Τι διαβάζετε αυτή την περίοδο;
- Thread starter Ambrose
- Start date
presunto
Member
5: Grapes of Wrath.
8: The Prince of Tides.
12: To Kill a Mockingbird.
15: Crime and Punishment.
16: The Sound and the Fury.
22: A Tale of Two Cities.
23: Of Mice and Men.
25: The Sun Also Rises.
8: The Prince of Tides.
12: To Kill a Mockingbird.
15: Crime and Punishment.
16: The Sound and the Fury.
22: A Tale of Two Cities.
23: Of Mice and Men.
25: The Sun Also Rises.
SBE
¥
1: The old man and the sea.
Δεν ζητάει να κάνουμε υποθέσεις με βάση την υπόθεση η λίστα, ζητάει να το λύσουμε σαν σταυρόλεξο, βρίσκοντας συνώνυμα.
Geezer στα αμερικάνικα είναι ο γέρος (και στα αγγλικά ο άντρας κάθε ηλικίας).
presunto
Member
SBE, α, καλώς!
Το πήρα νοηματικά επειδή είχε το "Caribbean" και σκέφτηκα τη γνωστή ιστορία. Το αφαιρώ τώρα.
Το πήρα νοηματικά επειδή είχε το "Caribbean" και σκέφτηκα τη γνωστή ιστορία. Το αφαιρώ τώρα.
6. War and Peace.
Ζητάω να γράψω εδώ μετά την Πέμπτη, που θα παίρνω ανάσες πάλι. Έχω να γράψω έναν σκασμό για τα βιβλία της καραντίνας. Η πλάκα με το κουίζ αυτό είναι που ήθελα να προσθέσω κι εγώ μια δική μου νότα. «Ωραία, να βάλω το Gone with the Wind, που είναι και στην επικαιρότητα. Να τσεκάρω όμως πρώτα αν είναι... ... Είναι.» Τα υπόλοιπα δεν τα κοιτάζω.
Paul Auster, 4 3 2 1, και ήθελα απλώς να μοιραστώ ότι, έχοντας διαβάσει περίπου το ένα τέταρτο του βιβλίου, έπεσα πάνω στην πιο συγκλονιστική λευκή σελίδα που θυμάμαι να έχω δει ποτέ, οπουδήποτε, στα διάφορα συγγραφικά και στιλιστικά παιχνιδάκια που βλέπουμε κατά καιρούς, και που σε γενικές γραμμές τα βρίσκω ανούσια και βαρετά. Αλλά αυτό δεν ήταν παιχνιδάκι. Τελείωσε το χ κεφάλαιο, γύρισα τη σελίδα για το επόμενο και - να τη. Έμεινα κάμποσο να την κοιτάζω, λες και διάβαζα.
Ε, αυτό ήθελα να πω.
Δε λέω άλλα, και γιατί υπήρχε αυτή η σελίδα εκεί, γιατί θα είναι spoiler.
Κατά τα άλλα, δεν έχω ξαναδιαβάσει Πολ Όστερ κι έχω γοητευτεί, χαίρομαι ιδιαίτερα που είναι τεράστιο (800 σελίδες και). Του αξίζει να έχει τόσο μεγάλη έκταση.
υγ. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά και κυκλοφορεί από το Μεταίχμιο. Δεν έχω εικόνα της μετάφρασης, το διαβάζω στ' αγγλικά.
Ε, αυτό ήθελα να πω.
Δε λέω άλλα, και γιατί υπήρχε αυτή η σελίδα εκεί, γιατί θα είναι spoiler.
Κατά τα άλλα, δεν έχω ξαναδιαβάσει Πολ Όστερ κι έχω γοητευτεί, χαίρομαι ιδιαίτερα που είναι τεράστιο (800 σελίδες και). Του αξίζει να έχει τόσο μεγάλη έκταση.
υγ. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά και κυκλοφορεί από το Μεταίχμιο. Δεν έχω εικόνα της μετάφρασης, το διαβάζω στ' αγγλικά.
