Έχω μόνο μία απορία και από εκεί και πέρα μπορούμε να συζητήσουμε το οτιδήποτε:
Πόσοι ασκούν το επάγγελμα του ΜΕΔ; Πόσοι αποκλειστικά και πόσοι περιστασιακά; Και πόσο περιστασιακά; Πόσοι με σχέση εξαρτημένης εργασίας, πόσοι ετεροασφαλιζόμενοι (π.χ. άνθρωποι που έχουν ήδη μια μόνιμη εργασιακή ή συνταξιοδοτική κατάσταση και μεταφράζουν επειδή τους αρέσει ή επειδή θέλουν να έχουν έναν επιπλέον οικονομικό πόρο), πόσοι αυτασφαλιζόμενοι και πόσοι ανασφάλιστοι; Πόσοι απασχολούνται σε αριστοκρατικούς θυλάκους (π.χ. Μεταφραστικό Υπουργείου Εξωτερικών) και πόσοι τραβάνε κουπί σε διάφορα «μεταφραστικά κάτεργα», από αυτά που πληρώνουν μισό λεπτό τη λέξη; Ποιες είναι οι διακριτές υποκατηγορίες μεταφραστικών αγορών και τι συμβαίνει στην καθεμία;
Χωρίς αυτά τα στοιχεία, κάθε συζήτηση γίνεται αποσπασματικά και από την οποιαδήποτε μεριά βολεύεται να αναπτύξει ο εκάστοτε συζητητής.
Στα παραπάνω προσυπέγραψαν οι azimuthios και AoratiMelani, με των οποίων τα λεγόμενα συμφώνησα αρκετές φορές κατά την εξαντλητική ανάγνωση του παρόντος νήματος, το οποίο μέρες περίμενα να αναφλεχθεί. Άλλωστε, είμαι κι εγώ "ανασφάλιστος με μικρή ροή εργασίας". Και απορώ πώς ορισμένοι άνθρωποι (δεν αφορά το νήμα ειδικά, αλλά το δημόσιο λόγο γενικότερα) νομίζουν ότι μπορούν να μιλούν περί νομιμότητας -και να τη φαντάζονται- στα πλαίσια μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να προστατεύσει τα μέλη της. Αλλά αυτό δεν είναι κοινωνία, είναι ζούγκλα, και αναπόφευκτα οδηγεί στη σύγκρουση. Αν θέλεις τη συνεργασία, και όχι τη σύγκρουση, οφείλεις να προτείνεις μοντέλα που να διασφαλίζουν τη συμμετοχή όλων, άρα πρέπει να ασχοληθείς με αυτούς που, κατά το λαϊκότερον, βρίσκονται στην απ' έξω: μετανάστες, ανασφάλιστους, γουατέβα. Αυτά τα είπε ο rogne και τα κάνει ο ΣΜΕΔ, κακά τα ψέματα, και το λέω χωρίς να διαδραματίζω κάποιον ρόλο εντός του (ούτε καν φίλους και γνωστούς έχω και κάποιες φορές μπορεί να διαφωνώ με ορισμένες κινήσεις ή και απόψεις). Δύσκολα, νομίζω, μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι δεν νοιάζονται και δεν ασχολούνται με τα προβλήματα -και όχι μόνο- των ΜΕΔ και, το σπουδαιότερο, το κάνουν αυτό όχι απλώς για λόγους βιοποριστικούς αλλά γιατί ταυτίζονται μ' αυτό που υποστηρίζουν. Αυτό τονίστηκε πολύ εύστοχα και γλαφυρά:
Κατανοώ όμως ότι το σκεπτικό του συλλόγου, όπως διαμορφώθηκε μετά τις πρώτες, αποφασιστικές για το μέλλον του αρχαιρεσίες είναι διαφορετικό και δεν θέλω να έρχομαι σε ρήξη με τις αποφάσεις και τις ενέργειές του, ακόμη και όταν θα μπορούσα να διαφωνώ.
Άλλωστε μού είναι και προσωπικά δύσκολο, καθώς υπάρχουν στο ΔΣ και στα όργανα του ΣΜΕΔ άνθρωποι που εκτιμώ ιδιαίτερα για τις ικανότητες και την ευαισθησία τους, όχι μόνο στα στενά μεταφραστικά αλλά και σε ευρύτερα κοινωνικά θέματα, με κάποιους μάλιστα έχει τύχει να συνεργαστώ και προσωπικά.
