SBE
¥
Ελλη, δεν έχεις ακουστά την ηθοποιό Μαρλί Μάτλιν; Οσκαρούχο για τα Παιδιά ενός κατώτερου Θεού;
Το νήμα για την παιδεία
- Thread starter tsioutsiou†
- Start date
Μπορεί να μιλάμε την ίδια ευρωπαϊκή γλώσσα.
Την είχα δει σε ένα επεισόδιο της σειράς Outer Limits (The Message) αλλά δεν ήξερα ότι είναι κωφή εκ γενετής.
drazen
New member
Κεράκι τρίτο
Αξιολόγηση
«Τί; Μωρέ, τί μας λένε; Ποιοί είναι αυτοί που αρνούνται να αξιολογηθούν; Στον ιδιωτικό τομέα αξιολογούμαστε κάθε δευτερόλεπτο. Δεν κοιτάν που κάθονται τρεις (τέσσερεις, πέντε, έξι, επτά κ.ο.κ.) μήνες τον χρόνο;»
Ε, λοιπόν, ναι. Να αξιολογηθούν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Γιά να δούμε τώρα και κάποιες λεπτομέρειες. Θα μιλήσω σαν δάσκαλος πρώτης, κατά κανόνα, δημοτικού, αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη για αποτυχίες, αστοχίες, ελλείψεις, αλλά μόνο όση μου αναλογεί.
Ερωτήσεις:
Απολογήθηκε ποτέ κανείς για την δημιουργία τμημάτων βαβυλωνίας, στα οποία εντάσσονταν τα αλλοδαπά ξενόγλωσα σύμφωνα με την ηλικία τους, ασχέτως γλωσσικής επάρκειας; Για την υποβάθμιση έως εξάλειψης των τμημάτων υποδοχής κι ενισχυτικής διδασκαλίας;
Δημοσιεύτηκε κάποια σταθμισμένη μελέτη (αν έγινε ποτέ) αποτελεσμάτων, έτσι για να συγκρίνουμε τα πριν με τα τώρα;
Ανέλαβε ποτέ κανείς από τους μοχλούς της άκριτης εκθείασης των όποιων αλλαγών μία μέση τάξη (όχι σε σχολείο στου Παπάγου ή στην Αγίας Σοφίας), κυρίως πρώτη, όλη την χρονιά, έστω και σε ένα πρότυπο, έτσι για να δούμε πόσα απίδια βάνει ο σάκκος; Από διαλέξεις και Δυναμοτελείες χορτάσαμε.
Διάβασε ποτέ κανείς την στοχοθεσία της λέσχης Bilderberg, μέλος της οποίας ήταν και η ρηξικέλευθος υπουργός μας παιδείας;
Έβαλε ποτέ κανείς χέρι στην τηλεοπτική ακράτεια, περιορίζοντας, λόγου χάριν, τις «παιδικές» εκπομπές σε μια δίωρη ζώνη;
Έχουμε φτάσει στο σημείο ένας από τους λίγους τω όντι (αναλογικά) εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα, ο δάσκαλος της πρωτοβάθμιας (με όλα τα κακά που σκόπιμα του επέτρεψαν να καλλιεργήσει και να έχει), που είναι ο μόνος που αγωνιά, που δεν κοιμάται μέχρι τα «σκασμένα» του να μάθουν να διαβάζουν ως δια μαγείας εκεί γύρω στις διακοπές των χριστουγέννων, ακριβώς όπως όλα μαζί σκάνε μύτη τα φυτά του μπαχτσέ, να είναι μελλοντικά ο μόνος που θα αξιολογηθεί, την στιγμή που δεν νομίζω ότι θα ζητηθεί η ικανότητα των μαθητών για ένα, για παράδειγμα, ελάχιστο ποσοστό ευστοχίας στις βολές (γυμναστές), ή η εκτέλεση μιας απλής παρτιτούρας (μουσικοί), κι ας είναι μέσα στους στόχους του ΑΠ (μην γελάτε), ή η γνώση τεχνικών τέμπερας (καλλιτεχνικάριοι ) ή επίπεδο A junior (αγγλικούδες) ή ό,τι άλλο (άλλες ξένες γλώσσες). Να μην μιλήσω γι’ αυτούς που θα έρθουν, ψυχολόγοι για να λύσουν το πρόβλημα του bullying, γιατί αυτοί ξέρουν κι οι δάσκαλοι όχι (τους είδαμε επί το έργον και τρίβαμε τα ματάκια μας από την τηβεννοφόρο κοινοτυπία τους), διαιτολόγοι, τεχνικοί ασφαλείας, εκπαιδευτές καράτε, μόνο ο Sri Sri Shankar δεν αναμένεται εισέτι, ουφ.
Δεν ξέρω από πού βγήκαν όλοι αυτοί οι περιζήτητοι στο εξωτερικό έλληνες επιστήμονες (όλοι από ιδιωτικά φαντάζομαι).
Ακόμη και νά ’ναι ......, ......, ...... (προσθέστε ό,τι απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς θέλετε) οι δάσκαλοι, είναι οι μόνοι που από τις 8:10 μέχρι τις 13:50 δουλεύουν συνεχώς, έστω και κρατώντας 12, 15, 20 και, προσφάτως, 30 και 32 παιδιά (σημερινά), δίχως εναρκτήριο καφεδάκι, δίχως αργοπορίες, δίχως ψώνια, δίχως πασιέντζες και τσατ (αντίθετα προς κάθε νορμάλ εργαζόμενο, ακόμη και στον ιδιωτικό μη χειρωνακτικό τομέα, που ακόμη κι εκεί ισχύει το κρυφτό της λούφας), επιστρέφοντάς τα ζωντανά και ακέραια. Εσείς πόσες ώρες μπορείτε να περάσετε αποκλειστικά με τα (δύο, τρία) παιδιά σας, ζορίζοντάς τα με ανελαστικές ενασχολήσεις, όπως, για παράδειγμα, γραφή ή αρίθμηση; Το δέσιμο των κορδονιών ούτε που το συζητώ.
