Το νήμα για την παιδεία
- Thread starter tsioutsiou†
- Start date
Ρε σεις, δεν ζητάω τα δικά σας λεφτά. Ούτε κανενός άλλου. Ούτε θα καταθέσω κανένα αφήγημα. Αυτός που θα αποφασίσει να το φτιάξει θα ξέρει πού και πώς και γιατί θα το φτιάξει. Αλλά δεν μπορεί! Η κριτική μου ήταν ότι φορέσαμε μόνοι μας τις χειροπέδες όταν γράψαμε στο Σύνταγμα ότι εμείς εδώ δεν θέλουμε ιδιωτικές επενδύσεις στην τριτοβάθμια.
drazen
New member
Κυριολεκτικώντας, η αριστοκρατία δεν εξέλειψε ποτέ. Όμως, όλα πρέπει να μπαίνουν στο ιστορικό τους πλαίσιο. Η αριστοκρατία, αυτή που μπορεί να πάρει μεγάλες αποφάσεις, όπως, για παράδειγμα, την μαζική λύση των όπλων, ήταν πάντα παρούσα, αλλά οι εξελίξεις που έφεραν οι επιλογές της στον 20ο αιώνα την τρόμαξαν και έφεραν στην κεφαλή της την μερίδα εκείνη που θα είπε κάτι σαν "Εντάξει, έχουμε τα πάντα. Πόσα ακόμη να μαζέψουμε; Ας μοιράσουμε και κάτι. Πάλι ζάπλουτοι και παντοδύμαμοι θα παραμείνουμε". Δεν μου αρέσουν οι ιστορίες συνωμοσιών, αλλά, όταν τα ιστορικά ντοκουμέντα υπάρχουν, πρέπει να τους δίνουμε την κατάλληλη προσοχή. Σε όσους δεν τρομάζουν από 700 και βάλε σελίδες, συνιστώ το βιβλίο του Peter Uspensky (ναι, της γνωστής μεγάλης ρώσικης οικογένειας που συνέλεγε ψαλτήρια και άλλες βυζαντινές αρχαιότητες, προ της οκτωβριανής επανάστασης) ¨Ένα νέο πρότυπο του Σύμπαντος. Γράφτηκε μεταξύ 1917 και 1928, αν θυμάμαι καλά, και εκθέτει με φρικιαστικά απλό και ειλικρινή τρόπο το πρόταγμα της διεθνούς, πείτε την αριστοκρατία, πείτε την πλουτοκρατία, πείτε την ολιγαρχία. Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ως μασόνος και το τελικό του σχέδιο είναι η δημιουργία μιας κοινωνίας καστών, κατά το πρότυπο της ινδικής, με απαγόρευση της κοινωνικής κινητικότητας ή διαπίδυσης. Η μεθοδολογία συμπυκνώνεται στην κατάληψη της γνώσης, κυρίως της πανεπιστημιακής. Δεν νομίζω ότι το βιβλίο είναι μια πλαστή μούφα, πα' να πει, δεν γράφτηκε πρόσφατα για να στηρίξει τις αεροβασίες όσων συγχέουν την μασονία με τους εχθρικούς προς τους Έλ Εβραίους και άλλες μπούρδες. Για να κλείσω, επιστρέφω στην ιστορική διάσταση. Πιστεύω ότι εδώ και τριάντα χρόνια ήρθε στα πράγματα μια γενηά των κυριάρχων δίχως μνήμες αίματος και καταστροφών, χαμένη μέσα σε ανιαρά μεταμοντέρνα γούστα, θύμα μιας θεαματικής "πραγματικότητας" (γεια σου, ρε μεγάλε Γκυ), μια γενηά που άφησε τα γκέμια σε μια πυραμίδα/αεροπλανάκι δίχως έλεγχο. Αυτοί παρακρατούν ένα μεγάλο ποσοστό του πλούτου και τα ρέστα τα ρίχνουν στο από κάτω στρώμα για να κάνει και αυτό το ίδιο. Δεν ξέρω αν το βλέπετε, αλλά μου μυρίζει σφαγείο. Ας ελπίσουμε ότι, αφού ξεπλυθούν από τα αίματα, όσοι επιζήσουν θα βρουν το κουράγιο να χύσουν ορθά και το τελευταίο, αυτή τη φορά αυτών που τους πρέπει.
Last edited:
Από την Καθημερινή, σήμερα:
Το παράδειγμα του ΤΕΙ Καβάλας
Εξέλεξε Συμβούλιο Ιδρύματος στο οποίο μάλιστα συμμετέχουν ξένοι πανεπιστημιακοί
Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΑΚΑΣΑ
Πρόεδρος του πρώτου Σ.Ι. εξελέγη ο Νίκος Κατοπόδης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν των ΗΠΑ.
«Βασίζονται στο γεγονός ότι οι ίδιοι είναι καλοί και έτσι δεν φοβούνται την αξιολόγηση, την κριτική που μπορεί να δεχθούν από ένα όργανο διοίκησης, το οποίο δεν αποτελείται μόνο από μέλη του ΤΕΙ», λέει στην «Κ» για το προσωπικό του ΤΕΙ Καβάλας ο κ. Νίκος Κατοπόδης. Είναι καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών και Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν των ΗΠΑ και εξελέγη πρόεδρος του πρώτου Συμβουλίου Ιδρύματος του ΤΕΙ Καβάλας.Η απάντησή του για τον λόγο που δέχθηκε να αναλάβει τη θέση του προέδρου είναι αφοπλιστική. «Τον Απρίλιο του 2011 ομάδα εκπροσώπων από τα ΤΕΙ της βορείου Ελλάδος επισκέφθηκε πανεπιστήμια των ΗΠΑ ζητώντας συνεργασία για να αναμορφώσει το πρόγραμμα σπουδών και να προχωρήσει σε ερευνητικά προγράμματα. Δεν τους γνώριζα από πριν. Ηταν εντυπωσιακοί. Είχαν καλό βιογραφικό και με έκαναν να καταλάβω ότι είχαν όραμα για τα ΤΕΙ. Δεν τους ήξερα, αλλά δέχθηκα να βοηθήσω, γιατί ένιωσα ότι υπάρχει δυναμική πίσω από την προσπάθειά τους», τονίζει στην «Κ» ο 60χρονος πανεπιστημιακός, που ζει στις ΗΠΑ από το 1972. Τέσσερα χρόνια αργότερα -το 1976- ιδρύθηκε το ΤΕΙ Καβάλας, το οποίο σήμερα έχει δέκα τμήματα.
Εναρκτήρια συνεδρίαση
Τη Δευτέρα το πρωί το ΤΕΙ θα κάνει σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας την εναρκτήρια συνεδρίαση του Συμβουλίου Ιδρύματος. Ακόμη τέσσερα μέλη του Συμβουλίου Ιδρύματος είναι πανεπιστημιακοί από σημαντικά ακαδημαϊκά ιδρύματα των ΗΠΑ. Πρόκειται για τον Leonard C. Feldman, καθηγητή στο University of New Jersey, τον Schuyler S. Korban, καθηγητή στο University of Illinois, και τον Γιώργο Μορίδη από το Lawrence Berkeley National Laboratory.
Η παρουσία των ξένων στη διοίκηση του ΤΕΙ Καβάλας είναι εντυπωσιακή, με δεδομένες τις αντιδράσεις που υπήρξαν στην Ελλάδα, κυρίως από την πλευρά των πανεπιστημίων για το νέο σύστημα διοίκησης που θεσμοθέτησε ο νόμος-πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ο οποίος ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2011. Ενδεικτικό των αντιδράσεων είναι ότι, ένα χρόνο μετά την ψήφιση του νόμου, κανένα πανεπιστήμιο δεν έχει εκλέξει Συμβούλιο Ιδρύματος, καθώς, σύμφωνα με όσα ισχυρίζονται οι πρυτάνεις, ο νόμος χρήζει αλλαγών ώστε να γίνει εφαρμόσιμος...
