Σπεκ, Ζαζ! Αλλά κρίμα δεν είναι να χάνεται η ανάρτηση μέσα στις αστείες λέξεις;
The funny word/phrase of the day...
- Thread starter Porkcastle
- Start date
Η αγαπημένη μου αστεία φράση (αν και σοφή, φυσικά) για σήμερα:
Του τεμπέλη το τσαντίρι, του διαβόλου είν' εργαστήρι.
Του τεμπέλη το τσαντίρι, του διαβόλου είν' εργαστήρι.
Α μπράβο, εδώ θα τη βάλω. Μια παροιμία που βρήκα χτες, που την ξέρει μόνο το Παπυρολεξικό (ή, καλύτερα, δεν την ξέρει το διαδίκτυο), και μου άρεσε για τη χρήση της λέξης συρμός με τη σημασία «σύρσιμο, ίχνη πορείας του φιδιού».
Το φίδι θωρείς και το συρμό γυρεύεις.
Λέγεται για εκείνους που ζητούν να βγάλουν συμπεράσματα από εικασίες, ενώ βρίσκονται προ τετελεσμένων γεγονότων.
(Word for word: Though you can see the snake, you're still looking for its trail.)
Κάποιος κάπου γράφει ότι στη χώρα του λένε το άλλο:
"If you can see the snake's trail, you don't need to see the snake as well".
Αλλά δεν ξέρω ούτε τη χώρα του.
Το φίδι θωρείς και το συρμό γυρεύεις.
Λέγεται για εκείνους που ζητούν να βγάλουν συμπεράσματα από εικασίες, ενώ βρίσκονται προ τετελεσμένων γεγονότων.
(Word for word: Though you can see the snake, you're still looking for its trail.)
Κάποιος κάπου γράφει ότι στη χώρα του λένε το άλλο:
"If you can see the snake's trail, you don't need to see the snake as well".
Αλλά δεν ξέρω ούτε τη χώρα του.
sarant
¥
Συνονόματε, δεν μας διαβάζεις. Αν δεις εδώ
http://www.lexilogia.gr/forum/showthread.php?t=6088
η παροιμία έχει ήδη αναφερθεί, αν και την είχα συσχετίσει με άλλην (και εγώ την ξέρω με "συρμή")
Καλημέρα. Σας διαβάζω και σας ξαναδιαβάζω, αλλά δεν τα συγκρατώ πια τα έρμα. Ίσως, τώρα περισσότερο από ποτέ, χρειάζομαι την επανάληψη για να μάθω. (Μοναδική μου παρηγοριά που βλέπω σαραντάρηδες να χρησιμοποιούν την επανάληψη, ίσως για να πιστέψουν και οι ίδιοι αυτά που γράφουν.)
Και αυτό το «κρικετοειδή» στην Απόφαση της Επιτροπής της 21/12/1992 σχετικά με την κωδικοποίηση του μηνύματος Animo (93/70/ΕΟΚ) είναι επίσης λανθασμένο: θα 'πρεπε να είναι Κρικητίδες (πρβλ. Καστορίδες). Πολύ βιαστικά (μια που έψαχνα για κάτι άλλο) πρόσεξα επίσης ότι παρατονίζει τα Νωδά (Edenta αναφέρει το αγγλικό κείμενο, Edentata είναι το σωστό — αλλά ούτως ή άλλως αυτή η κατηγοριοποίηση έχει εγκαταλειφθεί) σε *νώδα. Η λέξη «νωδός» (όπως και το λατινικό) σημαίνει: αυτός που δεν έχει δόντια, (κν.) φαφούτης.