Φτάνει πια. Ποιός έχει το ανάστημα να με αξιολογήσει; Αυτοί που άφησαν τα σχολεία δίχως βιβλία και θέρμανση; Αυτοί που μοιράζουν κι αποσύρουν βιβλία σύμφωνα με το κάθε ακροδεξιό δημοσίευμα; Αυτοί που προσπαθούν να διατηρήσουν τον ελληνορθόδοξο μουτζαχεντινισμό άθικτο και θριαμβεύοντα με εκκλησιασμούς και υποχρεωτικές πρωινές προσευχές; Οι γραβατούληδες μάναντζερς που βρίσκονται επί θύραις (δεν μου καλοκάθεται η δοτική) και που το μόνο τους προσόν είναι ένα (κατ' ουσίαν αγορασμένο) στην Βορειοεσπερία οκτάμηνο master και η ασπόνδυλη ικανότητά τους να κάνουν ακριβώς αυτό, δηλαδή να φορούν την στολή και το μεταξυριστικό της υποταγής; Οι γονείς που στέλνουν τα βλαστάρια τους άυπνα; Οι μανάδες που τα πετούν στην τηλεόραση για να έχουν την ησυχία τους;
Η αξιολόγηση θα έρθει. Πιθανότατα θα εκδιώξει από τα σχολεία αρκετούς, ίσως και δικαίως. Αν κάτι με φοβίζει δεν είναι η πιθανότητα να βρίσκομαι μέσα σ’ αυτούς. Είναι η βεβαιότητα ότι οι χειρότεροι (οι ασπόνδυλοι και τα κομματόσκυλα) πάλι θα παραμείνουν και, χέρι χέρι, με τους νέους (φθηνούς) αποφοίτους ιδιωτικών ινστιτούτων παιδαγωγικής θα σύρουν το δημόσιο σχολείο στον Ζάλογγο της πλήρους ανυποληψίας, αν όχι ανυπαρξίας.
Αν τότε σας ακούσω να γκρινιάζετε, απλώς θα καγχάσω :devil:.
Παρ' όλα αυτά: ΝΑΙ στην αξιολόγηση, υπό τον όρο να αξιολογούνται σταθμισμένα όλοι. Από τον υπεύθυνο εκπαιδευτικών θεμάτων μέχρι τον τελευταίο μαθητή της Α΄ Δημοτικού.
Υ.Γ. Ζώντας στην Αργεντινή εδώ και τρία χρόνια και διαβάζοντας κείμενα της δεκαετίας του ’90, αναρωτιέμαι αν οι νεοφιλελεύθεροι γενίτσαροι έχουν απλώς ΕΝΑ κείμενο κατά κλάδο του δημόσιου τομέα, το οποίο μεταφραζόμενο διανέμεται προς αναπαραγωγή στους πρετεντεροκαψήδες της κάθε προς αναδόμηση χώρας κι αναμασάται από κάθε τιβιζόμπιο και μνησίκακο μεσοαστό.
Παραδείγματα συντόμως.
Υ.Γ.2 Σχετικό με τις πανθομολογούμενα αδιάβλητες εξετάσεις. Κουίζ: ΑΣΕΠ, ερώτηση ψυχολογίας:
«ένα παιδί σπάει επανειλημμένα τα τζάμια του σχολείου. Ποιά είναι η αρμόζουσα στάση του δασκάλου απέναντι στο παιδί;
α. Το δέρνει
β. Το διώχνει από το σχολείο
γ. Το βάζει να πληρώνει το κόστος αντικατάστασης
δ. Συζητά μαζί του προσπαθώντας να καταλάβει τις αιτίες και να του δώσει να καταλάβει ότι αυτό είναι δείγμα ανωριμότητας κ.λ.π.
(η σωστή ήταν η γ)
Αξιολόγηση
«Τί; Μωρέ, τί μας λένε; Ποιοί είναι αυτοί που αρνούνται να αξιολογηθούν; Στον ιδιωτικό τομέα αξιολογούμαστε κάθε δευτερόλεπτο. Δεν κοιτάν που κάθονται τρεις (τέσσερεις, πέντε, έξι, επτά κ.ο.κ.) μήνες τον χρόνο;»
Ε, λοιπόν, ναι. Να αξιολογηθούν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Γιά να δούμε τώρα και κάποιες λεπτομέρειες. Θα μιλήσω σαν δάσκαλος πρώτης, κατά κανόνα, δημοτικού, αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη για αποτυχίες, αστοχίες, ελλείψεις, αλλά μόνο όση μου αναλογεί.
Ερωτήσεις:
Απολογήθηκε ποτέ κανείς για την δημιουργία τμημάτων βαβυλωνίας, στα οποία εντάσσονταν τα αλλοδαπά ξενόγλωσα σύμφωνα με την ηλικία τους, ασχέτως γλωσσικής επάρκειας; Για την υποβάθμιση έως εξάλειψης των τμημάτων υποδοχής κι ενισχυτικής διδασκαλίας;
Δημοσιεύτηκε κάποια σταθμισμένη μελέτη (αν έγινε ποτέ) αποτελεσμάτων, έτσι για να συγκρίνουμε τα πριν με τα τώρα;
Ανέλαβε ποτέ κανείς από τους μοχλούς της άκριτης εκθείασης των όποιων αλλαγών μία μέση τάξη (όχι σε σχολείο στου Παπάγου ή στην Αγίας Σοφίας), κυρίως πρώτη, όλη την χρονιά, έστω και σε ένα πρότυπο, έτσι για να δούμε πόσα απίδια βάνει ο σάκκος; Από διαλέξεις και Δυναμοτελείες χορτάσαμε.
