Κι άλλος που φοβάται τις κατσαρίδες...
- Thread starter Palavra
- Start date
Elsa
¥
Αν το σπίτι έχει σίτες, το πρόβλημα μειώνεται πολύ, αποφεύγονται επιπλέον οι εφιαλτικές ιπτάμενες :scared:
Για τις υπόλοιπες, αν το πρόβλημα είναι μικρό και δεν σας αρέσουν τα χημικά, κάνουν δουλειά τα φύλλα δάφνης στα "περάσματα", αλλά θέλουν ανανέωση όταν ξεθυμαίνουν.
Άραγε έχει ερευνηθεί από ψυχολόγους ο τρόμος με το συγκεκριμένο ζωύφιο; Εγώ προσωπικά πάθαινα υστερία, μόνο από τότε που έκανα παιδιά ηρέμησα λίγο. Αφού ζοριζόμουν με τις γαρίδες, γιατί μου τις θύμιζαν :eek1
Τώρα δεν τις τρώω έτσι κι αλλιώς, λόγω χορτοφαγίας).
Για τις υπόλοιπες, αν το πρόβλημα είναι μικρό και δεν σας αρέσουν τα χημικά, κάνουν δουλειά τα φύλλα δάφνης στα "περάσματα", αλλά θέλουν ανανέωση όταν ξεθυμαίνουν.
Άραγε έχει ερευνηθεί από ψυχολόγους ο τρόμος με το συγκεκριμένο ζωύφιο; Εγώ προσωπικά πάθαινα υστερία, μόνο από τότε που έκανα παιδιά ηρέμησα λίγο. Αφού ζοριζόμουν με τις γαρίδες, γιατί μου τις θύμιζαν :eek1
Τώρα δεν τις τρώω έτσι κι αλλιώς, λόγω χορτοφαγίας).
Και στο Men in Black ο εχθρός ήταν οι κατσαρίδες.
Και φυσικά στον Ουίλλιαμ Μπάροουζ η μεταμόρφωση γίνεται σε κατσαρίδα.
Και σε μια ταινία με τον Michael Keaton, το Pacific Heights, έστελνε κατσαρίδες για να ενοχλήσει τους φιλήσυχους κατοίκους.
Και σε ένα Ιντιάνα Τζόουνς νομίζω πατάει πάνω σε κατσαρίδες και άλλα.
@paraskevi: Θα ψάξω και αν έχει επιζήσει της μετακόμισης θα σου στείλω μήνυμα.
Και φυσικά στον Ουίλλιαμ Μπάροουζ η μεταμόρφωση γίνεται σε κατσαρίδα.
Και σε μια ταινία με τον Michael Keaton, το Pacific Heights, έστελνε κατσαρίδες για να ενοχλήσει τους φιλήσυχους κατοίκους.
Και σε ένα Ιντιάνα Τζόουνς νομίζω πατάει πάνω σε κατσαρίδες και άλλα.
@paraskevi: Θα ψάξω και αν έχει επιζήσει της μετακόμισης θα σου στείλω μήνυμα.
Kατσαριδοφοβική παιδιόθεν εδώ. Ο πρώτος εφιάλτης ήταν το αλφαβητάρι της Αγγλικής που είχαμε στο νηπιαγωγείο. To A, a στην μια σελίδα, ένα τεράστιο ολοσέλιδο μήλο στην άλλη. B,b στην μία, ολοσέλιδο βιβλίο στην άλλη. C, c στην μια, ολοσέλιδη Τερέζα στην άλλη.
Από ιστορίες παράνοιας πολλές. Ευτυχώς η μανούλα δεν τις φοβόταν καθόλου. Κοτζάμ γαϊδάρα βλέπω μια ιπτάμενη, την κλείνω στο χολ και φωνάζω την μαμάκα μου. Οπλίζεται η Ελληνίδα μάνα με το όποιο κατσαριδοκτόνο είχα και ετοιμάζεται για επανάκτηση του χαμένου δωματίου. Εγώ η καλή σου της φωνάζω να προσέχει. Κι αυτή η άπονη μου παίρνει πόζα Ράμπο και μου αρχίζει τα "νυν υπέρ πάντων ο αγών" και τα "αν δεν γυρίσω μαγείρευε κάτι για τον αδερφό σου". Την πήρε κανά χρόνο να σταματήσει το δούλεμα.
