Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα

[crystal]

Το νόημα είναι SBE ότι κάθε στιγμή που πάει να γίνει κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα (μπούρδα-ξεμπούρδα, δεν μας απασχολεί), το γιουχάρουν. Ορμάνε να το φάνε... Αυτό. Πολύ απλά. Όλα τ' άλλα τα ακούω βερεσέ.

Μα, Αμβρόσιε, πώς δεν μας απασχολεί το αν είναι μπούρδα ή όχι; Αν και η μπούρδα στην τέχνη είναι υποκειμενική...
Αν καταλαβαίνω καλά, εσύ εστιάζεις στη διαφορετικότητα του εγχειρήματος και θεωρείς πως αυτή ήταν η αιτία της αποδοκιμασίας. Δεν έχουν ανέβει όμως παραστάσεις στην Ελλάδα που ήταν διαφορετικές, πρωτοποριακές, και παρόλα αυτά έλαβαν θερμό χειροκρότημα; Και για να το αντιστρέψω, μόνο οι «διαφορετικές» παραστάσεις γιουχάρονται; Εγώ θέλω να πιστεύω πως ο λόγος της αποδοκιμασίας δεν ήταν απαραίτητα η διαφορετικότητα, αλλά ότι το κοινό θεώρησε πως αυτό που έβλεπε ήταν όντως μπούρδα.

Πέρα και εκτός απ' αυτό, διαβάζοντας τα σχόλια του νήματος αποκόμισα μια αίσθηση πλήρους απαξίωσης για το αισθητήριο του κοινού, με την οποία διαφωνώ κάθετα. Ο καλλιτέχνης ετοιμάζει το έργο του για το κοινό κι η κριτική των θεατών πρέπει να τον απασχολεί πολύ περισσότερο από την πένα του κάθε κριτικού. Σε τελική ανάλυση, υποτίθεται πως ο στόχος σου είναι να τέρψεις και να εγείρεις αισθήματα στους θεατές σου κι όχι να σε αποθεώσουν οι γραφιάδες. Κι αν αποτύχεις, δεν σημαίνει ότι είσαι απαραίτητα κακός ή ότι το κοινό είναι απαίδευτο - υπάρχει και το «δεν έδεσε η συνταγή». Όταν απευθύνεσαι στο θυμικό, πολλά πράγματα μπορούν να πάνε στραβά χωρίς να έχει πρόβλημα καμιά απ' τις δυο πλευρές...

Τέλος, παρόλο που είμαι αντίθετη στη γιούχα, κυρίως γιατί εγώ δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα κάνω σούσουρο την ώρα που κάποιος κάνει μπροστά μου κάτι που γι' αυτόν λειτουργεί ως μυσταγωγία, κατά τα άλλα ομολογώ πως θεωρώ υπερβολική τη φασαρία που γίνεται μετά από κάθε τέτοιο περιστατικό. Το θέατρο πρέπει να είναι διαδραστικό, το κοινό απλά αντέδρασε σε κάτι που δεν του άρεσε καθόλου και, για να είμαι ειλικρινής, δεν βλέπω τι σχέση έχει ο σεβασμός στα μάρμαρα της Επιδαύρου μ' όλα αυτά - ή γιατί η γιούχα θα νομιμοποιούνταν αν τη συνήθιζαν κι οι κατασκευαστές τους (των μαρμάρων, ντε).

'Οσο έγραφα το σεντόνι, με πρόλαβαν στα περί κοινού και διαδραστικότητας οι SBE και Costas.

 

[Ambrose]

Και τι έγινε που η Ιεροτελεστία της Άνοιξης γιουχαΐστηκε αλλά τώρα θεωρείται έργο-ορόσημο; Μήπως το γιουχάισμα αυτό (και του Ερνανί του Ουγκό, παρεμπιπτόντως) δεν είναι αναπόσπαστο τμήμα του μύθου του έργου; Αν είχαν αποχωρήσει "οι Παριζιάνες", και μάλιστα στο διάλειμμα, χωρίς να πουν λέξη, θα είχε γίνει το έργο μυθικό, όπως είναι τώρα;

Φυσικά. Η αξία του δεν εξαρτάται από το γιουχάισμα. Για την ακρίβεια, ίσως εν προκειμένω το γιουχάισμα να εξαρτάται από την αξία του. Για την συγκεκριμένη περίπτωση πάντα.

