Κάτι άλλο σκέφτομαι, αγαπητή SBE. Ότι εμείς τα σημειώνουμε και τα κοροϊδεύουμε, αλλά ό,τι λέμε μένει μεταξύ μας. (Καμιά φορά μάλιστα ανοίγουμε συζήτηση σε βάθος και προβληματιζόμαστε επί
θεμάτων δεοντολογίας, για να μην κατηγορηθούμε ότι σκορπίζουμε δεξιά κι αριστερά αφ'υψηλού κριτική). Ή ότι και τα όρια του φόρουμ να περάσουν αυτά που λέμε, στην πράξη τίποτα δεν διορθώνεται.
Ποιος φταίει; Το "σύστημα";
Αλλά το "σύστημα", το απρόσωπο αυτό τέρας που μας κατατρέχει γενικά, δεν είναι ούτε τόσο απρόσωπο ούτε τόσο απρόσιτο και ίσως η φαντασία μας να του δίνει διαστάσεις που δεν έχει. Από πρόσωπα αποτελείται, σαν εμένα κι εσένα. Από ανθρώπους που βρίσκονται σε κάποιο πόστο και κάνουν ή δεν κάνουν τη δουλειά τους σωστά, αισθάνονται ή δεν αισθάνονται ότι έχουν ευθύνη για κάτι, τους δημιουργεί ή δεν τους δημιουργεί πληρότητα η εργασία τους.
Γιατί δεν θα μπορούσε
καταρχήν να τους εντοπίσει κανείς, να δει ποιοι είναι και πού βρίσκονται και να τους πλησιάσει;
Επί του προκειμένου: Ποιος έχει την ευθύνη της επιλογής των τίτλων στις εισαγόμενες κινηματογραφικές ταινίες; (Και πρώτα πρώτα πόσες είναι οι επιχειρήσεις που εισάγουν ταινίες; Όχι παραπάνω από πεντέξι, φαντάζομαι). Ποιος δίνει κατευθύνσεις στα γλωσσικά; Ποιος έδωσε την κατευθυντήρια οδηγία ότι αφήνουμε τους τίτλους αμετάφραστους ή, ακόμα χειρότερα, εξαγγλισμένους; Ποιος αποφασίζει για την πολιτική αυτή; Δύο, τρία άτομα; Πού αναζητούν συμβουλές; Σε μαρκετάδες, λαϊφσταϊλάδες, προχωρημένους τρεντάκηδες;
Τι θα είχαν να απαντήσουν αυτοί αν τους έβρισκε κανείς και τους ρωτούσε ενεργητικά (θέλω να πω όχι με ηττοπάθεια);
(Ξέρω τι θα μου απαντήσουν μερικοί: θα μου προβάλουν το ακαταμάχητο "δημοκρατικό" επιχείρημα "Αυτά είναι καμώματα της "Αστυνομίας της Σκέψης", "Όλα τα 'χαμε, η γλωσσική αστυνομία μας έλειπε").