Διάβασε ποτέ κανείς την στοχοθεσία της λέσχης Bilderberg, μέλος της οποίας ήταν και η ρηξικέλευθος υπουργός μας παιδείας;
Έβαλε ποτέ κανείς χέρι στην τηλεοπτική ακράτεια, περιορίζοντας, λόγου χάριν, τις «παιδικές» εκπομπές σε μια δίωρη ζώνη;
Έχουμε φτάσει στο σημείο ένας από τους λίγους τω όντι (αναλογικά) εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα, ο δάσκαλος της πρωτοβάθμιας (με όλα τα κακά που σκόπιμα του επέτρεψαν να καλλιεργήσει και να έχει), που είναι ο μόνος που αγωνιά, που δεν κοιμάται μέχρι τα «σκασμένα» του να μάθουν να διαβάζουν ως δια μαγείας εκεί γύρω στις διακοπές των χριστουγέννων, ακριβώς όπως όλα μαζί σκάνε μύτη τα φυτά του μπαχτσέ, να είναι μελλοντικά ο μόνος που θα αξιολογηθεί, την στιγμή που δεν νομίζω ότι θα ζητηθεί η ικανότητα των μαθητών για ένα, για παράδειγμα, ελάχιστο ποσοστό ευστοχίας στις βολές (γυμναστές), ή η εκτέλεση μιας απλής παρτιτούρας (μουσικοί), κι ας είναι μέσα στους στόχους του ΑΠ (μην γελάτε), ή η γνώση τεχνικών τέμπερας (καλλιτεχνικάριοι ) ή επίπεδο A junior (αγγλικούδες) ή ό,τι άλλο (άλλες ξένες γλώσσες). Να μην μιλήσω γι’ αυτούς που θα έρθουν, ψυχολόγοι για να λύσουν το πρόβλημα του bullying, γιατί αυτοί ξέρουν κι οι δάσκαλοι όχι (τους είδαμε επί το έργον και τρίβαμε τα ματάκια μας από την τηβεννοφόρο κοινοτυπία τους), διαιτολόγοι, τεχνικοί ασφαλείας, εκπαιδευτές καράτε, μόνο ο Sri Sri Shankar δεν αναμένεται εισέτι, ουφ.
Δεν ξέρω από πού βγήκαν όλοι αυτοί οι περιζήτητοι στο εξωτερικό έλληνες επιστήμονες (όλοι από ιδιωτικά φαντάζομαι).
Ακόμη και νά ’ναι ......, ......, ...... (προσθέστε ό,τι απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς θέλετε) οι δάσκαλοι, είναι οι μόνοι που από τις 8:10 μέχρι τις 13:50 δουλεύουν συνεχώς, έστω και κρατώντας 12, 15, 20 και, προσφάτως, 30 και 32 παιδιά (σημερινά), δίχως εναρκτήριο καφεδάκι, δίχως αργοπορίες, δίχως ψώνια, δίχως πασιέντζες και τσατ (αντίθετα προς κάθε νορμάλ εργαζόμενο, ακόμη και στον ιδιωτικό μη χειρωνακτικό τομέα, που ακόμη κι εκεί ισχύει το κρυφτό της λούφας), επιστρέφοντάς τα ζωντανά και ακέραια. Εσείς πόσες ώρες μπορείτε να περάσετε αποκλειστικά με τα (δύο, τρία) παιδιά σας, ζορίζοντάς τα με ανελαστικές ενασχολήσεις, όπως, για παράδειγμα, γραφή ή αρίθμηση; Το δέσιμο των κορδονιών ούτε που το συζητώ.
Φτάνει πια. Ποιός έχει το ανάστημα να με αξιολογήσει; Αυτοί που άφησαν τα σχολεία δίχως βιβλία και θέρμανση; Αυτοί που μοιράζουν κι αποσύρουν βιβλία σύμφωνα με το κάθε ακροδεξιό δημοσίευμα; Αυτοί που προσπαθούν να διατηρήσουν τον ελληνορθόδοξο μουτζαχεντινισμό άθικτο και θριαμβεύοντα με εκκλησιασμούς και υποχρεωτικές πρωινές προσευχές; Οι γραβατούληδες μάναντζερς που βρίσκονται επί θύραις (δεν μου καλοκάθεται η δοτική) και που το μόνο τους προσόν είναι ένα (κατ' ουσίαν αγορασμένο) στην Βορειοεσπερία οκτάμηνο master και η ασπόνδυλη ικανότητά τους να κάνουν ακριβώς αυτό, δηλαδή να φορούν την στολή και το μεταξυριστικό της υποταγής; Οι γονείς που στέλνουν τα βλαστάρια τους άυπνα; Οι μανάδες που τα πετούν στην τηλεόραση για να έχουν την ησυχία τους;
Η αξιολόγηση θα έρθει. Πιθανότατα θα εκδιώξει από τα σχολεία αρκετούς, ίσως και δικαίως. Αν κάτι με φοβίζει δεν είναι η πιθανότητα να βρίσκομαι μέσα σ’ αυτούς. Είναι η βεβαιότητα ότι οι χειρότεροι (οι ασπόνδυλοι και τα κομματόσκυλα) πάλι θα παραμείνουν και, χέρι χέρι, με τους νέους (φθηνούς) αποφοίτους ιδιωτικών ινστιτούτων παιδαγωγικής θα σύρουν το δημόσιο σχολείο στον Ζάλογγο της πλήρους ανυποληψίας, αν όχι ανυπαρξίας.
Αν τότε σας ακούσω να γκρινιάζετε, απλώς θα καγχάσω :devil:.
Παρ' όλα αυτά: ΝΑΙ στην αξιολόγηση, υπό τον όρο να αξιολογούνται σταθμισμένα όλοι. Από τον υπεύθυνο εκπαιδευτικών θεμάτων μέχρι τον τελευταίο μαθητή της Α΄ Δημοτικού.
Υ.Γ. Ζώντας στην Αργεντινή εδώ και τρία χρόνια και διαβάζοντας κείμενα της δεκαετίας του ’90, αναρωτιέμαι αν οι νεοφιλελεύθεροι γενίτσαροι έχουν απλώς ΕΝΑ κείμενο κατά κλάδο του δημόσιου τομέα, το οποίο μεταφραζόμενο διανέμεται προς αναπαραγωγή στους πρετεντεροκαψήδες της κάθε προς αναδόμηση χώρας κι αναμασάται από κάθε τιβιζόμπιο και μνησίκακο μεσοαστό.
Παραδείγματα συντόμως.