Βεβαίως, η εφαρμογή από τα ΤΕΙ των επίμαχων διατάξεων του νόμου καταρρίπτει στην πράξη τα επιχειρήματα περί μη εφαρμόσιμου νόμου, εκθέτοντας και όσους τα υποστηρίζουν.
«Η διοίκηση του ΤΕΙ Καβάλας εξαρχής αντιλήφθηκε ότι το ζητούμενο από τον νέο νόμο είναι η κατά το δυνατόν ενίσχυση της εξωστρέφειας των ιδρυμάτων και η ανάπτυξη συνθηκών αριστείας με τη συνδρομή των μελών των νεοθεσμοθετημένων Συμβουλίων Ιδρύματος», ανέφερε στην «Κ» ο πρόεδρος του ΤΕΙ Αθανάσιος Μητρόπουλος, ο οποίος θα συνεχίσει τα καθήκοντά του, όπως ορίζει ο νέος νόμος, σε συνεργασία με το Συμβούλιο Ιδρύματος. Ετσι, άρχισαν επισκέψεις σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Απόρροια των επισκέψεων ήταν η γνωριμία με πανεπιστημιακούς οι οποίοι, αφού διερεύνησαν (κάποιοι ταξιδεύοντας στην Ελλάδα) την υλικοτεχνική υποδομή του ΤΕΙ Καβάλας, τη σύνθεση και ικανότητα του επιστημονικού δυναμικού και τον ήδη ανεπτυγμένο διεθνή του χαρακτήρα, δέχθηκαν να θέσουν υποψηφιότητα για την εκλογή τους ως εξωτερικών μελών του ιδρύματος.
«Η διοίκηση του ΤΕΙ Καβάλας απευθύνθηκε σε επτά ακαδημαϊκούς από πανεπιστήμια των ΗΠΑ και εξ αυτών απέστειλαν αίτηση και οι επτά. Τελικά, εξελέγησαν τέσσερις, σύμφωνα με τον νόμο. Ηταν μια σκληρή προσπάθεια εδώ και δύο χρόνια, όμως πιστεύουμε ότι με το νέο αυτό συμβούλιο το ΤΕΙ Καβάλας μπαίνει σε έναν αστερισμό ιδρυμάτων αριστείας», προσθέτει από την πλευρά του, μιλώντας στην «Κ», ο αντιπρόεδρος του ιδρύματος Δημήτρης Εμμανουλούδης.
Γόνιμο έδαφος
«Τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας είθισται να συνεργάζονται και να αλληλοβοηθούνται. Αυτό αποτελεί συστατικό στοιχείο του ακαδημαϊκού λειτουργήματος, όπως και η προσφορά προς την κοινωνία. Και εκτιμώ ότι το έδαφος στο ΤΕΙ Καβάλας είναι πολύ γόνιμο για να προκύψει κάτι καλό», λέει ο κ. Κατοπόδης. «Αλλά ουσιαστικά η πρόκληση είναι για το ΤΕΙ Καβάλας. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις η αξιολόγηση του ακαδημαϊκού έργου και του προσωπικού. Στις ΗΠΑ η αξιολόγηση που κάνουν οι φοιτητές για τη διδασκαλία είναι από τα βασικά κριτήρια για την εξέλιξη και τη μονιμότητα των διδασκόντων. Δεν μπορεί να θεωρείται κάποιος αυθεντία όταν το μάθημά του είναι δύσκολο για τους φοιτητές. Το αντίθετο πρέπει να ισχύει. Επίσης, κριτήριο αξιολόγησης σε ένα ίδρυμα πρέπει να είναι η επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων του», συμπληρώνει ο πρόεδρος του Συμβουλίου Ιδρύματος του ΤΕΙ. Καταλήγει: «Είναι πολύ ελκυστική η δουλειά που μπορεί να γίνει στην Ελλάδα. Φτάνει να αλλάξουν νοοτροπίες».
Εξέλεξε Συμβούλιο Ιδρύματος στο οποίο μάλιστα συμμετέχουν ξένοι πανεπιστημιακοί
Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΑΚΑΣΑ
Πρόεδρος του πρώτου Σ.Ι. εξελέγη ο Νίκος Κατοπόδης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν των ΗΠΑ.
«Βασίζονται στο γεγονός ότι οι ίδιοι είναι καλοί και έτσι δεν φοβούνται την αξιολόγηση, την κριτική που μπορεί να δεχθούν από ένα όργανο διοίκησης, το οποίο δεν αποτελείται μόνο από μέλη του ΤΕΙ», λέει στην «Κ» για το προσωπικό του ΤΕΙ Καβάλας ο κ. Νίκος Κατοπόδης. Είναι καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών και Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν των ΗΠΑ και εξελέγη πρόεδρος του πρώτου Συμβουλίου Ιδρύματος του ΤΕΙ Καβάλας.Η απάντησή του για τον λόγο που δέχθηκε να αναλάβει τη θέση του προέδρου είναι αφοπλιστική. «Τον Απρίλιο του 2011 ομάδα εκπροσώπων από τα ΤΕΙ της βορείου Ελλάδος επισκέφθηκε πανεπιστήμια των ΗΠΑ ζητώντας συνεργασία για να αναμορφώσει το πρόγραμμα σπουδών και να προχωρήσει σε ερευνητικά προγράμματα. Δεν τους γνώριζα από πριν. Ηταν εντυπωσιακοί. Είχαν καλό βιογραφικό και με έκαναν να καταλάβω ότι είχαν όραμα για τα ΤΕΙ. Δεν τους ήξερα, αλλά δέχθηκα να βοηθήσω, γιατί ένιωσα ότι υπάρχει δυναμική πίσω από την προσπάθειά τους», τονίζει στην «Κ» ο 60χρονος πανεπιστημιακός, που ζει στις ΗΠΑ από το 1972. Τέσσερα χρόνια αργότερα -το 1976- ιδρύθηκε το ΤΕΙ Καβάλας, το οποίο σήμερα έχει δέκα τμήματα.
Εναρκτήρια συνεδρίαση
Τη Δευτέρα το πρωί το ΤΕΙ θα κάνει σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας την εναρκτήρια συνεδρίαση του Συμβουλίου Ιδρύματος. Ακόμη τέσσερα μέλη του Συμβουλίου Ιδρύματος είναι πανεπιστημιακοί από σημαντικά ακαδημαϊκά ιδρύματα των ΗΠΑ. Πρόκειται για τον Leonard C. Feldman, καθηγητή στο University of New Jersey, τον Schuyler S. Korban, καθηγητή στο University of Illinois, και τον Γιώργο Μορίδη από το Lawrence Berkeley National Laboratory.
Η παρουσία των ξένων στη διοίκηση του ΤΕΙ Καβάλας είναι εντυπωσιακή, με δεδομένες τις αντιδράσεις που υπήρξαν στην Ελλάδα, κυρίως από την πλευρά των πανεπιστημίων για το νέο σύστημα διοίκησης που θεσμοθέτησε ο νόμος-πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ο οποίος ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2011. Ενδεικτικό των αντιδράσεων είναι ότι, ένα χρόνο μετά την ψήφιση του νόμου, κανένα πανεπιστήμιο δεν έχει εκλέξει Συμβούλιο Ιδρύματος, καθώς, σύμφωνα με όσα ισχυρίζονται οι πρυτάνεις, ο νόμος χρήζει αλλαγών ώστε να γίνει εφαρμόσιμος...
