Ίσως λόγω γενιάς εγώ δεν είχα ποτέ καλή σχέση με το μουσικό προϊόν που εκπροσωπούσαν οι Prodigy. Η δική μου έκπληξη από το στοιχείο της διαχρονικότητας ήρθε προ ημερών όταν είδα (σε μια ομολογουμένως χαλαρή βραδιά) το πρόσφατο Beetlejuice (
Beetlejuice Beetlejuice) και ένιωσα γνήσια έκπληξη όταν προς το τέλος της ταινίας παρακολούθησα μια εμπνευσμένη πεντάλεπτη σεκάνς στημένη πάνω σε μια απρόσμενη μουσική επιτυχία της δικής μου εποχής. Αναφέρομαι στο
MacArthur Park του 1968, που τραγούδησε ο Ρίτσαρντ Χάρις και που εξακολουθώ να ακούω (και να ακούγεται) ευχάριστα ακόμα και σήμερα. Το τραγούδι
έχει την ιστορία του, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω τι θέλουν να πουν τα λόγια του. Είμαι σίγουρος ότι ήταν εντελώς άγνωστο στους περισσότερους από τους σημερινούς θεατές του
Beetlejuice.