Υ.Γ.2 Σχετικό με τις πανθομολογούμενα αδιάβλητες εξετάσεις. Κουίζ: ΑΣΕΠ, ερώτηση ψυχολογίας:
«ένα παιδί σπάει επανειλημμένα τα τζάμια του σχολείου. Ποιά είναι η αρμόζουσα στάση του δασκάλου απέναντι στο παιδί;
α. Το δέρνει
β. Το διώχνει από το σχολείο
γ. Το βάζει να πληρώνει το κόστος αντικατάστασης
δ. Συζητά μαζί του προσπαθώντας να καταλάβει τις αιτίες και να του δώσει να καταλάβει ότι αυτό είναι δείγμα ανωριμότητας κ.λ.π.
(η σωστή ήταν η γ)
SBE
¥
Υποθέτω ότι η απάντηση στην ερώτηση είναι η γ επειδή με το δ ασχολείται ο ψυχολόγος του σχολείου και η α και η β δεν είναι σωστές. Και κάποιος πρέπει να πληρώσει τα παράθυρα.
Γενικά δεν έχω πει πολλά μέχρι τώρα για τα σχόλιά σου, αλλά ίσως πρέπει να επισημάνω ότι όχι μόνο σε αυτό το τελευταίο διάκρινα μια ροπή προς τη συνωμοσιολογία, λέσχες Μπίλντεμπεργκ κλπ, η οποία αποδυναμώνει τα επιχειρήματά σου.
Ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι ότι η λογική "ποιός είναι ικανός να με αξιολογήσει;" δεν οδηγεί πουθενά. Λίγο πολύ οποιοσδήποτε μπορεί να αξιολογήσει οποιονδήποτε άλλο.
Γενικά δεν έχω πει πολλά μέχρι τώρα για τα σχόλιά σου, αλλά ίσως πρέπει να επισημάνω ότι όχι μόνο σε αυτό το τελευταίο διάκρινα μια ροπή προς τη συνωμοσιολογία, λέσχες Μπίλντεμπεργκ κλπ, η οποία αποδυναμώνει τα επιχειρήματά σου.
Ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι ότι η λογική "ποιός είναι ικανός να με αξιολογήσει;" δεν οδηγεί πουθενά. Λίγο πολύ οποιοσδήποτε μπορεί να αξιολογήσει οποιονδήποτε άλλο.
drazen
New member
Ε, όχι δα
! Να φέρουμε τότε καλλιεργητές πατάτας να αξιολογήσουν τις τεχνικές μελέτες των κατασκευαστικών γραφείων. Για μένα, το θέμα είναι ότι δεν μπορεί ο αξιολογητής να έχει λιγότερα τυπικά (και σχετικά) προσόντα από τον αξιολογούμενο. Μην χάσουμε τώρα και κάθε αίσθηση μέτρου.Απλώς, αρνήθηκα σε κάποιες αόρατες ομάδες πέραν κριτικής και νομιμοποίησης το δικαίωμα να με κρίνουν.
Επαναλαμβάνω: ΝΑΙ στην αξιολόγηση, υπό όρους και για όλους. :)
drazen
New member
Οι σύνδεσμοι που μπορεί να βρω, φαντάζομαι σού είναι εξίσου προσιτοί. Δυστυχώς, εδώ στερούμαι της πρόσβασης σε βιβλιοθήκες, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου. Θα πρέπει να περιμένεις τρεις μήνες τουλάχιστον :bored:.
drazen
New member
Αν νόμιζα ότι άνθρωποι (και βλέπεις πόσο είμαι γενναιόδωρος :devil:) όπως
ο Donald Rumsfeld και ο Zbigniew Brzezinski (ναι, εκείνος ο κακομοίρης που πήγε να επισκεφτεί τζαμί με τρύπιες κάλτσες) ή
πρόεδροι της Goldman Sachs και της BP,
νυν και πρώην πρόεδροι της Παγκόσμιας και άλλων Τραπεζών και επενδυτικών κολοσσών και Εταιρειών ενέργειας όπως η ΑΒΒ,
βασιλιάδες και βασίλισσες (Σοφία της Ισπανίας),
ο Bill Gates,
πρωθυπουργοί καταβυθιζόμενων χωρών (Zapatero),
και άλλοι μεγιστάνες
μαζεύονται σε ετήσια βάση για να συζητήσουν για τον καιρό ή να παίξουν μπριτζ και να πιουν και κάνα ποτηράκι παραπάνω (και μόνο), θα επανέλεγχα τις απόψεις μου για το τί είναι συνωμοσία.
Άλλη η συνωμοσία αόρατων μοχθηρών κέντρων κατά της επαναστατικότητας της ελληνικής γλώσσας και της ορθοδοξίας (κι εκεί θα με βρεις στο πλάι σου να υπερθεματίζω σε ειρωνείες) κι άλλη η χάραξη πολιτικής, αυτής της πολιτικής που ζούμε όλοι μας ανά την Ευρώπη.
Όχι, θα άφηναν την εκπαίδευση ήσυχη.
Η αξιοπιστία των στοιχείων (ή των “στοιχείων”) είναι όση και της Βίκι.
Drazen, μιλάς γι' αυτό που ξέρεις, δηλαδή το δημοτικό σχολείο, και μάλιστα για την πιο δύσκολη τάξη του δημοτικού, την Α'. Επίτρεψέ μας (π.χ. σ' εμένα και τον Panadeli) να ξέρουμε λίγο περισσότερα για το πώς λειτουργεί η δευτεροβάθμια και οι εκπαιδευτικοί διαφόρων ειδικοτήτων που μπαινοβγαίνουν στις τάξεις. Να ξέρουμε π.χ. ότι υπάρχει καθηγητής που, όπως λες, αγωνιά και αγωνίζεται και μαθαίνει ΚΑΤΙ στα παιδιά, αλλά υπάρχει και εκείνος που μπαίνει για να περάσει τα 45 λεπτά του κοροϊδεύοντας τους πάντες, και πρώτα απ' όλα τον φορολογούμενο που πληρώνει τον μισθό του. Είναι γνωστό επίσης ότι στη δευτεροβάθμια δεν δουλεύουν ακατάπαυστα από τις 8:10 μέχρι τις 13:50, αλλά 3 ή 4 διδακτικές ώρες ημερησίως. Τόσες βγαίνουν όταν έχεις ωράριο π.χ. 16 ώρες τη βδομάδα. (Εδώ που τα λέμε, ούτε στο δημοτικό πλέον δεν δουλεύουν τόσες ώρες συνεχώς, υπάρχουν τώρα και άλλες ειδικότητες στα δημοτικά: Αγγλικών, γυμναστές και διάφορα άλλα.) Τώρα που το κράτος χρεοκόπησε και δεν μπορούν να προσλάβουν χιλιάδες αναπληρωτές, αύξησαν το ωράριο σε μερικά γυμνάσια κατά 3 ώρες και κοντεύει να γίνει επανάσταση. Θα πέσει το επίπεδο της διδασκαλίας τους, λένε.
