Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα
- Thread starter anef
- Start date
Μια βραδιά στην Ακρόπολη, την Παρασκευή: https://www.facebook.com/events/863292387051614/
Costas
¥
Επιτέλους! Η τοιχογραφία του ψαρά εκτίθεται από σήμερα στο Προϊστορικό Μουσείο της Σαντορίνης, στα Φηρά.
Costas
¥
Μακάρι να πάνε όλα "δεξιά"! (anaskafi.blogspot.gr)
Με την παράκαμψη της κατασκευής του σταθμού Βενιζέλου στο Μετρό Θεσσαλονίκης, την οποία αποδέχεται η νέα πολιτική ηγεσία των υπουργείων Πολιτισμού και Υποδομών, θα δημιουργηθεί μια ενιαία μνημειακή πλατεία, στο σταυροδρόμι των οδών Εγνατία-Βενιζέλου, η οποία θα αποτελέσει ένα ευρύτερο μνημειακό σύνολο στο ιστορικό κέντρο της πόλης.
Μετά την ευρεία σύσκεψη που έγινε στο γραφείο του αναπληρωτή υπουργού Πολιτισμού, Νίκου Ξυδάκη, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, δήλωσε ότι «παράλληλα θα αναδειχθούν τα οθωμανικά μνημεία Μπεζεστένι και Αλκαζάρ, καθώς και η βυζαντινή Παναγία Χαλκέων. Έτσι, η βυζαντινή Μέση Οδός Decumanus Maximus και το Cardo θα συνδεθούν με τη Ρωμαϊκή Αγορά, αναδεικνύοντας την αδιάλειπτη ιστορική συνέχεια της πόλης μας».
«Καταξίωση»
Για τον Γ. Μπουτάρη, άνοιξε πλέον ο δρόμος «ώστε η Θεσσαλονίκη να αναδειχθεί και να καταξιωθεί και στο σήμερα ως η μητρόπολη που είχε υπάρξει κατά τους βυζαντινούς χρόνους, αφού στα δεκαπέντε μνημεία της UNESCO έρχονται πλέον να προστεθούν οι αρχαιότητες του Σταθμού Βενιζέλου, οι οποίες θα αναδειχθούν και θα αποδοθούν στην πόλη μέσω μιας υπόγειας διάβασης πεζών».
«Η συναντίληψη των δύο αρμόδιων υπουργείων υπέρ της προτεραιότητας των βυζαντινών και ρωμαϊκών αρχαιοτήτων και για την αποσύνδεσή τους από το έργο του μετρό ήταν το στοιχείο που έλειπε όλα αυτά τα χρόνια και που πλέον βάζει τα πράγματα στις σωστές διαστάσεις τους: η πόλη θα αποκτήσει έναν ακόμη μνημειακό πόλο που θα της προσδώσει προστιθέμενη πολιτιστική αξία, σε συνδυασμό με το μέσο σταθερής τροχιάς», ανέφερε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης.
Με την παράκαμψη της κατασκευής του σταθμού Βενιζέλου στο Μετρό Θεσσαλονίκης, την οποία αποδέχεται η νέα πολιτική ηγεσία των υπουργείων Πολιτισμού και Υποδομών, θα δημιουργηθεί μια ενιαία μνημειακή πλατεία, στο σταυροδρόμι των οδών Εγνατία-Βενιζέλου, η οποία θα αποτελέσει ένα ευρύτερο μνημειακό σύνολο στο ιστορικό κέντρο της πόλης.
Μετά την ευρεία σύσκεψη που έγινε στο γραφείο του αναπληρωτή υπουργού Πολιτισμού, Νίκου Ξυδάκη, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, δήλωσε ότι «παράλληλα θα αναδειχθούν τα οθωμανικά μνημεία Μπεζεστένι και Αλκαζάρ, καθώς και η βυζαντινή Παναγία Χαλκέων. Έτσι, η βυζαντινή Μέση Οδός Decumanus Maximus και το Cardo θα συνδεθούν με τη Ρωμαϊκή Αγορά, αναδεικνύοντας την αδιάλειπτη ιστορική συνέχεια της πόλης μας».
«Καταξίωση»
Για τον Γ. Μπουτάρη, άνοιξε πλέον ο δρόμος «ώστε η Θεσσαλονίκη να αναδειχθεί και να καταξιωθεί και στο σήμερα ως η μητρόπολη που είχε υπάρξει κατά τους βυζαντινούς χρόνους, αφού στα δεκαπέντε μνημεία της UNESCO έρχονται πλέον να προστεθούν οι αρχαιότητες του Σταθμού Βενιζέλου, οι οποίες θα αναδειχθούν και θα αποδοθούν στην πόλη μέσω μιας υπόγειας διάβασης πεζών».
«Η συναντίληψη των δύο αρμόδιων υπουργείων υπέρ της προτεραιότητας των βυζαντινών και ρωμαϊκών αρχαιοτήτων και για την αποσύνδεσή τους από το έργο του μετρό ήταν το στοιχείο που έλειπε όλα αυτά τα χρόνια και που πλέον βάζει τα πράγματα στις σωστές διαστάσεις τους: η πόλη θα αποκτήσει έναν ακόμη μνημειακό πόλο που θα της προσδώσει προστιθέμενη πολιτιστική αξία, σε συνδυασμό με το μέσο σταθερής τροχιάς», ανέφερε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης.
Δηλαδή δεν θα γίνει σταθμός εκεί, τελικά; Ή θα γίνει αξιοποίηση ΚΑΙ σταθμός;
Γιατί, θα γίνει ποτέ μετρό για να γίνει και σταθμός;
Costas
¥
(in.gr)
ο αναπληρωτής υπουργός ανακοίνωσε την προγραμματική συμφωνία του υπουργείου Πολιτισμού και της Εφορίας Κυκλάδων με τον Δήμο Θήρας, η οποία περιλαμβάνει την ανακαίνιση του αρχαιολογικού μουσείου της Θήρας, αλλά και την έκθεση της κόρης της Θήρας (άγαλμα δαιδαλικής κόρης ύψους 2,35 μέτρων) στον αίθριο χώρο του. Επίσης προανήγγειλε ότι στο ισόγειο του Μουσείου Προϊστορικής Θήρας θα εκτεθούν οι τοιχογραφίες που αυτή τη στιγμή φυλάσσονται στις αποθήκες του Ακρωτηρίου. Εξάλλου από τις 25 Ιουνίου η διάσημη τοιχογραφία του «Ψαρά» από τη δυτική οικία της προϊστορικής πόλης του Ακρωτηρίου αποτελεί μέρος της μόνιμης έκθεσης του μουσείου στα Φηρά.
ο αναπληρωτής υπουργός ανακοίνωσε την προγραμματική συμφωνία του υπουργείου Πολιτισμού και της Εφορίας Κυκλάδων με τον Δήμο Θήρας, η οποία περιλαμβάνει την ανακαίνιση του αρχαιολογικού μουσείου της Θήρας, αλλά και την έκθεση της κόρης της Θήρας (άγαλμα δαιδαλικής κόρης ύψους 2,35 μέτρων) στον αίθριο χώρο του. Επίσης προανήγγειλε ότι στο ισόγειο του Μουσείου Προϊστορικής Θήρας θα εκτεθούν οι τοιχογραφίες που αυτή τη στιγμή φυλάσσονται στις αποθήκες του Ακρωτηρίου. Εξάλλου από τις 25 Ιουνίου η διάσημη τοιχογραφία του «Ψαρά» από τη δυτική οικία της προϊστορικής πόλης του Ακρωτηρίου αποτελεί μέρος της μόνιμης έκθεσης του μουσείου στα Φηρά.
Costas
¥
Αρχαία αμαξιτή οδός στο Καβούρι (Αθήνα 984 -με φωτό)
Τμήμα αρχαίας αμαξιτής οδού μήκους 300μ. στην έκταση που απλώνεται ανάμεσα στη σημερινή οδό Καβουρίου και τον σύγχρονο παραλιακό πεζόδρομο έφερε στο φως αρχαιολογική έρευνα που διενήργησε η Εφορεία Αρχαιοτήτων Δυτικής Αττικής Πειραιώς και Νήσων στην παραλία του Μεγάλου Καβουρίου, Βουλιαγμένης.
Από τη μελέτη της πορείας της οδού συμπεραίνεται ότι η τελευταία συνέδεε τον αρχαίο δήμο των Αιξωνιδών Αλών με το παραλιακό μέτωπο τη περιοχής, όπου ήταν οργανωμένη λιμενική εγκατάσταση, όπως επισημαίνεται σε ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού.
Με βάση τα ευρήματα, την κεραμική και τα νομίσματα, διαπιστώνεται ότι ο δρόμος ήταν σε χρήση όλη τη διάρκεια του 4ου αι. π.Χ. Η ανεύρεση του αμαξιτού αυτού δρόμου προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για την τοπογραφία, τον τρόπο οργάνωσης και το οδικό δίκτυο του αρχαίου δήμου των Αιξωνίδων Αλών, που ταυτίζεται γεωγραφικά με τις σύγχρονες Δημοτικές Ενότητες της Βούλας και της Βουλιαγμένης.
Ο δρόμος στην πορεία προς τα ανατολικά, πιθανότατα διασταυρώνονταν με την «Αστική Οδό», η οποία συνέδεε την Αθήνα με το Σούνιο. Η κεντρική αυτή αρτηρία των παράλιων δήμων Αλιμούντος, Ευωνύμου, Αιξωνής και Αιξωνίδων Αλών έχει εντοπιστεί και ανασκαφεί τμηματικά κατά τη διενέργεια σωστικών ανασκαφών. Σε ό,τι αφορά στην περιοχή της Βούλας έχει εντοπιστεί και ερευνηθεί κυρίως κατά μήκος της Λεωφόρου Βάρης στην περιοχή Πηγαδάκια. Η αστική οδός συναντούσε και την αρχαία παραλιακή οδό που «ακολουθούσε» την ακτή από το Φάληρο ως τη Βούλα. Τμήμα της οδού αυτής αποκαλύφθηκε το 2006 κατά τις εργασίες του τροχιόδρομου στη Βούλα, ενώ ο εντοπισμός νεκροταφείων κατά μήκος της σύγχρονης παραλιακής οδού και κυρίως στο ύψος του Δυτικού Αεροδρομίου επιβεβαιώνουν την πορεία της.
Το οδικό δίκτυο του αρχαίου δήμου των Αιξωνίδων Αλών ήταν ιδιαίτερα αναπτυγμένο και πέρα από τις προαναφερθείσες κεντρικές οδικές αρτηρίες υπήρχαν και δευτερεύουσες που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες μετακίνησης των Αλαιέων εντός των οικισμών, ενώ παράλληλα οδηγούσαν και στο σημαντικότερο ιερό του δήμου, το ναό του Απόλλωνος Ζωστήρος.
Η αποκάλυψη του δρόμου στην παραλία του Καβουρίου είναι ιδιαίτερα σημαντική και φωτίζει πτυχές της οικονομικής και εμπορικής δραστηριότητας των κατοίκων και βέβαια της πολεοδομικής τους οργάνωσης.