Στο Λιτόχωρο ξενυχτάω διαβάζοντας στο κρεβάτι. Ξαφνικά ακούω ένα κρακ-κρακ. Κοιτάζω τριγύρω και βλέπω κατσαρίδα να σπάει την γωνία στο σοβατεπί και να μπαίνει μέσα. Κατσαριδοκτόνο δεν υπάρχει οπότε και οπλίζομαι με απαράμιλλο θάρρος και την λιώνω. Μετακομίζω το κρεβάτι στην μέση του δωματίου και την περνάω μέχρι να ξυπνήσουν οι άλλοι με καφέδες και τσιγάρα μία να κοιτάω το βιβλίο και μια να κάνω τον φάρο σε περίπτωση νέας επιχείρησης δολιοφθοράς. Τσατάλια να νεύρα το πρωί. Περιττό να σας πω ότι και αυτή και άλλη μια φορά που αναγκάστηκα να πολεμήσω στην πρώτη γραμμή με την ξιφολόγχη μου (άλλως παπούτσι) και να υποστώ τον εφιάλτη του "κρατς" άλλος αναγκάστηκε να μαζέψει το πτώμα.
Σε σπίτι με πολυάριθμες μικρές κατσαρίδες μόνο ένα βράδυ χρειάστηκε να κοιμηθώ (μεγάλη ιστορία) αλλά το καλό ήταν ότι ήμουν τόσο ντίρλα που απλούστατα ξόδεψα όλο το μπουκάλι με το κατσαριδοκτόνο στο δωμάτιό μου και το μπάνιο, φόνευσα και τον Μάκη και τον Τάκη και την Σούλα, κι έπεσα να κοιμηθώ. Αφού ξύπνησα δόξα τον Γιαραμπή να λέω.
Και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά.
Καλό να ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα. Κι ακόμα καλύτερο να διαβάζω ένα τόσο αστείο και καλογραμμένο άρθρο.
Από ιστορίες παράνοιας πολλές. Ευτυχώς η μανούλα δεν τις φοβόταν καθόλου. Κοτζάμ γαϊδάρα βλέπω μια ιπτάμενη, την κλείνω στο χολ και φωνάζω την μαμάκα μου. Οπλίζεται η Ελληνίδα μάνα με το όποιο κατσαριδοκτόνο είχα και ετοιμάζεται για επανάκτηση του χαμένου δωματίου. Εγώ η καλή σου της φωνάζω να προσέχει. Κι αυτή η άπονη μου παίρνει πόζα Ράμπο και μου αρχίζει τα "νυν υπέρ πάντων ο αγών" και τα "αν δεν γυρίσω μαγείρευε κάτι για τον αδερφό σου". Την πήρε κανά χρόνο να σταματήσει το δούλεμα.
Στο Λιτόχωρο ξενυχτάω διαβάζοντας στο κρεβάτι. Ξαφνικά ακούω ένα κρακ-κρακ. Κοιτάζω τριγύρω και βλέπω κατσαρίδα να σπάει την γωνία στο σοβατεπί και να μπαίνει μέσα. Κατσαριδοκτόνο δεν υπάρχει οπότε και οπλίζομαι με απαράμιλλο θάρρος και την λιώνω. Μετακομίζω το κρεβάτι στην μέση του δωματίου και την περνάω μέχρι να ξυπνήσουν οι άλλοι με καφέδες και τσιγάρα μία να κοιτάω το βιβλίο και μια να κάνω τον φάρο σε περίπτωση νέας επιχείρησης δολιοφθοράς. Τσατάλια να νεύρα το πρωί. Περιττό να σας πω ότι και αυτή και άλλη μια φορά που αναγκάστηκα να πολεμήσω στην πρώτη γραμμή με την ξιφολόγχη μου (άλλως παπούτσι) και να υποστώ τον εφιάλτη του "κρατς" άλλος αναγκάστηκε να μαζέψει το πτώμα.
Σε σπίτι με πολυάριθμες μικρές κατσαρίδες μόνο ένα βράδυ χρειάστηκε να κοιμηθώ (μεγάλη ιστορία) αλλά το καλό ήταν ότι ήμουν τόσο ντίρλα που απλούστατα ξόδεψα όλο το μπουκάλι με το κατσαριδοκτόνο στο δωμάτιό μου και το μπάνιο, φόνευσα και τον Μάκη και τον Τάκη και την Σούλα, κι έπεσα να κοιμηθώ. Αφού ξύπνησα δόξα τον Γιαραμπή να λέω.
Και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά.
Καλό να ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα. Κι ακόμα καλύτερο να διαβάζω ένα τόσο αστείο και καλογραμμένο άρθρο.
...
Τη διαφήμιση με τον Πουλικάκο δεσμώτη και τα "Μάκη, Τάκη, Σούλα, μικρά κατσαριδάκια μου" δεν τη βρήκα
(ή μάλλον βαρέθηκα να ψάχνω και τα παράτησα στην 20ή σελίδα αποτελεσμάτων στο γιουτιούμπ).
Μικρή Τερέζα - Τζίμης Πανούσης
Από κει πιάσαμε τα φίδια (μπρρρ, μόνο μ' αυτά έχω φοβία). Άλλα δυο νήματα, για ποντίκια και σκορπιούς, και κλείσαμε.
