Οι φασίστες αρνούνται πως είναι φασίστες μέχρι να πάρουν εξουσία στα χέρια τους. Μέχρι τότε είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από φασίστες: σοσιαλιστές, φίλοι της πατρίδος, φίλοι του λαού, αντικαπιταλιστές, δημοκράτες, φιλελεύθεροι. Είναι μέχρι και αντιναζιστές, είναι μέχρι και αντιφασίστες.
Ο λόγος περί
άκρων δε, είναι στην ουσία του άκρως φασιστικός (και προετοιμάζει το έδαφος για πράξεις, βέβαια). «Ξεχνάει», πολύ βολικά, ότι το ένα «άκρο» -οι κομουνιστές-, ήταν πάντα (και στην Ελλάδα)- από τα πρώτα θύματα του φασισμού και του ναζισμού. Ταυτίζει τον κομουνισμό -και όποια αριστερά δεν είναι αριστερά μόνο κατ' όνομα- με τα εγκλήματα του Στάλιν, «ξεχνώντας» τους αγώνες και τα θύματα του κομουνισμού και της αριστεράς και για δημοκρατία και για ελευθερία και για χειραφέτηση και για ισότητα, «ξεχνώντας» εργατικούς αγώνες δύο αιώνων, και «ξεχνώντας» επίσης ότι το άλλο «άκρο» έχει «αγωνιστεί» μόνο για τη φυσική εξόντωση Εβραίων, κομουνιστών, τσιγγάνων και ομοφυλόφιλων, μόνο ως ο κακός μπάτσος του καπιταλισμού, μόνο για την καταστολή των εργατικών αγώνων.
«Ξεχνάει» επίσης αυτός ο λόγος -τοποθετώντας τάχα το υποκείμενο που τον εκφέρει σε μια ουδέτερη, ανώτερη και άσπιλη σφαίρα- ότι εγκλήματα έχουν γίνει και από τους αποικιοκράτες και τους ιμπεριαλιστές της ελεύθερης και δημοκρατικής Δύσης (και εξακολουθούν να γίνονται), στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας που υποτίθεται πως αυτός ο λόγος εκπροσωπεί, ότι οι πόλεμοι της Δύσης και οι εταιρίες της Δύσης και το εμπόριο της Δύσης και η ελεύθερη αγορά της Δύσης έχει θύματα, ανθρώπους που σκοτώνονται, δολοφονούνται. Δεν είναι αυτά τα θύματα λιγότερο θύματα από τα θύματα του Στάλιν ή τα θύματα του Χίτλερ.
Τέλος, «ξεχνάει» αυτός ο λόγος πως όλως περιέργως, παρά τις υποτίθεται ίσες αποστάσεις του, υιοθετεί ο ίδιος σχεδόν αυτούσιες τις θέσεις και την ατζέντα του ενός από τα δύο «άκρα». Έτσι, το ένα «άκρο» έγινε όλως περιέργως συνεταίρος της δεξιοσοσιαλφιλελεύθερης κυβέρνησης Παπαδήμου και ο ρατσιστικός, φασιστικός, μισαλλόδοξος λόγος αυτού του «άκρου» εκφέρεται άνετα εξίσου από σοσιαλιστές («θα καθαρίσουμε το κέντρο της Αθήνας» είπε ο Χρυσοχοίδης -όχι, δεν εννοούσε από τα κουτάκια των αναψυκτικών) και δεξιούς (οι «τύραννοι της Ελλάδας είναι οι μετανάστες» είπε ο Σαμαράς). Υπάρχει βέβαια διαφορά στο επίπεδο ύφους: άλλο καθαρίζω, άλλο ξεβρωμίζω.
Παρεμπιπτόντως, σε μια μικρογραφία και τηρουμένων των αναλογιών, αυτή η «ουδετερότητα» φαίνεται καλά και στη Λεξιλογία. Εδώ, σ' αυτό το νήμα, η ταύτιση του ΚΚΕ με τη Χρυσή Αυγή έγινε άμεσα ή έμμεσα καμιά 10ριά φορές χωρίς ούτε μία διαμαρτυρία. Ταυτίζονται οι κομουνιστές της Ελλάδας με τον Καιάδα και τον Μιχαλολιάκο, με μαχαιροβγάλτες ναζιστές, χωρίς ούτε ένα κιχ. Το ΚΚΕ δε, είναι το μόνο κόμμα που έχει την τιμή να έχει δικό του ξεχωριστό νήμα στη Λεξιλογία και με πολύ εύγλωττο, «περιγραφικό» τίτλο. Ξέρω, τώρα μπορεί να αποκτήσει και η Χρυσή Αυγή για να επέλθουν οι ισορροπίες. Δύο άκρα, δύο νήματα.
Αναρωτιόταν κάποιος παραπάνω (ή και σε άλλο νήμα, δε θυμάμαι) αν θ' αρχίσει και η Χρυσή Αυγή να μπαινοβγαίνει στα κανάλια. Καλή αρχή: ο Θεοδωράκης θα μας «αποκαλύψει» αύριο τον Μιχαλολιάκο.