SBE
¥
Εγώ θα σας χαλάσω τη σειρά με τα λογοτεχνικά. Αυτή την περιοδο διαβάζω το Pedigree: How elite students get elite jobs, Lauren Rivera. Πρόκειται για τη διδακτορική διατριβή της συγγραφέως, οπότε έχει ένα βαρύ αρχικό κεφάλαιο με τη μεθοδολογία, αλλά κατά τα άλλα είναι πολύ εύκολο στο διάβασμα και το κυριότερο, διαπιστώνω ότι λέει όλα αυτά που παρατήρησα κι εγώ σαν μεγαλύτερη φοιτήτρια σε τετοιο πανεπιστήμιο (η ηλικία παιζει ρόλο, γιατί δεν ήμουνα θαμπωμένη σαν τα εικοσάχρονα). Από την άλλη, εξηγεί μερικά που δεν είχα καταφέρει να ερμηνεύσω και παραθέτει και σχετικές αποδείξεις, μελέτες κλπ. Το δίδαγμα μέχρι στιγμής είναι ότι άμα είσαι μελετηρός κι επιμελής την πάτησες. Το ίδιο κι αν είσαι μηχανικός.
Ξέρω ότι είναι περιορισμένου ενδιαφέροντος για τους Έλληνες γενικότερα, αλλά εγώ το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον.
Ξέρω ότι είναι περιορισμένου ενδιαφέροντος για τους Έλληνες γενικότερα, αλλά εγώ το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον.
SBE
¥
Χτες το βράδυ άκουγα στο ραδιόφωνο του μπιμπισί τον ίδιο τον Ομπάμα που διάβαζε αποσπάσματα - το μεταδίδουν σε συνέχειες, εννοείται προσαρμοσμένο για ραδιόφωνο. Από αυτά που άκουσα, και σοβαρά θέματα περιλαμβάνει, και ελαφρά. Και έχει πλάκα να το ακούς από τον ίδιο, με τη χαρακτηριστική προφορά.
Ο εορτασμός των διακοσίων χρόνων από την Επανάσταση του '21 έδωσε (και θα δώσει) την ευκαιρία να εκδοθούν πραγματικά καλά βιβλία, από αυτά που ξεφεύγουν από την κοινότυπη οπτική, που τόσο μας έχει κατακλύσει. Ένα τέτοιο διάβασα μόλις: Οθωμανικές αφηγήσεις για την Ελληνική Επανάσταση: από τον Γιουσούφ Μπέη στον Αχμέτ Τζεβντέτ Πασά, από το Ινστιτούτο Ιστορικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, σε επιμέλεια Σοφίας Λαΐου και Μαρίνου Σαρηγιάννη (Ιστορική Βιβλιοθήκη 1821, αρ. 2). Είναι διδακτική και προσγειωτική και ωφέλιμη, και εντέλει ευχάριστη, έκπληξη το να ακούς τι έχει να πει η Άλλη Πλευρά για τον εθνικό σου μύθο (με την καλή έννοια). Δεν πρόκειται για ιστορική πραγματεία, δεν αποκαλύπτει γεγονότα ή στοιχεία που δεν γνωρίζαμε· το κύριο σώμα του βιβλίου είναι η σύντομη αφήγηση ενός Τούρκου που βρέθηκε πολιορκημένος από τους Έλληνες στο Ναύπλιο στα 1821-1822. Καταγράφει όμως προσωπικές στάσεις και συναισθήματα (κάτι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτο), και αποκαλύπτει αναπάντεχες οπτικές γωνίες. Διαβάζεις, ας πούμε, για τους απλούς και φιλήσυχους Μοραΐτες, τους κατοίκους τούτου του τόπου, και με καθυστέρηση δευτερολέπτου δαγκώνεσαι γιατί με το «κάτοικοι» εννοούνται οι Τούρκοι! Η βία και η σφαγή είναι πανταχού παρούσες και το ρήγμα μεταξύ των δύο αντιπάλων αβυσσαλέο και αγεφύρωτο. Η εισαγωγή από τους επιμελητές, ιδιαίτερα κατατοπιστική, επεκτείνεται και στο θέμα του πώς ένας πολιτισμός, ο οθωμανικός, βρίσκεται για πρώτη φορά αντιμέτωπος με έννοιες πρωτόγνωρες όπως «έθνος», «εθνική ταυτότητα», «εθνικό κράτος», «ελευθερία (πολιτική)», «ανεξαρτησία» κ.ά. Με τι αυτοπεποίθηση («έπαρση» φυσικά τη χαρακτηρίζει ο Τούρκος) μιλούν οι επαναστάτες: «Εμείς ξεκινήσαμε αυτή την υπόθεση επειδή επιθυμούμε να διακριθεί η [Πελοπόννησος] ως μια πρώτης τάξης ανεξάρτητη κυβέρνηση στην Ευρώπη (!!!), και νομοθετώντας θέλουμε να την εξυψώσουμε πάνω από τις υπόλοιπες χώρες».
