Ποδόσφαιρο! (και μπάλα γενικώς)
- Thread starter drsiebenmal
- Start date
Έχει εξελληνιστεί εδώ και πολλά χρόνια η λέξη, Μπέρνι. Δεν την είχες ξανακούσει;
Πορτιέρο όπως πορτιέρο
bernardina
Moderator
Ασφαλώς την είχα ξανακούσει (πώς θα μπορούσα να της ξεφύγω; :devil: ) Απλώς έλεγα μήπως εδώ μέσα αποκαθιστούσαμε τη χαμένη τιμή της σωστής. ;)
Το αστείο είναι ότι η αρχική πηγή, από όπου λινκάρισα, χρησιμοποίησε το «ο πορτιέρε» --όπως λέμε «ο καβαλιέρε»...
Ένας απ' τους μερικούς αυτούς πιστεύει πως, παρά τις πολλές και φιλότιμες προσπάθειες διόρθωσης, το «στέιτζ» είναι πια δημοφιλέστερος εξελληνισμένος τύπος (π.χ. γράφτηκε πρόσφατα το «χακί στέιτζ» κι όχι «χακί σταζ» — όπου εμφανίζεται κάτι το αξιοσημείωτο, το αγγλικής προέλευσης όνομα για το χρώμα να είναι γαλλοστρεφώς προσαρμοσμένο, ενώ το γαλλικής προέλευσης όνομα για την επαγγελματική διαδικασία να είναι αγγλοστρεφώς προσαρμοσμένο). Πρόκειται τελικά κττμά γι' άλλη μια περίπτωση ντους vs. ντουζ, όπου καμιά φορά αυτός που λέει το "σωστότερο" (ουσιαστικά, απλώς το κοντινότερο προς την αρχική μορφή ή το έτυμον) μπορεί να θεωρηθεί κι ότι κάνει επίδειξη των γνώσεών του "στα ξένα". :)
Η ένστασή μου, όπως ξέρεις, δεν είναι στο αν προφέρεται σωστά ή λάθος ή αν είμαστε γαλλοστρεφείς ή αγγλοστρεφείς, αλλά ότι στα αγγλικά η λέξη stage δεν έχει την έννοια του σταζ. Δηλαδή, καμία ομοιότητα με το ντους και ντουζ, που είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα με διαφορετική προφορά. Αλλά το έχουμε συζητήσει διεξοδικά αυτό.
pidyo
New member
Για το ντέρμπι δεν έχω κάτι ποδοσφαιρικό να πω, μιας και ανήκω στο εκνευριστικό εκείνο είδος οπαδών που χαίρονται με τις νίκες και κάνουν καζούρα στους αντιπάλους αλλά προσπερνούν αδιάφορα τις ήττες χωρίς να τους πειράζει η αντίπαλη καζούρα (οι φίλοι μου εκνευρίζονται πολύ όταν παίζω επιτραπέζια λόγω της στάσης μου αυτής). [Εντάξει, αν το παρακάνετε, θα απαντήσω. 
]
Θα ήθελα όμως να επισημάνω κάτι γλωσσικό. Επειδή έτυχε να είναι σε κοντινές ημερομηνίες το ευρωπαϊκό και το ντόπιο σημαντικό παιχνίδι, κατέστη προφανής και η χαώδης διαφορά στα συνθήματα. Με τη Γιουνάιτεντ τα συνθήματα ήταν, σε γενικές γραμμές, ευπρεπή και με έμφαση στην ίδια την ομάδα: Ολυμπιακός, είσαι στο μυαλό κλπ. Στο ντόπιο ντέρμπι, ο γνωστός οχετός για τις σεξουαλικές συνήθειες μανάδων, θειάδων, γιαγιάδων του άλλου και τα εξίσου γνωστά ελεεινά συμπαρομαρτούντα. Άνθρωποι που πηγαίνουν στο γήπεδο (και δεν μιλάω για παιδιά του κατηχητικού, κάθε άλλο), μου μεταφέρουν την απελπισία τους με την κατάσταση αυτή. Το όνομα της ομάδας που υποστηρίζουν υποτίθεται οι οπαδοί δεν ακούγεται καλά καλά. Μόνο βρισίδι.
