Καλά το επισημαίνεις το "Θεός ξέρει" και μπορεί να είναι αγγλισμός και να ξενίζει τον σημερινό ακροατή, αλλά παλιότερα υπήρχε, χωρίς να είναι αγγλισμός.
Στον Παπαδιαμάντη, Κουκλοπαντρειές:
Αμυνομένη η Μαργαρώ ήρχισε να ονειδίζει την χήραν και την κόρην της. Μήπως αυτές ήσαν καλύτερες τάχα; Ή θα μας πει πως πάντρεψε τάχα την κόρην της μ’ έναν λούστρο, εκεί, και στους τρεις μήνες την επήρε πάλι πίσω; Θεός ξέρει αν είναι με στεφάνι. Ή πως αγόρασε τάχα μίαν στεφανοθήκην κι έβαλεν επιδεικτικώς τα στέφανα σιμά στα εικονίσματα! Και τι κουκλοπαντρειές είναι αυτές!...κλπ.
Η Ζαφείραινα εξεμάνη εναντίον της ξένης. Αυτή να έχει στόμα, να πει κακόν για την κόρην της!... Πρέπει να πλύνει πρώτα το στόμα της, για ν’ αναφέρει τ’ όνομά της. Ακούς εκεί! μια τέτοια, μια πολύπαθη και πολυτεχνίτισσα, μια πομπιωμένη, να έχει τόλμη να βγάζει τρεις πιθαμές γλώσσα, να λέγει κιόλα για το κορίτσι το δικό της, που είναι σαν το κρύο νερό, είναι και φαίνεται!..
Πολύ κοινότερο, το μονοθεϊστικό: Ο Θεός ξέρει / Μόνο ο Θεός ξέρει.