Οι εργασίες ξεκίνησαν αρχικά στο πλαίσιο του έργου ΕΣΠΑ «Διάφορες Κατασκευές και Αναπλάσεις στην περιοχή Μεγάλου Καβουρίου Βουλιαγμένης» και στη συνέχεια χρηματοδοτήθηκαν από τον κ. Αθανάσιο Μαρτίνο, η προσφορά του οποίου έδωσε στην Υπηρεσία την ευκαιρία να ολοκληρώσει την έρευνα και παράλληλα τη δυνατότητα να μετατραπεί η παραλία του Μεγάλου Καβουρίου σε ένα ολοκληρωμένο αρχαιολογικό πάρκο.
Όλες οι εργασίες πραγματοποιήθηκαν με ευθύνη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Δυτικής Αττικής Πειραιώς και Νήσων (πρώην ΚΣΤ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων) και έγιναν με την επίβλεψη της αρμόδιας για την περιοχή αρχαιολόγου κας Μ. Γιαμαλίδη και τη συνεργασία των αρχαιολόγων Ι. Εβρενόπουλου και Κ. Νταϊφά.
Πηγή: ΑΜΠΕ
του "Καβουρίου"...έλεος!!!
Τμήμα αρχαίας αμαξιτής οδού μήκους 300μ. στην έκταση που απλώνεται ανάμεσα στη σημερινή οδό Καβουρίου και τον σύγχρονο παραλιακό πεζόδρομο έφερε στο φως αρχαιολογική έρευνα που διενήργησε η Εφορεία Αρχαιοτήτων Δυτικής Αττικής Πειραιώς και Νήσων στην παραλία του Μεγάλου Καβουρίου, Βουλιαγμένης.
Από τη μελέτη της πορείας της οδού συμπεραίνεται ότι η τελευταία συνέδεε τον αρχαίο δήμο των Αιξωνιδών Αλών με το παραλιακό μέτωπο τη περιοχής, όπου ήταν οργανωμένη λιμενική εγκατάσταση, όπως επισημαίνεται σε ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού.
Με βάση τα ευρήματα, την κεραμική και τα νομίσματα, διαπιστώνεται ότι ο δρόμος ήταν σε χρήση όλη τη διάρκεια του 4ου αι. π.Χ. Η ανεύρεση του αμαξιτού αυτού δρόμου προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για την τοπογραφία, τον τρόπο οργάνωσης και το οδικό δίκτυο του αρχαίου δήμου των Αιξωνίδων Αλών, που ταυτίζεται γεωγραφικά με τις σύγχρονες Δημοτικές Ενότητες της Βούλας και της Βουλιαγμένης.
Ο δρόμος στην πορεία προς τα ανατολικά, πιθανότατα διασταυρώνονταν με την «Αστική Οδό», η οποία συνέδεε την Αθήνα με το Σούνιο. Η κεντρική αυτή αρτηρία των παράλιων δήμων Αλιμούντος, Ευωνύμου, Αιξωνής και Αιξωνίδων Αλών έχει εντοπιστεί και ανασκαφεί τμηματικά κατά τη διενέργεια σωστικών ανασκαφών. Σε ό,τι αφορά στην περιοχή της Βούλας έχει εντοπιστεί και ερευνηθεί κυρίως κατά μήκος της Λεωφόρου Βάρης στην περιοχή Πηγαδάκια. Η αστική οδός συναντούσε και την αρχαία παραλιακή οδό που «ακολουθούσε» την ακτή από το Φάληρο ως τη Βούλα. Τμήμα της οδού αυτής αποκαλύφθηκε το 2006 κατά τις εργασίες του τροχιόδρομου στη Βούλα, ενώ ο εντοπισμός νεκροταφείων κατά μήκος της σύγχρονης παραλιακής οδού και κυρίως στο ύψος του Δυτικού Αεροδρομίου επιβεβαιώνουν την πορεία της.
Το οδικό δίκτυο του αρχαίου δήμου των Αιξωνίδων Αλών ήταν ιδιαίτερα αναπτυγμένο και πέρα από τις προαναφερθείσες κεντρικές οδικές αρτηρίες υπήρχαν και δευτερεύουσες που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες μετακίνησης των Αλαιέων εντός των οικισμών, ενώ παράλληλα οδηγούσαν και στο σημαντικότερο ιερό του δήμου, το ναό του Απόλλωνος Ζωστήρος.
Η αποκάλυψη του δρόμου στην παραλία του Καβουρίου είναι ιδιαίτερα σημαντική και φωτίζει πτυχές της οικονομικής και εμπορικής δραστηριότητας των κατοίκων και βέβαια της πολεοδομικής τους οργάνωσης.
Οι εργασίες ξεκίνησαν αρχικά στο πλαίσιο του έργου ΕΣΠΑ «Διάφορες Κατασκευές και Αναπλάσεις στην περιοχή Μεγάλου Καβουρίου Βουλιαγμένης» και στη συνέχεια χρηματοδοτήθηκαν από τον κ. Αθανάσιο Μαρτίνο, η προσφορά του οποίου έδωσε στην Υπηρεσία την ευκαιρία να ολοκληρώσει την έρευνα και παράλληλα τη δυνατότητα να μετατραπεί η παραλία του Μεγάλου Καβουρίου σε ένα ολοκληρωμένο αρχαιολογικό πάρκο.
Όλες οι εργασίες πραγματοποιήθηκαν με ευθύνη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Δυτικής Αττικής Πειραιώς και Νήσων (πρώην ΚΣΤ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων) και έγιναν με την επίβλεψη της αρμόδιας για την περιοχή αρχαιολόγου κας Μ. Γιαμαλίδη και τη συνεργασία των αρχαιολόγων Ι. Εβρενόπουλου και Κ. Νταϊφά.
Πηγή: ΑΜΠΕ
του "Καβουρίου"...έλεος!!!
To μυκηναϊκό ανάκτορο και το Ιερό του Απόλλωνα αποκαλύφθηκαν στην Λακωνία
Αθήνα
Ένα νέο μυκηναϊκό ανάκτορο φέρνουν στο φως στην πεδιάδα της Σπάρτης οι αρχαιολογικές έρευνες που πραγματοποιούνται από το 2009 στο λόφο του Αγίου Βασιλείου, κοντά στο χωριό Ξηροκάμπι Λακωνίας. Κατά την ανασκαφική έρευνα ανευρέθησαν επίσης πολλές πινακίδες Γραμμικής Β' Γραφής, της πρώτης δηλαδή καταγραφής της ελληνικής γλώσσας.
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωση του το υπουργείου Πολιτισμού, οι γραπτές αυτές μαρτυρίες συνιστούν το πολυτιμότερο εύρημα της ανασκαφής, που καθίσταται ακόμη πιο σημαντικό καθώς εντάσσεται στη σφαίρα της πρωτοϊστορίας για τον ελληνικό χώρο, όπου τα γραπτά τεκμήρια είναι ελάχιστα.
Η ανασκαφή στον Άγιο Βασίλειο διεξάγεται τα τελευταία χρόνια υπό τη διεύθυνση της επίτιμης Εφόρου Αρχαιοτήτων Αδαμαντίας Βασιλογάμβρου και χαρακτηρίζεται ως μία από τις πιο σπουδαίες συστηματικές ανασκαφές στον τομέα της ελληνικής πρωτοϊστορίας.
Συγκεκριμένα, με την εφαρμογή μεθόδων γεωφυσικής διασκόπησης έχουν εντοπιστεί θαμμένα οικοδομικά κατάλοιπα με σταθερό προσανατολισμό σε έκταση 35 τουλάχιστον στρεμμάτων. Η αρχή της εγκατάστασης ανάγεται στην μεταβατική περίοδο από την Μεσοελλαδική στην Υστεροελλαδική-Μυκηναϊκή εποχή (17ος-16ος αι. π.Χ.), στην οποία χρονολογείται το νεκροταφείο κτιστών κιβωτιόσχημων τάφων και απλών λάκκων στην κορυφή του λόφου.
Στην ίδια εποχή χρονολογείται και η πρώτη οικοδομική φάση της εγκατάστασης, η οποία, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, καταστράφηκε κατά την ΥΕ ΙΙΒ-ΙΙΙΑ1 περίοδο (τέλη 15ου-αρχές14ου αι. π.Χ), πιθανόν από πυρκαγιά.
Μετά την πρώτη αυτή καταστροφή, ιδρύονται νέα ισχυρά και εκτεταμένα ανακτορικά κτήρια. Αυτά αναπτύσσονται περιμετρικά μιας μεγάλης κεντρικής αυλής, στις δύο πλευρές της οποίας (νότια και δυτική) έχει αποκαλυφθεί στοά επί πεσσοκιονοστοιχίας.
Σε δωμάτιο του ορόφου της Δυτικής Στοάς φυλασσόταν ένα αρχείο του ανακτόρου, η ανασκαφή του οποίου βρίσκεται σε εξέλιξη. Οι ωμές πήλινες πινακίδες, στις οποίες ήσαν χαραγμένα τα κείμενα σε γραμμική Β γραφή, διατηρήθηκαν χάρη σε πυρκαγιά που επίσης κατέστρεψε τα νέα ανακτορικά κτήρια κατά την ΥΕ ΙΙΙ Α περίοδο (14ος αι. π.Χ.).
Το αρχείο περιλαμβάνει πινακίδες όλων των γνωστών από τα άλλα ανακτορικά κέντρα τύπων, φυλλόσχημες και σελιδόσχημες, καθώς και ετικέτες και πήλινα σφραγίσματα. Στα κείμενα αναφέρονται παροχές αγαθών σε ιερό ή ιερά, ανδρικά και γυναικεία ονόματα, τοπωνύμια και ο τίτλος άναξ στη γενική πτώση, άνακτος.
Με λατρευτικές - θρησκευτικές πρακτικές συνδέεται ένα από τα κτήρια που ανασκάπτονται ανατολικά της αυλής, το Κτήριο Α. Η φωτιά έψησε και διατήρησε σε ικανό ύψος την ωμοπλινθοδομή και την πηλοκονία των εσωτερικών διαχωριστικών τοίχων του, στο οποίο έχουν μέχρι στιγμής ερευνηθεί δέκα δωμάτια. Αυτά περιείχαν πολλά χαρακτηριστικά λατρευτικά αντικείμενα και σκεύη, όπως πήλινα ειδώλια βοοειδών και ελεφαντοστέινο ειδώλιο ανδρικής μορφής που κρατάει νεαρό μοσχαράκι ή ταύρο, μεγάλο πήλινο ρυτό σε σχήμα κεφαλής ταύρου, λίθινη πρόχους με διπλό χείλος, δύο μεγάλοι τρίτωνες κ.α.
Εκτός αυτών βρέθηκαν πολλά μικρά διακοσμητικά αντικείμενα καθώς και σφραγιδόλιθοι, αιγυπτιακοί σκαραβαίοι, κ.α. Σε ένα δωμάτιο φυλάσσονταν, πιθανόν τακτοποιημένα σε κιβώτιο από οργανικό υλικό, εικοσιένα χάλκινα ξίφη, ενώ κάτω από το δάπεδο ενός άλλου, βρέθηκε πυκνό στρώμα από οστά ζώων, αγγεία και πολύτιμα μικροαντικείμενα. Με το στρώμα αυτό είναι πιθανό να σχετίζονται τα υπολείμματα πυρών που εντοπίστηκαν σε ανοικτό χώρο ανατολικά του κτηρίου.
