Μπράβο σ' όλους, ωραίο νήμα!
Το διάβασα όλο, και τα δύο σημεία όπου ψιλοδιπλώθηκα απ' το γέλιο ήταν τα...
και...
Στον ελεύθερό σας ζρόνο, βλέπω, εξασκεί ο καθένας το ζόμπι του...
Νωρίτερα μες στο νήμα (#73–#77), έχει γίνει αναφορά σε διάφορες τραγελαφικές ονομασίες μαγαζιών, και ήθελα απλά να αναφέρω κι εγώ, έτσι να το 'χετε κι αυτό υπόψη
, ότι μια παρέα Μυτιληνιοί που 'χα γνωρίσει πριν από εικοσαετία κοντά, πηγαίνανε, λέει, «Φακές» για κλάμπινγκ...
Όσο για βιβλία, τίτλος που στους δικούς μου τουλάχιστον κύκλους κουβαλάει μια κάποια μυθολογία από μόνος του, είναι «ο αναρχικός των δύο κόσμων» της Λε Γκεν. Ο πρωτότυπος τίτλος είναι The Dispossessed, κι ενώ αναγνωρίζω ότι πρόκειται για εξαιρετικά δυσκολομετάφραστη λέξη, κι ότι μάλλον το εγχείρημα επιτάσσει μια κάποια απελευθέρωση ευρηματικότητας, με τον ελληνικό τίτλο είμαι διχασμένος: απ' τη μια είναι εμπνευσμένος (δεν το αρνούμαι), απ' την άλλη, όμως, και μόνο που τυπώνεται στο εξώφυλλο η λέξη Αναρχικός, με Α κεφαλαίο κιόλας, παίρνει ένα στίγμα το βιβλίο, που και καθόλου να μη με χαλάει εμένα προσωπικά, όπως και να το κάνουμε στο πρωτότυπο είναι ανύπαρκτο. (Σχολιάζετε ελεύθερα)
Επίσης, έχω υπάρξει μεγάλος φαν του Σάλιντζερ. (Νομίζω πως θα τα παράλεγα αν έλεγα ότι παραμένω.) Ο Φύλακας στη Σίκαλη πρέπει να είναι το μοναδικό βιβλίο που έχω διαβάσει και στις τρεις γλώσσες που γνωρίζω, και μάλιστα με τη σειρά σουηδικά, αγγλικά, ελληνικά. (Παρένθεση: Καταλαβαίνω, μεταξύ άλλων κι από σχόλια που έχω διαβάσει εδώ στη Λεξιλογία, ότι η μετάφραση της Τζένης Μαστοράκη χαίρει οικουμενικής αναγνώρισης. Μία λεπτομέρεια, πάντως, στην ελληνική μετάφραση, που προσωπικά με ενοχλούσε –σε παρατατικό γιατί η λέξη εμφανίζεται κατ' επανάληψη– είναι ο κάλπης [πληθ. οι κάλπηδες]... Δεν ξέρω αν η λέξη χρησιμοποιούνταν πριν τον δικό μου τον καιρό, πάντως εγώ όταν τη διάβασα στη θέση, υποθέτω, των phonies, ή ενδεχομένως των fakes, μου φάνηκε λίγο σαν... τεχνητή σλανγκ.) Κλείνει η παρένθεση, κι επανέρχομαι στο θέμα μας. Ο Σάλιντζερ εξέδωσε επίσης μια συλλογή διηγημάτων με τον κομματάκι ανέμπνευστο, ομολογουμένως, τίτλο Nine Stories. Η πιο πρόσφατη μετάφραση από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορεί κι αυτή ως Εννέα Ιστορίες, αλλά παλαιότερα υπήρχε και μία από τις εκδόσεις Γράμματα, με τίτλο Ιδανική μέρα για μπανανόψαρα, γιατί A Perfect Day for Bananafish είναι ο τίτλος μίας από τις εννέα ιστορίες. Η πλάκα, όμως, είναι ότι εγώ το βιβλίο το διάβασα στα σουηδικά, κι οι Σουηδοί ακολούθησαν την ίδια συνταγή με τα Γράμματα, αλλά διάλεξαν άλλη ιστορία: Το To Esmé – with love and squalor... Εμ! Ήθελε κάτι πιο μπεργκμανικό στο ράφι ο Σουηδός· με το μπανανόψαρο του κάθεται στο στομάχι η ψυχεδέλεια... (Παρεμπιπτόντως, το To Esmé... πώς μεταφράστηκε στην ελληνική έκδοση;)
Και μιας και το 'πα μπεργκμανικό, περνάω μια βόλτα κι από κινηματογράφο...
