Euro 2012

[drsiebenmal]

Και ο λόγος ακριβώς που πιστεύω προσωπικά πως τελικά κέρδισε η Γερμανία (με τα ελάχιστα ποδοσφαιρικά που ξέρω) δεν ήταν επειδή απλώς ήταν καλύτερη ομάδα, αλλά επειδή προσάρμοσε την τακτική της ειδικά σ' αυτό το παιχνίδι ειδικά στην ομάδα που 'χε ν' αντιμετωπίσει — δηλαδή στην Ελλάδα. Έπαιξε όχι γενικά κι αόριστα καλό πoδόσφαιρο, αλλά συγκεκριμένα κι εστιασμένα με τον καλύτερο τρόπο ενάντια σε αυτή την ελληνική ομάδα.

Μα αυτός είναι ο λόγος που οι ίδιοι οι Γερμανοί έχουν αρχίσει να θεωρούν αυτή την ομάδα των 23-25χρονων την καλύτερη που είχαν ποτέ. Και το στηρίζουν με δεδομένα:

(1) Ο…Insider της Γερμανίας στους «Insiders»
(2) Personnel (wiki)

 

[Rogerios]

Εύγε κι από εμένα στον Ζαζ για την ανάλυσή του!

 

[Zazula]

Εύγε κι από εμένα στον Ζαζ για την ανάλυσή του!

Με κολακεύουν εξόχως τα καλά σας λόγια, παίδες, που δεν είμαι δα και κανένας ποδοσφαιρεπαΐων! :)

 

[Inachus]

Να ένα βιντεάκι που βρήκα στον guardian με "κινούμενα" σχέδια για τον αγώνα "Ελλάδα-Γερμανία":

 

[Palavra]

Μα αυτός είναι ο λόγος που οι ίδιοι οι Γερμανοί έχουν αρχίσει να θεωρούν αυτή την ομάδα των 23-25χρονων την καλύτερη που είχαν ποτέ.

Εμένα μου άρεσε σε αυτήν την ομάδα επίσης το ότι σε μεγάλο βαθμό απαρτίζεται από Γερμανούς που είναι μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς, με αρχική καταγωγή από χώρες της Αφρικής, την Τουρκία, την Ισπανία, τέτοια. Κάτι που μάλλον θ' αργήσουμε να το δούμε στην Ελλάδα.

 

[SBE]

Στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε τη μετανάστευση της Γερμανίας, ούτε μεταναστεύουν προς εμάς από τη δεκαετία του '60.
Αλλά δε νομίζω ότι μας λείπουν γενικά οι "Έλληνες" αθλητές. Ολόκληρη ολυμπιακή αποστολή είχαμε το 2004 που είχε μέσα από Αμερικανούς μέχρι Γεωργιανούς που δεν ήξεραν κατά πού πέφτει η Ελλάδα πριν το ουρανοκατέβατο διαβατήριο.

 

[LostVerse]

Εμένα μου άρεσε σε αυτήν την ομάδα επίσης το ότι σε μεγάλο βαθμό απαρτίζεται από Γερμανούς που είναι μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς, με αρχική καταγωγή από χώρες της Αφρικής, την Τουρκία, την Ισπανία, τέτοια. Κάτι που μάλλον θ' αργήσουμε να το δούμε στην Ελλάδα.

Η εικόνα αυτή αποτυπώνεται άριστα παρακάτω:

Τώρα πόσο δόκιμη είναι μια τέτοια εικόνα; Σχετικό. Αν θεωρήσουμε ότι παν μέτρο άριστον, αυτοί έχουν ξεπεράσει τα όρια της υπερβολής και βαδίζουν πλέον στην περιοχή του κιτς.

Είναι όπως περίπου τότε που είχε εφαρμοστεί για πρώτη φορά ο κανονισμός Μπόσμαν. Έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Για να μη μιλήσουμε για τη γνωστή σκηνή από ταινία της Βλαχοπούλου

Στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε τη μετανάστευση της Γερμανίας, ούτε μεταναστεύουν προς εμάς από τη δεκαετία του '60.
Αλλά δε νομίζω ότι μας λείπουν γενικά οι "Έλληνες" αθλητές. Ολόκληρη ολυμπιακή αποστολή είχαμε το 2004 που είχε μέσα από Αμερικανούς μέχρι Γεωργιανούς που δεν ήξεραν κατά πού πέφτει η Ελλάδα πριν το ουρανοκατέβατο διαβατήριο.