Βεβαίως, η εφαρμογή από τα ΤΕΙ των επίμαχων διατάξεων του νόμου καταρρίπτει στην πράξη τα επιχειρήματα περί μη εφαρμόσιμου νόμου, εκθέτοντας και όσους τα υποστηρίζουν.
«Η διοίκηση του ΤΕΙ Καβάλας εξαρχής αντιλήφθηκε ότι το ζητούμενο από τον νέο νόμο είναι η κατά το δυνατόν ενίσχυση της εξωστρέφειας των ιδρυμάτων και η ανάπτυξη συνθηκών αριστείας με τη συνδρομή των μελών των νεοθεσμοθετημένων Συμβουλίων Ιδρύματος», ανέφερε στην «Κ» ο πρόεδρος του ΤΕΙ Αθανάσιος Μητρόπουλος, ο οποίος θα συνεχίσει τα καθήκοντά του, όπως ορίζει ο νέος νόμος, σε συνεργασία με το Συμβούλιο Ιδρύματος. Ετσι, άρχισαν επισκέψεις σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Απόρροια των επισκέψεων ήταν η γνωριμία με πανεπιστημιακούς οι οποίοι, αφού διερεύνησαν (κάποιοι ταξιδεύοντας στην Ελλάδα) την υλικοτεχνική υποδομή του ΤΕΙ Καβάλας, τη σύνθεση και ικανότητα του επιστημονικού δυναμικού και τον ήδη ανεπτυγμένο διεθνή του χαρακτήρα, δέχθηκαν να θέσουν υποψηφιότητα για την εκλογή τους ως εξωτερικών μελών του ιδρύματος.
«Η διοίκηση του ΤΕΙ Καβάλας απευθύνθηκε σε επτά ακαδημαϊκούς από πανεπιστήμια των ΗΠΑ και εξ αυτών απέστειλαν αίτηση και οι επτά. Τελικά, εξελέγησαν τέσσερις, σύμφωνα με τον νόμο. Ηταν μια σκληρή προσπάθεια εδώ και δύο χρόνια, όμως πιστεύουμε ότι με το νέο αυτό συμβούλιο το ΤΕΙ Καβάλας μπαίνει σε έναν αστερισμό ιδρυμάτων αριστείας», προσθέτει από την πλευρά του, μιλώντας στην «Κ», ο αντιπρόεδρος του ιδρύματος Δημήτρης Εμμανουλούδης.
Γόνιμο έδαφος
«Τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας είθισται να συνεργάζονται και να αλληλοβοηθούνται. Αυτό αποτελεί συστατικό στοιχείο του ακαδημαϊκού λειτουργήματος, όπως και η προσφορά προς την κοινωνία. Και εκτιμώ ότι το έδαφος στο ΤΕΙ Καβάλας είναι πολύ γόνιμο για να προκύψει κάτι καλό», λέει ο κ. Κατοπόδης. «Αλλά ουσιαστικά η πρόκληση είναι για το ΤΕΙ Καβάλας. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις η αξιολόγηση του ακαδημαϊκού έργου και του προσωπικού. Στις ΗΠΑ η αξιολόγηση που κάνουν οι φοιτητές για τη διδασκαλία είναι από τα βασικά κριτήρια για την εξέλιξη και τη μονιμότητα των διδασκόντων. Δεν μπορεί να θεωρείται κάποιος αυθεντία όταν το μάθημά του είναι δύσκολο για τους φοιτητές. Το αντίθετο πρέπει να ισχύει. Επίσης, κριτήριο αξιολόγησης σε ένα ίδρυμα πρέπει να είναι η επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων του», συμπληρώνει ο πρόεδρος του Συμβουλίου Ιδρύματος του ΤΕΙ. Καταλήγει: «Είναι πολύ ελκυστική η δουλειά που μπορεί να γίνει στην Ελλάδα. Φτάνει να αλλάξουν νοοτροπίες».
panadeli
¥
Ο νόμος Διαμαντοπούλου έχει στόχο την εμπορευματοποίηση της γνώσης στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του μνημονίου. Είναι ανεφάρμοστος και τον έχει αποβάλει ήδη η ακαδημαϊκή κοινότητα. Η φενάκη της αξιολόγησης είναι η κερκόπορτα για την υποβάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας και για απολύσεις. Πρώτιστο μέλημά μας είναι να σταθούμε δίπλα στον εξαθλιωμένο μεροκαματιάρη εκπαιδευτικό που ζει στην ανέχεια και αναγκάζεται να κάνει ιδιαίτερα στους μαθητές της τάξης του, γιατί κάπως πρέπει κι αυτός να ζήσει. Αυτός δεν εμπορευματοποιεί τη γνώση, απλά θέλει να ζήσει με αξιοπρέπεια.
Edit: Από κοινή ανακοίνωση της ΠΟΣΔΕΠ και της ΟΛΜΕ σχετικά με το σκάνδαλο των ΤΕΙ Καβάλας.
Edit: Από κοινή ανακοίνωση της ΠΟΣΔΕΠ και της ΟΛΜΕ σχετικά με το σκάνδαλο των ΤΕΙ Καβάλας.
:lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol:
panadeli
¥
Από έγκυρη πηγή πληροφορούμαι ότι στους κύκλους του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος του Σ.Ι. των ΤΕΙ Καβάλας είναι γνωστός με το ψευδώνυμο Nick the Greek. Μετοίκησε στις ΗΠΑ το 1972 ως πράκτορας της κυβέρνησης Νίξον και έστησε το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Από το 1975 μέχρι το 1978 οδηγούσε καθημερινά από το Αν Άρμπορ στο Σικάγο -ένα τσιγάρο δρόμος- ώστε να δίνει συμβουλές στους Σικάγο Μπόις για το πώς να στηρίξουν τη χούντα του Πινοσέτ χωρίς να τους πάρουν χαμπάρι. Τη δεκαετία του 1980 ήταν ο εκ δεξιών του Ρέιγκαν και ο εξ αριστερών της Θάτσερ, η οποία τον αποκαλούσε τρυφερά "my little Nick Downfoot". Ο Κίσιγκερ του αφιερώνει δεκατρείς σελίδες στα απομνημονεύματά του. Οι δεσμοί του με την Καγκεμπέ, τη Μοσάντ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο παραμένουν ανεπιβεβαίωτοι.
MelidonisM
New member
για την ιστορία του άρθρου 16
Οι αλλαγές άρχισαν να γίνονται το 1952, 1961, 1968, και οριστικά και ρητά η απαγόρευση ήρθε το 1975. Ο αρχικός σκοπός τους φαίνεται να ήταν ο αποκλεισμός από την κοινωνία των αντιφρονούντων/αριστερών καθηγητών· ένας ιδιώτης πιθανόν δεν θα είχε πρόβλημα να τους προσλάβει.
Οι αλλαγές άρχισαν να γίνονται το 1952, 1961, 1968, και οριστικά και ρητά η απαγόρευση ήρθε το 1975. Ο αρχικός σκοπός τους φαίνεται να ήταν ο αποκλεισμός από την κοινωνία των αντιφρονούντων/αριστερών καθηγητών· ένας ιδιώτης πιθανόν δεν θα είχε πρόβλημα να τους προσλάβει.
Μα...
Σήμα κινδύνου για τα Τεχνολογικά Ιδρύματα της χώρας εκπέμπουν οι πρόεδροι των ΤΕΙ από το Μεσολόγγι, όπου πραγματοποιήθηκε η σύνοδός τους.