Τη διαφήμιση με τον Πουλικάκο δεσμώτη και τα "Μάκη, Τάκη, Σούλα, μικρά κατσαριδάκια μου" δεν τη βρήκα
(ή μάλλον βαρέθηκα να ψάχνω και τα παράτησα στην 20ή σελίδα αποτελεσμάτων στο γιουτιούμπ).
Μικρή Τερέζα - Τζίμης Πανούσης
Από κει πιάσαμε τα φίδια (μπρρρ, μόνο μ' αυτά έχω φοβία). Άλλα δυο νήματα, για ποντίκια και σκορπιούς, και κλείσαμε.
Το μόνο κακό με τη γάτα είναι ότι μπορεί να σε περάσει για τη μαμά της και να έρχεται να σου φέρνει «δωράκια» στο κρεβάτι
)
Βόρακας. Είναι σε σκόνη, απολύτως οικολογικό, απλώς πρέπει να το κάνεις λεπτή πούδρα, όχι βουναλάκι, γιατί αλλιώς οι τρισκατάρατες το αποφεύγουν. Και πάλι όμως, δεν συνίσταται για ανθρώπους που έχουν κατοικίδια.
Οι δάφνες πάντως σε μεγάλες κατσαρίδες δεν πολυπιάνουν (τα είχα δοκιμάσει όλα σε αυτό το σπίτι!
)
Themis†
¥
Παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον και συμπάσχοντας. Πολύ μου αρέσει να κακολογούν τους μισητούς εχθρούς μου. Δεν τις φοβάμαι βέβαια, και είμαι άλλωστε αρμόδιος επί της κατσαριδοκτονίας στο οικογενειακό μου περιβάλλον. Όλα καλά μέχρι την αρχή του κρατς. Όταν αρχίζει να βγαίνει το ζουμί με κατακυριεύει απερίγραπτη αηδία. Και μετά καθαρίζω τη σόλα του παπουτσιού μου με μανία. Η Παλάβρα το συνόψισε εξαιρετικά:
Καλησπέρα.
Για τον βόρακα, από την ιστοσελίδα The Straight Dope (Fighting ignorance since 1973; it's taking longer than we thought), μια δημοσίευση για τον καλύτερο τρόπο να σκοτώσεις τις κατσαρίδες. Αντιγράφω μόνο τις δύο πρώτες επιστολές, την ερώτηση του αναγνώστη και την απάντηση του Cecil και την ύστατη λύση παρακάτω, αλλά έχει πλάκα όλη η αλληλογραφία:
Για τον βόρακα, από την ιστοσελίδα The Straight Dope (Fighting ignorance since 1973; it's taking longer than we thought
), μια δημοσίευση για τον καλύτερο τρόπο να σκοτώσεις τις κατσαρίδες. Αντιγράφω μόνο τις δύο πρώτες επιστολές, την ερώτηση του αναγνώστη και την απάντηση του Cecil και την ύστατη λύση παρακάτω, αλλά έχει πλάκα όλη η αλληλογραφία:Dear Cecil:
I'm tired of Roach Motels, Baygon, boric acid and other pansy-ass roach killers. I want a recipe for some stuff they will eat gladly and die of quickly. I have no kids or pets to worry about. I don't care if the active ingredient is a little dangerous to handle, or hard (even illegal) to get. I want the little suckers dead. What will do it?
— Hayden J., Chicago
Dear Hayden:
Calm yourself and pay attention to your Uncle Cecil. There are two proven approaches to dealing with la cucaracha: (1) borax, and (2) arson. Assuming your landlord objects to the latter line of attack, hie yourself down to the basement and mix up the following recipe: 4 parts borax, 2 parts flour, and 1 part cocoa powder.
Now, you may regard borax as "pansy-ass," but that's because you're young and ignorant and haven't yet grasped the subtleties of Total Insect Warfare, which requires fanatical dedication. You must mix up oodles of this stuff and apply it with the enthusiasm of Robert S. McNamara dumping Agent Orange on the Mekong Delta. Pour it in a continuous line along the walls. Put an extra dose under sinks and around kitchen cabinets. Hell, fill your damned house to a depth of one foot with the stuff. The little bastards will die piteously, I promise.
Incidentally, should you alsobe happen to be troubled by rats, I have here an ingenious formula for inducing rat death: Mix equal parts cement and flour. Place a pan of this powder out next to a pan of water. The rats eat the cement, then they drink the water, and by the next morning their bowels have turned to concrete. Sadistic, eh? I knew you'd love it.
I'm tired of Roach Motels, Baygon, boric acid and other pansy-ass roach killers. I want a recipe for some stuff they will eat gladly and die of quickly. I have no kids or pets to worry about. I don't care if the active ingredient is a little dangerous to handle, or hard (even illegal) to get. I want the little suckers dead. What will do it?
