drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Ώστε, λοιπόν, δεν είναι το ποδόσφαιρο καθρέφτης της κοινωνίας; ;)

Ορίστε ένα άρθρο που ανακατεύει τα πάντα (Να μην έρθει στην Ευρώπη), και όπου ο φαντασιακός υποκειμενισμός του αρθρογράφου δεν αναδεικνύει μόνο τον δικό του ψυχισμό, αλλά προσφέρει και γόνιμο βήμα και σε ψύχραιμους και πολύπλευρους σχολιαστές.
 

nickel

Administrator
Staff member
Το «Θεέ μου, τι σου κάναμε;» είναι μια καλή γαλλική κωμωδία.

(4,5 στα 5 αστεράκια το κοινό, 1,5 ο κριτικός του Αθηνοράματος. Δεν καταλαβαίνω γιατί συναντιούνται στο ίδιο μέρος.)
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Όταν θέλεις να πεις οπωσδήποτε τα δικά σου, ενώ ο χορηγός σου χαμογελάει παράξενα από πάνω δεξιά...

Ger.jpg
 

Palavra

Mod Almighty
Staff member
Ντοκ, :lol::lol:

Αφιερωμένο στο Θέμη:): Βλέπω χτες τον αγώνα στη ΝΕΡΙΤ, με περιγραφή Αλέξη Σπυρόπουλου. Ακούω κάτι «η μπάλα διέλαθε της προσοχής του [τάδε Γερμανού παίκτη, πού να θυμάμαι τώρα]», λέω μπα, θα παράκουσα. Μετά από λίγο, αρχή αρχή πάντα και πριν το πρώτο γκολ, γίνεται μια φάση στο τέρμα της Γερμανίας, τσακώνονται ένας Βραζιλιάνος και ένας Γερμανός, πάει ένας άλλος Γερμανός να δει τι γίνεται, τους χωρίζει ο διαιτητής. Ο Αλέξης Σπυρόπουλος περιγράφει όλο αυτό και στον δεύτερο Γερμανό παίχτη καταλήγει: «πήγε και ο [τάδε] να αιτηθεί τα ρέστα».:blink: Μετά τα πρώτα γκολ άρχισε και κάτι μπακαλιάρους του στιλ «τα όνειρα της Βραζιλίας καταρρέουν σαν πύργος στην άμμο του Μπέλο Οριζόντε», το τσιγγάνικο βιολί πίσω του έλειπε μόνο.
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Όχι, εννοώ τους περιφερειακούς υπότιτλους με τα πολιτικά μηνύματα.

(Και νομίζω ότι μετά από τη χτεσινή βραδιά όλοι έμαθαν για πότε καταρρέει μια ομάδα που εντάξει, δεν ήταν και για εφτάρα...)
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Ο Σπυρόπουλος είχε τη μοναδική τύχη να μεταδώσει ένα ιστορικό από κάθε άποψη παιχνίδι και, όπως είπε ο ίδιος χτες (για τον Φρεντ...), «εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιποβαρής [sic]»...
 

nickel

Administrator
Staff member
Καλύτερα έτσι: θα μπορούμε να λέμε ότι χάσαμε σ' έναν αγώνα που ήμασταν καλύτεροι (ή πιο επιθετικοί, τέλος πάντων). Αντί να μας διώξει η Ολλανδία με κανένα 4-0. Ή μήπως θα προτιμούσαμε να μας διώξει ένας κολοσσός;

Καλημέρα. Τώρα που ξέρουμε τι ακριβώς σημαίνει ποδοσφαιρικός διασυρμός, ίσως είναι καλύτερο να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά από ένα επίπεδο που είναι στα κυβικά σου. Ιδίως αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τον ποδοσφαιρικό διασυρμό από τον εθνικό διασυρμό.
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Μεγάλη συζήτηση αυτή, Νίκελ. Κτγμ, η σωστή διάσταση στον αθλητισμό απαιτεί δύο θεμέλιους πυλώνες:

(1) Τη θέληση να φτάνεις όσο πιο μακριά μπορείς και να αγωνίζεσαι σε κάθε επίπεδο όσο καλύτερα μπορείς.
(2) Να μην υπερεκτιμάς τις όποιες νίκες σου και να μην υποτιμάς τις όποιες ήττες σου, αλλά να μαθαίνεις και από τα καλά και από τα κακά.

