Από την Τυποεκδοτική στον Δαρβίνο μέσω Στάλιν και Β. Κορέας
- Thread starter Zazula
- Start date
Εμένα μου λειτουργεί, αλλά εδώ έχει και άλλο: http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6662379&publDate=28/1/2012
SBE
¥
Δύο απλά και προφανή:
1. Μια εταιρεία μπορεί να έχει κέρδη αλλά:
α. να είναι μειωμένα σε σχεση με το παρελθόν για διάφορους λόγους (π.χ. κακοδιαχείριση)
β. να έχει εμφανιστεί κάποια απειλή που θα μειώσει τα μελλοντικά κέρδη της (π.χ. νέα τεχνολογία)
γ. να ανήκει σε κλαδο που πεθαίνει σιγά σιγά, π.χ. η Κόντακ, η οποία είχε κέρδη μέχρι το 2007, παρόλο που ήδη ήταν απολίθωμα, και τώρα παει για χρεωκοπία
Οι απολύσεις και οι άλλες αλλαγές επομένως μπορεί να είναι απαραίτητες ακόμα κι αν υπάρχουν κέρδη, για να επιβιώσει η επιχείρηση και να συνεχίσει να είναι κερδοφόρα.
2. Το κίνητρο της επιχειρηματικότητας είναι το προσωπικό κέρδος. Εφόσον ο επιχειρηματίας είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του μπορεί να δώσει στον εαυτό του καλό μισθό και να κάνει ό,τι θέλει με αυτόν- είτε να "φτιάξει περιουσία" είτε να τα φάει κάνοντας έκλυτο βίο. Ο νόμος διαχωρίζει την προσωπική περιουσία του επιχειρηματία από το κεφάλαιο της επιχείρησης. Όταν ο επιχειρηματίας "έφτιαχνε περιουσία" οι υπαλληλοί του τι έφτιαχναν; Αν γίνονταν καταχρήσεις και παρανομίες έκαναν τα στραβά μάτια γιατί πληρώνονταν κανονικά ή διαμαρτύρονταν;
Επιπλέον, γιατί τέτοια εύνοια οι μικρομεσαίοι; Κι ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας το ίδιο κάνει, και πιο συχνά παραβαίνει τους νόμους γιατί μπορείς να ρίξεις τους δυο υπαλλήλους που τους έχουν γραμμένα τα συνδικάτα, ενώ είναι πιο δύσκολο να κάνεις κομπίνες εις βάρος χίλιων.
Είναι πολύ φανερό γιατί δεν ασχολείται κανείς με τους μικρομεσαίους: Δημοσιότητα. Άλλο είναι να είσαι κατά επιχείρησης που την ξέρει όλη η Ελλάδα κι άλλο κατά επιχείρησης που την ξέρει η γειτονιά, κι αν. Άλλωστε και διεθνώς επιχειρήσεις όπως η Μακντόναλντ και η Νάικι είναι στο στόχαστρο ενώ δεν είναι οι μόνες που φτιάχνουν χάμπουργκερ ή αθλητικά παπούτσια με το συγκεκριμένο επιχειρηματικό μοντέλο.
Κι εμένα μου λειτουργούν αμφότεροι οι σύνδεσμοι — και ολίγη από αντίλογο: http://tsak-giorgis.blogspot.com/2012/01/blog-post_5960.html.
Ομπριγάδο :)
Το πρώτο κομμάτι του παραπάνω αποσπάσματος δεν σχετίζεται με το δεύτερο. Το πρώτο αφορά μια κριτική επί πολιτικών θέσεων. Το δεύτερο αφορά την τρέχουσα κρίση, που είναι παγκόσμια και έχει πλήξει πολλούς ανθρώπους στον πλανήτη. Το ότι υπάρχει το δεύτερο δεν σημαίνει ότι δεν θα ασχοληθούμε με το πρώτο. Το αντίθετο, θα έλεγα: αφού η εφαρμογή των πολιτικών θέσεων που εκφράζονται στο σύνδεσμο του panadeli έχει οδηγήσει σε θανάτους από ασιτία και από το κρύο (μεταξύ άλλων), τότε πρέπει να ασχολούμαστε με αυτές, πόσο μάλλον αφού το ΚΚΕ παρουσιάζεται ως σωτήρας που θα σώσει όλους αυτούς τους ανθρώπους από την πείνα και τις κακουχίες.
Όλες οι εφημερίδες έχουν μια πολιτική τοποθέτηση, και αυτό επειδή πίσω από αυτές βρίσκονται άνθρωποι, που δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αποστειρωθούν από την προσωπική άποψη του καθενός για τον κόσμο. Όμως το να λέμε ότι ο Ριζοσπάστης χρειάζεται επειδή οι υπόλοιποι αποσιωπούν, χειραγωγούν και έχουν μονομερή τοποθέτηση (σε αντίθεση με το Ριζοσπάστη, που φιλοξενεί συνεντεύξεις του Σαμαρά, και περιέχει άρθρα για τις πολιτικές φυλακίσεις στην Κίνα και το κακό επίπεδο ζωής του λαού στη Βόρεια Κορέα), είναι σαν να λέμε ότι: α) όλοι οι δημοσιογράφοι αποκρύπτουν και λένε ψέματα, β) οι αποδέκτες των ειδήσεων είναι πρόβατα που τους έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου και δεν μπορούν να κρίνουν αυτό που ακούν, άρα θα έρθει ο Ριζοσπάστης να τους πει.
panadeli
¥
Άνεφ, με όλο τον σεβασμό, έχω την εντύπωση ότι απορρίπτεις εξαρχής οποιαδήποτε κριτική ασκείται στο ΚΚΕ με το επιχείρημα ότι δεν είναι επίκαιρη επειδή άλλα πράγματα μας καίνε τώρα. Εγώ όμως νομίζω ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Ακριβώς επειδή ζούμε σε μια εποχή κρίσης, επειδή το πολιτικό σύστημα συνολικά κλυδωνίζεται, και επειδή το ΚΚΕ βρίσκεται σε δημοσκοπική, και όχι μόνο, άνοδο, οι προγραμματικές του θέσεις και οι απόψεις του για την έξοδο από την κρίση είναι περισσότερο επίκαιρες από ποτέ. Το ίδιο και η κριτική σε αυτές.