Η αστεία λέξη για σήμερα είναι ο κατώβλεψ, μια λέξη που (πλάκα-πλάκα) προσφέρει αμέσως λύση σε δύο φλέγοντα ζητήματα τα οποία βασανίζουν τον ομιλητή τής ελληνικής: Πρώτον, ποιο είναι το αρσενικό τής λέξης χαμηλοβλεπούσα (αν και σε παράδειγμα χρήσης από την Καθημερινή διαπιστώνουμε καίρια σημασιακή διαφοροποίηση), και δεύτερον, ποιος είναι ο δόκιμος τύπος για το περιβόητο wildebeest (προφ. βίλντεμπιστ, κάτι σαν τη γνωστή Λέσχη — αν και οι υστεροαποικιακοί αγγλόφωνοι το παρέφθειραν και σε γουίλντεμπιστ, τρομάρα τους), κτήνος θαυμαστό το γένος τού οποίου καλείται Κοννοχαίτης στα καθ' ημάς — γκνου, γνου, νιου, νου, ή μήπως το εξελληνισμένο γνυς (και με του οποίου την κλίση, όταν κάπου αυτή καθίσει, θα εμπλουτίσουμε ευθύς, το θρεντάκι με τα εις -ύς);
Ο τύπος κατώβλεψ πάντως διαθέτει το πλεονέκτημα της παράλληλης ύπαρξης και λογιότατης (καθαρολόγος που φαίνεται, χειλικόληκτα θέλει) και ομαλότατης (κατά τα πολλά σε -ωπας και το πρίγκιπας) κλίσης, αρτύζοντας ευχάριστα τη ζωή και τη γλώσσα μας. Και φυσικά το λιγότερο που μπορούμε να καταθέσουμε προς τιμήν των ανά τον κόσμο αναξιοπαθούντων γνυών είναι το ακόλουθο κείμενο από το τεύχος 77 (Μάιος 1843) του περιοδικού Αποθήκη των Ωφελίμων Γνώσεων (ακριβώς από κάτω η εικόνα με τίτλο «Αγέλη Κατωβλέπων», η οποία συνοδεύει το άρθρο για τον θρυλικό Κατώβλεπα), στο οποίο διατηρήθηκε η ορθογραφία του πρωτοτύπου (η οποία περιλαμβάνει και το ότι τα παραπολύ και επιτοπλείστον γράφονται σε μία λέξη):
Το προτεταγμένον ζώον καλείται Γνυς υπό των Αφρικανών· το δε όνομα Κατώβλεψ έδωκεν ο Αιλιανός εις άγριόν τι ζώον φοβεράς όψεως, κατοικούν την Αφρικήν, και περιγραφόμενον υπ' αυτού εις τρόπον, εξ ου φαίνεται πιθανώτατον ότι εννοούσε τον Γνυν. Ο Πλίνιος λέγει ότι γεννάται εις την Αιθιοπίαν, παρά τας πηγάς του Νείλου· ότι είναι μετρίου μεγέθους, αλλά βραδυπόρος, ότι έχει ογκώδη κεφαλήν, κλίνουσαν προς τα κάτω, και ότι το βλέμμα του είναι θανάσιμον — περιγραφή βεβαίως ανάρμοστος εις τον Γνυν, και παραπολύ απροσδιόριστος και υπερβολική. Ο Γνυς όμως είναι τόσον αλλόκοτον ζώον, ώστε δεν πρέπει να εκπληττώμεθα εάν οι αρχαίοι απέδιδον εις αυτόν τεραστίους ιδιότητας. Φαίνεται ως σύνθετος εκ του ίππου, του βοός, και της ελάφου, διότι μετέχει εκ του χαρακτήρος και των τριών, μάλιστα δε του ίππου· τωόντι, ο τράχηλος, το σώμα, και η ουρά του είναι απαράλλακτα ως ευσχήμου μικρού ίππου· ο τράχηλος καλύπτεται υπ' ορθίας και πυκνής χαίτης, η δε ουρά είναι μακρά και κατάχυτος. Τα σκέλη είναι λεπτά, ρωμαλέα, άριστα συνηρμοσμένα, και όμοια των της ελάφου· η δε κεφαλή και τα κέρατα μας ενθυμίζουσι τον βούβαλον. Οι οφθαλμοί επαπειλούσι, και εμφαίνουσι μεγάλην θηριωδίαν· τα κέρατα, κοινά εις αμφότερα τα γένη, εξαπλούνται ως περικεφαλαία επάνωθεν του μετώπου, όθεν κλίνουσι προς τα κάτω μεταξύ των οφθαλμών, έπειτα δ' εξαίφνης στρέφονται προς τα άνω, στρογγυλευόμενα και λεπτυνόμενα όσον προβαίνουσι, και λήγοντα εις άκρα μετρίας οξύτητος. Η τοποθεσία των είναι τοιαύτη, ώστε επισκιάζουσι τους οφθαλμούς, επιφέροντα ύποπτον και εκδικητικήν πρόσοψιν. Επί των μυκτήρων ίστανται χονδραί τρίχες όμοιαι θυσάνου, και η σιαγών και ο λάρυγξ είναι κεκαλυμμένα με ταυτοειδείς τρίχας, αποτελούσας δασύν πώγωνα· πλήρης δε χαίτη εξαρτάται εκ του υποκάτω μέρους του τραχήλου, και εκ του μέσου των εμπροσθίων μελών. Η κεφαλή του Κατώβλεπος είναι βαρεία, ως η του βοός· το δε στόμα ή ρύγχος αυτού, ον πλατύτατον, σχηματίζει δύο τινά παραρτήματα, εν εφ' εκάστου άκρου, άτινα καλύπτουσιν, ως δικλίδες, τας οπάς των μυκτήρων, δυναμένων να ανοίγωνται και να κλείωνται κατ' αρέσκειαν.
