Το νήμα του κινηματογράφου

Είδα το Στη φωλιά του χρόνου, ντοκιμαντέρ του Αλέξανδρου Παπαηλιού (Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία) (σενάριο Χαράς Φράγκου). Είχε συνεντεύξεις από έναν βιολόγο (και φωτογράφο και τώρα οδηγό φύσης στις Κυκλάδες), έναν γεωλόγο και μια ορνιθολόγο που ζουν (ή ζούσαν) στην Πύλο, στο δέλτα του Αξιού και στο Λαύριο, αντίστοιχα. Μιλάνε για το δρόμο που διάλεξαν, για τις δυσκολίες τους κλπ. Ταινία χωρίς κεντρική ιδέα, πέρα από το να δείξει αυτούς τους τρεις ανθρώπους και τη διαδρομή τους. Ενδιαφέροντα πράγματα λένε, αλλά παρ' όλα αυτά ψιλοβαρέθηκα. Τον βιολόγο-φωτογράφο Andrea Bonelli τον γνώριζα από ένα ωραίο φωτογραφικό λεύκωμα του 2004 με τίτλο "Πετάνε, έρπουν .... στο Μυστρά". Στα συν της ταινίας η πεντακάθαρη φωτογραφία και ηχοληψία, οι υγρότοποι με χιλιάδες πουλιά πάνω σε υδρόβια δέντρα που νομίζεις πως είσαι σε άλλη ήπειρο και η διαπίστωση ότι στην Ελλάδα ζουν...χαμαιλέοντες! Στα πλην, η ανέμπνευστη και μονότονη μουσική. Η προβολή ήταν δωρεάν (for once!) και στο κοινό είδα και τη Βασούλα την Παπανδρέου. Αγέραστη!
 

SBE

¥
Να μαζέψω κι εγώ ένα απάνθισμα αρνητικών τιτιβισμάτων από τις Κάννες; Δεν έχω πρόβλημα με την ταινία, που δεν την έχω δει καν, πρόβλημα έχω με την μόδα τελευταία να χρησιμοποιούν όλοι αυτό το πρόγραμμα που σου βάζει τα τουίτ στη σειρά και να κάνουν αρθρογραφία.

Όσο για την ταινία, ελπίζω να μην αποδειχτεί περίπτωση σκηνοθέτη που με το που του έρχονται όλα τα λεφτά του Χόλιγουντ φτιάχνει μετριότητες (κι έχουμε παραδείγματα τέτοιων πολλά, από τα δικά μας, το Βούλγαρη, από άλλους, σχεδόν όλους τους Γερμανούς κλπ).

Σκεφτόμουνα νωρίτερα ότι πολύ θα ήθελα να ζούσε ο Αγγελόπουλος, γιατί μάλλον θα διαγωνιζόταν ταινία του στις Κάννες φέτος, και να έπαιρνε ο Λάνθιμος το Χρυσό Φοίνικα, για να απολαύσει το κοινό Αγγελοπουλικό σώου διαμαρτυρίας.

Από τις Κάννες μου λείπουν οι ανταποκρίσεις της Ροζίτας Σώκου (ναι, είμαι τόσο παλιά). Οι βρετανικές εφημερίδες είναι για τα σκουπίδια στο ζήτημα αυτό, είναι εμφανές από τις ανταποκρίσεις ότι οι δημοσιογράφοι τους πάνε εκεί για να τα πιούν και να κάνουν ηλιοθεραπεία και αν πετύχουν κανέναν αγγλόφωνο να του πάρουν συνέντευξη. Ευτυχώς, για τους αγγλόφωνους υπάρχει κι η New York Times που έχει σοβαρές και σωστές ανταποκρίσεις από τις Κάννες. Τουλάχιστον είχε μέχρι πέρσι, φέτος δεν έχω ασχοληθεί ακόμα.
 

nickel

Administrator
Staff member
Εγώ πάντως βρήκα γουστόζικα τα τιτιβίσματα και είναι σαν μικρές ψηφίδες που μου συνέθεσαν, θετικές κι αρνητικές μαζί, μια αρκετά ικανοποιητική εικόνα του τι πρέπει να περιμένω. Βρήκα πολύ ενδιαφέρον το τιτίβισμα που έλεγε:

THE LOBSTER: A potential revelation for critics and audiences... who have never seen a Marco Ferreri movie.

Χαζομαρούλα, βέβαια, λες και τέλειωσαν οι Φερέρι μαζί με τον Φερέρι.
 

