Ε, ας πω κι εγώ το μακρύ και το κοντό μου, γιατί από τη θέση που βρίσκομαι τυχαίνει να βλέπω και να ξέρω πολλά και δυστυχώς θλιβερά.
-Γράφει η Αλεξάνδρα για τον καθηγητή που ίσως δεν κάνει σωστά τη δουλειά του και αν την έκανε θα ήταν τα πράγματα καλύτερα. Συμφωνώ και επαυξάνω μεν και θα προσθέσω με τη σειρά μου ότι το επάγγελμά μου (όχι τη μετάφραση) το θεωρώ κι εγώ λειτούργημα και όταν μπαίνω στην τάξη και είμαι ευτυχισμένος αλλά και θέλω να αποδώσω το 100% και ακόμα παραπάνω, γιατί μόνο αυτά τα παιδιά το αξίζουν... Αλλά...
-Αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα έχει εφευρεθεί ο θεσμός του ωρομίσθιου και του αναπληρωτή για τις πρώτες βαθμίδες και ο φοβερός θεσμός του Π.Δ. 407/80 για την ανώτατη βαθμίδα. Τι σημαίνει αυτό; Άνθρωποι χωρίς δικαιώματα, χωρίς δικαίωμα να αποφασίζουν ποιο μάθημα θα κάνουν, ούτε καν τι συγγράμματα θα προτείνουν, άνθρωποι που με το καρότο της μονιμοποίησης θέτουν ως ενέχυρο την αξιοπρέπειά τους και δέχονται μειώσεις μισθού, δέχονται να παραμένουν απλήρωτοι επί ένα χρόνο και βάλε και να σκύβουν το κεφάλι στον κάθε καρεκλοκένταυρο ή ευνοούμενο ή βυσματία ή απαίδευτο απολίθωμα άλλων εποχών επειδή αν πουν τη γνώμη τους θα χάσουν κάθε ελπίδα να διοριστούν σε αυτό το μαγαζάκι που λέγεται ελληνικό πανεπιστήμιο, για το οποίο οι περισσότεροι (κι εγώ μαζί) έστρωσαν τον ποπό τους κάτω τη μισή τους ζωή κάνοντας μεταπτυχιακά, διδακτορικά, σεμινάρια και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Άνθρωποι που όσον αφορά στα επαρχιακά πανεπιστήμια πηγαινοέρχονται κάθε εβδομάδα διανύοντας εκατοντάδες χιλιόμετρα με πλοία, αυτοκίνητα, αεροπλάνα κλπ και τα πληρώνουν όλα από την τσέπη τους. Άνθρωποι που θεωρούνται και ευνοημένοι από την κοινωνία και τα κανάλια προπαντός, γι' αυτό και όποτε τίθεται θέμα απεργίας (άλλο δικαίωμα που έχει αφαιρεθεί από αυτούς) των δασκάλων επειδή είναι απλήρωτοι κανείς δεν αναφέρει τους μπαμπακόκωλους 407...
Τέλος, άνθρωποι που αναγκάζονται να κάνουν άλλες τρεις δουλειές ή να ταξιδεύουν από Κέρκυρα, Καλαμάτα και μετά Αθήνα διδάσκοντας από ένα τρίωρο σε κάθε πανεπιστήμιο μήπως συμπληρώσουν τα προς το ζην (ο μισός μισθός βέβαια πάει σε μετακινήσεις και ξενοδοχεία).
-Άρα για να λέμε του στραβού το δίκιο, για ποια απόδοση μιλάμε, κυρίες και κύριοι, όταν τον καθηγητή σου τον έχεις αναγκάσει να γίνει σωματικό και ψυχολογικό ράκος προτού καν μπει στην οποιαδήποτε τάξη;
-Καλή η συνείδηση, φίλοι μου (και περηφανεύομαι ότι τη διαθέτω σε μεγάλες δόσεις) αλλά όταν αντιμετωπίζεις σοβαρά οικονομικά προβλήματα επειδή κάποιος έχει επιλέξει να μη σε πληρώνει γι' αυτό που κάνεις, τότε κάποια στιγμή που θα σου κοπεί ο ενθουσιασμός αποφασίζεις κι εσύ ότι θα καταβάλλεις τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια, γιατί και έχεις άλλες τρεις δουλειές, όπως είπα παραπάνω, αλλά και πουθενά δεν θα βρεις την αναγνώριση ή το δίκιο σου.