Οι Κατώβλεπες γεννώνται εις τας πεδιάδας της Νοτίου Αφρικής, και τας λοφώδεις χώρας, όπου περιπλανώνται ποτέ μεν μόνοι, ως επιτοπλείστον δε αγεληδόν· μεταναστεύουσι δε κατά τας ώρας του ενιαυτού. Αγνοείται μεν έως πού εκτείνονται εις το ενδότερον· και εις τα απώτερα όμως μέρη, όπου διήλθον περιηγηταί, απήντησαν αγέλας, και κατεδίωξαν αυτάς· διότι το κρέας των τιμάται και υπό των εγχωρίων και υπό των αποίκων. Είναι όμως αγριώτατοι και δυσπρόσιτοι. Άμα όταν ίδωσιν εχθρόν, διατρέχουσι το πεδίον, όχι ατάκτως και συγκεχυμένοι, αλλά κατά σειράν, ακολουθούντες οδηγόν· ενώ δε βλέπονται μακρόθεν καλπάζοντες επί της πεδιάδος, παρεμφέρουσι τοσούτον με τους ραβδωτούς ονάγρους —κάτοχους των αυτών ερημιών— ώστε, αν έλειπε και η του χρώματος διαφορά, ήθελον ευκόλως εκλαμβάνεσθαι αντ' εκείνων. Το χρώμα των είναι γενικώς βαθύ μελάγχροινον, η ουρά των λευκόφαιος, και η χαίτη σχεδόν λευκή. Ταχύτητα, ως εμφαίνεται εκ της ρωμαλεότητος και συναρμογής του σώματος αυτών, έχουσι μεγίστην· πριν δε δράμωσιν, ορμώσιν ένθεν κακείθεν, λακτίζουσι, κερατίζουσι, και δεικνύουσι σφοδράν συγκίνησιν. Σπανίως τολμώσι να προσβάλωσιν άνθρωπον, εκτός οπόταν στενοχωρηθώσι παραπολύ ή τρωθώσι· τότε δε υπερασπίζονται μετ' απελπισίας· πίπτοντες επί των γονάτων, ορμώσι κατά του θρασέος εχθρού των μετά παραδόξου ισχύος και σφοδρότητος, και, αν δεν ήναι άριστα προητοιμασμένος, αφεύκτως θανατόνεται.
Οπόταν ο Κατώβλεψ αλωθή νέος, ημερόνεται άνευ πολλής δυσκολίας· συμπεριφέρεται δε μετά των βοών, αβλαβώς υπάγων εις την νομήν, και πάλιν επαναστρέφων· φαίνεται όμως ότι ολίγοι μόνον γεωργοί ημερόνουν αυτούς, καθό υποκειμένους εις θανατηφόρα εξανθήματα της επιδερμίδος, ά και μεταδίδουν εις τα λοιπά ζώα. Περιωρισμένος ων, καταντά θηριώδης, και δεν δύναταί τις να πλησιάση αυτόν άνευ προφυλάξεως· αι θήλειαι είναι ήττον επικίνδυνοι των αρρένων, και μάλλον ευάγωγοι.
Η θέα του ερυθρού χρώματος λέγεται ότι παροξύνει το ζώον τούτο. «Προς διασκέδασιν,» λέγει Άγγλος περιηγητής, «εδένομεν κόκκινα χειρόμακτρα εις ράβδον, και ανυψούμεν αυτήν ενώπιον των Κατωβλέπων· ούτοι δε επήδων τήδε κακείσε, έτυπτον τας πλευράς με τας μακράς ουράς των, και ανώρυττον την γην με τας οπλάς αυτών, σφοδρώς ηρεθισμένοι, και εις το φαινόμενον έτοιμοι να ορμήσωσι καθ' ημών· έπειτα δε, καθ' ην στιγμήν εμέλλομεν να πυροβολήσωμεν, έφευγον τάχιστα· και απομακρυνόμενοι, παρίστανον το αυτό κωμικόν θέαμα.»