Παρομοίως για την τότε εθνική ομάδα μπέιζμπολ. Άπαντες ελληνοαμερικάνοι ή σκέτο αμερικάνοι που θυμήθηκαν ή ανακάλυψαν ότι έχουν και δεύτερη πατρίδα. Εντάξει είπαμε αλλά όχι κι έτσι.

 

[nickel]

Η ανάλυση της ξανθιάς (την καταθέτω με «πλήρη και απόλυτη εξουσιοδότησή» της):

Εγώ δεν καταλαβαίνω τις βαθυστόχαστες αναλύσεις σας ούτε πηγαίνω στις σελίδες που μας στέλνετε για διάβασμα, γιατί εκεί υπάρχουν και άγνωστες λέξεις. Εγώ βλέπω τα ματς σαν να είναι ταινίες του Τζέιμς Μποντ, όχι του Αλμοδοβάρ. Ας πούμε, το σημερινό αγώνα, που έπαιζαν δυο σπουδαίες ομάδες, η μια ήταν η Ισπανία, την άλλη δεν τη θυμάμαι, τον βαρέθηκα, και ίσως να φταίει που δεν έπαιζε η Ελλάδα. Πάντως, όση ανάλυση και να μου κάνετε, εγώ βαρέθηκα – να το κρύψω;

Ο χθεσινός αγώνας μού άρεσε πάρα πάρα πολύ, δεν ξεκόλλησα τα μάτια μου, κι ας έλειπαν κι ο Νικοπολίτης (αυτός έχει φύγει για τα καλά, έτσι;) κι ο Καραγκούνης. Δεν πειράζει, καλός ήταν κι ο Ζυλ. Το παιχνίδι είχε συνεχές ενδιαφέρον κι ας ήταν στο μισό γήπεδο. Καλύτερα από το να τρέχουν πάνω κάτω, μια στο ένα μισό και μια στο άλλο, που είναι και ζαλιστικό. Νομίζω, είδαμε και περισσότερες φάσεις έτσι και είχα και περισσότερη αγωνία, τώρα θα το φάμε, τώρα θα το φάμε, ώσπου το φάγαμε. Αφού κάποια στιγμή από το άγχος και επειδή ήμουνα σίγουρη ότι θα τα φάμε, σκέφτηκα: Μα χάθηκε να μας τα ρίξουν νωρίς νωρίς, όπως έκαναν εκείνοι οι άλλοι στα πρώτα πέντε λεπτά, να μην έχουμε και το άγχος;

Θα μου πείτε πώς ήμουν σίγουρη, αλλά πρέπει να εμπιστευθείτε τη διαίσθηση της ξανθιάς. Αφού είχαν κατασκηνώσει μπροστά στο τέρμα μας, θεογνωσία ήθελε; Να όμως που την έπαθα κι εγώ όπως την έπαθαν όλοι όταν έτρεξαν οι δύο λες και τους είχαν βάλει νέφτι και έβαλαν το δικό μας γκολ. Τώρα θα το γυρίσουμε, σκέφτηκα. Ξέχασα όλες τις προβλέψεις που είχα κάνει. Αυτή δεν είναι η ομορφιά του ποδοσφαίρου; Χάνεις την ελπίδα στο σφύριγμα της λήξης. Ή στο τέταρτο γκολ.