— Hayden J., Chicago
Dear Hayden:
Calm yourself and pay attention to your Uncle Cecil. There are two proven approaches to dealing with la cucaracha: (1) borax, and (2) arson. Assuming your landlord objects to the latter line of attack, hie yourself down to the basement and mix up the following recipe: 4 parts borax, 2 parts flour, and 1 part cocoa powder.
Now, you may regard borax as "pansy-ass," but that's because you're young and ignorant and haven't yet grasped the subtleties of Total Insect Warfare, which requires fanatical dedication. You must mix up oodles of this stuff and apply it with the enthusiasm of Robert S. McNamara dumping Agent Orange on the Mekong Delta. Pour it in a continuous line along the walls. Put an extra dose under sinks and around kitchen cabinets. Hell, fill your damned house to a depth of one foot with the stuff. The little bastards will die piteously, I promise.
Incidentally, should you also
Inasmuch as the Teeming Millions have doubts about the efficacy of borax, I should mention there's a more drastic method for those preferring the take-no-prisoners approach. Unfortunately, it also renders your house temporarily uninhabitable, so I have qualms about recommending it. It's called a "carbamate bomb," carbamates being a class of particularly deadly bug poisons. You seal up your house, light the "bomb" (it looks and works something like a roadside flare), and scoot out the door. The fumes from the bomb kill every living thing, and 48 hours later, if you're lucky, you can move back in.
Επίσης, αλλά την αηδία με το κρατς και το ζουμί την ξεπέρασα με ένα ισχυρό σοκ σ' ένα σπίτι σε χωριό της Πίνδου, που πήγα μια άνοιξη σαν προκεχωρημένη δύναμη κομάντο σε ειδική αποστολή πίσω από τις γραμμές του εχθρού: να απαλλάξω τον χώρο από κάθε είδους ενοχλητικά ζούδια που τον είχαν καταλάβει τον χειμώνα. Η νεολαία των κατσαρίδων και των σκορπιών έκανε πάρτι στην κουζίνα, η γερουσία τους είχε αράξει στα υπνοδωμάτια για lounging, νυφίτσες είχαν στήσει ντίσκο στο διάκενο της ψευδοροφής πάνω από τα δοκάρια και κάτω από τα κεραμίδια της στέγης και φίδια έπαιζαν μπόουλινγκ στο υπόγειο.
Αφού ξεκαθάρισα στην αρχιστράτηγο ότι με φίδια δεν ανακατεύομαι με καμία κυβέρνηση και καμία διοίκηση και έπρεπε να καλέσει τις τοπικές ειδικές δυνάμεις, ξεκίνησα το επίπονο έργο της ανάκτησης των χαμένων εδαφών. Ελλείψει χημικών βοηθημάτων, αναγκαστικά έπρεπε να το κάνω χειρωνακτικά ή μάλλον υποποδίως, μ' ένα ζευγάρι μυτερές καουμπόικες μπότες που είχα κρατήσει σαν ενθύμιο από τις ένδοξες (και εμφανισιακά γελοίες) εποχές που ήμουνα αμερικανοροκάκι.
Στόχος προτεραιότητας οι επικίνδυνοι -ιδίως για τα παιδιά- σκορπιοί. Κρατς αποδώ, κρατς αποκεί, κρατς και παραπέρα. Ξαφνικά, δίπλα στο ψυγείο ξεπροβάλλει ένα τέρας που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί, ένας σκορπιός 15 εκατοστών (μαζί με το κεντρί), πίσσα μαύρος κι επιθετικός (the Scorpion King), που μόλις είδε τις μπότες όρμησε να κεντρίσει το αριστερό μου πόδι. Πριν προλάβω να το σκεφτώ (ευτυχώς που ανέλαβε το σώμα, γιατί αν καθόμουν να εξετάσω όλες τις παραμέτρους του ζητήματος, μπορεί να ήμουν ακόμα εκεί), φέρνω το δεξί πόδι πίσω από το αριστερό (πολύ αργότερα είδα τον Κριστιάνο Ρονάλντο να κάνει το ίδιο κόλπο φιγουράροντας στην τηλεόραση, ο αναίσχυντος πλαγιαριστής) και τον πατάω με όλο το πάθος που δίνει στον άνθρωπο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η πεποίθηση ότι βρίσκεται σε θέση νόμιμης αυτοάμυνας. Ακούγεται ένα μεγαλειώδες κραααατς και εκτοξεύεται το ζουμί του προς τα πάνω, κατευθείαν στα μάτια μου. Ο παλιός όμως είν' αλλιώς και φοράει πάντα τα γυαλιά του (μπορεί και χωρίς αυτά να δει έναν δεκαπεντάποντο σκορπιό, όχι όμως να τον πετύχει). Η αγαλλίαση για τον θρίαμβο σ' αυτή την καθοριστική για την αποστολή μου μονομαχία με τον σκορπάρχοντα και η ανακούφιση (πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τόσο τυχερός που φοράω γυαλιά) κατανίκησαν την απίστευτη αηδία που ένιωθα όλο το δίωρο που έπλενα τα γυαλιά με κάθε (καθαριστική και μη) ουσία που βρήκα στο σπίτι (υπό το βλέμμα της νυφίτσας πληροφοριών που είχε θρονιαστεί στο μπάνιο για να μελετήσει τον παρείσακτο που μπήκε στο σπίτι τους και να δώσει αναφορά από το μέτωπο στις υπόλοιπες) και τελικά απαλλάχτηκα από τη μέχρι τότε ανυπέρβλητη αηδία μπροστά στο κρατς και την εκτόξευση του ζωμού.
