Επειδή σβήστηκε η απάντησή μου στον Ελληγενή περί Βαλλιανάτου: ο Βαλλιανάτος δεν είναι εκλεγμένος πολιτικός αν δεν κάνω λάθος, και δεν έχει αναλάβει ποτέ υπουργείο. Επιπλέον, έχω είκοσι χρόνια που ακούω μόνο για τον Βαλλιανάτο. Κανένας άλλος δεν θέλει να γίνει ακτιβιστής- φίρμα σαν τον Βαλλιανάτο;
Πιο σοβαρά πάντως, έγινε αναφορά πιο πάνω σε άρθρο του Φαήλου Κρανιδιώτη. Δεν το έχω διαβάσει, αλλά από τα σχόλια κατάλαβα περίπου το πνεύμα του. Ας πούμε λοιπόν πως έχουμε 200 βουλευτές με παρόμοιες απόψεις ή ότι 200 βουλευτές έχουν πει ότι θα ψηφίσουν ό,τι τους πει ο Φαήλος, οπότε έχουμε έναν. Πώς του αλλάζουν γνώμη; Το ζήτημα έχει κάποια σχέση με αυτά που διαβάζω σήμερα, οπότε δεν είναι τελείως τυχαίο, αλλά θα ήθελα να ακούσω απόψεις. Τι θα έκανε η Παλ ή η Μπέρνι; Εννοείται ότι δεν γίνεται να τον δέσουμε σε μια καρέκλα και να του ρίχνουμε χαστούκια μέχρι να αλλάξει γνώμη ή να τον απειλήσουμε ή να τον εκβιάσουμε.
Κι εδώ είναι που οι ειδικοί λένε ότι μετράνε τα θετικά πρότυπα. Ανοίγεις την τηλεόρασή σου στην Ελλάδα και τι βλέπεις; Κωμωδίες που υπάρχει ένας γκέι χαρακτήρας κατά τα πρότυπα του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του '60. Δεν έχουμε ξεκολλήσει ακόμα από αυτό το πρότυπο. Το οποίο στην εποχή του μπορεί να ήταν τολμηρό και πρωτοποριακό, δεν ξέρω. Σήμερα πάντως δεν είναι.
ΥΓ Και μη νομίζετε ότι εδώ έγιναν όλα από τη μια μέρα στην άλλη. Μέχρι το 1968 αν ήσουν ομοφυλόφιλος στο ΗΒ πήγαινες φυλακή μόνο κι μόνο γιατί υπήρχες. Πώς σε μια-δυο γενιές άλλαξαν τα ήθη τόσο πολύ; Όχι με μπλα μπλα περί ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ούτε με αποξένωση όποιου διαφωνούσε.
ΥΓ2 Και όχι, δεν έχουμε φτάσει στη νιρβάνα. Το βαφτιστήρι μου (πρώτη δημοτικού) το κορόιδευαν στο σχολείο οι συμμαθητές του ότι φοράει ροζ πουκάμισο που είναι λέει γκέι- που σίγουρα τα μικρά δεν ξέρουν τι σημαίνει, αλλά το έχουν ακούσει. Εκεί είναι που λες μα καλά, τι ακούνε αυτά τα παιδιά στο σπίτι, και μιλάμε για την ίδια κοινωνία που κάνει τόση φασαρία υπέρ των γκέι;