Πολύ λιγότερο. Άρα το γιουχάισμα μπορεί να είναι στα συν του βιογραφικού ενός έργου, αν η αποτίμησή του αργότερα αποβεί θετική. Πόσες και πόσες φορές οι δημιουργοί (άξιοι και ανάξιοι, αδιακρίτως) απέβλεψαν οι ίδιοι στη δημιουργία σκανδάλου, στο γιουχάισμα, για να συζητηθεί το έργο τους; Και πόσοι αβανγκαρντίστες, π.χ. οι ντανταϊστές στο Cabaret Voltaire, δε σχεδίαζαν τις παραστάσεις τους έτσι ώστε να τους πετάξουν ντομάτες οι θεατές και να γίνει το μπούγιο εκείνο ακριβώς που κατέλυε την αποστειρωμένη ευπρέπεια της "τέχνης", όπερ γαρ ήθελον εκείνοι δείξαι; Πόσες φορές δε μας διαφημίζουν το τάδε έργο ως "γροθιά στο στομάχι του θεατή";

Το έργο δεν χρειάζεται διαφήμιση για να δώσει τη γροθιά στο στομάχι. Τα έργα που δίνουν τη γροθιά, είτε τη δίνουν από μόνα τους, είτε όχι.

Γιατί να μην μπορεί και ο θεατής να δώσει γροθιά (συμβολική, φυσικά) στο στομάχι των καλλιτεχνών;

Οι μαθητές ερωτήσεις στον δάσκαλό τους μπορούν να κάνουν. Και να λάβουν απαντήσεις. Ως εκεί.

Τι είδους σημαδεμένη τράπουλα είναι αυτή, όπου μόνο ο ένας μιλά και ο άλλος είναι ο βουβός αποδέκτης, και το μόνο που του επιτρέπεται είναι να χειροκροτήσει ή να σωπάσει, αποχωρώντας ή υπομένοντας ως το τέλος; Πόση δημοκρατία εμπεριέχει αυτή η "άψογη" στάση, και πόσο ευνουχισμό;

Δεν είναι ζήτημα δημοκρατίας. Ο ένας είναι πομπός κι ο άλλος δέκτης. Εκτός κι αν προβλέπεται αλλιώς. Αλλά έτσι λειτουργούν τα πράγματα. Δηλαδή, μ' αυτή τη λογική, αν δεν μ' αρέσει ο τάδε πίνακας του Βαν Γκογκ, ας πάρω μια ντομάτα κι ας την ρίξω! Δεν νομίζω...

Όταν στη μέση του έργου αυτό διακόπτεται, διακόπτεται ουσιαστικά η όλη σχέση που υπάρχει. Και να σου πω και κάτι άλλο; Από ένα επίπεδο έρχεται η φωνή του έργου και από άλλο το γιουχάισμα. Είναι πολύ άνισο να λέμε ότι το γιουχάισμα είναι μια μορφή αλληλεπίδρασης μεταξύ δημιουργού και κοινού. Εκτός κι αν ο ίδιος ο σκηνοθέτης το έχει προβλέψει.

Δεν ήταν "κάφροι" οι ΑΗΠ, αυτοί που εφηύραν τη δημοκρατία, και δε φαντάζομαι να είναι "κάφροι" ούτε οι Κάφροι.

Είναι αμφίβολο κατά πόσο το γιουχάισμα που λάμβανε χώρα στην αρχαία Ελλάδα, είναι το ίδιο πράγμα με αυτό που λέμε σήμερα γιουχάισμα.

Ο διάλογος κοινού και έργου τέχνης, για να είναι γνήσιος και όχι πλαστός, πρέπει να γίνεται επί ίσοις όροις, όπως και σε μια σχολική τάξη ο διάλογος μεταξύ δασκάλου και μαθητών, και ό,τι ήθελε προκύψει, δηλ. μπορεί αυτοί που γιουχάισαν σήμερα αύριο ν' αλλάξουν γνώμη. Δεν πειράζει, θα έχουν πάντως εκφραστεί, και αυτή είναι η συνθήκη της ελευθερίας.

Δεν γίνεται διάλογος. Η σχέση είναι μονόδρομος-μονόλογος. Τα κυπαρίσσια του Βαν Γκογκ ή την 3η συμφωνία του Μάλερ ουδόλως τα απασχολεί η γνώμη των άλλων. Take it or leave it... Αυτό είναι και τίποτα παραπάνω. Ούτε τίθενται ζητήματα δημοκρατίας εδώ. Δεν μιλάμε για πολιτεύματα ή για μορφές διακυβέρνησης. Η Μούσα δίνει τα δώρα της και είναι όλοι καλεσμένοι. Όσοι θέλουν να τα δεχτούν, ας τα δεχτούν. Τώρα, αν τα συγκεκριμένα δώρα δεν τα έχει δώσει η Μούσα, αλλά κάποιος άλλος και είναι άμουσα, εκεί όποιος θέλει να εκφραστεί μπορεί να εκφραστεί. Αλλά το γιουχάισμα δεν είναι έκφραση. Των ανθρώπων τουλάχιστον.