Καταλαβαίνω ότι, αν έπαιζαν και οι δύο ομάδες όπως παίξαμε εμείς χτες, θα είχαν μείνει η καθεμιά μπροστά στο τέρμα της και θα το έριχναν στα κοκτέιλ. Κάθε τόσο έλεγα στους δικούς μας με μεταφορά σκέψης: πηγαίνετε κι από εκεί, παιδιά, να πάρετε κανένα φάουλ, κανένα κόρνερ. Αν θυμάμαι καλά, ολόκληρο Euro από στημένες φάσεις το πήραμε. Αφού όταν τελευταίως άρχισαν κάποιοι να πηγαίνουν στη φυλακή για στημένα, δεν καταλάβαινα γιατί δεν τους έδιναν το Euro, ποια ήταν η διαφορά…

Πάντως, εντάξει, καλό ήταν το σκορ στο τέλος. Και στο σημερινό ματς με δύο γκολ διαφορά τελειώσανε και εμείς βάλαμε και δύο στους Γερμανούς, εκείνοι με τα άσπρα σήμερα δεν έβαλαν κανένα. Βαρέθηκα σας λέω. Και να σας πω την αλήθεια, από τα 6 χτεσινά γκολ, που νομίζω ήταν όλα ωραία, κακά τα ψέματα, το πρώτο το δικό μας δεν θα το ξεχάσω ποτέ μα ποτέ. Θες που ήταν λονγκ πλέι, έτσι που κάνανε κατοστάρι σε ολόκληρο το γήπεδο, θες που για πέντε ολόκληρα λεπτά αποσβόλωσε μια υφήλιο, δεν το ξεχνάς μετά, το ξεχνάς;

 

[Rogerios]

Θα ήθελα να σχολιάσω λίγο αυτή τη δυσφημιστικού χαρακτήρα αφίσα με την "εθνική Γερμανίας", την οποία παρέθεσε ο LostVerse και η οποία εσχάτως (δηλ. πριν και μετά τον αγώνα της εθνικής μας με τους Γερμανούς) κυκλοφορεί ευρέως στο ελληνόφωνο διαδίκτυο.

Καταρχάς, γιατί δυσφημιστική, θα μου πείτε; Δεν θα μπορούσε να εκληφθεί ως ύμνος στη... διαπολιτισμικότητα της ποδοσφαιρικής Γερμανίας; Όχι, γιατί δίπλα στους ποδοσφαιριστές έχει και τον (Ουρουγουανό) διαιτητή Χόρχε Λαρριόνδα. Είναι π.χ. σαν εγώ που είμαι παναθηναϊκός να βγάλω αφίσα του ΟΣΦΠ με τους παίχτες και τον Καλόπουλο μαζί. Οπότε, ποιος έβγαλε αυτήν την αφίσα; Έ, κάποιοι που έπαιξαν κρίσιμο παιχνίδι κόντρα στους Γερμανούς και το έχασαν, παιχνίδι το οποίο διαιτήτευσε ο προαναφεθείς Ουρουγουανός. Για να σας βοηθήσω πρόκειται για κάποιους που περνιούνται για βασιλιάδες του αθλητικού πνεύματος, πρότυπα συμπεριφοράς, που παραδέχονται την ανωτερότητα του αντιπάλου χωρίς να διαμαρτύρονται για την ήττα τους κ.λπ., κ.λπ.

Για αυτό άλλωστε και δεν πρόκειται για την τωρινή εθνική Γερμανίας, αλλά για την ομάδα που αγωνίστηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νότιας Αφρικής (τότε έγινε το επίμαχο παιχνίδι).