SBE

¥
Αντίστοιχα κάτι που διάβαζα: ο πρωταγωνιστής είπε ερωτηθείς ότι ο τίτλος έχει να κάνει με τη μακροβιότητα των αστακών και σχολίαζε ο κριτικός του Variety "the tasty crustacean’s rich associations with the Surrealist movement appear to have slipped his mind".
Αυτό μας λέει τη γνώμη τους για τον Φάρελ, το δικό σου μας λέει κάτι για το πώς βλέπει το επίπεδο των γνώσεων ιστορίας του κινηματογράφου που έχουν θεατές και κριτικοί.
 
Για πολύ λίγο με πρόλαβες...
Ας βάλω τουλάχιστον δυο-τρεις ταινιούλες:
The City of the Dead (1960)
The Gorgon (1964)
Horror Express (1972)

Και τα δύο ιερά τέρατα της Hammer films θυμούνται τα παλιά:
 

daeman

Administrator
Staff member
...
"I'm sick of the scaring, the terror, the fright.
I'm tired of being something that goes bump in the night.
I'm bored with leering my horrible glances,
And my feet hurt from dancing those skeleton dances.
I don't like graveyards, and I need something new.
There must be more to life than just yelling,
'Boo!'"

The Nightmare before Christmas narrated by Christopher Lee


"I could die for you in every way known to man, and in a few ways known only to scriptwriters. I could see now that provided I remained fit, the future held many more deaths yet. I could only hope that they would serve some purpose, and that perhaps a reputation might come in the same way as a coral formation, which is made up of a deposit of countless tiny corpses."

~ Christopher Lee

The many deaths of Sir Christopher Lee



My Way - Christopher Lee



And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon’s that is dreaming,
And the lamp-light o’er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted—nevermore!


"Quoth the Raven 'Nevermore'"
quoth the Raven nevermore.
 
Είδα χτες τον Αστακό, του Γιώργου Λάνθιμου. Δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι το είπαν ακαταλαβίστικο κττ. Μια ιστορίας αγάπης είναι, με μοντέρνο περίβλημα, βεβαίως, μέσα σ' έναν φανταστικό αλλά παροντικό κόσμο, και μάλιστα με χάπυ εντ (έστω και με κάποιες απώλειες). Στο πρώτο μέρος, ο ήρωας αντιστέκεται στην ψευτιά των συμβατικών σχέσεων που πρέπει οπωσδήποτε να συνάπτονται, ή και αδυνατεί να τις συνάψει γιατί δεν είναι καλός "ηθοποιός", δεν υποκρίνεται καλά. Στο δεύτερο μέρος, αντιστέκεται στο αντίθετο, δηλ. σ' ένα μοντέλο ζωής όπου το άτομο, το μοναχικό άτομο, είναι βασιλιάς, και το σμίξιμο με άλλους απαγορεύεται. Τελικά, μέσα από τις χαραμάδες τις οποίες ποτέ δεν καταφέρνουν να κλείσουν τα συστήματα της υποταγής, προκύπτει ένα "αυθεντικό" ζευγάρι.

Η ταινία έχει ελαφρώς αστυνομκή πλοκή, ελεγχόμενη ψυχρή βία (τύπου Κυνόδοντα), ανθρώπινες σχέσεις (ετερόφυλες), και ηρωική έξοδο. Μάλλον το λανθιμικό αγρίμι τιθασεύτηκε...Ωραία φωτογραφία, ωραία μουσική υπόκρουση (διάφορα κουαρτέτα εγχόρδων) και, από ελληνική μουσική, ένα τραγούδι του Αττίκ καθώς και, στα γράμματα στο τέλος, η Σοφία Λόρεν στο "Τι 'ν' αυτό που το λένε αγάπη".
 

Alexandra

Super Moderator
Staff member
H Julie London το τραγουδά με αγγλικούς στίχους στην ταινία. Να μην ξεχάσουμε ότι η σύνθεση είναι του Τάκη Μωράκη.


There's a tale that they tell of a dolphin
And a boy made of gold.
With the shells and the pearls in the deep,
He has lain many years fast asleep
What they tell of the boy on a dolphin,
Who can say if it's true?
Should he rise from the depths of the ocean,
Any wish that you wish may come true.
You say "he's only a statue, and what can a statue achieve?"
And yet, while I'm gazing at you,
My heart tells my head to believe.
If the boy whom the gods have enchanted
Should arise from the sea,
And the wish of my heart could be granted,
I would wish that you loved only me.
 

daeman

Administrator
Staff member
H Julie London το τραγουδά με αγγλικούς στίχους στην ταινία. ...

