Γράφει κάποιος mint green στο γραφτό του. Με τα χρώματα όμως δεν ξέρεις αν ο συντάκτης πηγαίνει με βάση κάποιο χρωματολόγιο ή, ας πούμε, τις παιδικές του αναμνήσεις. Άσε που δεν αποκλείεται να ζούμε όλοι σε μια σχετικότητα και το πράσινο του ενός να είναι το κόκκινο του άλλου.
:)
Προφανώς κάτι τέτοιο συμβαίνει. Αλλιώς δεν εξηγείται για ποιο λόγο το παντόνι (κατά το πανξουτόνι) έχει για Mint green
αυτό, ενώ το λεξικό που μας επισύναψες έχει, πάρα πολύ σωστά, τις αποχρώσεις που συναντά κανείς στη μέντα και τον δυόσμο, δηλαδή πολύ πιο έντονο και σκούρο.
Και επιμένω: αυτό το παλ (ή παστέλ) που έδωσε η Αλεξάνδρα στην ερώτησή της, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το λέμε φιστικί. Ίσως άλλη μια αυθαιρεσία, φαντάζομαι, αφού κανένα φιστίκι δεν έχει παρόμοιο χρώμα, απλώς έτσι βγαίνει στη ζαχαροπλαστική! (και ποιος δεν θυμάται το παγωτό ξυλάκι με γεύση φιστίκι...)
Όσο για το spring green της βίκης, εμείς το λέγαμε λαχανί or something. Αργότερα το συνάντησα και ως πράσινο τροπικό (ίσως επειδή το λαχανιέ έκανε πολύ λαϊκό ;) )
Όπου, βέβαια, στο πράσινο τροπικό το παντόνι έχει
κάτι σαν πετρόλ και πάει λέγοντας. Και φέξε μου και γλίστρησα...
Για να επανέλθω στο θέμα, εγώ θα έβαζα φιστικί. Ουγκ!