Πάμε και στα επιμέρους: ο Ζερόμ Μπόατενγκ είναι γεννημένος στο Βερολίνο, από Γερμανίδα μητέρα. Ο Σαμί Χεντίρα γεννήθηκε στη Στουτγάρδη και η μητέρα του είναι, επίσης, Γερμανίδα. Ο Μεσούτ Εζίλ γεννήθηκε στο Γκέλζενκίρχεν. Ο Μάριο Γκόμεζ είναι γεννημένος στο Ρίντλιγκεν (η μητέρα του είναι Γερμανίδα). Από αυτούς που ήταν στην αποστολή του 2010, αλλά όχι στη φετινή, o Αόγκο είναι γεννημένος στην Καρλσρούη από Γερμανίδα μητέρα, o Ταστσί στο Έσσλινγκεν.
Από τη φετινή ομάδα, εκτός Γερμανίας είναι γεννημένοι μόνον ο Κλόζε (γεννήθηκε στο Οπόλε της Πολωνίας κι οι γονείς του εγκαταστάθηκαν στη Γερμανία όταν αυτός ήταν 9 ετών) κι ο Ποντόλσκι (στο Γκλιβίτσε της Πολωνίας, αλλά ζει στη Γερμανία από 2 ετών!). O Τροχόφσκι, που δεν είναι μέλος της τωρινής ομάδας, είναι κι αυτός γεννημένος στην Πολωνία από Πολωνούς γονείς, οι οποίοι όμως μετανάστευσαν στη Γερμανία όταν ο σημερινός παίκτης ήταν πέντε ετών (και μάλιστα ως έχοντες "γερμανική καταγωγή", με κριτήρια όχι εθνοτικά, αλλά καθαρά νομικά: κατάγονται από την τέως Δυτική Πρωσία, δηλ. από περιοχή που ανήκε στη γερμανική επικράτεια ως το 1919). Τέλος, ο βοσνιακής καταγωγής Μαρίν ζει στη Γερμανία από τα δύο του. Καθαρή περίπτωση ποδοσφαιρικής πολιτογράφησης ήταν αυτή του Βραζιλιάνου Κακάου (μέλος της αποστολής του 2010), ο οποίος παίζει πάντως σε γερμανικές ομάδες από τα 19 του.

Συμπέρασμα: οι Γερμανοί δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτε το αθέμιτο (μία πολιτογράφηση μόνο κι αυτή ποδοσφαιριστή που είχε ήδη δεκαετή παρουσία στα γερμανικά γήπεδα). Σχεδόν όλοι οι "αλλοδαπής καταγωγής" ποδοσφαιριστές της εθνικής τους είναι γεννημένοι στη Γερμανία ή, τουλάχιστον, είναι αναθρεμμένοι ποδοσφαιρικά στη χώρα αυτή. Οι Γερμανοί δεν έκλεψαν τα ταλέντα κανενός. Αυτοί τα εκπαίδευσαν. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι η ένταξη και ενσωμάτωση των παιδιών μεταναστών στη γερμανική κοινωνία είναι απολύτως επιτυχής όταν πρόκειται για τον ευγενή χώρο του ποδοσφαίρου. Λογικότατο. Αυτό και τίποτε παραπάνω. Γιατί δεν το κρύβω ότι οι απαιτήσεις κάποιων για "φυλετική καθαρότητα" των μελών εθνικών ομάδων ποδοσφαίρου με ενοχλούν.

 

[pidyo]

