Και τώρα τα άλλα σχόλια μου:
Αποστήθιση: εκτός από την προπαίδεια που όχι μόνο την έμαθα απ'έξω αλλά έπρεπε να είχα μάθει κι άλλη (π.χ. μέχρι το 19, όχι μέχρι το 10), απ'έξω έμαθα και τα ανώμαλα ρήματα των ξένων γλωσσών που έκανα μικρή, ικανότητα που είχε χαθεί στις γλώσσες που έκανα μεγάλη, όπου αναγκάστηκα να τα μάθω πρακτικά, κάνοντας φρικτά λάθη, απ'έξω έμαθα και κάμποσο λεξιλόγιο. Και το σημαντικότερο, λύνοντας άπειρες ασκήσεις έμαθα να λύνω ασκήσεις με ταχύτητα. Οπότε ναι μεν κακή η αποστήθιση ή η λύση χαζών ασκήσεων, αλλά:
α. τα ζητάνε για να πας παραπέρα. Είτε γιατί είναι φταίχτρα η κενωνία, είτε γιατί αρέσει στους μεγάλους να βασανίζουν τους μικρούς, αυτά τα βρίσκεις μπροστά σου. Όπως τα βρήκα εγώ σε συνέντευξη για δουλειά πριν λίγο καιρό.
β. Κάνουν τη ζωή εύκολη.
Βεβαίως στις συγκρίσεις με το παρελθόν έχουμε έναν σημαντικό παράγοντα που χαλάει τη σύγκριση: Ότι στο παρελθόν είτε επειδή έμεναν στην ίδια τάξη, είτε επειδή όσοι δεν έπαιρναν τα γράμματα σταματούσαν το σχολείο, στο γυμνάσιο έφταναν οι κάπως καλύτεροι μαθητές. Και στην πρώτη λυκείου έφταναν επίσης καλοί μαθητές. Θυμάμαι ότι στο σχολείο δύο συμμαθήτριές μου δεν τελείωσαν το σχολείο, πήγαν με το ζόρι μέχρι την τρίτη γυμνασίου γιατί ήταν υποχρεωτικό και μετά η μία πήγε να δουλεψει σε ένα γραφείο φίλων του πατέρα της κι η άλλη πήγε να γίνει μανεκέν.