Όπως σημειώνεται σε σχετικό ψήφισμά τους «η συνεχιζόμενη υποχρηματοδότηση των Ιδρυμάτων οδηγεί σε αδυναμία βασικών λειτουργιών αυτών και υποβάθμιση της ποιότητας σπουδών, της φοιτητικής μέριμνας και μάλιστα στις δύσκολες οικονομικές συνθήκες της χώρας, όπου χρειάζεται ανάπτυξη της έρευνας και της καινοτομίας».
Στο ψήφισμα επισημαίνεται ότι κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης των προέδρων των ΤΕΙ στις 19 Σεπτεμβρίου, συζητήθηκαν και ελήφθησαν αποφάσεις για διάφορα θέματα, όπως η ανάγκη διαμόρφωσης τρίτου κύκλου σπουδών στα ΤΕΙ (απονομή Διδακτορικών διπλωμάτων).
Επίσης, όσον αφορά το σχέδιο «Αθηνά» για την αναδιάρθρωση του χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η σύνοδος των προέδρων ΤΕΙ ζητεί την ισότιμη συμμετοχή εκπροσώπων της στις διαδικασίες διαμόρφωσης του σχολείου, το οποίο- όπως σημειώνουν- θα πρέπει να λάβει υπ΄όψιν τις ιδιαιτερότητες της κάθε περιφέρειας.
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στο γεγονός, ότι «οι συνεχείς και μεγάλες μισθολογικές περικοπές των μελών του Εκπαιδευτικού Προσωπικού, απαξιώνουν το ακαδημαϊκό έργο και υποβαθμίζουν τη διεθνή ανταγωνιστικότητα των Ιδρυμάτων».
Πηγή
Σήμα κινδύνου για τα Τεχνολογικά Ιδρύματα της χώρας εκπέμπουν οι πρόεδροι των ΤΕΙ από το Μεσολόγγι, όπου πραγματοποιήθηκε η σύνοδός τους.
Όπως σημειώνεται σε σχετικό ψήφισμά τους «η συνεχιζόμενη υποχρηματοδότηση των Ιδρυμάτων οδηγεί σε αδυναμία βασικών λειτουργιών αυτών και υποβάθμιση της ποιότητας σπουδών, της φοιτητικής μέριμνας και μάλιστα στις δύσκολες οικονομικές συνθήκες της χώρας, όπου χρειάζεται ανάπτυξη της έρευνας και της καινοτομίας».
Στο ψήφισμα επισημαίνεται ότι κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης των προέδρων των ΤΕΙ στις 19 Σεπτεμβρίου, συζητήθηκαν και ελήφθησαν αποφάσεις για διάφορα θέματα, όπως η ανάγκη διαμόρφωσης τρίτου κύκλου σπουδών στα ΤΕΙ (απονομή Διδακτορικών διπλωμάτων).
Επίσης, όσον αφορά το σχέδιο «Αθηνά» για την αναδιάρθρωση του χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η σύνοδος των προέδρων ΤΕΙ ζητεί την ισότιμη συμμετοχή εκπροσώπων της στις διαδικασίες διαμόρφωσης του σχολείου, το οποίο- όπως σημειώνουν- θα πρέπει να λάβει υπ΄όψιν τις ιδιαιτερότητες της κάθε περιφέρειας.
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στο γεγονός, ότι «οι συνεχείς και μεγάλες μισθολογικές περικοπές των μελών του Εκπαιδευτικού Προσωπικού, απαξιώνουν το ακαδημαϊκό έργο και υποβαθμίζουν τη διεθνή ανταγωνιστικότητα των Ιδρυμάτων».
Πηγή
Κάτι που νομίζω το 'χω ξαναπεί είναι ότι στις Στρατιωτικές Σχολές (τέλειωσα τη ΣΜΑ στα τέλη της δεκαετίας του 1980) οι σπουδαστές αξιολογούν τους καθηγητές. Όλους τους καθηγητές, ακόμη και τους ένστολους (οι οποίοι είναι, φυσικά, πολύ ανώτεροι απ' τους σπουδαστές στη στρατιωτική ιεραρχία). Η δική μου τάξη με την αξιολόγησή της οδήγησε εκτός διδακτικών αιθουσών Τακτικό (επαναλαμβάνω: Τακτικό, δηλαδή όσο πιο μόνιμο γίνεται) Καθηγητή για λόγους που είχαν αμιγώς να κάνουν με τις καθηγητικές του ικανότητες (ή, μάλλον, με την έλλειψή τους). Εμείς λοιπόν οι “καραβανάδες” αξιολογούμε τους καθηγητές των δικών μας ΑΣΕΙ —και, βέβαια, κανένα από τα Ιδρύματα αυτά δεν έχει καταρρεύσει εξαιτίας της αξιολόγησης αυτής—, ενώ οπουδήποτε αλλού οι καθηγητάδες είναι μη-αξιολογητέοι διότι θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας.
Ααα και το αστείο όμως, ποιο είναι; Το ΤΕΕ δεν αναγνωρίζει το πτυχίο τής ΣΜΑ επειδή, λέει, «δεν είναι ΑΕΙ καθότι δεν έχει το “αυτοδιοίκητο”»...
Το έχω ξαναπεί. Όταν ήταν υπουργός ο Σουφλιάς, προσπάθησε να βάλει την αξιολόγηση στα δημόσια σχολεία. Φυσικά η αντίδραση της ΟΛΜΕ ήταν πανομοιότυπη με τη σημερινή. Εκείνος έστειλε ερωτηματολόγια στα σχολεία για να ζητήσει απευθείας τη γνώμη των καθηγητών. Με παραίνεση της ΟΛΜΕ, αρνήθηκαν να τα συμπληρώσουν. Στο δικό μας σχολείο, συμπληρώσαμε το ερωτηματολόγιο 6-7 άτομα από τους 30.
(Σημείωση: Σε όλα τα χρόνια που υπηρετούσα στη δημόσια εκπαίδευση, με όλες τις κυβερνήσεις και με όλες τις ηγεσίες της ΟΛΜΕ, την είχα γραμμένη -την ΟΛΜΕ- στα παλιά μου τα παπούτσια. Και μόνο που αρνιόταν την αξιολόγηση, μου έφτανε για να τη θεωρώ για τα πανηγύρια.)
Ο διευθυντής με επεφόρτισε να τα μαζέψω. Μια συνάδελφος, που μέχρι εκείνη τη στιγμή τη θεωρούσα σοβαρή, στην ερώτηση: "Πρέπει να αξιολογούνται και οι εκπαιδευτικοί όπως κάθε εργαζόμενος;" (ή κάπως έτσι) είχε τσεκάρει το τετραγωνάκι με το ΟΧΙ.
Θα το ξαναπώ για να γίνει πιο κατανοητό: "Όχι, δεν πρέπει να αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί".
(Σημείωση: Σε όλα τα χρόνια που υπηρετούσα στη δημόσια εκπαίδευση, με όλες τις κυβερνήσεις και με όλες τις ηγεσίες της ΟΛΜΕ, την είχα γραμμένη -την ΟΛΜΕ- στα παλιά μου τα παπούτσια. Και μόνο που αρνιόταν την αξιολόγηση, μου έφτανε για να τη θεωρώ για τα πανηγύρια.)
Ο διευθυντής με επεφόρτισε να τα μαζέψω. Μια συνάδελφος, που μέχρι εκείνη τη στιγμή τη θεωρούσα σοβαρή, στην ερώτηση: "Πρέπει να αξιολογούνται και οι εκπαιδευτικοί όπως κάθε εργαζόμενος;" (ή κάπως έτσι) είχε τσεκάρει το τετραγωνάκι με το ΟΧΙ.
Θα το ξαναπώ για να γίνει πιο κατανοητό: "Όχι, δεν πρέπει να αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί".