Για να συνεχίσω λίγο στη γραμμή του Ρογήρου, η UEFA έχει πιάσει καλά το νόημα και, στην προσπάθειά της να ενισχύσει κάπως το τοπικό χρώμα σε συλλογικό επίπεδο (αλλά και να βάλει λίγο φρένο στη μεταγραφική μανία των πλούσιων συλλόγων) έχει βάλει περιορισμούς στο ρόστερ των ομάδων που αγωνίζονται στο Champions League και στο Europa League, περιορισμούς που αγνοούν όμως σκοπίμως το κριτήριο της ιθαγένειας. Έτσι, στην 25άδα των παικτών που δηλώνει κάθε σύλλογος στην UEFA, υπάρχει η υποχρέωση οι τέσσερις τουλάχιστον θέσεις να καλύπτονται από association-trained παίκτες (δηλαδή παίκτες που μεταξύ των 15 και των 21 τους χρόνων έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον μια τριετία σε ομάδα της ομοσπονδίας στην οποία ανήκει ο εν λόγω σύλλογος) και άλλες τέσσερις από club-trained παίκτες (δηλαδή παίκτες που μεταξύ των 15 και των 21 τους χρόνων έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον μια τριετία στον ίδιο τον σύλλογο). Εάν δεν έχεις συμπληρώσει τις οκτώ αυτές θέσεις, μειώνεται αντίστοιχα ο αριθμός των παικτών που δηλώνεις: εάν δεν έχεις ούτε έναν association-trained ή club-trained (οι δυο κατηγορίες μαζί λέγονται locally trained) τότε δηλώνεις μόλις 18 παίκτες (υπάρχει και η λίστα Β με τους πιτσιρικάδες αλλά ας μην το κάνω πιο πολύπλοκο). [Παρεμπιπτόντως, τίθεται ένα θέμα ορολογίας εδώ, δεν υπάρχει καθιερωμένη ελληνική απόδοση στους όρους αυτούς, και κάθε δημοσιογράφος βάζει όποιον του κατέβει.] Ο Κώστας Μήτρογλου, για παράδειγμα, Έλληνας από Έλληνες γονείς και δυστυχώς για εμάς τους Ολυμπιακούς περισσότερο Έλληνας κι από τους Έλληνες στη νοοτροπία, θα αγωνίζεται του χρόνου στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις με τον Ολυμπιακό ως κοινοτικός, δηλαδή ως γερμανικό ποδοσφαιρικό προϊόν, γιατί ήρθε στην Ελλάδα στα 19 του και δεν συμπλήρωσε τριετία. Αντιθέτως, δυο βραζιλιανάκια που είχε φέρει στην Ελλάδα ο Ολυμπιακός στα 15 τους, θα αγωνιστούν ως ντόπιο, Ολυμπιακό προϊόν αν ποτέ δηλωθούν στην Uefa. Η Ρεάλ είχε στη σύνθεσή της από πέρυσι τον χαφ Γκρανέρο, που δεν ήταν του ίδιου επιπέδου με τους άλλους αστέρες, γιατί είχε το πλεονέκτημα να είναι το μοναδικό προϊόν των ακαδημιών της.

H Uefa ενδιαφέρεται λοιπόν μόνο για την ποδοσφαιρική ιθαγένεια, και όχι για την εθνική ταυτότητα. Αυτό βέβαια δημιουργεί ένα παράπλευρο πρόβλημα, του παιδομαζώματος σε επίπεδο σκλαβοπάζαρου που κάνουν οι μεγάλοι σύλλογοι, και της συνακόλουθης εκμετάλλευσης μικρών παιδιών, ιδίως στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική, από δίκτυα μεσαζόντων που τάζουν λαμπρό μέλλον στα χαμίνια στις αλάνες και αποσπούν χρήματα από τους γονείς τους, οι οποίοι, μες στην απελπισία τους, τζογάρουν σε μια οικονομική σωτηρία που δεν έρχεται σχεδόν ποτέ. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

 

[azimuthios]

Ευχαριστώ για τις σπουδαίες αναλύσεις, ακόμα και της ξανθιάς... :)

Αν ήσουν κάτοικος Αγίου Μαρίνου, ας πούμε, ή Λαπωνίας

Συμπληρώνω σε αυτό που είπε ο νίκελ παραπάνω. Αν ήμουν κάτοικος Αγίου Μαρίνου ή Λαπωνίας και είχα εθνική ομάδα θα είχα πρότυπο την εθνική Ελλάδας του 2004 και του 2012. Αλλά ειδικά του 2004. Όλοι πίσω με επιθετική άμυνα (αλά ΠΑΟ στο μπάσκετ) και μπροστά φωτιά στις αντεπιθέσεις ή κρατώντας την μπάλα και χτυπώντας με κάποιες κάθετες πάσες.

Να μη θυμίσω τώρα τα κλισέ Δαυίδ-Γολιάθ και μπλα μπλα.

Ο δυνατός βάζει τη δύναμη και την υπεροχή που τα σαρώνει όλα και ο αδύναμος επιστρατεύει την πονηριά/εξυπνάδα, τον αιφνιδιασμό, την τακτική. Μπορεί να μη γεμίζει στάδια, να μην κόβει εισιτήρια, να μην φτιάχνει μπλουζάκια, αλλά αντικειμενικός ή μη δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις την ψυχή και την αυταπάρνηση και εν τέλει το επίτευγμα.

Για τους παλιότερους θυμίζω το Ιταλία-Βραζιλία του 1982. Ίσως η καλύτερη Βραζιλία όλων των εποχών έπεσε πάνω στον Ντίνο Τζοφ και τον άσημο Πάολο Ρόσι και την πονηριά και ψυχή των Ιταλών.