Marinos
¥
Ένας από τους συγγραφείς μου είπε να διαβιβάσω τις ευχαριστίες του 
Για όποιον ενδιαφέρεται για την οθωμανική οπτική, υπάρχει και αυτό: Λεωνίδας Μοίρας, Η Ελληνική Επανάσταση μέσα από τα μάτια των Οθωμανών (Αθήνα: Τόπος, 2020).
Για όποιον ενδιαφέρεται για την οθωμανική οπτική, υπάρχει και αυτό: Λεωνίδας Μοίρας, Η Ελληνική Επανάσταση μέσα από τα μάτια των Οθωμανών (Αθήνα: Τόπος, 2020).
Marinos
¥
Είχα αντιγράψει ένα μικρό απόσπασμα από την αφήγηση του Γιουσούφ Μπέη εδώ: https://dytistonniptiron.wordpress.com/2020/03/25/η-παρολίγον-έξοδος/
Ζει ο Μιρ Γιουσούφ Μοραβή Μπέης;;;!!!
Γιά ρώτησέ τον εκ μέρους μου, ήθελα να μάθω ένα δυο πραγματάκια: πρώτα πρώτα, στις ημερομηνίες αλλού το κείμενο έχει μουσουλμανικές αλλού χριστιανικές (π.χ. τέταρτη μέρα του Μαρτίου, σ. 106), είναι αυτό αβλεψία ή υπερερμηνία των επιμελητών; Έπειτα ή μετάφραση έχει κάτι ωραίες εκφράσεις, όπως π.χ. «έδωσαν τον ύπνο του λαγού στους κατοίκους» (σ. 102) ή «άναψαν τα αίματα». Είναι ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά ή μένει κοντά στο πρωτότυπο; (Τον ύπνο του λαγού δεν τον έχω ξανακούσει). Τέλος κάπου κάνει την εμφάνισή της μια «παρθένα». Τι εννοεί; Μη διακορευμένη ή ανύπαντρη;
Marinos
¥
Λέει ο Μπέης:
Το κείμενο μιλάει όντως για Μάρτη: οι ηλιακοί μήνες είχαν ευρεία χρήση, για παράδειγμα στη φορολογία που έπρεπε να γίνεται σε σταθερή βάση μετά τη συγκομιδή και όχι όποτε έπεφτε ο μήνας Χ του σεληνιακού ημερολογίου κάθε χρονιά. Παρομοίως για τον ύπνο του λαγού· για τα αίματα που άναψαν, πρέπει να ψάξει λίγο να εντοπίσει το αντίστοιχο σημείο... Παρομοίως για την παρθένα, αλλά διαισθητικά λέει το πρώτο (στην κυριολεξία δηλαδή).
Το κείμενο μιλάει όντως για Μάρτη: οι ηλιακοί μήνες είχαν ευρεία χρήση, για παράδειγμα στη φορολογία που έπρεπε να γίνεται σε σταθερή βάση μετά τη συγκομιδή και όχι όποτε έπεφτε ο μήνας Χ του σεληνιακού ημερολογίου κάθε χρονιά. Παρομοίως για τον ύπνο του λαγού· για τα αίματα που άναψαν, πρέπει να ψάξει λίγο να εντοπίσει το αντίστοιχο σημείο... Παρομοίως για την παρθένα, αλλά διαισθητικά λέει το πρώτο (στην κυριολεξία δηλαδή).
