Ξαναβλέπω τη φωτογραφία και αυτό που με ενοχλεί παραμένει το ντύσιμο κι όχι το κούρεμα. Δεν θα έλεγα ότι της πάει ιδιαίτερα αυτό το μαλλί, αλλά άμα έχεις μύτη σαν ράμφος γαλοπούλας, ε, περιορίζεσαι λίγο στα κουρέματα.
Παρεμπιπτόντως, οι Έλληνες έχουν γενικά πρόβλημα με το ντύσιμο. Είχα πρόσφατα μια συζήτηση με Έλληνες άρτι αφιχθέντες στο Λονδίνο που τους συμβούλεψε κάποιος ποιό είναι το σωστό ντύσιμο για δουλειές στο Σίτυ (κουστούμι σε σκούρα χρώματα με πουκάμισο σε ανοιχτά χρώματα και γραβάτα) και αντί να πουν ένα ευχαριστώ για την ενημέρωση άρχισαν τα γνωστά:
α. μα εγώ έχω πολύ ακριβά σινιέ σπορ ρούχα, γιατί να μην τα φορέσω;
β. μμμμμμμ, σιγά τους σπουδαίους Άγγλους, που ντύνονται κακόγουστα
γ. το παν είναι ο άνθρωπος, κι όχι το περιτύλιγμα (αυτό δεν είναι τόσο βαθυστόχαστο όσο ακούγεται, είναι κλασσικό όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια)
και χίλιες δυο άλλες δικαιολογίες του στυλ δεν θα αλλάξω εγώ, να αλλάξουν τα άλλα 60 εκατομμύρια. Μου θύμισε μια άλλη περίπτωση στο πανεπιστήμιο που είχαμε λάβει όλη η τάξη μια πρόσκληση που απαιτούσε σμόκιν και οι μόνοι που το έκαναν μεγάλο ζήτημα ήταν οι Έλληνες- με το κλασσικό επιχείρημα "μα έχω κουστούμι Αρμάνι, πιο ακριβό από τα φτηνοσμόκιν που έχουν οι άλλοι". Η επιλογή "δεν πηγαίνω στην εκδήλωση γιατί δε γουστάρω να βάλω σμόκιν" δεν τους πέρασε από το μυαλό. Και την πίτα ολόκληρη, και το σκύλο χορτάτο.
Κάθε στιγμή κρινόμαστε, και κρινόμαστε κυρίως για την εμφάνισή μας.
Και στο κάτω κάτω, γιατί η κριτική για την εμφάνιση της γυμνάστριας της παρέλασης ήταν ΟΚ και η κριτική της βουλευτίνας δεν είναι;
Τα'πα και ξεθύμανα.