Μια μεγάλη ποσότητα θραυσμάτων τοιχογραφιών με χαρακτηριστικά μυκηναϊκά θέματα που βρέθηκαν στην επίχωση ενός δεύτερου κτηρίου (Κτήριο Β) και σε χώρο απόθεσης απορριμμάτων σε αδόμητη περιοχή, τεκμηριώνει την ύπαρξη τοιχογραφικού διακόσμου στα ανακτορικά οικοδομήματα.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού, «η ανακτορική εγκατάσταση του Αγ. Βασιλείου μας παρέχει μια μοναδική δυνατότητα να διερευνήσουμε με τη χρήση των σύγχρονων μεθόδων ανασκαφής και ανάλυσης τη δημιουργία και εξέλιξη ενός μυκηναϊκού ανακτορικού κέντρου με στόχο την ανασύνθεση της πολιτικής, διοικητικής, οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης της περιοχής. Παράλληλα εκτιμάται ότι θα προκύψουν νέα στοιχεία σχετικά με τη μυκηναϊκή θρησκεία και ζητήματα γλωσσολογίας και παλαιογραφίας».
Το χώρο της ανασκαφής επισκέφθηκε την περασμένη Παρασκευή η αν. Γενική Γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού κυρία Μαρία Ανδρεαδάκη-Βλαζάκη, καθώς και μια δεύτερη σημαντική ανασκαφή που διεξάγεται στην ευρύτερη περιοχή της Σπάρτης: αυτή του Ιερού του Αμυκλαίου Απόλλωνα στο λόφο Αγίας Κυριακής στις Αμύκλες Λακωνίας.
Η ανασκαφή του Ιερού του Αμυκλαίου Απόλλωνα που διεξάγεται υπό τη διεύθυνση του ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Άγγελου Δεληβορριά, του Σταύρου Βλίζου από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, και την εποπτεία της Εφορείας Αρχαιοτήτων Λακωνίας, φέρνει στο φως ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά ιερά με έναρξη ζωής στα γεωμετρικά χρόνια.
Η ερευνητική ομάδα διαφωτίζει αργά αλλά με επιμονή και υπομονή το θέμα του ναού (Θρόνου) του Απόλλωνα, που έχει απασχολήσει πολλούς επιστήμονες μέχρι σήμερα. Η έρευνα πραγματοποιείται κάτω από δυσχερείς συνθήκες, διότι το Ιερό έχει υποστεί εκτεταμένη καταστροφή κατά το παρελθόν.
Ειδικότερα, η συστηματική ανασκαφική έρευνα που πραγματοποιήθηκε κατά την έναρξη του πενταετούς ερευνητικού προγράμματος Αμυκλών και ολοκληρώνεται αυτό το μήνα αποκάλυψε τη συνέχεια του περιβόλου κατά μήκος της δυτικής πλαγιάς του λόφου της Αγίας Κυριακής, όπου βρίσκεται το ιερό του Αμυκλαίου Απόλλωνα περίπου 5 χλμ. νοτίως της Σπάρτης.
Το σημαντικό αυτό εύρημα έρχεται να συμπληρώσει τα περισσότερο από ενθαρρυντικά πορίσματα των έως τώρα εργασιών.
Σύμφωνα με τα πεπραγμένα της περιόδου 2009-2013, ολόκληρη η επιφάνεια του λόφου της Αγ. Κυριακής που σχετίζεται με τη λειτουργία και τα μνημεία του ιερού ερευνήθηκε διεξοδικά. Με τις έρευνες αυτές εντοπίστηκαν στην κορυφή του λόφου λείψανα του πρωτοελλαδικού-μεσοελλαδικού οικισμού και προσδιορίστηκε η πρώτη μνημειακή φάση του ιερού στα υστερογεωμετρικά χρόνια με την αποκάλυψη του παλαιότερου περιβόλου.
Ταυτόχρονα, όμως, άλλαξαν τα δεδομένα της έρευνας που είχαν γίνει αποδεκτά έως την έναρξη των πρόσφατων εργασιών: Ο εντοπισμός της τάφρου θεμελίωσης του ναού, του λεγόμενου θρόνου του Απόλλωνα, δημιουργεί νέα δεδομένα σχετικά με τις διαστάσεις του οικοδομήματος, ενώ την εικόνα του αρχαϊκού ιερού συμπληρώνει βορειοδυτικά ένα μνημειακό πρόπυλο.
Όπως επισημαίνεται στην ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού, σε δύσκολες μέρες, οι Έλληνες αρχαιολόγοι καταφέρνουν να παράγουν εξαιρετικά επιστημονικά αποτελέσματα και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών. Ειδικότερα, για το 2015 ξεπερνούν τις 150 οι συστηματικές ανασκαφές και επιφανειακές, γεωαρχαιολογικές και γεωφυσικές διεπιστημονικές έρευνες που διεξάγονται σε όλη την επικράτεια από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, Ελληνικά Ιδρύματα με εξειδίκευση στον τομέα της αρχαιολογικής και παλαιοντολογικής έρευνας και Ξένες Αρχαιολογικές Σχολές, πάντα με την εξασφάλιση των απαραίτητων κατά νόμο εγκρίσεων.
«Ο μεγάλος αριθμός των συστηματικών ερευνών στον τομέα της αρχαιολογίας που πραγματοποιούνται κατ' έτος, κυρίως κατά τους θερινούς μήνες, καταδεικνύει τη σημασία του αρχαιολογικού πλούτου και της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας και τη σπουδαιότητά της παγκοσμίως. Η ηθική και υλική συμπαράσταση στο έργο των ερευνητών αποτελεί βασικό μέλημα του υπουργείου Πολιτισμού» καταλήγει η ανακοίνωση.
Άρθρο από το In.gr
Περισσότερες φωτό εδώ, στον τόπο του iefimerida.
Αθήνα
Ένα νέο μυκηναϊκό ανάκτορο φέρνουν στο φως στην πεδιάδα της Σπάρτης οι αρχαιολογικές έρευνες που πραγματοποιούνται από το 2009 στο λόφο του Αγίου Βασιλείου, κοντά στο χωριό Ξηροκάμπι Λακωνίας. Κατά την ανασκαφική έρευνα ανευρέθησαν επίσης πολλές πινακίδες Γραμμικής Β' Γραφής, της πρώτης δηλαδή καταγραφής της ελληνικής γλώσσας.
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωση του το υπουργείου Πολιτισμού, οι γραπτές αυτές μαρτυρίες συνιστούν το πολυτιμότερο εύρημα της ανασκαφής, που καθίσταται ακόμη πιο σημαντικό καθώς εντάσσεται στη σφαίρα της πρωτοϊστορίας για τον ελληνικό χώρο, όπου τα γραπτά τεκμήρια είναι ελάχιστα.
Η ανασκαφή στον Άγιο Βασίλειο διεξάγεται τα τελευταία χρόνια υπό τη διεύθυνση της επίτιμης Εφόρου Αρχαιοτήτων Αδαμαντίας Βασιλογάμβρου και χαρακτηρίζεται ως μία από τις πιο σπουδαίες συστηματικές ανασκαφές στον τομέα της ελληνικής πρωτοϊστορίας.
Συγκεκριμένα, με την εφαρμογή μεθόδων γεωφυσικής διασκόπησης έχουν εντοπιστεί θαμμένα οικοδομικά κατάλοιπα με σταθερό προσανατολισμό σε έκταση 35 τουλάχιστον στρεμμάτων. Η αρχή της εγκατάστασης ανάγεται στην μεταβατική περίοδο από την Μεσοελλαδική στην Υστεροελλαδική-Μυκηναϊκή εποχή (17ος-16ος αι. π.Χ.), στην οποία χρονολογείται το νεκροταφείο κτιστών κιβωτιόσχημων τάφων και απλών λάκκων στην κορυφή του λόφου.
Στην ίδια εποχή χρονολογείται και η πρώτη οικοδομική φάση της εγκατάστασης, η οποία, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, καταστράφηκε κατά την ΥΕ ΙΙΒ-ΙΙΙΑ1 περίοδο (τέλη 15ου-αρχές14ου αι. π.Χ), πιθανόν από πυρκαγιά.
Μετά την πρώτη αυτή καταστροφή, ιδρύονται νέα ισχυρά και εκτεταμένα ανακτορικά κτήρια. Αυτά αναπτύσσονται περιμετρικά μιας μεγάλης κεντρικής αυλής, στις δύο πλευρές της οποίας (νότια και δυτική) έχει αποκαλυφθεί στοά επί πεσσοκιονοστοιχίας.
Σε δωμάτιο του ορόφου της Δυτικής Στοάς φυλασσόταν ένα αρχείο του ανακτόρου, η ανασκαφή του οποίου βρίσκεται σε εξέλιξη. Οι ωμές πήλινες πινακίδες, στις οποίες ήσαν χαραγμένα τα κείμενα σε γραμμική Β γραφή, διατηρήθηκαν χάρη σε πυρκαγιά που επίσης κατέστρεψε τα νέα ανακτορικά κτήρια κατά την ΥΕ ΙΙΙ Α περίοδο (14ος αι. π.Χ.).
Το αρχείο περιλαμβάνει πινακίδες όλων των γνωστών από τα άλλα ανακτορικά κέντρα τύπων, φυλλόσχημες και σελιδόσχημες, καθώς και ετικέτες και πήλινα σφραγίσματα. Στα κείμενα αναφέρονται παροχές αγαθών σε ιερό ή ιερά, ανδρικά και γυναικεία ονόματα, τοπωνύμια και ο τίτλος άναξ στη γενική πτώση, άνακτος.
Με λατρευτικές - θρησκευτικές πρακτικές συνδέεται ένα από τα κτήρια που ανασκάπτονται ανατολικά της αυλής, το Κτήριο Α. Η φωτιά έψησε και διατήρησε σε ικανό ύψος την ωμοπλινθοδομή και την πηλοκονία των εσωτερικών διαχωριστικών τοίχων του, στο οποίο έχουν μέχρι στιγμής ερευνηθεί δέκα δωμάτια. Αυτά περιείχαν πολλά χαρακτηριστικά λατρευτικά αντικείμενα και σκεύη, όπως πήλινα ειδώλια βοοειδών και ελεφαντοστέινο ειδώλιο ανδρικής μορφής που κρατάει νεαρό μοσχαράκι ή ταύρο, μεγάλο πήλινο ρυτό σε σχήμα κεφαλής ταύρου, λίθινη πρόχους με διπλό χείλος, δύο μεγάλοι τρίτωνες κ.α.