Διάβαζα μια σελίδα που παρακολουθώ στο φ/β τις προάλλες, και έπεσα σε μια συζήτηση για σάι-φάι και λογοτεχνίας του φανταστικού. Τώρα, οι φανς της σελίδας αυτής είναι κυρίως γυναίκες, έχει σημασία αυτό. Ξεκινάει λοιπόν μια συζήτηση από ένα μιμίδιο, με βάση αυτήν την απορία: μα γιατί στα βιβλία του φανταστικού και του σάι-φαι είναι πολύ συχνά ο ήρωας ένας έφηβος που δεν ξέρει πού του παν' τα τέσσερα αλλά που σώζει τελικά τον κόσμο; Γιατί δεν υπάρχει κάποιο βιβλίο που ο κλήρος να πέφτει σε μια σαραντάρα, η οποία έχει περάσει πολλά στη ζωή της και δεν μασάει μία;
Ε λοιπόν φίλοι μου, αυτό το βιβλίο υπάρχει. Πρόκειται για την τριλογία The Broken Earth, της N. K. Jemisin. Και τα τρία βιβλία, τα The Fifth Season, The Obelisk Gate και The Stone Sky πήραν βραβείο Hugo καλύτερου μυθιστορήματος τη χρονιά που εκδόθηκαν, ενώ το τρίτο στη σειρά πήρε βραβείο Nebula και βραβείο Locus. Και τα τρία απονέμονται σε βιβλία του είδους και είναι πολύ σημαντικά, έχουν απονεμηθεί σε συγγραφείς όπως ο Ασίμοφ, η Λε Γκεν, ο Νιλ Γκάιμαν, ο Τόλκιν, ο Μάρτιν κ.λπ.
Ορίστε μια κριτική από το Good Reads, που θα μπορούσα να την έχω γράψει εγώ, χωρίς φοβερά σπόιλερ, αλλά την κρύβω παρόλα αυτά:
Έχω διαβάσει ήδη το πρώτο και περιμένω και τα άλλα δύο, να μια φορά που έκανα λάθος και δεν παρήγγειλα όλη την τριλογία μαζί εξαρχής
Ε λοιπόν φίλοι μου, αυτό το βιβλίο υπάρχει. Πρόκειται για την τριλογία The Broken Earth, της N. K. Jemisin. Και τα τρία βιβλία, τα The Fifth Season, The Obelisk Gate και The Stone Sky πήραν βραβείο Hugo καλύτερου μυθιστορήματος τη χρονιά που εκδόθηκαν, ενώ το τρίτο στη σειρά πήρε βραβείο Nebula και βραβείο Locus. Και τα τρία απονέμονται σε βιβλία του είδους και είναι πολύ σημαντικά, έχουν απονεμηθεί σε συγγραφείς όπως ο Ασίμοφ, η Λε Γκεν, ο Νιλ Γκάιμαν, ο Τόλκιν, ο Μάρτιν κ.λπ.
Ορίστε μια κριτική από το Good Reads, που θα μπορούσα να την έχω γράψει εγώ, χωρίς φοβερά σπόιλερ, αλλά την κρύβω παρόλα αυτά:
Yes, 5 full stars for this one because it's everything I want in a fantasy book. I will explain.
I don't read fantasy and sci-fi because I like magic or space ships or laser swords or what have you. I read fantasy and sci-fi because I want to see something new, and there's no other genre that allows this much freedom of imagination, this much flexibility and bending of reality and this much room for "what ifs". The genres are ripe with tropes and cliches even so, and I'm at that point where it pains me to have to read again through a story about the noble hearted what's-his-face who saves the land of medieval-Europe-plus-elves-and-dragons with the help of the wise mentor and the pretty princess. Show me something else, something truly weird, I say! And N. K. Jemisin delivered.
Let there be a world wracked by earthquakes and volcano eruptions, she says, restless and hostile. Let there be apocalypse-level events every hundred years or so. Let this world be inhabited by people who believe the Earth hates them, who value survival above all else, and have organized their society around making sure some of them will make it through the years of darkness, and famine, and poisonous air and water that follow such geologic disasters. Let there be among them those who have the power to control the earthquakes, to start and stop them at will, and let that society hate them, while doing their best to exploit them at the same time. Let there be another sentient species, strange creatures of stone whose motivations are unknown, who share this world with humans.
