(Και) γι' αυτό έχουμε (κατά τη γνώμη μου) εκλογές:
Πρώτα, μεταφέρω ένα απόσπασμα από σημερινό άρθρο του Α. Γαλδαδά στο
πρόταγκον:
Λένε πως ο κ. Στουρνάρας ετοιμάζει μεγάλο κόλπο και θα τους τυλίξει τους ξένους που θα έλθουν να επενδύσουν, μέσα σε ομόλογα. Εγώ λέω μακάρι αλλά μέχρι τότε θα ήθελα να έχει καλύτερα αντανακλαστικά. Όταν (τόλμησαν) και του είπαν οι τύποι της τρόικας «Θα φας πολύ ξύλο την Δευτέρα» έχω τη γνώμη πως δεν θα έπρεπε να κάνει πως δεν άκουσε ή να το θεωρήσει απλά κακό χιούμορ αλλά να γίνει μια καταγγελία που να ακουστεί παγκόσμια, που να λέμε ότι δεν δεχόμαστε να μας συμπεριφέρονται έτσι, που να ζητήσουμε να μας ζητήσουν συγγνώμη, ακόμη και να στείλουν άλλους, να τους βγάλουμε ανεπιθύμητους για τη χώρα, να καταλάβουν ότι υπάρχει νεύρο, ότι πέρασε η εποχή «Παπακωνσταντίνου» (που επέστρεφε με τα μάγουλα και το σβέρκο κατακόκκινα). Αλλά εδώ μας κατακράτησαν ολόκληρο δισεκατομμύριο μέχρι να ψηφίσουμε Αντώνη κι εμείς σαν λαπάδες κάναμε πως δεν έγινε και τίποτα, λέγαμε κάπου θα υπάρχει κάποια τέτοια ρήτρα στο συμβόλαιο (ξεχνώντας ότι δεν έχουν μπει καν υπογραφές για όλα όσα περνάμε ώστε να μην μπορούν να γίνουν και δίκες κάποτε).
Εδώ, λοιπόν, παρατηρώ τα εξής:
(α) Όλη η Ελλάδα έχει εμπεδώσει πλέον (από την προηγούμενη εβδομάδα) ότι η τρόικα είπε στον Στουρνάρα (υπουργό τεσσάρων . ημερών --και φιλομνημονιακό, όπως λένε όλοι, από πάνω) «Θα φας πολύ ξύλο την Δευτέρα». Έτσι, verbatim, μέσα σε εισαγωγικά, όπως το μετέφεραν προφανώς αυτήκοοι μάρτυρες (ο ίδιος ο Στουρνάρας, ίσως). Προφανώς, όποιος έχει στοιχειώδη αίσθηση διαπραγματεύσεων και, τουλάχιστον, καλών τρόπων καταλαβαίνει ότι αποκλείεται να έχει ειπωθεί κάτι τέτοιο. Άντε να ειπώθηκε κάτι της μορφής: «Όπως θα διαπιστώσετε τη Δευτέρα, κύριε υπουργέ, οι διαθέσεις των μελών του Eurogroup δεν διάκεινται αυτή τη στιγμή ευνοϊκά προς το πρόγραμμα της κυβέρνησής σας» (κάνω κι εγώ το ίδιο έγκλημα, και το βάζω σε δικά μου εισαγωγικά).
(β) Για ποιον λόγο να μεταφέρει κανείς, και μάλιστα μέσα σε εισαγωγικά, κάτι που αποκλείεται να έχει ειπωθεί; Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό. Η απάντηση ακολουθεί: Επειδή ο υπουργός
δεν θα έπρεπε να κάνει πως δεν άκουσε ή να το θεωρήσει απλά κακό χιούμορ αλλά να γίνει μια καταγγελία που να ακουστεί παγκόσμια, που να λέμε ότι δεν δεχόμαστε να μας συμπεριφέρονται έτσι, που να ζητήσουμε να μας ζητήσουν συγγνώμη, ακόμη και να στείλουν άλλους, να τους βγάλουμε ανεπιθύμητους για τη χώρα, να καταλάβουν ότι υπάρχει νεύρο, ότι πέρασε η εποχή «Παπακωνσταντίνου» (που επέστρεφε με τα μάγουλα και το σβέρκο κατακόκκινα)
Και έτσι, πολύ απλά, αρχίζει να δημιουργείται το παραμύθι του επόμενου υπουργού που δεν διαπραγματεύεται, που σηκώνει τα πάντα, που δεν είναι τσαμπουκάς, να διώχνει όποιον γουστάρει και να αλλάζει συνομιλητές κατά το δοκούν», που είναι κι αυτός ένας Παπακωνσταντίνου «που επέστρεφε με τα μάγουλα και το σβέρκο κατακόκκινα».
Και τώρα, αν δεν θέλετε να σχολιάσετε το άρθρο αλλά την άποψή μου, θεωρώ ότι έγκυροι σχολιαστές με άρθρα όπως το παραπάνω έχουν πολύ μεγάλο βαθμό ευθύνης για τη σύγχυση που επικρατεί ανάμεσά μας, ακόμη και σήμερα, κοντά τριάντα μήνες μετά τον δια χρεοκοπίας κωματικό θάνατο της χώρας και τη σύνδεσή της με μηχανήματα που την κρατούν τεχνητά στη ζωή μήπως και ανακάμψει.
Αλλά εδώ φτάσαμε να υπάρχουν πολλοί στη χώρα μας που πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν για να (ή για να μην) ψηφίσουμε σωστά, γιατί να μη φάμε αμάσητο ότι κάποιοι έπαιζαν σφαλιάρες στον σβέρκο ενός υπουργού και ετοιμάζονται να σφαλιαρίσουν έναν άλλον;