Εκτός αυτών βρέθηκαν πολλά μικρά διακοσμητικά αντικείμενα καθώς και σφραγιδόλιθοι, αιγυπτιακοί σκαραβαίοι, κ.α. Σε ένα δωμάτιο φυλάσσονταν, πιθανόν τακτοποιημένα σε κιβώτιο από οργανικό υλικό, εικοσιένα χάλκινα ξίφη, ενώ κάτω από το δάπεδο ενός άλλου, βρέθηκε πυκνό στρώμα από οστά ζώων, αγγεία και πολύτιμα μικροαντικείμενα. Με το στρώμα αυτό είναι πιθανό να σχετίζονται τα υπολείμματα πυρών που εντοπίστηκαν σε ανοικτό χώρο ανατολικά του κτηρίου.
Μια μεγάλη ποσότητα θραυσμάτων τοιχογραφιών με χαρακτηριστικά μυκηναϊκά θέματα που βρέθηκαν στην επίχωση ενός δεύτερου κτηρίου (Κτήριο Β) και σε χώρο απόθεσης απορριμμάτων σε αδόμητη περιοχή, τεκμηριώνει την ύπαρξη τοιχογραφικού διακόσμου στα ανακτορικά οικοδομήματα.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού, «η ανακτορική εγκατάσταση του Αγ. Βασιλείου μας παρέχει μια μοναδική δυνατότητα να διερευνήσουμε με τη χρήση των σύγχρονων μεθόδων ανασκαφής και ανάλυσης τη δημιουργία και εξέλιξη ενός μυκηναϊκού ανακτορικού κέντρου με στόχο την ανασύνθεση της πολιτικής, διοικητικής, οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης της περιοχής. Παράλληλα εκτιμάται ότι θα προκύψουν νέα στοιχεία σχετικά με τη μυκηναϊκή θρησκεία και ζητήματα γλωσσολογίας και παλαιογραφίας».
Το χώρο της ανασκαφής επισκέφθηκε την περασμένη Παρασκευή η αν. Γενική Γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού κυρία Μαρία Ανδρεαδάκη-Βλαζάκη, καθώς και μια δεύτερη σημαντική ανασκαφή που διεξάγεται στην ευρύτερη περιοχή της Σπάρτης: αυτή του Ιερού του Αμυκλαίου Απόλλωνα στο λόφο Αγίας Κυριακής στις Αμύκλες Λακωνίας.
Η ανασκαφή του Ιερού του Αμυκλαίου Απόλλωνα που διεξάγεται υπό τη διεύθυνση του ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Άγγελου Δεληβορριά, του Σταύρου Βλίζου από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, και την εποπτεία της Εφορείας Αρχαιοτήτων Λακωνίας, φέρνει στο φως ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά ιερά με έναρξη ζωής στα γεωμετρικά χρόνια.
Η ερευνητική ομάδα διαφωτίζει αργά αλλά με επιμονή και υπομονή το θέμα του ναού (Θρόνου) του Απόλλωνα, που έχει απασχολήσει πολλούς επιστήμονες μέχρι σήμερα. Η έρευνα πραγματοποιείται κάτω από δυσχερείς συνθήκες, διότι το Ιερό έχει υποστεί εκτεταμένη καταστροφή κατά το παρελθόν.
Ειδικότερα, η συστηματική ανασκαφική έρευνα που πραγματοποιήθηκε κατά την έναρξη του πενταετούς ερευνητικού προγράμματος Αμυκλών και ολοκληρώνεται αυτό το μήνα αποκάλυψε τη συνέχεια του περιβόλου κατά μήκος της δυτικής πλαγιάς του λόφου της Αγίας Κυριακής, όπου βρίσκεται το ιερό του Αμυκλαίου Απόλλωνα περίπου 5 χλμ. νοτίως της Σπάρτης.
Το σημαντικό αυτό εύρημα έρχεται να συμπληρώσει τα περισσότερο από ενθαρρυντικά πορίσματα των έως τώρα εργασιών.
Σύμφωνα με τα πεπραγμένα της περιόδου 2009-2013, ολόκληρη η επιφάνεια του λόφου της Αγ. Κυριακής που σχετίζεται με τη λειτουργία και τα μνημεία του ιερού ερευνήθηκε διεξοδικά. Με τις έρευνες αυτές εντοπίστηκαν στην κορυφή του λόφου λείψανα του πρωτοελλαδικού-μεσοελλαδικού οικισμού και προσδιορίστηκε η πρώτη μνημειακή φάση του ιερού στα υστερογεωμετρικά χρόνια με την αποκάλυψη του παλαιότερου περιβόλου.
Ταυτόχρονα, όμως, άλλαξαν τα δεδομένα της έρευνας που είχαν γίνει αποδεκτά έως την έναρξη των πρόσφατων εργασιών: Ο εντοπισμός της τάφρου θεμελίωσης του ναού, του λεγόμενου θρόνου του Απόλλωνα, δημιουργεί νέα δεδομένα σχετικά με τις διαστάσεις του οικοδομήματος, ενώ την εικόνα του αρχαϊκού ιερού συμπληρώνει βορειοδυτικά ένα μνημειακό πρόπυλο.
Όπως επισημαίνεται στην ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού, σε δύσκολες μέρες, οι Έλληνες αρχαιολόγοι καταφέρνουν να παράγουν εξαιρετικά επιστημονικά αποτελέσματα και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών. Ειδικότερα, για το 2015 ξεπερνούν τις 150 οι συστηματικές ανασκαφές και επιφανειακές, γεωαρχαιολογικές και γεωφυσικές διεπιστημονικές έρευνες που διεξάγονται σε όλη την επικράτεια από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, Ελληνικά Ιδρύματα με εξειδίκευση στον τομέα της αρχαιολογικής και παλαιοντολογικής έρευνας και Ξένες Αρχαιολογικές Σχολές, πάντα με την εξασφάλιση των απαραίτητων κατά νόμο εγκρίσεων.
«Ο μεγάλος αριθμός των συστηματικών ερευνών στον τομέα της αρχαιολογίας που πραγματοποιούνται κατ' έτος, κυρίως κατά τους θερινούς μήνες, καταδεικνύει τη σημασία του αρχαιολογικού πλούτου και της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας και τη σπουδαιότητά της παγκοσμίως. Η ηθική και υλική συμπαράσταση στο έργο των ερευνητών αποτελεί βασικό μέλημα του υπουργείου Πολιτισμού» καταλήγει η ανακοίνωση.
Άρθρο από το In.gr
Περισσότερες φωτό εδώ, στον τόπο του iefimerida.
Τουρκία: Το Κάστρο του Μπομπ Σφουγγαράκη Ι
Δεκατέσσερα ιστορικά μνημεία της Τουρκίας καταστρέφονται από λανθασμένη «αποκατάσταση»
Η αμφιλεγόμενη αναστήλωση του κάστρου της Χηλής, ενός πύργου που μετρά δύο χιλιάδες χρόνια ζωής, η οποία κατέληξε σε κάτι που ονομάστηκε από τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης «Κάστρο του Μπομπ του Σφουγγαράκη», έχει αναζωπυρώσει τις συζητήσεις για την ανικανότητα της Τουρκίας να προστατέψει ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία της πολιτιστικής της κληρονομιάς. Περιηγηθείτε τις φωτογραφίες για να δείτε τα 14 αυτά ιστορικά μνημεία σε όλη την Τουρκία που υπέστησαν καταστροφές από εσφαλμένες μεθόδους αποκατάστασης.
Παρουσίαση από τον ιστότοπο Hurriyet Daily News
1. Το κτηριακό συγκρότημα του Σεγίντ Μπαττάλ Γαζή στο Εσκί Σεχίρ. Το συγκρότημα βρίσκεται στην πόλη Σεΐτ Γαζή, κοντά στο Εσκί Σεχίρ (αρχ. Δορύλαιο), στην ομώνυμη βορειοδυτική επαρχία της Τουρκίας, και χρονολογείται από τις αρχές του 13ου αιώνα. Χτισμένο από την Ουμουχάν Χατούν (Ümmühan Hatun), μητέρα του Καϊκουβάδη Α΄, σουλτάνου των Σελτζούκων του Ρουμ, περιλαμβάνει τζαμί και μεντρεσέ και, κυρίως, τον τάφο του μυθικού μουσουλμάνου ήρωα Μπαττάλ Γαζή, πολυσύχναστο ιερό προσκύνημα.
Όταν πια είχε ολοκληρωθεί η αναστήλωσή του, ήρθε στο φως μια κακοτεχνία: οι μαρμάρινες κολώνες του συγκροτήματος ξαναχτίστηκαν με σκυρόδεμα. Επιπλέον, μέσα στον ιστορικό χώρο χτίστηκαν μια αμερικανικού τύπου κουζίνα και σύγχρονες τουαλέτες.
2. Το «Κάστρο του Μπομπ του Σφουγγαράκη» στη Χηλή. Η πόλη Şile (αρχ. Χηλή), με έντονη κάποτε ελληνική παρουσία,* είναι παραθαλάσσιο θέρετρο στα νότια παράλια της Μαύρης Θάλασσας, σε απόσταση 70 χιλιομέτρων βορειοανατολικά της Κωνσταντινούπολης. Το ηλικίας 2000 ετών κάστρο της (βυζαντινό με αρχαιοελληνικά θεμέλια) επιλέχθηκε το 2010 για ανακαίνιση επειδή διέτρεχε κίνδυνο να κατεδαφιστεί.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξεσηκώθηκαν και οι επικρίσεις για την αποκατάσταση φούντωσαν, με πολλούς χρήστες να δίνουν στο νέο κτήριο το παρατσούκλι «Κάστρο του Μπομπ Σφουγγαράκη», ενώ άλλους να το παρομοιάζουν με κάποιο πλάσμα από το βιντεοπαιχνίδι Μάινκραφτ.
* και τόπος καταγωγής των γονέων του Ντίνου Χριστιανόπουλου
3. Το κτηριακό συγκρότημα Ατίκ Βαλιδέ στο Σκούταρι (αρχ. Χρυσούπολη), προάστιο της Κωνσταντινούπολης. Το συγκρότημα χτίστηκε στα τέλη του 16ου αιώνα με παραγγελία του Οθωμανού σουλτάνου Σελίμ Β΄ για τη μητέρα του, Νουρμπανού.
Η αυλή του συγκροτήματος έγινε αγνώριστη μετά την αποκατάσταση του 2004. Ο χώρος καλύφθηκε με γυαλί και η είσοδος ξαναχτίστηκε με πτυσσόμενες πόρτες.
Το συγκρότημα περιλάμβανε ξενώνα για δερβίσηδες, οίκημα για τους αναγνώστες του Κορανίου, νοσοκομείο και χώρο συσσιτίου για τους μαθητές.
4. Το ανάκτορο του Ισάκ Πασά στο Αγρί. Το παλάτι του Ισάκ Πασά στο Αγρί (Ağrı), στην ομώνυμη επαρχία της ανατολικής Τουρκίας, αποτελεί εξαιρετικό συνδυασμό σελτζουκικής, οθωμανικής, περσικής και αρμενικής αρχιτεκτονικής.
Το παλάτι (και συγχρόνως διοικητικό συγκρότημα) χτίστηκε κατά το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα.
Ωστόσο η «αποκατάστασή» του θεωρήθηκε σκανδαλώδης.