ΥΓ: Οι τοπικές ειδικές δυνάμεις έδιωξαν τα φίδια καίγοντας ένα σκοινί εμποτισμένο με μια ουσία που σιχαίνονται, αλλά οι νυφίτσες είναι ακόμα εκεί και με χαιρετάνε όποτε πάω. Να ήξεραν να φτιάχνουν και καφέ...
Elsa
¥
Όταν οι δυνάμεις της φύσης είναι τόσο υπέρτερες, εγώ αποχωρώ διακριτικά. Θα το πούλαγα το ρημάδι!
Εσύ που έχεις σχέσεις με νυφίτσες, για πες, είναι αλήθεια ότι αν σε βάλουν στο μάτι κάνουν ένα σωρό παράξενες και εκδικητικές ζημιές; (κάποιος μου ορκιζόταν πως του έκοψαν τις κουρτίνες από το κουρτινόξυλο, σαν με ψαλίδι!)
Εσύ που έχεις σχέσεις με νυφίτσες
, για πες, είναι αλήθεια ότι αν σε βάλουν στο μάτι κάνουν ένα σωρό παράξενες και εκδικητικές ζημιές; (κάποιος μου ορκιζόταν πως του έκοψαν τις κουρτίνες από το κουρτινόξυλο, σαν με ψαλίδι!)
Themis†
¥
Σαν συννεφιάσει ο ουρανός, αστράψει και φρουμάζει
κάθε παλικαριού η καρδιά λιποψυχά, δειλιάζει.
Και σαν τα στίφη του οχτρού το σύμπαν κυριέψουν
άντρες να είναι και καλοί και πάλι θα κιοτέψουν.
Ακούστε όμως να σας πω το θαμαστό που γίνη
στης Πίνδος τις βουνοκορφές, κι οπού μπορεί ας κρίνει.
Κουβάρια, εσμοί και συρφετοί τα φίδια και οι δράκοι
και κατσαρίδες και σκορπιοί, νυφίτσες στο κονάκι.
Άκαρδη διοικήτρια, πώς δεν τον ελυπήθης
τον έβγαλες αναφορά και σκάρτα του ξηγήθης.
Μονάχος του να έμπαινε, μονάχος να παλεύει
και να 'ναι χάρος και χαμός σε ό,τι κι αν σαλεύει.
Ένας τ' ακούει κι έφριξε, άλλος μοιρολογάει
τρίτος και η καρδούλα του χίλια κομμάτια σπάει.
- Σωπάστε δα, κι εμένανε με λένε Δαεμάνο
κι οπού βρεθεί στο δρόμο μου, στον λάκκο τόνε βάνω.
Ελάτε λάμιες του γιαλού, φαρμακερά σκορπίδια
όλεθρος είν' η χέρα μου κι εσείς αποκαΐδια.
Έλα κι εσύ της άβυσσος άρχοντα και του σκότους
του αντρειωμένου η καρδιά δεν τσι ψηφά τσι κρότους.
Να 'σαι εσύ με το κεντρί και μ' όλο το φαρμάκι
κι εγώ με δίχως άρματα, ντυμένος σαν ροκάκι.
- Γεια σου Δαεμάνε ήρωα, της λεβεντιάς στολίδι
σκορπιοφονιά, και της αντρειάς πανώριο δαχτυλίδι.
κάθε παλικαριού η καρδιά λιποψυχά, δειλιάζει.
Και σαν τα στίφη του οχτρού το σύμπαν κυριέψουν
άντρες να είναι και καλοί και πάλι θα κιοτέψουν.
Ακούστε όμως να σας πω το θαμαστό που γίνη
στης Πίνδος τις βουνοκορφές, κι οπού μπορεί ας κρίνει.
Κουβάρια, εσμοί και συρφετοί τα φίδια και οι δράκοι
και κατσαρίδες και σκορπιοί, νυφίτσες στο κονάκι.
Άκαρδη διοικήτρια, πώς δεν τον ελυπήθης
τον έβγαλες αναφορά και σκάρτα του ξηγήθης.
Μονάχος του να έμπαινε, μονάχος να παλεύει
και να 'ναι χάρος και χαμός σε ό,τι κι αν σαλεύει.