Στους τίτλους αρχής της ταινίας, με υποβρύχια πλάνα:


Γοργόνα είδα στα νερά της Ύδρας να βουτάει
σφουγγάρια βγάζει απ' το βυθό και στη στεριά τα πάει


Και με μετάφραση των αγγλικών στίχων, η οποία θέλει μια γερή επιμέλεια:


Η ταινία παρουσιάζει αρκετά μέρη στην Ελλάδα όπως ήταν το 1956 που γυρίστηκε.
 

daeman

Administrator
Staff member
...
Αrchidirector - Federico Babina



























Πόσο, μα πόσο τους πέτυχε! Έχει κι άλλους σκηνοθέτες, και όχι μόνο. Εξαιρετικός.
 

daeman

Administrator
Staff member

Peter Stults: "What if..." Movies reimagined for another time & place...

The concept: films of a certain era belonging to another era and everything that would follow: who would be the stars, the filmmakers? How would the film be marketed? A lot of liberty and a lot of fun within the world of "What If."

Volume 1




Το μιαρό* ερώτηξε «Θα 'χει μακρύ χειμώνα;»
και τση μαρμότας γίνηκε στον άπαντα αιώνα


Volume II, Volume III, Volume IV

Volume V:




Bonus, the Big Zappowski:




* μιαρό: (ιδιωματικό): μικρόσωμο ζώο του δάσους ή μεγάλο έντομο που προκαλεί ζημιά σε καλλιέργειες (στην κρητική διάλεκτο) μιαρά θεωρούνται π.χ. οι ασβοί, οι σκαντζόχοιροι, τα ποντίκια, τα φίδια, κ.ά. καθώς και οι ακρίδες, οι πρασάγγουρες κ.ά.

μιαρό @ slang.gr
 
Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί - Παραμύθια για πάντα (2013, Βασίλης Λουλές)
Διάφορες γιαγιάδες και παππούδες, αγρότισσες και αγρότες της περιοχής Μετεώρων (Ράξα, Διάβα κ.ά.) και του νομού Τρικάλων γενικότερα αφηγούνται παραμύθια. Τα παραμύθια τα βρήκα πολύ μέτρια (ένα είχε τα στοιχεία της Λερναίας Ύδρας), αλλά είχε ενδιαφέρον ως προς τη σύγκριση μεταξύ των αφηγητών (κάποια τα ακούμε από διάφορους, με μοντάζ όπου ο ένας συνεχίζει τον άλλον ή όπου λένε το ίδιο κομμάτι ο καθένας με τον τρόπο του) και επίσης για τα γλωσσικά και για την ομιλία. Συστηματικοί οι τύποι χόρευάμαν, μεγάλωνάμαν (χορεύαμε, μεγαλώναμε) κττ. Εξαιρετική η ποιότητα της ηχογράφησης, καμπάνα, και το ίδιο και στο κινητό μου, αν και στο πισί είναι πιο χαμηλή αλλά πάντως καλή. Οπότε την ανεβάζω εδώ, για τυχόν ενδιαφερόμενους γι' αυτό το ντοκουμέντο.

aPolis (2015, Κατερίνα Τζόβα)
Μια γριά Πολίτισσα θυμάται τη ζωή της την περίοδο 1942-1955, παιδούλα και νεαρή μάνα, και η σκηνοθέτιδα σκηνοθετεί τις αναφορές της γυρίζοντας σκηνές με ηθοποιούς. Πρώτον, η γριά δε λέει και τίποτα ενδιαφέρον, ψήγματα μόνο, και οι ιστορικές αναφορές είναι ανθυποέμμεσες. Π.χ. στο 1942 που έγινε η εξοντωτική φορολόγηση των περιουσιών, το μόνο που ακούμε είναι ότι "ο τάδε είναι στην Ανατολή" (στα τάγματα εργασίας για όσους δεν είχαν να πληρώσουν τον δημευτικό φόρο κατά Ελλήνων και Αρμενίων), αναφορά που ούτε εξηγείται, λες και όλοι είμαστε Πολίτες και πρέπει να ξέρουμε τι έγινε τότε. Για το πογκρόμ του 1955 λέει δυο λόγια παραπάνω. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο, διότι η κυρία είναι και πολύ προχωρημένης ηλικίας και δυσκολεύεται να μιλήσει, οπότε ό,τι μπορεί κάνει, να υποθέσω, αν και πιθανόν είναι η σκηνοθέτιδα που διάλεξε αυτό το ισχνότατο γεύμα πληροφοριών. Το χειρότερο στην υπόθεση είναι ότι οι σκηνές που γυρίζει η σκηνοθέτιδα με τους ηθοποιούς είναι ανούσιες, ασήμαντες, με ολίγη φτενή σάλτσα αρτ σίνεμα. Κοινώς, μάπα το καρπούζι.
 
Απόψε στις 11μμ. η ΕΡΤ παίζει τον Μανάβη, για τον οποίον έγραφα πέρσι εδώ.






nickel: :up:
 
Top