Και κανένας γνήσιος καλλιτέχνης δεν θα καθίσει να κάνει διάλογο με το κοινό του. Γιατί; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα δοθεί, όταν απαντήσουμε στην ερώτηση "ποιος δίνει το έργο τέχνης" και "από πού έρχεται η έμπνευση".

Δεν ισχύει ότι ο γιουχαϊστής είναι θρασύς. Ο γιουχαϊστής παίρνει το ρίσκο να γιουχάρει, να βγει από την άνεσή του, τον καθωσπρεπισμό του, που τον έχει αγοράσει πληρώνοντας το εισιτήριο, να εκτεθεί αν άλλοι δεν συμμεριστούν τη γιούχα του, να νιώσει ρεντίκολο αν δε βρει ανταπόκριση, ακόμα και να κινδυνέψει αν είναι μόνος του και το πράμα χοντρύνει (βλ. και πάλι Ερνανί). Το ίδιο ρισκάρει και ο καλλιτέχνης: να τον λατρέψουν ή να τον χλευάσουν. Γι' αυτό αξίζει η τέχνη, γι' αυτό τη μια μέρα είσαι άγνωστος και ίσως και περίγελος και την άλλη "καταξιωμένος" και ίσως και θεός. Ειδικά δε η θεατρική τέχνη, που είναι δρώμενο, μου φαίνεται οξύμωρο να θέλουν κάποιοι να τη φυλακίσουν μέσα σε ένα ατσαλάκωτο σμόκιν. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει να μας λένε πως το θέατρο διαφέρει από τον κινηματογράφο (και είναι αλήθεια) γιατί "το σανίδι δεν συγχωρεί" και γιατί ο ηθοποιός εκτίθεται στο θεατή. Είναι λοιπόν αυτές οι κουβέντες αληθινές ή είναι κούφια καρύδια; Εγώ φρονώ ότι είναι πράγματι έτσι και ότι η συνέπεια είναι πως το κοινό έχει δικαίωμα να εκφραστεί. Για μένα η φιλοσοφημένη στάση του καλλιτέχνη που τον γιουχάρουν είναι να αναρωτηθεί "Τι δεν έκανα σωστά; ή μήπως έχω εγώ δίκιο αλλά αυτοί δε με καταλαβαίνουν; και τι πρέπει να κάνω τώρα; να αλλάξω εγώ ή να επιμείνω στο δικό μου ώσπου να αλλάξουν αυτοί;", διερωτήσεις με μεγάλη αξία, και να καταλήξει με ένα "Τέλος πάντων, έτσι είναι η τέχνη, πάμε γι' άλλα". Και όχι να πει: "Οι ανάγωγοι! δεν είχαν δικαίωμα να φερθούν έτσι! Αν δεν τους άρεσε, ας αποχωρούσαν αξιοπρεπώς".

Για το θέατρο, θα μπορούσαμε να κάνουμε μια εξαίρεση στα όσα είπαμε περί μονοδρόμου και πομπού/δέκτη, γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχει δυνατότητα αλληλεπίδρασης. Αλλά! Υπάρχει ένα αλλά. Άλλο το γιουχάισμα ή η αντίδραση αν θες που έρχεται από γνώση και κατανόηση των δρώμενων, κι άλλο το γιουχάισμα που έρχεται από αληθινή καφρίλα. Στην αρχαία Ελλάδα -ίσως- να είχαμε το πρώτο. Αλήθεια, πώς εκδηλωνόταν το γιουχάισμα στην Αρχαία Ελλάδα;

Εδώ έχουμε πολύ απλά το δεύτερο. Και τίποτα παραπάνω. Εδώ έχουμε το ίδιο γιουχάισμα που έχουμε και στο ματς Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Καμία σχέση, δηλαδή. Το πλήθος αποδοκιμάζει αυτό που δεν γνωρίζει, που δεν μπορεί να δεχτεί, που δεν του είναι οικείο, που δεν μπορεί να κατανοήσει, που είναι έξω απ΄τα νερά του τέλος πάντων. Αν ανεβάζαν Αριστοφάνη με τον Χατζηχρήστο να πετάει ατάκες για τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, όλοι θα χαζογελάγανε.