MelidonisM
New member
επιχειρήματα
panadeli
¥
Η παραπάνω πηγή που παραθέτει ο MelidonisM είναι από περιοδικό του 1991. Ούτε λίγο ούτε πολύ, 21 χρόνια πριν.
Οι αντίστοιχες σημερινές ανακοινώσεις τα ίδια πράγματα λένε, διανθισμένες με πιο σύγχρονο λεξιλόγιο (νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, καιάδας του μνημονίου, υπαλληλίσκοι της τρόικας κ.ο.κ.)
panadeli
¥
:up: :up:
Ακριβώς. "Καμιά αξιολόγηση"! Και μετά θέλει αυτό το συνδικαλιστικό όργανο να τους πάρουμε στα σοβαρά; Αντί να απαιτούν την αξιολόγηση και να κάνουν κάθε προσπάθεια, με σοβαρές προτάσεις και επαγρύπνηση, για την αυστηρή τήρηση όλων των όρων της δεοντολογίας, λένε ορθά-κοφτά "Όχι αξιολόγηση".
Εκπληκτικά επιχειρήματα. Προσοχή, η απόδοση είναι μέσα σε εισαγωγικά. Ούτε αυτό δεν δέχονται, δηλαδή ότι ο κάθε εκπαιδευτικός αποδίδει ή δεν αποδίδει στο έργο του, στο μέτρο, εννοείται, που ευθύνεται αυτός. Μπορεί να μην ευθύνεται για την έλλειψη χρημάτων και τη φτώχεια των μέσων, αλλά ευθύνεται για το αν κάνει μάθημα μέσα στην τάξη ή αν πιάνει συζήτηση για ποδόσφαιρο. Δεν ευθύνεται για το αν ο διευθυντής του σχολείου είναι ανίκανος να διοικήσει, αλλά ευθύνεται για τη δική του άρνηση να διαβάσει, να ενημερωθεί πάνω στο αντικείμενό του και να χρησιμοποιήσει όσα μέσα τού προσφέρει η τεχνολογία.
Και, ναι, αν θυμάμαι καλά γύρω στο 1991 έγιναν τα ερωτηματολόγια του Σουφλιά.
Το αστείο είναι ότι, με όλα της τα προβλήματα, η ελληνική εκπαίδευση παράγει σήμερα αρκετά καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό που μπορεί να βρίσκει εξειδικευμένη εργασία «μεταναστεύοντας» στις Ευρώπες και στις Αμερικές, αλλά το άλλο ταμπού της ελληνικής κοινωνίας, «να μη φύγουν τα παιδιά μας μετανάστες από το χωριό στην Αθήνα, ε, συγγνώμη, από την Ελλάδα στις Κεντρευρώπες αλλά να αξιοποιήσουν τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά με μια προνομιούχα θέση ΔΥ» αφαιρεί από τη δημόσια συζήτηση το στοιχείο αυτό.
panadeli
¥
Φυσικά και αυτό θέλει, και μάλιστα το πετυχαίνει κιόλας. Απλά αντιλαμβάνεται διαφορετικά αυτόν τον πρώτο ενικό που βάζεις. Η ΟΛΜΕ απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στην πελατεία της, τους εκπαιδευτικούς, οι περισσότεροι από τους οποίους τρέμουν την αξιολόγηση και οι οποίοι ασφαλώς και παίρνουν στα σοβαρά την ΟΛΜΕ, δεδομένου ότι τους προστατεύει αποτελεσματικά πάνω από είκοσι χρόνια τώρα. Την υπόλοιπη κοινωνία η ΟΛΜΕ την έχει γραμμένη εκεί όπου δεν πιάνει μελάνι.
panadeli
¥
Και σύγχρονες προτάσεις της Αριστεράς για την παιδεία, από προχθεσινό άρθρο στην Αυγή:
Για μια αριστερή σχολική πολιτική
του Γιώργου Μπουγελέκα
Στη σημερινή κοινωνία της ανεργίας, της φτώχειας, των Μνημονίων και της ανησυχητικής εξάπλωσης της νεοναζιστικής προπαγάνδας, οι ιδέες, οι αρχές και οι αξίες της Αριστεράς αποτελούν νησίδα αισιοδοξίας, προοπτικής και ελπίδας για τους εργαζόμενους της χώρας μας, αλλά και κάθε χώρας που δοκιμάζεται από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα.
Αρκεί αυτές οι ιδέες να απαντούν στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας, να είναι συγκεκριμένες και να σχεδιάζουν -όσο είναι αυτό δυνατόν- με ρεαλισμό και καθαρότητα το μέλλον.
[...]
Με αυτά τα δεδομένα ως βασικά στοιχεία μιας αριστερής σχολικής πολιτικής, θα μπορούσαν να καταγραφούν τα εξής:
- Η απολύτως αξιωματική και διαυγής δήλωση ότι η Αριστερά τοποθετούμενη στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού στοχεύει σε μια Παιδεία που θα οδηγεί στην κατάργηση της διαφοράς ανάμεσα στη χειρωνακτική και την πνευματική εργασία στο πλαίσιο ενός ενιαίου εκπαιδευτικού συστήματος.
- Βασικό περιεχόμενο αυτής της αριστερής σχολικής πολιτικής οφείλει να είναι η ενιαία δεκατετράχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση. Δηλαδή δίχρονη προσχολική και δωδεκάχρονη γενική εκπαίδευση.
- Το σχολείο που οραματίζεται η Αριστερά δεν έχει λόγο ύπαρξης την εξυπηρέτηση των εφήμερων αναγκών της οικονομικής ολιγαρχίας και της αγοράς. Κατά συνέπεια, κύρια αποστολή του εκπαιδευτικού μας συστήματος θα πρέπει να είναι η καλλιέργεια της Γενικής Παιδείας, γιατί ποτέ ξανά, συντεταγμένα και μεθοδικά πέρα από τα σχολικά χρόνια, δεν θα δοθεί η δυνατότητα στον άνθρωπο να κατακτήσει αυτό το αγαθό. Η Γενική Παιδεία είναι το κοινό ταμείο του πολιτισμού μας από το οποίο ο οιοσδήποτε θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να εκταμιεύει τα αγαθά της συσσωρευμένης γνώσης και ευαισθησίας, γιατί μόνο έτσι θα αποκτά τη δυνατότητα προσαρμογής και διαρκούς επιμόρφωσης. Στην αντίθετη περίπτωση η μόρφωση θα περιορίζεται στους γόνους της άρχουσας τάξης.
- Στις σύγχρονες συνθήκες της βαθιάς οικονομικής κρίσης και της επακόλουθης ανόδου των ιδεών του νεοναζισμού αποκτά ιδιαίτερη σημασία η διαπολιτισμική και αντιρατσιστική εκπαίδευση. Επομένως, είναι απαραίτητη η αναβάθμιση των μειονοτικών και των διαπολιτισμικών σχολείων ώστε να διευκολύνεται κάθε μαθητής να αναπτύξει την προσωπικότητά του, ανεξάρτητα από φυλή, καταγωγή, χρώμα, θρησκευτικό δόγμα και ειδικές ή γενικές ανάγκες.
- Μια πρόταση της Αριστεράς για ένα σχολείο του μέλλοντος στοχεύει στον μηδενισμό των δαπανών του οικογενειακού προϋπολογισμού για εξωσχολικές εκπαιδευτικές δραστηριότητες κάθε μορφή μέσα από την παράλληλη αναβάθμιση της διδασκαλίας και τον εμπλουτισμό των διδακτικών αντικείμενων στο δημόσιο σχολείο.