Από Μπέργκμαν ένα θα σας πω, και δεν ψάχνω να ελέγξω αν το 'χετε ήδη συζητήσει. Εικάζω, πάντως, ότι κάποιοι από σας γουστάρουν Μπέργκμαν, οπότε δεν αποκλείεται να το γνωρίζετε: Οι Άγριες Φράουλες (αγγλικός τίτλος: Wild Strawberries) στο πρωτότυπο λέγονται Smultronstället, όπου smultron παναπεί άγρια φράουλα (ενικός-πληθυντικός μένει ως έχει), και ställe παναπεί μέρος. Οπότε »το μέρος με τις άγριες φράουλες». Στα σουηδικά, όμως, η λέξη smultronställe χρησιμοποιείται σχεδόν πάντοτε με άλλη σημασία, μεταφορική. Smultronställe είναι μια πολύ ιδιαίτερη «καβάντζα», που λέγαμε πιτσιρικάδες, ένα μέρος που το ξέρεις μόνο εσύ, άντε και μια-δυο αδελφές ψυχές ακόμα, κι όπου πας για να ηρεμήσεις και να νιώσεις όμορφα.
Κατά τ' άλλα μ' αρέσουν κι εμένα τα Στη Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων και Το Τρένο [ή, γιατί όχι, Ο Κινέζος] Θα Σφυρίξει Τρεις Φορές (που αναφέρθηκαν νωρίς-νωρίς στο νήμα)...
Αφού πήγατε στα γουέστερν, όμως, απορώ που δεν σχολιάσατε Λεόνε...
Μιλάω για πριν το Κάποτε στη Δύση, πόσο μάλλον το Κάποτε στην Αμερική.
Μιλάω για τα Per un pugno di dollari (A Fistful of Dollars), Per qualche dollaro in più (For a Few Dollars More), και Il buono, il brutto, il cattivo, The Good, the Bad and the Ugly, τα οποία εξάλλου νοούνται ως τριλογία. Το πρώτο το 'πανε κατά λέξη Για Μια Χούφτα Δολάρια, κι όλα καλά. (Το είδα σε μεταγενέστερη προβολή στο ιστορικό Ανατόλια στη Θεσσαλονίκη λίγο πριν κλείσει το 2003!) Το τρίτο το 'πανε όπως οι Αμερικάνοι, (αλλάξανε θέση τον άσχημο με τον κακό), κι επίσης καλά κάνανε, λέω εγώ. Στο δεύτερο τι τους έπιασε κι έγινε Μονομαχία στο Ελ Πάσο; Γιατί να χαλάσει η συνεκτικότητα μεταξύ των πρώτων δύο τίτλων;
Κλείνω – χρόνια πολλά!
Το διάβασα όλο, και τα δύο σημεία όπου ψιλοδιπλώθηκα απ' το γέλιο ήταν τα...
και...
Στον ελεύθερό σας ζρόνο, βλέπω, εξασκεί ο καθένας το ζόμπι του...
Νωρίτερα μες στο νήμα (#73–#77), έχει γίνει αναφορά σε διάφορες τραγελαφικές ονομασίες μαγαζιών, και ήθελα απλά να αναφέρω κι εγώ, έτσι να το 'χετε κι αυτό υπόψη
, ότι μια παρέα Μυτιληνιοί που 'χα γνωρίσει πριν από εικοσαετία κοντά, πηγαίνανε, λέει, «Φακές» για κλάμπινγκ...Faces.
Όσο για βιβλία, τίτλος που στους δικούς μου τουλάχιστον κύκλους κουβαλάει μια κάποια μυθολογία από μόνος του, είναι «ο αναρχικός των δύο κόσμων» της Λε Γκεν. Ο πρωτότυπος τίτλος είναι The Dispossessed, κι ενώ αναγνωρίζω ότι πρόκειται για εξαιρετικά δυσκολομετάφραστη λέξη, κι ότι μάλλον το εγχείρημα επιτάσσει μια κάποια απελευθέρωση ευρηματικότητας, με τον ελληνικό τίτλο είμαι διχασμένος: απ' τη μια είναι εμπνευσμένος (δεν το αρνούμαι), απ' την άλλη, όμως, και μόνο που τυπώνεται στο εξώφυλλο η λέξη Αναρχικός, με Α κεφαλαίο κιόλας, παίρνει ένα στίγμα το βιβλίο, που και καθόλου να μη με χαλάει εμένα προσωπικά, όπως και να το κάνουμε στο πρωτότυπο είναι ανύπαρκτο. (Σχολιάζετε ελεύθερα)