Ο τύπος κατώβλεψ πάντως διαθέτει το πλεονέκτημα της παράλληλης ύπαρξης και λογιότατης (καθαρολόγος που φαίνεται, χειλικόληκτα θέλει) και ομαλότατης (κατά τα πολλά σε -ωπας και το πρίγκιπας) κλίσης, αρτύζοντας ευχάριστα τη ζωή και τη γλώσσα μας. Και φυσικά το λιγότερο που μπορούμε να καταθέσουμε προς τιμήν των ανά τον κόσμο αναξιοπαθούντων γνυών είναι το ακόλουθο κείμενο από το τεύχος 77 (Μάιος 1843) του περιοδικού Αποθήκη των Ωφελίμων Γνώσεων (ακριβώς από κάτω η εικόνα με τίτλο «Αγέλη Κατωβλέπων», η οποία συνοδεύει το άρθρο για τον θρυλικό Κατώβλεπα), στο οποίο διατηρήθηκε η ορθογραφία του πρωτοτύπου (η οποία περιλαμβάνει και το ότι τα παραπολύ και επιτοπλείστον γράφονται σε μία λέξη):
Το προτεταγμένον ζώον καλείται Γνυς υπό των Αφρικανών· το δε όνομα Κατώβλεψ έδωκεν ο Αιλιανός εις άγριόν τι ζώον φοβεράς όψεως, κατοικούν την Αφρικήν, και περιγραφόμενον υπ' αυτού εις τρόπον, εξ ου φαίνεται πιθανώτατον ότι εννοούσε τον Γνυν. Ο Πλίνιος λέγει ότι γεννάται εις την Αιθιοπίαν, παρά τας πηγάς του Νείλου· ότι είναι μετρίου μεγέθους, αλλά βραδυπόρος, ότι έχει ογκώδη κεφαλήν, κλίνουσαν προς τα κάτω, και ότι το βλέμμα του είναι θανάσιμον — περιγραφή βεβαίως ανάρμοστος εις τον Γνυν, και παραπολύ απροσδιόριστος και υπερβολική. Ο Γνυς όμως είναι τόσον αλλόκοτον ζώον, ώστε δεν πρέπει να εκπληττώμεθα εάν οι αρχαίοι απέδιδον εις αυτόν τεραστίους ιδιότητας. Φαίνεται ως σύνθετος εκ του ίππου, του βοός, και της ελάφου, διότι μετέχει εκ του χαρακτήρος και των τριών, μάλιστα δε του ίππου· τωόντι, ο τράχηλος, το σώμα, και η ουρά του είναι απαράλλακτα ως ευσχήμου μικρού ίππου· ο τράχηλος καλύπτεται υπ' ορθίας και πυκνής χαίτης, η δε ουρά είναι μακρά και κατάχυτος. Τα σκέλη είναι λεπτά, ρωμαλέα, άριστα συνηρμοσμένα, και όμοια των της ελάφου· η δε κεφαλή και τα κέρατα μας ενθυμίζουσι τον βούβαλον. Οι οφθαλμοί επαπειλούσι, και εμφαίνουσι μεγάλην θηριωδίαν· τα κέρατα, κοινά εις αμφότερα τα γένη, εξαπλούνται ως περικεφαλαία επάνωθεν του μετώπου, όθεν κλίνουσι προς τα κάτω μεταξύ των οφθαλμών, έπειτα δ' εξαίφνης στρέφονται προς τα άνω, στρογγυλευόμενα και λεπτυνόμενα όσον προβαίνουσι, και λήγοντα εις άκρα μετρίας οξύτητος. Η τοποθεσία των είναι τοιαύτη, ώστε επισκιάζουσι τους οφθαλμούς, επιφέροντα ύποπτον και εκδικητικήν πρόσοψιν. Επί των μυκτήρων ίστανται χονδραί τρίχες όμοιαι θυσάνου, και η σιαγών και ο λάρυγξ είναι κεκαλυμμένα με ταυτοειδείς τρίχας, αποτελούσας δασύν πώγωνα· πλήρης δε χαίτη εξαρτάται εκ του υποκάτω μέρους του τραχήλου, και εκ του μέσου των εμπροσθίων μελών. Η κεφαλή του Κατώβλεπος είναι βαρεία, ως η του βοός· το δε στόμα ή ρύγχος αυτού, ον πλατύτατον, σχηματίζει δύο τινά παραρτήματα, εν εφ' εκάστου άκρου, άτινα καλύπτουσιν, ως δικλίδες, τας οπάς των μυκτήρων, δυναμένων να ανοίγωνται και να κλείωνται κατ' αρέσκειαν.