Δεν πηγαίνω στο γήπεδο οπότε δεν μπορώ να ξέρω την ανθρωπογεωγραφία τους, απ' όσο μπορώ να καταλάβω όμως μιλάμε για τους ίδιους λίγο πολύ ανθρώπους την Τρίτη και την Κυριακή. Τι δικαιολογεί άραγε αυτήν τη μετάλλαξη; Πόσο κομπλεξικός μπορεί να γίνει κάποιος μέσα σε λίγες μέρες ώστε, από κει που ουρλιάζει υπέρ της ομάδας του, να τον ενδιαφέρει μόνο να βρίσει τον άλλον;
]Θα ήθελα όμως να επισημάνω κάτι γλωσσικό. Επειδή έτυχε να είναι σε κοντινές ημερομηνίες το ευρωπαϊκό και το ντόπιο σημαντικό παιχνίδι, κατέστη προφανής και η χαώδης διαφορά στα συνθήματα. Με τη Γιουνάιτεντ τα συνθήματα ήταν, σε γενικές γραμμές, ευπρεπή και με έμφαση στην ίδια την ομάδα: Ολυμπιακός, είσαι στο μυαλό κλπ. Στο ντόπιο ντέρμπι, ο γνωστός οχετός για τις σεξουαλικές συνήθειες μανάδων, θειάδων, γιαγιάδων του άλλου και τα εξίσου γνωστά ελεεινά συμπαρομαρτούντα. Άνθρωποι που πηγαίνουν στο γήπεδο (και δεν μιλάω για παιδιά του κατηχητικού, κάθε άλλο), μου μεταφέρουν την απελπισία τους με την κατάσταση αυτή. Το όνομα της ομάδας που υποστηρίζουν υποτίθεται οι οπαδοί δεν ακούγεται καλά καλά. Μόνο βρισίδι.
Δεν πηγαίνω στο γήπεδο οπότε δεν μπορώ να ξέρω την ανθρωπογεωγραφία τους, απ' όσο μπορώ να καταλάβω όμως μιλάμε για τους ίδιους λίγο πολύ ανθρώπους την Τρίτη και την Κυριακή. Τι δικαιολογεί άραγε αυτήν τη μετάλλαξη; Πόσο κομπλεξικός μπορεί να γίνει κάποιος μέσα σε λίγες μέρες ώστε, από κει που ουρλιάζει υπέρ της ομάδας του, να τον ενδιαφέρει μόνο να βρίσει τον άλλον;
Συμφωνώ και επαυξάνω. Τον ίδιο οχετό ακούω στο μπάσκετ που πηγαίνω στα αντίστοιχα ντέρμπι. Και η διαφορά με την Ευρώπη είναι εμφανής.
Απορώ καμιά φορά μ' εμάς τους Έλληνες και το πόσο γ...ίκουλες είμαστε όλοι; Ή μάλλον πόσο κομπλεξικοί...
Απορώ καμιά φορά μ' εμάς τους Έλληνες και το πόσο γ...ίκουλες είμαστε όλοι; Ή μάλλον πόσο κομπλεξικοί...
Στην αρχή του αγώνα με την Μάντσεστερ παρακολούθησα τι έγραφαν διάφοροι επισκέπτες στο λάιβ του in.gr. Εκεί, σε μεγάλο βαθμό, ίσως στον μεγαλύτερο, τα σχόλια αφορούσαν την αντιπαλότητα στο εσωτερικό, και ιδίως την αντιπαλότητα με τον αιώνιο εχθρό. Δεν ήταν σε επίπεδο κερκίδας, αλλά καταλάβαινες τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε ο φόβος του moderation. Όσο οι εντάσεις που κουβαλά ο καθένας εκτονώνονται στις κερκίδες και όχι σε νεαντερτάλιες πολιτικές κόντρες, πάλι καλά να λέμε (ναι, δεν θέλουμε στον πολιτικό στίβο και τους αγανακτισμένους των γηπέδων). Το βέβαιο είναι ότι έχουμε πολλή ένταση συγκεντρωμένη, σεξουαλική και κοινωνική, που τη βλέπουμε να βγαίνει στα γήπεδα, στα δίκτυα και πίσω από το τιμόνι. Χωρίς πρόοδο και παιδεία ας μην περιμένουμε βελτίωση. Και η εντύπωσή μου είναι ότι τα έχουμε αναβάλει και τα δύο.