Αν αντιμετωπίζεις την αθλητική, εθνική ή ομαδική, θριαμβευτική ή μη νίκη και συντριπτική ή μη ήττα σαν προέκταση του εαυτού σου και των ιδεών σου, είσαι τελικά χαμένος από χέρι.
 

rogne

¥
Ο Σπυρόπουλος είχε τη μοναδική τύχη να μεταδώσει ένα ιστορικό από κάθε άποψη παιχνίδι και, όπως είπε ο ίδιος χτες (για τον Φρεντ...), «εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιποβαρής [sic]»...

Για τον Όσκαρ το είπε, τον ταλαίπωρο τον Φρεντ τον υπερασπιζόταν (χτες). Δεν νομίζω πάντως ότι ήταν κακός ο Σπυρόπουλος, με δεδομένο τι ματς του έλαχε να σπικάρει. Βασικά, παρέμεινε... Σπυρόπουλος, με τα καλά και τα κακά του. Αν ήταν κάνας άλλος της ΝΕΡΙΤ στη θέση του, ακόμα θα γελάγαμε.
 

nickel

Administrator
Staff member
Αυτό ήθελα να το πω κι εγώ, αλλά δεν είχα τη σιγουριά του rogne.

Το παρακάτω μού το έστειλαν και το βρήκα αρκετά γουστόζικο ώστε να το διασώσουμε κι εδώ:

 

nickel

Administrator
Staff member
Ωραίο ματς το Γκάνα-Γερμανία χθες! Κρίμα που η Γκάνα δεν ολοκλήρωσε τον θρίαμβό της...

Με ένα γκολάκι, πόσα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, ε; (Μάλλον τίποτα.)
 

bernardina

Moderator

Palavra

Mod Almighty
Staff member
Το τσίμπησα από το φ/β, συγκεκριμένα από τη σελίδα της γερμανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας:

Caros Brasileiros. Primeiramente gostaríamos de agradecer pelo carinho que estamos sendo recebidos por todas as pessoas em cada momento da nossa estadia no Brasil. Fora isto desde 2006 sabemos como é doloroso perder uma semi-final no próprio país. Desejamos tudo de bom e o melhor para o futuro para vocês.
______________________
Wir möchten uns bei allen Brasilianern für die tolle Gastfreundschaft und unglaubliche Herzlichkeit bedanken. Seit 2006 wissen wir, wie es ist, ein Halbfinale im eigenen Land zu verlieren. Kopf hoch! Wir wünschen Euch alles Gute für die Zukunft!

Μήνυμα στα πορτογαλικά και στα γερμανικά, όπου οι Γερμανοί ευχαριστούν τους Βραζιλιάνους για τη φιλοξενία τους όσο βρίσκονταν στη Βραζιλία, τους λένε ότι συμπάσχουν γιατί κι εκείνοι έχασαν ημιτελικό το 2006 στην έδρα τους, και τους εύχονται τα καλύτερα για το μέλλον. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα στην Ελλάδα απλώς δεν υπάρχει...
 
Γιατί μου το πόσταρες αυτό, νίκελ; Τρολάρεις; Ας τσιμπήσω, λοιπόν! :)

Το πρώτο Μουντιάλ που είδα και θυμάμαι ήταν του 1982 και ο τελικός που η Ιταλία κέρδισε τη Γερμανία 3-1 με τον θρυλικό πλέον πανηγυρισμό του Ταρντέλι.
Η ποδοσφαιρική μου γνώμη για τη Γερμανία διαμορφώθηκε και τότε και αργότερα και είναι πάντα αρνητική μέχρι σήμερα. Έχω το ποδοσφαιρικό ήθος να αναγνωρίσω την ανωτερότητά τους σε πολλές στιγμές της ιστορίας του ποδοσφαίρου, να βάλω παίκτες τους στην καλύτερή μου 20άδα, να θαυμάσω γκολ που έχουν βάλει. Αυτό όμως δεν αλλάζει ότι θέλω να χάνουν παντού και πάντα.
Δεν αντέχω να τους βλέπω να παίζουν σαν ρομπότ, όπως χθες που έλεγα ότι κατάλαβα για ποιον γυρίστηκε η διαφήμιση με τους κλώνους... χεχεχε, να είναι τρομερά αθλητικοί, ψυχροί, ψύχραιμοι, επίμονοι κλπ (ο Σπυρόπουλος τα είπε σωστά χθες) και να κερδίζουν πάντα, όπως είχε πει και ο Λίνεκερ. Τρομερά και αξιοθαύμαστα χαρακτηριστικά όλα, αλλά προτιμώ στο ποδόσφαιρο (στη διασκέδασή μου δηλαδή) το απρόβλεπτο, την "αλητεία", το πάθος, τη μαεστρία, τον θυμό, τη στενοχώρια, τα συναισθήματα γενικότερα που δείχνουν οι Λατινοαμερικάνοι, οι νοτιοευρωπαίοι, ακόμα και οι Αφρικανοί ή οι αραβόφωνοι. Δεν θέλω να αγοράσω αυτοκίνητο Golf ή να τους αναθέσω να κυβερνήσουν τον κόσμο. Εκεί μπορεί και να τους διάλεγα. Στο ποδόσφαιρο θέλω συναίσθημα, θέλω και λίγο αλάνα, θέλω Τζιοβάνι, Ριβάλντο, Ούγκο Σάντσεζ και Χιγκίτα, Σιλαβέρτ και τόσους άλλους που έδωσαν μοναδικές παραστάσεις στα Μουντιάλ στα χρόνια που θυμάμαι. Θέλω και Μέσι και Αντρέα Πίρλο. Δεν θέλω αυτούς που θα μου χαρίσουν το άρτιο αποτέλεσμα και θα το κάνουν να φαίνεται σαν δουλειά καθημερινότητας, αλλά αυτούς που θα μου χαρίσουν μοναδικές στιγμές που θα θυμάμαι... Ελπίζω να γίνεται κατανοητό το σκεπτικό μου.