Μα, Αμβρόσιε, πώς δεν μας απασχολεί το αν είναι μπούρδα ή όχι; Αν και η μπούρδα στην τέχνη είναι υποκειμενική...
Αν καταλαβαίνω καλά, εσύ εστιάζεις στη διαφορετικότητα του εγχειρήματος και θεωρείς πως αυτή ήταν η αιτία της αποδοκιμασίας. Δεν έχουν ανέβει όμως παραστάσεις στην Ελλάδα που ήταν διαφορετικές, πρωτοποριακές, και παρόλα αυτά έλαβαν θερμό χειροκρότημα;

Θεωρώ ότι και μπούρδα να είναι, καλώς να έρθει. Ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης -όπως και ο περσινός- είναι μεγάλα ονόματα. Ας τους ακούσουμε. Και ΟΚ, η σύγχρονη τέχνη έχει πολλή μπούρδα και μαλακ***α μέσα της, και κάποιες φορές τη μαλα*&^^ία πρέπει να την λες μαλ&&^%%κία, αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει να έχουμε ανοιχτεί κάπως σε αυτές τις επιρροές, να έχουμε εξοικειωθεί μαζί τους για να μπορούμε να τις κρίνουμε. Κι εγώ δεν ξέρω κατά πόσο έχουμε ανοιχτεί. Μού έχει τύχει να δω και να ακούσω κατά καιρούς πολλές τέτοιες μπούρδες. Αλλά τι να γίνει; Ακόμα κι απ΄αυτές κάτι θα μάθεις.

Και για να το αντιστρέψω, μόνο οι «διαφορετικές» παραστάσεις γιουχάρονται; Εγώ θέλω να πιστεύω πως ο λόγος της αποδοκιμασίας δεν ήταν απαραίτητα η διαφορετικότητα, αλλά ότι το κοινό θεώρησε πως αυτό που έβλεπε ήταν όντως μπούρδα.
Πέρα και εκτός απ' αυτό, διαβάζοντας τα σχόλια του νήματος αποκόμισα μια αίσθηση πλήρους απαξίωσης για το αισθητήριο του κοινού, με την οποία διαφωνώ κάθετα.

Ναι, δεν το έχω η αλήθεια είναι σε πολύ σεβασμό (και όχι δεν είμαι ελιτιστής). Αν μπεις σε ένα site με κριτικές κοινού όπως του Αθηνοράματος για παράδειγμα, θα διαβάσεις ό,τι μπορείς να φανταστείς: για θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές ταινίες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο... Βγαίνει ο κάθε ένας και έχει άποψη επί παντός επιστητού και το παίζει υπεραυστηρός κριτής, ενώ αναμασάει τα λόγια του προηγούμενου. Άλλωστε στις περιπτώσεις καφρίλας ανέφερα και το συμβάν στη συναυλία της Καραίνδρου. Είναι πολύ χαρακτηριστικό. Και αυτό πιστεύω ότι συνέβη κι εδώ. Απλά, το κοινό βραχυκύκλωσε μπροστά σε κάτι με το οποίο δεν ήταν εξοικειωμένο και το οποίο βρήκε προκλητικό. Μπορεί βέβαια να ήταν και όντως μπούρδα. Δεν ήμουν εκεί. Αλλά εγώ δεν συμφωνώ με το γιουχάισμα αυτού του τύπου. Δεν το θεωρώ έκφραση αποδοκιμασίας δηλ., παρά μια εκδήλωση ψυχολογίας του γηπέδου. Θεωρώ ότι χρειάζεται λίγος σεβασμός. Έστω για τη δουλειά των άλλων.

Και να σου πω και κάτι άλλο crystal; Στο θέατρο ουκ ολίγες φορές έχω βρεθεί σε παραστάσεις που τους άξιζε γιουχάισμα: από τον Οιδίποδα Τύραννο στο Ηρώδειο με τον Κώστα Πρέκα (!) (ας όψονται οι φίλοι μου που με έτρεχαν) μέχρι παραστάσεις του Αριστοφάνη που περισσότερο με δελφινάριο και Σεφερλή έμοιαζαν. Εκεί όμως δεν είδα κανέναν να γιουχάρει! Άντε στη χειρότερη να έμεναν αδιάφοροι. Γιατί;

Πράγμα που μας οδηγεί σε αυτό που έλεγα από την αρχή: από ένα επίπεδο έρχεται η καλλιεργημένη αποδοκιμασία και από άλλο το γιουχάισμα. Το γιουχάισμα είναι ζωική αντίδραση. Όχλος. Η ψυχολογία του όχλου. Κι αυτό εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει. Το θεωρώ φασιστικό. Δεν σου αρέσει το έργο; ΟΚ. Βγες λοιπόν και πες γιατί δεν σου αρέσει.

Δεν είδα κανέναν να γιουχάρει π.χ. την Πετρούλα ή τις ειδήσεις του Star.