 

[Resident]

Όλοι πίσω με επιθετική άμυνα (αλά ΠΑΟ στο μπάσκετ)

Αζι, θα διαφωνήσω. Στο μπάσκετ, ο ΠΑΟ ξέρει να παίζει και άμυνα και επίθεση και πολύ καλά μάλιστα. Άσχετο, αν λόγω ονόματος, τίτλων κ.α. του επιτρέπουν οι διαιτητές να παίζει λίγο παραπάνω επιθετική άμυνα .

 

[LostVerse]

Θα ήθελα να σχολιάσω λίγο αυτή τη δυσφημιστικού χαρακτήρα αφίσα με την "εθνική Γερμανίας", την οποία παρέθεσε ο LostVerse και η οποία εσχάτως (δηλ. πριν και μετά τον αγώνα της εθνικής μας με τους Γερμανούς) κυκλοφορεί ευρέως στο ελληνόφωνο διαδίκτυο.

Δεν θα έλεγα ότι είναι δυσφημιστική, μάλλον σατιρική θα την έλεγα και ως προς αυτό είναι μάλλον πετυχημένη.
Αυτό που όντως είναι δυσφημιστικό ξεφεύγοντας από τα επίπεδα της σάτιρας, είναι η παράθεση και του διαιτητή στο ρόστερ. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας κάτι τέτοιο είναι άδικο, εφόσον μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν πέρασε χάρη στη διαιτησία. Και ειδικά με εμάς, ο διαιτητής ήταν μάλλον θεατής.
Πάντως αντίστοιχη στάση κρατούσαν για εμάς οι Πορτογάλοι το 2004, όταν πριν τον τελικό θεωρούσαν ότι ο Μερκ θα ήταν κάτι σαν 12ος παίκτης μας.

Είναι π.χ. σαν εγώ που είμαι παναθηναϊκός να βγάλω αφίσα του ΟΣΦΠ με τους παίχτες και τον Καλόπουλο μαζί.

Ή αν ήσουν ολυμπιακός, αφίσα του ΠΑΟ με τους παίκτες και τον Κάκο αγκαλιά :devil:

Καθαρή περίπτωση ποδοσφαιρικής πολιτογράφησης ήταν αυτή του Βραζιλιάνου Κακάου (μέλος της αποστολής του 2010), ο οποίος παίζει πάντως σε γερμανικές ομάδες από τα 19 του.

Έχουμε και εμείς αντίστοιχο, στο πρόσωπο του μεγάλου Ντανιέλ Μπατίστα, του πρώτου έγχρωμου (sic) ποδοσφαιριστή της εθνικής.

Καταρχάς, γιατί δυσφημιστική, θα μου πείτε; Δεν θα μπορούσε να εκληφθεί ως ύμνος στη... διαπολιτισμικότητα της ποδοσφαιρικής Γερμανίας;

Δε νομίζω ότι έχει να κάνει με διαπολιτισμικότητα με την στενή έννοια του όρου. Αν σκεφτείς π.χ. ότι υπάρχουν κοντά 4 εκατομμύρια Τούρκοι στην Γερμανία, δεν είναι περίεργο να υπάρχουν και 2 τουρκικής καταγωγής παίκτες στην εθνική Γερμανίας. Θα έλεγα μάλλον το αντίθετο θα ήταν περίεργο, ειδικά αν σκεφτείς ότι η κάθε εθνική ομάδα αντιμετωπίζεται από τις εκάστοτε ομοσπονδίες ως προϊόν, επομένως πρέπει να ικανοποιηθούν οι πελάτες στους οποίους απευθύνεται το προϊόν, δεν πρέπει; :) Άμα ξέρουν και καλή μπαλίτσα ακόμα καλύτερα.