Ο Τσίπρας, για παράδειγμα, οραματίζεται μια ενιαία, αντιμνημονιακή αριστερά, την οποία ορθώς, από την πλευρά του, απορρίπτει το ΚΚΕ. Και λέω ορθώς γιατί μια τέτοια αριστερά δεν πρέπει να έχει απάντηση μόνο στο τι δεν θέλει, αλλά και στο τι θέλει. Συμφωνεί ο Τσίπρας στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, στην πλήρως σχεδιασμένη οικονομία κ.ο.κ.; Δεδομένου ότι αυτά για την Παπαρήγα είναι αδιαπραγμάτευτα, αν ο Τσίπρας δεν τα αποδέχεται, δεν μπορεί να υπάρξει μεταξύ τους συνεργασία. Και εν πάση περιπτώσει, αν θεωρούμε ότι οι προγραμματικές θέσεις του ΚΚΕ είναι ανεπίκαιρες, και ότι δεν έχει νόημα να τους ασκούμε κριτική, τότε τι νόημα άραγε έχει η κάθοδος του κόμματος στις εκλογές;
Τέλος, σε ό,τι αφορά το θέμα του Στάλιν, είναι νομίζω πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε έχει πάρει μια ελάχιστη μυρωδιά του τι σήμαινε σταλινισμός, να προσπεράσει έτσι ελαφρά την αποκατάσταση του Στάλιν από το ΚΚΕ. Και πάλι, ούτε το θέμα του Στάλιν μπορεί να χαρακτηριστεί ανεπίκαιρο, δεδομένου ότι δεν μιλάμε για απόψεις που το ΚΚΕ είχε κάποτε, και τις οποίες έχει πια αναθεωρήσει, αλλά για απόψεις και θέσεις τις οποίες διατυπώνει και υπερασπίζεται σήμερα.
Προσπάθησε να το δεις αντίστροφα, μήπως καταλάβεις καλύτερα τι εννοώ:
Ας πούμε, για χάριν συζήτησης, ότι υπήρχε ένα κόμμα στην ελληνική βουλή, το οποίο είχε αποκαταστήσει πλήρως τον Χίτλερ, υιοθετούσε τις αρχές του εθνικοσοσιαλισμού και αρνούνταν ανοιχτά το ολοκαύτωμα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κλπ.
Αν βρισκόσουν σε ένα τηλεοπτικό πάνελ με έναν εκπρόσωπό του, ή συνομιλούσες σε ένα μπλογκ με κάποιον οπαδό του, θα μπορούσες τόσο εύκολα να προσπεράσεις την αποκατάσταση του Χίτλερ με το σκεπτικό ότι είναι ανεπίκαιρη;
Και αν αναφερόσουν στα εγκλήματα του Χίτλερ και ο εκπρόσωπος σου απαντούσε: «Αφήστε τα αυτά, τι σχέση έχουν με το σήμερα; Ιστορική συζήτηση θα κάνουμε; Για το Άουσβιτς θα μιλάμε τώρα; Εντάξει, μπορεί να έκανε ορισμένα λάθη ο Χίτλερ, μπορεί να έκανε και μερικές υπερβολές, αλλά τι σχέση έχουν όλα αυτά με την κρίση; Για τα εγκλήματα των “δημοκρατών”, δεν βλέπω να λέτε τίποτα. Εμάς μας νοιάζει ο μεροκαματιάρης που χάνει τη δουλειά του. Ευχαρίστως να μιλήσουμε για το τι θα κάνουμε αν πάρουμε την εξουσία, αλλά όχι τώρα, δεν είναι της παρούσης. Άλλη φορά».
Θα σε κάλυπτε η απάντησή του;
Και μην μου απαντήσεις ότι άλλο Χίτλερ και άλλο Στάλιν, γιατί θα το θεωρήσω υπεκφυγή. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να δεχθώ ότι ο Χίτλερ ήταν χειρότερος. Αν θες να απαντήσεις, απάντησε επί της ουσίας.
Ο Τσίπρας, για παράδειγμα, οραματίζεται μια ενιαία, αντιμνημονιακή αριστερά, την οποία ορθώς, από την πλευρά του, απορρίπτει το ΚΚΕ. Και λέω ορθώς γιατί μια τέτοια αριστερά δεν πρέπει να έχει απάντηση μόνο στο τι δεν θέλει, αλλά και στο τι θέλει. Συμφωνεί ο Τσίπρας στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, στην πλήρως σχεδιασμένη οικονομία κ.ο.κ.; Δεδομένου ότι αυτά για την Παπαρήγα είναι αδιαπραγμάτευτα, αν ο Τσίπρας δεν τα αποδέχεται, δεν μπορεί να υπάρξει μεταξύ τους συνεργασία. Και εν πάση περιπτώσει, αν θεωρούμε ότι οι προγραμματικές θέσεις του ΚΚΕ είναι ανεπίκαιρες, και ότι δεν έχει νόημα να τους ασκούμε κριτική, τότε τι νόημα άραγε έχει η κάθοδος του κόμματος στις εκλογές;
Τέλος, σε ό,τι αφορά το θέμα του Στάλιν, είναι νομίζω πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε έχει πάρει μια ελάχιστη μυρωδιά του τι σήμαινε σταλινισμός, να προσπεράσει έτσι ελαφρά την αποκατάσταση του Στάλιν από το ΚΚΕ. Και πάλι, ούτε το θέμα του Στάλιν μπορεί να χαρακτηριστεί ανεπίκαιρο, δεδομένου ότι δεν μιλάμε για απόψεις που το ΚΚΕ είχε κάποτε, και τις οποίες έχει πια αναθεωρήσει, αλλά για απόψεις και θέσεις τις οποίες διατυπώνει και υπερασπίζεται σήμερα.