...από τον drsiebenmal, τον άνθρωπο που εγώ βλέπω να κάνει αυτό που αποφεύγουν να κάνουν οι περισσότεροι στο Ελλάντα (και τώρα, με την κρίση, αλλά ίσχυε και παλιότερα): να ασχοληθούν πρακτικά με τα προβλήματα, να τα αναλύσουν και να προσπαθήσουν να προτείνουν λύσεις ρεαλιστικές. Τι λείπει: νομίζω η οπτική του ΣΜΕΔ, όπως την έδωσε ο rogne στο κείμενο που ακολουθεί:
ελπίζω να γίνεται αντιληπτό ότι το ασφαλιστικό των μεταφραστών βρίσκεται εκεί που βρίσκεται για λόγους κατά πολύ ευρύτερους και πάντως ανεξάρτητους από τη βούληση και την ενασχόληση των σωματείων του κλάδου. Ελπίζω επίσης να μη βλέπω μόνο εγώ ένα προβληματάκι στη λογική της ανάθεσης, του τύπου "λύστε μου το (δικό μου, κλαδικό) ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό-φορολογικό-μισθολογικό κλπ., και θα σας ψηφίζω αιώνια". Πόσο μάλλον όταν η λογική αυτή αυτή απευθύνεται σε σωματεία, τα οποία, κι αν ακόμα υποθέσουμε ότι έκαναν ή θα μπορούσαν να κάνουν, σήμερα, όλες τις πιθανές και απίθανες συμφωνίες με τον διάβολο και έλυναν κάτι από τα παραπάνω για τον κλάδο τους και μόνο, θα κατηγορούνταν μετά (δίκαια ή άδικα, ας μην το εξετάσουμε τώρα) ότι υπέκυψαν στον συντεχνιασμό και τη συναλλαγή με το κράτος για να βολέψουν την πάρτη τους.
Ένα σχόλιο για το τελευταίο σκέλος: νομίζω ότι μόνο ως σχήμα ρητορικό στέκει, ότι δηλαδή κοροϊδεύει τον εαυτό του όποιος πιστεύει πως θα καταφέρει να πετύχει το colpo grosso του, να δημιουργήσει μια μικρή όαση γαλήνης και ευταξίας στη μέση μιας κοινότητας/κοινωνίας που τη δέρνει το μπάχαλο, η μιζέρια, η αναξιοκρατία, οι αδικίες, η αδιαφορία, ο αυτιστικός κυνισμός (το βασικό συστατικό για μια καλή μελαγχολία στα γεράματα, όσο γερή κι αν είναι η σύνταξη). Τι θέλω να πω; Αναφέρομαι με ιδιαίτερη εκτίμηση στον rogne και τον drsiebenmal (χωρίς να παύουν να είναι σεβαστές οι γνώμες όλων), γιατί έχω την εντύπωση ότι ακολουθούν την -αρκετά δύσκολη και απαιτητική- τακτική (ίσως και στάση ζωής) που μπορεί να δώσει λύσεις: Εμπλέκονται άμεσα, δίνουν τον πολύτιμο χρόνο τους. Αυτόν τον χρόνο που πολλοί φοβούνται/μαστε να δώσουν/ουμε γιατί ζουν/ούμε με το άγχος της επιβίωσης εντός του μικρόκοσμού μας.
Και, IMHO, πέφτουμε στον φαύλο κύκλο όπου τα μέλη μιας συλλογικότητας (με την ευρεία έννοια: ακόμη και το ευρώ σηματοδοτεί κάτι τέτοιο, πόσο μάλλον ο ελλαδικός χώρος, η ελληνική κοινωνία ή, στην παρούσα συζήτηση, η κοινότητα των μεταφραστών) απαιτούν καινοτομίες και ανατροπές, χωρίς να θέλουν να ασχοληθούν με την πρόκλησή τους.
Έναυσμα για συζήτηση προσπάθησα να δώσω -δεν είμαι υπέρ της σύγκρουσης- και κάθε απάντηση με ανάλογη προαίρεση είναι καλοδεχούμενη.