Γυάλινες οροφές προστέθηκαν στο κτήριο, για την προστασία του, υποτίθεται, από την ηλιακή ακτινοβολία και τον παγετό.
Δεκατέσσερα ιστορικά μνημεία της Τουρκίας καταστρέφονται από λανθασμένη «αποκατάσταση»
Η αμφιλεγόμενη αναστήλωση του κάστρου της Χηλής, ενός πύργου που μετρά δύο χιλιάδες χρόνια ζωής, η οποία κατέληξε σε κάτι που ονομάστηκε από τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης «Κάστρο του Μπομπ του Σφουγγαράκη», έχει αναζωπυρώσει τις συζητήσεις για την ανικανότητα της Τουρκίας να προστατέψει ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία της πολιτιστικής της κληρονομιάς. Περιηγηθείτε τις φωτογραφίες για να δείτε τα 14 αυτά ιστορικά μνημεία σε όλη την Τουρκία που υπέστησαν καταστροφές από εσφαλμένες μεθόδους αποκατάστασης.
Παρουσίαση από τον ιστότοπο Hurriyet Daily News
1. Το κτηριακό συγκρότημα του Σεγίντ Μπαττάλ Γαζή στο Εσκί Σεχίρ. Το συγκρότημα βρίσκεται στην πόλη Σεΐτ Γαζή, κοντά στο Εσκί Σεχίρ (αρχ. Δορύλαιο), στην ομώνυμη βορειοδυτική επαρχία της Τουρκίας, και χρονολογείται από τις αρχές του 13ου αιώνα. Χτισμένο από την Ουμουχάν Χατούν (Ümmühan Hatun), μητέρα του Καϊκουβάδη Α΄, σουλτάνου των Σελτζούκων του Ρουμ, περιλαμβάνει τζαμί και μεντρεσέ και, κυρίως, τον τάφο του μυθικού μουσουλμάνου ήρωα Μπαττάλ Γαζή, πολυσύχναστο ιερό προσκύνημα.
Όταν πια είχε ολοκληρωθεί η αναστήλωσή του, ήρθε στο φως μια κακοτεχνία: οι μαρμάρινες κολώνες του συγκροτήματος ξαναχτίστηκαν με σκυρόδεμα. Επιπλέον, μέσα στον ιστορικό χώρο χτίστηκαν μια αμερικανικού τύπου κουζίνα και σύγχρονες τουαλέτες.
2. Το «Κάστρο του Μπομπ του Σφουγγαράκη» στη Χηλή. Η πόλη Şile (αρχ. Χηλή), με έντονη κάποτε ελληνική παρουσία,* είναι παραθαλάσσιο θέρετρο στα νότια παράλια της Μαύρης Θάλασσας, σε απόσταση 70 χιλιομέτρων βορειοανατολικά της Κωνσταντινούπολης. Το ηλικίας 2000 ετών κάστρο της (βυζαντινό με αρχαιοελληνικά θεμέλια) επιλέχθηκε το 2010 για ανακαίνιση επειδή διέτρεχε κίνδυνο να κατεδαφιστεί.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξεσηκώθηκαν και οι επικρίσεις για την αποκατάσταση φούντωσαν, με πολλούς χρήστες να δίνουν στο νέο κτήριο το παρατσούκλι «Κάστρο του Μπομπ Σφουγγαράκη», ενώ άλλους να το παρομοιάζουν με κάποιο πλάσμα από το βιντεοπαιχνίδι Μάινκραφτ.
* και τόπος καταγωγής των γονέων του Ντίνου Χριστιανόπουλου
3. Το κτηριακό συγκρότημα Ατίκ Βαλιδέ στο Σκούταρι (αρχ. Χρυσούπολη), προάστιο της Κωνσταντινούπολης. Το συγκρότημα χτίστηκε στα τέλη του 16ου αιώνα με παραγγελία του Οθωμανού σουλτάνου Σελίμ Β΄ για τη μητέρα του, Νουρμπανού.
Η αυλή του συγκροτήματος έγινε αγνώριστη μετά την αποκατάσταση του 2004. Ο χώρος καλύφθηκε με γυαλί και η είσοδος ξαναχτίστηκε με πτυσσόμενες πόρτες.
Το συγκρότημα περιλάμβανε ξενώνα για δερβίσηδες, οίκημα για τους αναγνώστες του Κορανίου, νοσοκομείο και χώρο συσσιτίου για τους μαθητές.
4. Το ανάκτορο του Ισάκ Πασά στο Αγρί. Το παλάτι του Ισάκ Πασά στο Αγρί (Ağrı), στην ομώνυμη επαρχία της ανατολικής Τουρκίας, αποτελεί εξαιρετικό συνδυασμό σελτζουκικής, οθωμανικής, περσικής και αρμενικής αρχιτεκτονικής.
Το παλάτι (και συγχρόνως διοικητικό συγκρότημα) χτίστηκε κατά το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα.
Ωστόσο η «αποκατάστασή» του θεωρήθηκε σκανδαλώδης.
Γυάλινες οροφές προστέθηκαν στο κτήριο, για την προστασία του, υποτίθεται, από την ηλιακή ακτινοβολία και τον παγετό.
Τουρκία: Το Κάστρο του Μπομπ Σφουγγαράκη ΙΙ
5. Τα ψηφιδωτά του Αρχαιολογικού Μουσείου της Αντιόχειας. Στην ελληνιστική Αντιόχεια (τουρκικά Hatay) τουλάχιστον δέκα ψηφιδωτά υπέστησαν σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια της αποκατάστασής τους και προτού μετακινηθούν στο νεόκτιστο αρχαιολογικό μουσείο.
Μεταξύ των κατεστραμμένων ψηφιδωτών βρίσκονται εικόνες παγκοσμίου φήμης, όπως ένα ψηφιδωτό που απεικονίζει τη θυσία του Ισαάκ και ένα που απεικονίζει τον Νάρκισσο.
Το Αρχαιολογικό Μουσείο της Αντιόχειας, στην ομώνυμη επαρχία της νοτιοανατολικής Τουρκίας (Hatay), είναι το δεύτερο μεγαλύτερο μουσείο ψηφιδωτών στον κόσμο.
6. Το τζαμί του Σιουχεΐλ Μπέη (Süheyl Bey) στην Κωνσταντινούπολη. Το τζαμί αυτό, του 16ου αιώνα, κατεδαφίστηκε το 1956 για τις ανάγκες ενός μεγάλου σχεδίου διάνοιξης δρόμων της κυβέρνησης Μεντερές. Το κτήριο «αποκαταστάθηκε» πέρυσι με τρόπο που θυμίζει μάλλον σύγχρονο κτήριο γραφείων παρά τζαμί. «Δεν έχω δει ποτέ παρόμοιο σχέδιο αποκατάστασης που να καταλήγει τόσο απομακρυσμένο από το πρωτότυπο», δηλώνει ο πρόεδρος του Αρχιτεκτονικού Επιμελητηρίου Εγιούπ Μουχτσού. «Τέτοια έργα συνήθως τα αναθέτουν σε φίλους και συνεταίρους πολιτικών προσώπων».
7. Η Αγία Σοφία στη Νίκαια (Ιζνίκ). Μεγαλοπρεπής χριστιανικός ναός που χτίστηκε από τον Ιουστινιανό στις αρχές του 6ου αιώνα και στέγασε τις εργασίες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787), με την οποία έληξε η πρώτη φάση της εικονομαχίας. Το κτήριο μετατράπηκε σε τζαμί τον 14ο αιώνα, όταν η πόλη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών. Το 1935, στην πρώτη περίοδο της Τουρκικής Δημοκρατίας, το τζαμί μετατράπηκε σε μουσείο. Από το 2011 όμως εγκαινιάστηκε εκ νέου ως τζαμί. Το κτήριο υπέστη ζημιές κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης. Τοποθετήθηκαν πόρτες από αμμοβολισμένο κρύσταλο και όλα τα παράθυρά του καλύφθηκαν με υαλοπίνακες.
8. Κάστρο της Έδεσσας (τουρκικά Urfa και από το 1984 Şanlıurfa). Η ιστορική πόλη Έδεσσα, με παρελθόν σημαντικό για χριστιανούς, Εβραίους και μουσουλμάνους, βρίσκεται στη νοτιοανατολική επαρχία της Τουρκίας Σανλίουρφα. Η εξωτερική όψη του κάστρου της, ενός οικοδομήματος με ιστορία 1200 χρόνων, άλλαξε εντελώς με την αποκατάσταση που επιχειρήθηκε το 2013. Τα τείχη, που είχαν σε πολλά σημεία καταρρεύσει, ξαναχτίστηκαν με πλίνθους από λευκό τσιμέντο αντί του αρχικού υλικού, δημιουργώντας θέαμα εντελώς αταίριαστο.
9. Το Παλάτι του Πορφυρογέννητου (Τεκφούρ Σαράι) στην Κωνσταντινούπολη. Το Τεκφούρ Σαράι είναι ένα βυζαντινό ανάκτορο που χτίστηκε κατά τη διάρκεια του 13ου αιώνα στο χώρο που σήμερα βρίσκεται η συνοικία Φατίχ της Κωνσταντινούπολης. Ως οικοδόμημα έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί είναι ένα από τα μόλις τρία βυζαντινά ανάκτορα που στέκονται ακόμα όρθια στην Κωνσταντινούπολη. Δυστυχώς το κτήριο μεταλλάχθηκε σε μια σύγχρονη οικοδομή, την οποία η κριτική παρομοιάζει με ξενοδοχείο διακοπών, με ολοκαίνουργια κιγκλιδώματα ασφαλείας, γυαλιστερό αλουμίνιο και κλιματιστικά.
10. Η Cité Française στην Κωνσταντινούπολη. Το περίκλειστο αυτό συγκρότημα χτίστηκε στην περιοχή Καράκιοϊ (Karaköy) της Κωνσταντινούπολης για να στεγάσει τα γραφεία Γάλλων και Ρώσων εμπόρων. Η ανέγερσή του έγινε τον 19ου αιώνα.
Η αποκατάσταση του συγκροτήματος ολοκληρώθηκε το 2000, αλλά η κατασκευή μοιάζει περισσότερο με κέντρο ψυχαγωγίας παρά με ιστορικό κτήριο.
11. Το ανάκτορο και το άλσος του Βαχιτεντίν (Vahdettin). Ο Μεχμέτ Στ΄ Βαχιτεντίν, ο τελευταίος σουλτάνος της οθωμανικής δυναστείας, κατοικούσε σε αυτό το μέγαρο μέχρι την ανάρρησή του στο θρόνο το 1918. Το σύμπλεγμα βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου με υπέροχη θέα στο Βόσπορο. Η «αποκατάστασή» του ολοκληρώθηκε το Απρίλιο του 2014. Η πατίνα του χρόνου όμως πάνω στο ιστορικό κτήριο καταστράφηκε και μερικά δέντρα από το δασάκι απομακρύνθηκαν.