Προσπάθησε να το δεις αντίστροφα, μήπως καταλάβεις καλύτερα τι εννοώ:
Ας πούμε, για χάριν συζήτησης, ότι υπήρχε ένα κόμμα στην ελληνική βουλή, το οποίο είχε αποκαταστήσει πλήρως τον Χίτλερ, υιοθετούσε τις αρχές του εθνικοσοσιαλισμού και αρνούνταν ανοιχτά το ολοκαύτωμα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κλπ.
Αν βρισκόσουν σε ένα τηλεοπτικό πάνελ με έναν εκπρόσωπό του, ή συνομιλούσες σε ένα μπλογκ με κάποιον οπαδό του, θα μπορούσες τόσο εύκολα να προσπεράσεις την αποκατάσταση του Χίτλερ με το σκεπτικό ότι είναι ανεπίκαιρη;
Και αν αναφερόσουν στα εγκλήματα του Χίτλερ και ο εκπρόσωπος σου απαντούσε: «Αφήστε τα αυτά, τι σχέση έχουν με το σήμερα; Ιστορική συζήτηση θα κάνουμε; Για το Άουσβιτς θα μιλάμε τώρα; Εντάξει, μπορεί να έκανε ορισμένα λάθη ο Χίτλερ, μπορεί να έκανε και μερικές υπερβολές, αλλά τι σχέση έχουν όλα αυτά με την κρίση; Για τα εγκλήματα των “δημοκρατών”, δεν βλέπω να λέτε τίποτα. Εμάς μας νοιάζει ο μεροκαματιάρης που χάνει τη δουλειά του. Ευχαρίστως να μιλήσουμε για το τι θα κάνουμε αν πάρουμε την εξουσία, αλλά όχι τώρα, δεν είναι της παρούσης. Άλλη φορά».
Θα σε κάλυπτε η απάντησή του;
Και μην μου απαντήσεις ότι άλλο Χίτλερ και άλλο Στάλιν, γιατί θα το θεωρήσω υπεκφυγή. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να δεχθώ ότι ο Χίτλερ ήταν χειρότερος. Αν θες να απαντήσεις, απάντησε επί της ουσίας.
Panadeli, ούτε το αρχικό, προκλητικό, σχόλιο που έκανα απευθυνόμενη στον Resident, ούτε τίποτα απ' όσα λέω παρακάτω μπορούν, για μένα, να συνοψιστούν στη φράση: μην ασκείτε κριτική στο ΚΚΕ γιατί αυτό είναι ανεπίκαιρο. Ακριβώς επειδή βρισκόμαστε σε περίοδο κρίσης, όπως λες, και συμφωνώ, η κριτική στο ΚΚΕ και η ανάλυση των θέσεών του, είναι πολύ σημαντική. Δεν έχω τίποτε να αντιτάξω σ' αυτά που λες στο παραπάνω μήνυμα, γιατί συμφωνώ απόλυτα.
Αυτό που επισήμανα όμως είναι ότι, πολλές φορές, αυτό που εμφανίζεται ως κριτική με τη μορφή της σταλινολογίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά απόρριψη της βασικής θέσης κάθε κομουνισμού και κάθε σοσιαλισμού: καμιά απόπειρα ριζοσπαστικής αλλαγής σ' αυτή την κατεύθυνση δεν είναι επιθυμητή (οπότε και κανένα επιχείρημα του ΚΚΕ ή άλλων κομουνιστών δεν έχει σημασία -ο λόγος περί τρελών αριστερών που η ιστορία τους προσπέρασε κι αυτοί δεν πήραν χαμπάρι) γιατί κατάργηση ατομικής ιδιοκτησίας/κοινωνικοποίηση μέσων παραγωγής = γκουλάγκ. Αυτή τη θέση δεν την εκφράζουν όλοι ρητά, υποστηρίζω όμως ότι βρίσκεται εκεί σε μεγάλο μέρος των σχολίων, όχι μόνο στις δικές μας συζητήσεις, αλλά και σε άλλες συζητήσεις που παρακολουθώ σε μπλογκ, στην τηλεόραση, παντού. Αν λοιπόν έχω δίκιο σ' αυτό, βρίσκω πολύ περισσότερο νόημα να περιστραφεί η συζήτηση γύρω απ' το αν όντως υπάρχει κάποια άλλη εναλλακτική στη βαρβαρότητα που ζούμε, αν οι άλλες προτεινόμενες εναλλακτικές έχουν κάποιο αποτέλεσμα, αν είναι δυνατό, τελικά, η ανθρωπότητα να ζήσει και να εκπληρώσει τις δυνατότητές της κάτω από τον ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου. Το ζήτημα αυτό δεν το θέτει το ΚΚΕ, η ίδια η πραγματικότητα ζητάει απάντηση.
Επιστρέφω σ' αυτή τη θέση, ότι κάθε απόπειρα για σοσιαλιστική κοινωνία καταλήγει αναπόφευκτα σε σταλινισμούς. Είναι σα να λέμε ότι κάθε συγκεκριμένη, ιστορική πραγμάτωση του χριστιανικού «αγαπάτε αλλήλους» έχει οδηγήσει, οδηγεί και θα οδηγεί για πάντα στην Ιερά Εξέταση και στις Σταυροφορίες. Είναι σα να λέμε ότι κάθε συγκεκριμένη, ιστορική πραγμάτωση των καπιταλιστικών σχέσεων έχει οδηγήσει, οδηγεί και θα οδηγεί για πάντα στον Χίτλερ, για να χρησιμοποιήσω κι εγώ αυτό το παράδειγμα. Αυτή η άποψη για την ιστορία είναι για μένα στενή, στενότατη.