 

[drsiebenmal]

Ειδικά για τους τουρκικής καταγωγής ποδοσφαιριστές στη Γερμανία, γίνεται μεγάλη μάχη από ανιχνευτές (δεν μου πήγαινε να γράψω σκάουτερ) και της γερμανικής, και της τουρκικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, για να προλάβουν να καπαρώσουν πρώτοι το ταλέντο. Τώρα τελευταία, χάρη στον Εζίλ, έχουν πάρει κεφάλι οι Γερμανοί (πιο πολλές αγωνιστικές προοπτικές, πιο καλά λεφτά).

 

[azimuthios]

Ναι, έχει δίκιο ο Resident πιο πάνω. Επιθετική άμυνα στο ποδόσφαιρο νοείται η άμυνα που ξεκινάει από τον σέντερ φορ που πιέζει τα αντίπαλα μπακ και συνεχίζει στα αμυντικά χαφ με τεράστια πνευμόνια που καταπίνουν την πρώτη μπαλιά και δυσχεραίνουν το έργο του οργανωτή της αντίπαλης ομάδας. Και στη συνέχεια φτάνει το κύμα κάπως εξασθενημένο στα μπακ που βγαίνουν κι αυτοί πρώτοι στην μπάλα και αναγκάζουν τον αντίπαλο να πασχίζει για να την πάρει. Δεν πισωπατάνε για να τους βάλει ο αντίπαλος στην περιοχή λίγο λίγο, αλλά του βγαίνουν μαχητικά και τον αναγκάζουν ή να κάνει ντρίπλα ή να χάσει την μπάλα ή να δώσει βεβιασμένα.

 

[pidyo]

Ειδικά για τους τουρκικής καταγωγής ποδοσφαιριστές στη Γερμανία, γίνεται μεγάλη μάχη από ανιχνευτές (δεν μου πήγαινε να γράψω σκάουτερ) και της γερμανικής, και της τουρκικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, για να προλάβουν να καπαρώσουν πρώτοι το ταλέντο.

Το ζήτημα δεν είναι ποιος θα καπαρώσει πρώτος το ταλέντο, αλλά και ποια Εθνική θα επιλέξει στη συνέχεια ο παίκτης. Ποδοσφαιριστές με διπλή υπηκοότητα έχουν δικαίωμα να επιλέξουν Εθνική ακόμη κι αν έχουν αγωνιστεί σε Εθνική μικρότερων ηλικιών της μιας από τις δύο χώρες. Οι αδελφοί Μπόατενγκ είναι το κλασικό παράδειγμα: αμφότεροι γεννήθηκαν στη Γερμανία και έπαιξαν στις μικρές Εθνικές της Γερμανίας, αλλά ο μεγάλος αδελφός, ο Κέβιν-Πρινς, επέλεξε να αγωνιστεί στην Εθνική Γκάνας τελικά, όπως ο θείος του, ενώ ο μικρός αδελφός, ο Τζερόμ, αγωνίζεται στην Εθνική Γερμανίας. Αντίστοιχο παράδειγμα θα έχουμε συντόμως και εμείς. Ο Παναγιώτης Βλαχοδήμος που πήρε πρόσφατα ο Ολυμπιακός, αγωνίστηκε ήδη στις Εθνικές Νέων και Ελπίδων της Ελλάδας (όσο ζούσε ακόμη στη Γερμανία), και λογικά θα βρεθεί κάποια στιγμή στην Εθνική Ανδρών. Έχει όμως και έναν μικρό αδελφό, τον Οδυσσέα, που είναι βασικός σε όλες τις μικρές Εθνικές της Γερμανίας και πιθανότατα θα συνεχίσει να αγωνίζεται με τα γερμανικά χρώματα, καθώς θεωρείται πολύ μεγάλο ταλέντο στη θέση του τερματοφύλακα.

 

[nickel]

Εμείς ξέρουμε ευκολότερους και ωραιότερους τρόπους για το 4-2.

 

[JimAdams]

Και μην ξεχνάμε τον Χολέβα. Έναν Γερμανό είχαμε κι εμείς κι αυτόν τιμωρημένο!