Αλλά η εμπειρία μου από το δημόσιο δημοτικό σχολείο ήταν μόνο από τους δασκάλους του παιδιού μου, και κάποιοι από αυτούς ήταν απογοητευτικοί, λυπάμαι. Όταν η εξαιρετική δασκάλα της Α' Τάξης έφυγε μετά το Πάσχα με άδεια τοκετού, η νεαρή κυρία που την αναπλήρωσε δεν ξανάκανε μάθημα μέσα στην τάξη, δεν τους έβαλε κάτι να γράψουν ή να διαβάσουν. Τα παιδιά πέρασαν τους υπόλοιπους δύο μήνες με τραγουδάκια και παραμύθια, σαν να πήγαιναν νηπιαγωγείο.
Αλλά χαίρομαι που λες "ναι" στην αξιολόγηση. Βεβαίως η αξιολόγηση πρέπει να γίνεται με σωστούς όρους και να αξιολογούνται οι πάντες και τα πάντα, ποιος έχει αντίρρηση γι' αυτό; Μόνο το ορθό-κοφτό "όχι" είναι ύποπτο.
Αλλά η εμπειρία μου από το δημόσιο δημοτικό σχολείο ήταν μόνο από τους δασκάλους του παιδιού μου, και κάποιοι από αυτούς ήταν απογοητευτικοί, λυπάμαι. Όταν η εξαιρετική δασκάλα της Α' Τάξης έφυγε μετά το Πάσχα με άδεια τοκετού, η νεαρή κυρία που την αναπλήρωσε δεν ξανάκανε μάθημα μέσα στην τάξη, δεν τους έβαλε κάτι να γράψουν ή να διαβάσουν. Τα παιδιά πέρασαν τους υπόλοιπους δύο μήνες με τραγουδάκια και παραμύθια, σαν να πήγαιναν νηπιαγωγείο.
Αλλά χαίρομαι που λες "ναι" στην αξιολόγηση. Βεβαίως η αξιολόγηση πρέπει να γίνεται με σωστούς όρους και να αξιολογούνται οι πάντες και τα πάντα, ποιος έχει αντίρρηση γι' αυτό; Μόνο το ορθό-κοφτό "όχι" είναι ύποπτο.
drazen
New member
Χαίρομαι που βλέπεις από παρόμοια γωνία.
Αυτό που ξέρω είναι ότι, αν δεν γίνει σωστή δουλειά στις δύο πρώτες τάξεις του δημοτικού, πάει, πέταξε το πουλάκι. Στην συνέχεια, ο καθένας ρίχνει το μπαλάκι της ευθύνης προς τα πίσω. Τί να κάνεις στο γυμνάσιο, όταν έχεις μαθητές που συλλαβίζουν.
Αν, τώρα, κάτι με απωθεί στην ιδέα της αξιολόγησης, όπως με υστερία την σερβίρουν εδώ και χρόνια οι απόστολοι του νεοφιλελευθερισμού, είναι ότι μοιάζει με μια πρέσα δύο κινητών στοιχείων.
Από πάνω, ένας συρφετός ανθρώπων που είτε ποτέ δεν είχαν γνώση του σχολείου (υπουργοί στρατιωτικοί, ανεπάγγελτοι ή ανελλήνιστοι, πανεπιστημιακοί που, ακόμη και στις καλύτερες των περιπτώσεων, κάνουν έρευνα δι' αντιπροσώπων) είτε είχαν και "την έκαναν" με ελαφρά πηδηματάκια (στελέχη εκπαίδευσης παιδάκια του κομματικού σωλήνα, σύμβουλοι που έγιναν σύμβουλοι για να γλυτώσουν από την τάξη, διευθυντές ραδικοσυλλέκτες και πότες), όλοι τους με την ουρίτσα απ' έξω και ανεξέλεγκτοι.
Κι από κάτω, η κρίσιμη μάζα των αθώων, που μια διεστραμμένη παιδαγωγίστικη ψυχολογία θέλει να κρατήσει μακράν των καυδιανών δικράνων της κρίσης και της απόρριψης. "Να μην τραυματίσουμε την ευαίσθητη παιδική ψυχή", λένε και τί κάνουν; Τα πετούν βορά στα νύχια της μελλοντικής ανειδίκευτης εργασίας. Θά 'πρεπε να ντρέπονται. Αφαιρούν από τα παιδιά την μελλοντική δυνατότητα επιλογής και από τους δασκάλους την ευθύνη της απόρριψης.
Οι δύο αυτές πρέσες θέλουν να συνθλίψουν τον δάσκαλο, εν μέσω ενός χορού ειδικοτήτων που, δίχως άγχος, δίχως προετοιμασία, δίχως σκοτούρες, έχοντας κρατήσει το ευχάριστο στα παιδιά κομμάτι κι αφήνοντάς του μόνο το επίπονο κι απωθητικό (ουφ, πάλι μαθηματικά!), εισπράττουν όσα κι αυτός και, όταν χρειαστεί κάτι (για παράδειγμα, ένα θεατρικό), πάλι οι ανεπρόκοποι πρέπει να τρέξουν.
Νά 'ξερες πόσον καιρό σκέφτομαι μια μετάταξη...