Και για να εφαρμόσω το παράδειγμα του Χίτλερ στο παραπάνω σχήμα αυτού που ονόμασα σταλινολογία. Φαντάσου κάθε φορά που κάποιος υπερασπίζεται τη διατήρηση των καπιταλιστικών σχέσεων, τη διατήρηση της ατομικής ιδιοκτησίας, εγώ να του κάνω «κριτική» μέσω Χίτλερ. Θα μου πεις, το ΚΚΕ βγάζει λάδι τον Στάλιν, ενώ ο καλός μας υπερασπιστής του καπιταλισμού μπορεί να αποκηρύσσει τον Χίτλερ. Και σίγουρα θα τον αποκηρύσσει. Αυτό όμως είναι εν μέρει μόνο σωστό, αν στόχος μας δεν είναι μόνο να κερδίζουμε πόντους σε διαδικτυακές μάχες επιχειρημάτων, αλλά θέλουμε να δούμε λίγο και τη σχέση όσων λέγονται με την ίδια την πραγματικότητα. Το ΚΚΕ μπορεί (να εξακολουθεί) να είναι συντηρητικό στον τρόπο που βλέπει αρκετά πράγματα, μεταξύ αυτών και την ιστορία του υπαρκτού, αλλά δεν δείχνει κτγμ μου τον ίδιο συντηρητισμό όσον αφορά την υποστήριξη των καταπιεσμένων τάξεων και την προοπτική αλλαγής της κατάστασής τους. Εκεί ναι, θέτω ένα ζήτημα όχι επικαιρότητας αλλά δυνατότητας αντίδρασης σε μια επείγουσα για τους εργάτες κατάσταση. Δεν συμφωνεί το ΚΚΕ (και μέρος της υπόλοιπης αριστεράς) με τη σφαγή των εργατών και αυτή η μη συμφωνία του εκφράζεται με υλικούς, έμπρακτους τρόπους που καμία σχέση δεν βλέπω να έχουν με οποιονδήποτε σταλινισμό. Ο καλός μας υπερασπιστής του καπιταλισμού, από την άλλη, μπορεί να αποκηρύσσει τον Χίτλερ, ταυτόχρονα όμως αποκρύπτει τη σχέση του Χίτλερ με τις καπιταλιστικές σχέσεις, βολεύεται στο σχήμα του τρελού δικτάτορα ή καταφεύγει στον λόγο περί ολοκληρωτισμού για να εξηγήσει την ύπαρξή του. Δική μου θέση, λοιπόν, είναι πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται: ο μόνος λόγος που η σύνδεση κάθε κομουνισμού με τον Στάλιν φαντάζει φυσική σε μια κουβέντα, ενώ η αντίστοιχη σύνδεση του καπιταλισμού με τον Χίτλερ φαντάζει γελοία, είναι ότι η μεν πρώτη εντάσσεται πλήρως στο οπλοστάσιο της κυρίαρχης ιδεολογίας, ενώ η δεύτερη της πάει κόντρα.
@Palavra: από το λινκ που έδωσε παραπάνω ο drsiebenmal για την Τυποεκδοτική, το οποίο είχα σκοπό σήμερα ν' ανεβάσω κι εγώ, φαίνεται πως τελικά μιλάει ο Ριζοσπάστης για το ζήτημα, άσχετα αν συμφωνείς ή διαφωνείς. Φαίνεται επίσης πως η εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ είπε ότι δεν έγιναν μειώσεις γιατί πράγματι δεν έγιναν μειώσεις.
Και, παρεμπιπτόντως, άλλο ένα άρθρο από τον Ριζοσπάστη, αυτή τη φορά για ένα άλλο ζήτημα στο οποίο κλήθηκε να απολογηθεί (ή του ασκήθηκε κριτική, αν θέλετε), το ζήτημα του αν οι απεργίες είναι αυτές που οδηγούν στην ανεργία.
Αυτό που επισήμανα όμως είναι ότι, πολλές φορές, αυτό που εμφανίζεται ως κριτική με τη μορφή της σταλινολογίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά απόρριψη της βασικής θέσης κάθε κομουνισμού και κάθε σοσιαλισμού: καμιά απόπειρα ριζοσπαστικής αλλαγής σ' αυτή την κατεύθυνση δεν είναι επιθυμητή (οπότε και κανένα επιχείρημα του ΚΚΕ ή άλλων κομουνιστών δεν έχει σημασία -ο λόγος περί τρελών αριστερών που η ιστορία τους προσπέρασε κι αυτοί δεν πήραν χαμπάρι) γιατί κατάργηση ατομικής ιδιοκτησίας/κοινωνικοποίηση μέσων παραγωγής = γκουλάγκ. Αυτή τη θέση δεν την εκφράζουν όλοι ρητά, υποστηρίζω όμως ότι βρίσκεται εκεί σε μεγάλο μέρος των σχολίων, όχι μόνο στις δικές μας συζητήσεις, αλλά και σε άλλες συζητήσεις που παρακολουθώ σε μπλογκ, στην τηλεόραση, παντού. Αν λοιπόν έχω δίκιο σ' αυτό, βρίσκω πολύ περισσότερο νόημα να περιστραφεί η συζήτηση γύρω απ' το αν όντως υπάρχει κάποια άλλη εναλλακτική στη βαρβαρότητα που ζούμε, αν οι άλλες προτεινόμενες εναλλακτικές έχουν κάποιο αποτέλεσμα, αν είναι δυνατό, τελικά, η ανθρωπότητα να ζήσει και να εκπληρώσει τις δυνατότητές της κάτω από τον ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου. Το ζήτημα αυτό δεν το θέτει το ΚΚΕ, η ίδια η πραγματικότητα ζητάει απάντηση.