- Η εκπαίδευση δεν είναι εμπόρευμα και ως εκ τούτου δεν πωλείται. Άρα η ιδιωτική εκπαίδευση και τα φαινόμενα παραπαιδείας αποτελούν παθογένεια του εκπαιδευτικού συστήματος και επομένως η Αριστερά οφείλει να την καταστήσει περιττή μέσα από την ουσιαστική αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου και την κατάργηση κάθε μορφής διδάκτρων.
- Η θεσμοθέτηση του Ενιαίου Λυκείου θεωρίας και πράξης με κατάργηση του σημερινού διασπασμένου σε Γενικό Λύκειο - Επαγγελματικό Λύκειο - Επαγγελματική Σχολή εκπαιδευτικού συστήματος θα πρέπει να γίνει ο κορμός ενός τέτοιου σχεδιασμού για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
- Η αποσύνδεση του λυκείου από το σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και η κατάργηση της παραπαιδείας δεν μπορούν παρά να συνδέονται άμεσα με την ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
- Μια αριστερή σχολική πολιτική δεν πραγματοποιείται χωρίς τους δασκάλους και πολύ περισσότερο με τους ανελέητα απαξιωμένους εκπαιδευτικούς λειτουργούς να βρίσκονται απέναντί της. Για την Αριστερά η εργασιακή αξιοπρέπεια των εκπαιδευτικών δεν αφορά μόνο εκείνους, αλλά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και την ίδια την ύπαρξη του δημόσιου σχολείου.
Μια τέτοια πολιτική δεν είναι ανέξοδη. Η αύξηση των δημοσίων επενδύσεων στην εκπαίδευση δεν είναι «πεταμένα λεφτά» για τον κρατικό προϋπολογισμό. Είναι ο πιο ελπιδοφόρος και αποδοτικός μοχλός ανάπτυξης και προόδου μιας κοινωνίας. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι μόνο οι λαοί που επένδυσαν στη εκπαίδευση κατάφεραν να πορευθούν στον δρόμο της ανάπτυξης και της κοινωνικής ευημερίας.
Τέτοιες απαιτήσεις σε ένα περιβάλλον κρίσης ίσως να μοιάζουν με όνειρα απατηλά μιας χούφτας αιθεροβαμόνων, όμως είναι η μόνη διέξοδος από το τέλμα της εποχής. Και αν η ικανοποίηση αυτών των απαιτήσεων φαντάζει αδύνατη στο πλαίσιο του συγκεκριμένου συστήματος, θα πρέπει η Αριστερά, εκτός από τις επιμέρους επεξεργασίες της, να μελετά, να σχεδιάζει και να οργανώνει την έξοδο της ελληνικής κοινωνίας από αυτό το σύστημα προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού, με δημοκρατία και ελευθερία και του δημοκρατικού δρόμου που θα μας οδηγήσει έως εκεί. Έτσι κι αλλιώς «...ο χρόνος παραμορφώθηκε...». Το ανέφικτο και το ονειρικό μάς χτυπούν την πόρτα.
Νομίζω ότι το παραπάνω άρθρο είναι απόλυτα χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίον η Αριστερά αντιμετωπίζει το ζήτημα της παιδείας.
Έτσι, χωρίς διάθεση σαρκασμού, θέλω να σχολιάσω ορισμένα πράγματα που θεωρώ ουσιώδη.
Πρώτο και σημαντικότερο, την απουσία συγκεκριμένων προτάσεων για την επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων. Ο συντάκτης ξεκινάει το άρθρο του δηλώνοντας καθαρά ότι οι προτάσεις της Αριστεράς οφείλουν "να απαντούν στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας, να είναι συγκεκριμένες και να σχεδιάζουν -όσο είναι αυτό δυνατόν- με ρεαλισμό και καθαρότητα το μέλλον". Στη συνέχεια όμως αναλώνεται σε ένα μακροσκελές ευχολόγιο χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις πλην δύο: της θεσμοθέτησης ενιαίας δεκατετράχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης, με παράλληλη κατάργηση των επαγγελματικών λυκείων (φαντάζομαι ώστε να πάψει το σχολείο να έχει ταξικό χαρακτήρα), και της ελεύθερης πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τα υπόλοιπα είναι άλλοτε αοριστίες (η λέξη "αναβάθμιση" αναφέρεται τρεις φορές, την τρίτη μάλιστα συνοδευόμενη με το επίθετο "ουσιαστική"), και άλλοτε απλά ακατανόητα (τι άραγε μπορεί να σημαίνει η "κατάργηση της διαφοράς ανάμεσα στη χειρωνακτική και την πνευματική εργασία στο πλαίσιο ενός ενιαίου εκπαιδευτικού συστήματος";).
Δεύτερον, από το κάδρο απουσιάζουν εντελώς οι εκπαιδευτικοί. Αναφέρονται μόνο στο τέλος, και τότε μόνο και μόνο για να θιχτεί η ανάγκη τους για "εργασιακή αξιοπρέπεια". Ως εκεί. Καμία κουβέντα για το πώς θα εκπαιδεύονται, πώς θα επιλέγονται και πώς θα αξιολογούνται. Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται σε άρθρα επί άρθρων από αριστερούς αρθρογράφους και διανοούμενους, οι οποίοι μονότονα αναδεικνύουν ως πρώτο και τελευταίο πρόβλημα της παιδείας την υποχρηματοδότηση και δείχνουν να πιστεύουν ότι αν απλά ο μισθός του εκπαιδευτικού αυξηθεί, τότε με κάποιον μαγικό τρόπο θα αυξηθεί αυτόματα και το επίπεδο της εκπαίδευσης που αυτός παρέχει. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό δεν ισχύει στο ελάχιστο. Αντιγράφω από σχόλιο αναγνώστη σε άρθρο στο πρόταγκον, το οποίο προσυπογράφω πλήρως:
"Ήμουν 17 χρόνια εκπαιδευτικός. Μετά παραιτήθηκα (ναι υπάρχουν και τέτοια κορόιδα). Από τότε λοιπόν έλεγα ότι ακόμη και αν δώσεις στους εκπαιδευτικούς 100% αύξηση η κατάσταση θα συνεχισθεί η ίδια. Οι καλοί καλοί και οι άχρηστοι άχρηστοι."
Τρίτον, από το άρθρο απουσιάζουν εντελώς οι κατεξοχήν ενδιαφερόμενοι, οι μαθητές. Η λέξη "μαθητής" εμφανίζεται μόνο μία φορά, και αυτή σε σύνδεση με την ανάγκη "αναβάθμισης" των μειονοτικών και των διαπολιτισμικών σχολείων. Από την άλλη, έντονα εμφανίζεται το ιδεολόγημα της Γενικής Παιδείας, με κεφαλαία γράμματα (και μάλιστα της ενιαίας Γενικής Παιδείας, καθότι καταργούνται τα επαγγελματικά λύκεια αλλά και οι κατευθύνσεις στο Γενικό Λύκειο, φαντάζομαι, δεδομένου ότι θα έχουμε ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ), χωρίς βέβαια να διευκρινίζεται τι θα περιλαμβάνει αυτή και ποιος θα το ορίζει. Η έννοια της εξατομικευμένης διδασκαλίας, ή έστω της ανάγκης το σχολείο να δίνει περισσότερες της μίας διεξόδους στους μαθητές, δεν θίγεται καθόλου, ούτε καν για να αντικρουστεί ως αντίληψη.
