Εαρίωνα, κάποιος που ακούει αυτό τον αλήτη για μένα έχει σώσει προκαταβολικά την ψυχή του, ό,τι κι αν κάνει από κει και πέρα
Μπερναρντίνα,
είχα ακούσει για το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Αθυρίδη
T for Trouble and the Self Admiration Society όταν βγήκε στους κινηματογράφους αλλά δεν πρόλαβα να το δω. Την περασμένη Δευτέρα (2/4) το πρόβαλε η ΕΡΤ, το παρακολούθησα με κομμένη την ανάσα και ανατρίχιασα. Μου έβγαλε στην επιφάνεια όλους τους εφιάλτες. Να γερνάς σ' ενα καμαράκι μόνος, φτωχός, ξεγραμμένος απ' όλους, να κρέμεσαι από ένα τηλεφώνημα που ποτέ δεν έρχεται, με την κάθε στιγμή της ύπαρξης να γιγαντώνει τη ματαίωση μέσα σου, αυτό είναι που λέμε ζωντανός νεκρός. Το διαμάντι στον υπόνομο, το προικισμένο παιδί που έζησε το μύθο του ροκ εν ρολ και κόλλησε εκεί. "Αγόρασε το ίδιο του το παραμύθι" λέει κάποιος στην ταινία. Τι κρίμα, Θεέ μου. Το ανεστίαστο βλέμμα, το συνεχές παραλήρημα, η παράνοια που σου πολιορκεί τον εγκέφαλο... Η ήττα. Η ήττα σε όλο της το μεγαλείο.
(Διαβάστε το σημείωμα του σκηνοθέτη εδώ).
Ανέβασα στο φόρουμ το σπιντάτο κομμάτι σαν μια κίνηση εξορκισμού. Να μην ακουστεί κάτι μελαγχολικό, να μη στραφεί η καρδιά μας στον οίκτο.
Εκ των υστέρων νομίζω ότι έκανα λάθος. Για λόγους απολύτως συμβολικούς ο Τέρρυ Παπαντίνας δικαιούται μια δεύτερη ευκαιρία, να περάσει στη μνήμη μας όχι σαν ο ναρκισσευόμενος αιωνίως έφηβος του ελληνικού ροκ, αλλά σαν το αχαμνό λουλούδι που φυτρώνει στα μπάζα μιας σμπαραλιασμένης ζωής (ή ψυχής).
Κυρίες και κύριοι, ακούστε το παρακάτω βιντεάκι και αναλογιστείτε ότι θα μπορούσαμε να είχαμε στην Ελλάδα έναν Τζώνυ Κας, με φωνή που να θυμίζει και κάτι από Νηλ Ντάιαμοντ (αν η φωνή του είχε βραχνιάσει από τα πολλά τσιγάρα). Η τελευταία ηχογράφηση του Τέρρυ Παπαντίνα,
Mexican Blanket