12. Το Τζαμί με τα Μπλε Πλακάκια στο Σκούταρι (Χρυσούπολη), στην Κωνσταντινούπολη. Το τζαμί αυτό, που οφείλει την ονομασία του στα εξαίσια μπλε πλακάκια Ιζνίκ (Νίκαιας), ανεγέρθηκε από την Κιοσέμ Σουλτάνα στα μέσα του 17ου αιώνα.
Τα υπέροχα πλακίδιά του υπέστησαν ζημιές από την εγκατάσταση κλιματιστικών και την ανάρτηση πινάκων με διατάγματα μουφτήδων.
5. Τα ψηφιδωτά του Αρχαιολογικού Μουσείου της Αντιόχειας. Στην ελληνιστική Αντιόχεια (τουρκικά Hatay) τουλάχιστον δέκα ψηφιδωτά υπέστησαν σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια της αποκατάστασής τους και προτού μετακινηθούν στο νεόκτιστο αρχαιολογικό μουσείο.
Μεταξύ των κατεστραμμένων ψηφιδωτών βρίσκονται εικόνες παγκοσμίου φήμης, όπως ένα ψηφιδωτό που απεικονίζει τη θυσία του Ισαάκ και ένα που απεικονίζει τον Νάρκισσο.
Το Αρχαιολογικό Μουσείο της Αντιόχειας, στην ομώνυμη επαρχία της νοτιοανατολικής Τουρκίας (Hatay), είναι το δεύτερο μεγαλύτερο μουσείο ψηφιδωτών στον κόσμο.
6. Το τζαμί του Σιουχεΐλ Μπέη (Süheyl Bey) στην Κωνσταντινούπολη. Το τζαμί αυτό, του 16ου αιώνα, κατεδαφίστηκε το 1956 για τις ανάγκες ενός μεγάλου σχεδίου διάνοιξης δρόμων της κυβέρνησης Μεντερές. Το κτήριο «αποκαταστάθηκε» πέρυσι με τρόπο που θυμίζει μάλλον σύγχρονο κτήριο γραφείων παρά τζαμί. «Δεν έχω δει ποτέ παρόμοιο σχέδιο αποκατάστασης που να καταλήγει τόσο απομακρυσμένο από το πρωτότυπο», δηλώνει ο πρόεδρος του Αρχιτεκτονικού Επιμελητηρίου Εγιούπ Μουχτσού. «Τέτοια έργα συνήθως τα αναθέτουν σε φίλους και συνεταίρους πολιτικών προσώπων».
7. Η Αγία Σοφία στη Νίκαια (Ιζνίκ). Μεγαλοπρεπής χριστιανικός ναός που χτίστηκε από τον Ιουστινιανό στις αρχές του 6ου αιώνα και στέγασε τις εργασίες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787), με την οποία έληξε η πρώτη φάση της εικονομαχίας. Το κτήριο μετατράπηκε σε τζαμί τον 14ο αιώνα, όταν η πόλη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών. Το 1935, στην πρώτη περίοδο της Τουρκικής Δημοκρατίας, το τζαμί μετατράπηκε σε μουσείο. Από το 2011 όμως εγκαινιάστηκε εκ νέου ως τζαμί. Το κτήριο υπέστη ζημιές κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης. Τοποθετήθηκαν πόρτες από αμμοβολισμένο κρύσταλο και όλα τα παράθυρά του καλύφθηκαν με υαλοπίνακες.
8. Κάστρο της Έδεσσας (τουρκικά Urfa και από το 1984 Şanlıurfa). Η ιστορική πόλη Έδεσσα, με παρελθόν σημαντικό για χριστιανούς, Εβραίους και μουσουλμάνους, βρίσκεται στη νοτιοανατολική επαρχία της Τουρκίας Σανλίουρφα. Η εξωτερική όψη του κάστρου της, ενός οικοδομήματος με ιστορία 1200 χρόνων, άλλαξε εντελώς με την αποκατάσταση που επιχειρήθηκε το 2013. Τα τείχη, που είχαν σε πολλά σημεία καταρρεύσει, ξαναχτίστηκαν με πλίνθους από λευκό τσιμέντο αντί του αρχικού υλικού, δημιουργώντας θέαμα εντελώς αταίριαστο.
9. Το Παλάτι του Πορφυρογέννητου (Τεκφούρ Σαράι) στην Κωνσταντινούπολη. Το Τεκφούρ Σαράι είναι ένα βυζαντινό ανάκτορο που χτίστηκε κατά τη διάρκεια του 13ου αιώνα στο χώρο που σήμερα βρίσκεται η συνοικία Φατίχ της Κωνσταντινούπολης. Ως οικοδόμημα έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί είναι ένα από τα μόλις τρία βυζαντινά ανάκτορα που στέκονται ακόμα όρθια στην Κωνσταντινούπολη. Δυστυχώς το κτήριο μεταλλάχθηκε σε μια σύγχρονη οικοδομή, την οποία η κριτική παρομοιάζει με ξενοδοχείο διακοπών, με ολοκαίνουργια κιγκλιδώματα ασφαλείας, γυαλιστερό αλουμίνιο και κλιματιστικά.
10. Η Cité Française στην Κωνσταντινούπολη. Το περίκλειστο αυτό συγκρότημα χτίστηκε στην περιοχή Καράκιοϊ (Karaköy) της Κωνσταντινούπολης για να στεγάσει τα γραφεία Γάλλων και Ρώσων εμπόρων. Η ανέγερσή του έγινε τον 19ου αιώνα.
Η αποκατάσταση του συγκροτήματος ολοκληρώθηκε το 2000, αλλά η κατασκευή μοιάζει περισσότερο με κέντρο ψυχαγωγίας παρά με ιστορικό κτήριο.
11. Το ανάκτορο και το άλσος του Βαχιτεντίν (Vahdettin). Ο Μεχμέτ Στ΄ Βαχιτεντίν, ο τελευταίος σουλτάνος της οθωμανικής δυναστείας, κατοικούσε σε αυτό το μέγαρο μέχρι την ανάρρησή του στο θρόνο το 1918. Το σύμπλεγμα βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου με υπέροχη θέα στο Βόσπορο. Η «αποκατάστασή» του ολοκληρώθηκε το Απρίλιο του 2014. Η πατίνα του χρόνου όμως πάνω στο ιστορικό κτήριο καταστράφηκε και μερικά δέντρα από το δασάκι απομακρύνθηκαν.
12. Το Τζαμί με τα Μπλε Πλακάκια στο Σκούταρι (Χρυσούπολη), στην Κωνσταντινούπολη. Το τζαμί αυτό, που οφείλει την ονομασία του στα εξαίσια μπλε πλακάκια Ιζνίκ (Νίκαιας), ανεγέρθηκε από την Κιοσέμ Σουλτάνα στα μέσα του 17ου αιώνα.
Τα υπέροχα πλακίδιά του υπέστησαν ζημιές από την εγκατάσταση κλιματιστικών και την ανάρτηση πινάκων με διατάγματα μουφτήδων.
Τουρκία: Το Κάστρο του Μπομπ Σφουγγαράκη ΙΙΙ
Το Τζαμί με τα Μπλε Πλακίδια (συνέχεια)
13. Ο ναός του Απόλλωνα Σμινθέα στα Δαρδανέλλια (Τσανάκκαλε). Η αποκατάσταση του ηλικίας 2000 ετών αρχαιοελληνικού ναού στην περιοχή του Αϊβατζίκ της επαρχίας Τσανάκκαλε στη βορειοδυτική Τουρκίας προκάλεσε επικρίσεις. Οι αναβαθμοί του ναού ξαναχτίστηκαν με σκυρόδεμα.
14. Το Βιλαγέτ Τζαμί στην Κωνσταντινούπολη. Το Βιλαγέτ Τζαμί στη γειτονιά Cağaloğlu της Κωνσταντινούπολης χτίστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μωάμεθ του Πορθητή.
Το οικοδόμημα, απλό αλλά όμορφο μέχρι πρόσφατα, είναι πλέον, ως ανακαινισμένο τζαμί, κόκκινο και λευκό.
Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας που είναι υπεύθυνη για την αποκατάστασή του παραδέχτηκε ότι τα χρώματα παραείναι «λαμπερά», αλλά ελπίζει ότι με τον καιρό θα «ξεθωριάσουν».
Το Τζαμί με τα Μπλε Πλακίδια (συνέχεια)
13. Ο ναός του Απόλλωνα Σμινθέα στα Δαρδανέλλια (Τσανάκκαλε). Η αποκατάσταση του ηλικίας 2000 ετών αρχαιοελληνικού ναού στην περιοχή του Αϊβατζίκ της επαρχίας Τσανάκκαλε στη βορειοδυτική Τουρκίας προκάλεσε επικρίσεις. Οι αναβαθμοί του ναού ξαναχτίστηκαν με σκυρόδεμα.
14. Το Βιλαγέτ Τζαμί στην Κωνσταντινούπολη. Το Βιλαγέτ Τζαμί στη γειτονιά Cağaloğlu της Κωνσταντινούπολης χτίστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μωάμεθ του Πορθητή.
Το οικοδόμημα, απλό αλλά όμορφο μέχρι πρόσφατα, είναι πλέον, ως ανακαινισμένο τζαμί, κόκκινο και λευκό.
Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας που είναι υπεύθυνη για την αποκατάστασή του παραδέχτηκε ότι τα χρώματα παραείναι «λαμπερά», αλλά ελπίζει ότι με τον καιρό θα «ξεθωριάσουν».
Περιστέρη: Το μνημείο της Αμφίπολης είναι του Ηφαιστίωνα (Πρώτο Θέμα)
Rogerios
¥
Αντιγραφή της ανάρτησής μου στο ΦΜΠ:
Γατάκι Διόδωρε, άσχετε Αρριανέ, τιποτένιε Πλούταρχε. Όλοι άχρηστοι αποδειχτήκατε. Δεν πάει να γράφετε όλοι ότι ο Ηφαιστίων πέθανε στα Εκβάτανα και κηδεύτηκε στη Βαβυλώνα; Να περιγράφετε με λεπτομέρειες την τελετή και το μεγαλόπρεπο μαυσωλείο; Ποιος να σας πάρει στα σοβαρά;
Η επίσημη, γνήσια κι αυθεντική ανασκαφέας του τάφου αποφάνθηκε ότι ο αδελφικός φίλος του στρατηλάτη τάφηκε κάπου στη μακεδονική επαρχία. Κι αυτός ο τάφος έμεινε κρυφός για αιώνες, κανείς δεν αντιλήφθηκε την ύπαρξή του, κανείς δεν έγραψε κάτι, κανείς δεν άφησε μιαν υπόνοια έστω. .
Αν οι πηγές δεν συμφωνούν με την άποψή σου, τόσο το χειρότερο για τις πηγές.