Τέλος, παρόλο που είμαι αντίθετη στη γιούχα, κυρίως γιατί εγώ δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα κάνω σούσουρο την ώρα που κάποιος κάνει μπροστά μου κάτι που γι' αυτόν λειτουργεί ως μυσταγωγία, κατά τα άλλα ομολογώ πως θεωρώ υπερβολική τη φασαρία που γίνεται μετά από κάθε τέτοιο περιστατικό.

Ίσως, επειδή έχει γίνει πάρα πολλές φορές κι έχει καταντήσει κουραστικό. Πολύ κουραστικό. Δηλαδή, πόσες φορές πρέπει να το ζήσουμε στη μία μορφή του ή την άλλη;

 

[Ambrose]

Δείτε κι εδώ τι είπαν με αφορμή το περσινό γιουχάισμα (αντιγράφω τα λόγια του Κιμούλη):

* ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ: «Θεωρώ αδιανόητη μια τέτοια interactive εμπειρία. Μπορεί μια παράσταση να μην σου αρέσει και τότε σηκώνεσαι και φεύγεις. Στη "Μήδεια" η έναρξη των "γιούχα" δεν ήταν αθώα. Και σας το λέει αυτό κάποιος που η παράσταση δεν του άρεσε καθόλου και γι' αυτό μετά τη μία ώρα σηκώθηκε κι έφυγε. Αλλο όμως είναι το ένα κι άλλο το άλλο. Το κοινό είναι πάντα συγκινητικό, υπομονετικό και την ίδια στιγμή ικανό για τις πιο ακραίες αντιδράσεις. Εξαρτάται από τους leaders που το καθοδηγούν. Πρόκειται για μια κλασική βιαιότητα της Επιδαύρου...».

Και αυτό για την φετινή παράσταση:

Η παράσταση πλησίαζε στο τέλος της και τίποτα δεν είχε ταράξει τη γαλήνη του αργολικού θεάτρου. Εκτός από μια κυρία στα ορεινά. Αυτή δεν είχε θεατρικές ανησυχίες. Νοιαζόταν για την προστασία του θεάτρου. «Βγες έξω από τη θυμέλη», ούρλιαξε. Οντως εκείνη τη στιγμή κάποιος «βέβηλος» ηθοποιός την πατούσε.

Η διαμαρτυρία της, όμως, έπεσε στο κενό, ίσως γιατί οι έτοιμοι να «ανάψουν» δεν πολυκατάλαβαν τι εννοούσε ή σκασίλα τους για τον βωμό στο κέντρο της Ορχήστρας. Η παράσταση κυλούσε προς το τέλος της χωρίς ούτε ένα τραύμα. Κι εκεί που ο Ξέρξης ανέβαινε τα σκαλιά του κοίλου για να συναντήσει την Ατοσσα άρχισαν τα ουουου... Αρχισαν και οι διαπληκτισμοί μεταξύ των θεατών - τα «σκάσε», «ήσυχα» κ.λπ. Κι ενώ τα ουουου πύκνωναν, η κυρία από τα ορεινά ξαναθυμήθηκε την αγαπημένη της θυμέλη και την ξανάβαλε στο κέντρο της βαβούρας. Οι ηθοποιοί πάγωσαν στη θέση τους. Η παράσταση κινδύνευε. Και ξαφνικά ένα ηχηρό «ντροπή» ακούστηκε. Βγήκε από τα χείλη της δημοφιλούς ηθοποιού Κατερίνας Γιουλάκη.

Αυτό ήταν. Ενα θυελλώδες, θυμωμένο χειροκρότημα σάρωσε το θέατρο από άκρο σε άκρο. Το κοινό πήρε την υπόθεση «παράσταση» στα χέρια του. Υπερασπίστηκε, άσχετα αν του άρεσε ή δεν του άρεσε, την ακεραιότητα και αξιοπρέπειά της. Της έδωσε πάσα να ολοκληρωθεί.

Παρατηρείτε τη φοβερή τυπολατρεία (βγες έξω από τη θυμέλη); Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος για το Σάββατο;

 

[Costas]

Σημειωτέον ότι δεν είναι καθόλου βέβαιο πως εκείνη η στρογγυλή επίπεδη πέτρα ήταν όντως βάση βωμού.

 

[agezerlis]

Since we're on the subject, I think it wouldn't hurt to quote from a letter by Sam Beckett to Alan Schneider, the director of the first American production of Waiting for Godot (in 1956), which was widely considered to be a disaster:

"Success and failure on the public level never mattered much to me, in fact I feel much more at home with the latter, having breathed deep of its vivifying air all my writing life up to the last couple of years. And I cannot help feeling that the success of Godot has been very largely the result of a misunderstanding or of various misunderstandings, and that perhaps you have succeeded better than any one else in stating its true nature."

