Όταν διαβάζω ένα κείμενο σαν αυτό στη χτεσινή Καθημερινή με την υπογραφή του κ. Βύρωνα Πολύδωρα, με προτάσεις όπως «Γι’ αυτό πρέπει να πιάσουμε ξανά το ησιόδειο άροτρο, να αρματώσουμε ξανά τα τρεχαντήρια μας και να ανοίξουμε ξανά τις φιλοσοφικές μας σχολές και να εξάγουμε γράμματα, προθέσεις και λέξεις και σκέψεις και ηθικά διδάγματα στους άλλους λαούς» ή «Το “μονοτονικό”, η “κατάργηση των αρχαίων Ελληνικών”, η “αναγκαστική με εγκύκλιο δημοτική” και τώρα η κατάργηση των φωνηέντων με προσθήκη ηχητικών φαινομένων και ανύπαρκτων συμφώνων είναι βάναυσα χτυπήματα κατά της γλώσσας, και κατά της εθνικής υπόστασης» μου έρχεται στο νου η έκφραση «a master of obfuscation». Για όσους δεν ξέρουν τα απαραίτητα αγγλικά: obfuscation είναι η συσκότιση και η ασάφεια των νοημάτων. Στη ρίζα της λέξης βρίσκεται το λατινικό fuscus που σημαίνει σκουρόχρωμος, σκοτεινός. Δεν έχει σχέση με τη δική μας φούσκα, τις αερολογίες και τα πεφυσιωμένα: η φούσκα βγαίνει από την αρχαία φύσκη «έδεσμα από παραγεμισμένο έντερο». Ομολογώ ωστόσο ότι όταν σκέφτομαι την αγγλική λέξη επηρεάζομαι από την ηχητική σχέση με την ελληνική.
Αναζητώ παρηγοριά στο κείμενο του Χρήστου Χωμενίδη στο ίδιο φύλλο. Ο κ. Χωμενίδης δεν μένει στα φωνήεντα αλλά θέτει καίρια προβλήματα για το μέλλον της ελληνικής γλώσσας που, στο θεωρητικό επίπεδο και μόνο, απασχολούν και μένα. Αυτά θα άξιζε να συζητήσει κανείς, αλλά όχι σ' αυτό το νήμα.
Αναζητώ παρηγοριά στο κείμενο του Χρήστου Χωμενίδη στο ίδιο φύλλο. Ο κ. Χωμενίδης δεν μένει στα φωνήεντα αλλά θέτει καίρια προβλήματα για το μέλλον της ελληνικής γλώσσας που, στο θεωρητικό επίπεδο και μόνο, απασχολούν και μένα. Αυτά θα άξιζε να συζητήσει κανείς, αλλά όχι σ' αυτό το νήμα.