«καὶ πυρὰν κελεῦσαι αὐτῷ ἑτοιμάζεσθαι ἐν Βαβυλῶνι ἀπὸ ταλάντων μυρίων, οἱ δὲ καὶ πλειόνων ἀνέγραψαν· καὶ ὅτι πένθος ποιεῖσθαι περιηγγέλη κατὰ πᾶσαν τὴν χώραν τὴν βάρβαρον· καὶ ὅτι πολλοὶ τῶν ἑταίρων τῶν Ἀλεξάνδρου ἐς θεραπείαν τὴν ἐκείνου σφᾶς τε αὐτοὺς καὶ τὰ ὅπλα Ἡφαιστίωνι ἀνέθεσαν ἀποθανόντι· πρῶτον δὲ Εὐμενῆ ἄρξαι τοῦ σοφίσματος, ὅντινα ὀλίγῳ πρόσθεν ἔφαμεν ὅτι διηνέχθη πρὸς Ἡφαιστίωνα· καὶ τοῦτο δὲ δρᾶσαι, τῷ Ἀλεξάνδρῳ ὡς μὴ ἐφήδεσθαι δοκοίη τελευτήσαντι Ἡφαιστίωνι. οὔκουν οὐδὲ ἄλλον τινὰ ἔταξεν ἀντὶ Ἡφαιστίωνος χιλίαρχον ἐπὶ τῇ ἵππῳ τῇ ἑταιρικῇ Ἀλέξανδρος, ὡς μὴ ἀπόλοιτο τὸ ὄνομα τοῦ Ἡφαιστίωνος ἐκ τῆς τάξεως, ἀλλὰ Ἡφαιστίωνός τε ἡ χιλιαρχία ἐκαλεῖτο καὶ τὸ σημεῖον αὐτῆς ἡγεῖτο τὸ ἐξ Ἡφαιστίωνος πεποιημένον. ἀγῶνά τε ἐπενόει ποιῆσαι γυμνικόν τε καὶ μουσικὸν πλήθει τε τῶν ἀγωνιζομένων καὶ τῇ εἰς αὐτὸν χορηγίᾳ πολύ τι τῶν ἄλλων τῶν πρόσθεν ἀριδηλότερον· τρισχιλίους γὰρ ἀγωνιστὰς τοὺς σύμπαντας παρεσκεύασε. καὶ οὗτοι ὀλίγον ὕστερον ἐπ´ Ἀλεξάνδρου τῷ τάφῳ λέγουσιν ὅτι ἠγωνίσαντο». [Αρριανός, Ανάβασις, Ζ΄, 14]
«Ἔνθα δὴ χρόνον τινὰ τὴν δύναμιν ἀναλαβὼν ἀγῶνάς τε θυμελικοὺς ἐποίει καὶ πότους συνεχεῖς τῶν φίλων, ἐν οἷς ῾Ηφαιστίων ἀκαίροις μέθαις χρησάμενος καὶ περιπεσὼν ἀρρωστίᾳ τὸν βίον ἐξέλιπεν· ὁ δὲ βασιλεὺς χαλεπῶς ἐνέγκας τὸ συμβὰν τὸ σῶμα τοῦ τετελευτηκότος Περδίκκᾳ παρέδωκεν εἰς Βαβυλῶνα κομίσαι, βουλόμενος ἐπιφανεστάτην αὐτοῦ ποιήσασθαι τὴν ταφήν.../ Ἀπολύσας δὲ τὰς πρεσβείας περὶ τὴν ταφὴν ἐγίνετο τοῦ ῾Ηφαιστίωνος. Τοσαύτην δὲ σπουδὴν ἐποιήσατο πρὸς τὴν τῆς ἐκφορᾶς ἐπιμέλειαν ὥστε μὴ μόνον τὰς προγεγενημένας παρ' ἀνθρώποις ταφὰς ὑπερβαλέσθαι, ἀλλὰ καὶ τοῖς ἐσομένοις μηδεμίαν ὑπέρθεσιν καταλιπεῖν.../ ῶν γὰρ ἡγεμόνων καὶ φίλων ἕκαστος στοχαζόμενος τῆς τοῦ βασιλέως ἀρεσκείας κατεσκεύαζεν εἴδωλα δι' ἐλέφαντος καὶ χρυσοῦ καὶ τῶν ἄλλων τῶν θαυμαζομένων παρ' ἀνθρώποις, αὐτὸς δὲ τοὺς ἀρχιτέκτονας ἀθροίσας καὶ λεπτουργῶν πλῆθος τοῦ μὲν τείχους καθεῖλεν ἐπὶ δέκα σταδίους, τὴν δ' ὀπτὴν πλίνθον ἀναλεξάμενος καὶ τὸν δεχόμενον τὴν πυρὰν τόπον ὁμαλὸν κατασκευάσας ᾠκοδόμησε τετράπλευρον πυράν, σταδιαίας οὔσης ἑκάστης πλευρᾶς. Εἰς τριάκοντα δὲ δόμους διελόμενος τὸν τόπον καὶ καταστρώσας τὰς ὀροφὰς φοινίκων στελέχεσι τετράγωνον ἐποίησε πᾶν τὸ κατασκεύασμα. Μετὰ δὲ ταῦτα περιετίθει τῷ περιβόλῳ παντὶ κόσμον, οὗ τὴν μὲν κρηπῖδα χρυσαῖ πεντηρικαὶ πρῷραι συνεπλήρουν, οὖσαι τὸν ἀριθμὸν διακόσιαι τεσσαράκοντα, ἐπὶ δὲ τῶν ἐπωτίδων ἔχουσαι δύο μὲν τοξότας εἰς γόνυ κεκαθικότας τετραπήχεις, ἀνδριάντας δὲ πενταπήχεις καθωπλισμένους, τοὺς δὲ μεταξὺ τόπους φοινικίδες ἀνεπλήρουν πιληταί. Ὑπεράνω δὲ τούτων τὴν δευτέραν ἐπανεῖχον χώραν δᾷδες πεντεκαιδεκαπήχεις, κατὰ μὲν τὴν λαβὴν ἔχουσαι χρυσοῦς στεφάνους, κατὰ δὲ τὴν ἐκφλόγωσιν ἀετοὺς διαπεπετακότας τὰς πτέρυγας καὶ κάτω νεύοντας, παρὰ δὲ τὰς βάσεις δράκοντας ἀφορῶντας τοὺς ἀετούς. Κατὰ δὲ τὴν τρίτην περιφορὰν κατεσκεύαστο ζῴων παντοδαπῶν πλῆθος κυνηγουμένων. Ἔπειτα ἡ μὲν τετάρτη χώρα κενταυρομαχίαν χρυσῆν εἶχεν, ἡ δὲ πέμπτη λέοντας καὶ ταύρους ἐναλλὰξ χρυσοῦς. Τὸ δ' ἀνώτερον μέρος ἐπεπλήρωτο Μακεδονικῶν καὶ βαρβαρικῶν ὅπλων, ὧν μὲν τὰς ἀνδραγαθίας, ὧν δὲ τὰς ἥττας σημαινόντων. Ἐπὶ πᾶσι δὲ ἐφειστήκεισαν Σειρῆνες διάκοιλοι καὶ δυνάμεναι λεληθότως δέξασθαι τοὺς ἐν αὐταῖς ὄντας καὶ ᾄδοντας ἐπικήδιον θρῆνον τῷ τετελευτηκότι. Τὸ δ' ὕψος ἦν ὅλου τοῦ κατασκευάσματος πήχεις πλείους τῶν ἑκατὸν τριάκοντα. Καθόλου δὲ τῶν τε ἡγεμόνων καὶ τῶν στρατιωτῶν ἁπάντων καὶ τῶν πρέσβεων, ἔτι δὲ τῶν ἐγχωρίων φιλοτιμηθέντων εἰς τὸν τῆς ἐκφορᾶς κόσμον φασὶ τὸ πλῆθος τῶν ἀναλωθέντων χρημάτων γεγονέναι πλείω τῶν μυρίων καὶ δισχιλίων ταλάντων. Ἀκολούθως δὲ ταύτῃ τῇ μεγαλοπρεπείᾳ καὶ τῶν ἄλλων γενομένων κατὰ τὴν ἐκφορὰν τιμῶν τὸ τελευταῖον προσέταξεν ἅπασι θύειν ῾Ηφαιστίωνι θεῷ παρέδρῳ·» . [Διόδωρος ΙΖ΄, 110, 114, 115]
Και θυμίζω τι έγραφε ο Μ. Χατζόπουλος σε άρθρο του που είχε παραθέσει παλαιότερα ο φίλτατος π2:
"when arguments stemming from formal considerations clash with others based on historical similitude, it is unwise to give preference to the former, be they letter-forms of an inscription or salt-cellars in a Macedonian grave" [M.B. Hatzopoulos, «The Burial of the Dead (at Vergina) or The Unending Controversy on the Identity of the Occupants of Tomb» Τεκμήρια, τ. 9, 2008, σελ. 91 επ., ειδ. σελ. 117]
Γατάκι Διόδωρε, άσχετε Αρριανέ, τιποτένιε Πλούταρχε. Όλοι άχρηστοι αποδειχτήκατε. Δεν πάει να γράφετε όλοι ότι ο Ηφαιστίων πέθανε στα Εκβάτανα και κηδεύτηκε στη Βαβυλώνα; Να περιγράφετε με λεπτομέρειες την τελετή και το μεγαλόπρεπο μαυσωλείο; Ποιος να σας πάρει στα σοβαρά;
Η επίσημη, γνήσια κι αυθεντική ανασκαφέας του τάφου αποφάνθηκε ότι ο αδελφικός φίλος του στρατηλάτη τάφηκε κάπου στη μακεδονική επαρχία. Κι αυτός ο τάφος έμεινε κρυφός για αιώνες, κανείς δεν αντιλήφθηκε την ύπαρξή του, κανείς δεν έγραψε κάτι, κανείς δεν άφησε μιαν υπόνοια έστω. .
Αν οι πηγές δεν συμφωνούν με την άποψή σου, τόσο το χειρότερο για τις πηγές.