 

[SBE]

Αμβρόσιε, θεωρεις αυτονόητο ότι το κοινό αντιδρά μόνο σε ό,τι είναι πρωτοποριακό και επιπλέον θεωρείς ότι πρωτοποριακό = καλό (ακόμα κι αν είναι μάπα).
Αλλά ας το δούμε πιο καλά: ποιοι πάνε στην Επίδαυρο να δούνε παράσταση του Εθνικού θεάτρου με ηθοποιούς που δεν είναι γνωστοί από τα σήριαλ, ούτε γίνονται εξώφυλλα στα κουτσομπολίστικα περιοδικά, ούτε κάνουν διαφημίσεις, με σκηνοθέτη αλλοδαπό, πιθανόν άγνωστό τους αλλά θα υποψιάζονται ότι θα είναι φίρμα για να σκηνοθετεί τέτοια παράσταση, και γνωρίζοντας ότι η γραμμή του Εθνικού είναι εναλλακτικές παραστάσεις; Σίγουρα δεν είναι το ίδιο κοινό που πάει να δει επιθεωρησιακό Αριστοφάνη, όπως λες. Τουλάχιστον οι μισοί είναι ψαγμένοι θεατές. Στο κάτω κάτω, σηκώνονται και πάνε στην Επίδαυρο από όλη τη νότια Ελλάδα, όχι μόνο από την Αθήνα (που υποτίθεται ότι είναι κοντά, αλλά δεν είναι) επομένως τους ενδιαφέρει το θέαμα.

Κι επί τη ευκαιρία, η αναθεώρηση του Αριστοφάνη είναι κακό πράμα, ενώ η αναθεώρηση του Αισχύλου είναι τέχνη; Γιατί; Δηλαδή η τραγωδία μπορεί να έχει αναχρονισμούς και αναφορές σε τρέχοντα γεγονότα και η κωμωδία όχι;

Σχετικά με το πώς γιουχάρανε οι ΑΗΠ, υποθέτω αντί για πω, πω, ντροπή φώναζαν παπαί, αιδώς!

ΥΓ1 Ο Κιμούλης είναι αν θυμάμαι καλά και πολιτικός, επομένως οι διαφωνίες του οφείλονταν στο ότι πέρσι συμμετείχε στις διαμαρτυρίες ο Λυκουρέζος.
ΥΓ2 Η τυπολατρεία που λες όπως την παρουσιάζει αυτό το άρθρο φαίνεται ξεκάρφωτη. σύμφωνα με άλλο που διάβασα εγώ, δεν είναι τυπολατρεία:

Μάλιστα μια κυρία, αρκετά διαβασμένη, προετοιμασμένη και προφυλαγμένη από το σκοτάδι και από την παρέα της, τη στιγμή που ο Ξέρξης (Νίκος Καραθάνος) ρωτά απεγνωσμένα:

- Τι να κάνω ο δύσμοιρος; εκείνη -η κυρία- του απαντά:

- Να φύγεις από τη θυμέλη!
Ακολουθούν αρκετές διαμαρτυρίες κατά των συντελεστών της παράστασης και ακόμη περισσότερες από το σύνολο σχεδόν των θεατών κατά των φωνασκούντων...

Η Λένα Κιτσοπούλου σήκωσε το βάρος στην πιο κρίσιμη στιγμή της παράστασης. Εδώ στα παρασκήνια, με το Λευτέρη Βογιατζή.
Ο Καραθάνος, μετά τη βάρβαρη προτροπή που άκουσε από τις κερκίδες, συνεχίζει μέχρι τη στιγμή που έρχεται στην ορχήστρα του θεάτρου «ένα άλλο πρόσωπο», η Λένα Κιτσοπούλου, που λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο παρελθόν και στο σήμερα.

Από τη θυμέλη, γονατιστή, στρέφει προς την πλευρά της άγνωστης που φώναξε και συμπτωματικά -επειδή τη βοηθά το κείμενο- της απευθύνει το λόγο.

