Το κεντρικό τμήμα της μικρής πλατείας Προσκόπων (στο λεγόμενο Βατραχονήσι) καταλαμβάνεται το καλοκαίρι από τα καρεκλοτράπεζα των πέριξ καταστημάτων. Στα 20 χρόνια που πέρασα στο κέντρο της Αθήνας βρέθηκα μερικές βραδιές στο υπαίθριο κομμάτι του Μαγεμένου Αυλού, που είναι το πιο γνωστό από τα καταστήματα της πλατείας. Όπως θα ξέρετε, ήταν στέκι του Μάνου Χατζιδάκι και τουλάχιστον δύο φορές έτυχε η παρέα μας να κάθεται σε διπλανό τραπέζι από τη δική του. Χτες βρέθηκα εκεί κοντά και, καθώς περνούσα μπροστά από τον Αυλό, η νοσταλγική ματιά μου στάθηκε στην ταμπέλα στον μπροστινό τοίχο του μαγαζιού. «Πλατεία Μάνου Χατζιδάκη». Κάποιο μολύβι είχε σβήσει το περίσσιο κομμάτι του Η για να το κάνει Ι. «Μα, άλλαξαν το όνομα της πλατείας;» αναρωτήθηκα καθώς φρόντιζα να απαθανατιστεί η ταμπέλα. Έμαθα πως όχι: είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους επιδιώκει ο Αυλός να θυμίζει το ένδοξο παρελθόν του.
Μένει η διόρθωση. Οπότε πρέπει να καταθέσω τον προσωπικό μου προβληματισμό: ξέρουμε ότι ο αείμνηστος ήθελε έτσι να γράφεται το όνομά του, με δύο «ι», Χατζιδάκις. Εντάξει με το απολίθωμα. Και μετά, στη γενική; Σε ποιο κλιτικό πρότυπο ανήκει το «του Χατζιδάκι»; Θα σεβαστούμε με τον ίδιο τρόπο και τον Άδωνη; «Ο Άδωνις, του Άδωνι»; Ή «του Αδώνιδος»;