-Σίγουρα είναι και αυτοί που βλέπουν το δημόσιο και τη θέση του καθηγητή ως αραλίκι και ευκαιρία για άλλες μπίζνες, όπως ο καθηγητής του παραδείγματός σας.
-Αλλά, παρακαλώ, μην τα ισοπεδώνουμε όλα γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που δίνουν το είναι τους στην εκπαίδευση και διδάσκουν χωρίς βιβλιοθήκες, χωρίς υπολογιστές και βρίσκουν τοίχο σε κάθε φιλόδοξη και συνάμα λογική προσπάθεια να δώσουν κάτι παραπάνω στους μαθητές ή φοιτητές τους.
-Δεν είναι το πρόβλημα τα φροντιστήρια κατά τη γνώμη μου, γιατί μην ξεχνάμε ότι αυτά δημιουργήθηκαν λόγω της ανεπάρκειας της δημόσιας παιδείας, αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα και οι υποδομές που ευνοούν την ύπαρξή τους. Παράδειγμα: στην κομμουνιστική Τσεχία, που ίσως κάποιοι χλευάζουν, οι μαθητές κάνουν υποχρεωτικά ένα άθλημα και μαθαίνουν ένα μουσικό όργανο στο δημόσιο σχολείο. Όταν γυρνάνε στις 3 ή 4 στο σπίτι, έχουν τελειώσει από υποχρεώσεις και μένει μόνο να μελετήσουν για την επόμενη μέρα. Εδώ; Όσοι από εμάς έχουν παιδιά, ξέρουν. Πού θα μάθει αγγλικά, πού μουσική, πού χορό, πού άθλημα; Πότε; Ως τις 9 το βράδυ πολλές φορές. Η λύση είναι τα ιδιωτικά σχολεία που τα προσφέρουν όλα αυτά; Με το αζημίωτο βέβαια.
-Στο τμήμα που διδάσκω εγώ, αξιολόγηση γίνεται κάθε εξάμηνο από τους φοιτητές. Κατά τη γνώμη μου αυτοί είναι το μεγάλο κριτήριο και όχι κάποιοι φίλοι που θα σε αξιολογήσουν σύμφωνα με τα προσωπικά τους οφέλη.
-Πάντοτε ήμουν υπέρ του να σπουδάζεις ό,τι λέει η καρδιά σου. Άρα δεν συμφωνώ με αυτή την απόλυτη σύνδεση που γίνεται μεταξύ σπουδών και επαγγέλματος. Την κατανοώ, βέβαια. Για τους φυσικούς δεν ξέρω, αλλά θα υπερασπιστώ τους φιλολόγους που είμαι κι εγώ ένας από αυτούς. Να μην σπουδάζουν τα παιδιά φιλολογία επειδή δεν θα βρουν δουλειά, είπατε; Μα, η φιλολογία είναι μόνο κατ' ανάγκην επάγγελμα. Η φιλολογία είναι η αγάπη σου για τον λόγο και για τα βιβλία και για όσα έχουν πει ή γράψει κάποιοι φωτισμένοι άνθρωποι. Χωρίς αυτή όλοι θα μιλούσαμε με συναρτήσεις και διανύσματα, λόγω της απαξίωσής της υπάρχει το νήμα της Λεξιλογίας για τα γλωσσικά ολισθήματα με τα οποία γελάμε, χωρίς αυτή ίσως να μην υπήρχε και η μετάφραση, ούτε και η Λεξιλογία συνεπώς. Χωρίς αυτή τα μυαλά και τα αλεξίπτωτα του Νίκελ θα παρέμεναν κλειστά. Θα τολμήσω μάλιστα να πω ότι θα έπρεπε όλοι να σπουδάζουν φιλολογία και μετά οτιδήποτε άλλο...
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας και συγγνώμη αν σας κούρασα.
Είχα να πω κι άλλα, αλλά είπα να το κόψω Κυριακή που είναι σήμερα...