 

[tsioutsiou†]

Δεν καταλαβαίνω γιατί οι κριτικοί μπορεί, αν δεν επιβάλλεται κιόλας - όπως λένε - από τη φύση της κριτικής, να ξεσχίζουν κατά την κρίση τους τη δουλειά των δημιουργών με ένα κειμενάκι, αγνώστων παραλειπομένων του θεατρικού και καλλιτεχνικού παρασκηνίου, αλλά το κοινό, που δεν προσήλθε και με προσκλησούλα ελευθέρας, το πολύ να καθίσει αμίλητο κι ακούνητο μέχρι τέλους, μήπως κακοκαρδίσει αυτούς που συνήθως του πατούν τον κάλο: γιατί οι ορμητικές αντιδράσεις συνήθως απευθύνονται σε αυτούς που πλασάρουν την κακή δουλειά με κενοδοξία και ύφος ή σε όσους προκλητικά το περιφρονούν με την προχειρότητά τους. Σε αυτούς που και στις δυο περιπτώσεις είναι πεπεισμένοι πως (ή αποβλέπουν στο πώς) το κοινό "δεν θα (μας) καταλάβει".

Κιμούλης... τι μου θυμίζει; :)

 

[Costas]

Το λινκ του tsioutsiou στον Πιτσιρίκο με οδήγησε τελικά στο σατιρικό κομμάτι του για τα εγκαίνια του Νέου Μουσείου Ακρόπολης, από το LIFO. Enjoy!

 

[Palavra]

Και δεύτερη ανταπόκριση από την ίδια παράσταση: το κοινό γιούχαρε, για μία ακόμα φορά, το σκηνοθέτη, όχι τους ηθοποιούς.

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που γράφονται, εγώ θα ήθελα να προσθέσω μόνο το εξής: πιστεύω ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται το κοινό την τέχνη είναι, ουσιαστικά, θέμα γούστου. Σου αρέσει κάτι ή δε σου αρέσει. Δε γίνεται να βάζουμε και εκεί κανόνες λέγοντας «α, είναι πρωτοποριακό, για να μη σου αρέσει παναπεί ότι δεν το κατάλαβες/ είσαι απαίδευτος κτλ κτλ» ή «α, είναι κλασικό, έργο ιερού τέρατος, για να μη σου αρέσει παναπεί ότι είσαι άμουσος/άτεχνος κτλ κτλ».

 

[Zazula]

Τυπολατρική παρατήρηση επαγγελματικής διαστροφής: γράφουμε τυπολατρία (παρά το λατρεία), όπως αεροπορία (αν και πορεία) κλπ.

 

[Ambrose]

Παιδιά, τα πράγματα είναι απλά. Αν εσείς θέλετε να γιουχάρετε, τότε ελεύθερα. Το γιουχάρισμα δεν είναι κριτική, παρεμπιπτόντως tsioutsiou. Έχει μεγάλη διαφορά. Τέλος, δεν υπάρχει το κοινό γιούχαρε το σκηνοθέτη και όχι την παράσταση. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Οι ηθοποιοί επέλεξαν ιδία βούληση να συμμετέχουν στη συγκεκριμένη παράσταση και όταν γιουχάρεις, γιουχάρεις από το σκηνοθέτη μέχρι το παιδί που έφτιαξε τους καφέδες (για να μην πω τις πέτρες). Η δουλειά γίνεται συλλογικά. Δεν λες θα γιουχάρω μόνο το σκηνοθέτη. Αλήθεια, πώς θα ήταν δυνατόν;

Ούτε τίθεται ζήτημα κουλτούρας ή πρωτοπορίας.

Αυτό που συζητάμε είναι απλό: δεχόμαστε το γιουχάισμα σε θεατρικές ή άλλες παραστάσεις; Ναι ή όχι; Ας πάρει ο καθένας θέση. Εγώ πήρα και την ανέλυσα διεξοδικά.

 

[Palavra]

Παρ' ότι μεταφέρω λόγια άλλων, θα σου απαντήσω λέγοντας ότι, όπως μου είπαν, το κοινό χειροκρότησε τους ηθοποιούς αλλά γιούχαρε το σκηνοθέτη όταν βγήκε να υποκλιθεί.

 

[Ambrose]

Μα νόμιζω ότι το γιουχάισμα είχε ξεκινήσει από τη μέση της παράστασης.

 

[nickel]

Εγώ άκουσα για κάποια κυρία που ήθελε να κάνει συγκεκριμένη κριτική στον Ξέρξη - Καραθάνο και του πέταξε μια ανθοδέσμη στο κεφάλι, αλλά λόγω απόστασης τής ξέφυγε και βρήκε τη Μουτούση στη μύτη. Υπήρξε πρόταση, στο εξής να πετάνε τις ανθοδέσμες μαζί με μπιλιετάκι, που θα περιέχει αποδέκτη και πλήρη αιτιολόγηση.

 

[Costas]

Μια και κάνουμε poll: σαφώς και επιτρέπεται το γιουχάισμα. Το ασκούσαν και οι ΑΗΠ, οι οποίοι ως γνωστόν δίδαξαν πολιτισμό στους κάφρους.