Για μια αριστερή σχολική πολιτική
του Γιώργου Μπουγελέκα
Στη σημερινή κοινωνία της ανεργίας, της φτώχειας, των Μνημονίων και της ανησυχητικής εξάπλωσης της νεοναζιστικής προπαγάνδας, οι ιδέες, οι αρχές και οι αξίες της Αριστεράς αποτελούν νησίδα αισιοδοξίας, προοπτικής και ελπίδας για τους εργαζόμενους της χώρας μας, αλλά και κάθε χώρας που δοκιμάζεται από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα.
Αρκεί αυτές οι ιδέες να απαντούν στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας, να είναι συγκεκριμένες και να σχεδιάζουν -όσο είναι αυτό δυνατόν- με ρεαλισμό και καθαρότητα το μέλλον.
[...]
Με αυτά τα δεδομένα ως βασικά στοιχεία μιας αριστερής σχολικής πολιτικής, θα μπορούσαν να καταγραφούν τα εξής:
- Η απολύτως αξιωματική και διαυγής δήλωση ότι η Αριστερά τοποθετούμενη στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού στοχεύει σε μια Παιδεία που θα οδηγεί στην κατάργηση της διαφοράς ανάμεσα στη χειρωνακτική και την πνευματική εργασία στο πλαίσιο ενός ενιαίου εκπαιδευτικού συστήματος.
- Βασικό περιεχόμενο αυτής της αριστερής σχολικής πολιτικής οφείλει να είναι η ενιαία δεκατετράχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση. Δηλαδή δίχρονη προσχολική και δωδεκάχρονη γενική εκπαίδευση.
- Το σχολείο που οραματίζεται η Αριστερά δεν έχει λόγο ύπαρξης την εξυπηρέτηση των εφήμερων αναγκών της οικονομικής ολιγαρχίας και της αγοράς. Κατά συνέπεια, κύρια αποστολή του εκπαιδευτικού μας συστήματος θα πρέπει να είναι η καλλιέργεια της Γενικής Παιδείας, γιατί ποτέ ξανά, συντεταγμένα και μεθοδικά πέρα από τα σχολικά χρόνια, δεν θα δοθεί η δυνατότητα στον άνθρωπο να κατακτήσει αυτό το αγαθό. Η Γενική Παιδεία είναι το κοινό ταμείο του πολιτισμού μας από το οποίο ο οιοσδήποτε θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να εκταμιεύει τα αγαθά της συσσωρευμένης γνώσης και ευαισθησίας, γιατί μόνο έτσι θα αποκτά τη δυνατότητα προσαρμογής και διαρκούς επιμόρφωσης. Στην αντίθετη περίπτωση η μόρφωση θα περιορίζεται στους γόνους της άρχουσας τάξης.
- Στις σύγχρονες συνθήκες της βαθιάς οικονομικής κρίσης και της επακόλουθης ανόδου των ιδεών του νεοναζισμού αποκτά ιδιαίτερη σημασία η διαπολιτισμική και αντιρατσιστική εκπαίδευση. Επομένως, είναι απαραίτητη η αναβάθμιση των μειονοτικών και των διαπολιτισμικών σχολείων ώστε να διευκολύνεται κάθε μαθητής να αναπτύξει την προσωπικότητά του, ανεξάρτητα από φυλή, καταγωγή, χρώμα, θρησκευτικό δόγμα και ειδικές ή γενικές ανάγκες.
- Μια πρόταση της Αριστεράς για ένα σχολείο του μέλλοντος στοχεύει στον μηδενισμό των δαπανών του οικογενειακού προϋπολογισμού για εξωσχολικές εκπαιδευτικές δραστηριότητες κάθε μορφή μέσα από την παράλληλη αναβάθμιση της διδασκαλίας και τον εμπλουτισμό των διδακτικών αντικείμενων στο δημόσιο σχολείο.
- Η εκπαίδευση δεν είναι εμπόρευμα και ως εκ τούτου δεν πωλείται. Άρα η ιδιωτική εκπαίδευση και τα φαινόμενα παραπαιδείας αποτελούν παθογένεια του εκπαιδευτικού συστήματος και επομένως η Αριστερά οφείλει να την καταστήσει περιττή μέσα από την ουσιαστική αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου και την κατάργηση κάθε μορφής διδάκτρων.
- Η θεσμοθέτηση του Ενιαίου Λυκείου θεωρίας και πράξης με κατάργηση του σημερινού διασπασμένου σε Γενικό Λύκειο - Επαγγελματικό Λύκειο - Επαγγελματική Σχολή εκπαιδευτικού συστήματος θα πρέπει να γίνει ο κορμός ενός τέτοιου σχεδιασμού για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
- Η αποσύνδεση του λυκείου από το σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και η κατάργηση της παραπαιδείας δεν μπορούν παρά να συνδέονται άμεσα με την ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
- Μια αριστερή σχολική πολιτική δεν πραγματοποιείται χωρίς τους δασκάλους και πολύ περισσότερο με τους ανελέητα απαξιωμένους εκπαιδευτικούς λειτουργούς να βρίσκονται απέναντί της. Για την Αριστερά η εργασιακή αξιοπρέπεια των εκπαιδευτικών δεν αφορά μόνο εκείνους, αλλά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και την ίδια την ύπαρξη του δημόσιου σχολείου.
Μια τέτοια πολιτική δεν είναι ανέξοδη. Η αύξηση των δημοσίων επενδύσεων στην εκπαίδευση δεν είναι «πεταμένα λεφτά» για τον κρατικό προϋπολογισμό. Είναι ο πιο ελπιδοφόρος και αποδοτικός μοχλός ανάπτυξης και προόδου μιας κοινωνίας. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι μόνο οι λαοί που επένδυσαν στη εκπαίδευση κατάφεραν να πορευθούν στον δρόμο της ανάπτυξης και της κοινωνικής ευημερίας.
Τέτοιες απαιτήσεις σε ένα περιβάλλον κρίσης ίσως να μοιάζουν με όνειρα απατηλά μιας χούφτας αιθεροβαμόνων, όμως είναι η μόνη διέξοδος από το τέλμα της εποχής. Και αν η ικανοποίηση αυτών των απαιτήσεων φαντάζει αδύνατη στο πλαίσιο του συγκεκριμένου συστήματος, θα πρέπει η Αριστερά, εκτός από τις επιμέρους επεξεργασίες της, να μελετά, να σχεδιάζει και να οργανώνει την έξοδο της ελληνικής κοινωνίας από αυτό το σύστημα προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού, με δημοκρατία και ελευθερία και του δημοκρατικού δρόμου που θα μας οδηγήσει έως εκεί. Έτσι κι αλλιώς «...ο χρόνος παραμορφώθηκε...». Το ανέφικτο και το ονειρικό μάς χτυπούν την πόρτα.
Νομίζω ότι το παραπάνω άρθρο είναι απόλυτα χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίον η Αριστερά αντιμετωπίζει το ζήτημα της παιδείας.
Έτσι, χωρίς διάθεση σαρκασμού, θέλω να σχολιάσω ορισμένα πράγματα που θεωρώ ουσιώδη.
Πρώτο και σημαντικότερο, την απουσία συγκεκριμένων προτάσεων για την επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων. Ο συντάκτης ξεκινάει το άρθρο του δηλώνοντας καθαρά ότι οι προτάσεις της Αριστεράς οφείλουν "να απαντούν στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας, να είναι συγκεκριμένες και να σχεδιάζουν -όσο είναι αυτό δυνατόν- με ρεαλισμό και καθαρότητα το μέλλον". Στη συνέχεια όμως αναλώνεται σε ένα μακροσκελές ευχολόγιο χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις πλην δύο: της θεσμοθέτησης ενιαίας δεκατετράχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης, με παράλληλη κατάργηση των επαγγελματικών λυκείων (φαντάζομαι ώστε να πάψει το σχολείο να έχει ταξικό χαρακτήρα), και της ελεύθερης πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τα υπόλοιπα είναι άλλοτε αοριστίες (η λέξη "αναβάθμιση" αναφέρεται τρεις φορές, την τρίτη μάλιστα συνοδευόμενη με το επίθετο "ουσιαστική"), και άλλοτε απλά ακατανόητα (τι άραγε μπορεί να σημαίνει η "κατάργηση της διαφοράς ανάμεσα στη χειρωνακτική και την πνευματική εργασία στο πλαίσιο ενός ενιαίου εκπαιδευτικού συστήματος";).