Then come the the details. The mysterious ruins of the many civilizations that came before this one, some considerably more advanced. Their artifacts endure to this day, their purpose unknown and maybe unknowable now that their makers have been dead for thousands of years. The harshness and ruthlessness of a society living on the brink of extinction, where value is based on usefulness and where, come Seasonal Law, those deemed useless are left to die in the wastelands. The purely utilitarian approach to building in a world where a balcony is unquestionable proof of foolishness or privilege, where decorations are a waste of time and resources since they'll be wiped out in a few years without fail. The surprisingly advanced science, focused - unsurprisingly - on geology, chemistry and physics. The hatred and exploitation of the orogenes, those who have power over the earth itself, by a society that both fears them and desperately needs them if it is to survive. The secrets and the lies and the rewriting of history and the suppression of lore by those who want to keep the orogenes willing slaves. The horrifying abuse, and the inescapable brainwashing, but the training and education too. A system meant to make them more powerful and more powerless at the same time so that it may better make use of them.
And then Jemisin pushes further. She goes so far out of the medieval Europe setting that she ends up on the Equator. She makes the other sentient race truly alien, as a different sentience should be, lest you end up with just stranger looking humans. She makes the humans different races, and *gasp* doesn't put the paler one in charge. Just as the characters span the gradients and combinations of human races, they span human sexuality too, from straight to gay with blurry boundaries all over the place. There's love and family and sex, but they're not the kind of relationships you're used to. Why should they be? This is not our world with some magic, mythical creatures, and sword fighting mixed in. This is something else. Something new.
And yet, as you read, you get the feeling that this could be our world with some magic and some mythical creatures mixed in. You get the feeling that it was this sort of world at some point, and then something maybe went wrong, and everything had to change, to adapt, and this is the inevitable result. The world is strange, but it's not strangeness for strangeness's sake. It all makes sense, everything fits together, and while you can see that some things could be different, you understand perfectly well why they're not. It's like a gnarled and twisted tree growing on a rocky windswept mountain top. It's not like other trees, but not because someone decided to take an ax to it and make it as different looking as possible. No, once the seed was planted, there simply was no other way it could grow.
I can't say more, especially about the characters and the story line, without spoilers, even though I feel I could rant about this book for days on end. Go read it. I can't begin to imagine the level of skill required to create a world so different, and then make it feel so real. N.K. Jemisin deserves your attention.
I don't read fantasy and sci-fi because I like magic or space ships or laser swords or what have you. I read fantasy and sci-fi because I want to see something new, and there's no other genre that allows this much freedom of imagination, this much flexibility and bending of reality and this much room for "what ifs". The genres are ripe with tropes and cliches even so, and I'm at that point where it pains me to have to read again through a story about the noble hearted what's-his-face who saves the land of medieval-Europe-plus-elves-and-dragons with the help of the wise mentor and the pretty princess. Show me something else, something truly weird, I say! And N. K. Jemisin delivered.
Let there be a world wracked by earthquakes and volcano eruptions, she says, restless and hostile. Let there be apocalypse-level events every hundred years or so. Let this world be inhabited by people who believe the Earth hates them, who value survival above all else, and have organized their society around making sure some of them will make it through the years of darkness, and famine, and poisonous air and water that follow such geologic disasters. Let there be among them those who have the power to control the earthquakes, to start and stop them at will, and let that society hate them, while doing their best to exploit them at the same time. Let there be another sentient species, strange creatures of stone whose motivations are unknown, who share this world with humans.
Then come the the details. The mysterious ruins of the many civilizations that came before this one, some considerably more advanced. Their artifacts endure to this day, their purpose unknown and maybe unknowable now that their makers have been dead for thousands of years. The harshness and ruthlessness of a society living on the brink of extinction, where value is based on usefulness and where, come Seasonal Law, those deemed useless are left to die in the wastelands. The purely utilitarian approach to building in a world where a balcony is unquestionable proof of foolishness or privilege, where decorations are a waste of time and resources since they'll be wiped out in a few years without fail. The surprisingly advanced science, focused - unsurprisingly - on geology, chemistry and physics. The hatred and exploitation of the orogenes, those who have power over the earth itself, by a society that both fears them and desperately needs them if it is to survive. The secrets and the lies and the rewriting of history and the suppression of lore by those who want to keep the orogenes willing slaves. The horrifying abuse, and the inescapable brainwashing, but the training and education too. A system meant to make them more powerful and more powerless at the same time so that it may better make use of them.
