Ενδιαφέρον, και δεν θα το περίμενε κανείς.
Δειγματάκι:
Mais alors pourquoi, si elle nous ressemble tant, personne n'aime la Grèce en foot ? Peut-être parce que dans le blanc de son maillot et dans cette façon de n'y arriver que par la volonté de ne pas mourir, dans cette obstination à ne jamais subir la mode et à toujours vivre en retard, elle nous ressemble beaucoup trop, à nous les normaux. Elle n'offre jamais rien d'exceptionnel à admirer ou à sublimer. Sa seule présence exerce sur nous comme une menace au-dessus de nos belles compétitions. Si de temps en temps, par la grâce d'un geste, d'un but ou d'une émotion exceptionnelle, les autres équipes nous offrent des bribes d'absolu ou des traces de génie, la Grèce, elle, nous donne toujours ce qu'elle promet : de l'intransigeance et du sacrifice. Elle n'a jamais eu d'autre ambition que celle de combattre sans pitié. Ni pour elle, ni pour les autres.
Γιατί όμως, αφού μας μοιάζει τόσο, σε κανέναν δεν αρέσει η Ελλάδα στο ποδόσφαιρο; Ίσως επειδή με τη λευκή της φανέλα κι αυτόν της τον τρόπο να τα καταφέρνει μόνο και μόνο χάρη στη θέλησή της να μην πεθάνει, αυτό το πείσμα να μην ακολουθεί ποτέ τη μόδα και να μένει συνεχώς πίσω, μας μοιάζει υπερβολικά πολύ, εμάς των κανονικών. Δεν προσφέρει ποτέ τίποτα το εξαιρετικό να θαυμάσει ή να εξυμνήσει κανείς. Και μόνη η παρουσία της μας μοιάζει να κρέμεται σαν απειλή πάνω από τους ωραίους μας διαγωνισμούς. Εάν πότε πότε, χάρη σε μια χειρονομία, ένα γκολ ή ένα εξαιρετικό συναίσθημα οι άλλες ομάδες μας προσφέρουν λάμψεις του απόλυτου ή ίχνη μεγαλοφυΐας, η Ελλάδα μάς δίνει πάντα αυτό που υπόσχεται: επιμονή και θυσία. Δεν είχε ποτέ της άλλη φιλοδοξία παρά να αγωνίζεται χωρίς οίκτο. Ούτε για τον εαυτό της, ούτε για τους άλλους.