pidyo
New member
Είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα στο πληκτρολόγιο. Εκεί, με την ασφάλεια της μοναξιάς, πολλοί βγάζουν τ' απωθημένα τους. Εγώ μιλάω για τη δυναμική μιας ζωντανής συλλογικότητας, όπως είναι το γήπεδο. Έχω πάει μια μόνο φορά σε γήπεδο στην ενήλικη ζωή μου (με έσυραν): υπάρχει μια συγκεκριμένη δυναμική. Τι στρέφει τριάντα χιλιάδες ανθρώπους που φωνάζουν εν χορώ από την υποστήριξη της ομάδας τους, μια κατανοητή εμπειρία, αταβιστικά παλιμπαιδίζουσα αλλά δυνατή όταν είσαι μέσα της, σε ένα ακατάσχετο συμπλεγματικό υβρεολόγιο; Προσπαθώ να καταλάβω.
Και μια και μιλούσαμε για υβρεολόγιο, δείτε το αντίστοιχο του 60χρονου που πανηγυρίζει. Μάλιστα ετούτο έχει και πολιτικό σχόλιο...
Το κοινωνικά ενδιαφέρον είναι ότι στο βιντεάκι του καταπιεσμένου βάζελου ακούει τα μύρια όσα ο Ολυμπιακός, ενώ στου απογοητευμένου γάβρου τα ακούει ...ο Ολυμπιακός (και ο πρόεδρός του).
Ναι, δρα, έχει εξήγηση. Ο αλαζόνας οπαδός του Ολυμπιακού δεν μπορεί να αναγνωρίσει ούτε αξία ούτε φταίξιμο σε αυτόν που θεωρεί κατώτερο κι έτσι πιστεύει πως όταν χάνει αυτό οφείλεται στον πρόεδρο που δεν έφτιαξε την ομάδα σωστά, ώστε να κερδίζει μόνο τον ΠΑΟ. Δεν τον ενδιαφέρει η Μάντσεστερ ή η Ευρώπη, αρκεί να ικανοποιεί την ψύχωσή του με τον ΠΑΟ και το πρωτάθλημα...
Ενώ ο αντίστοιχος, ως καταπιεσμένος τόσα χρόνια, θεωρεί ότι η νίκη του ήταν σφαλιάρα στην εξουσία, στην ΕΠΟ, στη διαιτησία και εν τέλει στον ίδιο τον δυνάστη...
Έλεγα προχθές σε έναν φίλο για τη φαιδρότητα της ψύχωσης αυτής του Ολυμπιακού, η οποία αποδεικνύεται με την επίσκεψη του Μαρινάκη στον Μίτσελ και το φιλικό χτύπημα στην πλάτη και τη διαβεβαίωση ότι δεν κινδυνεύει η καρέκλα του με αυτή την ήττα από τον "εχθρό". Τον ίδιο Μίτσελ που έχει φέρει την ομάδα 20 βαθμούς μπροστά από τον δεύτερο, που παίζει καλή μπάλα, που είναι με το ένα πόδι στην άλλη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ κερδίζοντας τη Μάντσεστερ... Τον ίδιο Μίτσελ που έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι σε υψηλό επίπεδο με τη Ρεάλ και που ενδεχομένως να θεωρεί ο "ασεβής" ότι επρόκειτο για μια απλή ήττα και όχι για μια ισοπεδωτική καταστροφή, όπως θεώρησε ο Μαρινάκης και η μεγαλύτερη μερίδα οπαδών. Και αν απολυθεί επειδή κάποτε θα χάσει ξανά από τον ΠΑΟ, δεν θα ξέρει ο ίδιος τι του συνέβη... σαν τον Κάτανετς που μίλησε γι' αυτή την ψύχωση με το 31ο, 32ο, 33ο και 69ο και έφυγε νύχτα μεσούσης της περιόδου.
Με 20 βαθμούς διαφορά και σαφή ανωτερότητα ΚΑΙ στο γήπεδο και βρίσκεται σε παραλήρημα ο Ολυμπιακός και μιλάει για θέατρο επειδή ένας άνθρωπος που δέχτηκε καφέ στο πρόσωπο έπεσε κάτω! Νομίζω πως περισσότερο από προπονητή, σας χρειάζεται ψυχολόγος...