Δεύτερον, από το κάδρο απουσιάζουν εντελώς οι εκπαιδευτικοί. Αναφέρονται μόνο στο τέλος, και τότε μόνο και μόνο για να θιχτεί η ανάγκη τους για "εργασιακή αξιοπρέπεια". Ως εκεί. Καμία κουβέντα για το πώς θα εκπαιδεύονται, πώς θα επιλέγονται και πώς θα αξιολογούνται. Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται σε άρθρα επί άρθρων από αριστερούς αρθρογράφους και διανοούμενους, οι οποίοι μονότονα αναδεικνύουν ως πρώτο και τελευταίο πρόβλημα της παιδείας την υποχρηματοδότηση και δείχνουν να πιστεύουν ότι αν απλά ο μισθός του εκπαιδευτικού αυξηθεί, τότε με κάποιον μαγικό τρόπο θα αυξηθεί αυτόματα και το επίπεδο της εκπαίδευσης που αυτός παρέχει. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό δεν ισχύει στο ελάχιστο. Αντιγράφω από σχόλιο αναγνώστη σε άρθρο στο πρόταγκον, το οποίο προσυπογράφω πλήρως:
"Ήμουν 17 χρόνια εκπαιδευτικός. Μετά παραιτήθηκα (ναι υπάρχουν και τέτοια κορόιδα). Από τότε λοιπόν έλεγα ότι ακόμη και αν δώσεις στους εκπαιδευτικούς 100% αύξηση η κατάσταση θα συνεχισθεί η ίδια. Οι καλοί καλοί και οι άχρηστοι άχρηστοι."
Τρίτον, από το άρθρο απουσιάζουν εντελώς οι κατεξοχήν ενδιαφερόμενοι, οι μαθητές. Η λέξη "μαθητής" εμφανίζεται μόνο μία φορά, και αυτή σε σύνδεση με την ανάγκη "αναβάθμισης" των μειονοτικών και των διαπολιτισμικών σχολείων. Από την άλλη, έντονα εμφανίζεται το ιδεολόγημα της Γενικής Παιδείας, με κεφαλαία γράμματα (και μάλιστα της ενιαίας Γενικής Παιδείας, καθότι καταργούνται τα επαγγελματικά λύκεια αλλά και οι κατευθύνσεις στο Γενικό Λύκειο, φαντάζομαι, δεδομένου ότι θα έχουμε ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ), χωρίς βέβαια να διευκρινίζεται τι θα περιλαμβάνει αυτή και ποιος θα το ορίζει. Η έννοια της εξατομικευμένης διδασκαλίας, ή έστω της ανάγκης το σχολείο να δίνει περισσότερες της μίας διεξόδους στους μαθητές, δεν θίγεται καθόλου, ούτε καν για να αντικρουστεί ως αντίληψη.
Μικρό διάλειμμα (δεν έχω ακόμα προλάβει να διαβάσω το #499). Να ρίξω αυτό εδώ, να μην το ξεχάσω, και το συζητάμε αργότερα.
Στις επιστολές της χτεσινής Καθημερινής υπάρχει απάντηση της κυρίας Ευγενίας Μπουρνόβα, αναπληρώτριας καθηγήτριας στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών (επίσης «εκ των επικεφαλής του συνδικαλιστικού κινήματος των πανεπιστημιακών» και υποψήφιας βουλευτίνας σε ψηφοδέλτιο της ΔΗΜΑΡ), σε άρθρο του Σ. Κασιμάτη (Τα πράγματα με το όνομά τους, 13/9/2012).
Είναι ευγενική επιστολή με σωστή δόση χιουμοριστικής ειρωνείας. Δεν μπορώ και δεν θέλω να πάρω θέση στα περισσότερα σημεία των δύο κειμένων, αλλά έχω άποψη για ένα από αυτά. Γράφει η κ. Μπουρνόβα:
«Γενικότερη κατάπτωση μιας “παιδείας του δημόσιου χώρου”: Αν οι εγκαταστάσεις είναι θλιβερές σημαίνει ότι οι νέοι πολίτες δεν έχουν την παιδεία που θα τους έκανε να σέβονται τον δημόσιο χώρο και συμπεριφέρονται όπως στα κατεστραμμένα μνημεία, τους τοίχους των νεοκλασικών, τα πεζοδρόμια και τις πλατείες. Αυτό όμως έχει να κάνει με τη βασική παιδεία από την οικογένεια και την υποχρεωτική εκπαίδευση: δεν μαθαίνεται στο πανεπιστήμιο, είναι πια αργά!»
Συμφωνώ απόλυτα. Δεν μαθαίνεται στο πανεπιστήμιο και υπάρχει αυτό το τεράστιο έλλειμμα όταν οι νέοι φτάνουν στα πανεπιστήμια. Τι κάνουν ωστόσο τα πανεπιστήμια για να προστατεύσουν τα κτίρια, τις αίθουσες, την περιουσία τους, την αισθητική τους από τους βανδάλους; Πόσες φορές έχουν τιμωρηθεί φοιτητές για καταστροφές;
Στις επιστολές της χτεσινής Καθημερινής υπάρχει απάντηση της κυρίας Ευγενίας Μπουρνόβα, αναπληρώτριας καθηγήτριας στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών (επίσης «εκ των επικεφαλής του συνδικαλιστικού κινήματος των πανεπιστημιακών» και υποψήφιας βουλευτίνας σε ψηφοδέλτιο της ΔΗΜΑΡ), σε άρθρο του Σ. Κασιμάτη (Τα πράγματα με το όνομά τους, 13/9/2012).
Είναι ευγενική επιστολή με σωστή δόση χιουμοριστικής ειρωνείας. Δεν μπορώ και δεν θέλω να πάρω θέση στα περισσότερα σημεία των δύο κειμένων, αλλά έχω άποψη για ένα από αυτά. Γράφει η κ. Μπουρνόβα:
«Γενικότερη κατάπτωση μιας “παιδείας του δημόσιου χώρου”: Αν οι εγκαταστάσεις είναι θλιβερές σημαίνει ότι οι νέοι πολίτες δεν έχουν την παιδεία που θα τους έκανε να σέβονται τον δημόσιο χώρο και συμπεριφέρονται όπως στα κατεστραμμένα μνημεία, τους τοίχους των νεοκλασικών, τα πεζοδρόμια και τις πλατείες. Αυτό όμως έχει να κάνει με τη βασική παιδεία από την οικογένεια και την υποχρεωτική εκπαίδευση: δεν μαθαίνεται στο πανεπιστήμιο, είναι πια αργά!»
Συμφωνώ απόλυτα. Δεν μαθαίνεται στο πανεπιστήμιο και υπάρχει αυτό το τεράστιο έλλειμμα όταν οι νέοι φτάνουν στα πανεπιστήμια. Τι κάνουν ωστόσο τα πανεπιστήμια για να προστατεύσουν τα κτίρια, τις αίθουσες, την περιουσία τους, την αισθητική τους από τους βανδάλους; Πόσες φορές έχουν τιμωρηθεί φοιτητές για καταστροφές;