Αυτό που ξέρω είναι ότι, αν δεν γίνει σωστή δουλειά στις δύο πρώτες τάξεις του δημοτικού, πάει, πέταξε το πουλάκι. Στην συνέχεια, ο καθένας ρίχνει το μπαλάκι της ευθύνης προς τα πίσω. Τί να κάνεις στο γυμνάσιο, όταν έχεις μαθητές που συλλαβίζουν.
Αν, τώρα, κάτι με απωθεί στην ιδέα της αξιολόγησης, όπως με υστερία την σερβίρουν εδώ και χρόνια οι απόστολοι του νεοφιλελευθερισμού, είναι ότι μοιάζει με μια πρέσα δύο κινητών στοιχείων.
Από πάνω
, ένας συρφετός ανθρώπων που είτε ποτέ δεν είχαν γνώση του σχολείου (υπουργοί στρατιωτικοί, ανεπάγγελτοι ή ανελλήνιστοι, πανεπιστημιακοί που, ακόμη και στις καλύτερες των περιπτώσεων, κάνουν έρευνα δι' αντιπροσώπων) είτε είχαν και "την έκαναν" με ελαφρά πηδηματάκια (στελέχη εκπαίδευσης παιδάκια του κομματικού σωλήνα, σύμβουλοι που έγιναν σύμβουλοι για να γλυτώσουν από την τάξη, διευθυντές ραδικοσυλλέκτες και πότες), όλοι τους με την ουρίτσα απ' έξω και ανεξέλεγκτοι.Κι από κάτω
, η κρίσιμη μάζα των αθώων, που μια διεστραμμένη παιδαγωγίστικη ψυχολογία θέλει να κρατήσει μακράν των καυδιανών δικράνων της κρίσης και της απόρριψης. "Να μην τραυματίσουμε την ευαίσθητη παιδική ψυχή", λένε και τί κάνουν; Τα πετούν βορά στα νύχια της μελλοντικής ανειδίκευτης εργασίας. Θά 'πρεπε να ντρέπονται. Αφαιρούν από τα παιδιά την μελλοντική δυνατότητα επιλογής και από τους δασκάλους την ευθύνη της απόρριψης.Οι δύο αυτές πρέσες θέλουν να συνθλίψουν τον δάσκαλο, εν μέσω ενός χορού ειδικοτήτων που, δίχως άγχος, δίχως προετοιμασία, δίχως σκοτούρες, έχοντας κρατήσει το ευχάριστο στα παιδιά κομμάτι κι αφήνοντάς του μόνο το επίπονο κι απωθητικό (ουφ, πάλι μαθηματικά!), εισπράττουν όσα κι αυτός και, όταν χρειαστεί κάτι (για παράδειγμα, ένα θεατρικό), πάλι οι ανεπρόκοποι πρέπει να τρέξουν.
Νά 'ξερες πόσον καιρό σκέφτομαι μια μετάταξη...
Είμαι εντελώς εκτός του χώρου, ούτε και εξ αγχιστείας δηλαδή. Όμως, όπως έγραψε και η ομότεχνή μου SBE, γνωρίζω ως μηχανικός ότι για τα πάντα μπορούν να υπάρχουν διαδικασίες ποιοτικού ελέγχου. Και μάλιστα, διαδικασίες διατυπωμένες τόσο απλά ώστε να μπορεί να υλοποιούνται από το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού που καλείται να τις υλοποιήσει. Προφανώς, όπως γράψατε οι εκπαιδευτικοί, δεν είναι δυνατόν να στηριχτούν διαδικασίες ελέγχου στο πουθενά. Πρέπει να διατυπωθούν από ειδικούς, οι προϋποθέσεις, οι στόχοι, τα ενδιάμεσα βήματα, οι απαραίτητες ενέργειες στις περιπτώσεις που κάτι ξεφεύγει κ.λπ.
Αυτό που καταλαβαίνω όντας έξω από τη συζήτηση, και διορθώστε με παρακαλώ αν έχω καταλάβει λάθος, είναι ότι τα συλλογικά όργανα ασχολούνται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, με τα επαγγελματικά θέματα του κλάδου και δεν δίνουν σημασία σε αυτά τα πολύ ουσιαστικά σημεία ποιότητας. Η στάση του «όχι στην αξιολόγηση», μολονότι κατανοητή για τις επιφυλάξεις που διατυπώνει (ακούγεται σωστό το «δείξε μου ποιος είσαι εσύ που θα με αξιολογήσεις») έχει την παράπλευρη απώλεια ότι δεν κινητοποιεί τη συλλογική πείρα και γνώση για να διατυπωθούν —από τους πιο ειδικούς από όλους— οι προϋποθέσεις, οι στόχοι κ.λπ.
Απλώς μου φαίνεται περίεργο, στη σημερινή εποχή, όπου είναι πανεύκολο να ξεκινήσει κανείς ένα διαδικτυακό μετερίζι που να αποτελεί φάρο συζητήσεων και ζυμώσεων γι' αυτά τα ειδικά θέματα, να μην υπάρχουν τέτοιες οργανωμένες (και πολύ προχωρημένες, πια) συζητήσεις που να συγκεντρώνουν την πείρα και τη γνώση του συνόλου. Καταλαβαίνω ότι είναι ουτοπία να περιμένει κανείς ότι θα βρει έναν τέτοιο χώρο, αφού και οι στόχοι και οι μέθοδοι και τα λοιπά της εκπαίδευσης είναι εξόχως πολιτικό θέμα, αλλά δεν θα με πείραζε να υπήρχαν πέντε σημεία πολιτικά οργανωμένης τέτοιας συζήτησης. Όχι πολιτικής συζήτησης, αλλά συζήτησης συγκεκριμένων και ολοκληρωμένων προτάσεων για την υλοποίηση των πολιτικών απόψεων. Όχι αρνητικής και αμυντικής συζήτησης, αλλά διατύπωσης του συγκεκριμένου προγράμματος που ταιριάζει στην κάθε πολιτική άποψη. Το κυριότερο είναι, όμως, ότι αυτές οι συζητήσεις θα πρέπει να έχουν ελάχιστα και μέγιστα αποδεκτά. Δεν μπορεί να αναδιαρθρώνονται από το μηδέν τα προγράμματα μετά από κάθε υπουργική (ούτε καν κυβερνητική) αλλαγή. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τόσο κρίσιμος χώρος όπου δεν υπάρχουν ελάχιστα γενικά παραδεκτά πρότυπα.