Ένας τ' ακούει κι έφριξε, άλλος μοιρολογάει
τρίτος και η καρδούλα του χίλια κομμάτια σπάει.
- Σωπάστε δα, κι εμένανε με λένε Δαεμάνο
κι οπού βρεθεί στο δρόμο μου, στον λάκκο τόνε βάνω.
Ελάτε λάμιες του γιαλού, φαρμακερά σκορπίδια
όλεθρος είν' η χέρα μου κι εσείς αποκαΐδια.
Έλα κι εσύ της άβυσσος άρχοντα και του σκότους
του αντρειωμένου η καρδιά δεν τσι ψηφά τσι κρότους.
Να 'σαι εσύ με το κεντρί και μ' όλο το φαρμάκι
κι εγώ με δίχως άρματα, ντυμένος σαν ροκάκι.
- Γεια σου Δαεμάνε ήρωα, της λεβεντιάς στολίδι
σκορπιοφονιά, και της αντρειάς πανώριο δαχτυλίδι.
Άντε, άλλες δυο μικρές ιστορίες μετά την καταπληκτική του δαεμάνου και το τραγούδι του Θέμη που εξυμνεί τα κατορθώματά του.
Δελφοί 2010. Ιούνιος. Συνεδριακό κέντρο για όσους έχουν πάει. Τα δωμάτια όμορφα και πεντακάθαρα και ευρύχωρα. Με τη διαφορά μόνο ότι έχουν κατοικίδια προστατευμένα και προστατευόμενα μάλιστα από τους ντόπιους. Πίσω από την πόρτα υπάρχει μια πλαστικοποιημένη σελίδα που σου εξηγεί την ιστορία του συμπαθούς σαμιαμιθιού και σου λέει ότι είναι φίλος σου (σαν τους Γερμανούς ένα πράμα!) και ότι καλύτερα να μην το σκοτώσεις. Και προτού προλάβω να αποτελειώσω την ανάγνωση, να ο συμπαθής καφετί φίλος να ξεπροβάλλει από πίσω από το κουρτινόξυλο. Εγώ υπακούοντας στους κανόνες και στην οικολογική μου συνείδηση δεν πήγα να το σκοτώσω, αλλά επειδή στο διπλό κρεβάτι του δωματίου μου θα προτιμούσα να κοιμηθεί κάποια αιθέρια ύπαρξη, σε ανθρώπινη μορφή και χωρίς ουρά ει δυνατόν, προσπάθησα να το διώξω. Δεν θέλεις ούτε να σε περπατήσει ούτε να το βρεις μέσα στη βαλίτσα σου γυρνώντας σπίτι σου. Σωστά; Τελικά δεν βρήκα τρόπο να το διώξω και να το κρατήσω ζωντανό ταυτόχρονα κι έτσι το άφησα εκεί να μου κάνει παρέα. Τελικά μόνο τάβλι που δεν παίξαμε μαζί, αφού πήρε και θάρρος και κατέβαινε πίσω από την τηλεόραση και τον καθρέφτη. :)
Δεν ήταν το μόνο ζωύφιο όμως που υπήρχε στο χώρο. Ένα βράδυ που γυρίζαμε είδαμε ένα μικρό σκορπιό, κατάμαυρο όμως να κατεβαίνει τις σκάλες προς τα δωμάτιά μας. Εγώ, ικανοποιημένος από την παρέα του σαμιαμιθιού και πιστεύοντας πως στους δύο τρίτος δεν χωρεί, σήκωσα το πόδι να τον πατήσω. Κι εκεί που απείχα ένα δευτερόλεπτο από το να τον στείλω να βρει τον μπαμπά του που σκότωσε ο δαεμάνος, νιώθω ένα στιβαρό χέρι να μου πιάνει το μπράτσο και να μου λέει σε άπταιστα αμερικανικά: "Don't! They have a right to live! They are harmless and they are God's creatures!" και η απάντησή μου: "Yes! But they don't have to live ON me, IN my room!"
Και η δεύτερη ιστορία αφορά κάτι άλλο. Στην Καλαμάτα που δούλευα έμενα σε ένα σπίτι σε χωριό 20 χλμ από την πόλη. Ήταν πεντακάθαρο κι αυτό και με αρκετά σύγχρονο και με καλά κουφώματα και σίτες κλπ. Το μόνο σημείο απ' όπου θα μπορούσε να μπει κάτι ήταν το τζάκι και μάλιστα αν δεν ήταν κλειστό το τάμπερ. Ένα πρωί σηκώθηκα και πήγα τουαλέτα και βλέπω ένα μαύρο πράγμα πεσμένο κοντά στη λεκάνη. Νομίζοντας πως επρόκειτο για ένα κομματάκι δέρμα από τη ζώνη μου που είχε αρχίσει να ξεφτίζει εκείνες τις μέρες, το σηκώνω να το πετάξω στο καλάθι. Και συνειδητοποιώ αμέσως ότι είχε μάτια και στόμα και με μια ακόμα πιο προσεκτική εξέταση ότι είχε και φτερά!!!! Η αηδία μου μεγάλη, το ξάφνιασμα και ο τρόμος μου ακόμα μεγαλύτερα. Το πέταξα γρήγορα στη λεκάνη και τράβηξα το καζανάκι. Κι έτσι εφόνευσα το μικρό νυχτεριδάκι που είχε μπει τη νύχτα στο μπάνιο από το παράθυρο που είχα ξεχάσει ανοιχτό...