Οι Κατώβλεπες γεννώνται εις τας πεδιάδας της Νοτίου Αφρικής, και τας λοφώδεις χώρας, όπου περιπλανώνται ποτέ μεν μόνοι, ως επιτοπλείστον δε αγεληδόν· μεταναστεύουσι δε κατά τας ώρας του ενιαυτού. Αγνοείται μεν έως πού εκτείνονται εις το ενδότερον· και εις τα απώτερα όμως μέρη, όπου διήλθον περιηγηταί, απήντησαν αγέλας, και κατεδίωξαν αυτάς· διότι το κρέας των τιμάται και υπό των εγχωρίων και υπό των αποίκων. Είναι όμως αγριώτατοι και δυσπρόσιτοι. Άμα όταν ίδωσιν εχθρόν, διατρέχουσι το πεδίον, όχι ατάκτως και συγκεχυμένοι, αλλά κατά σειράν, ακολουθούντες οδηγόν· ενώ δε βλέπονται μακρόθεν καλπάζοντες επί της πεδιάδος, παρεμφέρουσι τοσούτον με τους ραβδωτούς ονάγρους —κάτοχους των αυτών ερημιών— ώστε, αν έλειπε και η του χρώματος διαφορά, ήθελον ευκόλως εκλαμβάνεσθαι αντ' εκείνων. Το χρώμα των είναι γενικώς βαθύ μελάγχροινον, η ουρά των λευκόφαιος, και η χαίτη σχεδόν λευκή. Ταχύτητα, ως εμφαίνεται εκ της ρωμαλεότητος και συναρμογής του σώματος αυτών, έχουσι μεγίστην· πριν δε δράμωσιν, ορμώσιν ένθεν κακείθεν, λακτίζουσι, κερατίζουσι, και δεικνύουσι σφοδράν συγκίνησιν. Σπανίως τολμώσι να προσβάλωσιν άνθρωπον, εκτός οπόταν στενοχωρηθώσι παραπολύ ή τρωθώσι· τότε δε υπερασπίζονται μετ' απελπισίας· πίπτοντες επί των γονάτων, ορμώσι κατά του θρασέος εχθρού των μετά παραδόξου ισχύος και σφοδρότητος, και, αν δεν ήναι άριστα προητοιμασμένος, αφεύκτως θανατόνεται.
Οπόταν ο Κατώβλεψ αλωθή νέος, ημερόνεται άνευ πολλής δυσκολίας· συμπεριφέρεται δε μετά των βοών, αβλαβώς υπάγων εις την νομήν, και πάλιν επαναστρέφων· φαίνεται όμως ότι ολίγοι μόνον γεωργοί ημερόνουν αυτούς, καθό υποκειμένους εις θανατηφόρα εξανθήματα της επιδερμίδος, ά και μεταδίδουν εις τα λοιπά ζώα. Περιωρισμένος ων, καταντά θηριώδης, και δεν δύναταί τις να πλησιάση αυτόν άνευ προφυλάξεως· αι θήλειαι είναι ήττον επικίνδυνοι των αρρένων, και μάλλον ευάγωγοι.
Η θέα του ερυθρού χρώματος λέγεται ότι παροξύνει το ζώον τούτο. «Προς διασκέδασιν,» λέγει Άγγλος περιηγητής, «εδένομεν κόκκινα χειρόμακτρα εις ράβδον, και ανυψούμεν αυτήν ενώπιον των Κατωβλέπων· ούτοι δε επήδων τήδε κακείσε, έτυπτον τας πλευράς με τας μακράς ουράς των, και ανώρυττον την γην με τας οπλάς αυτών, σφοδρώς ηρεθισμένοι, και εις το φαινόμενον έτοιμοι να ορμήσωσι καθ' ημών· έπειτα δε, καθ' ην στιγμήν εμέλλομεν να πυροβολήσωμεν, έφευγον τάχιστα· και απομακρυνόμενοι, παρίστανον το αυτό κωμικόν θέαμα.»
Attachments
-
katwvleps.jpg
Last edited:
crystal
Moderator
Και μόλις άκουσα ραδιοφωνικό παραγωγό να γκρινιάζει για τη ΔΕΘ (είναι της μοδός η γκρίνια, αν δεν γκρινιάζεις δεν είσαι καλλιεργημένος/εναλλακτικός/προοδευτικός/γνήσιος χίπστερ), κλείνοντας με την εκπληκτική φράση: χίλιοι κώλοι όλοι κι όλοι, μας χαλάσανε την πόλη!