Χθες είδαμε μια μοναδική παράσταση και από τις δύο πλευρές. Την καλύτερη από τους Γερμανούς και τη χειρότερη από τους Βραζιλιάνους (η πιο μέτρια Βραζιλία όλων των εποχών συνολικά) που συνδυάστηκαν και έφεραν αυτό το 7-1. Οι Γερμανοί πλέον παίζουν ποδόσφαιρο Μπαρτσελόνα (την οποία υποστηρίζω). Δεν είναι τυχαίο για μένα ότι θέλγουν με δανεικά χαρακτηριστικά από Ισπανία και δη Καταλωνία. Πολύ καλά κάνουν. Ακόμα κι έτσι όμως με την Αργεντινή είμαι. Και αν δεν περάσει, με την Ολλανδία.

Και μη βγει κάνας πονηρός τώρα και μιλήσει για κόντρα με Δρα και λοιπά ανυπόστατα. Την άποψή μου για την εθνική Γερμανίας την έχω από 10 ετών όπως εξήγησα παραπάνω...
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Είναι ενδιαφέρον ότι υπήρξαν καν αμφιβολίες για το ζευγάρι του τελικού:

 

Attachments

  • 10460957_10152515010287716_7989960363095373612_n.jpg
    10460957_10152515010287716_7989960363095373612_n.jpg
    32.3 KB · Views: 242

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Μεταφέρω εδώ (και ελπίζω ο Ρογήρος να μου συγχωρέσει την πρωτοβουλία) ένα άρθρο που έγραψε χτες, λίγο πριν από την πρόκριση της αγαπημένης του Αργεντινής (με το οποίο συμφωνώ λέξη προς λέξη):

Θα πρέπει να επισημανθεί εκ νέου πόσο πεπλανημένη είναι η αντίληψη που εμφανίζει τις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου ως φορείς στερεοτύπων σχετικών με εθνικές νοοτροπίες. Εκείνη που θέλει τους Γερμανούς τέλειους εκφραστές της πειθαρχίας και οργάνωσης (ή στην πιο εξτρήμ εκδοχή της στρατιές τεθωρακισμένων υπό τις οδηγίες του Μανστάιν και του Γκουντέριαν), τους Βραζιλιάνους ανέμελους μπαλαδόρους της Κοπακαμπάνα, τους Ολλανδούς υποδείγματα του δυτικοευρωπαϊκού ορθολογισμού (εσχάτως καθοδηγούμενους μαεστρικά από τον... Ντάισελμπλουμ), τους Αργεντίνους χορευτές τάνγκο με εκρήξεις βίας κι αφερεγγυότητας κ.ο.κ. Εκτός του ότι αγνοεί βασικά στοιχεία της ποδοσφαιρικής ιστορίας (π.χ. ο ατομισμός, η απειθαρχία και το σκληρό ποδόσφαιρο στα όρια του αντιαθλητικού αποτελούν διαχρονικά στοιχεία των ολλανδικών ομάδων όσο κι αν έρχονται σε προφανή αντίθεση με το ευρέως διαδεδομένο στερεότυπο), παραβλέπει και τη σύγχρονη ποδοσφαιρική πραγματικότητα.

