Στο νήμα για τη φενάκη της αντιστρεψιμότητας γίνεται αρκετή συζήτηση για την ευρύτερη ομοφωνία ως προς τη μεταγραφή των ξένων ονομάτων. Με λίγα λόγια, ας γράφουμε «Ντε Γκολ» και ας μαλώνουν οι άλλοι ανάμεσα σε «Ντε Γκωλ» και «Ντε Γκωλλ». Ας γράφουμε «Τέιλορ» και άσε τους να αποφασίσουν ποιο είναι καλύτερο — Τέηλορ, Ταίηλορ, Ταίυλορ ή Τέυλορ.
Εκεί πετάγεται κάποιος και λέει: «Μέχρι να συμφωνήσετε πώς θα μεταγράφετε, εγώ θα τα αφήνω στην ξένη γλώσσα». Μια κουβέντα είναι αυτή. Προφανώς δεν εννοεί ότι τα κινέζικα ονόματα θα τα αφήνει στα κινέζικα και τα αραβικά στα αραβικά. Εννοεί ότι θα τα αφήνει λατινογραμμένα. Και δεν εννοεί ότι θα γράφει Confucius, Paris, Berlin και κυρία Merkel. Ούτε Machiavelli και Machiavellικός ή Don Quixote και donquixotικός. Κάποια διαχωριστική γραμμή θα έχουν στο μυαλό τους οι υποστηρικτές αυτής της άποψης, αλλά δεν σκοπεύω να τους βοηθήσω να τη βρουν.
Ένας λόγος που υποστηρίζω ότι πρέπει να μεταγράφουμε τα ξένα ονόματα (με κάποια συμπαράθεση του ξενικού εκεί που απαιτείται, επειδή ορισμένοι θα θέλουν να ψάξουν και το μη ελληνικό διαδίκτυο για πληροφορίες), είναι για να έχουμε και (α) μια ομοφωνία ως προς την προφορά των ξένων ονομάτων. Και, ει δυνατόν, (β) να μαθαίνουμε και πώς προφέρουν αυτά τα ονόματα οι συνομιλητές μας στη διεθνή κοινότητα.
Έτσι στα συνέδρια δεν θα προφέρουν οι επιστήμονες τα ξένα ονόματα με προφορά που θα τα κάνει αγνώριστα ούτε θα ζητάτε απεγνωσμένα σε κάποιο λονδρέζικο δισκάδικο τον καινούργιο δίσκο του Μπάουι αφού η ξανθιά πωλήτρια θα καταλάβει μόνο αν τον ζητήσετε σαν Μπόουι.
Δυστυχώς, ούτε το (α) ούτε (β) είναι πάντα στο πρόγραμμα. Συχνά απλοποιούμε την προφορά ή τη μεταφέρουμε λάθος. Γράφουμε Σέξπιρ ή Σαίξπηρ και όχι το Σέιξπιρ που είναι πιο κοντά στην αγγλική προφορά. Για το Cambridge, δίπλα στα τέσσερα Κέμπριτζ υπάρχει και ένα Κέιμπριτζ που επιδιώκει να αποδώσει ακριβέστερα το αγγλικό. Έχουν γίνει πολλές συζητήσεις για ονόματα που έχουν καθιερωθεί με προφορά αρκετά διαφορετική από την ξένη: Ρούζβελτ αντί για Ρόουζεβελτ, Ίστον αντί για Χέστον, Τσόρτσιλ αντί για Τσέρτσιλ. Για να μην αρχίσουμε να αραδιάζουμε τα εξελληνισμένα: χτες ήμουν στην οδό Άστιγγος (ονομαστική: ο Άστιγξ). Στην Αγγλία αυτός ήταν Χέιστινγκζ.
Είδα προ ημερών το όνομα του Άλφρεντ Κίνσεϊ και σκέφτηκα ότι κάπως πρέπει να λέμε στον κόσμο ότι έξω από την Ελλάδα αυτό είναι Κίνζι. Οπότε αποφάσισα ότι πρέπει να έχουμε ένα νήμα που να μαζέψουμε τις μεταγραφές που πρέπει να συνοδεύονται από καμπανάκι: έτσι μεταγράφουμε στην Ελλάδα, αλλά έτσι το λένε εκεί. Και κάνω την αρχή με τη συγκεκριμένη αφορμή:
Kinsey : μεταγραφή Κίνσεϊ : αγγλική προφορά κίνζι [ˈkɪnzi]
Τα φινιρισμένα τα περνάω στον Οβολώνα, εδώ.
Χρησιμοποιώ το εξής πρότυπο:
που δίνει:
(David) Bowie : συνήθης μεταγραφή Μπάουι, σπανιότερη Μπόουι : αγγλική προφορά μπόουι ['bəʊi]
Παίρνω προφορές από ODE, Wikipedia, Forvo, Howjsay κ.ά.
