Επιτέλους, ένας πρωτότυπος μύθος. Τις περισσότερες φορές έχουμε απλές επαναλήψεις ή αναδιατυπώσεις ανοησιών. Είναι σπάνιο το να βρεις έναν μύθο κατασκευασμένο από τα θεμέλια, προϊόν πρωτότυπης έμπνευσης και εργασίας.
Σήμερα Τετάρτη ο κ. Γιώργος Κωστούλας είχε την έμπνευση να γράψει στο Capital.gr ένα άρθρο για «Μύθους που μας αποκοιμίζουν», και ειδικότερα για πέντε μύθους για την ελληνική γλώσσα. Μπορείτε να το διαβάσετε
εκεί, αν και, στην περίπτωση που διαβάζετε Σαραντάκο, θα σας είναι γνωστά αυτά που γράφει.
Τα πάμπολλα σχόλια που ακολούθησαν είναι, τα περισσότερα, τα γνωστά θλιβερά από ανθρώπους που είναι περήφανοι για την ελληνική γλώσσα, έστω και σαν κάτι που μπορούν να βιάζουν καθημερινά και σε κάθε ευκαιρία, διότι η αγραμματοσύνη των περισσοτέρων δεν κρύβεται εύκολα. Έχουν βέβαια άγνοια του κινδύνου. Τους αρκεί να νιώθουν περήφανοι για όσα έκανε ο Όμηρος και ο Πλάτωνας — πού να φανταστούν ότι ο Όμηρος και ο Πλάτωνας δεν θα ήταν καθόλου περήφανοι για τέτοιους απογόνους.
Από τα σχόλια προέκυψε ένα απρόσμενο όφελος: ένας εντελώς αρρωστημένος κοπιπάστορας αντέγραψε εκεί, τη μια μετά την άλλη, κάθε ελληναράδικη ανοησία που έχει κατά καιρούς γοητεύσει τον εγκέφαλό του. Στο μικρό αρχείο (αρχείδιο;) που δημιουργήθηκε έτσι, υπάρχουν αρκετοί μύθοι που δεν είχα ξανακούσει, αλλά ένας απ’ αυτούς ήταν συγκλονιστικός.
Η ιστορία είναι γνωστή. Κάποιος που δεν έχει ειδική σχέση με τις γλώσσες και τη γλωσσολογία, που μπορεί να είναι οικονομολόγος, πολιτικός μηχανικός ή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δικηγόρος, έρχεται σε επαφή με κάτι που τον συγκινεί, που συνταράσσει τις εθνικιστικές του ευαισθησίες. Αρχίζει λοιπόν, με το κέφι λεξαριθμιστή που σταματάει να χρησιμοποιεί το λογικό μέρος του εγκεφάλου του, με πλήρη και απόλυτη αδιαφορία για την επιστήμη, να βρίσκει σχέση ανάμεσα σε οποιαδήποτε λέξη, ανθρωπωνύμιο ή τοπωνύμιο της Μαλαισίας, της Νότιας Αμερικής ή κάποιας άλλης εσχατιάς, με ελληνικές λέξεις.
Ο δικηγόρος της περίπτωσής μας έβαλε στο μάτι τη Σκοτία, την οποία επισκέφτηκε, λάτρεψε και αποφάσισε να οικειοποιηθεί γλωσσικά. «
Αρχαιοελληνικά τοπωνύμια στην Σκωτία» ονομάζεται το πόνημά του. Λέει εκεί, π.χ.:
Τέλος, υπάρχει στήν ίδια περιοχή, νησιωτικό συγκρότημα αποτελούμενο από τρία νησάκια, τό οποίο ονομάζεται «Treshnish isles» (Τρία νησιά) (!!!)
Τό εκπληκτικό στήν περίπτωση αυτή είναι ότι, ο Βρετανός γεωγράφος - χαρτογράφος, προφανώς αγνοώντας τί σημαίνει στήν Ελληνική γλώσσα «Τresh nish», εφ’ όσον παρέλαβε και κατέγραψε τήν ονομασία αυτή από τήν προφορική «ντοπιολαλιά», αυτονόητα προσέθεσε τήν Αγγλική ονομασία «Isles», οπότε δημιούργησε -άθελά του- έναν «ωραίο» λεκτικό πλεονασμό, δηλαδή καθ’ ερμηνείαν : «Τρία νησιά, νησιά» (…)
Πω πω, όπως λέμε «the hoi polloi». Εκεί σκέφτηκα ότι δεν μπορώ να σας στερήσω τέτοιες πληροφορίες. Οι υπόλοιπες είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσες. Μπορείτε φεύγοντας, αν δεν έχει ακόμα πονέσει η κοιλιά σας, να περάσετε κι από την Μπριζ:
http://www.kossivakis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=61&Itemid=68
Enjoy!
Τρία (τρία;) νησάκια κάθονται