Και όσο υπάρχει αυτή η συμπεριφορά, τόσο οι φάπες σαν της Κυριακής, θα αποκτούν μεγαλύτερη αξία! ;)
Ενώ ο αντίστοιχος, ως καταπιεσμένος τόσα χρόνια, θεωρεί ότι η νίκη του ήταν σφαλιάρα στην εξουσία, στην ΕΠΟ, στη διαιτησία και εν τέλει στον ίδιο τον δυνάστη...
Έλεγα προχθές σε έναν φίλο για τη φαιδρότητα της ψύχωσης αυτής του Ολυμπιακού, η οποία αποδεικνύεται με την επίσκεψη του Μαρινάκη στον Μίτσελ και το φιλικό χτύπημα στην πλάτη και τη διαβεβαίωση ότι δεν κινδυνεύει η καρέκλα του με αυτή την ήττα από τον "εχθρό". Τον ίδιο Μίτσελ που έχει φέρει την ομάδα 20 βαθμούς μπροστά από τον δεύτερο, που παίζει καλή μπάλα, που είναι με το ένα πόδι στην άλλη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ κερδίζοντας τη Μάντσεστερ... Τον ίδιο Μίτσελ που έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι σε υψηλό επίπεδο με τη Ρεάλ και που ενδεχομένως να θεωρεί ο "ασεβής" ότι επρόκειτο για μια απλή ήττα και όχι για μια ισοπεδωτική καταστροφή, όπως θεώρησε ο Μαρινάκης και η μεγαλύτερη μερίδα οπαδών. Και αν απολυθεί επειδή κάποτε θα χάσει ξανά από τον ΠΑΟ, δεν θα ξέρει ο ίδιος τι του συνέβη... σαν τον Κάτανετς που μίλησε γι' αυτή την ψύχωση με το 31ο, 32ο, 33ο και 69ο και έφυγε νύχτα μεσούσης της περιόδου.
Με 20 βαθμούς διαφορά και σαφή ανωτερότητα ΚΑΙ στο γήπεδο και βρίσκεται σε παραλήρημα ο Ολυμπιακός και μιλάει για θέατρο επειδή ένας άνθρωπος που δέχτηκε καφέ στο πρόσωπο έπεσε κάτω! Νομίζω πως περισσότερο από προπονητή, σας χρειάζεται ψυχολόγος...
Και όσο υπάρχει αυτή η συμπεριφορά, τόσο οι φάπες σαν της Κυριακής, θα αποκτούν μεγαλύτερη αξία! ;)
Άσε μας μωρέ κορίτσι μου Ασάμι κι εσύ τώρα ;)
(Είμαι περίεργος τι θα βρει ο Άζι για να με κοντράρει, μάλλον κάποιον ερευνητή πιγκουίνων στον Βόρειο Πόλο.)
(Είμαι περίεργος τι θα βρει ο Άζι για να με κοντράρει, μάλλον κάποιον ερευνητή πιγκουίνων στον Βόρειο Πόλο.)
Δεν θα 'ταν καλύτερα να το ψάχναμε λιγάκι περισσότερο; Γιατί αυτή η ανάγκη να φανατιζόμαστε για ομάδες (ή για κόμματα); Το καταλαβαίνω να θέλω να κερδίσει η Ελλάδα στον τελικό με την Πορτογαλία, κυρίως γιατί δεν έχει νόημα να παρακολουθείς έναν αγώνα αν δεν έχεις και λίγη αγωνία για το αποτέλεσμα, και όχι γιατί οι Έλληνες έχουν κάτι παραπάνω από τους Πορτογάλους. Αλλά να φανατιστώ για μια ομάδα που ανήκει σε κάποιον κύριο που δεν τον ξέρω και πληρώνει κάποιους να τρέχουν σε μια αλάνα, καλύτερα ή χειρότερα από κάποιους άλλους, ή να φανατιστώ για ομάδες πολιτικών που στις καλύτερες περιπτώσεις θα συμφωνήσω μαζί τους στα μισά πράγματα που λένε και στο ένα πέμπτο από αυτά που κάνουν; Μπα, γέρασα...