Ειδικά η Θεσσαλονίκη έχει να επιδείξει τέτοια πληθώρα εκπληκτικών φυσιογνωμιών στη δημόσια ζωή της, που η φράση της ταιριάζει γάντι...
Ειδικά η Θεσσαλονίκη έχει να επιδείξει τέτοια πληθώρα εκπληκτικών φυσιογνωμιών στη δημόσια ζωή της, που η φράση της ταιριάζει γάντι...
Σήμερα έμαθα άλλη μια λέξη την οποία αγνοούσα (στη συγκεκριμένη χρήση): Πρόκειται για τη γαϊδάρα, που χρησιμοποιείται στη ζαργκόν τής πιάτσας για να περιγράψει το rolling garment rack.
Και μετά επιμένετε ότι δεν προφέρεται διαφορετικά το -υ- από το -ι-. 
Μα είναι προφανέστατα αληθές τελικά αυτό που λέγεται ότι το σχήμα τού ύψιλον είναι σημαντικότατος φορέας εννοίας λόγω του κοίλου του σχήματος: Εάν είναι βιζάκια (ήγουν φλαταδούρα) τότε γράφονται με το επιπεδόσχημο γιώτα — εάν όμως είναι τροφαντά τότε θέλουν το υπερήφανα μαστοειδές ύψιλον.Και μετά επιμένετε ότι δεν προφέρεται διαφορετικά το -υ- από το -ι-.
Πάντως (στα σοβαρά, τώρα) ο Beekes δεν θεωρεί απόλυτα σίγουρη τη σημιτική προέλευση· θεωρεί πως είναι εξίσου πιθανόν η λέξη να είναι και προελληνική λόγω του -ακ-.
Η σημερινή αστεία λέξη είναι ο φερτάκιας, παναπεί ο ρουφιάνος που καρφώνει στην αστυνομία. Ο σχηματισμός της λέξης είναι σαφής, από το φέρνω (πρβλ. κ. φερτός) και το —συνήθως μειωτικό— παραγωγικό επίθημα -άκιας (πρβλ. παρτάκιας, κορτάκιας κ.ά.). Η λέξη είναι παλιά αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει με λέξεις του υποκόσμου, αλεξικογράφητη στα μείζονα λεξικά πλην του Πάπυρου.
Για τον σχηματισμό με βάση το φερτ- συγκρίνετε και τη λέξη φερτίκια (τα), παναπεί τα κόμιστρα, όπου το παραγωγικό επίθημα είναι μεν το -ίκια αλλά —όπως και στην περίπτωση του -(τ)άκιας— το ταυ στο -(τ)ίκια ευνοείται από παρόμοιες λέξεις που το έχουν: βρετίκια, μπατίκια.
ΥΓ Και, χάρη στους ιντερνετικούς αυτόματους μεταφραστές, η επιχειρηματική ιδέα της ημέρας είναι ο «φερτάκιας οφθαλμιατρικής» — whatever that is.
Για τον σχηματισμό με βάση το φερτ- συγκρίνετε και τη λέξη φερτίκια (τα), παναπεί τα κόμιστρα, όπου το παραγωγικό επίθημα είναι μεν το -ίκια αλλά —όπως και στην περίπτωση του -(τ)άκιας— το ταυ στο -(τ)ίκια ευνοείται από παρόμοιες λέξεις που το έχουν: βρετίκια, μπατίκια.
ΥΓ Και, χάρη στους ιντερνετικούς αυτόματους μεταφραστές, η επιχειρηματική ιδέα της ημέρας είναι ο «φερτάκιας οφθαλμιατρικής» — whatever that is.
bernardina
Moderator
Η μαγεία τού scripturient (το οποίο δεν είναι λεξιπλασία, αλλά κανονική λέξη λατινικής προέλευσης, ούτε άπαξ λεχθέν) είναι που θυμίζει prurient (αρχικά που έχει φαγούρα, έπειτα που έχει περιέργεια, τέλος ασελγής και φιλήδονος).
Άψογη λέξη το scripturient. Να τη θυμόμαστε. Έχει και ουσιαστικό, scripturiency.
Άψογη λέξη το scripturient. Να τη θυμόμαστε. Έχει και ουσιαστικό, scripturiency.