@τυπολατρία κττ. Όχι κατά το λατρεία κτό. επειδή παράγονται όχι από το λατρεία αλλά από το τυπολάτρης. Ψύλλοι στ' άχυρα δηλαδή, αλλά, μια και το αποτέλεσμα είναι ένα γράμμα λιγότερο και μάλιστα το αγαπητό μου γιώτα (ο ιωτακισμός ΘΑ περάσει), είμαι υπέρ!

 

[Zazula]

@τυπολατρία κττ. Όχι κατά το λατρεία κτό. επειδή παράγονται όχι από το λατρεία αλλά από το τυπολάτρης. Ψύλλοι στ' άχυρα δηλαδή, αλλά, μια και το αποτέλεσμα είναι ένα γράμμα λιγότερο και μάλιστα το αγαπητό μου γιώτα (ο ιωτακισμός ΘΑ περάσει), είμαι υπέρ!

Ναι, δεν το ανέλυσα (αρκούσε ήδη που οφτοπίκιζα στο νήμα), αλλά έτσι είναι — πάντως την έλξη προς το λάθος την ασκούν οι λέξεις λατρεία, πορεία, ανδρεία κτό.

 

[Costas]

Καλά, μόνο εσύ οφτοπίκιζες σ' αυτό το νήμα;;!

 

[Ambrose]

Το ασκούσαν και οι ΑΗΠ, οι οποίοι ως γνωστόν δίδαξαν πολιτισμό στους κάφρους.

Αυτό είναι επιβεβαιωμένο ή είναι άλλη μια υπόθεση; Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για εντελώς διαφορετικούς κώδικες αντίληψης και συμπεριφοράς, άρα και εκδήλωσης/έκφρασης. Αλλά κι έτσι να ήτανε, προσωπικά δεν πιστεύω ότι πρέπει να ξαναδώσουμε το κώνειο στο Σωκράτη.

Όσο για τα λάθη της δακτυλογράφησης, ζητάω συγγνώμη αν προσέβαλα το τυπολατρικό πνεύμα των λεξιλόγων, αλλά όταν δουλεύω και συζητώ ταυτόχρονα για τόσο περίπλοκα ζητήματα, ελάχιστη προσοχή προλαβαίνω να δώσω στους τύπους και γι' αυτό άλλωστε σπανίως προλαβαίνω να επισημάνω και τα αντίστοιχα δικά τους ;)

 

[Zazula]

Όταν δουλεύω και συζητώ ταυτόχρονα για τόσο περίπλοκα ζητήματα, ελάχιστη προσοχή προλαβαίνω να δώσω στους τύπους και γι' αυτό άλλωστε σπανίως προλαβαίνω να επισημάνω και τα αντίστοιχα δικά τους ;)

Α, μην στεναχωριέσαι — τα δικά μου λάθη προλαβαίνουν και τα εντοπίζουν αμέσως πολλοί άλλοι! :)

 

[SBE]

Τέλος, δεν υπάρχει το κοινό γιούχαρε το σκηνοθέτη και όχι την παράσταση. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Οι ηθοποιοί επέλεξαν ιδία βούληση να συμμετέχουν στη συγκεκριμένη παράσταση και όταν γιουχάρεις, γιουχάρεις από το σκηνοθέτη μέχρι το παιδί που έφτιαξε τους καφέδες (για να μην πω τις πέτρες). Η δουλειά γίνεται συλλογικά. Δεν λες θα γιουχάρω μόνο το σκηνοθέτη. Αλήθεια, πώς θα ήταν δυνατόν;

Αν ένας κριτικός γράφει ότι ο Χ δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας σε ένα κατα τ'αλλα μάπα έργο που δε βλέπεται με τίποτα και που έχει χάλια σκηνοθεσία, δεν είναι το ίδιο πράγμα; Οι παραστάσεις είναι μόνο άσπρες και μόνο μαύρες;

Επίσης, δεν ξέρω κατά πόσο οι ηθοποιοί- υπάλληλοι του Εθνικού επιλέγουν να συμμετέχουν σε μια παράσταση ή συμμετέχουν γιατί το ζητάει το συμβόλαιό τους, γιατί αν δεν συμμετέχουν δεν θα ακουστούν κλπ. Αλλά και να το επέλεξαν, άλλο είναι να τα βλέπεις από μέσα κι άλλο σαν θεατής. Άσε που κι αυτοί εντυπωσιάζονται από τον κάθε διεθνούς φήμης σκηνοθέτη και θέλουν να έχουν στο ενεργητικό τους συνεργασία με αυτόν.