Το παράρτημα της σχετικής ευρωπαϊκής οδηγίας αναφέρει ότι κάθε κράτος μέλος οφείλει να καθορίσει το μοντέλο της ενημέρωσης. Το κράτος, όχι κάθε μεμονωμένη αρχή.
Η ελληνική πολιτεία καθόρισε στο παράρτημα του νόμου το ελληνικό περιεχόμενο της ενημέρωσης, όπως αναφερόταν στο παράρτημα της οδηγίας. Το μοντέλο πέρασε και εγκρίθηκε από τη νομοπαρασκευαστική επιτροπή.
Αν συμμεριζόμασταν την άποψη ότι κάθε μεμονωμένη αρχή στην ποινική διαδικασία εφαρμόζει τη δική της ενημέρωση, ας φανταστούμε όλοι το χάος όταν π.χ. 1000 αστυνομικά τμήμα στην Ελλάδα κόβουν και ράβουν το μοντέλο ενημέρωσης κατά το δοκούν χωρίς έλεγχο και έγκριση. Ας φανταστούμε αν οι 1600 δικαστές στην Ελλάδα εφάρμοζαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο τη διαδικασία ή ξαναέγραφαν το περιεχόμενο. Ας φανταστούμε πόσο καλά διασφαλίζονται τα δικαιώματα του καθενός όταν οι "εθελοντικές" μεταφράσεις περιέχουν ορολογία και οδηγίες που ενημερώνουν εσφαλμένα και δεν καθοδηγούν σωστά. Ας δούμε την ειρωνεία του πράγματος όταν στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής οδηγίας (και τώρα νόμος) που καθιερώνει την παροχή μετάφρασης/διερμηνείας στην ποινική διαδικασία κατάλληλου επιπέδου ποιότητας, κάποιο δικαστήριο στην Ελλάδα χρησιμοποιεί μεταφράσεις από εθελοντές που δεν πληρούν το ίδιο το πνεύμα και τις προθέσεις της οδηγίας/νόμου με μια αμφίβολη διαδικασία χωρίς καν έλεγχο ποιότητας.
Επίσης δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι το παράρτημα δεν αποτελεί μέρος του νόμου. Βρίσκεται κάτω από τον τίτλο Νόμος Υπ’ Αριθ. 4236 και πάνω από τη γραμμή "Παραγγέλλουμε τη δημοσίευση του παρόντος στην Εφημερίδα της Κυβέρνηση και την εκτέλεσή του ως νόμου του Κράτους". Αν δεν ήταν μέρος του νόμου, θα ήταν εγκύκλιος.
Τα προβλήματα της δικαιοσύνης δεν λύνονται με ανώνυμα μπλογκ και ανώνυμους μεταφραστές για επώνυμους κρατούμενους. Αν υπάρχει πρόβλημα, έχουμε Ένωση Δικαστών, έχουμε και Διεύθυνση Διοίκησης Δικαιοσύνης, έχουμε Δικηγορικούς Συλλόγους, έχουμε και Γενική Διεύθυνση Δικαιοσύνης της ΕΕ.
Αν υπάρχει πρόβλημα, ας ακολουθηθεί η σωστή οδός.
Και εδώ κλείνω τη συνεισφορά μου, ο καθένας να πράξει σύμφωνα με τη συνείδησή του.
Η ελληνική πολιτεία καθόρισε στο παράρτημα του νόμου το ελληνικό περιεχόμενο της ενημέρωσης, όπως αναφερόταν στο παράρτημα της οδηγίας. Το μοντέλο πέρασε και εγκρίθηκε από τη νομοπαρασκευαστική επιτροπή.
Αν συμμεριζόμασταν την άποψη ότι κάθε μεμονωμένη αρχή στην ποινική διαδικασία εφαρμόζει τη δική της ενημέρωση, ας φανταστούμε όλοι το χάος όταν π.χ. 1000 αστυνομικά τμήμα στην Ελλάδα κόβουν και ράβουν το μοντέλο ενημέρωσης κατά το δοκούν χωρίς έλεγχο και έγκριση. Ας φανταστούμε αν οι 1600 δικαστές στην Ελλάδα εφάρμοζαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο τη διαδικασία ή ξαναέγραφαν το περιεχόμενο. Ας φανταστούμε πόσο καλά διασφαλίζονται τα δικαιώματα του καθενός όταν οι "εθελοντικές" μεταφράσεις περιέχουν ορολογία και οδηγίες που ενημερώνουν εσφαλμένα και δεν καθοδηγούν σωστά. Ας δούμε την ειρωνεία του πράγματος όταν στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής οδηγίας (και τώρα νόμος) που καθιερώνει την παροχή μετάφρασης/διερμηνείας στην ποινική διαδικασία κατάλληλου επιπέδου ποιότητας, κάποιο δικαστήριο στην Ελλάδα χρησιμοποιεί μεταφράσεις από εθελοντές που δεν πληρούν το ίδιο το πνεύμα και τις προθέσεις της οδηγίας/νόμου με μια αμφίβολη διαδικασία χωρίς καν έλεγχο ποιότητας.
Επίσης δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι το παράρτημα δεν αποτελεί μέρος του νόμου. Βρίσκεται κάτω από τον τίτλο Νόμος Υπ’ Αριθ. 4236 και πάνω από τη γραμμή "Παραγγέλλουμε τη δημοσίευση του παρόντος στην Εφημερίδα της Κυβέρνηση και την εκτέλεσή του ως νόμου του Κράτους". Αν δεν ήταν μέρος του νόμου, θα ήταν εγκύκλιος.
Τα προβλήματα της δικαιοσύνης δεν λύνονται με ανώνυμα μπλογκ και ανώνυμους μεταφραστές για επώνυμους κρατούμενους. Αν υπάρχει πρόβλημα, έχουμε Ένωση Δικαστών, έχουμε και Διεύθυνση Διοίκησης Δικαιοσύνης, έχουμε Δικηγορικούς Συλλόγους, έχουμε και Γενική Διεύθυνση Δικαιοσύνης της ΕΕ.
Αν υπάρχει πρόβλημα, ας ακολουθηθεί η σωστή οδός.
Και εδώ κλείνω τη συνεισφορά μου, ο καθένας να πράξει σύμφωνα με τη συνείδησή του.