Επιστρέφω σ' αυτή τη θέση, ότι κάθε απόπειρα για σοσιαλιστική κοινωνία καταλήγει αναπόφευκτα σε σταλινισμούς. Είναι σα να λέμε ότι κάθε συγκεκριμένη, ιστορική πραγμάτωση του χριστιανικού «αγαπάτε αλλήλους» έχει οδηγήσει, οδηγεί και θα οδηγεί για πάντα στην Ιερά Εξέταση και στις Σταυροφορίες. Είναι σα να λέμε ότι κάθε συγκεκριμένη, ιστορική πραγμάτωση των καπιταλιστικών σχέσεων έχει οδηγήσει, οδηγεί και θα οδηγεί για πάντα στον Χίτλερ, για να χρησιμοποιήσω κι εγώ αυτό το παράδειγμα. Αυτή η άποψη για την ιστορία είναι για μένα στενή, στενότατη.
Και για να εφαρμόσω το παράδειγμα του Χίτλερ στο παραπάνω σχήμα αυτού που ονόμασα σταλινολογία. Φαντάσου κάθε φορά που κάποιος υπερασπίζεται τη διατήρηση των καπιταλιστικών σχέσεων, τη διατήρηση της ατομικής ιδιοκτησίας, εγώ να του κάνω «κριτική» μέσω Χίτλερ. Θα μου πεις, το ΚΚΕ βγάζει λάδι τον Στάλιν, ενώ ο καλός μας υπερασπιστής του καπιταλισμού μπορεί να αποκηρύσσει τον Χίτλερ. Και σίγουρα θα τον αποκηρύσσει. Αυτό όμως είναι εν μέρει μόνο σωστό, αν στόχος μας δεν είναι μόνο να κερδίζουμε πόντους σε διαδικτυακές μάχες επιχειρημάτων, αλλά θέλουμε να δούμε λίγο και τη σχέση όσων λέγονται με την ίδια την πραγματικότητα. Το ΚΚΕ μπορεί (να εξακολουθεί) να είναι συντηρητικό στον τρόπο που βλέπει αρκετά πράγματα, μεταξύ αυτών και την ιστορία του υπαρκτού, αλλά δεν δείχνει κτγμ μου τον ίδιο συντηρητισμό όσον αφορά την υποστήριξη των καταπιεσμένων τάξεων και την προοπτική αλλαγής της κατάστασής τους. Εκεί ναι, θέτω ένα ζήτημα όχι επικαιρότητας αλλά δυνατότητας αντίδρασης σε μια επείγουσα για τους εργάτες κατάσταση. Δεν συμφωνεί το ΚΚΕ (και μέρος της υπόλοιπης αριστεράς) με τη σφαγή των εργατών και αυτή η μη συμφωνία του εκφράζεται με υλικούς, έμπρακτους τρόπους που καμία σχέση δεν βλέπω να έχουν με οποιονδήποτε σταλινισμό. Ο καλός μας υπερασπιστής του καπιταλισμού, από την άλλη, μπορεί να αποκηρύσσει τον Χίτλερ, ταυτόχρονα όμως αποκρύπτει τη σχέση του Χίτλερ με τις καπιταλιστικές σχέσεις, βολεύεται στο σχήμα του τρελού δικτάτορα ή καταφεύγει στον λόγο περί ολοκληρωτισμού για να εξηγήσει την ύπαρξή του. Δική μου θέση, λοιπόν, είναι πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται: ο μόνος λόγος που η σύνδεση κάθε κομουνισμού με τον Στάλιν φαντάζει φυσική σε μια κουβέντα, ενώ η αντίστοιχη σύνδεση του καπιταλισμού με τον Χίτλερ φαντάζει γελοία, είναι ότι η μεν πρώτη εντάσσεται πλήρως στο οπλοστάσιο της κυρίαρχης ιδεολογίας, ενώ η δεύτερη της πάει κόντρα.
@Palavra: από το λινκ που έδωσε παραπάνω ο drsiebenmal για την Τυποεκδοτική, το οποίο είχα σκοπό σήμερα ν' ανεβάσω κι εγώ, φαίνεται πως τελικά μιλάει ο Ριζοσπάστης για το ζήτημα, άσχετα αν συμφωνείς ή διαφωνείς. Φαίνεται επίσης πως η εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ είπε ότι δεν έγιναν μειώσεις γιατί πράγματι δεν έγιναν μειώσεις.
Και, παρεμπιπτόντως, άλλο ένα άρθρο από τον Ριζοσπάστη, αυτή τη φορά για ένα άλλο ζήτημα στο οποίο κλήθηκε να απολογηθεί (ή του ασκήθηκε κριτική, αν θέλετε), το ζήτημα του αν οι απεργίες είναι αυτές που οδηγούν στην ανεργία.
Πιο συνοπτικά ακόμα, για το θέμα της κριτικής στο ΚΚΕ. Πρέπει πρώτα να απαντήσουμε σ' ένα ερώτημα, γιατί κάθε κριτική δεν έχει τους ίδιους στόχους. Ποιον θέλουμε να υπερασπιστούμε με τα λόγια ή τις πράξεις μας: αυτούς που δεν έχουν τίποτε άλλο να πουλήσουν παρά μόνο την εργατική τους δύναμη, τις υποτελείς τάξεις, ή, από την άλλη, τη χώρα, το λαό γενικά κλπ. Γιατί η «χώρα» συνολικά βλέπουμε πώς σώζεται: με μείωση μισθών, με ανεργία, με ικανοποίηση των δανειστών με κάθε κόστος. Η χώρα σώζεται με τίμημα την εξαθλίωση, την εξόντωση των εργατών της. Αν τελικά θα «σωθεί» κι έτσι και δεν καταντήσει απλό προτεκτοράτο. Εγώ, δηλαδή, την κριτική μου στο ΚΚΕ την ξεκινώ από αυτή τη θέση, ότι δεν υπερασπίζομαι συνολικά τη χώρα, μαζί τραπεζίτες και εργάτες, γιατί έτσι ξέρω ότι νικητές θα βγουν αναγκαστικά οι τραπεζίτες. Το βλέπουμε αυτό ήδη καθαρά μπροστά στα μάτια μας.
