Επειδή μ' έχει φάει το social notworking και χαζεύω στα μύδια, βλέπω ότι προσβλήθηκε η αισθητική ορισμένων από το δημόσιο κλάμα της Κανέλη. Τέλοσπάντων. Αφήνω να πέσει κάτω η χοντροκοπιά, η αγένεια και η χαζομάρα αυτής της πράξης. Θέλω, Χέλλε, να φανταστείς κάτι:
Έστω ότι η Κανέλη ήταν πιο ψύχραιμη, ότι δεν έκανε σαματά μετά και ότι προσπερνούσε ανάλαφρα και με χάρη το γεγονός βάσει της άποψης "Ε, άντρες είναι" (που είπε και η κατά τ' άλλα συμπαθεστάτη κ. Τσαπανίδου), σάτιρα είναι, δε βαριέσαι...Τι θα βλέπαμε στην οθόνη;
Ένα πολιτικό πρόσωπο που σε δημόσια προβολή έχει δεχθεί σωματική βία από νεοναζί βουλευτή, και που αργότερα υπέστη ξανά και ξανά την αδηφάγα βία των ΜΜΕ, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και του κάθε ένα που σχολίαζε σε αυτά ότι "καλά να πάθει", αυτό το, σχεδόν συμβολικό σε αυτό το επίπεδο, πρόσωπο, λοιπόν, να "την πατάει" από μια καρικατούρα νεοναζί. Η εικόνα παντοδύναμη: το "κορόιδο το θύμα" αναπηδάει έντρομο, η κάμερα εστιάζει στα τρομαγμένα μάτια, στην ελληνική σημαία του "χρυσαυγίτη", γελάμε όλοι, πέφτουν και δυο τρεις ατάκες αλά Τσακ Νόρις, end of story...
Και έτσι, πολύ απλά, μια σοβαρή, πολύ σοβαρή ιστορία, γίνεται ανέκδοτο, το θύμα της βίας γίνεται κορόιδο, και ο θύτης γίνεται καρικατούρα. Χμμμ...Δε θα πάρω, ευχαριστώ.