτωση", αυτό είναι που συζητάμε! Δεν είπα εγώ ότι όντως υπάρχει, είπα ότι οι απόψεις διίστανται και ότι μου φαίνεται νωρίς για να υπάρξει κοινωνική συναίνεση βασισμένη σε επαρκή στοιχεία πάνω σ' αυτό το θέμα. Όσο για την τροφή για σκέψη, κι εγώ ήθελα να βάλω ένα άρθρο που είχα διαβάσει, άρθρο-μελέτη, δημοσιογραφικό, που εξέταζε διάφορες περιπτώσεις οι οποίες έδειχναν και προς τις δύο κατευθύνσεις, που το είχα διαβάσει στη Νιού Γιορκ Τάιμς πριν από αρκετά χρόνια, αλλά δυστυχώς δεν το βρήκα ως τώρα στο diigo μου (αν το βρω αλλού θα το βάλω). Εκεί πάντως είχα διαβάσει μια περίπτωση δύο λεσβιών που το ένα από τα δύο παιδιά τους έλεγε πως είχε γίνει γκέι για να μην "προδώσει" τις μανάδες του (όχι πως οι μανάδες του του είχαν καλλιεργήσει αυτή τη σκέψη). Δυστυχώς το θυμάμαι τόσο αχνά. Επαναλαμβάνω, το άρθρο δεν ήταν σε "συντηρητικό" έντυπο ρεπουμπλικανικού κλπ. τύπου αλλά στην ΝΥΤ, που είναι γνωστό το φιλελεύθερο προφίλ της σε τέτοια θέματα.
Αυτά, και επειδή κι εγώ υποτίθεται ότι δουλεύω, αποσύρομαι από τη συζήτηση, άλλωστε δεν έχω να πω τίποτα καινούργιο. Απλώς ήθελα να διαχωρίσω τα δύο θέματα, γάμου και υιοθεσίας, στο δικό μου το κεφάλι. Αν βρω το άρθρο που είπα, θα το βάλω. Όβερ.