Δελφοί 2010. Ιούνιος. Συνεδριακό κέντρο για όσους έχουν πάει. Τα δωμάτια όμορφα και πεντακάθαρα και ευρύχωρα. Με τη διαφορά μόνο ότι έχουν κατοικίδια προστατευμένα και προστατευόμενα μάλιστα από τους ντόπιους. Πίσω από την πόρτα υπάρχει μια πλαστικοποιημένη σελίδα που σου εξηγεί την ιστορία του συμπαθούς σαμιαμιθιού και σου λέει ότι είναι φίλος σου (σαν τους Γερμανούς ένα πράμα!) και ότι καλύτερα να μην το σκοτώσεις. Και προτού προλάβω να αποτελειώσω την ανάγνωση, να ο συμπαθής καφετί φίλος να ξεπροβάλλει από πίσω από το κουρτινόξυλο. Εγώ υπακούοντας στους κανόνες και στην οικολογική μου συνείδηση δεν πήγα να το σκοτώσω, αλλά επειδή στο διπλό κρεβάτι του δωματίου μου θα προτιμούσα να κοιμηθεί κάποια αιθέρια ύπαρξη, σε ανθρώπινη μορφή και χωρίς ουρά ει δυνατόν, προσπάθησα να το διώξω. Δεν θέλεις ούτε να σε περπατήσει ούτε να το βρεις μέσα στη βαλίτσα σου γυρνώντας σπίτι σου. Σωστά; Τελικά δεν βρήκα τρόπο να το διώξω και να το κρατήσω ζωντανό ταυτόχρονα κι έτσι το άφησα εκεί να μου κάνει παρέα. Τελικά μόνο τάβλι που δεν παίξαμε μαζί, αφού πήρε και θάρρος και κατέβαινε πίσω από την τηλεόραση και τον καθρέφτη. :)
Δεν ήταν το μόνο ζωύφιο όμως που υπήρχε στο χώρο. Ένα βράδυ που γυρίζαμε είδαμε ένα μικρό σκορπιό, κατάμαυρο όμως να κατεβαίνει τις σκάλες προς τα δωμάτιά μας. Εγώ, ικανοποιημένος από την παρέα του σαμιαμιθιού και πιστεύοντας πως στους δύο τρίτος δεν χωρεί, σήκωσα το πόδι να τον πατήσω. Κι εκεί που απείχα ένα δευτερόλεπτο από το να τον στείλω να βρει τον μπαμπά του που σκότωσε ο δαεμάνος, νιώθω ένα στιβαρό χέρι να μου πιάνει το μπράτσο και να μου λέει σε άπταιστα αμερικανικά: "Don't! They have a right to live! They are harmless and they are God's creatures!" και η απάντησή μου: "Yes! But they don't have to live ON me, IN my room!"
Και η δεύτερη ιστορία αφορά κάτι άλλο. Στην Καλαμάτα που δούλευα έμενα σε ένα σπίτι σε χωριό 20 χλμ από την πόλη. Ήταν πεντακάθαρο κι αυτό και με αρκετά σύγχρονο και με καλά κουφώματα και σίτες κλπ. Το μόνο σημείο απ' όπου θα μπορούσε να μπει κάτι ήταν το τζάκι και μάλιστα αν δεν ήταν κλειστό το τάμπερ. Ένα πρωί σηκώθηκα και πήγα τουαλέτα και βλέπω ένα μαύρο πράγμα πεσμένο κοντά στη λεκάνη. Νομίζοντας πως επρόκειτο για ένα κομματάκι δέρμα από τη ζώνη μου που είχε αρχίσει να ξεφτίζει εκείνες τις μέρες, το σηκώνω να το πετάξω στο καλάθι. Και συνειδητοποιώ αμέσως ότι είχε μάτια και στόμα και με μια ακόμα πιο προσεκτική εξέταση ότι είχε και φτερά!!!! Η αηδία μου μεγάλη, το ξάφνιασμα και ο τρόμος μου ακόμα μεγαλύτερα. Το πέταξα γρήγορα στη λεκάνη και τράβηξα το καζανάκι. Κι έτσι εφόνευσα το μικρό νυχτεριδάκι που είχε μπει τη νύχτα στο μπάνιο από το παράθυρο που είχα ξεχάσει ανοιχτό...