Elsa
¥
Πόσο δίκιο έχεις σ' αυτό...
(Αναρωτιέμαι όμως αν το ίδιο το ΚΚΕ σήμερα πιστεύει στην ουσία στις θέσεις αυτές)
@Έλσα: Αν το KKE όντως δεν πιστεύει πια σ' αυτές τις θέσεις αυτό δεν μπορεί παρά να φανεί ολοκάθαρα την επόμενη περίοδο, αφού μέσα στην κρίση το ποιος εξυπηρετεί τα συμφέροντα ποιου γίνεται πολύ πιο καθαρό. Αν δεν τα πιστεύει, κι αν δεν μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο αυτή την περίοδο νομίζω πως πολύ απλά θα εξαφανιστεί. Για να επιστρέψω στη Χαλυβουργική, ή σε παρόμοιες περιπτώσεις, δεν ξέρω αν εμείς έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε αν το ΚΚΕ θα καταδικάσει ή όχι τον Στάλιν για να υποστηρίξουμε (ή όχι) αυτή την απεργία. Και στην πράξη ο κόσμος δεν περιμένει, δηλ. μια ενότητα της αριστεράς την έχουμε δει σ' αυτή την περίπτωση από τα κάτω, με την έννοια ότι την απεργία την έχουν στηρίξει έμπρακτα πολλές συλλογικότητες και τμήματα της αριστεράς, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Το ΚΚΕ, ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως σωτήρας που θα΄ρθει και θα πραγματοποιήσει όλα μας τα όνειρα, αλλά ως ένας σχηματισμός που προωθεί (ή δεν προωθεί) τα συμφέροντα των καταπιεζόμενων, και πάνω σ' αυτό βέβαια ας του ασκηθεί και η πιο σκληρή κριτική (σ' αυτό το πλαίσιο έχει για μένα και νόημα η κριτική για τη στάση του απέναντι στο σταλινισμό -αλλιώς μιλάμε απλώς για επίθεση που κάνεις στον ταξικό αντίπαλο για να τον αποδυναμώσεις, αυτό δηλ. που κάνει η Μπακογιάννη).
panadeli
¥
Άνεφ, σε ευχαριστώ πραγματικά που έκανες τον κόπο να απαντήσεις αναλυτικά και επί της ουσίας.
Δεν ξέρω αν οι περισσότεροι απ' όσους ασκούν κριτική στο ΚΚΕ κάνουν ταυτόχρονα και τον, απλουστευτικό ίσως, συλλογισμό: κατάργηση ατομικής ιδιοκτησίας/κοινωνικοποίηση μέσων παραγωγής = γκουλάγκ.
Για να μιλήσω όμως για τον εαυτό μου, εγώ τον κάνω. Και όχι μόνο επειδή θεωρώ ότι αυτό αποδείχθηκε περίτρανα κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα (και όχι μόνο στη σταλινική Σοβιετική Ένωση, αλλά και όπου αλλού επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί), αλλά και επειδή πιστεύω ότι αντίκειται πλήρως στην ανθρώπινη φύση. Καλώς ή κακώς, είμαστε ζώα συνεργατικά μεν, εγωιστικά δε. Δεν είμαστε μέλισσες. Και δεν μπορείς να σχεδιάσεις μια ανθρώπινη κοινωνία η οποία να αντιβαίνει την ανθρώπινη φύση, χωρίς κατ' ανάγκη να προσφύγεις στη βία και την καταστολή. Στη λογοκρισία, στην ανελευθερία, στα γκουλάγκ. Σκέψου για τον εαυτό σου: πόσο πρόθυμη θα ήσουν να υποτάξεις πλήρως το εγώ σου στο εμείς;
Από μια άποψη, εκτιμώ το ΚΚΕ που έχει την τόλμη να παραδέχεται ανοιχτά ότι το πρότυπό του είναι ο σταλινισμός, σε αντίθεση π.χ. με τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξέρεις τι θέλει, αλλά από την άλλη δεν μπορώ να το εκτιμήσω και για τις απόψεις του, οι οποίες έφεραν, και εξακολουθούν να φέρνουν, τη δυστυχία σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Τι να πεις δηλαδή για ένα κόμμα που δημοσιεύει συλλυπητήριο μήνυμα για το θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ, και στο ίδιο φύλλο της κομματικής του εφημερίδας, με αφορμή τον θάνατο του Βάτσλαβ Χάβελ, βρίσκει ευκαιρία να τον χλευάσει ως οπορτουνιστή και πρωτεργάτη της αντεπανάστασης;
Δεν ξέρω αν οι περισσότεροι απ' όσους ασκούν κριτική στο ΚΚΕ κάνουν ταυτόχρονα και τον, απλουστευτικό ίσως, συλλογισμό: κατάργηση ατομικής ιδιοκτησίας/κοινωνικοποίηση μέσων παραγωγής = γκουλάγκ.