 

[drsiebenmal]

Ας υποθέσουμε ότι το μάτς του περασμένου Σαββάτου μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας δεν αφορούσε τις εθνικές ποδοσφαίρου αλλά μπάσκετ. Το αποτέλεσμα το πιθανότερο θα ήταν νικηφόρο για την εθνική μας, πόσω μάλλον που φαίνεται ότι ο Νοβίτσκυ δεν θα ξαναπαίξει με του Γερμανούς οπότε θα ήταν και θριαμβευτικό. Πλην του ’93 ο κανόνας είναι αυτός-το μπάσκετ στη χώρα μας εμφανίζει διαρκώς νέα ταλέντα και αφομοιώνει όλες τις εξελίξεις του αθλήματος, ενώ η Γερμανία παίζει παρωχημένο μπάσκετ και περιμένει τα πάντα από έναν παίκτη. Τι συμπεράσματα θα έβγαζε κάποιος που θα είχε την επιπολαιότητα να προβάλει τα εθνικά χαρακτηριστικά των δύο λαών (στον βαθμό που υπάρχουν τέτοια) στο παιχνίδι ανάμεσα στις ομάδες τους, κάτι που έγινε κατά κόρον για τις ομάδες ποδοσφαίρου;

Το πρώτο συμπέρασμα θα ήταν ότι ο ελληνικός λαός διακρίνεται από αγωνιστικότητα, πείσμα, εργατικότητα, πάθος, προσήλωση στον στόχο, ομαδικό πνεύμα, φαντασία, νεωτερικότητα, στρατηγική σκέψη, μεθοδικότητα, πειθαρχία και υπομονή. Η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τον αντίπαλο η ελληνικά ομάδα, η συστηματική μελέτη που του έχει κάνει, τα ψυχικά αποθέματα να γυρίσει το ματς αν κάπου στραβώσει, η επιμονή στην άμυνα και την αλληλοκάλυψη, οι ασίστ στο παιχνίδι που κάνουν ήρωα τον συμπαίκτη, η αφοσίωση στην χαμαλίδικη δουλειά που δεν σε κάνει σταρ και ένας μακρύς ακόμα κατάλογος από χαρίσματα της ομάδας, θα προσέδιδαν στον ελληνικό λαό αρετές που μάλλον δεν θα ήταν η πρώτη σκέψη ότι τον χαρακτηρίζουν.

Από την άλλη οι Γερμανοί διακρίνονται από αστοχία (πότε άλλωστε οι Γερμανοί πετυχαίνουν τους στόχους τους; ), έλλειψη φαντασίας και δημιουργικότητας, αδυναμία να παρακολουθήσουν τις καινοτομίες στο μπάσκετ και τη ζωή, έλλειψη σοβαρότητας στην ανάλυση του παιχνιδιού και γενικότερα, έλλειψη ομαδικού πνεύματος (τα πάντα τα κάνει ένας παίκτης), κακή οργάνωση του παιχνιδιού από τους πόιντ γκαρντ (καλά τώρα από οργάνωση οι Γερμανοί είναι γνωστό ότι δεν σκίζουν), κακή τεχνική (χρειάζεται δουλειά και εξάσκηση και οι Γερμανοί είναι παραλίες), απουσία αυτοματισμών (λαός του ό,τι κάτσει) ανισορροπία άμυνας-επίθεσης (γνωστός ανισόρροπος λαός), αργό παιχνίδι (γνωστός τεμπέλικος λαός), χάνουν τα ριμπάουντ (από μαχητικότητα βράστα ). Θα μπορούσαμε να μιλάμε μέχρι αύριο. Το μπάσκετ είναι λιγότερο μαζικό από το ποδόσφαιρο αλλά καθόλου παρακατιανό- παίζεται σε όλες τις ηπείρους.​

Αβαθής ταύτιση, Ανδρέας Πετρουλάκης, στο σημερινό protagon. Η συνέχεια, εδώ.

Από γλωσσικά, να φάνε και οι κότες, αλλά δεν ξέρω αν έχει νόημα να ασχολείσαι με τα γλωσσικά στο πρόταγκον...

 

[nickel]

Ο αγώνας είναι ιβηρικός, αλλά το αποτέλεσμα μέχρι τώρα (84') είναι σιβηρικό — κάτω από το μηδέν.