Εκεί πετάγεται κάποιος και λέει: «Μέχρι να συμφωνήσετε πώς θα μεταγράφετε, εγώ θα τα αφήνω στην ξένη γλώσσα». Μια κουβέντα είναι αυτή. Προφανώς δεν εννοεί ότι τα κινέζικα ονόματα θα τα αφήνει στα κινέζικα και τα αραβικά στα αραβικά. Εννοεί ότι θα τα αφήνει λατινογραμμένα. Και δεν εννοεί ότι θα γράφει Confucius, Paris, Berlin και κυρία Merkel. Ούτε Machiavelli και Machiavellικός ή Don Quixote και donquixotικός. Κάποια διαχωριστική γραμμή θα έχουν στο μυαλό τους οι υποστηρικτές αυτής της άποψης, αλλά δεν σκοπεύω να τους βοηθήσω να τη βρουν.
Ένας λόγος που υποστηρίζω ότι πρέπει να μεταγράφουμε τα ξένα ονόματα (με κάποια συμπαράθεση του ξενικού εκεί που απαιτείται, επειδή ορισμένοι θα θέλουν να ψάξουν και το μη ελληνικό διαδίκτυο για πληροφορίες), είναι για να έχουμε και (α) μια ομοφωνία ως προς την προφορά των ξένων ονομάτων. Και, ει δυνατόν, (β) να μαθαίνουμε και πώς προφέρουν αυτά τα ονόματα οι συνομιλητές μας στη διεθνή κοινότητα.
Έτσι στα συνέδρια δεν θα προφέρουν οι επιστήμονες τα ξένα ονόματα με προφορά που θα τα κάνει αγνώριστα ούτε θα ζητάτε απεγνωσμένα σε κάποιο λονδρέζικο δισκάδικο τον καινούργιο δίσκο του Μπάουι αφού η ξανθιά πωλήτρια θα καταλάβει μόνο αν τον ζητήσετε σαν Μπόουι.
Δυστυχώς, ούτε το (α) ούτε (β) είναι πάντα στο πρόγραμμα. Συχνά απλοποιούμε την προφορά ή τη μεταφέρουμε λάθος. Γράφουμε Σέξπιρ ή Σαίξπηρ και όχι το Σέιξπιρ που είναι πιο κοντά στην αγγλική προφορά. Για το Cambridge, δίπλα στα τέσσερα Κέμπριτζ υπάρχει και ένα Κέιμπριτζ που επιδιώκει να αποδώσει ακριβέστερα το αγγλικό. Έχουν γίνει πολλές συζητήσεις για ονόματα που έχουν καθιερωθεί με προφορά αρκετά διαφορετική από την ξένη: Ρούζβελτ αντί για Ρόουζεβελτ, Ίστον αντί για Χέστον, Τσόρτσιλ αντί για Τσέρτσιλ. Για να μην αρχίσουμε να αραδιάζουμε τα εξελληνισμένα: χτες ήμουν στην οδό Άστιγγος (ονομαστική: ο Άστιγξ). Στην Αγγλία αυτός ήταν Χέιστινγκζ.
Είδα προ ημερών το όνομα του Άλφρεντ Κίνσεϊ και σκέφτηκα ότι κάπως πρέπει να λέμε στον κόσμο ότι έξω από την Ελλάδα αυτό είναι Κίνζι. Οπότε αποφάσισα ότι πρέπει να έχουμε ένα νήμα που να μαζέψουμε τις μεταγραφές που πρέπει να συνοδεύονται από καμπανάκι: έτσι μεταγράφουμε στην Ελλάδα, αλλά έτσι το λένε εκεί. Και κάνω την αρχή με τη συγκεκριμένη αφορμή:
Kinsey : μεταγραφή Κίνσεϊ : αγγλική προφορά κίνζι [ˈkɪnzi]
Τα φινιρισμένα τα περνάω στον Οβολώνα, εδώ.
Χρησιμοποιώ το εξής πρότυπο:
HTML:
[COLOR="#000080"][B](David) Bowie[/B] : συνήθης μεταγραφή [B]Μπάουι[/B], σπανιότερη [B]Μπόουι[/B] :
αγγλική προφορά [B]μπόουι[/B] [FONT=Lucida Sans Unicode]['bəʊi][/FONT][/COLOR]
που δίνει:
(David) Bowie : συνήθης μεταγραφή Μπάουι, σπανιότερη Μπόουι : αγγλική προφορά μπόουι ['bəʊi]
Παίρνω προφορές από ODE, Wikipedia, Forvo, Howjsay κ.ά.
Last edited: