FunkSoulBrother
New member
Δεν θα είχα πρόβλημα να πάρω κάτι αντίστοιχο των war bonds, αρκεί να εμπιστευόμουν το κράτος/κυβέρνηση.
Χμ, μόλις βρήκα την αχίλλεια πτέρνα της πρότασης Μπιτσάκη!
Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)
- Thread starter Alexandra
- Start date
Δεν θα είχα πρόβλημα να πάρω κάτι αντίστοιχο των war bonds, αρκεί να εμπιστευόμουν το κράτος/κυβέρνηση.
Χμ, μόλις βρήκα την αχίλλεια πτέρνα της πρότασης Μπιτσάκη!
FunkSoulBrother
New member
Δεν ξέρω τι έχουν αντιληφθεί μέσα στην κυβέρνηση. Ίσως κάποιοι σκέφτονται όπως ο παρακάτω κύριος:
"Η κρίση με ενδιαφέρει σαν θέμα. Δεν ξέρω κιόλας, οικονομικά μπορεί να είναι κόλπο. Πρώτα μας κυνηγούσαν οι τράπεζες να πάρουμε δάνεια και ξαφνικά ανακοινώθηκε ότι υπάρχει κρίση, σαν να γύρισε κάποιος ένα κουμπί".
Κώστας Παπανικολάου, ζωγράφος, στην Κυριακάτικη Καθημερινή.
Καλέ μου άνθρωπε, από τον Άρη ήρθες εσύ; θα ήθελα να του πω.
(Δεν αποδεικνύει τίποτα αυτό, μου φάνηκε χαριτωμένο και είπα να το παραθέσω.)
Ακριβώς. Οι ιδιώτες μπορεί να αγοράζουν κρατικά ομόλογα, αλλά όχι όλοι οι μικροκαταθέτες ούτε στην παρούσα συγκυρία, όπως προτείνει ο κ. Μπιτσάκης. Την ώρα που δεν δανείζει κανένας την Ελλάδα, γιατί να την δανείσουν οι πολίτες της; Όταν το Δημόσιο συρρικνωθεί σε λογικές διαστάσεις, όταν σταματήσω να βλέπω γύρω μου παντού φοροδιαφυγή, θα βάλω κι εγώ τις μικροκαταθέσεις μου σε ομόλογα.
FunkSoulBrother
New member
Πράγματα που θα έπρεπε να είχαμε κάνει πριν καν μπει στη ζωή μας το μνημόνιο. Και που ήταν υποχρεωτικό να κάνουμε μετά το μνημόνιο.
Αν το κάναμε από δική μας επιλογή, δεν θα τιθόταν σήμερα ζήτημα να πουλήσουμε τη ΔΕΗ και την ΔΕΥΑΘ, και μάλιστα κοψοχρονιά.
Να κι ένας άνθρωπος που τα γράφει περίπου όπως τα καταλαβαίνω:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_12/06/2011_445576
Τρεις ρωσικές κούκλες
Του Γιώργου Παγουλάτου*
Η οικονομική μας κρίση είναι τρεις ρωσικές κούκλες, η μία μέσα στην άλλη. Η πρώτη κούκλα (ας την ονομάσουμε «Ελλάδα») είναι το δυσχερές οικονομικό μας πρόβλημα. Μέσα της, ως δεύτερη κούκλα («τρόικα»), περιέχεται ένα σαφές δίλημμα. Ανοίγοντας τη δεύτερη συναντάμε μια τρίτη κούκλα («Ευρώπη»), με τις σύνθετες ευρωπαϊκές προκλήσεις.
Η πρώτη κούκλα αποτυπώνει το πρόβλημά μας. Μέγα μέρος της ανάπτυξης που απολαμβάναμε μέχρι το 2008 οφειλόταν στην εγχώρια κατανάλωση και συντηρείτο με εξωτερικό δανεισμό, προς δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Μετά το 2009 (μετά τη «Λίμαν» και το Ντουμπάι) η διεθνής χρηματοδότηση στέρεψε: οι αγορές είδαν τους αριθμούς μας και τρόμαξαν, ανακαλύπτοντας τον χειρότερο συνδυασμό δημόσιου και εξωτερικού ελλείμματος και χρέους. Συμπέραναν ότι υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να χάσουν τα λεφτά τους. Ετσι σταμάτησαν να μας δανείζουν, ή μάλλον απαίτησαν επιτόκια τόσο υψηλά, που καθιστούσαν το δανεισμό μας αδύνατο. Μη έχοντας άλλη δυνατότητα χρηματοδότησης για να καλύψει ένα πρωτογενές έλλειμμα άνω του 10% του ΑΕΠ (δηλαδή μισθούς, συντάξεις, φάρμακα, πετρέλαιο κ.λπ. – εξαιρώντας τους τόκους), η ελληνική κυβέρνηση κατέφυγε στο μηχανισμό χρηματοδότησης Ε.Ε.–ΔΝΤ. Και στους (αναπόφευκτους) όρους του, που (αναπόφευκτα) προέταξαν τη μείωση του θηριώδους διπλού μας ελλείμματος: του δημοσιονομικού (με αύξηση φόρων και μείωση δαπανών) και του εμπορικού/εξωτερικού (με μείωση κόστους και εισαγωγών, αύξηση ανταγωνιστικότητας και εξαγωγών, διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος, στο ασφαλιστικό σύστημα και στις αγορές).
Να όμως το σύνθετο εθνικό μας πρόβλημα: Μέσα στο ευρώ, η μόνη πολιτική που μειώνει το δημόσιο και το εξωτερικό έλλειμμα είναι η «εσωτερική υποτίμηση», κι αυτή είναι υφεσιακή. Εφαρμοζόμενη όταν η οικονομία είναι σε ύφεση, την επιτείνει. Βαθαίνοντας την ύφεση, δυσκολεύει περαιτέρω τη μείωση του ελλείμματος. Η δυσκολία στη μείωση του ελλείμματος επιτάσσει πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα, που επιτείνουν την ύφεση, και ούτω καθεξής. Είναι ο γνωστός φαύλος κύκλος της περιοριστικής πολιτικής σε περίοδο ύφεσης. (Γι’ αυτό τα ελλείμματα έπρεπε να μειώνονται κατά την ανάπτυξη – πράγμα που μετά το 2003 εγκαταλείψαμε.) Προσοχή: δεν εννοώ ότι η πολιτική είναι ατελέσφορη. Το έλλειμμα μειώθηκε 5 μονάδες το 2010, μείωση ρεκόρ για την Ευρωζώνη. Όμως, η προσπάθεια και ο πόνος είναι πολλαπλάσια από το αποτέλεσμα. Η ανεργία ξεπέρασε το 16% και τους 800.000 ανθρώπους. Βαριές οι απώλειες, καθώς ξεφουσκώνουν οι φούσκες του υπερδανεισμού, της κατανάλωσης, του διογκωμένου κράτους. Τεράστια η προσπάθεια να γίνουν προσαρμογές δεκαετιών μέσα σε ελάχιστο χρόνο, σε αντίξοο περιβάλλον. Τεράστια, όχι όμως και αδιέξοδη.
Το κοινωνικό κόστος της προσαρμογής πολλαπλασιάζει τις πιέσεις για χαλάρωση. Οι πολιτικές πιέσεις είναι ανέξοδες, όσο και αδιέξοδες. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε στο προ του 2008 μοντέλο. Εκείνη η ανάπτυξη στηριζόταν σε δανεικά και δανεικά δεν υπάρχουν. Ο όρος για να πάρουμε χρηματοδότηση (που θα καλύψει τις τρέχουσες δαπάνες) είναι το Μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Και αυτά προϋποθέτουν λιτότητα και συνεπάγονται πόνο.
Σε αυτό το σύνθετο πρόβλημα είμαστε μπλεγμένοι, αυτό παραλύει τους λιπόψυχους της συμπολίτευσης, δίνει αέρα στους λαϊκιστές της αντιπολίτευσης, οπλίζει με οργή, άγρια συνθήματα και κατσαρόλες τους αγανακτισμένους της πλατείας. Κάνουμε σωστά; Απέτυχε το Μνημόνιο; Μήπως ήταν λάθος από την αρχή;
Την απάντηση δίνει η δεύτερη κούκλα. Αποτυπώνει το δίλημμα, απλό και σαφέστατο από την αρχή. Δανεισμός (με τους όρους του Μνημονίου – ίδιοι πάνω-κάτω παντού, σε Πορτογαλία και Ιρλανδία αναγκάστηκε να τους δεχθεί και η αντιπολίτευση, δεν θα αποσπούσε καλύτερους η αναδιαπραγμάτευση του κ. Σαμαρά). Μνημόνιο λοιπόν ή χρεοκοπία; Μνημόνιο σημαίνει 3–4 χρόνια λιτότητας και μείωσης εισοδημάτων, με βάσιμες ελπίδες επιστροφής στην ανάπτυξη από σταθερότερες βάσεις. Χρεοκοπία σημαίνει κατάρρευση τραπεζών, αποταμιεύσεων και εισοδημάτων, αναγκαστική επιστροφή στη δραχμή με 50% υποτίμηση, αδυναμία δανεισμού για χρόνια, απόλυτη οικονομική καταστροφή που θα έκανε το 2011 να φαντάζει παράδεισος πολυτελούς βίου και λαϊκής ευημερίας. Αυτό είναι το δίλημμα, και γι’ αυτό είναι αυτονόητη ευθύνη η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου.
Λύνεται το πρόβλημά μας; Όχι. Η επόμενη δόση, το επόμενο δάνειο και το Μνημόνιο ΙΙ παρέχουν ρευστότητα, μας δίνουν ζωτικό χρόνο να μηδενίσουμε ελλείμματα, να φτιάξουμε το κράτος, να δημιουργήσουμε βάσεις εξωστρεφούς ανάπτυξης. Όμως, δύο καίρια προβλήματα παραμένουν: η διαχείριση του δημόσιου χρέους (που το 2012–13 θα είναι εκρηκτικό) και η αναπτυξιακή επανεκκίνηση της οικονομίας. Γι’ αυτό πάμε στην τρίτη κούκλα, την Ευρώπη. Με λίγη καλή τύχη, η λύση στα προβλήματα αυτά (διαχείριση χρέους και αναπτυξιακή επανεκκίνηση όχι μόνο της Ελλάδας αλλά της υπερχρεωμένης ευρω-περιφέρειας) μπορεί να δοθεί από την Ε.Ε. και μόνο από αυτήν. Θα είναι ένα ακόμα βήμα (ίσως άλμα) οικονομικής ολοκλήρωσης: ευρωομόλογο, εκτεταμένο πρόγραμμα χρηματοδότησης επενδύσεων, ένα «Σχέδιο Μάρσαλ» για την περιφέρεια. Και βέβαια, στενός συντονισμός, ολοκλήρωση, των οικονομικών πολιτικών της Ευρωζώνης, ίσως υπό έναν πανίσχυρο ευρω-υπουργό Οικονομικών (όπως πρότεινε και ο κ. Τρισέ). Αναγκαία (αν και όχι και επαρκής) προϋπόθεση για τα παραπάνω: να έχουμε μείνει στο ευρω-πλαίσιο, τηρώντας τους κανόνες. Δεν πάμε στην τρίτη κούκλα αν δεν περάσουμε από τη δεύτερη.
Ανοίγοντας την τρίτη κούκλα θα βρίσκαμε μια τέταρτη: το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, την ανάγκη υπερεθνικής ρύθμισής του, τις αντιστάσεις. Αλλά ο χώρος μου τέλειωσε.
* Ο κ. Γ. Παγουλάτος είναι καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Του Γιώργου Παγουλάτου*
Η οικονομική μας κρίση είναι τρεις ρωσικές κούκλες, η μία μέσα στην άλλη. Η πρώτη κούκλα (ας την ονομάσουμε «Ελλάδα») είναι το δυσχερές οικονομικό μας πρόβλημα. Μέσα της, ως δεύτερη κούκλα («τρόικα»), περιέχεται ένα σαφές δίλημμα. Ανοίγοντας τη δεύτερη συναντάμε μια τρίτη κούκλα («Ευρώπη»), με τις σύνθετες ευρωπαϊκές προκλήσεις.
Η πρώτη κούκλα αποτυπώνει το πρόβλημά μας. Μέγα μέρος της ανάπτυξης που απολαμβάναμε μέχρι το 2008 οφειλόταν στην εγχώρια κατανάλωση και συντηρείτο με εξωτερικό δανεισμό, προς δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Μετά το 2009 (μετά τη «Λίμαν» και το Ντουμπάι) η διεθνής χρηματοδότηση στέρεψε: οι αγορές είδαν τους αριθμούς μας και τρόμαξαν, ανακαλύπτοντας τον χειρότερο συνδυασμό δημόσιου και εξωτερικού ελλείμματος και χρέους. Συμπέραναν ότι υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να χάσουν τα λεφτά τους. Ετσι σταμάτησαν να μας δανείζουν, ή μάλλον απαίτησαν επιτόκια τόσο υψηλά, που καθιστούσαν το δανεισμό μας αδύνατο. Μη έχοντας άλλη δυνατότητα χρηματοδότησης για να καλύψει ένα πρωτογενές έλλειμμα άνω του 10% του ΑΕΠ (δηλαδή μισθούς, συντάξεις, φάρμακα, πετρέλαιο κ.λπ. – εξαιρώντας τους τόκους), η ελληνική κυβέρνηση κατέφυγε στο μηχανισμό χρηματοδότησης Ε.Ε.–ΔΝΤ. Και στους (αναπόφευκτους) όρους του, που (αναπόφευκτα) προέταξαν τη μείωση του θηριώδους διπλού μας ελλείμματος: του δημοσιονομικού (με αύξηση φόρων και μείωση δαπανών) και του εμπορικού/εξωτερικού (με μείωση κόστους και εισαγωγών, αύξηση ανταγωνιστικότητας και εξαγωγών, διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος, στο ασφαλιστικό σύστημα και στις αγορές).
Να όμως το σύνθετο εθνικό μας πρόβλημα: Μέσα στο ευρώ, η μόνη πολιτική που μειώνει το δημόσιο και το εξωτερικό έλλειμμα είναι η «εσωτερική υποτίμηση», κι αυτή είναι υφεσιακή. Εφαρμοζόμενη όταν η οικονομία είναι σε ύφεση, την επιτείνει. Βαθαίνοντας την ύφεση, δυσκολεύει περαιτέρω τη μείωση του ελλείμματος. Η δυσκολία στη μείωση του ελλείμματος επιτάσσει πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα, που επιτείνουν την ύφεση, και ούτω καθεξής. Είναι ο γνωστός φαύλος κύκλος της περιοριστικής πολιτικής σε περίοδο ύφεσης. (Γι’ αυτό τα ελλείμματα έπρεπε να μειώνονται κατά την ανάπτυξη – πράγμα που μετά το 2003 εγκαταλείψαμε.) Προσοχή: δεν εννοώ ότι η πολιτική είναι ατελέσφορη. Το έλλειμμα μειώθηκε 5 μονάδες το 2010, μείωση ρεκόρ για την Ευρωζώνη. Όμως, η προσπάθεια και ο πόνος είναι πολλαπλάσια από το αποτέλεσμα. Η ανεργία ξεπέρασε το 16% και τους 800.000 ανθρώπους. Βαριές οι απώλειες, καθώς ξεφουσκώνουν οι φούσκες του υπερδανεισμού, της κατανάλωσης, του διογκωμένου κράτους. Τεράστια η προσπάθεια να γίνουν προσαρμογές δεκαετιών μέσα σε ελάχιστο χρόνο, σε αντίξοο περιβάλλον. Τεράστια, όχι όμως και αδιέξοδη.
Το κοινωνικό κόστος της προσαρμογής πολλαπλασιάζει τις πιέσεις για χαλάρωση. Οι πολιτικές πιέσεις είναι ανέξοδες, όσο και αδιέξοδες. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε στο προ του 2008 μοντέλο. Εκείνη η ανάπτυξη στηριζόταν σε δανεικά και δανεικά δεν υπάρχουν. Ο όρος για να πάρουμε χρηματοδότηση (που θα καλύψει τις τρέχουσες δαπάνες) είναι το Μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Και αυτά προϋποθέτουν λιτότητα και συνεπάγονται πόνο.
Σε αυτό το σύνθετο πρόβλημα είμαστε μπλεγμένοι, αυτό παραλύει τους λιπόψυχους της συμπολίτευσης, δίνει αέρα στους λαϊκιστές της αντιπολίτευσης, οπλίζει με οργή, άγρια συνθήματα και κατσαρόλες τους αγανακτισμένους της πλατείας. Κάνουμε σωστά; Απέτυχε το Μνημόνιο; Μήπως ήταν λάθος από την αρχή;
Την απάντηση δίνει η δεύτερη κούκλα. Αποτυπώνει το δίλημμα, απλό και σαφέστατο από την αρχή. Δανεισμός (με τους όρους του Μνημονίου – ίδιοι πάνω-κάτω παντού, σε Πορτογαλία και Ιρλανδία αναγκάστηκε να τους δεχθεί και η αντιπολίτευση, δεν θα αποσπούσε καλύτερους η αναδιαπραγμάτευση του κ. Σαμαρά). Μνημόνιο λοιπόν ή χρεοκοπία; Μνημόνιο σημαίνει 3–4 χρόνια λιτότητας και μείωσης εισοδημάτων, με βάσιμες ελπίδες επιστροφής στην ανάπτυξη από σταθερότερες βάσεις. Χρεοκοπία σημαίνει κατάρρευση τραπεζών, αποταμιεύσεων και εισοδημάτων, αναγκαστική επιστροφή στη δραχμή με 50% υποτίμηση, αδυναμία δανεισμού για χρόνια, απόλυτη οικονομική καταστροφή που θα έκανε το 2011 να φαντάζει παράδεισος πολυτελούς βίου και λαϊκής ευημερίας. Αυτό είναι το δίλημμα, και γι’ αυτό είναι αυτονόητη ευθύνη η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου.
Λύνεται το πρόβλημά μας; Όχι. Η επόμενη δόση, το επόμενο δάνειο και το Μνημόνιο ΙΙ παρέχουν ρευστότητα, μας δίνουν ζωτικό χρόνο να μηδενίσουμε ελλείμματα, να φτιάξουμε το κράτος, να δημιουργήσουμε βάσεις εξωστρεφούς ανάπτυξης. Όμως, δύο καίρια προβλήματα παραμένουν: η διαχείριση του δημόσιου χρέους (που το 2012–13 θα είναι εκρηκτικό) και η αναπτυξιακή επανεκκίνηση της οικονομίας. Γι’ αυτό πάμε στην τρίτη κούκλα, την Ευρώπη. Με λίγη καλή τύχη, η λύση στα προβλήματα αυτά (διαχείριση χρέους και αναπτυξιακή επανεκκίνηση όχι μόνο της Ελλάδας αλλά της υπερχρεωμένης ευρω-περιφέρειας) μπορεί να δοθεί από την Ε.Ε. και μόνο από αυτήν. Θα είναι ένα ακόμα βήμα (ίσως άλμα) οικονομικής ολοκλήρωσης: ευρωομόλογο, εκτεταμένο πρόγραμμα χρηματοδότησης επενδύσεων, ένα «Σχέδιο Μάρσαλ» για την περιφέρεια. Και βέβαια, στενός συντονισμός, ολοκλήρωση, των οικονομικών πολιτικών της Ευρωζώνης, ίσως υπό έναν πανίσχυρο ευρω-υπουργό Οικονομικών (όπως πρότεινε και ο κ. Τρισέ). Αναγκαία (αν και όχι και επαρκής) προϋπόθεση για τα παραπάνω: να έχουμε μείνει στο ευρω-πλαίσιο, τηρώντας τους κανόνες. Δεν πάμε στην τρίτη κούκλα αν δεν περάσουμε από τη δεύτερη.
Ανοίγοντας την τρίτη κούκλα θα βρίσκαμε μια τέταρτη: το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, την ανάγκη υπερεθνικής ρύθμισής του, τις αντιστάσεις. Αλλά ο χώρος μου τέλειωσε.
* Ο κ. Γ. Παγουλάτος είναι καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_12/06/2011_445576
Το "καλό" από την ιστορία είναι ότι αντεπιτιθέμενο με την ευκαιρία το Alter ξεμπροστιάζει και ξεκατινιάζει την οικολογική υποκρισία Αλαφούζου. :)
Έχει κι αυτός το «όνειρό» του. Το πόσο θα κρατήσει η λιτότητα και το πόσα μνημόνια θα χρειαστούν μέχρι την ανάκαμψη ή την πλήρη εξαθλίωση δεν είναι κάτι που μπορεί να προβλέψει κανείς. Μπορούν όμως να διατυπωθούν απόψεις κατά πόσο κάτι συντελεί στην ανάκαμψη και την ανάπτυξη ή στην περαιτέρω εξαθλίωση.
Άσχετο:
Βλέπω ότι (κύριοι) καλεσμένοι στην αποψινή Ανατροπή του Πρετεντέρη θα είναι ο Πεταλωτής, ο Μιχελάκης, η Κανέλλη και ο Δημαράς. Τι μπορεί να περιμένει κανείς άλλο από έναν αδιέξοδο φωνακλάδικο διάλογο «κουφών» που απλώς θα ενισχύσει την απόγνωση που νιώθουμε για το πολιτικό προσωπικό; Γιατί μια εκπομπή με υψηλή θεαματικότητα δεν δοκιμάζει να καλέσει μερικούς από τους σοβαρούς εκπροσώπους των διάφορων σεναρίων που ακούγονται για τη σωτηρία της χώρας, μήπως και ρίξουν λίγο φως στη σύγχυση που επικρατεί;
Έχω σταματήσει να παρακολουθώ την Ανατροπή, αλλά απόψε θα τη δω για να μετρήσω πόσες φορές θα μπω στον πειρασμό να σπάσω την οθόνη μου.
Άσχετο:
Βλέπω ότι (κύριοι) καλεσμένοι στην αποψινή Ανατροπή του Πρετεντέρη θα είναι ο Πεταλωτής, ο Μιχελάκης, η Κανέλλη και ο Δημαράς. Τι μπορεί να περιμένει κανείς άλλο από έναν αδιέξοδο φωνακλάδικο διάλογο «κουφών» που απλώς θα ενισχύσει την απόγνωση που νιώθουμε για το πολιτικό προσωπικό; Γιατί μια εκπομπή με υψηλή θεαματικότητα δεν δοκιμάζει να καλέσει μερικούς από τους σοβαρούς εκπροσώπους των διάφορων σεναρίων που ακούγονται για τη σωτηρία της χώρας, μήπως και ρίξουν λίγο φως στη σύγχυση που επικρατεί;
Έχω σταματήσει να παρακολουθώ την Ανατροπή, αλλά απόψε θα τη δω για να μετρήσω πόσες φορές θα μπω στον πειρασμό να σπάσω την οθόνη μου.
Να μετρήσεις και πόσες διαφημίσεις τηλεοράσεων θα παίξουν για όσους σπάσουν τις δικές τους...
Έχει διάφορα γλωσσικά το λινκισμένο άρθρο, αλλά το πολυαγαπημένο μου είναι το «ποτάμια από μέλη»... ιδίως όταν ξέρουμε τι πά' να πει μέλος...
SBE
¥
κλπ κλπ κλπ, απαντώ σε αυτό το μήνυμα κυρίως.
Βεβαίως και τα είπα όλα αυτά, αλλά όπως αναφέρω, αυτές οι συζητήσεις ήταν με τις περσινές συνθήκες. Η παρούσα κατάσταση απλώς δείχνει ότι δεν μάθαμε ούτε στο ελάχιστο το μάθημά μας, ότι είμαστε ο τζίτζικας του μύθου. Οπότε χρειάζονται άλλες λύσεις, μεγαλύτερης κλίμακας. Δεν αρκεί το μικροσυμμάζεμα του κράτους ή της εφορίας. Γιατί όπως είπα δις πιο πάνω, υπάρχει ένα σημείο μετά το οποίο η φορολογία έχει αρνητικές επιπτώσεις και οδηγεί και τον τίμιο πολίτη στη φοροδιαφυγή. Και γιατί τα ποσά που θα μαζευτούν από το συμμάζεμα δεν θα μειώσουν το έλλειμμα ικανοποιητικά.
Αντιλαμβάνομαι για ποιό λόγο μπορεί το κράτος να μην τα είπε από την αρχή έτσι, βέβαια.
Α, παρεμπιπτόντως, έχοντας κοιτάξει σε βάθος το ενεργειακό μέλλον της Ευρώπης που είναι ζοφερό, κι εγώ τη ΔΕΗ θα πούλαγα, η οποία ούτως ή άλλως είναι εισαγμένη στο χρηματιστήριο, άρα ιδιωτική.
Όσο για την ανοργανωσιά μας και τον ωχαδερφισμό μας, έχω πολλά παραδείγματα, αλλά έχουν νόημα τώρα; Ας τα πω πάντως για να μην τα χρωστάω. Αλλά σε άλλο νήμα, γιατί δεν κολλάνε εδώ.
@dr7x: Μια που ο Τάκης Μίχας κάνει συστάσεις για το πώς θα πρέπει να παρουσιάζεται η επιχειρηματολογία, να πω ότι και η δική του επιχειρηματολογία είναι συνήθως πιο σοβαρή. Η αντιπολίτευση στο μνημόνιο έχει πιο σοβαρά επιχειρήματα από τις μυθολογίες για τα πετρέλαια. Και το να χτυπάνε συνέχεια αυτό του Τσίπρα για τον διορισμό 100.000 δημοσίων υπαλλήλων (εδώ έγινε «εκατοντάδων») είναι σαν να χτυπάς του ΓΑΠ αυτό που είπε για τα λεφτά που υπάρχουν. Αφού ξέρουμε όλοι τις μπαρούφες που λένε καμιά φορά οι πολιτικοί για να περνάει η ώρα. Πενήντα κρίσεις αξιοπιστίας να περάσουν, το κουσούρι δεν θα το αποβάλουν. Ας μην κρίνουμε τους ίδιους, ας κρίνουμε την πραγματικότητα από τις πιο σοβαρές απόψεις που κατατίθενται.
Elsa
¥
Δεν μπορεί να είσαι τόσο αθώος, ε; Πλάκα κάνεις
Όσο για τον κ. Μίχα, ούτε τρώμε, ούτε φάγαμε όλοι "με χρυσά κουτάλια" ως τώρα, όπως ισχυρίζεται στο άρθρο του. Αν το έκανε εκείνος βέβαια, δικαίως συντάσσεται με ΓρΑΠ και Σία...
Ίσως προσέξατε ότι στα νέα μέτρα που σκέφτεται να πάρει η κυβέρνηση είναι και η επέκταση της εξαίρεσης από το πόθεν έσχες, ώστε να αφορά την αγορά όλων των κατοικιών και όχι μόνον της πρώτης, με πρόφαση την τόνωση της οικοδομικής δραστηριότητας (πώς αλήθεια; )
Αν δεν σας πάει το μυαλό ποιον ωφελεί αυτό, ρίξτε μια ματιά στα σχόλια των αναγνωστών, εδώ.
Α, για τον Μίχα, τον ανέφερα απλώς επειδή τον απασχολεί επίσης το θέμα της επιχειρηματολογίας. Δεν θυμάμαι ποτέ να συμμερίστηκα τις απόψεις του... :)
Όσο για τα εξοχικά, αυτοί μάλλον τα ξέρουν καλύτερα...
@Zaz: Όπως είχαμε δει και με το άλλο του Θεοδωράκη, τα άρθρα στο protagon είναι παραπαίδια...
Όσο για τα εξοχικά, αυτοί μάλλον τα ξέρουν καλύτερα...
@Zaz: Όπως είχαμε δει και με το άλλο του Θεοδωράκη, τα άρθρα στο protagon είναι παραπαίδια...
Costas
¥
Εκπομπή όπου ο καθένας πρότεινε το δικό του κολπέτο για την έξοδο από την κρίση είχε στήσει προ καιρού ο Σαββίδης της ΕΤ3, ο οποίος είναι, με λιγοστές εξαιρέσεις, απείρως σοβαρότερος από τον Πρετεντέρη (μα πώς αντέχεις ακόμα και να τον βλέπεις, βρε Νίκελ, απορώ. Εμένα μου προκαλεί τάση για εμετό)
SBE
¥
Λίγη τροφή για μελετη και σκέψη από Bank for International Settlement
BIS Quarterly Review
Για όποιον βαριέται να διαβάσει 145 σελίδες, υπάρχει κι η ανάλυση εδώ, από την οποία παραθέτω δυο πίνακες
και
BIS Quarterly Review
Για όποιον βαριέται να διαβάσει 145 σελίδες, υπάρχει κι η ανάλυση εδώ, από την οποία παραθέτω δυο πίνακες
και
Ναι, είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολλές αξιόλογες εκπομπές, αλλά δεν έχω το χρόνο ούτε να τις αναζητήσω ούτε να τις ακούσω. Και από τις Ανατροπές είναι ζήτημα αν έχω παρακολουθήσει τρεις φέτος. Αλλά ο ίδιος ο Πρετεντέρης με εκνευρίζει πέντε φορές στις δέκα. Άλλοι με εκνευρίζουν και τις δέκα. Πώς μπορεί να με εκνευρίσει το σημερινό άρθρο κοινής λογικής του Πρετεντέρη;
Σε εκνευρίζει επειδή χρησιμοποιεί επιχειρήματα κοινής λογικής για να λαϊκίσει ενώ αυτό που πρόδηλα εννοεί είναι: "Πότε και πού θα σταματήσετε πια; Σκασίλα μας για την πλέμπα, αλλά τώρα τι; Θα βάλετε χέρι και στα δικά μας;"
Δεν με εκνεύρισε σήμερα. Και αναφέρομαι σ' αυτό:
ΑΝΤΙ, ΔΗΛΑΔΗ, η κυβέρνηση να κυνηγήσει την εκτεταμένη φοροδιαφυγή (κάτι που θα έπληττε κυρίως τους λεγόμενους μικρομεσαίους) και αντί να περικόψει ουσιαστικά το Δημόσιο (κάτι που θα την έφερνε σε σύγκρουση με τα πράσινα συνδικάτα), προτιμά να επιβαρύνει εκείνους τους φορολογούμενους που δηλώνουν με σχετική συνέπεια τα εισοδήματα και την ακίνητη περιουσία τους.
Γιατί να εννοεί κάτι διαφορετικό από αυτό που λέει;