Εδώ κι αρκετές δεκαετίες δεν υπάρχουν, τουλάχιστον στο ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου, παίκτες-προϊόντα της αλάνας, οι οποίοι θα μετέφεραν άμεσα τα στοιχεία μιας λαϊκής νοοτροπίας “εθνικού” χαρακτήρα. Όλοι οι ποδοσφαιριστές είναι προϊόντα ποδοσφαιρικών ακαδημιών στις οποίες το πρόγραμμα εκπαίδευσης και κατάρτισης είναι σε μεγάλο βαθμό πανομοιότυπο, είτε βρίσκεστε στο Ρίο ή το Μπουένος Άιρες, είτε στη Βαρκελώνη, τη Λυών ή το Ντόρτμουντ. Από κει και πέρα, όλες οι σοβαρές (ποδοσφαιρικά) χώρες διαθέτουν εθνικό σχέδιο ανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα και στρατηγικής για την εθνική τους ομάδα. Ο βαθμός επιτυχίας του, όμως, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες: συμβιβασμός με τις προτεραιότητες των συλλόγων της ημεδαπής, δυνατότητα συγκράτησης του “παιδομαζώματος” από πλουσιότερους συλλόγους άλλων χωρών, δυνατότητα (συγκυριακή ή όχι) να διαθέτει η εθνική τους βασικό κορμό από 1 ή 2 συλλόγους της ημεδαπής (όπως συμβαίνει κατά παράδοση στη Γερμανία ή κάποτε στην Ολλανδία της δεκαετίας του ’70, μέχρι σήμερα στην Ισπανία κ.ο.κ.).

Με βάση τις τρέχουσες συγκυρίες, μια ομοσπονδία όπως η γερμανική έχει απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες κι ευκαιρίες να δουλέψει πάνω στο πρότζεκτ "εθνική ομάδα" απ’ ό,τι οποιαδήποτε άλλη χώρα. Η Αργεντινή έπαιξε το Σάββατο με ενδεκάδα της οποίας οι παίκτες αγωνίζονται σε 8 διαφορετικούς συλλόγους: ο μόνος που (έτυχε να) αγωνίζεται επί αμερικανικού εδάφους παίζει στο Μεξικό, όλοι οι υπόλοιποι στην Ευρώπη. Ποια δουλειά σε βάθος θα μπορούσε να γίνει με παίκτες που ενσωματώνονται στην αποστολή για λίγες μέρες εν μέσω δύο υπερατλαντικών ταξιδιών; Η περίπτωση της Βραζιλίας είναι παρεμφερής.

Η μόνη χώρα με υποδομές και ομοσπονδιακές δομές ενδεχομένως πιο ανεπτυγμένες από τη Γερμανία θα πρέπει να είναι η Γαλλία. Δυστυχώς για εκείνη έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά από εγγενή προβλήματα που την περιάγουν σε μειονεκτική θέση: λεηλασία ταλέντων εκ μέρους αλλοδαπών συλλόγων (κυρίως βρετανικών), απώλειες παικτών που προτιμούν να αγωνιστούν με τις εθνικές των χωρών καταγωγής τους, αδυναμία σχηματισμού εθνικού κορμού αγωνιζόμενου σε μικρό αριθμό ημεδαπών συλλόγων κ.λπ.

Εάν πάντως υπάρχει κάποια βεβαιότητα, αυτή έγκειται στο ότι οι ποδοσφαιρικές ικανότητες δεν αποτελούν θέμα γονιδίων, διαφορετικά πώς θα μπορούσαν να εκφράζουν τη γερμανική πειθαρχία ποδοσφαιριστές με εθνοτική καταγωγή από την Τουρκία, την Τυνησία ή την Γκάνα; Επίσης, τα πρότυπα οργάνωσης δεν αποτελούν προνόμιο των θεωρούμενων ως "οργανωμένων, πειθαρχημένων και ορθολογιστών" λαών (άλλο πεπλανημένο εξηγητικό σχήμα αυτό). Αρκεί να φέρει κάποιος στο μυαλό του το παράδειγμα του ελληνικού μπάσκετ.

Καλό θα ήταν επίσης να τελειώνουμε κάποια στιγμή με όλες αυτές τις ισοπεδωτικές θεωρίες περί αντίθεσης "ευρωπαϊκού" και "λατινοαμερικάνικου" ποδοσφαίρου, λες κι υπάρχει ένα κι ομοιογενές ευρωπαϊκό ή λατινοαμερικάνικο πρότυπο. Τι σχέση έχει ως πρότυπο το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο με αυτό της Αργεντινής; Μήπως η δεύτερη δεν είναι τελικά σε νοοτροπία απείρως ευρωπαϊκότερη χώρα απ' ό,τι η πατρίδα μας;

Αυτά και καλό παιχνίδι!
 
Top