drazen
New member
Έχεις απόλυτο δίκηο. Έπρεπε να είμαι πιο ακριβής.
Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι τα σημερινά παιδιά είναι πιο χαζά. Είναι εξίσου έξυπνα με τα προ τριακονταετίας και, επί πλέον, με πλατύτερους ορίζοντες. (Δεν θα μιλήσω για IQ tests, γιατί αυτά αντανακλούν τις προκαταλήψεις και τα προτάγματα των συντακτών τους.) Απλώς είναι απείθαρχα καί σε προσωπικό, όσο και σε επίπεδο ομάδας. Ακόμη, έχουν ελάχιστα ανεπτυγμένη την πρακτική νοημοσύνη και την λεπτή κινητικότητα. Στην πρώτη στραβή, παραιτούνται, ιδίως τα αγόρια. (Θυμάμαι που τα περισσότερα 12ετή αγόρια δεν είχαν την υπομονή να τετραγωνίσουν σωστά ένα φύλλο χαρτί για τα οριγκάμι, για να μην επιμείνω στην αδυναμία πολλών να δέσουν τα κορδόνια τους.) Τα παιδιά δεν έχουν μάθει να ζορίζονται, αλλά αυτό μόνο σε ό,τι αφορά στις, ελάχιστες πλέον, απαιτήσεις του (πρωτοβάθμιου) σχολείου. Όταν η περίπτωση το απαιτεί, π.χ. μία εξέταση για το A junior, τότε μπορούν να λείψουν και μια και δυο μέρες για να (τί άλλο; ) απομνημονεύσουν τα κατεβατά λεξιλογίου που απαιτείται. Η επιδόσεις τους είναι πολύ κατώτερες στα πολύ κατώτερου επιπέδου αγγλικά του σχολείου. (Μιλάω πάντα για τα περισσότερα σχολεία της επαρχίας).
Το (δημόσιο) σχολείο είναι αντανάκλαση των πολιτικών κορυφής: αν οι δάσκαλοι είναι ανεπαρκείς, λουφαδόροι, ακατάρτιστοι και ανυπόληπτοι, αυτό συμβαίνει επειδή η «κορυφή» στόχευσε, επέτρεψε και, εν πολλοίς, επέβαλε την αποδιοργάνωση ενός μοντέλου για να το βγάλει στην αγορά σε πιο χλιδάτη και ακριβότερη συσκευασία.
Δεν μου φαίνεται εντός θέματος το ερώτημα τί κάνουν τα παιδιά στον ελεύθερο χρόνο τους. Τώρα κάνουν φορμάτ (που δεν είναι, δα, και καμιά εξαιρετικής δυσκολίας ικανότητα), εμείς παίζαμε μπάλα (ή κρυφτό ή τζαμί ή, απλώς, απολαμβάναμε μια ξεκουραστική βαριεστημάρα) μέχρι που είχε φως (και ταυτόχρονα απομνημονεύαμε κατεβατά).
Το θέμα είναι τί δεν κάνουν από όσα χρειάζονται (και θα τους ζητηθούν άμεσα ή έμμεσα) και πώς αυτό συσσωρεύει σπασμένους κρίκους και κενά στο πέρασμα των χρόνων. Όσο για το ίντερνετ, δεν νομίζω να κάνουν άλλο από το να παίζουν παιχνίδια βίας ή μόδας (αναφέρομαι πάντα στις ηλικίες του δημοτικού).
Δεν θα εμπιστευόμουν έναν χειρούργο ή έναν μηχανικό που θα μου έλεγαν «γνωρίζω λίγα πράγματα από, για παράδειγμα, ανατομία ή μηχανική φορτίων, αλλά από μικρός έκανα φορμάτ (και άλλα καμποϋλίκια)». Ποιος θα αφηνόταν στά χέρια ή τα σχέδιά τους;
Όχι, δεν φταίνε τα παιδιά. Απεναντίας, είναι αξιοθαύμαστα που ακόμη αντέχουν αυτόν τον ορυμαγδό έλλειψης κανόνων και διαβαθμισμένης δυσκολίας απαιτήσεων.
Μιλάς για τα παιδιά της μέσης/ανώτερης αστικής τάξης. Λίγα ξέρουν κάτι περισσότερο από αγγλικά ή γερμανικά (διαζευκτικά). Κι αυτό, γιατί η γλωσσομάθεια έγινε προαπαιτούμενο. Εξάλλου, όλοι γνωρίζουμε ότι η κατοχή ενός Proficiency σημαίνει περισσότερο την επιτυχή εσωτερίκευση ενός μηχανισμού εξετάσεων παρά ένα επίπεδο ουσιαστικής γλωσσομάθειας.
Τα άλλα, ναι, είναι πολύτιμα στοιχεία μόρφωσης, αλλά δες που στο τέλος τα πάντα καταλήγουν σε ένα άχρωμο γενικευτικό έθνικ: φαγητό, φορεσιά, χοροί, κτήρια.
Και θα έκανες την δουλειά που έπρεπε να γίνεται στο σχολείο. Γιατί δεν γίνεται; Επειδή από τα 45 λεπτά που (πρέπει να) διαρκεί η διδακτική ώρα τα μισά και περισσότερο χάνονται στην διαδικασία «επαναφοράς». Καθώς η ώρα των μαθηματικών είναι συνήθως η τρίτη (μετά το πρώτο εικοσάλεπτο διάλειμμα), διάστημα κατά το οποίο τα βλαστάρια των νεοελλήνων καταναλώνουν απίστευτες ποσότητες ζάχαρης και με δεδομένη την έλλειψη ύπνου, μετά την έκρηξη ενεργητικότητας αρκετά περνούν σε κατάσταση μισοϋπνηλίας και νοητικής τεμπελιάς. Ένα ή δύο σε μια τάξη είναι αρκετά να παρεμποδίσουν όσα θέλουν και μπορούν να συμμετέχουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ο κανόνας, είναι όμως μια κατάσταση αρκετά διαδεδομένη.
Η αποστήθιση είναι κακή, όταν γίνεται αυτοσκοπός και επιβάλλεται δια της βίας. Τα παιδιά έχουν απεριόριστες ικανότητες απομνημόνευσης και διψούν για κανόνες. Οι κανόνες είναι οι φάκελοι, όπου θα ρίξεις τις σκόρπιες γνώσεις. Όσο λιγότεροι και πιο ανοργάνωτοι οι φάκελοι, τόσο πιο δύσκολη η συνδυαστική ανάσυρση μεμονωμένων αρχείων. Φανταστείτε έναν υπολογιστή, όπου αποθηκεύουμε δεκάδες χιλιάδες αρχεία διαφορετικού τύπου και θεματολογίας στα “Έγγραφά μου” και μόνο. Πώς το έλεγαν, τί ήταν; Τρέχα ψάξ’ το. Ε, κάτι τέτοιο συμβαίνει.
Θα συμφωνήσω, εν μέρει. Αν και η εκπαίδευση είναι από τις εξαντλητικότερες δουλειές που έχω κάνει (και είναι πολλές και για αρκετό καιρό η καθεμιά τους), δεν συγκρίνεται, για παράδειγμα, με ενός εργάτη σε βαφείο υφασμάτων (άντεξα μόνο 5 μέρες).