Για να μιλήσω όμως για τον εαυτό μου, εγώ τον κάνω. Και όχι μόνο επειδή θεωρώ ότι αυτό αποδείχθηκε περίτρανα κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα (και όχι μόνο στη σταλινική Σοβιετική Ένωση, αλλά και όπου αλλού επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί), αλλά και επειδή πιστεύω ότι αντίκειται πλήρως στην ανθρώπινη φύση. Καλώς ή κακώς, είμαστε ζώα συνεργατικά μεν, εγωιστικά δε. Δεν είμαστε μέλισσες. Και δεν μπορείς να σχεδιάσεις μια ανθρώπινη κοινωνία η οποία να αντιβαίνει την ανθρώπινη φύση, χωρίς κατ' ανάγκη να προσφύγεις στη βία και την καταστολή. Στη λογοκρισία, στην ανελευθερία, στα γκουλάγκ. Σκέψου για τον εαυτό σου: πόσο πρόθυμη θα ήσουν να υποτάξεις πλήρως το εγώ σου στο εμείς;
Από μια άποψη, εκτιμώ το ΚΚΕ που έχει την τόλμη να παραδέχεται ανοιχτά ότι το πρότυπό του είναι ο σταλινισμός, σε αντίθεση π.χ. με τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξέρεις τι θέλει, αλλά από την άλλη δεν μπορώ να το εκτιμήσω και για τις απόψεις του, οι οποίες έφεραν, και εξακολουθούν να φέρνουν, τη δυστυχία σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Τι να πεις δηλαδή για ένα κόμμα που δημοσιεύει συλλυπητήριο μήνυμα για το θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ, και στο ίδιο φύλλο της κομματικής του εφημερίδας, με αφορμή τον θάνατο του Βάτσλαβ Χάβελ, βρίσκει ευκαιρία να τον χλευάσει ως οπορτουνιστή και πρωτεργάτη της αντεπανάστασης;
Δεν συμφωνώ, panadeli, ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του εγωιστής ή αλτρουιστής. Υπάρχουν άφθονα παραδείγματα και από τις δύο συμπεριφορές στις κοινωνίες των ανθρώπων. Η ίδια η οργάνωση των ανθρώπων σε κοινωνίες, πάντως, το γεγονός ότι δεν είναι μοναχικά ζώα που το καθένα κυνηγά μόνο του το ατομικό του συμφέρον, θα συνέτεινε τουλάχιστον στην άποψη πως ο άνθρωπος λειτουργεί μέσα από τη συνεργασία με τους άλλους. Το εγώ υποτάσσεται στο εμείς σε άπειρες περιπτώσεις: πολλοί γονείς υποτάσσουν τις προσωπικές τους ανάγκες στις ανάγκες του οικογενειακού εμείς. Δεν το κάνουν όλοι, το κάνουν όμως πολλοί. Και φυσικά υπάρχουν αναρίθμητοι αγώνες των ανθρώπων για το κοινό καλό, κατά τους οποίους θυσίασαν συνειδητά και τη ζωή τους για τους άλλους. Για ποια φύση του ανθρώπου μιλάμε;
Το ΚΚΕ δεν έχει ποτέ «παραδεχτεί» πως πρότυπό του είναι ο σταλινισμός. Όλες οι βασικές αναφορές του είναι στους Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν, όπως εξήγησα και παραπάνω με το παράδειγμα της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής. Ούτε το συλλυπητήριο μήνυμα συνεπάγεται κάποιο μοντέλο Κιμ Γιονγκ Ιλ που λιγουρεύεται το ΚΚΕ. Αυτά είναι αστεία. Αν ήταν έτσι, τότε κι ο Παπανδρέου που συμμετείχε στη Σοσιαλιστική Διεθνή μαζί με τον Μουμπάρακ συμμερίζεται τις μεθόδους του, ή ο Ομπάμα που έκανε χειραψίες με τον Καντάφι, ακολουθεί το «μοντέλο Καντάφι».
Το ΚΚΕ δεν έχει ποτέ «παραδεχτεί» πως πρότυπό του είναι ο σταλινισμός. Όλες οι βασικές αναφορές του είναι στους Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν, όπως εξήγησα και παραπάνω με το παράδειγμα της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής. Ούτε το συλλυπητήριο μήνυμα συνεπάγεται κάποιο μοντέλο Κιμ Γιονγκ Ιλ που λιγουρεύεται το ΚΚΕ. Αυτά είναι αστεία. Αν ήταν έτσι, τότε κι ο Παπανδρέου που συμμετείχε στη Σοσιαλιστική Διεθνή μαζί με τον Μουμπάρακ συμμερίζεται τις μεθόδους του, ή ο Ομπάμα που έκανε χειραψίες με τον Καντάφι, ακολουθεί το «μοντέλο Καντάφι».
«Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην ΚΕ του Κόμματος Εργατών Κορέας, στην ηγεσία της ΛΔ Κορέας και στο λαό της για το θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ, Γενικού Γραμματέα του Κόμματος Εργατών Κορέας.
Ο λαός της ΛΔ Κορέας έχει δικαίωμα να προχωρήσει στο δρόμο ανάπτυξης που έχει επιλέξει ενάντια στις κάθε λογής ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας.
Η υπεράσπιση του δικαιώματος αυτού έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα που καιροφυλακτούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εντείνουν την επιθετικότητα και πληθαίνουν τους τυχοδιωκτισμούς τους κατά της ΛΔ Κορέας.
Το ΚΚΕ αντιτάσσεται στα σχέδια αυτά. Στέκεται αλληλέγγυο με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του Κόμματος Εργατών Κορέας και του κορεάτικου λαού».
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6604998&publDate=20/12/2011Ο λαός της ΛΔ Κορέας έχει δικαίωμα να προχωρήσει στο δρόμο ανάπτυξης που έχει επιλέξει ενάντια στις κάθε λογής ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας.
Η υπεράσπιση του δικαιώματος αυτού έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα που καιροφυλακτούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εντείνουν την επιθετικότητα και πληθαίνουν τους τυχοδιωκτισμούς τους κατά της ΛΔ Κορέας.