«καὶ πυρὰν κελεῦσαι αὐτῷ ἑτοιμάζεσθαι ἐν Βαβυλῶνι ἀπὸ ταλάντων μυρίων, οἱ δὲ καὶ πλειόνων ἀνέγραψαν· καὶ ὅτι πένθος ποιεῖσθαι περιηγγέλη κατὰ πᾶσαν τὴν χώραν τὴν βάρβαρον· καὶ ὅτι πολλοὶ τῶν ἑταίρων τῶν Ἀλεξάνδρου ἐς θεραπείαν τὴν ἐκείνου σφᾶς τε αὐτοὺς καὶ τὰ ὅπλα Ἡφαιστίωνι ἀνέθεσαν ἀποθανόντι· πρῶτον δὲ Εὐμενῆ ἄρξαι τοῦ σοφίσματος, ὅντινα ὀλίγῳ πρόσθεν ἔφαμεν ὅτι διηνέχθη πρὸς Ἡφαιστίωνα· καὶ τοῦτο δὲ δρᾶσαι, τῷ Ἀλεξάνδρῳ ὡς μὴ ἐφήδεσθαι δοκοίη τελευτήσαντι Ἡφαιστίωνι. οὔκουν οὐδὲ ἄλλον τινὰ ἔταξεν ἀντὶ Ἡφαιστίωνος χιλίαρχον ἐπὶ τῇ ἵππῳ τῇ ἑταιρικῇ Ἀλέξανδρος, ὡς μὴ ἀπόλοιτο τὸ ὄνομα τοῦ Ἡφαιστίωνος ἐκ τῆς τάξεως, ἀλλὰ Ἡφαιστίωνός τε ἡ χιλιαρχία ἐκαλεῖτο καὶ τὸ σημεῖον αὐτῆς ἡγεῖτο τὸ ἐξ Ἡφαιστίωνος πεποιημένον. ἀγῶνά τε ἐπενόει ποιῆσαι γυμνικόν τε καὶ μουσικὸν πλήθει τε τῶν ἀγωνιζομένων καὶ τῇ εἰς αὐτὸν χορηγίᾳ πολύ τι τῶν ἄλλων τῶν πρόσθεν ἀριδηλότερον· τρισχιλίους γὰρ ἀγωνιστὰς τοὺς σύμπαντας παρεσκεύασε. καὶ οὗτοι ὀλίγον ὕστερον ἐπ´ Ἀλεξάνδρου τῷ τάφῳ λέγουσιν ὅτι ἠγωνίσαντο». [Αρριανός, Ανάβασις, Ζ΄, 14]
«Ἔνθα δὴ χρόνον τινὰ τὴν δύναμιν ἀναλαβὼν ἀγῶνάς τε θυμελικοὺς ἐποίει καὶ πότους συνεχεῖς τῶν φίλων, ἐν οἷς ῾Ηφαιστίων ἀκαίροις μέθαις χρησάμενος καὶ περιπεσὼν ἀρρωστίᾳ τὸν βίον ἐξέλιπεν· ὁ δὲ βασιλεὺς χαλεπῶς ἐνέγκας τὸ συμβὰν τὸ σῶμα τοῦ τετελευτηκότος Περδίκκᾳ παρέδωκεν εἰς Βαβυλῶνα κομίσαι, βουλόμενος ἐπιφανεστάτην αὐτοῦ ποιήσασθαι τὴν ταφήν.../ Ἀπολύσας δὲ τὰς πρεσβείας περὶ τὴν ταφὴν ἐγίνετο τοῦ ῾Ηφαιστίωνος. Τοσαύτην δὲ σπουδὴν ἐποιήσατο πρὸς τὴν τῆς ἐκφορᾶς ἐπιμέλειαν ὥστε μὴ μόνον τὰς προγεγενημένας παρ' ἀνθρώποις ταφὰς ὑπερβαλέσθαι, ἀλλὰ καὶ τοῖς ἐσομένοις μηδεμίαν ὑπέρθεσιν καταλιπεῖν.../ ῶν γὰρ ἡγεμόνων καὶ φίλων ἕκαστος στοχαζόμενος τῆς τοῦ βασιλέως ἀρεσκείας κατεσκεύαζεν εἴδωλα δι' ἐλέφαντος καὶ χρυσοῦ καὶ τῶν ἄλλων τῶν θαυμαζομένων παρ' ἀνθρώποις, αὐτὸς δὲ τοὺς ἀρχιτέκτονας ἀθροίσας καὶ λεπτουργῶν πλῆθος τοῦ μὲν τείχους καθεῖλεν ἐπὶ δέκα σταδίους, τὴν δ' ὀπτὴν πλίνθον ἀναλεξάμενος καὶ τὸν δεχόμενον τὴν πυρὰν τόπον ὁμαλὸν κατασκευάσας ᾠκοδόμησε τετράπλευρον πυράν, σταδιαίας οὔσης ἑκάστης πλευρᾶς. Εἰς τριάκοντα δὲ δόμους διελόμενος τὸν τόπον καὶ καταστρώσας τὰς ὀροφὰς φοινίκων στελέχεσι τετράγωνον ἐποίησε πᾶν τὸ κατασκεύασμα. Μετὰ δὲ ταῦτα περιετίθει τῷ περιβόλῳ παντὶ κόσμον, οὗ τὴν μὲν κρηπῖδα χρυσαῖ πεντηρικαὶ πρῷραι συνεπλήρουν, οὖσαι τὸν ἀριθμὸν διακόσιαι τεσσαράκοντα, ἐπὶ δὲ τῶν ἐπωτίδων ἔχουσαι δύο μὲν τοξότας εἰς γόνυ κεκαθικότας τετραπήχεις, ἀνδριάντας δὲ πενταπήχεις καθωπλισμένους, τοὺς δὲ μεταξὺ τόπους φοινικίδες ἀνεπλήρουν πιληταί. Ὑπεράνω δὲ τούτων τὴν δευτέραν ἐπανεῖχον χώραν δᾷδες πεντεκαιδεκαπήχεις, κατὰ μὲν τὴν λαβὴν ἔχουσαι χρυσοῦς στεφάνους, κατὰ δὲ τὴν ἐκφλόγωσιν ἀετοὺς διαπεπετακότας τὰς πτέρυγας καὶ κάτω νεύοντας, παρὰ δὲ τὰς βάσεις δράκοντας ἀφορῶντας τοὺς ἀετούς. Κατὰ δὲ τὴν τρίτην περιφορὰν κατεσκεύαστο ζῴων παντοδαπῶν πλῆθος κυνηγουμένων. Ἔπειτα ἡ μὲν τετάρτη χώρα κενταυρομαχίαν χρυσῆν εἶχεν, ἡ δὲ πέμπτη λέοντας καὶ ταύρους ἐναλλὰξ χρυσοῦς. Τὸ δ' ἀνώτερον μέρος ἐπεπλήρωτο Μακεδονικῶν καὶ βαρβαρικῶν ὅπλων, ὧν μὲν τὰς ἀνδραγαθίας, ὧν δὲ τὰς ἥττας σημαινόντων. Ἐπὶ πᾶσι δὲ ἐφειστήκεισαν Σειρῆνες διάκοιλοι καὶ δυνάμεναι λεληθότως δέξασθαι τοὺς ἐν αὐταῖς ὄντας καὶ ᾄδοντας ἐπικήδιον θρῆνον τῷ τετελευτηκότι. Τὸ δ' ὕψος ἦν ὅλου τοῦ κατασκευάσματος πήχεις πλείους τῶν ἑκατὸν τριάκοντα. Καθόλου δὲ τῶν τε ἡγεμόνων καὶ τῶν στρατιωτῶν ἁπάντων καὶ τῶν πρέσβεων, ἔτι δὲ τῶν ἐγχωρίων φιλοτιμηθέντων εἰς τὸν τῆς ἐκφορᾶς κόσμον φασὶ τὸ πλῆθος τῶν ἀναλωθέντων χρημάτων γεγονέναι πλείω τῶν μυρίων καὶ δισχιλίων ταλάντων. Ἀκολούθως δὲ ταύτῃ τῇ μεγαλοπρεπείᾳ καὶ τῶν ἄλλων γενομένων κατὰ τὴν ἐκφορὰν τιμῶν τὸ τελευταῖον προσέταξεν ἅπασι θύειν ῾Ηφαιστίωνι θεῷ παρέδρῳ·» . [Διόδωρος ΙΖ΄, 110, 114, 115]
Και θυμίζω τι έγραφε ο Μ. Χατζόπουλος σε άρθρο του που είχε παραθέσει παλαιότερα ο φίλτατος π2:
"when arguments stemming from formal considerations clash with others based on historical similitude, it is unwise to give preference to the former, be they letter-forms of an inscription or salt-cellars in a Macedonian grave" [M.B. Hatzopoulos, «The Burial of the Dead (at Vergina) or The Unending Controversy on the Identity of the Occupants of Tomb» Τεκμήρια, τ. 9, 2008, σελ. 91 επ., ειδ. σελ. 117]
Θα ήθελα πάντως να δω την ακριβή διατύπωση που χρησιμοποιήθηκε από την αρχαιολόγο και τα μέλη της ομάδας της. Έχω την εντύπωση ότι χρησιμοποίησε κάτι σαν «ταφικό τάδε» επειδή προφανώς δεν μπορούσε να αγνοεί όλα τα πιο πάνω (να είσαι καλά για την παρουσίαση, Ρογήρε) και στον τύπο πέρασε η απλουστευμένη και τουριστική βερσιόν (με άλλα λόγια, είχαμε Μυτιλήνη και θα έχουμε και Αμφίπολη -- και έχουμε και Μύκονο για άφτερ άμα λάχει ναούμ).
Ταφικό συγκρότημα βλέπω στις διαφάνειές της εδώ και για «λατρευτικό μνημείο» διαβάζω. Επίσης, δεν διαβάζω να ανέφερε πουθενά η Περιστέρη ότι έγινε στην Αμφίπολη η ταφή του Ηφαιστίωνα.
pidyo
New member
Εγώ να σημειώσω απλώς ότι αυτά που μεταφέρονται δημοσιογραφικά τουλάχιστον να είπε για τις επιγραφές δεν βγάζουν το παραμικρό νόημα επιγραφικά (δεν υπάρχουν μονογράμματα σε επιγραφές με ρέον κείμενο, σίγουρα όχι τον 4ο αι. π.Χ., δεν «παραλαμβάνει» μνημείο, με τη σύγχρονη έννοια, ο παραγγελιοδότης στα συμβόλαια), να καταθέσω την υποψία μου, βάσει μιας αποστροφής της παρουσίασης («επιγραφές, οι οποίες βρίσκονταν, μάλιστα, σε κοινή θέα κοντά στον Λέοντα της Αμφίπολης επί 80-90 χρόνια») ότι πρόκειται για άσχετες επιγραφές που βρέθηκαν αλλού και προσπαθεί να τις συσχετίσει με το μνημείο, να επισημάνω ότι επαναλαμβάνει τα φληναφήματα για τον Δεινοκράτη και την περιφέρεια της Αλεξάνδρειας και να παρατηρήσω ότι διάλεξε να παρουσιάσει τα ευρήματα σε μια μη επιστημονική εκδήλωση (με τη φίλη της νέα υπουργό Μακεδονίας - Θράκης πρώτο τραπέζι πίστα) στην οποία δεν δέχτηκε ερωτήσεις.
Αυτές ήταν και δικές μου απορίες, πιδύε, και να είσαι καλά που τις ξεκαθαρίζεις.
Και για να μη δημιουργηθεί καμία εντύπωση ότι προσπαθώ να πάρω το μέρος κάποιου σε μια διαμάχη που δεν έχω ούτε τα στοιχεία, ούτε τη σκευή αλλά ούτε και την πρόθεση να αντιπαρατεθώ, δεν διάβασα επίσης αν ειπώθηκε κάτι σχετικό, κάποια ερμηνεία για την ταφή και τα οστά που ανακαλύφθηκαν. Δεν ολοκληρώθηκαν οι έρευνες που θα γινόντουσαν στα εργαστήρια;
Και για να μη δημιουργηθεί καμία εντύπωση ότι προσπαθώ να πάρω το μέρος κάποιου σε μια διαμάχη που δεν έχω ούτε τα στοιχεία, ούτε τη σκευή αλλά ούτε και την πρόθεση να αντιπαρατεθώ, δεν διάβασα επίσης αν ειπώθηκε κάτι σχετικό, κάποια ερμηνεία για την ταφή και τα οστά που ανακαλύφθηκαν. Δεν ολοκληρώθηκαν οι έρευνες που θα γινόντουσαν στα εργαστήρια;