Αφού είμαστε γλωσσικό φόρουμ, μήπως να κάνουμε γκάλοπ για σαμιαμίδι vs σαμιαμίθι; Εγώ ψηφίζω το (α).
Κι εγώ το α ψήφιζα μέχρι πρότινος, αλλά κάπου διάβασα ότι το β είναι σωστό. Γνωστό και ως μολυντήρι, αλλά και κάτι άλλο που μου διαφεύγει τώρα...
Παπυρολεξικό:
Ετυμολογικό (ΕΛΝΕΓ):
Εγώ συνήθως λέω σαμιαμίδι, αλλά εδώ το ήθελα το -μίθι.
σαμιαμίθι
το / σαμαμίθιον, ΝΜ, και σαμαμίδι και σαμιαμίδι Ν· κοινή ονομασία μικρής σαύρας τού γένους γκέκο, γνωστής και με την λόγια ονομασία σαύρα η τοιχοδρόμος, η οποία φωλιάζει συνήθως στις ρωγμές τών τοίχων και χάρη στην ειδική μορφολογία τών άκρων δακτύλων της μπορεί να βαδίζει και να τρέχει σε λείες κάθετες επιφάνειες τοίχων ή ακόμη και στις οροφές· || (νεοελλ.) (μτφ.) μικρόσωμο και ευκίνητο άτομο.
το / σαμαμίθιον, ΝΜ, και σαμαμίδι και σαμιαμίδι Ν· κοινή ονομασία μικρής σαύρας τού γένους γκέκο, γνωστής και με την λόγια ονομασία σαύρα η τοιχοδρόμος, η οποία φωλιάζει συνήθως στις ρωγμές τών τοίχων και χάρη στην ειδική μορφολογία τών άκρων δακτύλων της μπορεί να βαδίζει και να τρέχει σε λείες κάθετες επιφάνειες τοίχων ή ακόμη και στις οροφές· || (νεοελλ.) (μτφ.) μικρόσωμο και ευκίνητο άτομο.
Ετυμολογικό (ΕΛΝΕΓ):
σαμιαμίδι
< μεσν. *σαμιαμίθιον (με επίδρ. του παραγ. τέρματος -ίδι, πβ. μεσν. σαμαμίθιον), υποκορ. του σαμιάμινθος < εβρ. samamít.
< μεσν. *σαμιαμίθιον (με επίδρ. του παραγ. τέρματος -ίδι, πβ. μεσν. σαμαμίθιον), υποκορ. του σαμιάμινθος < εβρ. samamít.
Εγώ συνήθως λέω σαμιαμίδι, αλλά εδώ το ήθελα το -μίθι.
SBE
¥
Φονιά της νυχτερίδας, Αζιμούθιε!
Τα μολυντήρια εμένα δε με απασχολούν, αν και συνήθως τα κυνηγάω έξω από το σπίτι. Έχω χρόνια να δω όμως, τα έφαγε η πόλη...
Βόρακα πού πουλάνε στην Ελλάδα, γιατί τον άλλο μήνα θα πάω από της γιαγιάς μου, όπου οι κατσαρίδες έχουν φτιάξει ολόκληρο θέρετρο παντός καιρού και λέω να δοκιμάσω τη συνταγή, αν και μου αρέσει επίσης η ιδέα του ζελεδακιού που τα σκοτώνει όλα (παιδιά- σκυλιά δεν έχουμε να φοβηθούμε). Θα έβαζα και την απολυμαντική βόμβα, αλλά το πρόβλημα είναι ότι το σπίτι δεν κλείνει αεροστεγώς και δεν θέλω να με κλείσουν φυλακή για τη μαζική καταστροφή της χλωρίδας και πανίδας του οικοδομικού τετραγώνου (συμπεριλαμβανομένων των γειτόνων).
Τα μολυντήρια εμένα δε με απασχολούν, αν και συνήθως τα κυνηγάω έξω από το σπίτι. Έχω χρόνια να δω όμως, τα έφαγε η πόλη...
Βόρακα πού πουλάνε στην Ελλάδα, γιατί τον άλλο μήνα θα πάω από της γιαγιάς μου, όπου οι κατσαρίδες έχουν φτιάξει ολόκληρο θέρετρο παντός καιρού και λέω να δοκιμάσω τη συνταγή, αν και μου αρέσει επίσης η ιδέα του ζελεδακιού που τα σκοτώνει όλα (παιδιά- σκυλιά δεν έχουμε να φοβηθούμε). Θα έβαζα και την απολυμαντική βόμβα, αλλά το πρόβλημα είναι ότι το σπίτι δεν κλείνει αεροστεγώς και δεν θέλω να με κλείσουν φυλακή για τη μαζική καταστροφή της χλωρίδας και πανίδας του οικοδομικού τετραγώνου (συμπεριλαμβανομένων των γειτόνων).