Επίσης, έχω καταλάβει (χωρίς να έχω διαβάσει κάτι ιδιαίτερο σχετικά) ότι σήμερα υπάρχει στην Ευρώπη ένα σύστημα αξιολόγησης της εκπαίδευσης (PISA) που (αυτό φαντάζομαι εννοεί ο Ντράζεν) διατυπώθηκε από συντηρητικές κυρίως κυβερνήσεις και εκπορεύεται από συντηρητικά κέντρα σκέψης, με στόχους που υποθέτω ότι ταιριάζουν στο συγκεκριμένο προφίλ πολιτικής (δηλαδή, να ετοιμάσει το ανθρώπινο δυναμικό σύμφωνα με τις προβλεπόμενες ανάγκες της συγκεκριμένης πολιτικής). Προσωπικά, με συγκινεί η προοπτική που επιβάλλει στον άνθρωπο να μορφωθεί, επιτρέποντας στον καθέναν και την καθεμία να αναδείξει τα ταλέντα του και να τα καλλιεργήσει. Πιστεύω ειλικρινά ότι οι άνθρωποι πρέπει να ξετυλίγουν σταδιακά, από τα πιο μικρά τους χρόνια, όλο τους το δυναμικό και να φτάνουν στους κοινωνικούς στίβους με ό,τι καλύτερα εφόδια μπορούν να έχουν.
Το μοναδικό πρόβλημα που βλέπω σε αυτή, τη δεύτερη προσέγγιση, όταν εφαρμόζεται στην Ελλάδα, είναι το πού θα δουλέψει όλο αυτό το εξαιρετικό δυναμικό. Η λύση που έχω αποδεχτεί μέσα μου είναι ότι νομοτελειακά θα ξεφύγει από τα στενά σύνορα μιας μεθοριακής χώρας της ηπείρου μας και θα ανοιχτεί σε όλο τον κόσμο. Δυστυχώς, η άποψή μου αυτή είναι εξόχως μειοψηφική και καταλαβαίνω απόλυτα τον γονιό που θέλει να έχει κοντά του τα παιδιά και τα εγγόνια του. Επιπλέον, είναι και αντιπαραγωγική, όταν το σύστημα παραγωγής των επιστημόνων μας δεν μπορεί πια να τους έχει στη διάθεσή του μόλις ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Οπότε, ωμά και κυνικά, σε τι θα μας βοηθήσει η ορθολογικοποίηση του συστήματος και ο εξοβελισμός των προβληματικών περιπτώσεων, όπως κατεπανάληψη έχουν περιγραφεί εδώ αν δεν υπάρχει (ή δεν γίνεται παράλληλα προσπάθεια να υπάρξει) η συγκεκριμένη καθετοποιημένη δομή;
Αυτό που καταλαβαίνω όντας έξω από τη συζήτηση, και διορθώστε με παρακαλώ αν έχω καταλάβει λάθος, είναι ότι τα συλλογικά όργανα ασχολούνται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, με τα επαγγελματικά θέματα του κλάδου και δεν δίνουν σημασία σε αυτά τα πολύ ουσιαστικά σημεία ποιότητας. Η στάση του «όχι στην αξιολόγηση», μολονότι κατανοητή για τις επιφυλάξεις που διατυπώνει (ακούγεται σωστό το «δείξε μου ποιος είσαι εσύ που θα με αξιολογήσεις») έχει την παράπλευρη απώλεια ότι δεν κινητοποιεί τη συλλογική πείρα και γνώση για να διατυπωθούν —από τους πιο ειδικούς από όλους— οι προϋποθέσεις, οι στόχοι κ.λπ.
Απλώς μου φαίνεται περίεργο, στη σημερινή εποχή, όπου είναι πανεύκολο να ξεκινήσει κανείς ένα διαδικτυακό μετερίζι που να αποτελεί φάρο συζητήσεων και ζυμώσεων γι' αυτά τα ειδικά θέματα, να μην υπάρχουν τέτοιες οργανωμένες (και πολύ προχωρημένες, πια) συζητήσεις που να συγκεντρώνουν την πείρα και τη γνώση του συνόλου. Καταλαβαίνω ότι είναι ουτοπία να περιμένει κανείς ότι θα βρει έναν τέτοιο χώρο, αφού και οι στόχοι και οι μέθοδοι και τα λοιπά της εκπαίδευσης είναι εξόχως πολιτικό θέμα, αλλά δεν θα με πείραζε να υπήρχαν πέντε σημεία πολιτικά οργανωμένης τέτοιας συζήτησης. Όχι πολιτικής συζήτησης, αλλά συζήτησης συγκεκριμένων και ολοκληρωμένων προτάσεων για την υλοποίηση των πολιτικών απόψεων. Όχι αρνητικής και αμυντικής συζήτησης, αλλά διατύπωσης του συγκεκριμένου προγράμματος που ταιριάζει στην κάθε πολιτική άποψη. Το κυριότερο είναι, όμως, ότι αυτές οι συζητήσεις θα πρέπει να έχουν ελάχιστα και μέγιστα αποδεκτά. Δεν μπορεί να αναδιαρθρώνονται από το μηδέν τα προγράμματα μετά από κάθε υπουργική (ούτε καν κυβερνητική) αλλαγή. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τόσο κρίσιμος χώρος όπου δεν υπάρχουν ελάχιστα γενικά παραδεκτά πρότυπα.