And then Jemisin pushes further. She goes so far out of the medieval Europe setting that she ends up on the Equator. She makes the other sentient race truly alien, as a different sentience should be, lest you end up with just stranger looking humans. She makes the humans different races, and *gasp* doesn't put the paler one in charge. Just as the characters span the gradients and combinations of human races, they span human sexuality too, from straight to gay with blurry boundaries all over the place. There's love and family and sex, but they're not the kind of relationships you're used to. Why should they be? This is not our world with some magic, mythical creatures, and sword fighting mixed in. This is something else. Something new.
And yet, as you read, you get the feeling that this could be our world with some magic and some mythical creatures mixed in. You get the feeling that it was this sort of world at some point, and then something maybe went wrong, and everything had to change, to adapt, and this is the inevitable result. The world is strange, but it's not strangeness for strangeness's sake. It all makes sense, everything fits together, and while you can see that some things could be different, you understand perfectly well why they're not. It's like a gnarled and twisted tree growing on a rocky windswept mountain top. It's not like other trees, but not because someone decided to take an ax to it and make it as different looking as possible. No, once the seed was planted, there simply was no other way it could grow.
I can't say more, especially about the characters and the story line, without spoilers, even though I feel I could rant about this book for days on end. Go read it. I can't begin to imagine the level of skill required to create a world so different, and then make it feel so real. N.K. Jemisin deserves your attention.
Έχω διαβάσει ήδη το πρώτο και περιμένω και τα άλλα δύο, να μια φορά που έκανα λάθος και δεν παρήγγειλα όλη την τριλογία μαζί εξαρχής
Κατά σύμπτωση διάβαζα κι εγώ επιστημονική φαντασία αυτές τις ημέρες: The Murderbot Diaries της Martha Wells. Είναι μια σειρά έξι βιβλίων, πολύ μικρών κι εξαιρετικά ευχάριστων (ιδίως το πρώτο, αλλά εγώ τέλειωσα και τα έξι μέσα σε τέσσερις ημέρες - να 'ναι καλά το Kindle)
Κατά ακόμα μεγαλύτερη σύμπτωση, σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες των βιβλίων αυτών είναι γυναίκες (εκτός φυσικά από το murderbot του τίτλου) ή απροσδιόριστου φύλου (σε κάποιο από τα βιβλία της σειράς εμφανίζονται οι αντωνυμίες te/ter).
Μπαίνω τώρα να ψωνίσω Jemisin
Κατά ακόμα μεγαλύτερη σύμπτωση, σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες των βιβλίων αυτών είναι γυναίκες (εκτός φυσικά από το murderbot του τίτλου) ή απροσδιόριστου φύλου (σε κάποιο από τα βιβλία της σειράς εμφανίζονται οι αντωνυμίες te/ter).
Μπαίνω τώρα να ψωνίσω Jemisin
Πάρε το πρώτο, δοκιμαστικά, γιατί ενώ στο Goodreads έχει πολύ καλές κριτικές, σε κάποιους δεν πολυάρεσε ο τρόπος γραφής της - γούστα είναι αυτά, βέβαια, αλλά το λέω καλού κακού :) Αυτά και πάω κι εγώ να μεγαλώσω την σόπινγκ λιστ Στο μεταξύ, μέχρι να έρθουν όλα αυτά, ψωνίζω από τη βιβλιοθήκη μας, διαβάζω τώρα τον Πόλεμο με τις σαλαμάνδρες, σε μετάφραση Δημοσθένη Κούρτοβικ που είναι πολύ καλή.
Στο μεταξύ, μέχρι να έρθουν όλα αυτά, ψωνίζω από τη βιβλιοθήκη μας, διαβάζω τώρα τον Πόλεμο με τις σαλαμάνδρες, σε μετάφραση Δημοσθένη Κούρτοβικ που είναι πολύ καλή.