Το ΚΚΕ αντιτάσσεται στα σχέδια αυτά. Στέκεται αλληλέγγυο με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του Κόμματος Εργατών Κορέας και του κορεάτικου λαού».
Αντιιμπεριαλιστικός αγώνας σημαίνει αγώνας για μη επέμβαση ξένων δυνάμεων στα εσωτερικά μιας χώρας. Εσύ είσαι υπέρ των επεμβάσεων;
panadeli
¥
Το KKE οργάνωσε ολόκληρο συνέδριο για να αποδείξει ότι όλα έβαιναν καλώς με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού μέχρι τον θάνατο του Στάλιν. Μην με τρελαίνεις τώρα.
Και η διάκριση μεταξύ των καλών Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν και του κακού Στάλιν δεν στέκει. Ο Στάλιν τις μαρξιστικές και λενινιστικές ιδέες εφάρμοσε. Πέρα από τη μεγαλομανία του και τις διώξεις του κατά πραγματικών ή φανταστικών πολιτικών αντιπάλων (δίκες Μόσχας κλπ), το όλο οικονομικοκοινωνικό μοντέλο που εφάρμοσε ήταν πιστό στις αρχές του μαρξισμού/λενινισμού. Και οδήγησε σε φτώχια και σε πλήρη περιστολή των ατομικών ελευθεριών. Αυτά ακριβώς ευαγγελίζεται σήμερα το ΚΚΕ, αποδίδοντας όλα τα αδιέξοδα στα οποία βρέθηκε ο υπαρκτός στη "δεξιά οπορτουνιστική στροφή" του Χρουστσόφ και στον θρίαμβο της αντεπανάστασης.
Αλλά πάω στο άλλο θέμα, γιατί παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Όπως έγραψα και παραπάνω, ο άνθρωπος είναι ζώο συνεργατικό μεν, εγωιστικό δε. Την ένστασή σου περί συνεργασίας την είχα ήδη προλάβει. Αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι έχουμε εγωιστικά ένστικτα. Εσύ, στον εαυτό σου, δεν αναγνωρίζεις εγωιστικές τάσεις; Και είναι αποκαλυπτικό το γεγόνος ότι το πρώτο παράδειγμα αλτρουισμού που σου ήρθε στο μυαλό αφορά το οικογενειακό εμείς. Για τους ηθολόγους, η αυτοθυσία υπέρ συγγενικών προσώπων δεν είναι αλτρουιστική, αλλά εγωιστική πράξη. Η αυτοθυσία της μητέρας για το παιδί της, λόγου χάρη, προβλέπεται πλήρως από την εξελικτική θεωρία, και φυσικά παρατηρείται σε πάρα πολλά ζώα. Μεριμνώντας για το καλό των παιδιών της, η μητέρα ουσιαστικά μεριμνεί για το καλό των γονιδίων της. Η αυτοθυσία των γονέων για τα παιδιά τους είναι ένα φυσικότατο (και εγωιστικότατο) ένστικτο, και δεν αποτελεί επ' ουδενί ιδιαιτερότητα του ανθρώπου.
Από την άλλη, οι "αναρίθμητοι" αγώνες ανθρώπων για το κοινό καλό, που λες, δεν είναι κάτι το φυσιολογικό και το καθημερινό, αλλά κάτι που συμβαίνει υπό εξαιρετικές συνθήκες, όταν το συλλογικό εμείς διατρέχει άμεσο κίνδυνο, καθώς τότε κινδυνεύει άμεσα και το ατομικό εγώ. Αλλά και τότε, το φυσικό ένστικτο του ανθρώπου είναι να κοιτάξει τη δική του επιβίωση και εκείνη της οικογένειάς του. Δεν είναι τυχαίο ότι, σε συνθήκες πολέμου, η λιποταξία τιμωρείται αυστηρότατα, συνήθως, αν όχι πάντοτε, με θάνατο.
Πες μου όμως, για να έρθουμε στα της κρίσης, ο μεροκαματιάρης που σήμερα του κόβεται ο μισθός, τι σκέφτεται; Το συλλογικό καλό; Ή πώς θα τα βγάλει πέρα ο ίδιος και η οικογένειά του;
Υπάρχουν πολλά βιβλία στα οποία θα μπορούσα να σε παραπέμψω για το ζήτημα της ανθρώπινης φύσης, η οποία ναι, υπάρχει. Δεν είναι φυσικά κάτι το μονοδιάστατο, ούτε βέβαια γνωρίζουμε τα πάντα γύρω από αυτήν, αλλά αναμφίβολα υπάρχει. Και δύο από τα βασικότερα στοιχεία της είναι ο εγωισμός (θεμελιώδες γνώρισμα κάθε βιολογικού όντος) και η συνεργασία (θεμελιώδες γνώρισμα κάθε κοινωνικού ζώου). Τα περισσότερα δυστυχώς έχουν βιολογική σκοπιά, και ίσως σε κουράσουν. Αν όμως ενδιαφέρεσαι, πες μου. Προτείνω πάντως, για αρχή τουλάχιστον, δύο σύντομα βιβλία του Peter Singer που θίγουν τη σχέση μεταξύ μαρξισμού και ανθρώπινης φύσης, και επιχειρούν, το πρώτο τουλάχιστον, να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο και τις επιδιώξεις της αριστεράς υπό το φως της δαρβινικής θεωρίας. Πιστεύω ότι θα σε ενδιαφέρουν. Λέγονται A Darwinian Left και Marx, a very short introduction. Το δεύτερο το έχω σε ψηφιακή μορφή, αν θες στο ανεβάζω. Είναι μικρό και καλογραμμένο, και διαβάζεται μονορούφι.
Το δεύτερο, υποθέτω, είναι το βιβλίο της γνωστής σειράς της Οξφόρδης, αφού το έχει γράψει ο Singer κι αυτό.