Επίσης, έχω καταλάβει (χωρίς να έχω διαβάσει κάτι ιδιαίτερο σχετικά) ότι σήμερα υπάρχει στην Ευρώπη ένα σύστημα αξιολόγησης της εκπαίδευσης (PISA) που (αυτό φαντάζομαι εννοεί ο Ντράζεν) διατυπώθηκε από συντηρητικές κυρίως κυβερνήσεις και εκπορεύεται από συντηρητικά κέντρα σκέψης, με στόχους που υποθέτω ότι ταιριάζουν στο συγκεκριμένο προφίλ πολιτικής (δηλαδή, να ετοιμάσει το ανθρώπινο δυναμικό σύμφωνα με τις προβλεπόμενες ανάγκες της συγκεκριμένης πολιτικής). Προσωπικά, με συγκινεί η προοπτική που επιβάλλει στον άνθρωπο να μορφωθεί, επιτρέποντας στον καθέναν και την καθεμία να αναδείξει τα ταλέντα του και να τα καλλιεργήσει. Πιστεύω ειλικρινά ότι οι άνθρωποι πρέπει να ξετυλίγουν σταδιακά, από τα πιο μικρά τους χρόνια, όλο τους το δυναμικό και να φτάνουν στους κοινωνικούς στίβους με ό,τι καλύτερα εφόδια μπορούν να έχουν.
Το μοναδικό πρόβλημα που βλέπω σε αυτή, τη δεύτερη προσέγγιση, όταν εφαρμόζεται στην Ελλάδα, είναι το πού θα δουλέψει όλο αυτό το εξαιρετικό δυναμικό. Η λύση που έχω αποδεχτεί μέσα μου είναι ότι νομοτελειακά θα ξεφύγει από τα στενά σύνορα μιας μεθοριακής χώρας της ηπείρου μας και θα ανοιχτεί σε όλο τον κόσμο. Δυστυχώς, η άποψή μου αυτή είναι εξόχως μειοψηφική και καταλαβαίνω απόλυτα τον γονιό που θέλει να έχει κοντά του τα παιδιά και τα εγγόνια του. Επιπλέον, είναι και αντιπαραγωγική, όταν το σύστημα παραγωγής των επιστημόνων μας δεν μπορεί πια να τους έχει στη διάθεσή του μόλις ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Οπότε, ωμά και κυνικά, σε τι θα μας βοηθήσει η ορθολογικοποίηση του συστήματος και ο εξοβελισμός των προβληματικών περιπτώσεων, όπως κατεπανάληψη έχουν περιγραφεί εδώ αν δεν υπάρχει (ή δεν γίνεται παράλληλα προσπάθεια να υπάρξει) η συγκεκριμένη καθετοποιημένη δομή;
Ε, όχι δα
Απλώς, αρνήθηκα σε κάποιες αόρατες ομάδες πέραν κριτικής και νομιμοποίησης το δικαίωμα να με κρίνουν.
Επαναλαμβάνω: ΝΑΙ στην αξιολόγηση, υπό όρους και για όλους. :)
Όταν λέμε αξιολόγηση, τι ακριβώς εννοείς; Δεν είμαι φυσικός, αλλά διαβάζοντας ένα πέιπερ κβαντομηχανικής μπορώ να το αξιολογήσω με βάση την μεθοδολογία του.
Όσο για τα περί λέσχης Μπιλντερμπεργκ, αυτά που γράφεις δεν ισχύουν. Η λέσχη αυτή είναι απλώς ένα think tank στην οποία κάθε χρόνο συμμετέχουν διάφορα πρόσωπα του πολιτικού και πανεπιστημιακού γίγνεσθαι. Δεν είναι τα ίδια πρόσωπα κάθε φορά ούτε λένε τίποτα τρομερό. Άλλωστε είναι πρακτικά αδύνατον να χαράξεις συνωμοτικές πολιτικές στον σημερινό κόσμο. Το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα, είναι ένα χαοτικό σύστημα, δηλαδή μη μοντελοποιήσιμο.
bernardina
Moderator
Ίσως είναι ό,τι σοφότερο έχεις γράψει ποτέ.:devil:
Γι' αυτό και οι θεωρίες συνωμοσίας, που κάποτε με έκαναν να αγανακτώ, τώρα πια μου φαίνονται ολοένα και πιο αστείες. Όπως εκείνη, πολύ της μόδας, που υποστηρίζει ότι θα συλλαμβάνεσαι και θα φυλακίζεσαι αν τολμήσεις να καλλιεργήσεις δικά σου λαχανικά! Get real, αδέρφια!
Elsa
¥
Έτσι ακριβώς που το λες, ίσως ακούγεται αστείο, αλλά το τι θα σου επιτρέπεται να καλλιεργείς είναι σχεδόν εδώ. Και ο διάσημος πλέον Καναδός γεωργός που τραβήχτηκε στα δικαστήρια με τη Μονσάντο, πιθανόν στην αρχή να γέλασε, μέχρι να συνειδητοποιήσει τι του συνέβη.
Σχετικά με αυτό το θέμα, αξίζει νομίζω να διαβαστεί η Διακήρυξη της Ελευθερίας των Σπόρων, από την Dr. Vandana Shiva. Περισσότερα, στη σελίδα του Πελίτι και εδώ.
Αυτό είναι εντελώς εσφαλμένο. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μπορέσεις να το διαβάσεις καν (ειδικά αν είναι μικρό σε έκταση). Αλλά και να μπορέσεις να το διαβάσεις, τη μεθοδολογία μπορείς να την αξιολογήσεις μόνο εάν γνωρίζεις το state-of-the-art. Αλλιώς δεν θα μπορούσες να ξέρεις αν π.χ. η "ανακάλυψη" απλώς επαναλαμβάνει κάτι που το ήξεραν μέχρι και οι (ερευνητικές) πέτρες εδώ και 40 χρόνια. (Ο συγγραφέας κατά πάσα πιθανότητα δεν θα πει ότι αυτό που ανακάλυψε είναι τετριμμένο και ήδη γνωστό.)
Αλλά αυτό μας πηγαίνει αλλού. Οι αξιολογητές προφανώς θα γνωρίζουν το αντικείμενο μέσες-άκρες, και ακόμη και να μην γνωρίζουν τις τελευταίες εξελίξεις μπορούν να καλέσουν εξωτερικούς κριτές.