Τα καλύτερα μουσικά γιουτιουμπάκια
- Thread starter nickel
- Start date
Το 'χα ανακαλύψει νωρίτερα φέτος, και τώρα έψαξα βραδιάτικα να το ξαναβρώ:
Εικάζω ότι κάποιοι (αν όχι αρκετοί) από σας θα 'χετε σοβαρούτσικες (και δεν αποκλείεται βάσιμες) ενστάσεις στο μουσικό προϊόν The Prodigy και ό,τι αυτό πρεσβεύει, αλλά προσωπικά (λόγω γενιάς και όχι μόνο) ειλικρινά μπορώ να πω ότι συγκινούμαι που βλέπω τέτοια διαχρονικότητα στο αποτύπωμα που έχουν αφήσει...
Εικάζω ότι κάποιοι (αν όχι αρκετοί) από σας θα 'χετε σοβαρούτσικες (και δεν αποκλείεται βάσιμες) ενστάσεις στο μουσικό προϊόν The Prodigy και ό,τι αυτό πρεσβεύει, αλλά προσωπικά (λόγω γενιάς και όχι μόνο) ειλικρινά μπορώ να πω ότι συγκινούμαι που βλέπω τέτοια διαχρονικότητα στο αποτύπωμα που έχουν αφήσει...
Ίσως λόγω γενιάς εγώ δεν είχα ποτέ καλή σχέση με το μουσικό προϊόν που εκπροσωπούσαν οι Prodigy. Η δική μου έκπληξη από το στοιχείο της διαχρονικότητας ήρθε προ ημερών όταν είδα (σε μια ομολογουμένως χαλαρή βραδιά) το πρόσφατο Beetlejuice (Beetlejuice Beetlejuice) και ένιωσα γνήσια έκπληξη όταν προς το τέλος της ταινίας παρακολούθησα μια εμπνευσμένη πεντάλεπτη σεκάνς στημένη πάνω σε μια απρόσμενη μουσική επιτυχία της δικής μου εποχής. Αναφέρομαι στο MacArthur Park του 1968, που τραγούδησε ο Ρίτσαρντ Χάρις και που εξακολουθώ να ακούω (και να ακούγεται) ευχάριστα ακόμα και σήμερα. Το τραγούδι έχει την ιστορία του, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω τι θέλουν να πουν τα λόγια του. Είμαι σίγουρος ότι ήταν εντελώς άγνωστο στους περισσότερους από τους σημερινούς θεατές του Beetlejuice.
Δέντρο δε στολίζω· έχω όμως μερικά «γιορτινά» που βάζω ν' ακούσω τέτοιες μέρες:
(Aυτό επειδή θυμήθηκα πρόσφατα το Kitchen Stories...)
Τώρα, βέβαια, ίσως να μην αντιλαμβάνεστε το κωμικό στοιχείο της προφοράς τους (εκτός κι αν γνωρίζετε σουηδικά), οπότε έτσι για το reference, πάρτε κι αυτό:
(Θαρρώ πως το 'χει αναρτήσει κάποτε κι ο daeman.)
Κι αν γουστάρετε και Sinatra, αναζητήστε το σχετικά πρόσφατο (προπέρσινο αν δεν κάνω λάθος) tribute που του 'κανε ο κατά τ' άλλα »χαρντ» Mark Tremonti – θα εκπλαγείτε... (Με ανσάμπλ, παρακαλώ, αποτελούμενο στην πλειοψηφία του από μανίσιους μουσικούς του Sinatra!)
Ορίστε μερικά δείγματα:
Θα 'βαζα κι άλλο, αλλά έχει πλαφόν τα πέντε, βλέπω...
Ένα τελευταίο, τότες, για τους κουμαρτζήδες, μέρες που είναι:
Καλή χρονιά!
Τώρα, βέβαια, ίσως να μην αντιλαμβάνεστε το κωμικό στοιχείο της προφοράς τους (εκτός κι αν γνωρίζετε σουηδικά), οπότε έτσι για το reference, πάρτε κι αυτό:
Κι αν γουστάρετε και Sinatra, αναζητήστε το σχετικά πρόσφατο (προπέρσινο αν δεν κάνω λάθος) tribute που του 'κανε ο κατά τ' άλλα »χαρντ» Mark Tremonti – θα εκπλαγείτε... (Με ανσάμπλ, παρακαλώ, αποτελούμενο στην πλειοψηφία του από μανίσιους μουσικούς του Sinatra!)
Ορίστε μερικά δείγματα:
Θα 'βαζα κι άλλο, αλλά έχει πλαφόν τα πέντε, βλέπω...
Ένα τελευταίο, τότες, για τους κουμαρτζήδες, μέρες που είναι:
Καλή χρονιά!
Εγώ σίγουρα δεν το ήξερα όταν είδα την ταινία… Ήταν τόσο σουρεαλιστική η σύνδεση της σκηνής με τους στίχους, που ένιωσα την ανάγκη να ψάξω αν το τραγούδι ήταν παλιό ή κάποια σύγχρονη αλλά ρετρό δημιουργία. (Εκ των υστέρων, η δεύτερη εκδοχή δεν βγάζει και τόσο νόημα.)
Βέβαια, ελαφρώς σουρεαλιστικό είναι και να βλέπεις τις δυο ταινίες, τη μια μετά την άλλη, που έχουν 36 χρόνια διαφορά.
LinguaClash
Active member
Για μένα σουρεαλιστικό, σχεδόν spooky, είναι να ακούω τον Ντίλαν στον χριστουγεννιάτικό του δίσκο. Καλή Χρονιά!
Και για του λόγου το αληθές:
Εδώ, ο 26χρονος ακόμα Stef Kamil Carlens, έχοντας ήδη εγκαταλείψει τους αρκετά δημοφιλείς στα μέρη μας dEUS, διασκευάζει Jacques Brel (!) με το σχήμα Moondog Jr. – όνομα που δεν μπόρεσαν, ωστόσο, να διατηρήσουν (οπότε και μετονομάστηκαν σε Zita Swoon), γιατί λέει καταπατούσαν τα πνευματικά δικαιώματα του Αμερικανού Moondog...
(Άλλη κουνελότρυπα κι αυτός...)