Επίσης, έχω υπάρξει μεγάλος φαν του Σάλιντζερ. (Νομίζω πως θα τα παράλεγα αν έλεγα ότι παραμένω.) Ο Φύλακας στη Σίκαλη πρέπει να είναι το μοναδικό βιβλίο που έχω διαβάσει και στις τρεις γλώσσες που γνωρίζω, και μάλιστα με τη σειρά σουηδικά, αγγλικά, ελληνικά. (Παρένθεση: Καταλαβαίνω, μεταξύ άλλων κι από σχόλια που έχω διαβάσει εδώ στη Λεξιλογία, ότι η μετάφραση της Τζένης Μαστοράκη χαίρει οικουμενικής αναγνώρισης. Μία λεπτομέρεια, πάντως, στην ελληνική μετάφραση, που προσωπικά με ενοχλούσε –σε παρατατικό γιατί η λέξη εμφανίζεται κατ' επανάληψη– είναι ο κάλπης [πληθ. οι κάλπηδες]... Δεν ξέρω αν η λέξη χρησιμοποιούνταν πριν τον δικό μου τον καιρό, πάντως εγώ όταν τη διάβασα στη θέση, υποθέτω, των phonies, ή ενδεχομένως των fakes, μου φάνηκε λίγο σαν... τεχνητή σλανγκ.) Κλείνει η παρένθεση, κι επανέρχομαι στο θέμα μας. Ο Σάλιντζερ εξέδωσε επίσης μια συλλογή διηγημάτων με τον κομματάκι ανέμπνευστο, ομολογουμένως, τίτλο Nine Stories. Η πιο πρόσφατη μετάφραση από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορεί κι αυτή ως Εννέα Ιστορίες, αλλά παλαιότερα υπήρχε και μία από τις εκδόσεις Γράμματα, με τίτλο Ιδανική μέρα για μπανανόψαρα, γιατί A Perfect Day for Bananafish είναι ο τίτλος μίας από τις εννέα ιστορίες. Η πλάκα, όμως, είναι ότι εγώ το βιβλίο το διάβασα στα σουηδικά, κι οι Σουηδοί ακολούθησαν την ίδια συνταγή με τα Γράμματα, αλλά διάλεξαν άλλη ιστορία: Το To Esmé – with love and squalor... Εμ! Ήθελε κάτι πιο μπεργκμανικό στο ράφι ο Σουηδός· με το μπανανόψαρο του κάθεται στο στομάχι η ψυχεδέλεια... (Παρεμπιπτόντως, το To Esmé... πώς μεταφράστηκε στην ελληνική έκδοση;)
Και μιας και το 'πα μπεργκμανικό, περνάω μια βόλτα κι από κινηματογράφο...
Από Μπέργκμαν ένα θα σας πω, και δεν ψάχνω να ελέγξω αν το 'χετε ήδη συζητήσει. Εικάζω, πάντως, ότι κάποιοι από σας γουστάρουν Μπέργκμαν, οπότε δεν αποκλείεται να το γνωρίζετε: Οι Άγριες Φράουλες (αγγλικός τίτλος: Wild Strawberries) στο πρωτότυπο λέγονται Smultronstället, όπου smultron παναπεί άγρια φράουλα (ενικός-πληθυντικός μένει ως έχει), και ställe παναπεί μέρος. Οπότε »το μέρος με τις άγριες φράουλες». Στα σουηδικά, όμως, η λέξη smultronställe χρησιμοποιείται σχεδόν πάντοτε με άλλη σημασία, μεταφορική. Smultronställe είναι μια πολύ ιδιαίτερη «καβάντζα», που λέγαμε πιτσιρικάδες, ένα μέρος που το ξέρεις μόνο εσύ, άντε και μια-δυο αδελφές ψυχές ακόμα, κι όπου πας για να ηρεμήσεις και να νιώσεις όμορφα.
Κατά τ' άλλα μ' αρέσουν κι εμένα τα Στη Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων και Το Τρένο [ή, γιατί όχι, Ο Κινέζος] Θα Σφυρίξει Τρεις Φορές (που αναφέρθηκαν νωρίς-νωρίς στο νήμα)...
Αφού πήγατε στα γουέστερν, όμως, απορώ που δεν σχολιάσατε Λεόνε...
Μιλάω για πριν το Κάποτε στη Δύση, πόσο μάλλον το Κάποτε στην Αμερική.
Μιλάω για τα Per un pugno di dollari (A Fistful of Dollars), Per qualche dollaro in più (For a Few Dollars More), και Il buono, il brutto, il cattivo, The Good, the Bad and the Ugly, τα οποία εξάλλου νοούνται ως τριλογία. Το πρώτο το 'πανε κατά λέξη Για Μια Χούφτα Δολάρια, κι όλα καλά. (Το είδα σε μεταγενέστερη προβολή στο ιστορικό Ανατόλια στη Θεσσαλονίκη λίγο πριν κλείσει το 2003!) Το τρίτο το 'πανε όπως οι Αμερικάνοι, (αλλάξανε θέση τον άσχημο με τον κακό), κι επίσης καλά κάνανε, λέω εγώ. Στο δεύτερο τι τους έπιασε κι έγινε Μονομαχία στο Ελ Πάσο; Γιατί να χαλάσει η συνεκτικότητα μεταξύ των πρώτων δύο τίτλων;
Κλείνω – χρόνια πολλά!
